#de rijp

[veiligplekje]

De Rijp, the Netherlands

#de rijp #holland #the netherlands #boet #barn #cottagecore #farmcore #villagecore

[ftnbooks-blog]

Kunst op Kamers/ de Rijp

View On WordPress

#art #boom #de rijp #design #iirma boom #kames

[hildeshongarije]

Schooljaar is begonnen!

dinsdag 6 september 2022

Net zoals in België is ook hier het nieuwe schooljaar op 1 september gestart.  Dit tot groot jolijt van Duña die het heerlijk vindt dat de kindjes van de basisschool in de kerk-tuin spelen tijdens de pauzes.  Al verknoeit ze meestal het ‘verstoppertje’ spelen omdat ze blaft als een kindje zich wil verstoppen achter een struik langs de omheining.  

De paprika's rijpen nu volop en ze zijn erg lekker!

14 porties van 500 gr worteltjes zitten al in de diepvriezer.  De hele kleintjes eten we meteen.

Nieuw-Zeelandse spinazie is fijner van smaak dan de gewone spinazie

En groeit als struikjes, waardoor je minder zand hebt.  De nerven hoeven er niet uit want die zijn zacht.

#De druiven zijn rijp sappig en zoet. Wanneer er wespen naartoe komen weet je dat ze plukrijp zijn.

[vriendenboekjes]

In het jaar waarin we samen gelukkig zijn ga ik niet weg en weet jij altijd wat te zeggen op mijn melancholische overpeinzingen, hoe sneu ze ook zijn. Ik mis je niet, want je bent voor eeuwig naast me. We gaan naar die film waar je het over had en in het donker houd ik je hand vast. Ik slaap op je bank, of misschien je voeteneinde en snauw naar iedereen die te dicht in de buurt komt. Je handen strelen door mijn haar, langs die plek onderaan mijn oor, waar je weet dat ik gevoelig ben. Om me tot rust te brengen, of gewoon omdat je me lieflijk wilt zien. Ik ben leuker dan al je vrienden en het enige avondmaal dat je nog wilt verorberen. Morgen gaan we samen naar die mooie plek waar we zoveel over hebben gehoord, de groene velden en de blauwe lucht en de rijpe pruimen aan de bomen. Het zonlicht in je haar is de mooiste kleur rood die ik ooit heb gezien. Voldaan en met sap druipend van je lippen stappen we op de bus naar huis, waar ik rondjes om je draai en jij me cakebeslag voert. Daarna wil ik niet meer weg en je zegt blijf hier voor eeuwig en we gaan binnenkort een nieuwe kleur verf voor de muur uitzoeken en ik wil je en ik wil je en het eten smaakt niet hetzelfde zonder jou en waarom heb je anders je haar uit laten groeien?

Vanavond was ik je rug en kruipen we samen onder de wol. En de dag erna houd ik je vast en verdwijnen we van de aardbodem waar niemand anders ons vinden kan.

#🌬️ #my writing #dit was een soort oefening in een soort hopeloos optimisme vs romantiek. ik ben best blij met het resultaat ^-^ #oke ik ga dit denk nog een aantal keer inplannen dus komende dagen kan ie nog eens voorbijkomen :) #feedback/commentaar is zeer welkom btw 🫶

[delicatuscii-wasbella102]

De Rijp, The Netherlands

#unknown photographer

[medewerkers]

Hallo Tumblr. Tumblr hier. We hebben een nieuwe livestreamingfunctie voor Tumblr ontwikkeld en noemen deze, nou… Tumblr Live. Met Tumblr Live kun je direct vanaf je dashboard streamen of streams bekijken. Dit betekent dat je je Tumblr-publiek en livestreampubliek kunt samenvoegen. Je kunt de synergie gewoon proeven! In eerste instantie hebben we Tumblr Live alleen naar de Android- en iOS-app en naar de Verenigde Staten uitgerold, maar de tijd is rijp voor de volgende stap. Daarom rollen we Tumblr Live deze week naar meer gebieden en voor alle platforms (Android, iOS en Web) uit. Als je in een van de onderstaande landen of gebieden woont, kun je streams bekijken of je eigen Minecraft-avontuur streamen, je breiclubje, je wandelingen, je Furby-verzameling of wat je dan ook met de wereld wilt delen. De lijst:

Brazilië

Canada

Europese Unie

Japan

Maleisië

Mexico

Turkije

Verenigd Koninkrijk

Zuid-Korea

Zo werkt het:

Via het camera-icoon onder in je dashboard in de mobiele app ga je naar een Tumblr Live-tabblad waar je streams kunt bekijken die op dat moment live zijn. Boven je dashboard worden ook een aantal live livestreams weergegeven.

Zo lang je het netjes houdt, kun je streamen wat je wilt door op "Live gaan" te tikken: de eendjes in het park, een maffe sneeuwpop, je vervloekte borduursels, enz.

Streamen werkt met de voorste en achterste camera's van je telefoon, dus als je verlegen bent, kun je ook streamen zonder je gezicht te laten zien.

Je kunt bekende en vertrouwde kijkers de status van uitsmijter geven. Op die manier kunnen deze kijkers helpen om je stream te modereren door ongewenste gasten te verwijderen terwijl je live bent.

Tik op een live avatar om je als kijker bij die stream aan te sluiten, of je het blog nou volgt of niet.

Je kunt streamers tijdens de livestream cadeautjes sturen als je van de stream geniet.

Er is een speciaal tabblad waar je je favoriete streamers kunt verzamelen.

