#haha goed verhaal toch

[scarfissh]

therapie aan huis is uw meest kwetsbare zelf aan vreemden tonen en honestly het is echt het engste ooit

#but at least im finally working towards bettering myself #and maybe im a little bit proud of myself :-)<3 #MAAR IK SCHAAM MIJ OOK DOOD #kom binnen in mijn kamer where i almost killed myself #ik schaam mij tegenover hun maar ook over hun 😀 #mujn kotgenoten staan ook te camperen aan de deur ofzo en ik kan echt ni aan da iemand anders opendoet dan ik pls god #ranten in de tags is echt stress relief misschien moet ik een dagboek aanschaffen #ze zijn ook altijd met 2 NAAR WIE MOET IK KIJKEN #haha jokes on me ik kijk naar geen van beide #effe grappig verhaal want ik stress me dood en ik moet afleiding hebben #gisteren zaten ik en mn vriendin in het park en we waren aan het zeiken over dat mannen altijd overal zeiken en geen schaamte hebben #plots doet iemand het raam open en plast die uit het raam in het water #recht naar ons met zijn dick pls wie verzint het #haha goed verhaal toch #was grappiger in het echt #ok jongens update we zijn naar de kruidtuin gegaan!!!! #healing is messy maar ook mooi #en ik heb afgesproken om te tekenen dus hoooopelijk ga ik nog eens tekenen!!! #hopelijk komen deze tags niet in mijn vaste tags tumblr i trust u with this

[personal---archive]

De belofte van het platteland

aantekeningen

Verheerlijking, verschillende media die er inspiratie uit putten/gebruik van maken (tv shows,boer zoekt vrouw, the simple life)

De avond is ongemak, een heel goed verhaal met het plattelands leven en mentaliteit als uitgangspunt. Ook mijn lieve gunsteling maakt hier natuurlijk sterk gebruik van. De boeken van Lucas Rijneveld hebben mijn blik (als buitenstaander) van het platteland veranderd. Toch blijf ik het interessant vinden/ erover dromen haha. Vooral de relatie van boeren met land en de dieren. (Ik heb een fascinatie met weilanden omdat ze zo onnatuurlijk en bewerkt zijn, de maker zelf is niet te zien; tegenovergestelde van de stad. ) 

Ik zou nu nog heel graag Het Smelt en De Beesten willen lezen. 

Kloof tussen stad en platteland? 

Verheerlijking van beide kanten, small town syndrome. Verschillende cultuur/mindset. 

In de kunstgeschiedenis eerst geen aandacht voor platteland/dagelijkse leven. Voorkeur voor Mythen en verhalen. Ecolde des Beaux-arts bepaalt de norm, conservatief. Romantiek en classicisme. 

Charles Baudelaire heeft kritiek op de Salon; Moet gericht zijn op moderne / dagelijkse leven. Ook moderne helden, niet alleen van vroeger. 

Jean François Millet-> boerenzoon, schildert boerenleven en is er trots op! Zijn werk maakt veel los bij de Bourgeoise (bang) 

Four sisters

Interessant artikel: The countryside, The Future, Art and Plurality in Times of Crisis geschreven door Camille Azaïs

https://journals.openedition.org/critiquedart/68086

Dromen over het platteland is dromen over autonimteit, dromen over stad is dromen over vrijheid. Platteland: Je eigen eten maken, geisoleerd van alles, constraint en Paucity. 

Zelf: Energie, water, eten, zelfverdediging en school. Het escapisme kan ook voortvloeien uit de drang om te ontsnappen aan hoe de kunstwereld er in de stad uitziet. Hiërarchisch, compromis, valse beloftes van veilige ruimtes. 

Can artistic autonomy which for a long time only portained to artworks, become the autonomy of the artist, an embodied, almost organic autonomy; that faces the world head on?   

Momenteel ben ik bezig met een installatie waarbij ik een steeds veranderend weiland projecteer in een zwembad. Het sterke contrast tussen de chloor lucht, tropische hitte, kabaal en de rust van het weiland interesseerde mij. Je kan door het weiland heen zwemmen of het vanaf de zijkant bekijken.

Er komt denk ik ook geluid bij? en dan mix ik het originele zwembad kabaal met geluiden van het weiland. (wind, vogels, koeien, landbouw apparatuur?)

[hopefulminds]

Hii, ik was er even tussenuit door persoonlijke issues. Ik wilde nog sturen maar wilde je er niet mee storen. Toen bedacht ik me dat het mogelijk persoonlijk leek naar jou gericht. Toen ik je iets wilde sturen om je gerust te stellen moest je een account hebben dus ik kon dat niet meer doen.

Lang verhaal kort, niks tegen jou :) mocht je niks hebben gedacht dan moet je me negeren!! Überhaupt moet je dit negeren, awkward verhaal haha

Bye bye x

Hii dankjewel hiervoor, heel lief om toch te sturen en laten weten. Ik hoop dat je oke bent. Ben je hier terug dan? Trouwens ook bedankt voor het liedje die je stuurde een tijdje terug. Wees lief voor jezelf en verzorg je goed. Liefs x

[dickvanas]

Remco maakt in docu zelf medicatie tegen MS

Het lijkt bijna wel een aflevering uit Breaking Bad: Remco van Wijk (41) bouwde een lab in een oude oorlogsbunker in Den Haag om zelf een medicijn tegen zijn ziekte MS na te maken. Hij maakte voor Videoland een documentaire over zijn concurrentiestrijd tegen de farmaceutische industrie: Remco vs. Pharma. Het reclamespotje is regelmatig op de NPO te zien.

