Tumgik
#punto de luz
juliaridulaina · 10 months
Text
El foc del ioga🔥The fire of yoga🔥El fuego del yoga🔥
El ioga (unió mental amb Déu) és tal foc que crema els errors comesos de molts renaixements. DHARNA:1). Cremeu l’aliatge dels vicis amb el foc del ioga i feu-vos bells .2). Torneu-vos en tal Achalgar (Llar de l’estabilitat) que no feu ja cap acció pecadora. La puresa de Déu és tan poderosa que pot netejar l’ànima tal com el foc pot eliminar l’aliatge mesclat en l’or. L’ànima recupera la seva…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
otesk · 2 years
Text
Considero que aún somos dos desconocidos, pero te quiero decir que no espero nada y lo recibo todo, que pase lo que tenga que pasar y que no pase lo que no tenga que pasar. Y aunque al principio verdaderamente no te quería ni siquiera circular a mi alrededor, estaría muy suave que te quedaras. 
Me gustan esas miraditas que nos robamos a ratitos y tu sonrisa cada que hablamos. 
164 notes · View notes
skirino · 8 months
Text
Tumblr media
SEIMEI ( せいめい ) : EL SIRE DE SEI KIRINO.
Seimei, vástago con aproximadamente 350 años de no-vida. La gran mayoría de esos años las había pasado solo hasta que conoció a Kirino.
A lo largo de su existencia ha desempeñado todo tipo de papeles, siempre con un enfoque similar: el de espía. Específicamente en la década de los 40 estaba asociado a los altos mandos militares del gobierno. Bajo dicha identidad fue que empezó a frecuentar a Kirino en el teatro donde trabajaba.
Es un vástago difícil de leer. Suele mostrarse estoico y elegantes, aunque a la hora de desempeñar trabajos roza lo frío y despiadado. Es bastante comedido y nunca actúa por impulsividad ni con duda.
Cuando le ofreció el abrazo a Kirino, lo hizo porque sabía las consecuencias que traerían su muerte. Específicamente, esta vendetta que ella llevó a cabo en su momento (como venganza contra quienes le habían hecho daño en vida) siempre formó parte de sus planes. Sin embargo, nada de esto fue puesto sobre la mesa: a ojos de Kirino él sólo fue un salvador.
Desde los años 40 estuvieron juntos. Recorrieron todo el país. En algunas ocasiones, también visitaron el exterior. Kirino aprendió sobre los assamitas y cómo sobrevivir sin depender de nadie. Por parte de Seimei, este le enseñó casi todo lo que sabía, exceptuando algunos secretos que nunca debían ser de su conocimiento.
En el proceso, el vínculo que desarrollaron se volvió tan fuerte que llegado un punto en específico, Seimei decidió dejarla y obligarla a ser independiente. Por primera vez en varios siglos, Seimei sintió miedo. No sólo porque ya no era una chiquilla y su presencia se había vuelto innecesaria, sino porque estaba más que consciente de que ambos se habían vuelto la debilidad del otro. Luego de despedirse, se habrán visto la cara unas dos o tres veces a lo mucho. Desde entonces han pasado unos 20 años.
Kirino suele cambiar de identidad cada cierto tiempo. La última vez que lo hizo, se bautizó "Sei" debido a su propio sire.
4 notes · View notes
cr0wra · 2 years
Text
Siempre he sentido que a mi vida le hace falta algo, como si fuese un rompecabezas a medio terminar. Tiene sentido y podría funcionar si lo ves con optimismo, pero en el fondo, seguirá dejando esa sensación de inconformidad, de que hay algo inconcluso, de que algo no anda bien.
Busco afanosa en mis recuerdos señales de un futuro brillante, y si bien me topo con talentos, grandes aspiraciones, sueños y proyectos prometedores... Todos estos fueron asignados a un ser que en lugar de reflejar la luz, la absorbe. Quien no lo sabe comprender diria que simplemente rechazo la luz, pero es todo lo contrario, la absorbo porque no la comprendo. Absorbo la luz para poder asimilarla, la absorbo con ansias de ser capaz de interpretar en medio de la oscuridad eterna lo que la vida quiere para mi.
Nunca supe proyectar mi luz. Nunca he brillado. He sido tenue, he sido intermitente, he sido tibia y no hay nada de malo en ello, a menos claro, que decida emprender camino en un mundo donde brillar lo es todo y para mi infortunio, es ese el caso.
15 notes · View notes
a-oraculo-loveless · 2 years
Text
La vida es un punto, sólo que cada quien decide si se trata de un comienzo o de un final.
2 notes · View notes
lunarhoneybunny · 9 months
Text
doing better than yesterday which is good but aaaaaaaaaaa
#lunar bunny chatter#hi i get insanely jealous! it's so bad i've never talked about it with anyone ever so like. this is awkward for me. it's mood ruining#ahi esta una chica que no me gusta y me da mala vibras pero... creo que ayer fue a hablar a mi... no amiga es mas que una pero no somos...#novias/novios?? es muy frustante pero asi es. anyway la “amigo” posted a thing on twitter y la chica dijo algo y despues puso “si senor” y.#a ese punto de tiempo ya pense que me senti mejor pero ese pequenito commento me puso in such a foul fucking mood. like solo...#estas saying that because i said it. that's my fucking bit. that's /my/ fucking... no se como a llamar pero es mio!! pinche perra feo.#ni sabe a tomar photos bien. comos vas EN FRENTE de la luz?? tengo mas problemas pero i got really steamed over it lol lmao#oh i have a problem with el otro persona tambien porque como no me vas a llamar “good girl” and her that huh? que estoy haciendo??? god.#asi es ahorita. la chica mala no siempre habla asi a el pero asi es. no pienso que ella has gotten better quando se text en private en las.#dos anos que no hablamos asi. “miras delicioso” con la yum emoji sentia muy feo y gross por alguna razon... so that's why i think...#that she hasn't actually improved in that regard. but anyway tldr: mine mine mine mine minem ine mine mine mine mine mine mine mine mine mi#just talking about this riles me up so im just gonna sleep. im more annoyed and peeved than anything so it's not suuuper concerning but. eh#these last few rambles have been pretty nasty. sorry about that.
