#λογοτεχνία για παιδιά | Explore Tumblr Posts and Blogs

universepaths · 6 months

Text

Πρόσκληση προς συγγραφείς να συμμετέχουν στην ανθολογία «Θύελλα στον Χρόνο V: Ανθολογία Ελληνικού διηγήματος Ιστορικής φαντασίας»

Οι συμμετοχές θα είναι ανοιχτές μέχρι στις 1 Νοεμβρίου του 2023. Η πρώτη παρουσίαση θα γίνει στα μέσα Δεκεμβρίου του 2023 στην Αθήνα, στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού, των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές.

«… Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε τη νεόκτιστη τεράστια πόλη που απλώνονταν από κάτω του. Η Αμάρνα, η πόλη του Ενός Θεού. Εδώ δεν υπήρχαν πολλοί θεοί, δαίμονες και τέρατα. Το έρπων χάος ήταν εκεί, έξω στην έρημο, και περίμενε να χτυπήσει, αλλά εδώ υπήρχε Ένας Θεός και ένας Φαραώ, ο κύριος και άρχοντας του. Η πόλη είχε αρχίσει να ακμάσει μακριά από τα απατηλά κέντρα των πολυθεϊστών, τα μεγάλα αστικά κέντρα της παρακμής και της αμαρτίας. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μύρισε τη ζωή της πόλης. Τα φρούτα από τις λαϊκές, ψητά κρέατα από τις ταβέρνες, φρέσκια μπύρα, μπαχάρια και αρώματα από τη Μεσοποταμία και από τις χώρες πέρα από τις πηγές του μεγάλου ποταμού. Άκουσε τις φωνές των εμπόρων, τις καθημερινές συζητήσεις των απλών ανθρώπων, τα άλογα του στρατού, που πηγαινοέρχονταν πάντοτε σε κάποια άγνωστη σε όλους αποστολή, τις κραυγές των αξιωματικών, το απαλό περπάτημα των ιερέων του δρόμου. Και εκεί, στο βάθος, το καινούργιο παλάτι του Φαραώ, πιο ένδοξο από ποτέ. Εκεί που έβγαινε και χαιρετούσε το λαό του, έχοντας στο πλευρό του τη Νεφερτίτη, τη μία και μοναδική, και όλα τα παιδιά του. Ναι, η Αίγυπτος, το βασίλειο των Δύο Οίκων, είχε αναγεννηθεί και δεν θα το άφηναν να γυρίσει πάλι στο σκοτάδι. Δόξα στο Φαραώ, δόξα στο Βασίλειο του Ορίζοντα…» Σας μαγεύει η ιστορία; Ονειρεύεστε ότι ζείτε στο Κούσκο, την πρωτεύουσα των Ίνκας και ανεβαίνετε στις τεράστιες πυραμίδες, ότι είστε ένας στρατιώτης από τις τεράστιες στρατιές των Ρωμαίων, που κατέχτησαν όλο τον τότε γνωστό κόσμο, ότι ήσασταν στην στρατιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και φτάσατε μέχρι τα πέρατα του κόσμου στα βουνά της Ινδίας, πολεμώντας δεκάδες λαούς, ότι ήσασταν στις ορδές των Βίκινγκς, που ξεχύθηκαν σε όλο τον κόσμο αναζητώντας την περιπέτεια, ότι ήσασταν ένας πιστός στον άρχοντας του σαμουράι στην φεουδαρχική Ιαπωνία; Αν τα λατρεύεται όλα αυτά τότε αυτή είναι η σωστή ανθολογία για εσάς! Περιμένουμε συμμετοχές από όλους σας!

Περιμένουμε τα κείμενα σας για τη μεγάλη ανθολογία Ελληνικού διηγήματος Ιστορικής φαντασίας! Διεκδικήστε σήμερα τη συμμετοχή σας στη μεγάλη ανθολογία Ιστορικής φαντασίας, «Θύελλα στον Χρόνο V»! Γίνετε και εσείς μέρος της ιστορίας! Οι Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές δημιουργήθηκαν πριν από δέκα εφτά χρόνια έχοντας ένα και μοναδικό σκοπό, να αναγεννήσουν τη λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα και στην Κύπρο και να στηρίξουν τους Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς του φανταστικού. Το 2007 εκδώσαμε τον πρώτο τόμο των «Θρύλων του Σύμπαντος». Από το 2011 αρχίσαμε να διοργανώνουμε το Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού έχοντας σαν στόχο την προώθηση των βιβλίων και των συγγραφέων του εκδοτικού και της λογοτεχνίας του φανταστικού σε κάθε πόλη της Ελλάδας. Από το 2012 αρχίσαμε οργανωμένα να προωθούμε και να εκδίδουμε βιβλία από Κύπριους συγγραφείς και ταυτόχρονα να διοργανώνουμε το Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού και στην Κύπρο. Το 2017 συμμετείχαμε για πρώτη φορά στην Διεθνή Έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης, όπως και σε μια σειρά από άλλες διεθνείς εκθέσεις βιβλίων, πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα να φέρουμε την Ελληνική Λογοτεχνία του Φανταστικού έξω από τα όρια της Ελλάδας και της Κύπρου και να την κάνουμε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Συνεχίζουμε πάντα προς τα εμπρός και προχωράμε στην έκδοση της ανθολογίας «Θύελλα στον Χρόνο V».

Αυτά που θα θέλαμε να μας στείλετε: Οι συμμετοχές θα είναι ανοιχτές μέχρι στις 1 Νοεμβρίου του 2023. • Ένα μέχρι και πέντε διηγήματα, από 1.000 μέχρι και 15.000 λέξεις το καθένα. Εμείς θα επιλέξουμε ένα με πέντε από αυτά. • Τα διηγήματα αυτά να μην τα έχετε εκδώσει ή δημοσιεύσει κάπου αλλού, σε έντυπο ή στο ίντερνετ. • Μαζί με τα διηγήματα σας να μας στείλετε και τη φόρμα που ακολουθεί, συμπληρωμένη. Για να γνωριστούμε. • Να μας τα στείλετε μέχρι στις 1 Νοεμβρίου του 2023, στο e_mail: [email protected] αφού βέβαια θα έχετε διαβάσει προσεκτικά τους όρους συμμετοχής. • Τα διηγήματα θα πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στον χώρο της λογοτεχνίας Ιστορικής φαντασίας και να είναι αυστηρά μέσα στα όρια των 1.000 με 15.000 λέξεων. • Μην μας στέλνετε τα κείμενα σε .pdf. Στείλτε τα ή σε .doc αρχείο του Word ή σε .docx και .odp του Open Office.

Τι ζητάμε; Κείμενα από Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς που ζούνε στην Ελλάδα, στην Κύπρο ή στο εξωτερικό. Τα κείμενα σας πρέπει να είναι στα Ελληνικά. Επίσης δεχόμαστε και κείμενα από ξένους συγγραφείς που γράφουν στα Ελληνικά. Τα διηγήματα που θέλουμε να γράψετε πρέπει να έχουν θεματική ιστορικής φαντασίας, όπως ορίζεται σε αυτή την ανακοίνωση. Ο μόνος περιορισμός είναι ότι τα κείμενα πρέπει να αναφέρονται χρονικά μέχρι το 1900. Δεν θέλουμε κείμενα που να αναφέρονται στην σύγχρονη εποχή και μετά το 1900. Όλα τα κείμενα πρέπει να βασίζονται σε πραγματικές ιστορικές εποχές και κοινωνίες και όχι σε φανταστικές. Αναφέρουμε παρακάτω, ενδεικτικά, κάποιες ιστορικές εποχές στις οποίες μπορείτε να βασίσετε τα κείμενα σας. - Αρχαία Ελλάδα -Αρχαία Αθήνα -Αρχαία Σπάρτη -Αρχαία Μακεδονία -Αρχαία Αίγυπτος -Τα α��χαία βασίλεια της Μεσοποταμίας -Αρχαία Βαβυλώνα -Αρχαία Περσία -Ίνκας -Μάγιας -Βίκινγκς -Αρχαία Ρώμη -Βυζάντιο -Καρχηδόνα -Βασίλεια της Κίνας -Βασίλεια της Ιαπωνίας -Ινδιάνικες φυλές της Αμερικής -Αραβικά βασίλεια Αυτά που αναφέρονται εδώ είναι ένας οδηγός. Το κείμενο σας μπορεί να έχει την οποιαδήποτε αναφορά θέλετε εσείς, ακόμα και αν δεν αναφέρεται ρητά σε αυτή την ανακοίνωση, φτάνει ο/η συγγραφέας να είναι Έλληνας ή Κύπριος ή και ξένος, εφόσον γράφει στα Ελληνικά, και τα κείμενα να είναι μέσα στα πλαίσια της λογοτεχνίας του φανταστικού. Αν έχετε οποιαδήποτε ερώτηση ή ανάγκη για διευκρίνιση θα χαρούμε να σας απαντήσουμε στο e_mail: [email protected]

Φόρμα για αποστολή μαζί με τα διηγήματα: Ονοματεπώνυμο: Τηλέφωνο επικοινωνίας (κινητό και σταθερό): E_mail επικοινωνίας: Πόλη διαμονής: *Ζητ��με την πόλη διαμονής γιατί θέλουμε να μαζέψουμε στοιχεία από ποιες πόλεις είναι οι συγγραφείς για να αξιολογήσουμε αν μπορούν να γίνουν παρουσιάσεις της ανθολογίας και στις πόλεις τους, αν υπάρχει βέβαια ενδιαφέρον από τους συγγραφείς. [Η φόρμα με τα στοιχεία να υπάρχει και στο email και μέσα στο αρχείο με τα διηγήματα. Να φαίνονται ξεκάθαρα μέσα στο διήγημα ο τίτλος του διηγήματος και το όνομα του/της συγγραφέως. Μην στέλνετε διηγήματα χωρίς να υπάρχει μέσα όνομα συγγραφέα και τίτλος. Αποστολές κειμένων με ελλιπή στοιχεία, και όχι όπως περιγράφεται εδώ, θα ακυρώνονται]. Περιμένουμε διηγήματα από όλους σας. Δεν έχει σημασία άμα σας γνωρίζουμε ή όχι ή αν έχετε εκδώσει κάτι ή το οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει μόνο άμα γράφετε! Άμα γράφετε περιμένουμε τα διηγήματα σας!

Μετά τη λήξη της προθεσμίας: 1. Δεν θα δοθεί άλλη παράταση. 2. H ομάδα των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές θα επιλέξει τα διηγήματα που θα μπουν στην ανθολογία. 3. Οι συγγραφείς που θα επιλεγούν θα ενημερωθούν μέσω email. 4. Η αξιολόγηση των κειμένων θα γίνεται λίγες ημέρες μετά την αποστολή τους και θα ανακοινώνεται άμεσα στον/στην συγγραφέα αν τα κείμενα τους έχουν επιλεγεί. Εφόσον επιλεγούν τα κείμενα θα σταλεί στον/στην συγγραφέα το συμφωνητικό έκδοσης. Μετά την αποστολή του συμφωνητικού ο/η συγγραφέας θα πρέπει να το στείλει πίσω υπογεγραμμένο, όπως ζητηθεί, μέσα σε τέσσερις ημέρες, αλλιώς το κείμενο θα αποκλειστεί άμεσα. 5. Για να μπουν τα κείμενα στην ανθολογία πρέπει να πληρούν τους βασικούς όρους. - Να είναι αρχεία είτε του word είτε του openoffice. Αν είναι άλλο αρχείο το κείμενο θα αποκλειστεί. - Να είναι τα κείμενα μέσα στα όρια των λέξεων. Αν δεν είναι, το κείμενο θα αποκλειστεί. - Να σταλεί υπογεγραμμένο το συμφωνητικό μέσα στα χρονικά όρια που θα ζητηθούν. Συμφωνητικά που θα αποσταλούν με ελλιπή στοιχεία ή χωρίς υπογραφή ή δεν θα είναι συμπληρωμένα σύμφωνα με τις οδηγίες δεν θα θεωρούνται έγκυρα και θα απορρίπτονται. Άμα δεν σταλεί το συμφωνητικό, το κείμενο θα αποκλειστεί χωρίς άλλη ειδοποίηση. - Να είναι τα κείμενα μέσα στα όρια της λογοτεχνίας του φανταστικού, όπως περιγράφεται. Αν δεν είναι, τα κείμενα θα αποκλειστούν. -Να συμπληρωθεί η φόρμα με τα στοιχεία με τον τρόπο που ζητάτε. Αν δεν συμπληρωθεί με τον τρόπο που ζητάτε τα κείμενα θα αποκλειστούν. -Μην κάνετε μορφοποιήσεις στο word στα κείμενα που θα μας στείλετε, μην βάζετε tables μέσα και μην βάζετε φωτογραφίες. Τα κείμενα θα τα κρίνουμε καθαρά από τη λογοτεχνική τους αξία και όχι από την εμφάνιση τους. 6. Αν συγκεντρωθούν πολλά κείμενα υπάρχει η περίπτωση από ένα σημείο και μετά να ανακοινώσουμε δημόσια ότι δεν θα δεχόμαστε άλλα κείμενα. Όσο πιο νωρίς στείλετε τα κείμενα σας τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουν να μπουν στην ανθολογία. 7. Τα ονόματα των τελικών συμμετεχόντων θα ανακοινωθούν επίσημα πλέον στο διαδίκτυο στις 3 Νοεμβρίου του 2023. 8. Η πρώτη παρουσίαση θα γίνει στο Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού στην Αθήνα. 9. Η επιλογή των κειμένων θα είναι αυστηρή.