En dat is het voorlopig weer even. Stel je voor! Gaming-livestreams! Leesclubs! Live paddenstoelen op je feed! DnD-campagnes! Kunstenaar die live tekenen! Feiten over haaien! 'Get Ready With Me'! Cosplay en beursstreams! Gezellig breien! Fotografielessen! Verhalen vertellen! Tips voor plantenverzorging! Live huiskamerconcerten! Furby-workshops! Museumtours! Krabben! (gewoon krabben!) De mogelijkheden zijn eindeloos. We kunnen niet wachten om te zien wat jullie met al deze vrijheid gaan doen. Dat was het. Ga en doe lekker gek! <3

#features #tumblr live

[sheepcomposition]

𝐋𝐢𝐟𝐞'𝐬 𝐜𝐫𝐮𝐞𝐥 𝐝𝐞𝐚𝐭𝐡 𝐬𝐞𝐧𝐭𝐞𝐧𝐜𝐞; 𝐚𝐧𝐝 𝐭𝐡𝐞 𝐦𝐨𝐮𝐫𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐡𝐚𝐭 𝐟𝐨𝐥𝐥𝐨𝐰𝐞𝐝.

staronthemountain / A Nocturnal Fire, Egbert Van Der Poel / Ada Limón, ‘Bright Dead Things’ /  The Burning Bush, Lynn Andrews / Sandra Cisneros, ‘A House of My Own’ / Griefsuggestion / Big Fire Of 1654 In The Dutch Village De Rijp, Egbert Van Der Poel / Lapinswritings 

#mine #🌿 #web weave

[zielsvlucht]

Uitgespuwd door de wereld

Get over yourself

- is een gevatte Engelse uitdrukking die sterk van toepassing is op mezelf.

Op de rijpe leeftijd van 25 jaar ben ik nog steeds niet over mezelf heen. Ik draag nog altijd te veel bagage met me mee, en dat frustreert me steeds vaker.

Ik ga op reis en ik neem mee: Een autistische diagnose, een aantal ondergemiddelde IQ testen, een bijhorend minderwaardigheidscomplex, misantropische asociale denkpatronen, een compulsieve gewoonte om mezelf te isoleren van alles en iedereen, een misplaatst gevoel van verwantschap met geleedpotigen en romantische frustraties op het niveau van een elfjarige. Ik heb gelukkig ook wat leuke dingen ingepakt: Een goed boek, zakjes kamillethee, wat muziek (Matthew and the Atlas) en een bovengemiddeld doorzettingsvermogen. Maar dan ook weer niet noodzakelijk een volstaand doorzettingsvermogen. Soms zet ik niet door. Het houdt me veel bezig de laatste tijd; hoe ik wel lijk vast te zitten in dezelfde oeroude problemen die ik niet van me af kan schudden. Zeker nu ik 25 ben maak ik me wat zorgen. Iemand zei me eens dat een mens echt psychologisch volwassen is op 25. Het is de leeftijd wanneer je hersenen eindelijk volledig ontwikkeld zijn, in tegenstelling tot 21 of 18 wanneer je eigenlijk nog steeds een veredeld kind bent. Dus... Ben ik dan nu eindelijk mentaal klaar met groeien? Wil dat zeggen dat ik niet meer kan verder groeien dan wie ik nu ben? Sleep ik deze bagage mee tot het einde van mijn leven? Zal ik nooit meer veranderen? Is dit wie ik ben voor altijd? Een semi-depressief, dromend tistje dat te veel en te verkeerd denkt... Waarom lukt het me nog steeds niet om me gewoon over mezelf heen te zetten? Waarom al dat drama? Waarom sleep ik het al zo lang met me mee? Ik denk dat het was omdat ik nog zo jong was toen ik de eerste tegenslagen van het leven begon te voelen. Ik heb veel mensen gekend die pas later echte tegenslagen begonnen krijgen, toen ze in hun twintig waren. Je merkt dat omdat je dan ziet hoe hun hele leven instort, terwijl bij jou zoiets enkel maar een paar maanden van je leven zou omver kegelen. Dat weet je, want dat is al gebeurd. Zo is dat nu eenmaal. Sommige mensen hebben meer uit het leven moeten leren dan anderen, maar dat is soms ook goed op een manier. Het is zeker beter voor je doorzettingsvermogen als je leven al een paar keer instort wanneer je eigenlijk nog niet eens een leven hebt. Wanneer je nog jong bent. Maar tegelijk is het ook zo bruut. En het geeft je zo veel bagage. Het zorgt er voor dat je nooit over jezelf heen geraakt, bij mij toch ten minste. Ik was zes jaar toen ik naar het eerste leerjaar ging en de nieuwe juffrouw mij geen les wou geven. Dat er geëist werd dat ik naar een speciale school ging, omdat ik niet slim genoeg was. En dat mijn ouders me lieten testen om het tegendeel te kunnen bewijzen. Om te vechten voor mijn recht om normaal te mogen zijn, met een autistische diagnose ten gevolg. Niet een gehele overwinning, maar ik mocht naar de "normale" school blijven gaan. Ik was toch te jong en te onwetend om te begrijpen hoe ik daar anders behandeld werd. Hoe ik gemarkeerd werd als één van de lastige kinderen. Omdat ik niet kon opletten. Omdat ik wegdroomde. Omdat ik huilde. Omdat ik mezelf was. En ik begreep toen ook niet waarom ik al die testen moest doen. Moeilijke testen om mijn intelligentie en God weet wat nog te keuren. Ik deed oefening na oefening na oefening, als een klein jongetje die zelfs nog niet wist wat een examen was. Laat staan dat ik iets van een IQ test begreep. Wist ik eigenlijk wel wat ik aan het doen was toen ik de testen aflegde? Of dacht ik dat het een spelletje was? Vertelde iemand mij dat het een spelletje was om mijn aandacht er bij te houden? Is het überhaupt mogelijk om aan een jong kind eerlijk uit te leggen wat er aan het gebeuren is in zo'n scenario? Dat is toch een buitenaards concept voor een kind? Intelligentie testen. Autisme testen. Wachtzalen. Formulieren. Psychiaters. Volwassenen die ruzie maken, over jou. Maar vandaag begrijp ik triest wat er toen allemaal gebeurd is. Hoe een heel leger van volwassenen in één grote samenwerking afkeurend naar mijn kleine kinderbrein gekeken hadden, en het dan samen open peuterden en het afspeurden op zoek naar foutjes. Foutjes in mijn hoofd. Zij zagen een hoofd vol foutjes. Ik was zes. Er zat verdomme niets anders in mijn hoofd dan olifanten, want dat was mijn lievelingsdier. En mijn beste vriendje waarbij ik straks mocht gaan spelen. En een leuke tekenfilm die ik gezien had. En dat ik pannenkoeken lekker vond. Ik was onschuldig. Ik was een kind. Ik was nog maar net op de wereld. Ik had niets gedaan. Ik had nog niets kunnen doen. Had de kans nog niet gekregen om iemand te kunnen kwetsen. Maar nog voor ik wist wat onrecht was, probeerde de wereld me al terug uit te spuwen. Een hele samenzwering van grotere, machtigere mensen had het op mij gemund zonder een goede reden. En daaruit kwamen veel gevolgen. Lang verhaal kort; mijn reistas weegt nu heel zwaar en ik krijg de inhoud maar nergens kwijt. Hoeveel psychiaters, psychologen, coaches, of internet blogs ik er ook over vertel. Wat ik ook doe. Wat ik ook denk. Goede tijden. Slechte tijden. Het plakt aan me vast. Het is een deel van me. Ik geraak niet over mezelf heen...