0 notes
queretarotv · 1 year
Text
Atiende Municipio de Querétaro más de 80 mil puntos de luz
Atiende Municipio de Querétaro más de 80 mil puntos de luz
El Presidente Municipal, Luis Nava, acudió a la bodega general para entregar al personal operativo del Departamento de Alumbrado de la Secretaría de Servicios Públicos Municipales, una grúa más para reforzar el trabajo de mantenimiento de la red de alumbrado público de la capital. La grúa entregada se suma a las 25 unidades con las que cuenta Servicios Públicos Municipales para dar atención a…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
sthavoc · 2 months
Note
maybe the podcast he went on where they're talking about what the hair tie on his wrist meant and he's like "i mean it's my hair tie but i do have a girlfriend, it's not a secret just more private" and then with him loving lamps he says his girlfriend loves them and hates big lights so she has so many lamps and candles all around the house. basically him gushing about his girly and the hosts being like "estas enamoradoooo" and him blushing
𖦁ׅ ࣪ ׂ 🕯️𝐖𝐀𝐑𝐌 𝐋𝐈𝐆𝐇𝐓 | ENZO VOGRINCIC
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
𖥔 ࣪˖ pairing: enzo x fem!reader
𖥔 ࣪˖ summary: Enzo talks about your obsession with lamps and candles around your home on the podcast. And also the significance of the hair tie on his wrist.
𖥔 ࣪˖ warnings: nothing but fluff on this one
𖥔 ࣪˖ note: this is so cute! thank you for the request and I hope this is somewhat of what you were looking for anon<3 I honestly kind of improvised the podcast bc I don’t remember everything they said. it is 1 am where I live and I should be sleeping but I can’t…
Tumblr media
“Bueno, pero me acabo de acordar.” Carlos points at Enzo’s hair tie letting out a laugh at the remembering he just had making Mariang laugh as well, but causing Enzo to look confused. “Hay un tweet donde sale una foto tuya en el ascensor y sales con la goma para el pelo.” He continued to point at the hair tie, and Enzo only remained more confused.
“Sí, para atarme el pelo.” Enzo nods and tugs the hair tie on his wrist. “Obvio.”
“Y el tweet ponía “chicas” tres puntos.” Mariang adds.
Enzo only appeared more baffled at the fact that his fans tweeted about a hair tie that was on his wrist.
“¿Que significa eso?” Enzo questioned glimpsing at Carlos who was ready to answer back.
“Que era de alguna chica con la que estás implicado.”
“No, pero es mía. Para atarme el pelo.” He looks at the hair tie and points at it.
“Bueno entonces, ¿das por finalizada que la goma es tuya?” Carlos laughed throughout his sentence as he looked at Enzo glanced at his hair tie another time.
“Sí, Y-yo creo que es mía. Bueno tengo novia, no es secreto, pero la goma es mía, pero ya ese tema es más privado.” He taps the surface of the table as he inclines his head towards the side for a short second.
“Bueno, pues gracias por aclarar. Cambiando de tema,” Mariang laughs pushing her mic a bit forward.
The three of them proceeded to talk about the movie and other random topics they would hit in the conversation. Like appealing to Enzo about his fans and any random app he had on his phone. Until they caught up with the topic about the money and how they would waste it on all kinds of things. Mariang spoke of the topic of furniture.
“A mí también me gustan los muebles.” Enzo nods along.
“Ah ¿a ti también? ¿Cuál es tu mueble favorito?” Mariang added to the subject as Enzo thought of his response.
“Las lámparas.” He speaks making Mariang nod along as she approves that was also her favorite type of furniture.
“¿Cuál es tu tipo de luz?” She questioned intrigued.
“Cálida, siempre.” Enzo retorts with no doubt in his voice. “Mi novia fue la que hizo que me gustaran de echo.” He chooses to add, with a tsk of his tongue.
“¿En serio? Ay, suena cool tu novia eh.” Mariang gushed grinning at the mention of you.
Enzo’s smile was followed by a nod and a few phrases. “Sí. Ella está obsesionada con las lámparas y las velas también. Como odia las luces así grandes pues tiene toda la casa llena de velas y lámparas.” He expanded his hands in a way of illustrating the big lights.
You were just like him and hated white lighting. It made your eyes burn, and you personally thought it ruined the warmth feeling of a home. Plus you had always wanted your place to have tons of candles and lamps around it.
“Ay pero qué linda. Me da las vibes de que es muy tranquila.” Carlos nods while Mariang agrees with him.
Enzo’s heart only swelled at the thought of you, and how you would look when lighting up the candles around your house. The times when you would have music playing on your radio and you would dance around turning them on.
“Sí, lo es. Se pone contenta al comprar nuevas velas o algún tipo de lámpara. También compra de pura luz cálida.” Enzo spoke into the mic as he kept his contact with Carlos and Mariang who paid attention to him. “Transmite paz. Es un amor.”
“Pero tío, ¡si estás enamorado!” Mariang signaled with her hand towards Enzo who chuckled. Not hiding the fact that he was turning red.
There was no lie in Mariang’s words. He was very much in love with you.
“Entonces espera, ¿la foto tuya donde estás con las plantas y una lamparita es en su casa?” Carlos asked out of curiousness.
“Sí. se le había caído y me pidió que se la arreglara.” Enzo responded.
“Ay pero qué lindo.” Mariang lets out with a cute tone. Enzo nodded with a small smile carved on his lips remembering the moment of you two.
“¿Y siempre le han gustado las lámparas?” Carlos asked before he took a sip of his drink.
For you, there was not a time where you did not like lamps or candles. They were one of your sources of happiness and personal warmth. So Enzo’s response was—
“La verdad que sí. Desde que la conozco siempre le han gustado. Recuerdo que la primera vez que entré a su casa me dijo “No te asustes” Y yo como ¿Pero por qué me voy a asustar?” Enzo furrowed his brows with the smallest of smiles.
“Claro.” Carlos nodded.