Όροι συμμετοχής: • Οι διοργανωτές διατηρούν το δικαίωμα να μεταβάλουν τις ημερομηνίες. • Η συμμετοχή στο στάδιο της προ-επιλογής είναι ελεύθερη και δωρεάν για όλους. • Οποιαδήποτε συμμετοχή δεν είναι σύμφωνη με όλους ανεξαιρέτως τους όρους συμμετοχής θα αποκλείεται από τη διαδικασία επιλογής με την έγκαιρη, όμως, ειδοποίηση του/της συγγραφέως με e-mail. • Με την αποστολή του διηγήματος του ο/η συγγραφέας αποδέχεται ότι το έργο του θα τεθεί υπό αξιολόγηση. Αποδέχεται επίσης ότι θα υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας για την ανθολογία με τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, όπου θα καθορίζονται οι όροι της συνεργασίας. Εκχωρεί στις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές το αποκλειστικό δικαίωμα για δημοσίευση του διηγήματος του σε βιβλίο (εφόσον επιλεγεί). • Οι συγγραφείς αποδέχονται ότι ως χρηματική ή υλική αμοιβή θα λάβουν μόνο ότι αναφέρει το συμφωνητικό που θα υπογράψουν για τη συμμετοχή τους στην ανθολογία. Η συμμετοχή στην ανθολογία θα γίνεται δεκτή μόνο εφόσον ο/η συγγραφέας συμφωνήσει με το συμφωνητικό συνεργασίας και το στείλει υπογεγραμμένο όπως ζητάτε. Με την αποστολή του/των κειμένων τους αποδέχονται αυτό τον όρο χωρίς ουδεμία επιφύλαξη. • Η συμμετοχή τους στην διαδικασία αξιολόγησης των κειμένων για την ανθολογία προϋποθέτει και συνεπάγεται την πλήρη και ανεπιφύλακτη αποδοχή του συνόλου των παραπάνω όρων χωρίς καμία επιφύλαξη. Οι Εκδόσεις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ξεκίνησαν την παρουσία τους πριν από δέκα εφτά χρόνια, έχοντας σαν πρωταρχικό στόχο την προώθηση και προβολή Ελλήνων και Κύπριων συγγραφέων που ασχολούνται με τη λογοτεχνία, την ποίηση και τη λογοτεχνία και ποίηση του φανταστικού. Όπως δηλώσαμε και τότε, στην πρώτη ανακοίνωση μας, είμαστε και οι ίδιοι συγγραφείς και αυτή την προσπάθεια την ξεκινάμε πρώτα από όλα για τους ίδιους τους Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς του φανταστικού, αλλά και για κάθε Έλληνα και Κύπριο συγγραφέα, καθώς αναγνωρίζουμε τη δυσκολία που έχουν να βρουν τρόπο για να εκδώσουν τα κείμενα τους, γιατί στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι νέοι συγγραφείς, και όσοι δεν έχουν κάποιον γνωστό, πολύ δύσκολα βρίσκουν έστω και την πιο μικρή δυνατότητα να εκδώσουν ακόμα και ένα κείμενο τους. Σε αυτή την προσπάθεια είστε καλοδεχούμενοι όλοι. Δεν χρειάζεται να σας γνωρίζουμε, δεν χρειάζεται κάποιος να σας συστήσει, δεν χρειάζονται τελετές, δεν χρειάζεται να έχετε ήδη εκδώσει κάτι. Ποτέ δεν θα απορρίψουμε κάποιον επειδή θα είναι καινούργιος συγγραφέας, αντίθετα θα τον τιμήσουμε ισότιμα, ούτε θα απορρίψουμε κάποιον άμα δεν τον ξέρουμε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να γράφετε. Στείλτε μας τα κείμενα σας και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να σας βοηθήσουμε. Και αυτό το έχουμε αποδείξει, έχοντας εκδώσει πάνω από τριακόσιους Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς τα τελευταία δέκα εφτά χρόνια, στο περιοδικό μας και στα βιβλία μας. Έχουμε αποδείξει ότι ήμασταν πάντοτε κοντά στους συγγραφείς και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Δεν είναι σκοπός μας να δημιουργήσουμε μια ακόμα μικρή και αδιαφανή ομάδα συγγραφέων και να προβάλλουμε μόνο τρία-τέσσερα άτομα. Γράφετε, και δεν ξέρετε κανέναν ή δεν έχετε δημοσιεύσει το οτιδήποτε, ότι ηλικία και να είστε; Στείλτε μας τα κείμενα σας και θα τα τιμήσουμε όλα με τον ίδιο σεβασμό.

Όλοι μαζί αναγεννήσαμε τη λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όλοι μαζί συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο, μεταφέροντας το πνεύμα της λογοτεχνίας του φανταστικού από πόλη σε πόλη σε κάθε μεριά της Ελλάδας και της Κύπρου. Στηρίζουμε τους συγγραφείς με πράξεις και έργα Ελάτε και εσείς στη μεγάλη οικογένεια του εκδοτικού μας! Σας ευχαριστούμε για την ανάγνωση κι ευχόμαστε να διαβάσουμε πολλά διηγήματα σας. Η ομάδα των Συμπαντικών Διαδρομών

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ Καραγάτση 27, 41221, Λάρισα, 2410-236110, universe-pathways.blogspot.com www.universepaths.com [email protected]

0 notes

i-ekdosi · 1 year

Text

19η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πιο ανανεωμένη από ποτέ και με στόχο την προβολή της ελληνικής αγοράς βιβλίου στο εξωτερικό επιστρέφει η 19η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης (ΔΕΒΘ) που θα πραγματοποιηθεί στο Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο της πόλης και θα διαρκέσει από τις 4 έως τις 7 Μαΐου 2023.

Σε μια έκταση 14.000 τ.μ. 600 Έλληνες και ξένοι εκθέτες και περισσότεροι από 1200 ομιλητές θα έχουν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τους πολίτες και να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο του βιβλίου , ενώ τιμώμενη λογοτεχνία για φέτος θα είναι η αμερικάνικη στο περίπτερο της οποίας οι επισκέπτες θα μπορούν να συναντήσουν και αμερικανούς συγγραφείς μεταξύ των οποίων θα είναι ο James Wood , η Claire Messud και οι Nell Zink, Saskia Vogel , Meg Rosoff και Ismini Lamb. Ακόμη , θα υπάρχουν και συγγραφείς από βαλκανικές αλλά και από χώρες της Ευρώπης .

Επίσης , κατά τη διάρκεια της φετινής διοργάνωσης θα πραγματοποιηθούν και παράλληλες εκδηλώσεις μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το 9ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών , το οποίο θα είναι αφιερωμένο σε δέκα ποιητές και ποιήτριες της νέας γενιάς , αλλά και το 7ο Φεστιβάλ Μετάφρασης στο πλαίσιο του οποίου θα πραγματοποιηθεί συζήτηση για την μετάφραση της λογοτεχνικής παραγωγής από την αραβική στις ευρωπαϊκές γλώσσες . Επίσης , όπως κάθε χρόνο , έτσι και φέτος θα λάβουν χώρα λέσχες ανάγνωσης , η Παιδική γωνιά με διάφορα εικαστικά , θεατρικά και μουσικά δρώμενα , καθώς επίσης και φωτογραφικές εκθέσεις με θέματα την Μικρασιατική Εκστρατεία και τη Θεσσαλονίκη , ενώ κάποιες εκδηλώσεις θα γίνουν και σε βιβλιοπωλεία και καφέ της πόλης .

Ακόμη , για πρώτη φορά εκδότες , λογοτεχνικοί πράκτορες και επαγγελματίες του βιβλίου από διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων είναι η Αίγυπτος , η Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Τουρκία , ο Καναδάς κ.ά. θα έχουν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν Β2Β συναντήσεις με στόχο την αγοραπωλησία δικαιωμάτων και την ανταλλαγή καλών πρακτικών στο πλαίσιο του 1ου Προγράμματος Πρόσκλησης των Επαγγελματιών του Βιβλίου . Επιπρόσθετα, για πρώτη φορά θα λειτουργήσει και το Κέντρο Δικαιωμάτων ( Rights Center) , το οποίο έχει στόχο την γνωριμία με τις ξένες αγορές βιβλίου .

Μάλιστα, κατά τη διάρκεια σημερινής συνέντευξης τύπου ο πρόεδρος της ΔΕΘ-Helexpo κ. Τάσος Τζήκας αναφέρθηκε στον διεθνή χαρακτήρα της ΔΕΒΘ και ανέφερε ότι η ΔΕΘ-Helexpo υποστηρίζει διαχρονικά τις δράσεις πολιτισμού και μάλιστα σε μια πόλη που έχει ταυτίσει την πορεία της στο χρόνο με την πολυπολιτισμικότητα .

Από την πλευρά του , ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Απόστολος Τζιτζικώστας επισήμανε πως η διεθνής έκθεση βιβλίου είναι ένα παράθυρο γνωριμίας με το εξωτερικό και τη χώρα μας και πως με χαρά υποδεχόμαστε αυτή την έκθεση στην πόλη μας και απευθυνόμενος μάλιστα στον πρόεδρο του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού τόνισε χαρακτηριστικά: «Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι είμαστε εδώ για τα πολλά, επόμενα χρόνια, να στηρίζουμε τη ΔΕΒΘ με όλες μας τις δυνάμεις. Άλλωστε, δεν θα μπορούσα να διανοηθώ έναν κόσμο όπου τα παιδιά μου θα μεγάλωναν χωρίς βιβλία».

Τέλος , ο γενικός διευθυντής του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου κ. Ηλίας Σπυρτούνιας δήλωσε : « Tο επιμελητήριο είναι ιδιαίτερα δραστήριο στον τομέα του πολιτισμού εδώ και χρόνια και έχουμε ιδιαίτερη χαρά που συμμετέχουμε στη φετινή έκθεση » , ενώ σημείωσε ότι στο Αμερικανικό Περίπτερο της ΔΕΒΘ φιλοξενούνται 22 εκδοτικοί οίκοι με πάνω από 600 βιβλία, τα οποία θα δωρηθούν στο τέλος της έκθεσης σε βιβλιοθήκες της πόλης.

Η φετινή διοργάνωση τελεί υπό την αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κατερίνας Σακελλαροπούλου και διοργανώνεται από το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού σε συνεργασία με τους Έλληνες εκδότες , τη ΔΕΘ- Helexpo , την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας , το δήμο Θεσσαλονίκης και την Υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού .

Το ωράριο λειτουργίας της έκθεσης είναι το εξής :

Πέμπτη 4/5/23 :15:00 – 21:00

Παρασκευή 5/5 και Σάββατο 6/5/23 :10:00 – 22:00

Κυριακή 7/5/23 : 10:00 – 21:00

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

#ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΤΣΟΧΑΤΖΗ

0 notes

alexpolisonline · 1 year

Text

0 notes

fortidisgr · 2 years

Link

Συγγραφέας: ΣΑΛΠΑΔΗΜΟΥ ΝΙΚΗ Εκδόσεις: Σαββάλας ISBN: 9789604930616 Σελίδες: 103 Βάρος: 180.00 γρ. Διαστάσεις: 14.00 x 21.00 Ημερομηνία έκδοσης: 1/4/2011

0 notes

astratv · 2 years

Text

Πανελλαδικές 2022: Αντίστροφη μέτρηση για την έναρξή τους - Όλες οι αλλαγές που θα ισχύσουν φέτος

Πανελλαδικές 2022: Αντίστροφη μέτρηση για την έναρξή τους – Όλες οι αλλαγές που θα ισχύσουν φέτος

Ξεκινούν αυτήν την εβδομάδα οι Πανελλαδικές Εξετάσεις 2022. Ειδικότερα, οι υποψήφιοι των Γενικών Λυκείων (ΓΕΛ) εξετάζονται την Πέμπτη, 3 Ιουνίου στη Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία και των Επαγγελματικών Λυκείων (ΕΠΑΛ) την Τετάρτη, 2 Ιουνίου, στα Νέα Ελληνικά. «Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που είμαστε πιο κοντά στην προ-κόβιντ εποχή. Τα παιδιά είναι πιο ήρεμα και έχουν προετοιμαστεί καλύτερα»,…

View On WordPress

#μαθητές #πανελλαδικές #ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ 2022

0 notes

tromokraths · 4 years

Text

Ορίστε μια ιστορία που αξίζει να διαβάσεις

Φοιτητής τρίτου έτους το σωτήριον έτος 2009 στην μπουγατσογέννα. Καλές εποχές ακόμα, πλήρης οικονομική αφαίμαξη του κατακαημένου πατέρα που τον έτρωγαν τα καράβια για να σπουδάσει ο γιόκας, εγώ ένα ρεμολυμέντο ένα κατακάθι της κοινωνίας ένα άχρηστο κουφάρι που περιφερόταν από το Λιμάνι ως τα μπουγατσατζίδικα του Λευκού, Πολυτεχνίτης και λεχρίτης -κυρίως λεχρίτης-.

Έχω μία παρέα του ιδίου φυράματος στην οποία συμμετέχει γνωστός τότε στην πόλη ποδοσφαιριστής που θα τον λέμε Μ. ο οποίος τραβιέται με μία καλή κοπελίτσα, της οποίας το μικρό δεν θυμάμαι αλλά θυμάμαι το ��πίθετο και θα την λέμε Α, την οποία συστήνει ως σχέση του και αναλώνεται στο να μακραίνει τις περικοκλάδες των κεράτων στο κεφάλι της σε κάθε ευκαιρία.

Την Α. την κουβαλάει σε κρασάδικα και τσιπουράδικα, αποφεύγοντας προφανώς να την φέρνει στις βραδινές εξόδους. Η Α. παρότι καλή και χρυσή κοπελίτσα, τρομερά άοσμη άχρωμη άγευστη και λοιπά στερητικά -α, αλλά ο Μ. θέλει και το λιμάνι του και τους κάβους λυτούς. Κάποια στιγμή η Α. μυρίζεται τα περί περικοκλάδας, μιας και η πόλη ήταν και τότε μικρή και οι μνήμες αλλά και οι φήμες μεγάλες, ξεκινάει πιο στενό μαρκάρισμα και δώστου τα σούρτα φέρτα στο γήπεδο, και να τη στις προπονήσεις, και να τη και στο Λιμάνι και να τη φάντης μπαστούνης παντού.