Ik was ooit eens aan het helpen in een kleuterschool. Toen ik zeventien of zo was, als student samen met wat anderen. Ik vond dat verschrikkelijk werk en ik weet niet goed hoe ik nu weer in die situatie beland was, maar dat is nu even niet relevant. Ik weet nog hoe toen in één van de klaslokaaltjes de namen van de kindjes aan de muur hingen. Ik las er wat namen af, luidop. Maar ik kon er veel niet uitspreken. Het waren niet allemaal typische Vlaamse namen, en daarbij ben ik geen mens van de wereld. Zeker toen niet. Een andere student zei tegen me "Dat ziet ge tegenwoordig veel. Dat zijn allemaal allochtonen."

Dat moment gebeurde, en dan werd het een herinnering waaraan ik voor jaren en jaren niet terug dacht. En dan plots vannacht beukt die herinnering terug mijn hersenen in en gooit het me uit bed. Een afkeurende "Tegenwoordig veel" is wat ik toen hoorde, maar "Te veel" is wat ik nu begrijp. En ik stond er bij. Ik stond er verdomme bij. Keek er naar. Liet het gebeuren. Dat moment waarop wij, grotere, machtigere mensen keken naar onschuldige kleutertjes - Nee zelfs dat niet, naar hun namen! - En samen besloten we dat ze niet in orde waren. We vonden de foutjes zo ongelooflijk snel. Zo efficiënt en zo wreed. En zij hadden niets gedaan. Niets. Ze hadden nog niets kunnen doen. Zij waren met plasticine aan het spelen. Aan het joelen en aan het lachen. Vriendjes aan het maken. In slaap aan het vallen. Het waren verdomme kleuters. Die niets begrepen. Die niets van de samenzwering konden merken. Maar ze zouden het later ooit merken, dat begrijp ik nu. Misschien wel huilend in hun bed tijdens hun 25ste levensjaar. Ze zullen zo veel bagage hebben. Akelige dingen waarvan ze dan pas beseffen dat ze het altijd al meesleepten. En het begon daar. Het was dankzij ons. Mijn eigen generatie. Mijn eigen doen. Wij, en iedereen, unaniem. Wij, de meerderheid, de wereld. Een onschuldig kind kwam op de wereld en de wereld spuwde het terug uit. Dat exacte scenario duizenden malen opnieuw, elke dag, voor elke kleine ziel die nog maar een graad afwijkt van de meerderheid. Het brak mijn hart, deze realisatie. Ik heb gehuild. Waarom zijn we toch zo wreed? Waarom laten we onze wreedheid onschuldige kinderen aantasten. Waarom moet elke kleuter ooit leren wat racisme is. Niet eens leren zoals je aardrijkskunde leert op de schoolbanken. Nee ze moeten het voelen. Ze zullen het meemaken. En waarom? Wat een onrecht. Al onze mislukkingen, al onze tekortkomingen, al onze shit druipt naar beneden naar het kleinste en het onschuldigste. Ons empathisch falen zal rechtstreeks onze kinderen kwetsen. Hun psychologie verneuken voor altijd. Net zoals we zelf hebben meegemaakt. Is het echt zo moeilijk voor ons om te verwerken dat we allemaal anders zijn? Lukt het echt niet? Gaan we elk kind binnenstebuiten keren op zoek naar wat er mis met hen is? Om een excuus te zoeken zodat we ze dan exact zo kunnen mishandelen zoals we al van plan waren? En kan ik het niet meer veranderen? Kan ik mezelf niet meer veranderen om dit te vermijden? Is het te laat? Voor mij, of voor ons allemaal? Fuck iedereen die geen hoop heeft voor kinderen.