“Ya hasta que entre y vi las lámparas y velas.” Enzo chuckles at the memory. “Pero ahora que veo una lamparita o una vela por ahí me acuerdo de ella. Hasta le compré una.” He mentions with a raise of eyebrows.
“Hay ¿en serio? ¿Le dijiste? no vaya a ser que vea el podcast y se arruine la sorpresa.” Mariang looked at the camera making both Enzo and Carlos laugh. Enzo shook his head before he spoke—
“No, sí le dije y está contenta. Espera con ansia su lamparita.”
“Que bonito.” Carlos spoke peacefully into his mic.
Enzo knew you would love your new lamp, and he couldn’t wait to see your face and how it would brighten against the warm light.
484 notes · View notes
mundorednoticias · 2 years
Text
Tumblr media
1 note · View note
voglatte · 3 months
Note
smut con matías y que sea muy dom porfa, im begging you bestie 😢
⊹ ┊OR NAH ꒱ .゚
Tumblr media
↷ ˊ- pairing: matías recalt x f!reader.
warnings: +18, dom!matias, minors dni, choking, dirty talk?, creampie, p en v, thigh-riding, (leer bajo su responsabilidad).
summary: matías no se salva de caer bajo tus encantos aún sabiendo que eres prohibida.
• dani’s typing… ! siento que no sirvo para escribir smut pero bueno hago todo lo posible para que quede decente.
Tumblr media
las luces de colores adornaban el lugar junto con un puño de gente en la pista de baile, sintiendo la música que sonaba dentro del local donde se encontraban.
ya habías dejado de sentir tus piernas pero aún así decidida seguiste moviendo tus caderas con movimientos circulares mientras tus manos bajaban por tu figura cubierta por un fino vestido negro de cuero.
no pasó más de dos minutos cuando la respiración pesada y entrecortada de alguien chocaba contra tu cuello caliente, no le diste mucha importancia y seguiste bailando pegando tus caderas a la notable intimidad del “extraño”.
tu cuerpo se relajó al sentir el característico olor de hierba con menta, que te volvía loca.
“te quiero comer entera, nena” la voz de matías sonaba un poco más profunda de lo que era haciendo que tus muslos se apretaran para aliviar el calor que se posaba en tu vientre.
no dejó pasar el detalle subiendo su mano hasta tu cuello dándole un pequeño apretón y riendo.
“sos una atorada, muñeca. espera que por lo menos estemos en un lugar más privado” dió un último apretón en tu cuello dejando la marca de los anillos que adornaba sus dedos y de un jalón te llevó fuera del local sin decirle a nadie.
sentías tus pantys mojadas y la cara interna de tus muslos llenarse de tu excitación.
“te voy a coger tan duro que te voy a dejar hecha un desastre, hm” la pesaba mano apretó tus mejillas dejando tus labios en forma de pez, para adentrarse a su auto con tu compañía.
tu respiración se entrecortó frotando por milésima vez tus muslo, tu centro pedia a gritos atención y matías no estaba aguantando más.
llegaron en tiempo récord donde él residía y sin perder tiempo estampó tu espalda contra la puerta de la moderna casa haciéndote gruñir por la rudeza.
“ahora muñeca, te vas desquitar tu misma en mi muslo mientras veo esas tetas tuyas rebotar enfrente de mi” al tiempo de la luz te despojó de tu vestido haciéndote sentar sobre él, en su cómodo sillón. “es mejor que vayas empezando desde ya” golpeó tu glúteo.
una mancha ya se formaba en los pantalones claros de matías y podías decir que te avergonzaba lo necesitada que estabas pero es que nunca lo podías evitar, más cuando se ponía autoritario, dándote órdenes.
tus caderas empezaron a tomar vida propia moviéndose para adelante y atrás consiguiendo el ritmo perfecto, tus gemidos salieron de tu boca al sentir la áspera tela de sus jeans contra tu clítoris aún cubierto por la fina capa de la ropa interior.
su boca aprovechó de morder y chupar tus sensibles pezones mientras dos dedos de su mano llegaron a tu boca, lo entendiste completamente y empezaste a chuparlos casi atragantándote.
“soy adicto a tus tetas, amor” ronroneó sintiendo la húmeda de tu boca contra sus dedos y la viscosidad en su prenda inferior.
el único sonido que se escuchaba eran las succiones de matías junto a tus gemidos cada vez más agudos que indicaban que estabas a punto de venirte.
tus movimientos se volvieron más desordenados cosa que lo notó y te hizo parar.
negó sonriendo, disfrutaba verte así toda arruinada con tus cabellos sudados pegados a tu frente y con la máscara corrida, culpa de las pequeñas lágrimas que salían de tus ojos por placer.
“no amor, te vas a venir en mi polla” te hizo levantarte con el leve temblor en tus piernas hasta llegar a su espaciosa habitación con la cual ya estabas familiarizada.
llegó a tumbarte en las acolchadas mantas mientras se desprendía de sus prendas con extrema rapidez, sus dedos bajaron el elástico de tu ropa interior dejando ver tu intimidad brillante cosa que le hizo agua la boca.
pero ya sería para otro momento, todo lo que quería era cogerte hasta que alguno de los dos no dieran más.
su polla ahora liberada y rodillas apoyadas en el colchón hizo que se inclinara un poco, pegando toda su masculinidad a tu vientre.
la deslizó unas cuantas veces en tu centro haciéndote lloriquear como una mimada lo cual fue reprendido por dos fuertes nalgadas en tus glúteos dejándolos rojos.
“cerra la boquita” dió dos golpecitos suaves en tu mejilla mientras tus labios formaban un puchero. “¿estás lista para lo que te voy a dar o no?” y con un leve asentimiento de tu parte su miembro se hizo espacio entre tus labios inferiores, cavando profundo en una sola estocada que te hizo gritar.
sus manos se mantuvieron firme en la parte trasera de tus muslos pegándolos a tu pecho mientras veía en primera plana como tu intimidad tragaba su polla.
sus manos ya marcadas en tus muslos y glúteos por las nalgadas que te daba cuando sentía su miembro ser apretado por tu intimida.