Σε μία από αυτές τις αναδύσεις ωσάν άοσμη Αφροδίτη, φέρνει μαζί της μία φίλη, της οποίας θυμάμαι το μικρό, και το επίθετο, το ΑΜΚΑ και το ΑΦΜ, την Λ., η οποία δεν ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ, αλλά με κάποιον τρόπο ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ και αυτό το κατάλαβα αργότερα. Η Λ. λοιπόν ήταν μία κανονική κοπέλα σαν όλες τις άλλες, εμφανίσιμη κατά κοινή παραδοχή αλλά εντάξει. Σπούδαζε στην Νομική, ήταν ελιτίστρια, σνομπ, μιλούσε με τρομερή ροή, τρομερό λεξιλόγιο, δεν άφηνε να την κεράσουμε ποτέ, διάβαζε φανατικά ρώσικη λογοτεχνία και ανέλυε με τις ώρες βαθύτερα νοήματα και τέτοια πράγματα που εγώ και ο Μ. μαζί με τα υπόλοιπα ρεμάλια απλά την κοιτούσαμε χωρίς να καταλαβαίνουμε λέξη κουνώντας καταφατικά τα κεφάλια μας και μουγκρίζοντας "μμμμ". Φυσικά το αν ο Ντοστογιέφσκι έγραφε βοντβίλ και ο Τολστόι αχρονικά δεν ήταν κάτι που μας απασχολούσε ιδιαίτερα, αλλά η Λ. τα έλεγε όλα με τόσο πάθος που δεν μπορούσες να μην την ακούς και ας μην καταλάβαινες Χριστό. Η Λ. φαινόταν γενικά να μην μας έχει και σε καμία μεγάλη υπόληψη σαν παρέα, ειδικά τον Μ., τον οποίον κάποτε σε διαφωνία περί πολιτικών -στην οποία η Λ. τον είχε σβήσει- χαρακτήρισε "διακοσμητικό φίκο", πράγμα που έμεινε inside joke. Εν γένει, δεν φαινόταν ούτε να περνάει ιδιαίτερα καλά μαζί μας και ήταν τοις πάσι γνωστό ότι την έσερνε μαζί η Α. για να μην είναι μόνη με 5 ψωλαραίους.

Σε ανύποπτο χρόνο και ενώ αυτό το παρεάκι της συμφοράς με τις κορασίδες μετράει 4-5 μήνες, μία μαύρη Παρασκευή η Λ. έρχεται στο κρασάδικο-στέκι με έναν τύπο, τον οποίο και συστήνει ως τον "σύντροφο" της. Κι εκεί παιδιά έρχεται η συνειδητοποίηση σε κύματα. Ζηλεύω, άρα την γουστάρω. Έτσι μπαμ, ούτε που το είχα ξανασκεφτεί. Ο τύπος ήδη δικηγόρος τότε, ωραίος ευγενέστατος μια χαρά παιδί, τα δικά μου τα σωθικά μέσα έξω. Να μιλάει αυτός για Εφετεία και προανακρίσεις, να νιώθω ένας απόκληρος του θεού, ένας Βασιλάκης Καίλας εγώ. Μοιράζομαι την επόμενη μέρα την ανησυχία μου με τα ρεμάλια, ο Μ. απαντάει κάτι "ρεφυγερεμπροαποδωρεμετηνξινεγκωρε", άλλο μέλος της παρέας "πω ρε μπρο δύσκολα", το παίρνω απόφαση ότι μόνος θα το περάσω και αυτό με βαρύ τσιγάρο σέρτικο. Μόλις έχουμε αρχίσει εντωμεταξύ να ασχολούμαστε με τα ιντερνετς και τα φεισμπουκς, κάνω κι εγώ προφίλ, αυτή είχε ήδη, να ξημεροβραδιάζομαι να βλέπω την φωτογραφία προφίλ της που κάθε πίξελ της ισούταν με ένα τετραγωνικό μέτρο, να λιώνω, να αναστενάζω, να σβήνω, να χάνομαι. Κάνω καιρό να την δω, γκομενικά από δω και από εκεί ως συνήθως, χωρίζει ο Μ. με την Α. (αξίζει να γίνει ξεχωριστή ιστορία αυτός ο χωρισμός), χάνουμε κάθε επαφή.

Μου στέλνει το 2010 στα γενέθλια μου,πρωι πρωι, το βραδυ έχω κανονίσει σε κλαμπ, μου έρχεται η επιφοίτηση και της λέω έλα για ποτό εκεί και εκεί έχω κλείσει εκεί, σίγουρος ότι θα φάω άκυρο, το οποίο σε πρώτη φάση τρώω και μου λέει δεν νομίζω να τα καταφέρω. 4 η ώρα το πρωί εκείνο, με γραβάτες λυτές και πουκάμισα ξεκουμπωμένα, χνώτο να βρωμάει μπάφους και οινόπνευμα από τα χιλιόμετρα και το μάτι κομμάτι, πιάνω γνωστή φιγούρα που κατευθύνεται προς τα εμένα και αφού πλησιάζει σε σημείο που μπορώ να την δω, να η Λ. με μία σακούλα ΙΑΝΟΣ. Μέσα στην σούρα και την μαστούρα κάνω τα εξής: 1. χύνω επάνω της ένα ποτό. 2. την σκουπίζω με τα χέρια μου χουφτώνοντας την ασύστολα χωρίς να έχω συναίσθηση ότι το κάνω. 3. αυτο προφανώς δημιουργεί μία ανύψωση την οποία κρίνω σκόπιμο να της πω ότι έχω με όχι και πολύ κομψό τρόπο. 4. στο έκπληκτο ύφος της απαντάω χωρίς να έχει προλάβει να βγάλει άχνα η καψερή "συγγνώμη, δεν ξέρω να τα λέω όπως ο Ντοστοβεγσ...Ντοβοστεφ...ο κομμουνιστής σου". 5. στο ακόμα πιο έκπληκτο ύφος ξεστομίζω με μία ανάσα "νυχταμουείσαιγιανενανμαγκαπουκανειςποτεδενθαξεχασει". Η Λ. με κοιτάει σαν έκθεμα σε τσίρκο και κρατάει ακόμα αυτή την σακούλα. Της λέω με άναρθρες κραυγές ότι θέλω να βγω λίγο έξω και να πάρω αέρα. Με ακολουθεί. Με την σακούλα. Βγαίνουμε, μου δίνει το δώρο μου. Μου λέει "Σκέφτηκα ότι θα σου αρέσει". Έχει μέσα ένα βιβλίο, αργότερα έμαθα ότι ήταν το Υπόγειο. Μου έρχεται εμετός και φυσικά 6. ξερνάω μέσα στην σακούλα. Αντίο αγάπη διχασμένη αντίο αγάπη δυνατή. Σε αυτή την κατάσταση, η Λ. πετάει την σακούλα, με πιάνει, με πάει μέσα, πολλά δεν θυμόμουν μετά μου τα είπανε, με παραδίδει στον Μ. που είναι σε χειρότερη κατάσταση σαφώς από εμένα, βλέπει ότι δεν υπάρχει συνεννόηση, της δίνω το πορτοφόλι μου της λέω πλήρωσε, κάνει τα κουμάντα της. Σε όλη αυτή την κατάσταση έχει μαζί της και μία φιλενάδα που εγώ πρόσεξα όταν βγήκαμε έξω για να φύγουμε, η οποία έχει πάθει σοκ με τα ούρουκ χάι που αντικρίζει. Το ΠΑΣΟΚ ειναι εδώ ενωμένο δυνατό.

Η Λ. μου παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μας μοιράζει σε ταξί και γυρνάμε οι άσωτοι στα σπίτια μας. Το επόμενο απόγευμα μιας και δεν είχα ούτε το κινητό της, της στέλνω στο φβ με συγγνώμες και της ζητάω τα κλειδιά μου. Που μένεις μου λέει να περάσω να στα αφήσω. Εγώ τότε στο εξωτικό Φάληρο, φασίνες, αρωματίσματα, πράγματα πρωτόγνωρα. Έρχεται η Λ. με τα κλειδιά μου, κάθεται, πίνουμε καφέ. Πίνουμε δεύτερο. Παραγγέλνουμε, τρώμε. Πίνουμε κρασί. Πίνουμε ρετσίνες. Βγαίνω και παίρνω παγωτό. Γυρνάω τρώμε το παγωτό. Έχουν περάσει 10 ώρες και μιλάμε ακατάπαυστα. Βάζουμε ταινία. Την παίρνει ο ύπνος, την πάω στο κρεβάτι, κοιμάμαι στον καναπέ.

Αυτό ήταν. Από την επόμενη ξεκινάμε παρέα δυο μας. Πέντε μήνες μαζί συνέχεια. Οι φίλοι να παραπονιούνται, εμένα να μην με νοιάζει. Στα ενδιάμεσα χωρίζει με τον δικηγόρο. Στα ενδιάμεσα της ξεφεύγει ότι την είχε κερατώσει. Στα ενδιάμεσα μαθαίνω ότι ο αδερφός της πέθανε σε μικρή ηλικία. Στα ενδιάμεσα έχω αρχίσει να διαβάζω αυτούς τους Ρώσους που τόσο της άρεσαν και να ακούω τους αγαπημένους της Στέρεο Νόβα. Στα ενδιάμεσα κάθομαι με τις ώρες σπίτι της και την ακούω να παίζει πιάνο. Στα ενδιάμεσα δεν με ενδιαφέρει άλλη ύπαρξη εκτός από αυτή. Στα ενδιάμεσα κωλώνω όσο κανείς να κάνω κίνηση.

Ένα Σάββατο έχουμε πάει Περαία βόλτα με το αυτοκίνητο. Οπλίζομαι σιγουριά και αυτοπεποίθηση, κάνω το απονενοημένο, ανταποκρίνεται. Αυτό ξαναήταν. Σχέση με τα όλα της. Τριήμερα παντού. Βιβλία και μουσικές και φαγητά και όλα. Η Λ. τελειώνει με την σχολή, ξεκινάει άσκηση. Εγώ πρώτο τραπέζι πίστα στο ακροατήριο στην πρώτη αναβολή που πήρε. Και στην δεύτερη. Και στη πρώτη αντιδικία. Και στην δεύτερη. Και να γράφει εξηγήσεις για το πταισματοδικείο και να ακούγεται Κωνσταντίνος Βήτα σε όλη την γειτονιά. Και να ετοιμάζει ερωτήσεις για τους μάρτυρες και να παίζει Chopin για να σκεφτεί. Και να ξεκουράζεται διαβάζοντας κι άλλο. Αν δεν έχεις θαυμάσει τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί, δεν ξέρεις τι πάει να πει έρωτας. Και εγώ από τον θαυμασμό και την περηφάνια να φουσκώνω σαν παγώνι. Τελειώνω και εγώ μετά κόπων την σχολή, αποφασίζουμε να μείνουμε μαζί, παίρνουμε ένα αδέσποτο γατί από τον δρόμο, τον ονομάζουμε Ρασκόλνικοφ γιατί θέλουμε να του αφήσουμε ψυχολογικά και γιατί η Λ. λάτρευε το Έγκλημα και Τιμωρία και η ζωή κυλάει έτσι μέχρι το 2014. Αυτή έχει γίνει κανονικά δικηγόρος, εγώ έχω βρει μία μέτρια δουλίτσα στον τομέα μου, τα φέρνουμε πέρα αξιοπρεπώς. Πολλά πολλά δεν είχαμε, αλλά για το σπίτι, το αυτοκίνητο τα λειτουργικά μας και τα ποτά μας ήταν αρκετά.

Και ένα Σάββατο βράδυ έχουμε πάει Περαία βόλτα και το έχει ζητήσει η Λ. Και εκεί μου σκάει το παραμύθι. Η αγορά της Θεσσαλονίκης στην δικηγορία είναι μικρή. Δεν θέλει να βγάζει 1000 ενώ μπορεί να βγάζει 3000. Δεν θέλει να μαζεύει όλο τον χρόνο για ένα ταξίδι. Δεν θέλει να οδηγάει στην Εθνική με το Οπελάκι. Δεν θέλει να γυρνάει πίσω από την δουλειά κάθε μέρα και απλά να τρώει να κάνει σεξ και να κοιμάται. Δεν θέλει να έχει τόσα λίγα ποινικά ακροατήρια. Δεν θέλει, δεν θέλει, δεν θέλει. Σπάει εμένα ο κόσμος μου γιατί εγώ ήμουν ευτυχισμένος με τα λεφτά μας, με το Οπελάκι μας, με το σπίτι μας και με το φαγητό μας. Μεγάλωσες σε πλούσια οικογένεια μου είπε, όποτε θες ο πατέρας σου μπορεί να σου στείλει όσα ζητήσεις, δεν καταλαβαίνεις πως νιώθω. Πήγα πάσο, την ρώτησα τι θέλει να κάνουμε. "Θέλω να πάμε στην Αθήνα". Σπάει δεύτερη φορά ο κόσμος μου παρότι Αθηναίος, κάνω την καρδιά μου πέτρα. "Πάμε" της λέω. Μετακομίζουμε με συνοπτικές διαδικασίες σε δικό μου διαμέρισμα. Βρίσκει δουλειά σε δικηγορική εταιρία με πολύ καλύτερα λεφτά. Βρίσκω κι εγώ σχετικά πιο δύσκολα, αλλά σε καλύτερη θέση από αυτή στη Θεσσαλονίκη. Τα ωράρια γαμιούνται εντελώς. Η Λ. γυρνάει σπίτι 11 το βράδυ και φεύγει 7 το πρωί. Εγώ τα ίδια. Αγοράζουμε Audi. Αγοράζουμε τεράστια τηλεόραση. Αγοράζουμε μηχανή για ζυμαρικά. Αγοράζουμε μια Αγκύρας να κάνει παρέα στον Ράσκο. Αγοράζουμε καινούριο πιάνο. Το Audi το οδηγούσε μόνη της. Τηλεόραση έβλεπα μόνος μου. Ποτέ δεν φτιάξαμε χειροποίητα ζυμαρικά. Ο Ράσκο δεν έπαιξε ποτέ με τον καινούριο γάτο και τον δώσαμε στους γονείς μου. Η Λ. έπαιξε πιάνο 3 φορές, μία στα γενέθλια της, μία σε μία μάζωξη που έκανε για τους συναδέρφους και μία την ημέρα που γύρισα από την δουλειά, την βρήκα εκεί, έπαιξε το spring waltz και μου είπε ότι θέλει να κάνει μεταπτυχιακό στην Γερμανία. Και ξαναέσπασα. Και της ξαναείπα "πάμε". Και μου είπε "όχι. θα πάω μόνη". Και την ρώτησα "κι εμείς;" και μου είπε "δεν ξέρω". Μάζευε σε κούτες τα βιβλία και τα ρούχα της. Μόνο αυτα πήρε. Αφησε πάνω στο τραπέζι τον Ηλίθιο του Ντοστογιέβσκι και μέσα σε μία εβδομάδα έφυγε.