Fuck iedereen die niet gelooft in de kleine onvoltooide mensen die eindeloos onschuldiger zijn dan zij zelf.

Fuck iedereen die kinderen beschuldigd van wat hun eigen generatie verprutst heeft.

Fuck leerkrachten die kinderen antagoniseren, en isoleren van de anderen.

Fuck politiekers die jong volk behandelen als makkelijk manipuleerbaar kanonvlees.

Fuck de bedrijven en de marketeers die exact hetzelfde doen.

Fuck ons, wij die er niet in slagen of zelfs nauwelijks proberen om het tegen te gaan.

Fuck dit land, dit tijdperk, dit volk, dit planeetverziekend veredeld apenras.

Het kan allemaal de pot op... Dat vonkje. Je ziet het overal. In een bij die voorbij vliegt. In een vogel of een vlinder. In kleine boompjes die uit de asfalt barsten. In een hijgende kwispelende hond. Wanneer de glimlach van een meisje je doet blozen. Wanneer je een steentje over het meer ketst. Wanneer je zo’n slappe lach krijgt dat je niet meer kan ademen. Wanneer je tijdens het fietsen de bloesems kan ruiken. Wanneer je je moeder een knuffel geeft.

Datzelfde vonkje, zit toch in elk kind? Waarom is dat niet genoeg? Welk ding, welk groter-dan-God, belangrijker-dan-menselijke-leed, ding ontbreken we nog?

Waarom moeten we vonkjes doven?

#schrijfsel #nederlands #vlaams #autisme #jeugd #kind #Belgisch #belgië #schrijven #schrijver

[dejufuniverse]

De Rijp 1

[jurjenkvanderhoek]

VORMEN ZONDER VERMEEND DOEL BIJ AFSLAG BLV

Wanneer ik de ruimte binnenloop is het alsof ik over de drempel  van een stoffenzaak stap. In deze ruimte geurt het als in die winkel, vergeven van raam- en vloerbekleding. Het ruikt er geurig natuurlijk naar wol. Niet naar schaap, maar naar het bewerkte product van deze viervoeter. Het ruikt zoet en huiselijk. Na enige tijd is de neus er echter aan gewend en lijkt de lucht neutraal te geuren, ruik ik niets meer. Of het moet de vers gezette koffie in het naast deze kunstruimte gelegen museumcafé zijn. Ik ben de drempelloze dependance van Museum Belvédère binnen gelopen. Zonder drempel is de kunst die daar wordt getoond echter niet. In Afslag BLV, gelegen in het centrum van Heerenveen, laat het museum hedendaags werk zien om podium te zijn voor jonge talentvolle kunstenaars. Talent wordt bewezen door afgestudeerd te zijn en werkbijdragen te ontvangen. Het talent heeft een voedingsbodem gevonden, maar moet nog groeien en bloeien. Heeft nog niet altijd de vaste vorm gevonden. De kunstenaar zoekt naar een bij hem of haar passende duiding, die sluit aan de idee van de bezoeker – de kijker naar het werk.

Terug naar de geur die de ruimte bij eerste betreden vult. Het blijkt te komen van de getufte wol die is gebruikt door de daar op dit moment exposerende kunstenaar voor een eigentijdse wandbekleding. Uiteraard bekleedt tweedimensionale kunst altijd de wand. Dit getuft wollen werk heeft echter het karakter van een reliëf dat in elementen uiteen kan vallen. De abstracte uiting beschouw ik als losse vormen, niet als beeltenis op zich. Dat betekent niet dat het niets voorstelt, van die simpele gedachte over een abstract werk moeten we af. De voorstelling is ongrijpbaar. In de gegeven vorm is een beeltenis te zien, maar die verstandelijke vanzelfsprekendheid geeft het objectief kijken een rugzak. Een last om vrijuit van de compositie te genieten, zonder meer. Het menselijk verstand wil herkenning, wenst iets tastbaars te zien dat schakelt aan een begrip. Maar dat bevatten, dat inzicht, wordt in deze vervangen door gevoel. De presentatie is ongrijpbaar, hoewel de inspiratie grijpt aan de werkelijkheid. De realiteit is het water waaruit geput wordt, de grond waarin gewoeld wordt, de lucht waarin de bezieling zweeft. De ervaren beelden worden opgeslagen en komen als beeldend kunstwerk tevoorschijn, wanneer de tijd er rijp voor is. De abstractie heeft daarom een kern van waarheid, een werkelijkheid in zich. Dat is de waarheid van de kunstenaar. De kijker naar het werk moet een vertaalslag maken om de essentie te achterhalen, te sluiten aan de duiding om het te begrijpen.