“preciosa, me vas asfixiar con tu coño” dijo entrecortado, su respiración se iba agitando con el paso del tiempo.
tu intimidad absorbía su polla y la apretaba de una manera exquisita para él que se encontraba al borde del colapso, en esos minutos donde sus movimientos se hicieron perezosos y sus gruñidos eran más fuertes, tomó tu cuello con rudeza apretando en el punto clave.
dos, tres, cuatro estocadas más y su semilla desbordaba de tus pliegues junto a tus jugos. la habitación olía a sudor y sexo, inhalaste por la boca queriendo agarrar todo el aire que se te había escapado.
se quedó observando un momento como su semen se mezclaba con los jugos de tu intimidad y sintió otra vez el calor en su vientre.
dejó un beso algo bruto en tus labios y se acostó al lado de tu figura mientras te apretaba junto a él.
no bastaron diez minutos cuando sonó un móvil, era el de matías y el nombre que alumbró la pantalla fue “enzo”, esperó unos segundos y le respondió a su amigo.
— “hey boludo ¿de casualidad mi hermana anda con vos?” se escuchaba cierto ruido por el móvil, indicando que aún seguía en el boliche.
— “lamento informarte que no, creo que me comentó que se iba a quedar donde lena y que la iba a pasar buscando, seguro se le pasó decírtelo a vos” a veces no sabía con que cara mentirle a su amigo cuando a su lado tenía a sus mismísima hermana en brazos.
— “ya la llamaré, dale matu ¡gracias!” sonó un característico sonido indicando que había trancado.
te reíste un poco para luego negar con tu cabeza.
“no se si sabés pero lena me dijo que ya no la usáramos como cuartada” dijiste y el rodó los ojos.
“en realidad, no me importa” se lanzó contra tu boca, besándola sin ningún apuro.
así es, te estabas enredando con el amigo de tu hermano desde hace ya varios meses pero ninguno tenía la cara de decirle por lo que se mantenían en secreto y les estaba gustando a ambos, le daba un poco más de emoción a la situación.
———————————————————————————
by ﹫ VOGLATTE ╱ ando trabajando en más escritos que próximamente los voy a estar publicando, paciencia que a veces me llegan muchos pedidos (los tqm) .ᐟ
429 notes · View notes
luzng · 2 years
Text
Hay un miedo al ridículo pero también es cierto que nosotros somos artistas; le digo a las personas para que estén listas.
1 note · View note
juliaridulaina · 7 months
Text
Àngels eclipsats🪔Eclipsed angels🪔Ángeles eclipsados🪔
🪔Un àngel és una forma de llum, una ànima és un punt de llum infinitament petit. Ambdós son el mateix, però com que l’àngel segueix essent una forma, és molt més fàcil fer l’exercici mental de veure’ns a nosaltres mateixos i als altres con àngels a la Terra. Mantenint aquesta visió pura damunt dels altres i de nosaltres mateixos, alguna cosa va canviant imperceptiblement en la consciència d’om.…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
pondysselth · 3 months
Text
Así de caluroso || Enzo Vogrincic
Tumblr media
El sol del mediodía caía a plomo sobre las calles de Montevideo, convirtiendo el asfalto en un espejismo humeante. El miércoles transcurría como cualquier otro día de verano, sofocante e implacable. A pesar del calor agobiante, una chica caminaba con paso ligero por 18 de Julio, alejándose de la facultad. El pelo se le pegaba a la frente, sudaba a chorros y el agua de su botella se había convertido en un caldo tibio. La libertad después de un largo examen era la recompensa que la impulsaba.
Cada paso era una lucha contra el calor. La chica apresuraba el ritmo buscando la sombra esquiva, deseando escapar de las fauces de la ciudad que tanto amaba.
De pronto, un leve malestar se apoderó de ella. El sudor se intensificó, la respiración se volvió dificultosa y un mareo familiar la amenazó. Se detuvo, tambaleándose, con la vista nublada y puntos negros danzando en su campo visual. Ignorando las señales de alarma, bebió un trago de la repugnante agua tibia y reanudó la marcha. Su única meta: salir de 18 de Julio. A duras penas, avanzó unas cuadras más, luchando contra un nuevo malestar que se instalaba en su cuerpo.
Allí mostrándose casi burlona detrás de esa inmensa puerta de concreto que se alzaba sobre la calle Juncal se encontraba uno de sus deleites visuales favoritos, Sarandí. Ella no sabía por qué, pero esa calle siempre la llamaba a explorarla. Aunque ya la había recorrido tantas veces, siempre encontraba algún tesoro nuevo. Se debatió si debía pasar por lo que ya era el desolado calderón a fuego ardiente de la Plaza Independencia para llegar a ese oasis visual que le abría paso a Ciudad Vieja o simplemente ignorarlo e irse a casa.
La exuberante calidez de la tarde le gritaba a la chica que debía ignorar el llamado a la exploración. Sin embargo, una fuerza interior, una mezcla de aventura y algo más que no podía nombrar, la incitaba a seguir adelante. Como diablillos en el infernal ambiente, sus deseos la empujaban por ese camino que solo le estaba trayendo malestares. Ignorando las señales de su cuerpo, que no estaba preparado para resistir más tiempo en esas condiciones, se decantó por seguir la incitación diabólica y entrar en el paraíso que era la calle Sarandí.
Arrastrando los pies como si una cadena de acero los uniera al suelo, se adentró en ese rincón de alegría que tanto la llamaba. Caminó unas pocas cuadras, disfrutando del pequeño oasis que se abría paso en el desierto de calor que se había apoderado de Montevideo. De repente, un golpe seco: su corazón aceleró a un ritmo desbocado, su respiración se volvió jadeante, su visión se nubló y su cabeza comenzó a dar vueltas. La conciencia se le escapaba de entre los dedos. Así se sentía: una bajada de presión producto de su insensato deseo de continuar un camino que no debería haber tomado, en un día en el que el mismísimo señor de los infiernos parecía haberse apoderado de las calles de la ciudad. Su destino: caer desmayada por su imprudencia.
—Tranquila, que te tengo.