Μιλούσαμε για 2-3 μήνες. Δεν ήξερα ως τι. Δούλευα σαν τον σκύλο. Δεν είχα σχέση, δεν ήμουν ελεύθερος. Μία μέρα συνειδητοποίησα ότι είχαμε να μιλήσουμε μία εβδομάδα, που έγινε 2,3, ένας μήνας. Μετά από 2 μήνες χωρίς επικοινωνία πήγα το πιάνο στην αποθήκη τον γονιών μου. Έκανα κάποιες περιστασιακές σχέσεις, που πήγαν χειρότερα από σέντρα του Βύντρα. Δούλευα. Ξαναδούλευα. Ο φίλος ποδοσφαιριστής που είχε φύγει έξω και είχε γυρίσει Ελλάδα πάντα έλεγε ότι η Λ. ήταν το πιο ξινό πλάσμα του κόσμου και να την ξεχάσω. Πούλησα το Audi. Πήρα καλύτερο. Γέμισα την κουζίνα σκεύη που δεν ήξερα να χρησιμοποιήσω. Έκανα ανακαίνιση. Έφτιαξα το βεστιάριο βιβλιοθήκη. Ο Ράσκο πήδηξε ένα βράδυ από το μπαλκόνι και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Πόση μιζέρια να αντέξει το γατί, ακόμα και στον Ρασκόλνικοφ να το έχεις ονομάσει. Ένα Σάββατο έναν χρόνο και κάτι μήνες αργότερα, με πήρε η μητέρα μου τηλέφωνο. "Είσαι σπίτι;" "Ναι, τι έγινε;" "Τίποτα παιδί μου πέρασα και είδα τα φώτα ανοιχτά, καληνύχτα". Τρία λεπτά μετά, κλειδί στην πόρτα, σύρσιμο βαλίτσας και η φωνή της που σχεδόν είχα ξεχάσει: "Πού είναι το πιάνο μου;". Το επόμενο πρωί η μεταφορική έφερε το πιάνο πίσω στο σπίτι. Και με άλλη μεταφορική ήρθαν τα βιβλία της. Και τα ρούχα δεν χωρούσαν στη ντουλάπα γιατί το βεστιάριο το είχα κάνει βιβλιοθήκη. Και έναν μήνα, μέχρι να πιάσει δουλειά, έφτιαχνε χειροποίητα ζυμαρικά και χρησιμοποιούσε όλα εκείνα τα σκεύη, και έπαιζε πιάνο και έγραφε πράγματα όσο άκουγε Κωνσταντίνο Βήτα και ζωγράφιζε τα χιλιάδες χιλιόμετρα και τα εκατομμύρια χρυσάνθεμα. Και ήμουν ευτυχισμένος πάλι.Και άνοιξε γραφείο. Και συνεργαζόμασταν. Και έβγαζα τοπογραφικά και αυτή έκανε έρευνες στα υποθηκοφυλακεια. Και έκανα κατόψεις και νομιμοποιήσεις και αυτή μάζευε δικαιολογητικά για τα συμβόλαια. Και αρραβωνιαστήκαμε. Και μου έλεγε δούλεψε, να μαζέψουμε λεφτά, δικά μας λεφτά. Και ήρθε η πρόταση για εμένα από την Γερμανία. Έριξα άκυρο, δεν ήθελε να φύγουμε. Ήρθε και η πρόταση για μία συνεργασία που θα απαιτούσε να λείπω αρκετά εκτός Αθηνών. Έριξα άκυρο, δεν ήθελε να λείπω τόσο. Πήρα συνεργάτη. Πήρε και αυτή, για να έχουμε περισσότερο χρόνο. Εγώ έναν συνάδερφο στην ηλικία μου. Αυτή έναν νέο δικηγόρο 25 χρονών.

Να τα πάλι. τα περισσότερα βράδια γυρνούσε όταν κοιμόμουν. Έπινε πολύ. Το πρωί δεν την προλάβαινα. Δεν τρώγαμε ποτέ μαζί. Δεν πηγαίναμε πουθενά μαζί. Μόνο αγοράζαμε μαζί. Τσάντες. Και καινούρια έπιπλα για το γραφείο. Και δεύτερο αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να την πιέσω, μην φύγει. Ξαναέσκασε πρόταση από Γερμανία, αυτή την φορά ακόμα καλύτερη. Της ξεκίνησα κουβέντα. Ήταν ξεκάθαρη. Δεν το κουνάει, αν θέλω να φύγω, ας φύγω. Δεν μπορεί να με λάβει υπόψη της, έχει την δουλειά της. Δεκτό της είπα. Δεν έφυγα. Εκεί έσπασαν τα ραγισμένα. Και Κωνσταντίνο Βήτα άκουγα μόνος μου να τραγουδάει "δεν είναι αργά" κι εγώ ήξερα ότι είναι αργά. Και πιάνο δεν ξαναέπαιξε η Λ. και τελικά απλά άφηνε επάνω φακέλους δικογραφίας. Και κάποιες εβδομάδες, μιλούσαμε μόνο για λεφτά. Και δουλειά. Και κτηματολόγια. Και πελάτες. Και συμβόλαια. Και υπαγωγές στον νόμο. Και της το είπα. Και μου είπε "Η δουλειά μου είναι η ζωή μου" και "Πρέπει να καταλάβεις, πρώτα είμαι δικηγόρος και μετά σύντροφος σου" και "Για αυτό είσαι μαζί μου. Γιατί με θαυμάζεις. Γιατί είμαι δικηγόρος. Αν δεν είμαι, δεν θα με θες". Δεν ήταν έτσι. Της το είπα. Δεν ήθελε να το συζητήσει. 'Επρεπε να τελειώσει μια αναίρεση την επόμενη. Ήταν κουρασμένη.

Την Πρωτοχρονιά του 2019, την οποια περασαμε στους δικους της στην Θεσσαλονίκη, μετά από ουσίες και οινοπνεύματα μου είπε κλαίγοντας ότι γαμιέται με τον μικρό. Έφυγα μετά από 2 ώρες. Με πήρε μόλις ένα τηλέφωνο που δεν σήκωσα. Πήρα τηλέφωνο στον γνωστό μου στο Αμβούργο. Παρακάλεσα για την θέση. Είχε καλυφθεί αλλά κάτι θα κάναμε, είπε. Μάζεψα τα ρούχα μου που χωρούσαν στην ντουλάπα, και χωρίς βεστιάριο. Έδωσα τα κλειδιά στην μάνα μου και της είπα ότι θα ερθει η Λ. να πάρει τα πράγματα της. Άλλαξα τηλέφωνο. Έσβησα τα σόσιαλ μίντια. Μα το κυριότερο, άφησα στο τραπέζι το "Η γυναίκα ενός άλλου και ο άνδρας κάτω από το κρεβάτι".

Δεν το παραδεχόταν ποτέ, αλλά προτιμούσε πάντα τον Ντοστογιέβσκι από τον Τολστόι.

#tromokraths #ιστορίες γτζ

2K notes · View notes

pandainaction · 2 years

Text

Άσκηση 1

Α) Ποιά ήταν η καλύτερη εκπαιδευτική εμπειρία που είχα ποτέ;

Σύμφωνα με την ερώτηση, επιλέγω μόνο την θετική εμπειρία απο τα σχολικά χρόνια και συγκεκριμένα κατα την διάρκεια του γυμνασίου. Στην δευτέρα και τρίτη γυμνασίου αντίστοιχα, είχαμε μια καθηγήτρια, όχι νέα σε ηλικία αλλά νέα στην ψυχή! Η συγκεκριμένη λοιπόν, ας την πούμε κυρία Δώρα, μας έκανε λογοτεχνία και έκθεση. Δύο μαθήματα που μπορούν να εκτυλιχθούν συζητήσεις για ώρες, διαφωνίες, εντάσεις, ανταλλαγή απόψεων, παραγωγή υλικού. Χωρίς να γνωρίζω όλα τα παραπάνω τότε βέβαια, στην έκθεση συχνά αφού διαβάζαμε ένα κείμενο, ξεκινούσε μια διαδικασία καταιγισμού ιδεών ως προς αυτό, μετα αναλύαμε απόψεις σε ομάδες και συχνά οργανώναμε debate επιχειρηματολογίας. Στην λογοτεχνία ακόμα, είχαμε την δυνατότητα να ρωτάμε ελεύθερα εαν κάτι δεν καταλαβαίναμε και δεν χρειαζόταν να μαθαίνουμε απέξω τίποτα, σε αντίθεση με την προηγούμενη καθηγήτρια που είχαμε που ήταν της πρακτικής του παπαγάλου. Μέσα απο τα έργα που είχαμε στην ύλη, γράφαμε ή εκφράζαμε τα συναισθήματά μας, αναλύαμε νέες έννοιες για τις γνωστικές μας εμπειρίες, δίναμε βάση στη ζωή των ποιητών και φτιάχναμε για κάθε ποίημα ή πεζό έργο του καθενός ένα μικρό σχεδιάγραμμα και στο συμπληρώναμε. Το πιο σημαντικό βέβαια, είναι οτι μέσα απο τα δύο μαθήματα, δημιουργούνταν έστω και για αυτές τις ώρες στην τάξη ένα θετικό κλίμα, όπου εαν διαφωνούσαμε είχαμε τρόπο λύσης την επιχειρηματολογία, χωρίς να κρίνουμε τους συμμαθητές μας. Ακόμα, μας έδινε την δυνατότητα επιλογής. Δηλαδή, ήμασταν ελεύθεροι να μην εκφράσουμε κάτι εαν δεν το θέλαμε, να μην ακολουθήσουμε κατα γράμμα την κάθε δραστηριότητα και να βρούμε μαζί εναλλακτική. Επομένως, κρατάω απο την παραπάνω εμπειρία πως ως παιδί και παιδιά της τάξης, είχαμε την ευκαιρία να ακουστούμε, οι απόψεις μας, οι αντιστάσεις μας, τα όνειρα και τα θέλω μας, σε ένα πλαίσιο όπου νιώθαμε ασφάλεια να μοιραστούμε, σε δύο μαθήματα που δυστυχώς φαντάζουν πλήρως τυποποιημένα, αλλά εν τέλει σημασία έχει ο τρόπος που επιλέγει κανείς να εφαρμόσει το αναλυτικό πρόγραμμα.

Β) Ποιό είναι το πιο σημαντικό εφόδιο που έχω κερδίσει απο τις σπουδές μου μέχρι τώρα; Ποιό μάθημα πιστεύω πως θα με βοηθήσει στο μέλλον στην σχολική αίθουσα και γιατί με επηρέ��σε;

Απο την σχολή μας, σίγουρα όλα τα μαθήματα μηδενός εξαιρουμένου, μας εφοδιάζουν και είναι σημαντικά. Κάποια είναι πιο πρακτικά, κάποια προσφέρουν γνωστικά μόνο εφόδια τα οποία χρειάζεται να γνωρίζουμε γιατί καλούμαστε να εκπαιδεύσουμε και να εκπαιδευτούμε με παιδιά. Παρ ’όλα αυτά, τα μαθήματα που ξεχωρίζουν στο μυαλό μου ως εργαλεία μάθησης και με βοήθησαν να εμβαθύνω ως ένα σημείο σε ήδη υπάρχουσες προσεγγίσεις για την εκπαίδευση είναι δύο. Αρχικά, είναι η θεματική εβδομάδα με τον κύριο Χ. με θέμα την συμπερίληψη. Μπορεί να πραγματοποιήθηκε επι καραντίνας, αλλά είχαμε ροή, είχαμε ποικίλους καλεσμένους που δια ζώσης δεν θα μπορούσαν να παρευρεθούν, με αποτέλεσμα το “κενό” που θα γινόταν απο την καραντίνα, να μην γίνεται ιδιαίτερα αισθητό. Έχει μείνει στο μυαλό μου ως ένα μάθημα που χαιρόμουν να συνδέομαι, καθώς είχαμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την δουλειά νηπιαγωγών και δασκάλων σε μια δύσκολη εποχή πανδημίας, να αναλογιστούμε ορισμένες έννοιες όπως η μάθηση, η παιδαγωγική Φρενέ, το πλαίσιο και στο τέλος της εβδομάδας εκτός του ότι γνωρίζαμε την συμπερίληψη, είχαμε πρακτική εφαρμογή σε πλαίσια δύσκολα, με παιδιά που δεν γνώριζαν την γλώσσα, με παιδιά που προέρχονταν απο πολέμους. Ακόμα ένα μάθημα που με βοήθησε να καταρρίψω ακόμα και στερεοτυπικές αντιλήψεις που νόμιζα πως δεν είχα και με βιωματικές ασκήσεις, και αναστοχαστικές σε ομάδα ξεκινήσαμε να κατανοούμε την ενδυνάμωση, τον αναστοχασμό, την ταυτότητα, το πλαίσιο, το χώρο, μη τυπική εκπαίδευση. Γενικότερα, μας έδωσε μια προοπτική για το μέλλον, μια πρόταση πως δεν είναι μόνο το νηπιαγωγείο του δημοσίου που μπορούμε εννοείται να εργαστούμε, αλλά είναι αρκετοί οι τομείς που μπορούμε να προσφέρουμε, αρκεί να θέλουμε και εμείς να επιμορφωνόμαστε.