Om mijn verstand te vriend te houden wens ik datgene wat ik bekijk te benoemen, te identificeren. Mijn ogen zoeken onderscheid, dat is een natuurlijk proces – het valt niet tegen te houden. In eerste blik kan ik daarom niet onbevangen kijken. Het verstand tuurt naar invulling, zingeving, verklaring. Deze drang naar interpretatie moet ik uitschakelen om fris en afstandelijk te kunnen beschouwen. Verstand op nul, blik op oneindig, zoiets. Echter, geeft de maker mij wel een handvat door het werk een titel te geven. Lastig, want dan word ik een richting in gestuurd die ik misschien helemaal niet wil. Leidt de kunstenaar mij naar een besloten duiding, een afgesloten toelichting. Gaat de compositie zonder titel dan kan ik neutraal kijken. Kan ik zien wat ik wil zien. En dat is in het geval van Dieke Venema een verademing.

Naast de zacht aanvoelende composities in getufte wol heeft Venema enkele metalen objecten en een tweetal monotypes op canvas in de ruimte gebracht. De verwerking van het wandkleed in aan elkaar gerelateerde elementen is monumentaal maar weinig indrukwekkend. Het materiaal geeft niet de degelijke fijnheid die de figuratie verlangd. De groots bedrukte canvas vormgeving heeft wel van een imposante kwaliteit. De werken met een enkele drukgang getekend toont een sferische massa kolkende non-figuratie. Daarin figureren vormen die niet getekend lijken. Ik zie ze, maar kijk ik anders dan zijn ze verdwenen. Het aluminium, brons en betonstaal heeft eenzelfde structuur als het wol. In abstracte zin dan wel te verstaan. Het zijn vormen zonder een vermeend doel, buiten een denkbeeldige betekenis. Ze vullen de ruimte maar hebben er geen band mee. De vormen staan op zichzelf, maken geen verbinding met de omgeving. Kunnen echter wel aanleiding zijn voor een reactie en een vervolg, lees ik in de bijgeleverde tekst. Maar is dit niet altijd het geval, dat de kunstenaar werk laat groeien op wat hij of zij daarvoor heeft gemaakt. Dat ieder volgende compositie een reactie is op het vorige, dat het eerdere aanleiding is om nieuw werk te maken. De expositie in Afslag BLV is te klein van omvang om die voortgang in de beleving van Venema te onderkennen.

paper, scissors. Expositie werk van Dieke Venema bij Afslag BLV, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 3 maart tot en met 19 mei 2024.

#Afslag BLV #Dieke Venema #Museum Belvédère #expositie #kunst #recensie

[peeache]

Ben aan het overwegen om straight up beginnen te vechten met de mensen in de supermarkt die die tjoepkes uit alle avocados halen om te checken welke de meest rijpe is

[peterpijls1965]

Pjotr Kropotkin

Binnenkort in het Boeddhistisch Daglad:

Kameraad Janusch was ook in Tao

Het glimlachmoment van de dag kwam voor rekening van een lyrisch artikel over de Russische prins-anarchist Peter Kropotkin. Deze geloofde dat de meeste mensen in wezen goed zijn. Het utopia van Kropotkin bestond uit zelfvoorzienende communes, waar de werkers zich schallend lachend en egalitaire liederen zingend belangeloos voor elkaar zouden inzetten.

Volgens een artikel in De Correspondent is de tijd rijp voor een nieuw anarchisme, ook omdat hele generaties de klassieke rechts- linksverhoudingen in de politiek hopeloos achterhaald vinden.

Dat ben ik met de jeugdige hemelbestormers eens. Alleen wil ik maar niet geloven dat al te veel mensen zonder afgunst samenwerkend in communes kunnen wonen. Ik schat dat ongeveer 70% van de wereldbevolking Darwiniaans gaat voor het recht van de sterkste. Daarom vinden de achterbuurten van mijn geest dat al die mensen uitgeroeid moeten worden.

Met het anarchisme kwam ik in aanraking toen een studievriend in Tilburg me een boek van Anton Constandse leende. Ik vond het best interessant, net als andere lectuur over het anarchisme die ik later tot me nam. Al vroeg ik me meteen af waarom er hele bibliotheken werden volgeschreven over een politieke stroming die zich laat samenvatten als: iedereen op voet van gelijkheid proberen te behandelen en alle vormen van autoriteit kritisch ter discussie stellen.

Moet je anarchisten hebben. Dat zijn net opgesplitste protestanten, van eco-anarchisten tot feministische anarchisten en de onvermijdelijke lesbische school. En dat gaat elkaar maar te lijf.

Eerlijk gezegd vind ik de meeste anarchisten tamelijk vervelende en onverdraagzame mensen. Ik zag ze in Amsterdam wel demonstreren in de Spuistraat (waar niet toevallig ook hun gekraakte hoofdkwartier Vrankrijk lag), waarbij ze het nodig vonden te vechten met de politie en de ruiten van willekeurige woningen in te gooien.

Uiteraard droegen de meesten zo’n zwart leren jack met een slordige witte A in een cirkel op de achterkant geschilderd, en hadden ze zichzelf heroïsch onherkenbaar gemaakt met een Palestijnse sjaal (ook voor de goede Islamitische zaak).

Vooral was ik ongerust dat de onverlaten de ramen van mijn stamcafé Schuim, tegenover Vrankrijk, niet zouden ontzien. Maar de topkroeg bleef gespaard. Anders had ik de politie opgejut het vuur te openen.

In tegenstelling tot Kropotkin denk ik dat de Staat nodig is, en het geweldsmonopolie bij de overheid hoort, ook om de tirannie van Jehova’s Getuigen en Zevende Dag Adventisten te beheersen.

Daarom ben ik een conservatieve anarchist, met een paar SP-standpunten (zorg, uitkeringen). Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar de afgelopen decennia ben ik politiek vooral beïnvloed door keurige conservatieven als journalist Jerôme Heldring en politicus (en oud-Shell-manager) Frits Bolkestein.