Esa voz no era producto de su imaginación. Los brazos que la rodeaban eran demasiado cálidos y sudorosos, evidenciando que el desconocido también sufría las consecuencias del avasallante calor que emitía el asfalto. A pesar de que la conciencia se le escapaba, de que sus ojos se cerraban y dejaban de transmitir luz, la sensación de estar en los brazos de un extraño la obligaba a volver a la realidad, alerta ante un posible infortunio. Cuando el instinto de supervivencia se apoderó de su cuerpo y abrió los ojos con miedo, se topó con un ángel. El calor se disipó de su cuerpo al contemplar sus ojos color avellana, la sensación de sudor se olvidó con solo una mirada a sus labios, el mareo se ignoró por completo al observar su rostro como un todo. Enzo Vogrincic, en todo su angelical ser, la sostenía para evitar que cayera en la fogosa calle Sarandí.
—No te preocupes que te ayudo a sentarte.
Su voz me sacó de mis pensamientos, esta vez infinitamente menos agónicos. Me tomó con delicadeza y me llevó unos metros hacia atrás, hacia unas sillas de plástico rojas, no muy cómodas, con el logotipo de una conocida marca de bebidas. Estaban fuera de un local llamado Zabala. Solo allí me di cuenta de la distancia que mis pies, que ya se podían haber fundido con el asfalto, me habían llevado. Estábamos cerca del Registro Civil y a unos pocos metros del Implosivo Artes Escénicas, la escuela de actuación. He ahí esclarecida la aparición de mi inesperado ángel salvador. Con mi mente retornando de su estado de inactividad coherente lo primero que atiné a decirle a mi salvador fue.
—Perdón.
Una simple palabra, tan tonta que parecía fuera de lugar. Sin embargo, así me sentía: avergonzada de haberlo desviado de su camino. Posiblemente le molestaba ayudar a una desconocida que caminaba imprudentemente bajo el sol abrasador, con la única compañía de una cartera que contenía sus documentos para el examen, una tarjeta de transporte y su fiel botella de agua, que ahora parecía más una sopa por lo caliente que estaba.
La risa de mi nuevo acompañante me confirmó lo tonta que había sido mi respuesta. Doblemente avergonzada, lo miré a los ojos. Solo vi diversión por mis palabras y preocupación por mi extrema palidez y mi inminente desmayo.
—¿Cómo me vas a pedir perdón? ¿Te sentís mejor ahora sentada? Te voy a comprar un refresco y un agua fría, porque estoy seguro que te bajó la presión.
El hombre se irguió, enderezando su espalda, y se dirigió al restaurante con paso firme. Su objetivo era claro: conseguir las bebidas que me ayudarían a reponerme. Al cabo de unos minutos, regresó con un refresco y un agua fría. Se agachó de nuevo junto a mí, ofreciéndome el elixir que mi cuerpo, agradecido, absorbió con avidez.
—Muchísimas gracias, y te pido perdón por las molestias. Seguro tenías otras cosas que hacer más que asistir a una pelotuda que se desmayó.
Dije con pena, mirándolo a sus ojos marrones. Sentía cómo me ardían las mejillas. Solo entonces, al contemplar mi alrededor, me percaté de la bicicleta olvidada en el piso. Probablemente se había bajado de ella al verme en mi estado.
—No me agradezcas, solo hice algo que cualquiera haría.
Expresó mientras se giraba para buscar la bicicleta. Al levantarla, se regresó hacia mí y me dijo:
—Me llamo Enzo. ¿Y vos?
Le dije mi nombre con más confianza al ver que no parecía molesto ni apurado por irse. Le señalé el refresco, aún sin abrir, ofreciéndoselo.
—Eso es tuyo, no me lo tenés que devolver. Si yo fuera vos, también tomaría de ese. El azúcar te va a ayudar a recuperarte, todavía estás muy pálida. Si me permitís.
Con esa simple petición de consentimiento, acercó su mano a mi rostro apartando algunos cabellos que se me habían pegado por el sudor, aquellos que mi peinado no había podido contener y ahora se posaban rebeldes por donde ellos deseaban. Luego de poner mis cabellos en orden, su mano se quedó allí, posada en mi cuello. La sensación de tener aquel pesado miembro cerca de donde se medía mi pulso me inquietaba. ¿Y si podía sentir el acelerado ritmo al que iba mi corazón? Su rostro tan perfecto no era lo único que me embobaba; su amabilidad y sencillez con la que estaba allí delante de mí me estaba dejando el cerebro aún más atrofiado que cualquier síntoma debido al infernal clima.
Tomando otro largo trago de agua para disipar los efectos que él estaba teniendo en mí, tomé valor, lo miré a los ojos y le dije:
—Muchísimas gracias otra vez. Siento que te lo estoy diciendo ya muchas veces, pero de verdad estoy agradecida con tu gesto. Pudiste haberme ignorado y dejarme tirada en la calle, y no lo hiciste.
—No tenés nada que agradecerme. Decime, ¿vivís por acá? Así te acompaño y me quedo tranquilo de que llegaste bien.
Me respondió aún con su mano posada delicadamente sobre mi cuello, dejándole leves caricias y sus ojos mirándome fijamente, entre preocupados y con algo parecido a ternura.
—No vivo por acá, ni cerca. Solo vine porque acabo de dar un examen y quería recorrer. Iba super bien hasta hace unos momentos.
Ya dejando un poco de lado la vergüenza, le respondí un poco más animada y sin tanta timidez. Tanta, ya que tener a alguien tan bonito enfrente de ella solo hacia que se pusiera nerviosa.
—Ok, sin ser muy invasivo, ¿dónde vivís? Tal vez te puedo llevar o algo. Me preocupa que te vayas sola después de que casi te desmayas. Si querés, llamamos a alguna amiga o alguien que te venga a buscar.
—Vivo en Manga, así que un poco lejos de acá. Y mis amigas en estos momentos...
Dije entre risas, diciendo donde vivía y luego chequeando la hora: 16:04. Para saber dónde podrían estar alguna de mis amigas para contestarle.
—Mis amigas están todas trabajando, así que no queda de otra que irme sola. Quedate tranquilo que no me va a pasar nada.
Le contesté intentando calmarlo y asegurarle de que todo estaría bien y no me volvería a pasar nada.