Γ) Ακούγοντας κριτική παιδαγωγική τι μου έρχεται στο μυαλό; Τι προσδοκώ να μάθω;

Με τον όρο κριτική παιδαγωγική, φαντάζομαι πρώτα μια προσέγγιση κατα την οποία τη φωνή θα την έχουν τα παιδιά, χωρίς ο εκάστοτε δάσκαλος να λειτουργεί ως αυθεντία. Ακόμα, προυποθέτει στο μυαλό μου ένα περιβάλλον ασφάλειας, και ελευθερίας, να μην ελέγχεται αποκλειστικά απο φορείς οι οποίοι έχουν στόχο να υπονομεύουν την εκπαίδευση αλλά το αντίστροφο, κάτι ασυνήθιστο στην ελληνική κοινωνία. Τέλος, στο μυαλό μου βρίσκεται η πολύπλευρη καλλιέργεια μαθητών και δασκάλων μέσα απο την κριτική παιδαγωγική, αλλά και μια σαφή προσέγγιση για την εκπαίδευση. Ως προσδοκία, είναι η μάθηση μέσα απο βιώματα, που ήδη γίνεται, αλλά και οι ασκήσεις κατα τις οποίες θα μπορούμε να σχεδιάζουμε δραστηριότητες, παρεμβάσεις, αφού πρώτα έχουμε εξασκήσει έννοιες και σημαντικά πρόσωπα που συνδέονται με την κριτική παιδαγωγική. Τέλος, πιστεύω πως εκτός της ατομικής προσπάθειας μέσα στην τάξη σε ορισμένες ασκήσεις, θα μπορούσαμε να δουλεύουμε ομαδικά, ώστε να ανταλλάσουμε απόψεις, που ήδη το κάναμε απο το πρώτο μάθημα.

3 notes · View notes

dimartblog · 5 months

Text

Όλα για την περίοδο

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη! Όλα για την περίοδο Κείμενο: Άννα Ρουά Εικονογράφηση: Μαντμουαζέλ Καρολίν Μετάφραση: Όλγα Καρυώτη Εκδόσεις Πατάκη, 2023 Η Νίκη στη Μαρία: Χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχουν τέτοια βιβλία για τα σημερινά κορίτσια – για τα άτομα που έχουν περίοδο. Και για εκείνα που δεν έχουν,…

View On WordPress

#Άννα Ρουά #Όλγα Καρυώτη #Μαρία Τοπάλη #Μαντμουαζέλ Καρολίν #Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού #βιβλίο #λογοτεχνία για παιδιά

0 notes

thelxi-epeia · 3 years

Text

Λούνα Παρκ.

Disclaimer: Αυτό δεν είναι ένα από τα συνηθισμένα διηγήματα με happy ending και όλα αυτά. Αυτή κατατάσσεται όλως παραδόξως περισσότερο στην αστυνομική λογοτεχνία. Πήρα ένα από τα πρώτα διηγήματα που έγραψα ποτέ μου και το διόρθωσα σε θέμα πλοκής και έκφρασης. Ελπίζω να απολαύσετε αυτό το αναγνωστικό ταξίδι όσο απόλαυσα και εγώ να το γράφω. Δεν ξέρω εάν θα σας αρέσει το διήγημα, εγώ όμως σας προειδοποίησα, δεν έχουν όλες οι ιστορίες αίσιο τέλος<3

Σάββατο απόγευμα. Οκτώβρης. Τα πορτοκαλί φύλλα του μεγάλου, γέρικου δέντρου ανέμιζαν στην αίσθηση του αέρα, πράγμα που αποτελούσε το μόνο φυσικό στοιχείο σε αντίθεση με το διπλανό λούνα πάρκ, το οποίο θαύμαζε θαυματουργό κ��θώς ο ήλιος της δύσης ξεπρόβαλλε πίσω από τον τεράστιο μηχανικό τροχό, ένα από τα γνωστά παιχνίδια, ένα πράγμα απαραίτητο για κάθε λούνα πάρκ, όχι όμως απαρατήρητο. Η πύλη του πάρκου ήταν ορθάνοιχτη, βαμμένη με τα χρυσά κάγκελά της λες και σε καλωσόριζε σε τούτο το βασίλειο. Ακριβώς έξω από την πύλη, στέκονταν 6 φίλοι και συζητούσαν. Υπήρχαν 3 κορίτσια, και 3 αγόρια, η Άννα, ο Ιάσωνας, η Δάφνη, ο Πέτρος, η Μαρκέλλα και ο Οδυσσέας.

Ας αρχίσουμε πρώτα με τα κορίτσια αυτής της μικρής παρεούλας. Η Άννα ήταν η μικρότερη της παρέας, ήταν ένα χρόνο μικρότερη από την αδερφή της, την Δάφνη. Η Αννούλα, αντιθέτως με την αδερφή της, είχε πάρει το καστανόξανθο χρώμα μαλλιών του πατέρα της, τα γαλαζοπράσινα μάτια της μητέρας της συνάμα με τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Πολλοί θα την περιγράφανε ως μία πανέμορφη κοπέλα, με τα σπαστά μαλλιά της και το αδύνατό της σώμα. Η Δάφνη, είχε πάρει τα καστανά μάτια του πατέρα της και τα ολόξανθα μαλλιά της μητέρας της, τα οποία το καλοκαίρι ταίριαζαν με την άμμο της θάλασσας. Παρόλο που ήταν στην δεύτερη τάξη του λυκείου, είχε το ίδιο ύψος με την αδερφή της και ήταν ελάχιστα ψηλότερη από την Μαρκέλλα. Η Μαρκέλλα από την άλλη μεριά, είχε ολόισια, πλούσια, μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια, τα οποία ταίριαζαν απολύτως με τα μαύρα ρούχα που φορούσε. Ήταν πάντοτε ελεύθερο πνεύμα, αν κι αυτό δεν το καταλάβαινες ποτέ από τα ρούχα που φορούσε.

Τα αγόρια από την άλλη μεριά, αν και όλα ήταν στην ίδια ηλικία, ήταν τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Ο Οδυσσέας, ήταν ο ψηλότερος της παρέας, με ύψος 1.85, με μαύρα σγουρά μαλλιά και καστανά αμυγδαλωτά μάτια. Ο Ιάσωνας ήταν τελείως διαφορετικός. Είχε καστανόξανθα σγουρά μαλλιά, μία απόχρωση πιο σκούρα από της Άννας, ήταν μαυρισμένος και αρκετά γυμνασμένος όλος παραδόξως από το ύψος του, καθώς ήταν ο πιο κοντός της παρέας, όμως ακόμη πέρναγε κατά δύο-τρία κεφάλια τα κορίτσια. Ο Πέτρος, ήταν ο κοκκινομάλλης της παρέας. Ήταν γεμάτος με φακίδες στο πρόσωπό του όμως αυτό δεν τον ασχήμαινε σε καμία περίπτωση. Ήταν αρκετά ήσυχος, για αυτό και η παρέα ορισμένες φορές τον αποκαλούσε «Όσιος Πετράκος», καθώς πάντα προσπαθούσε να βρει το καλό σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε κατάσταση.

-«Ήρθαμε σε λούνα πάρκ για να μας πει η Μαρκέλλα ότι φοβάται τα τρενάκια» αναφώνησε με ένα κοροϊδευτικό γελάκι ο Οδυσσέας.

-«Σου είχα πει πως έχω υψοφοβία!» του απάντησε η Μαρκέλλα, και έπειτα κατσούφιασε λίγο.

-«Ό,τι πείτε παιδιά μου μπορούμε όμως να πάρουμε ποπ κορν γιατί λιμοκτονώ?» είπε ο Πέτρος και ο Ιάσωνας συμφώνησε με ένα νεύμα.

-«Καλά εσύ και πότε δεν πεινάς?» του απάντησε η Άννα ζωηρά

-«Ναι παιδιά αφήστε τα ύψη τώρα και πάμε μέσα! Μία ζωή την έχουμε πια!» είπε με μία φωνή η Δάφνη και άρχισε να προχωράει παρέα με την Άννα.

Μόλις η συζήτησή τους επιτέλους τελείωσε, οι έξι φίλοι άρχισαν να προχωρούν προς το λούνα πάρκ, μπροστά μπροστά η Άννα, η Δάφνη και ο Πέτρος και λίγο πιο πίσω η Μαρκέλλα παρέα με τον Ιάσωνα και τον Οδυσσέα. Το λούνα πάρκ ήταν πραγματικά μαγευτικό, λες και είχε βγει κατευθείαν από κάποια ταινία της δεκαετίας του 80’. Παιδικές φωνές ακούγονταν, γονείς μαζί με τα παιδιά τους γελούσαν, μηχανές με ποπ κορν και διάφοροι πάγκοι παιχνιδιών υπήρχαν εδώ και εκεί , μα το αντικείμενο που έκλεβε την παράσταση ήταν ένα τεράστιο, φωτεινό καρουζέλ στη μέση του πάρκου, γεμάτο χαρούμενα παιδιά τα οποία γελούσαν όσο το μηχανικό αυτό καρουζέλ έκανε γύρους.

-«Δεν έχω και ένα πολύ καλό προαίσθημα για αυτό…» απευθύνθηκε ψιθυριστά η Άννα στην Μαρκέλλα καθώς προχωρούσε με την υπόλοιπη παρέα.

-«Ένα λούνα πάρκ είναι βρε Άννα, τι θα μπορούσε να πάει στραβά?» της απάντησε καθυστηχαστικά η Μαρκέλλα.

Όμως, προτού προλάβει να της απαντήσει η Άννα, ακούστηκε μία διαπεραστική φωνή η οποία έκανε την παρέα να αναπηδήσει από τον φόβο.

-«Θέλετε η πρώτη μας στάση να είναι στην ρόδα?» είπε ο Ιάσωνας προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο που επικρατούσε ανάμεσά τους.

Έπειτα, η παρέα απάντησε με ένα θετικό νεύμα και κατευθύνθηκαν προς τον μηχανικό τροχό. Μόλις έφτασαν, περίμεναν σε μία μικρή ουρά για ένα χρονικό διάστημα, που τους φάνηκε σαν αιώνας, ώσπου έφτασε η σειρά τους.

-«Συγγνώμη που σας το χαλάω αλλά εγώ δεν θα πάω, θα σας περιμένω εδώ στην είσοδο» είπε τελευταία στιγμή η Δάφνη.

-«Ναι, ούτε κι εγώ, δεν μου πολυαρέσει ο τροχός. Θα κάνω παρέα στην Δάφνη.» συμφώνησε ο Ιάσωνας.

Καθώς οι δύο φίλοι δεν ανέβηκαν στο παιχνίδι, όλη η υπόλοιπη παρέα ανέβηκε στην ρόδα. Όλη η παρέα φαινόταν να περνάει αρκετά καλά: οι τέσσερις φίλοι ανέβηκαν στα βαγόνια δύο-δύο, η Μαρκέλλα με τον Οδυσσέα και η Άννα με τον Πέτρο, και χαμογελούσαν στην Δάφνη και στον Ιάσωνα από ψηλά ενώ εκείνοι τους έκαναν γκριμάτσες. Λίγα λεπτά αργότερα, ήρθε η ώρα που οι 4 φίλοι έπρεπε να κατέβουν από τα βαγόνια της ρόδας. Όταν ήρθε η ώρα όμως να κατέβουν η Άννα με τον Πέτρο, ήταν άφαντοι. Ο εργαζόμενος κοίταξε όλα τα βαγόνια όμως δεν ήταν κανείς εκεί. Η παρέα έψαχνε τρομαγμένη τα δύο παιδιά χωρίς όμως με κάποιο πετυχημένο αποτέλεσμα.

-«Ίσως κατέβηκαν νωρίτερα και πήγαν να πάρουν ποπ κόρν..» υπέθεσε ο Οδυσσέας προσπαθώντας να καθησυχάσει την παρέα αλλά και τον εαυτό του.

-«Δεν σου φαίνεται λίγο περίεργο όμως? Εννοώ- είδαμε την Άννα και τον Πέτρο να ανεβαίνουν πρώτοι στην ρόδα και τώρα το βαγόνι τους είναι άδειο. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να μιλήσουμε στους εργαζόμενους του πάρκου, ίσως μας βοηθήσουν» είπε η Δάφνη.

-«Οκέυ, να πάμε να τους μιλήσουμε. Και εάν δεν τους βρούμε? Εάν χαθεί και άλλος από εμάς στην πορεία? Αν και αμφιβάλλω, αλλά λέμε τώρα..» ρώτησε η Μαρκέλλα αγχωμένη.

-«Δεν έχουμε άλλη επιλογή αν θέλουμε να τους βρούμε» της απάντησε και πάλι η Δάφνη συγκαταβατικά.

Η Μαρκέλλα τότε απάντησε με ένα απλό νεύμα και προχώρησε μαζί με τους υπόλοιπους. Η επόμενη τους στάση? Το καρουζέλ φυσικά. Μόλις έφτασαν, κατευθύνθηκαν προς τον νέο εργαζόμενο ο οποίος επέβλεπε τον τομέα του παιχνιδιού αυτού και τον ρώτησαν για την ύπαρξη πρόσφατων εξαφανίσεων στον χώρο του πάρκου.

-«Ειλικρινά, πρόσφατα μόλις άκουσα για την εξαφάνιση ενός μικρού αγοριού από το πάρκο κι όχι μόνο. Το μικρό αγόρι ήταν μαζί με τους γονείς του όταν ανέβηκε σε ένα από τα παιχνίδια όμως όταν ήρθε η ώρα να αποχωρήσει, είχε εξαφανιστεί. Και όχι μόνο από το πάρκο, αλλά κυριολεκτικά κανείς δεν τον έχει δει από τότε. Οι γονείς του παιδιού πρέπει να είναι πραγματικά συντετριμμένοι…» τους απάντησε ο εργαζόμενος με έναν εμπιστευτικό αλλά και ταυτόχρονα σοβαρό τόνο στην φωνή του.

-«Ωραία, Μαρκέλλα και Οδυσσέα εσείς θα μείνετε εδώ και εγώ με την Δάφνη θα πάμε στο καρουζέλ…» ο Ιάσωνας τους επισήμανε.

-«Μα, αν χαθείτε σαν την Άννα και τον Πέτρο, εμείς τι θα κάνουμε?» ρώτησε ο Οδυσσέας.

Στα πρόσωπα των παιδιών εύκολα διακρινόταν το συναίσθημα του τρόμου και του άγχους αλλά ήταν μία απόφαση που έπρεπε να παρθεί εφόσον δεν είχαν άλλη επιλογή.

-«Θα μας ψάξετε, όλους μας…» απάντησε η Δάφνη καθώς κατευθύνονταν προς το καρουζέλ.