Daar liep ik nooit zo mee te koop, ook om sommige progressieve vrienden niet in de verleiding te brengen me voor “fascist” uit te maken (wat toch twee keer gebeurde).

Ondertussen ben ik er maar druk mee, iedereen op voet van gelijkheid behandelen, en alle vormen van autoriteit kritisch ter discussie stellen. Gelukkig was ik journalist, dus dan heb je als het ware een vergunning voor zo’n levenshouding. Ik laat het me graag aanleunen.

Ter ontlasting van gratiswonenbolwerk Vrankrijk spreekt dat ik er in de ruime kelder een weergaloos slecht concert zag van een ontevreden punkband, met precies de goede holle geluidsafstemming. Iedereen dronk lauw bier uit de fles uit en voelde zich samen best wel kut. De hanenkammen ook. Voor alle duidelijkheid: alle mannelijke aanwezigheden hadden een hanenkam, met gedroogde zeep in model gebracht.

De studievriend van wie ik een boek van Anton Contandse leende (hij werd door een huisgenoot Kameraad Janusch genoemd), bezat destijds ook een indrukwekkende verzameling anarchistische krakersblaadjes, waarin steevast werd opgeroepen tot “axie” tegen het grootkapitaal.

Ik weet zeker dat hij nog steeds fluitend zou kunnen promoveren op die collectie. In een enkel gestencild krakersblad, misschien de Koekrand, zat wel eens een gratis zakje wiet vastgeniet voor de trouwe abonnee.

Kameraad Janusch en ik waren tevens in het Taoïsme. Ook een soort anarchisme, maar dan veel ouder, en met spleetogen.

#kropotkin #boeddhistisch dagblad

[de-meerpeen]

Loonbedrijf Hopmans wordt De Compagnie

Bedrijvennieuws: 'Loonbedrijf Hopmans wordt De Compagnie'

WIERINGERWERF – “De tijd was er rijp voor”, aldus Ramon Veldboer. “Loonbedrijf Hopmans is sinds 2024 veranderd in: De GroenCompagnie Wieringermeer BV.” In het kielzog veranderen ook de Hopmans Aannemerstak en Van Gaalen Aartswoud in resp.: ‘De GGI Compagnie BV’ en ‘De GroenCompagnie Aartswoud BV’. Het zijn dan wel nieuwe namen, onze klanten kunnen ervan op aan dat wij met dezelfde inzet en met de…

View On WordPress

#De GroenCompagnie Wieringermeer BV #Loonbedrijf Hopmans

[unsignedbooks]

Daklozen  

Moderne Sprookjes – for English click here.   Lang geleden was er eens een eenzame wereldreiziger die, nadat hij alle hoeken van de wereld had bezocht, had besloten dat de tijd rijp was voor hem om zich te nestelen op een rustige en afgelezen plek. Jonathan, zoals deze man van de wereld heette, had een klein fortuin vergaard tijdens zijn avonturen met het vertellen verhalen aan rijkelui. Hij was…

View On WordPress

#comedy #daklozen #fairy tale #funny #humor #nederlands #short story #sprookje #story

[keynewssuriname]