—Te invitaría a mi casa, pero siento que para un primer encuentro es mucho. Me conformo por ahora acompañándote a tomar el bondi.
Volviendo por la calle Sarandí, por la tan calurosa Ciudad Vieja. Ese tipo de calor que hacía que el asfalto derritiera el calzado y definitivamente el tipo de calor que hace que se te baje la presión y encuentres a Enzo, quien ahora te tiene montada en su bicicleta mientras ambos ríen y disfrutan el pequeño aire que les llega por la velocidad con la que conduce el antes mencionado. Ese era el tipo de día caluroso que hacía aquel día en Montevideo.
394 notes · View notes
olee · 3 months
Text
Amor y Odio II | Enzo Vogrincic
Tumblr media
Para: los que quieren volver con su ex!
Parte 2:
Lo primero que cruza por tu mente es recordar todo lo compartido con la persona con la que te has encontrado de manera inesperada. Al mirar a Enzo, percibes sorpresa en su rostro, y te das cuenta de que la colisión ha causado que tu nariz sangre.
Enzo, también asombrado, busca rápidamente una servilleta en la cafetería y te la ofrece para cubrirte la nariz. Sin embargo, con un tono agresivo, le retiras la servilleta de la mano y le dices: "Déjame, yo me encargo". La tensión en el aire es palpable mientras tratas de manejar la situación de manera independiente, incluso en medio de la sorpresa de encontrarte con tu ex en un lugar tan inesperado.
Enzo te mira, aún visiblemente impactado, y te pregunta de manera titubeante: "¿Cómo estás?" Luego, señala la mesa cercana en la cafetería para que te sientes. Asientes y lo observas con seriedad, sosteniendo la servilleta en tu nariz. Él busca dos vasos de agua y te entrega uno, sentándose a continuación, mientras el silencio se instala, cargado de pensamientos reflexivos.
La realidad es que todavía estabas impactada, como si el universo los hubiera juntado sin explicación. Al mirarlo seriamente, Enzo rompe el silencio y pregunta de nuevo: "Eh... ¿cómo estás? Veo que no andas por Uruguay". Respondes bruscamente, "¿no es obvio?" Enzo te mira y corrige su tono, "Cierto. Eh... ¿cómo va todo?" Tú le respondes con seriedad, sin mirarlo a los ojos, "bien, trabajando... ¿y vos?" Enzo pone una sonrisita y te dice, "muy bien, mejor dicho, me siento fantástico". En ese momento, lo miras a los ojos y te reís cortamente con sarcasmo, comentando, "me imagino".
Un tenso silencio llena la cafetería y decides levantarte del asiento, tomando tu cartera. "Bueno, si es así, me voy", anuncias. Enzo, rápidamente, se pone de pie y te detiene: "¡Espera! Por favor, (tu nombre), hablemos. Si quieres, nos vemos mañana o algo, eh... ¿hasta cuándo vas a estar aquí?" Tu respuesta es contundente, con un tono de rechazo: "Yo no quiero hablar contigo para nada. Vos decidiste dejarme, y ahora no me tenés. Así que vete pal carajo", expresás antes de marcharte rápidamente por las calles de Madrid.
Entonces, en medio de la calle que estabas cruzando, Enzo te agarra y te dice con urgencia: "(tu nombre), porfa, hablemos". Tu mirada se encuentra con la suya en un tenso intercambio, la luz se pone roja y los autos detrás comienzan a tocar bocina. Ante la presión del momento, decides ir con él al Parque del Retiro para hablar. La tensión persiste en el aire mientras se adentran juntos en el parque, dejando atrás el caos de la calle y permitiéndose un espacio para desentrañar las complejidades de sus emociones.
Caminando por el Retiro, intentas evitar mirar a Enzo y él hace lo mismo. Un silencio incómodo envuelve la conversación, pero él finalmente comienza a contarte las cosas que le han sucedido desde que se separaron. "Pues, en dos días voy para Los Ángeles para una audición con, puede ser que sea con la producción de Star Wars y...", pero tus pensamientos se dispersan observando a la gente haciendo ejercicio, los pavos reales, los niños jugando en el parque. Intentas no prestar atención a Enzo.
Sin embargo, él se detiene y te pregunta, "¿todo bien?" No puedes contenerlo más y lo miras intensamente, como si estuvieras a punto de llorar, y le dices, "tú no sabes lo preocupada que estaba por vos. No sabes las noches que no he dormido pensando que estabas sufriendo. Y ahora, horas después, estás súper bien. Nunca viniste a buscarme, me dejaste como una cucaracha muerta, tirada. Ahora, no quiero saber nada de vos. Mejor quédate con esas actrices, fóllatelas a todas y vive tu vida en Hollywood. Yo estoy súper bien aquí en mi trabajo", dices, temblando de enojo y con ganas de soltarle más verdades.
Enzo te mira intensamente y admite: "Vos tenés toda la razón. Yo no te voy a decir un pero. Sé que me alejé y no volví. La verdad es que no sabía cómo, y estoy sumamente de acuerdo en que es mi culpa", se apuñala metafóricamente en el pecho mientras te mira con tristeza y esperanza. "Así que por favor, perdóname. Sé que me odias, me odias demasiado, pero por favor, perdóname".
Tú lo miras y, a pesar de tus esfuerzos por contener las lágrimas, una se escapa. Le respondes: "Enzo... de verdad no sé qué hacer. Me he quedado esperándote, una llamada tuya, un mensaje, pero solo recibía mensajes de tu manager, no de vos. Era como si me odiaras o te diera asco, es que—" Él te interrumpe apresuradamente: "Asco para nada, amor. Yo nunca te odié. Vos sos todo para mí. ¿Cómo que asco, (tu nombre)?", te dice agitado.
Tú te tapas la cara con las manos, sintiendo la tensión y el coraje que te genera Enzo. Internamente, sabes que lo amas y que deseas volver al pasado, anhelas esos besos, tocarlo, abrazarlo como hacían todas las noches. Extrañas las caminatas por Montevideo, los cafecitos con la abuela, extrañas todo lo que compartías y decías con Enzo. Pero en ese momento, no sabes realmente qué decir. Solo logras murmurar: "Creo que es muy tarde ya".