Το καρουζέλ ήταν πολύχρωμο και φωτεινό, γεμάτο με παιδικές φωνές χαράς, γέλια και χαμόγελα. Όμως αυτά τα παιδικά χαμόγελα γρήγορα έσβηναν εάν σκεφτόσουν τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το πάρκο. Η Μαρκέλλα και ο Οδυσσέας στάθηκαν εκεί και παρατηρούσαν τους γύρους του μηχανικού αυτού παιχνιδιού συνάμα με την Δάφνη και τον Ιάσωνα. Κάτι όμως παραφυσικό συνέβη. Στον προ-τελευταίο γύρο του παιχνιδιού, όσο η Μαρκέλλα και ο Οδυσσέας παρακολουθούσαν τους δύο νέους, ξαφνικά πρόσεξαν πως είχαν εξαφανιστεί από την θέση τους. Τα άλογα του καρουζέλ στα οποία ήταν η Δάφνη και ο Ιάσωνας τώρα στριφογυρνούσαν ψυχρά, άδεια σαν μία κενή κόλλα χαρτιού. Μέσα στα επόμενα λεπτά, ένα συναίσθημα τρόμου κατέκλυσε την Μαρκέλλα και τον Οδυσσέα.

-«Και τώρα τι κάνουμε?!» αναφώνησε βιαστικά η Μαρκέλλα από τον τρόμο της.

-«Ήρθε η σειρά μας, πρέπει να ανακαλύψουμε που έχουν πάει όλοι οι άλλοι… Εάν τους βρούμε, θα τους φέρουμε πίσω και όλα θα πάνε καλά..» της απάντησε ο Οδυσσέας με έναν σοβαρό τόνο στην τώρα πιο βαριά φωνή του.

Η Μαρκέλλα δεν απάντησε, μονάχα τον ακολούθησε, σέρνοντας τα πόδια της καθώς έτρεμαν από το άγχος, στο επόμενο παιχνίδι ,στο τούνελ του τρόμου. Το τούνελ του τρόμου είχε ανακαλυφθεί για το αμερικάνικο Χάλογουιν που ήταν στο τέλος του μήνα και αποτελούσε μία βόλτα με βάρκα μέσα σε ένα τούνελ γεμάτο τρομακτικούς ήρωες από κλασσικά θρίλερ.

-«Υποσχέσου μου πως ό,τι κι αν γίνει, δεν θα είμαι μόνη μου, σε παρακαλώ…»

-«Υπόσχομαι… Θα σε προσέχω σαν τα μάτια μου.» ο Οδυσσέας της απάντησε, κρατώντας το χέρι της καθώς έμπαιναν μέσα στην βάρκα.

Με τις δηλώσεις του, πλέον πρώην, επόπτη του παιχνιδιού που ήταν μάρτυρας εκείνη την νύχτα, η βάρκα βρέθηκε πίσω άδεια. Ποτέ δεν μαθεύτηκε ο λόγος. Τα παιδιά, δεν βρέθηκαν ποτέ, ούτε γύρισαν πίσω. Κανείς δεν γνωρίζει το πως, και το γιατί.

Και τα παιδιά χανόντουσαν ολοένα και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου.

Αγέραστες όμως παραμένουν οι αναμνήσεις τους που ζουν και σαπίζουν πλέον στα κεφάλια των γνωστών τους.

~Θελξιέπεια.

#aesthetic #writing #art #project #writersconnection #cknd #solmeister #inspiration

25 notes · View notes

justforbooks · 2 years

Photo

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος είναι συγγραφέας (το προηγούμενο, δεύτερο βιβλίο του, «Αποδοχή Κληρονομιάς», επίσης συλλογή διηγημάτων, ήταν στη βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας / Διηγήματος - Νουβέλας), αλλά η βασική του δουλειά είναι μάγειρας. Μαζί του μπορείς να μιλάς για ώρες χωρίς να βαρεθείς ποτέ, από την αγάπη του για τις παλιές μηχανές και τα βιβλία, μέχρι τη ζωγραφική και το φαγητό. Και έχει πολλά να πει.

— Τι κάνει ένας συγγραφέας στην κουζίνα; Πόση μοναξιά νιώθει ανάμεσα σε μάγειρες;

Αν εννοείς τη μόρφωση, δεν είναι μόνο ακαδημαϊκή η μόρφωση που λείπει από τους μάγειρες. Λείπει γενικά η μόρφωση. Έχει περάσει όλο αυτό το μάτσο πράγμα στις κουζίνες επειδή ερμήνευσαν λάθος τον Μπουρντέν και τον Μάρκο Πιερ Γουάιτ. Έρχονται τα παιδιά φαντασμένα, με τατουάζ και μπλούζες με τα ονόματά τους, με γιαπωνέζικα μαχαίρια, κι αν τους ρωτήσεις «ξέρεις πέντε ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα» μπορούν να σου πουν, ενώ αν ρωτήσεις «ξέρεις πέντε Γάλλους μάγειρες της nouvelle cuisine;» δεν ξέρουν ούτε έναν. Ε, γίνε ποδοσφαιριστής.

— Μου αναφέρεις τον Μπουρντέν, αλλά ο Μπουρντέν ήταν ξεχωριστή περίπτωση, δεν ήταν αστοιχείωτος.

Ο Μπουρντέν μπορούσε να σου μιλήσει από Iggy Pop μέχρι φιλοσοφία. Το «Κουζίνα εμπιστευτικό» είναι φοβερά λογοτεχνικό, έχει συγκινησιακό ύφος. Οι κουζίνες είναι ένα μέρος που μαζεύει πολύ –όσο βαρύ κι αν ακουστεί– αμόρφωτο και αποτυχημένο κόσμο.

— Γιατί θέλουν τόσα παιδιά να γίνουν σεφ και ράπερ; Το θεωρούν κάτι εύκολο;

Καταστροφή, αυτό είναι καταστροφή. Η μόδα με τους μάγειρες, ευτυχώς, φεύγει σιγά-σιγά. Κάνω interview πολλά χρόνια και βλέπω ότι σταδιακά ξεφουσκώνει όλο αυτό, γιατί οι μάγειρες αρχίζουν και μιλάνε για τις σκληρές συνθήκες, για τα δεκαεξάωρα, τα harsh lights, το ότι δεν έχεις ποτέ ζωή. Γίνεται μεγάλη αλλαγή στις κουζίνες αυτήν τη στιγμή. Ευτυχώς, από τη μία, γιατί η δική μου γενιά απέτυχε να αλλάξει πράγματα, επειδή ήμασταν λεβέντες και βλάκες μαζί. Θέλαμε να δείξουμε αλληλεγγύη, δουλεύαμε 16 ώρες και πάλι 16, αιώνια, μέχρι που στο τέλος δεν είχαμε ζωή. Δεν θυμάμαι ούτε καν πώς ήταν το Λονδίνο, έμπαινα στην κουζίνα το πρωί και έβγαινα από αυτή το βράδυ.

— Οι millennials έχουν άλλο πράγμα στο μυαλό τους, ο χρόνος γι’ αυτούς είναι πολύτιμος.

Νομίζω ότι έχουν απαιτήσεις, όχι υποχρεώσεις. Δουλεύω 23 χρόνια και κοίταξα τα ένσημά μου πριν από μια εβδομάδα. Αφαίρεσα τα οχτώ χρόνια στο εξωτερικό και έχω 2.500 ένσημα, δηλαδή τίποτα. Θα πεθάνω κάτω από γέφυρα στο τέλος. Και είναι πολύ άδικο, γιατί βρέθηκα να μαγειρεύω για δυο βασιλικές οικογένειες, στα βραβεία Νόμπελ, να κερδίζω ένα σωρό βραβεία, να έχω σούπερ CV και θα αναγκαστώ να δουλεύω μέχρι να γεράσω. Ήδη βλέπω ότι δεν αντέχω το ίδιο στην κουζίνα με τότε που ήμουν τριάντα, γιατί η κουζίνα κάθε μέρα είναι διπλή βάρδια, είναι σκληρό πράγμα, είναι multitasking, έχει και σωματική και πνευματική κούραση.

— Τώρα δουλεύεις ως σεφ;

Είχα αναλάβει για τρία χρόνια ένα πεντάστερο ξενοδοχείο-resort στην Αντίπαρο, το Rooster, της κυρίας Κομνηνού. Πήγαμε σούπερ, μπήκαμε στα τοπ 20 του κόσμου, παρότι ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, αλλά τώρα αποφάσισα να μείνω στην Αθήνα, δεν μπορώ πλέον να μετακομίζω κάθε έξι μήνες, δεν με αφορά αυτό. Έχω σετάρει τη ζωή μου, έχω τον σκύλο μου, τις μηχανές μου, τα βιβλία μου, τα πράγματά μου και δεν αντέχω άλλο να δουλεύω σεζόν. Τώρα θα κάνω κάτι στην Αθήνα, που το αποφεύγω βέβαια όσο μπορώ, αλλά θα πρέπει να το κάνω.

— Σκέφτηκες ποτέ να γράψεις για φαγητό;

Δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω για μαγειρική, γιατί αν μπλέξει η μαγειρική με τη λογοτεχνία, αυτομάτως κάποιο από τα δύο θα πεθάνει. Δεν θέλω να γράψω για φαγητό, επειδή ό,τι έχω διαβάσει μαγειρικό μού είναι φριχτά βαρετό, μου είναι φριχτά ελιτίστικο, γράφουν και νομίζουν ότι ζουν στη Νέα Υόρκη, ενώ ζουν στην Αθήνα. Υπήρξε μια περίοδος που θεωρούσαν ότι η Αθήνα έκανε ένα «μπουμ», που δεν ήταν «μπουμ», απλώς υπήρχε πολύ χρήμα κι άρχισαν να υπάρχουν ακριβά εστιατόρια και θεωρούσαν ότι το ακριβό σε ανεβάζει κοινωνική τάξη.

— Ήταν μια περίοδος που όσοι ασχολούνταν με το φαγητό είχαν μια ψευδαίσθηση μεγαλείου. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ πραγματική υψηλή κουζίνα.

Ποτέ. Εγώ δούλευα ως νέος μάγειρας σε ακριβά εστιατόρια και είναι μια φούσκα αυτό το πράγμα, όντως, όλο αυτό που λέμε «νέα ελληνική κουζίνα». Και υπάρχουν και μερικά blogs ή κάποιοι που έχουν αυτοχαρακτηριστεί ινστρούχτορες και δίνουν βραβεία, οι οποίοι έχουν καταστρέψει το πράγμα τελείως. Είναι όπως όλα στην Ελλάδα, πληρωτέο. Κάθομαι, κέρασέ με τα πάντα, φέρε μου ένα πούρο και να γράψω τι ωραία που είναι.

Δεν υπάρχουν κριτι��οί φαγητού στην Ελλάδα. Δεν είναι δυνατόν να γράψεις για φαγητό άμα δεν μαγειρεύεις, όσο χαζό κι αν ακούγεται. Δεν γίνεται. Είναι αυτό που έλεγε ο μεγαλύτερος Έλληνας σεφ, ο οποίος είναι άγνωστο ότι είναι Έλληνας, o Nico Ladenis, ότι είναι σαν τους ευνούχους, ότι ξέρουν πώς γίνεται, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν. Και δεν γίνεται να γράψεις τις βλακείες που γράφω εγώ, άμα δεν έχεις διαβάσει πολύ. Δεν γίνεται επίσης να κάτσεις πάνω από μια λευκή κόλλα και να πεις «πρέπει να γράψω». Νιώθω άβολα όταν μου λένε «είσαι συγγραφέας». Τι είναι αυτό; Εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτό, απλά ασχολούμαι με το διάβασμα. Διαβάζω, και γράφω ό,τι μου ’ρθει…

— Μου είπες ότι είναι πολύ χαμηλό το επίπεδο στις κουζίνες, αλλά η ευθύνη είναι των παιδιών που θέλουν να γίνουν σεφ. Αν δεν έχουν όρεξη να μάθουν, να ψάξουν, δεν τους φταίει κανένας δάσκαλος.

Φυσικά, φυσικά. Γιατί, εγώ ποιον είχα; Πήγα σε ένα δημόσιο ΙΕΚ στην αρχή και δεν είχα ούτε βιβλία. Μας έδιναν φωτοτυπίες, αλλά τα πρώτα χρόνια πρέπει να αγόραζα 200 μαγειρικά βιβλία τον χρόνο. Είχα πει στον εαυτό μου ή γίνεσαι μάγειρας ή σβήνεις. Κι επειδή πάντα διαβάζω τρία βιβλία ταυτόχρονα, τότε το ένα ήταν μαγειρικό. Τώρα δεν είναι. Το άλλο ήταν ποίηση, διάβαζα φουλ ποίηση γιατί μου άρεσε ο μουσικός της ρυθμός. Και πάντα διάβαζα κόμικς. Διάβαζα Κόρτο Μαλτέζε όταν είχα τα σκούρα μου. Κι ήταν πάντα ένας αγώνας στην κουζίνα, ήθελα να μιλήσω για κάτι, δεν εννοώ να μιλήσω για λογοτεχνία ή σινεμά, ήμουν πάντα τρελός με τα film noir, άμα μιλάγαμε όμως για μαγειρική ρωτούσα «η χορτόπιτα ποια χόρτα περιέχει;», γιατί συνήθως είχε σπανάκι και εντόπιζα τι λείπει, γιατί από τις γιαγιάδες μου ήξερα τριάντα βρώσιμα χόρτα με πολύ παράξενα ονόματα και τα είχα καταγράψει όλα. Έχω μανία με τα τυριά. Θυμάμαι ένα που έφτιαχνε η γιαγιά μου που το λέγαμε κορκοφίγκι, ήταν ο πρώτος αφρός απ’ το πρώτο γάλα της γέννας του ζώου στο οποίο έβαζαν ζάχαρη και ήταν σαν Cambridge curd cream, σαν custard, δηλαδή καιγόταν και ήταν γλυκό κι έλεγα γιατί να μην υπάρχει αυτό στην κουζίνα μας;

— Στην ουσία ήταν κάτι σαν τσιζκέικ.

Μα και το τσιζκέικ ήταν πανάρχαιο γλυκό. Έδιναν τσιζκέικ στους Ολυμπιονίκες. Τα ελληνικά εστιατόρια θα κλείσουν αν βομβαρδιστεί ποτέ το Περού και τελειώσουν τα bao, τελειώσουν τα anticuchos και τα σεβίτσε. Ή άμα σταματήσουνε κάποιοι να πουλάνε πάγο στους Εσκιμώους με Wagyu και Kobe, γιατί όποιος έχει κοινή λογική ξέρει ότι Kobe απαγορεύεται να πουλάς εκτός συγκεκριμένης αγοράς στην Ιαπωνία. Γενικά, το brain drain ισχύει πολύ αυτήν τη στιγμή. Είναι έξω πολλά παιδιά που δουλεύουν με πολλή σύνεση, με συνέπεια στις κουζίνες, με το κεφάλι κάτω, διαβάζοντας.