Nieuw Bestuur ICT Associatie 2024-2025: Fürgell Pinas nieuwe voorzitter

De ICT-associatie Suriname (ICT-As) heeft eerder deze maand een nieuw bestuur gekozen. Het nieuw bestuur zit aan voor 2024-2025. Het afgetreden bestuur bestaande uit voorzitter Anvit Ramlakhan (CEO Datasur), secretaris Charissa Sharman-Parmanand (Vertegenwoordiger VSH United), penningmeester Sheetal Ramkhelawan-Sujan (Co-Founder & Co-Director Lybra N.V.), commissarissen Nilesh Bishesar (GM Qualogy Caribbean-Suriname) en Fürgell Pinas (Manager Business Innovation & Development Telesur), heeft tijdens deze vergadering de leiding overgedragen aan het nieuw bestuur, dat bij acclamatie gekozen is. Het nieuw bestuur van de ICT-As voor de bestuursperiode 2024-2025 bestaat uit: ▪ Fürgell Pinas (Manager Business Innovation & Development Telesur) – Voorzitter ▪ Ashley Fung-Loy (Coördinator Central Credit Bureau Suriname BNETS) – Secretaris ▪ Shanine Bhiekharie (Office Manager Infotrans/PBS) – Penningmeester ▪ Whitney de Rijp (Commercial Affairs Manager Datasur) – Commissaris ▪ Brian Imambaks (Directeur Technovate N.V.) – Commissaris Anvit Ramlakhan, aftredende voorzitter, geeft aan dat samen met het bestuur en alle betrokken leden er aanzienlijke vooruitgang is geboekt en belangrijke mijlpalen zijn bereikt, wat de ICT-As op een pad van duurzame groei heeft gezet. Hij vervolgt: "Een van de hoogtepunten van de afgelopen bestuursperiode is de succesvolle voltooiing van ons bestuursplan met een indrukwekkende voltooiingsgraad van 80,16%. Dit getuigt van de vastberadenheid van ons toegewijd team om onze doelen te realiseren en de ICT-As naar nieuwe hoogten te stuwen. Een andere prestatie waar we trots op zijn, is de herstructurering van de prestatieomgeving, financiën en commissiedoelen. Deze strategische zet heeft de efficiëntie van onze organisatie vergroot en heeft ons in staat gesteld om effectiever te werken in het nastreven van onze doelstellingen. Financiële stabiliteit is van cruciaal belang voor elke organisatie en ik ben verheugd te kunnen melden dat we de financiële liquiditeit van de ICT-As aanzienlijk hebben verbeterd dan ooit tevoren. Bovendien hebben we met succes achterstallige schulden afbetaald die zich gedurende de afgelopen zes jaren hadden opgehoopt. Een ander opvallend succes was de organisatie van de grootste ICT-As Summit tot op heden. Deze bijeenkomst bood een platform voor kennisdeling, netwerken en het verkennen van de nieuwste ontwikkelingen in de ICT-sector. In onze inzet voor transparantie en verantwoording hebben we ook de achterstand in de financiële geauditeerde rapporten van 2019 tot en met 2021 aangepakt. We verwachten dat de rapporten voor 2022 en 2023 binnen de komende zes maanden zullen worden afgerond. Een van de meest bevredigende aspecten van onze ambtstermijn was de samenwerking met verschillende lokale en internationale organisaties om de impact van ICT op duurzame en inclusieve ontwikkeling te benadrukken. Samen hebben we de gebieden van wetgeving, regulering, onderwijs, kennisdeling, ondernemerschap en versterking van de arbeidsmarkt aangepakt, met het doel een positieve en blijvende invloed uit te oefenen. Last but not least, zijn we gestart met de Vision 2030 Task Force die belast is met het uitwerken en implementeren van een strategische en duurzame ontwikkeling voor een Digitaal Suriname tegen 2030. Deze ambitieuze visie zal fungeren als leidraad voor toekomstige besturen en zal bijdragen aan de verdere bloei van de ICT-sector in Suriname. Als ik terugkijk op mijn tijd als voorzitter van de ICT-As, ben ik dankbaar voor de steun van het bestuur, de leden en alle betrokkenen. Samen hebben we een positieve impact gehad op de ICT-sector in Suriname en ik ben ervan overtuigd dat de organisatie onder nieuw leiderschap van Fürgell Pinas haar groei en invloed zal blijven uitbreiden. Ik kijk uit naar de voortzetting van de successen van de ICT Associatie Suriname en ben ervan overtuigd dat de toekomstige leiders dezelfde toewijding en vastberadenheid zullen tonen om de ICT-sector in ons prachtige land te laten floreren", eindigt Anvit Ramlakhan. Het nieuwe bestuur van de ICT-As zal voortborduren op het werk dat reeds is verzet door het vorig bestuur en zal de missie van de associatie - het ondersteunen van de Surinaamse samenleving en economie om met en door ICT de ontwikkeling van Suriname te versnellen en te faciliteren- blijven voortzetten. Zij geven allemaal aan zeer enthousiast en gereed te zijn om aan de slag te gaan. De nieuwe voorzitter van de ICT-As, Fürgell Pinas, geeft in zijn speech aan dat het gekozen bestuur dezelfde strategische richting zal behouden als de voorgaande besturen. "De missie en visie geven duidelijk aan wat we beogen als organisatie en de kernwaarden geven in zekere mate weer waaraan de ICT-As haar bestaansrecht ontleent. We zullen met activiteiten, projecten en strategische partnerschappen bijdragen aan de ICT-ontwikkeling in Suriname. Als land hebben we een grote achterstand op het gebied van ICT en dit werkt remmend op de groei en ontwikkeling van andere sectoren. ICT is dus het middel bij uitstek om de innovatieve groei en duurzame ontwikkeling in andere sectoren te bewerkstelligen. Natuurlijk betekent dit dat de ‘digital maturity’ van ons land naar een aantal niveaus hoger getild moet worden. Als bestuur hebben we het voorrecht om bij te dragen aan de digitale transformatie die we als land moeten ondergaan. Met de kennis, competenties, ervaring en gedrevenheid van de bestuursleden ben ik ervan overtuigd in zekere mate hieraan te zullen bijdragen.” De nieuwe voorzitter geeft aan dat het bestuur openstaat voor alle suggesties en vormen van samenwerking. Hij benadrukt: "Het is ons gezamenlijk doel om het ICT-niveau in Suriname tot nieuwe hoogten te brengen. Laten we dus samenwerken, leren en innoveren. Ik kijk uit naar een spannende en succesvolle periode. Bedankt voor het vertrouwen." Read the full article

[dickvanas]

Chris Zegers winnaar geworden van Meastro

Ook dit jaar bleek Meastro weer het populaire programma bij ouderen. In de woonkamers van woon- en zorgcentrum De Mantel in Voorburg stond dezelfde muziek aan! Veel bewoners herkennen de klassieke muziek. Volgens mij gebeurde dit in diverse woon- en zorgcentra in Nederland.

Chris Zegers is de winnaar geworden van het zevende seizoen van het AvroTros-programma Maestro op NPO 1. De presentator versloeg zondag in de finale muzikant Frédérique Spigt. Beiden moesten in de eindstrijd twee muziekstukken dirigeren.

Zegers kreeg tijdens de show de meeste punten van de jury, waarvan driemaal een tien voor zijn eerste stuk. Ook bij de kijker bleek hij veruit favoriet. De presentator kreeg liefst 72 procent van de stemmen. Daarmee stelde Zegers de winst van de zogeheten 'gouden baton' veilig.