Enzo te mira fijamente y te pregunta con sinceridad: "(tu nombre), ¿eso es realmente lo que quieres? ¿Sabes algo? No he dejado de pensar en vos, te amo demasiado. El amor es tan intenso que siento que mi pecho quiere salirse. Vos conoces todo de mí, eres la única que me entiende. No me importa lo que haya pasado hasta ahora, y le doy gracias a Dios por darme la oportunidad de volverte a ver. ¡Vos no sabes cuántas veces le he pedido a Dios!", dice con emoción, como si estuviera al borde de las lágrimas.
Tú lo miras, sorprendida por la intensidad de las palabras de Enzo. Nunca lo habías escuchado hablar de esa manera. Siempre fue tranquilo y ansioso, pero en ese momento, su desesperación parece temblarte a ti también. Enzo confiesa: "Te amo, (tu nombre)". Mirando a ambos lados y contemplando el atardecer, los rayos del sol iluminan el rostro de Enzo. Respondes, un poco más relajada y con una pequeña sonrisa: "Enzo, por favor, deja esa bobería de romántico que eso no es vos".
Enzo te mira, sonríe pero a la vez llora, y te dice: "Te puedo decir algo". Miras justo en la terminada del atardecer y le animas: "Dale, dime". Con sus ojos enrojecidos, Enzo confiesa: "Quiero besarte, pero todita". Tú le sonríes sarcásticamente y le respondes: "Como si yo quisiera lo mismo". Él se acerca, acariciando tu brazo y llegando a la muñeca, masajeándola en círculos. "Ven acá, chiquita,” te dice, tomándote del rostro y dándote un beso apasionado mientras el sol completa su despedida. Fin.
VOLVIMOS CON EL EX! 😬
Tumblr media
209 notes · View notes
possession-swapbody · 2 months
Text
Ser de la familia de un amigo
Estaba caminando en compañía de mi amigo Axel, cuando vimos un caja tirada en medio de la calle, nos acercamos para ver y no tenía direcciones, ni tampoco nombres que indicaran algún dueño o destinatario por lo que decidimos quedárnoslo, al llegar a casa de Alex lo abrimos y solo venía un extraño tipo de control, con una roca blanca dentro de el pero que se dejaba ver, venía con un manual y una carta que decía:
Bienvenido al mundo de las vidas de otros, si quizás se pregunte a que se refiere, bueno antes de eso déjeme explicarle algo aun más importante, lo que usted tiene en este momento es algo que debe guardar en secreto, ya que cualquier dato público ocasionaría un caos, ahora bien, usted a sido bendecido con una de las únicas 5 rocas de almas del mundo, para poder usarla con mayor comodidad se hizo el control remoto que canaliza la energía para más precisión, con este control puede escoger entre cambiar de cuerpo con alguien, poseerlo o controlarlo, solo presione el botón y agarre el mando con su mano de manera que apunte al cuerpo objetivo, recuerde que cualquier daño que ocasione estará comprometiendo a alguien más, si usted no quiere arriesgarse a ocupar la vida de alguien o no le interesa favor de meter el control con esta nota e instrucciones en la caja en que encontró, sellar lo mejor que pueda y dejar en un punto poco frecuentado.
Alex se río, dijo que que esa era una de las bromas anónimas más patéticas del mundo, yo pensaba lo mismo pero en un momento el tomo el control y presiono controlar mientras se apuntaba a sí mismo, una especie de estela de luz salio del mando y lo dejo paralizado, el estaba quieto como un robot, entonces creyendo que seguía bromeando le dije que se desnudarte pata mi, sorprendentemente lo hizo, eso me hizo creer que quizá el mando decía la verdad, lo tome y vi un botón que decía revertir debajo de cada función, entonces pensé en presionarlo pero la curiosidad me ganó, le dije que fuera al baño de la habitación y se masturbara pero que antes de que terminará abriera la puerta, y hasta lo hizo en el momento que la puerta se habría presione poseer y mi visión se volvió oscura por un segundo solo para ser recibido por mi cuerpo viéndome de frente congelado y una gran presión que pronto termino en mi en el cuerpo de Alex corriendo me por todo su baño, no lo podía creer, el control si funcionaba y ahora estaba en el cuerpo de Alex sintiendo la paja más sensible de mi vida, tras terminar me hacer que al control y presione revertir posesión, regrese a mi cuerpo y vi a Alex volver al estado en el que sigue las órdenes de todo lo que le diga, así que le dije que se vistiera y limpiara el desastre.
Ya había terminado de limpiar cuándo la puerta de la casa se habría era Jhon el padre de Alex quien llego y aun tenia a Alex bajo control, pero justo antes de que el papa de Alex abriera la puerta le ordene actuar como si nada pasará.
Jhon: hey chicos como están?
Alex: bien papá
Jhon: oye Sam crees que puedas ayudarme a mi y a Alex a mover un mueble del garaje, normalmente se lo pediría a Leo pero de mis 2 hijos pareciera que solo Alex vive aquí.
Samuel: claro, no hay problema.
Cuando salí del cuarto junto con Alex ayudamos a su padre pero en eso el vio el control y preguntó sobre qué era, le dije que era un juguete mio de pequeño que me encontré y que lo traje nada más para enseñárselo a Alex. Cuando se dio la vuelta presione en controlar y el se quedó quieto, le ordene no moverse y que olvidara el control, luego presione revertir control y aparentemente funcionó ya que no me pregunto nada más.
Tras mover el mueble le dije a Alex que supiéramos a su cuarto, al llegar le ordene olvidar todo lo relacionado a el desanudándose y a mi usando el control, entonces presione revertir control, el despertó y solo recordó como luego de quedar bajo control su padre llegó y nos pidió mover un mueble, así que mi secreto quedó a salvo.