— Πόσα βιβλία έχεις στο σπίτι σου;

Δεν ξέρω, 2.000; Δεν έχω καλύτερο πράγμα από τις βιβλιοθήκες. Από μικρός ονειρευόμουν να έχω ένα σπίτι που να μη φαίνονται οι τοίχοι, που να ’χει μόνο βιβλιοθήκες. Νιώθω ήρεμα. Κι έχω και OCD, θέλω τα βιβλία να είναι με τη σειρά, δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Μπολάνιο θα είναι δίπλα με τον Έζρα Πάουντ, γιατί το βράδυ θα τσακωθούν για πολιτικούς λόγους. Τα βιβλία του Μπουκόφσκι τα έχω τοποθετήσει με τη σειρά που βγήκαν. Νιώθω πολύ ασφαλής όταν σε ένα μέρος είμαι κυκλωμένος από βιβλία και δίσκους. Δεν θέλω πολλά. Ξέρω τι θέλω πλέον. Θέλω τρία-τέσσερα πράγματα και είμαι εντάξει. Δεν θέλω να έχω μια καρέκλα Καντίνσκι σπίτι μου. Δεν μου καίγεται καρφί.

— Πόσο σε αφορά το παρελθόν; Όλες οι ιστορίες του «Σάλτου» είναι σε έναν άγνωστο χρόνο, περασμένο.

Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το παρελθόν ως ιστορίες, τρελαίνομαι, αλλά αυτό που με αφορά σε πρώτη φάση είναι το μέλλον. Γιατί γράφοντας για τα παλιά, θέλω να αφήσω κάτι στο μέλλον. Νομίζω ότι όλοι, όταν περνάμε τα 35, πρέπει να τελειώνουμε και να έρχονται οι επόμενοι, γιατί έχουμε σταδιακά αλλοτριωθεί. Αυτό που λέμε «έχω ωριμάσει» είναι η μεγαλύτερη μαλακία. Την έχεις πατήσει και τελείωσες. Με ενδιαφέρει το καινούργιο, πάντα με ενδιέφερε το καινούργιο. Στις κουζίνες δεν μιλάμε για μαγειρική, μιλάμε για το Bauhaus και για τον Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε, αυτό με ενδιαφέρει. Να πούμε κάτι άλλο. Ακόμα και οι παλιές ιστορίες, οι βουνίσιες, να γραφτούν με έναν λίγο πιο καινούργιο τρόπο. Δεν ήθελα να είναι σαν να διαβάζεις Παπαδιαμάντη, Εφταλιώτη και Κρυστάλλη. Δηλαδή, άσε με, ρε φίλε. Δεν με αφορά.

— Πρόσφατα μου έκαναν δώρο δυο βιβλία του Ροΐδη, μου τα πρότειναν ως «υποδειγματικά ταξιδιωτικά». Δεν μπορώ να τα διαβάσω.

Εγώ δεν μπορώ να διαβάσω με τίποτα Καζαντζάκη. Δεν μπορώ. Ακόμα και τα ταξιδιωτικά που διάβασα για την Αγγλία, τα διάβασα με το ζόρι. Δεν με αφορά αυτή η γλώσσα. Δεν μπορώ να διαβάσω ούτε Σικελιανό.

— Φαντάσου τι μπορείς να κάνεις σε ένα μικρό παιδί, όταν του δώσεις να διαβάσει ελληνική λογοτεχνία γραμμένη πριν από 60 και 100 χρόνια, δεν το αφορά καθόλου. Κι ένα μεγάλο μέρος των σχολικών ανθολογίων έχει τέτοια κείμενα. Τα ανίψια μου διδάσκονται την ίδια λογοτεχνία που διδάχτηκα κι εγώ και τη μισούσα στο σχολείο.

Είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί. Είναι λογικό να τη μισήσει τη λογοτεχνία. Εδώ βάζουν τα παιδιά να διαβάζουν Παλαμά. Ρε φίλε, τι δουλειά έχει ο Παλαμάς το 2022; Να διαβάζουν Παπαμάρκο. Να διαβάζουν κάτι άλλο που μιλάει στη γλώσσα τους. Να διαβάσουν το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ» της Μπουραζοπούλου. Διάβασα πρόσφατα τρία ελληνικά βιβλία που είναι κοντά στο κλίμα αυτό, το ένα λέγεται «Λυκοχαβιά» του Κώστα Μπαρμπάτση, το άλλο το έχει γράψει ο Κωνσταντίνος-Δομηνίκ Πιπιλής και λέγεται «Ώπα, ώπα, Μπλάτιμοι». Πολύ ωραία γλώσσα, με τοπικούς ιδιωματισμούς – και δουλεύει κι αυτός στην εστίαση. Και ένα άλλο που μου άρεσε πιο πολύ από όλα αυτά λέγεται «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους», του Μιχάλη Αλμπάτη, γιατί έχει και χιούμορ, είναι γκροτέσκο. Ξαφνικά ένα παιδί αρχίζει και ακούει τους νεκρούς να μιλάνε. Είναι εξαιρετική ιδέα και είναι φοβερά ωραία γραμμένο. Ο άνθρωπος που το γράφει είναι από την Κρήτη, χρησιμοποιεί κρητική διάλεκτο. Όχι πολύ, για να είναι εύπεπτο για όλους, θα ήθελα να την είχε χρησιμοποιήσει ακόμα πιο πολύ.

— Στα βιβλία σου όλοι οι ήρωες έχουν κακό τέλος, στον «Σάλτο» όλοι τρελαίνονται…

Ναι, κανείς δεν γλιτώνει. Απειλούσε κάποιος τον Γκαλεάνο κάποτε, του έλεγε «άμα έρθω από εκεί θα σε κρεμάσω, θα σε σκοτώσω και θα πεθάνεις». Και του λέει ο Γκαλεάνο «γιατί στο τέλος εσύ τι θα κάνεις; Δεν θα πεθάνεις;». Στην «Αποδοχή Κληρονομιάς» είναι λίγο πιο σκληρό το τέλος των ηρώων, τους κόβουν τους λαιμούς τους, στον «Σάλτο» τρελαίνονται. Το πιο σκοτεινό είναι το τελευταίο διήγημα με αυτόν που πεθαίνει, πάει στην κηδεία του και προσπαθεί να μιλήσει στον κόσμο. Περνάει ο καιρός, ξεχνιούνται τα πράγματα, αλλάζουν οι περιοχές κι αυτός δεν ησυχάζει ποτέ.

— Το πιο συγκλονιστικό διήγημα του βιβλίου για μένα είναι το «Μέλι και γάλα», η Ραλλιώ. Όχι μόνο το στόρι, αλλά και ο τρόπος που είναι γραμμένο.

Αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου διήγημα από όσα έχω γράψει, γιατί έχει δυο-τρία σημεία που είναι πολύ προσωπικά, είναι ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Δεν μπορεί να γλιτώσει αυτός ο άνθρωπος, ο αφηγητής, με τίποτα. Σε κάποια φάση γυρίζει μετά από τριάντα χρόνια σπίτι του από τη φυλακή, βγάζει από την ντουλάπα ένα καφέ σακάκι, βλέπει ένα πένθος και καταλαβαίνει ότι η μάνα του πέθανε πρώτη. Αυτό το σημείο και στο τέλος που λέει «κι όλη νύχτα μύριζε κανέλα και βροχή». Εκεί υπάρχει ένα τουίστ. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αυτός δεν σώθηκε ποτέ από τον αρχικό βήχα που του είχε μεταδώσει εκείνο το κορίτσι.

— Πόσο έχεις αυτολογοκριθεί στον «Σάλτο»; Γιατί σπανίως όταν γράφουμε αφήνουμε τα τραύματά μας να φανούν.

Σταμάτησα να αυτολογοκρίνομαι από το τελευταίο διήγημα του προηγούμενου βιβλίου. Αλλά υπάρχουν και πράγματα που λέγονται ή υπονοούνται μέσα στο βιβλίο, τα οποία είναι πολύ σκληρά. Στο προηγούμενο βιβλίο υπάρχει ο πατέρας που πάει με την κόρη σε μια σπηλιά. Υπάρχει αυτό με τις καλαμποκιές που ο πατέρας σκοτώνει το παιδί του. Στο καινούργιο υπάρχει μια πολύ μικρή ιστορία, που λέγεται «Αλισάχνη», όπου πεθαίνει ο γιος και η μάνα του τον αφήνει στην απέναντι μεριά του ποταμού και λέει «έλυσα τους ματωμένους επιδέσμους από τα χέρια μου και τους αμόλησα στο νερό». Καταλαβαίνεις ότι κι αυτή είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει, κι αυτή είχε τρελαθεί. Αυτολογοκρίνομαι στον ρυθμό και στα επίθετα. Μου βγαίνει δεκαπεντασύλλαβος γρήγορος, με έχει διαλύσει ο Όμηρος, με έχει πάρει όμηρο. Και στα επίθετα. Θα μου άρεσε πριν από κάθε λέξη να υπάρχουν δύο επίθετα ή τρία. Μου αρέσει που λέει «η κλινόχαρη θεά η Αφροδίτη». Περίμενα ότι πολύς κόσμος θα σοκαριζόταν με διάφορα, αλλά ευτυχώς, μέχρι στιγμής έχω πολύ καλά σχόλια. Πολλοί παρατηρούν αυτό που θέλω, το ότι μπλέκει μια ομηρική με μια βουνίσια γλώσσα, ειδικά στο ομώνυμο διήγημα, παρότι δεν το έκανα όσο ήθελα. Έδιωξα πολλές ομηρικές λέξεις. Εγώ είμαι παιδί του Εμπειρίκου, μ’ αρέσουν τα επίθετα, μ’ αρέσει να φτιάχνονται λέξεις, να γίνονται περιγραφές. Χάνομαι λίγο με αυτό και προσπαθώ να βάζω φρένο. Θεωρώ ότι ο Εμπειρίκος έχει γράψει το καλύτερο ελληνικό βιβλίο, την «Οκτάνα». Είναι φοβερός γλωσσοπλάστης, είναι φοβερά καθαρός. Πρέπει να τα έχεις πάει πολύ καλά μέσα σου για να μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτά που μίλησε –ειδικά στον «Μεγάλο Ανατολικό»– και να μη λερωθείς.

— Έχεις μανία με την ελληνική γλώσσα, όπως φαίνεται στα βιβλία σου;

Έχω μανία, όντως. Να σου πω τι άλλη μανία έχω. Μεγάλωσα στο Αίγιο και πέρναγα όλο το καλοκαίρι με τους παππούδες, οι οποίοι ��σχολούνταν με τις σταφίδες, με τις ελιές, με όλα αυτά τα πράγματα και μιλούσαν τη γλώσσα που έχει περάσει περισσότερο στο πρώτο βιβλίο και λιγότερο στο «Σάλτο», με την οποία εγώ γέλαγα όταν ήμουν μικρός, δεν καταλάβαινα τις λέξεις. Γέλαγα, αλλά τις έγραφα, τις σημείωνα, τις έλεγα με τα ξαδέρφια μου για πλάκα, επειδή δεν καταλάβαιναν τι είναι. Τα τελευταία πέντε χρόνια κάθισα και τις μάζεψα όλες κι έχω φτιάξει ένα λεξικό με 1.500 λέξεις, το οποίο κάποια στιγμή θέλω να το εκδώσω. Όταν ήμουν μικρός κορόιδευα τον παππού μου που αντί για «ένας σωρός πέτρες» έλεγε «ένας αρμακάς λιθάρια». Έλεγα «τι είναι αυτά που λέει;», νόμιζα ότι ήταν εντελώς βλάχικα, χωριάτικα πράγματα. Μέχρι που γυρίζοντας στην Ελλάδα διάβασα την «Ιλιάδα» και βρήκα εκεί μέσα τις μισές λέξεις.

— Είναι φρικτό όταν πεθαίνει κάποιος ηλικιωμένος και παίρνει όλον αυτόν τον πλούτο μαζί του.

Ξέρεις πώς ξεκίνησα να γράφω; Δεν είχα ιδέα ότι θα γράψω ποτέ. Διάβαζα συνέχεια και δεν διάβαζα Έλληνες καθόλου, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό, διάβαζα μόνο Lost Generation από μετάφραση. Και αμερικάνικες εκδόσεις, Μπουκόφσκι, Φιτζέραλντ, Χαρτ Κρέιν, Μπάροουζ, ο Μπάροουζ είναι μεγάλη μου αγάπη και θεωρώ ότι είναι φοβερά υποτιμημένος. Γυρίζοντας στην Ελλάδα άρχισα και πήγαινα στον παππού μου, ο οποίος ζούσε κοντά μας γιατί είχε πεθάνει η γιαγιά μου. Μιλάγαμε, μου έδειχνε φωτογραφίες και παρατηρούσα ότι οι γυναίκες δεν γελάγανε ποτέ, ούτε κι οι άντρες. Μου έλεγε ιστορίες που γι’ αυτούς ήταν καθημερινότητα, για κάποιον που πέθανε το παιδί του και τη μέρα της κηδείας η γυναίκα του τρελάθηκε κι άρχισε να τρώει άχυρα, ενώ αυτός κρεμάστηκε. Και μου τα μετέφερε σαν κάτι πολύ απλό. Σκεφτόμουν «ποιος Χένρι Μίλερ, εδώ γίνεται μακελειό!». Και αισθάνθηκα βάρος, γιατί ενώ αυτοί οι άνθρωποι στις φωτογραφίες ήταν συγγενείς μου, δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτούς. Ήμουν τρελός πάντα με την Ιστορία και την κανονική Ιστορία την έμαθα μέσα από τις ιστορίες τους, – δεν μιλάω για τον Κριμαϊκό πόλεμο και για τα εμφυλιακά, αλλά έμαθα πολλά πράγματα μέσα από τις οικογενειακές ιστορίες που ανακάλυψα. Κι αποφάσισα να γράψω γι’ αυτούς. Δεν θέλω να γράψω πολιτικά, σε πρώτο πρόσωπο, δεν θέλω να κάνω κατήχηση, γιατί νομίζω ότι η πολιτική θέση διαφαίνεται από το ήθος, από το πώς γράφεις και από την αισθητική. Νομίζω ότι όσοι μιλούν πολύ για πολιτικά στο τέλος γίνονται καρικατούρες. Ωστόσο, έχω φοβερό ενδιαφέρον για την πολιτική, το σπίτι μου είναι γελοία γεμάτο με πολιτικά βιβλία, αποφεύγω όμως να γράφω πολιτικά, γιατί μπορώ να το κάνω αλλιώς. Δηλαδή θεωρώ ότι το «γυναίκα, μη μιλάς», «όχι, θα μιλήσω» είναι πολιτική πράξη.