Potentiële kandidaat

In Maestro, gepresenteerd door Frits Sissing, leren BN'ers een orkest te dirigeren. Naast Zegers en Spigt deden dit jaar ook Pepijn Lanen, Tjitske Reidinga, Ammar, Glodi Lugungu en Roos Moggré mee. Eerdere seizoenen werden gewonnen door Lenette van Dongen, Spike, Leona Philippo, Maartje van de Wetering, Lucas Hamming en sor. Bij de makers van Maestro - al zeven seizoenen gepresenteerd door Frits Sissing - stond Chris Zegers al jaren hoog op het verlanglijstje als potentiële kandidaat. Maar daar stak hij tot nu toe altijd een (dirigenten)stokje voor. Zijn drukke werkschema liet het namelijk niet toe om dit muzikale avontuur aan te gaan. Maar toen hij dat tegen zijn moeder vertelde, was zij zeer teleurgesteld in haar zoon. Van haar kreeg de presentator en zanger de liefde voor muziek met de paplepel ingegoten. Zij speelde in zijn jeugd gitaar en schreef liedjes.

Dit jaar vroegen de makers Zegers op tijd en kon hij niet anders dan volmondig ’ja’ zeggen. „Ik ben toen naar mijn moeder gegaan en heb mijn deelname als een cadeautje gepresenteerd. Dat was een buitengewoon emotioneel moment.” Sinds dat moment beleven Zegers en zijn moeder dit bijzondere avontuur samen. „Ze is 83 en heeft daarom geen 35 jaar meer te leven, al is ze gelukkig nog in goede gezondheid. Dat ze mij hier zo in steunt is geweldig.”

Kwetsbaar

In Maestro duikt de 52-jarige Zegers samen met zes andere BN’ers zonder dirigeerervaring in de wereld van partituren en slagpatronen. Samen met zijn concurrenten, schrijver Pepijn Lanen, muzikant Frédérique Spigt, zanger Ammar Bozoglu, acteur Tjitske Reidinga, stand-up comedian Glodi Lugungu en journalist Roos Moggré strijdt hij om de gouden baton. Iedere aflevering valt er een deelnemer af.

De opnames zijn al een paar maanden in volle gang. Zegers leert een andere kant van zichzelf en zijn medekandidaten kennen. „Het is bijzonder en grappig tegelijk om te zien hoe volwassen mensen zó nerveus en kwetsbaar kunnen zijn. We zijn allemaal steeds ontzettend zenuwachtig. Dat is smullen hoor. We zijn rijp voor de psychiater.”

Toch heeft hij geen gebrek aan podiumervaring. Als zanger van verschillende bandjes treedt hij naast zijn tv-presentatiewerk al jaren op. Rond 2008 ging hij zelfs als zangsolist op tournee met het Noord Nederlands Orkest. „Toen heb ik muziek van Pink Floyd in een klassiek jasje gezongen. Het heeft mij zo geraakt om met zo’n groep fantastische muzikanten te werken. Dat was voor mij een heel duidelijk argument om mee te doen aan Maestro.”

Emotioneel

Of hij tijdens de opnames geblunderd heeft als dirigent? „Zeker. Het orkest kan natuurlijk volledig de draad kwijtraken als wij uit de maat slaan.” Zegers, die niet wil verklappen welke stukken hij mag dirigeren, onthult wel dat we hem in deze competitie emotioneel gaan zien. „Ga maar kijken. Ik raak snel in vervoering van muziek."

Het gezin van Zegers, bestaande uit zijn liefde Marije en zijn kinderen Eden (12) en Riven (8), geniet vanaf de zijlijn ook mee van zijn avontuur. Het het beeld dat hij normaal altijd weg van huis is voor de opnames van 3 op reis wil hij graag rechtzetten. „Ik heb een jaar of tien geleden besloten om mij te focussen op reisprogramma’s. Daarbuiten doe ik niet veel op tv. Met als gevolg dat men het vertekende beeld van mij heeft dat ik altijd ergens anders op de wereld ben. Toch, als ik vijf reizen per jaar maak is dat veel. Sterker nog, ik ben veel meer thuis dan vaders met een ’reguliere’ baan.”

Nu de PVV de verkiezingen vorige week heeft gewonnen, zou dit gevolgen kunnen hebben voor de carrière van Zegers. Geert Wilders maar ook de VVD en NSC zijn van plan om flink snijden in de publieke omroep. „Ik ben mij ervan bewust dat deze verkiezingsuitslag consequenties kan hebben”, zegt Zegers. „Toch lijkt het mij belangrijk om het publieke bestel in stand te houden. De diversiteit aan omroepen en hun grote aanbod is een enorme verrijking van onze maatschappij.”

Toekomst 3 op reis

Zegers begrijpt dat er programma’s bij de publieke omroep zullen zijn die altijd ter discussie blijven staan. „Er zijn mensen die vinden dat een reisprogramma te veel amusement is. Ik vind het bestaansrecht van 3 op reis evident. Wij laten zien hoe mensen in andere culturen leven. De mooie en minder mooie kanten.”

Er klinkt ook regelmatig kritiek op reisprogramma’s nu het klimaat onder druk staat. „Natuurlijk is het begrijpelijk dat er kritisch gekeken wordt naar het reizen. Maar we kunnen best wel vaststellen dat we dit toch wel blijven doen. Het zorgt voor verdieping in ons leven. Wij als 3 op reis laten zien hoe je dat op een duurzame manier kan doen. Door bijvoorbeeld niet naar een hotelketen te gaan, maar naar een Airbnb, zodat het geld naar de lokale bevolking gaat.”