Alex quería ver si el control funcionaba con las otras funciones así que le propuse que cambiáramos, el se emociono, así que tomó el control y presiono cambiar, duramos toda la tarde en el cuerpo del otro, se hacia tarde así que le dije que volviéramos a la normalidad pero el quería estar en mi cuerpo un poco más, le dije que estaba bien y acordamos cambiar por la mañana, ya sabía para que quería mi cuerpo, lo vi mirando mi entrepierna varias veces así que asumí que quería masturbarse en mi, al inicio la idea me había enojar pero pensaba en que yo hice algo similar así que pensé que sería saldar cuentas.
Luego de que Alex se fuera a mi casa yo me quedé en su cuarto pensé en que podría hacer cuando me llego un mensaje del hermano de Alex, decía que no llegaría a casa porque lo invitaron a una fiesta, que le avisara a "papá".
Cuando baje para decirle que Leo no llegaría pareció molestarle un poco pero no dijo nada, el estaba preparándose para ducharse lo que me llamó un poco la atención, una idea cruzo mi mente pero me cuestionaba si estaría bien, así que al llegar al cuarto de Alex tome valor nuevamente y tome el controlador, y presione poseer mientras apuntaba al cuerpo del papá de Alex, el todavía no se metía a bañar, así que primero estuve un rato observando y explorando su cuerpo.
Tumblr media
Era extrañamente fascinante, nunca pensé que ser un señor divorciado de 42 años fuera tan exigente, no pude resistirme y jugué con su polla que era más grande que la mía y la de Alex, no era de extrañar que se sintiera tan bien, no había terminado cuando entré a la ducha y prendí el agua mientras seguía mi acto, el agua caliente tocando mi piel hizo que se sintiera mejor aun y termine por correrme, aproveche el lugar para que la misma agua limpiara las evidencias de lo que acababa de hacer, al salir me vestí, y tome el control presione la opción de controlar apuntando al cuerpo vacío de Alex y le ordene actuar como si fuera Alex y fuera a dormir, yo por otro lado fui a comer algo y después vi una película, aparentemente el cuerpo del padre de Alex cedió al cansancio ya que me despertó el sonido de la puerta principal abriéndose, era Leo, quien entró me saludo, aparentemente no había dormido ya que se veía muy cansado, al darme cuenta que Alex regresaría a cambiar a la normalidad me di prisa y revertir todo, dejé al papá de Alex acostado en su cama, y presionando controlar le ordene que olvidara lo que se que vio anoche y cambiará esos recuerdos por el bañándose, cenando y quedándose dormido viendo una película, si es lo que pasó pero sin que recuerde la parte de cuando se masturbo o todo lo que hice en el y no puedo contar.
Cuando Alex llegó, le dije que si estaba listo para regresar a su cuerpo, el dijo que no, aparentemente le gustó mi cuerpo y quería estar en el un poco más, me propuso quedarnos así un día más, sabiendo que insistiría hasta que aceptara no me negué, pero le dije que quería probar otro cuerpo, así que cuando su padre se fue a trabajar me asome al cuarto de Leo quien estaba profundamente dormido, me acerque y presione poseer, perdí la conciencia y tuve lo que pareció ser un sueño, al despertar eran las 2 de la tarde, me levante y me miré en el espejo, no estaba el control ni mi cuerpo por ninguna parte de la casa, vi a Alex quien estaba viendo una película, lo salude y no parecía consiente del cambio, entonces regrese al cuarto de Leo y vi una nota
Hey Sam, mira cuando poseíste a Leo te quedaste dormido, creo que fue porque su cuerpo estaba muy cansado, trate de despertarte pero estabas muy cansado, puse mi cuerpo en piloto automático con el control, pero tu puedes darle ordenes le deje la indicación que te haga caso a todo y que no mencione nada a papá, perdón por lo que te voy a decir, pero, pensé que lo mejor sería quedarnos así una semana, y se que quizá te enojes conmigo, ayer tu primo invito a tu familia a su cumpleaños y como son vacaciones acordaron que sería un viaje a la playa para festejar, regresamos en una semana, por cierto el control lo escondí, esta ni en tu casa no me podía arriesgar a que papá lo encontrara en la mía, en fin disfruta tu semana como Leo y por favor perdóname, te prometo que regresaremos a la normalidad cuando regrese.
Cuando termine de leer la nota, al inicio me enoje pero después comencé a ver el lado positivo, el padre de Alex trabaja de lunes a sábado y ya que el no está solo tengo que ordenarle a su cuerpo que se "quedé inactivo" y técnicamente tendría la casa para mi solo, ese pensamiento estaba haciendo que me pusiera duro así que me quite los pantalones y me vi en el espejo para después pensar en lo divertida y placentera que será esta semana.
Tumblr media
227 notes · View notes
jorgema · 4 months
Text
Al Filo del Tiempo: crónicas de un año en su umbral
~
Este año está a punto de concluir, un ciclo completo donde, en noches selectas, la carga de la vida oprimía mi pecho hasta el punto de asfixiarme. Hubo momentos en los que la soledad se manifestó de manera tan cruda y palpable que eclipsó toda luz a mi alrededor. Fue un año desafiante y, en ocasiones, abrumador, al punto de que la solución parecía desvanecerse en la distancia o ser inexistente. En determinados instantes, este año se mostró implacable conmigo, un desastre monumental en varios aspectos de mi existencia. Sin embargo, también vislumbré luz en medio de tanta oscuridad. La esperanza se materializó ante mí en abrazos, sonrisas y palabras de aliento, encarnadas por mis amados: mi familia; aquellos que el cielo, en su divina predestinación, me regaló desde mi nacimiento, y aquellos a quienes, por gracia del mismo cielo, he tenido el privilegio de conocer y considerar mis hermanos. Doy gracias al Creador de todo por estos pequeños regalos de bienaventuranza que, hoy, a pocos días de un fin anunciado desde su inicio en el pasado Año Nuevo, son mi fuerza para seguir adelante, mi dulce esperanza para la lucha diaria y mi vigor para resistir cualquier tempestad venidera. Sí, este año fue retador en ocasiones, pero gracias a ellos, a mis amados, el dolor adquirió otro significado y, sin duda alguna, vale la pena todo lo que tengo que venir.
— La semilla de la humanidad || @jorgema (Verdad en Poesía)
144 notes · View notes