— Τα γράφεις πολλές φορές τα διηγήματα;

Όχι, συμβαίνει λίγο αντίθετα. Ξέρω το τέλος και χτίζω την αρχή για να φτάσω στο τέλος που ξέρω.

— Εννοώ, δουλεύεις τη ροή;

Όχι, όχι. Ειδικά το τελευταίο διήγημα του «Σάλτου», ο «Αγγελοκρουσμένος», είναι αυτόματη γραφή. Είναι πολύ χαζή ιστορία, αλλά συνέβη έτσι στ’ αλήθεια. Είναι για έναν άνθρωπο που πεθαίνει στον ύπνο του και ήταν να μπει στο προηγούμενο βιβλίο, αλλά ήταν εποχή Covid και ο εκδότης μου είπε να μην το βάλουμε, «όχι άλλη μαυρίλα, θα πεθάνουνε όλοι, μην τρελαθούμε». Το έγραψα ως εξής: Είμαι στο σπίτι που έχω στο χωριό, εκατό χρόνων, και ξυπνάω μέσα στη νύχτα γιατί νιώθω ένα πετάρισμα στο χέρι μου, ενώ δίπλα μου κοιμόταν η κοπέλα μου. Πιάνω το Mac, το γράφω, το κλείνω και ξαναπέφτω για ύπνο. Σηκώνομαι το πρωί και το διαβάζω και είναι ακριβώς αυτό, όπως είναι στο βιβλίο, απλά άλλαξα το όνομα κι αντί για Ανδρέας έβαλα Σίμος. Είχα ορκιστεί στον εαυτό μου να μην το πειράξω, να μείνει όπως ήταν. Είμαι λίγο αντίθετος και στις συμβουλές. Ευτυχώς δεν έχω λάβει ποτέ συμβουλές, ευτυχώς δεν έχω ιδέα του τι κάνω.

— Κάνεις λογοτεχνία, όμως. Όταν γράφεις για ένα μέσο, υπάρχουν κανόνες και στάνταρ. Έχεις συγκεκριμένο αριθμό λέξεων, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, γιατί πάνω από 2.000 λέξεις δεν διαβάζει πλέον κανείς.

Μου έστειλε κάποιος και μου ζήτησε να γράψω για το βιβλίο σε 250 λέξεις. «Γράψε μου 250 λέξεις, γιατί τόσος χώρος υπάρχει στην εφημερίδα». Αυτοεκπαιδεύομαι σε αυτό λόγω των διηγημάτων, αλλά μου φαίνεται τρελός αυτός ο περιορισμός. Δουλεύω εδώ και δύο χρόνια κάτι που είναι πιο μεγάλο από τα διηγήματα, είναι μεγάλη φόρμα, θα είναι λογικά το επόμενο βιβλίο μου, αν είμαι εν ζωή, για το οποίο δεν είμαι και τόσο ενθουσιασμένος. Γιατί η σε βάθος, αργή γραφή δεν με πολυαφορά, με κουράζει. Ενώ το διήγημα με ιντριγκάρει γιατί μέσα σε τρεις σελίδες θα πρέπει να φτιάξω χαρακτήρες, τοπία, γεγονότα, πράξεις που ίσως να τα δικαιολογούν. Να φτιάξω συγκίνηση. Και πρέπει να δουλέψω πιο ύπουλα, με πιο πολύ υπαινιγμό. Να κάνω αυτό που κάνει ο Σελίν, τις τρεις τελείες στο τέλος… Αλλά αυτό το επιλέγω μόνος μου. Αν μου πει ο τάδε εκδοτικός ότι «θέλω το κάθε διήγημά σου να είναι χίλιες λέξεις», δεν θα γράψω ούτε μισή παράγραφο. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να είναι υποχρεωτικό. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα πει «λέσχες δημιουργικής γραφής» ή εργαστήρια – πώς τα λένε. Δεν νομίζω ότι είπε κανείς στον Κάφκα «ξεκίνα να γράφεις έτσι», δεν ξεκινάμε με «όταν» και δεν βάζουμε δύο φορές το «και». Άσε με. Το ίδιο και στον κινηματογράφο και παντού. Δεν θα υπήρχε ο Κουροσάβα, δεν θα υπήρχε ο Όρσον Γουέλς. Το να σε έχουν βάλει σε κουτάκια στον τρόπο που γράφεις είναι φοβερό.

— Στο βιβλίο φαίνεται ότι έχεις μια αγάπη για οτιδήποτε ισπανόφωνο και λατινοαμερικάνικο.

Το δωμάτιό μου είναι γεμάτο με κρανία ζώων. Έχω ζήσει στο Μεξικό για έναν χρόνο. Έχω ζήσει στην Αγγλία για χρόνια, στη Νορβηγία, στη Γαλλία, έχω περάσει δύο καλοκαίρια στην Καταλονία. Γι’ αυτό βγαίνουν συνέχεια αυτά στα διηγήματά μου. Η πρώτη φορά που πήγα σε κάποια χωριά στην Καταλονία ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή της ζωής μου, έχω φίλους εκεί, ένα ζευγάρι που ζει στους πρόποδες των Πυρηναίων, στη Γέιντα. Αυτά είναι τα τελευταία μέρη που έμειναν όρθια επί εξουσίας Φράνκο. Ο μεγάλος μου φόβος για τον «Σάλτο» είναι ότι δεν έχει τη συνοχή που έχει η «Αποδοχή Κληρονομιάς». Τα μέρη είναι διαφορετικά σε κάθε ιστορία, η ελληνική επαρχία, σε ένα βουνό, η Καταλονία, κάποιος που πάει στη Σιβηρία. Δεν είναι σε ένα μέρος. Αλλά έγινε εσκεμμένα. Αλλάζοντας τα ονόματα ήθελα να δείξω ότι τα ίδια συμβαίνουν παντού.

— Δεν είναι ποτέ αστικές ιστορίες. Αφορούν όλες την επαρχία.

Ναι, γιατί νομίζω ότι δεν περνάει τίποτα μέσα από τα τσιμέντα. Η Αθήνα είναι καλή μόνο για να γυρίσεις το «Walking Dead», είναι μια πόλη-ταμπού. Γιατί, ξέρεις τι; Το τσιμέντο δεν έχει μνήμη. Το χώμα έχει μνήμη. Όταν πάω στο χωριό, μου λένε: «Κάτω από αυτό το έλατο σκότωσαν τον τάδε», «αυτό το φαράγγι λέγεται έτσι γιατί έγινε αυτό». Στην Αθήνα τι να πεις; Είναι ένα μαγικό πράγμα όταν παίρνεις μύθους ή προφορικές διηγήσεις. Τις γράφεις και από εκείνη τη στιγμή και πέρα δεν είναι πια μύθος, είναι αλήθεια. Στο πρώτο βιβλίο μου, στη «Μάκινα», έγραφα κάπου «η σπηλιά της Δοξούλας». Δεν λεγόταν όντως της Δοξούλας, ήταν απλά μια σπηλιά. Από τότε όλοι λένε «η σπηλιά της Δοξούλας». Αυτό, το ότι γίνεται ξαφνικά αλήθεια, είναι τρομερό. Στον «Σάλτο» κατέγραψα τριάντα μονοπάτια και τοποθεσίες στο χωριό, τα οποία τα έβαλα εκεί μόνο και μόνο για να τα σώσω. Υπήρχε ένας γείτονάς μας στο χωριό, που είναι ακόμα εν ζωή, μεγάλος σε ηλικία, που δεν του μιλάνε πολλοί και δεν τον συμπαθούν. Εγώ τον συμπαθώ και αυτός με συμπαθεί. Έχει μακριά γένια, είναι λιγομίλητος, με τον γιο του μεγαλώσαμε μαζί και ήμασταν φίλοι, αλλά δυστυχώς χάθηκε νωρίς. Και πάω μια μέρα, ενώ κανείς δεν του μιλούσε, και του λέω ότι θέλω να μου πει, μέσα σε όλο αυτό το λαογραφικό-ιστορικό κάψιμο που έχω φάει, πώς λέγεται αυτό κι εκείνο το μονοπάτι και όλα γενικά εκεί γύρω, να κάνω χαρτογράφηση. Και μου τα λέει όλα. Εκείνη τη στιγμή ήταν πιο ήρεμος από ό,τι τον είχα δει ποτέ, γιατί υπήρχαν επιτέλους αυτιά να ακούσουν αυτά που είχε μέσα του. Κι έρχεται το επόμενο πρωί στην αυλή έξω απ’ το σπίτι μου, ενώ δεν μιλάει με τους δικούς μου, με κλαμένα μάτια και μου δίνει μια μαγκούρα πίσω απ’ τα κάγκελα και μου λέει «την έφτιαχνα όλο το βράδυ για εσένα, πάρτη να την έχεις να με θυμάσαι». Ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή στα 38-39 μου χρόνια.

— Είναι μεγάλο βάρος η κληρονομιά που κουβαλάς και δεν τη μοιράζεσαι.

Πολύ μεγάλο βάρος. Είναι σαν να πέθανε η μάνα μου και δεν έχω κάτι να τη θυμάμαι. Δεν είναι ότι είμαι κολλημένος με το παρελθόν, το αντίθετο. Γι’ αυτό γράφω, θέλω να αφήσω κάτι και να δείξω ότι κάποτε εδώ πέρα υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι για κάτι παλεύανε. Δεν ήξεραν πολλά πράγματα, αλλά αυτά που ξέρανε, τα κάνανε καλά. Είναι φοβερό όταν χάνονται οι άνθρωποι να μη θυμάται κανείς πώς έλεγαν έναν τόπο, όπως το «Τρανό Λαγκάδι» στο τέλος του βιβλίου. Γιατί το λέγανε τρανό; Το τρανό είναι φοβερή λέξη. Τρανό λαγκάδι, ο μεγάλος γκρεμός. Όταν πεθάνουν οι άνθρωποι που το έλεγαν έτσι, γίνεται απλά ένα ρέμα. Ενώ δεν είναι απλά ένα ρέμα, γιατί στο ρέμα αυτό λέγανε ότι υπήρχαν νεράιδες τα βράδια. Ξέρεις τι; Υπήρχαν νεράιδες! Υπήρχαν, γιατί το πίστευαν ότι υπήρχαν. Είναι σαν τα μάγια. Άμα δεν τα πίστευες, δεν μαγευόσουν. Σε προκαθορίζει το τι πιστεύεις και το τι πιστεύουν οι άλλοι για εσένα. Ο Ζενέ έλεγε μια φοβερή ιστορία: Όταν έγινε μεγάλος συγγραφέας, φόραγε μια μάσκα full face για να πάει να πάρει τα λεφτά και του τα έδιναν μέσα σε σακούλες σκουπιδιών. Κι αυτό γιατί όταν ήταν έξι χρονών, στο σπίτι μιας θείας του, ανέβηκε σε ένα σκαμπό να πάρει καραμέλες και τον βλέπει αυτή και του λέει «κλέφτη!». Συγκλονίστηκε, κι από εκείνη τη στιγμή έγινε όντως ο Ζενέ κλέφτης. Όταν περνάω από ένα συγκεκριμένο σημείο στο χωριό μου, έχει πάντα νεράιδες. Φυσικά δεν υπάρχουν, αλλά στην ανιψιά μου ή στο παιδί μου, άμα θα έρθει μια μέρα,θα τους λέω αυτό. Γιατί θέλω να πατάει με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί. Να σου πω πώς ξεκίνησα να γράφω τον «Σάλτο»; Είμαι 7-8 χρονών και με τον πατέρα μου έχουμε πάει στο αμπέλι, όπου εκεί είναι ένας τεράστιος βράχος. Τον ρωτάω «τι είναι αυτό;» και μου λέει αυτό είναι σκυλογκρέμι, εκεί πέταγαν τα μικρά ζώα που ήταν ανεπιθύμητα. Τα πέταγαν και φτάνανε στο από κάτω χωριό. Δεν είπαμε άλλα, αλλά μετά από 30 χρόνια αυτή η κουβέντα επέστρεψε στο μυαλό μου και λέω «πω-πω, κοίτα τι κάνανε». Πήγα πριν από λίγο καιρό και τον φωτογράφισα αυτόν το βράχο. Είναι αυτός στη φωτογραφία. Είναι ο Σάλτος, αν και κανείς δεν ξέρει ότι είναι ο Σάλτος. Είναι απλά ένας βράχος εκεί, που εγώ τον βάφτισα Σάλτο, γιατί σημαίνει πολλά. Ο Σάλτος είναι το άλμα, είναι που σαλτάρεις, είναι το σάλτο μορτάλε.

— Ξέρω ότι έχεις σπουδάσει ζωγραφική, σήμερα έχεις καμία σχέση μαζί της;

Έχω τελειώσει σχολή ζωγραφικής μικρός, με θεωρούσαν το next big thing, μέχρι που μετά από δύο θανάτους δικών μου παράτησα τα καβαλέτα και τα χρώματα. Δεν θα την ξεπεράσω ποτέ, είναι η μεγαλύτερη αγάπη που έχω, πάνω κι απ' τη μαγειρική. Την έχω θάψει, αλλά άμα αύριο πέθαινα, θα ήθελα ο τάφος μου πάνω να έγραφε ότι ήμουν ζωγράφος. Ούτε συγγραφέας, ούτε μάγειρας.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #Ανδρέας Νικολακόπουλος #book review

5 notes · View notes