Remco is een topfitte triatleet en tech-ondernemer als hij een paar jaar geleden de diagnose MS krijgt, een progressieve ziekte. Dat betekent dat zijn lichaam denkt dat de zenuwen in zijn lijf de vijand zijn. 'Dus die zenuwen worden aangevallen en daardoor krijg ik kortsluiting. Ik kan dan moeilijk lopen en mijn plas niet ophouden.'

Van zijn arts krijgt hij medicatie, maar er knaagt iets. Het medicijn dat Remco slikt is duur. Zijn achterneef - Paul Lebbink, apotheker in Transvaal - vertelde hem dat er een goedkopere variant op de markt is. 'Ik mocht dat niet gebruiken. Het is hetzelfde stofje en het scheelde veel geld. Dat is gek.'

 Zelf maken

Zo begon zijn strijd tegen 'Big Pharma'. De verhalen over peperdure medicatie, patenten en farmaceutische bedrijven die veel winst maken, kende hij wel. Maar pas toen hij zelf patiënt werd kreeg hij er direct mee te maken.

'Dit stofje kost niks om te maken, waarom kan die goedkopere variant niet? Ik ben gaan opzoeken hoe het zat en vond het maar een vaag verhaal.' Dus besluit Remco het zelf te gaan doen. 'Als ik niet mag kiezen, dan ga ik het zelf maken.'

Zo gezegd zo gedaan. Remco regelt een oorlogsbunker in de stad en bouwt een compleet laboratorium. 'Het is een grote bunker met veel ruimtes. Er hangen nog twee grote landkaarten, want de marine heeft er gezeten. Daar heb ik een lab gebouwd.'

Maar van het maken van medicijnen heeft hij geen verstand. 'Ik had vwo scheikunde haha. Maar uiteindelijk viel het mee. Ik heb veel gezocht op internet, daar kan je veel vinden.' En met een beetje hulp van anderen lukt het hem. 'Ik zou het nu gewoon in m'n keuken maken, maar dat weet je aan het begin niet. Je moet met vieze stofjes wat doen, dus dat wil je niet thuis met je kinderen.'

Inmiddels gaat het goed met Remco. 'Ik ben net terug van een behandeling in Mexico. Ik voel me eigenlijk best goed.' Door de behandeling heeft hij geen medicatie meer nodig. Anders was hij doorgegaan met zelf medicatie maken. 'Dan was ik dat wel blijven doen.' Met de documentaire Remco vs. Pharma wil hij een eerlijke discussie op gang brengen over farmacie. Want voor sommige medicatie wordt veel te veel geld gevraagd door grote bedrijven, vindt hij.

Stamceltransplantatie in Mexico

In Mexico kreeg hij een stamceltransplantatie en chemotherapie tegen de MS. 'Het is wetenschappelijk bewezen dat het een goede, effectieve behandeling is en het kost relatief weinig geld. Toch vinden neurologen en het Zorginstituut Nederland (de organisatie die over het vergoeden van medicijnen gaat, red.) het geen goed idee dat hier te doen. Daarom gaan veel MS-patiënten naar het buitenland.

 Remco wil vooral dat de behandeling die wereldwijd wordt toegepast ook in Nederland wordt aangeboden en patiënten zelf kunnen kiezen. 'Die moet plaats krijgen in het behandelplan. Zodat je het gesprek aan kan gaan bij de arts.' Ondanks zijn eigen experiment raadt hij anderen niet aan zelf in de keuken te gaan rommelen met allerlei stofjes. 'Dus ga gewoon naar je arts.'

Ondanks de succesvolle behandeling in Mexico is Remco niet genezen. 'Maar de kans is nu groter dat ik langere tijd geen aanval krijg.'MS is een ziekte die op dit moment nog niet genezen kan worden. Wel zijn er ziekte-onderdrukkende medicijnen die zowel het aantal als de ernst van de ontstekingen in het centrale zenuwstelsel kunnen onderdrukken. Deze MS-medicijnen beïnvloeden de werking van het afweersysteem en verminderen de symptomen. Bij sommige mensen blijven symptomen (tijdelijk) zelfs helemaal weg, hierdoor kan het lijken alsof de ziekte genezen is.

 Is MS te behandelen?

Er zijn meer dan een dozijn behandelingen die MS onderdrukken. Deze ziekte-onderdrukkende medicijnen beïnvloeden het afweersysteem. Hierdoor nemen de ontstekingen in de hersenen af. Beschikbare MS-medicijnen zijn met name effectief voor mensen met RRMS. De middelen kunnen het aantal en de ernst van de schubs (aanvallen van symptomen) verminderen en mogelijk de achteruitgang vertragen. Voor bepaalde vormen van progressieve MS zijn er twee medicijnen beschikbaar. Er wordt hard gewerkt aan verschillende nieuwe medicijnen en behandelingen.

Helaas zijn er vormen van MS waarvoor (nog) geen ziekte-onderdrukkende behandeling beschikbaar is. Bij mensen met gevorderde progressieve MS en sommige mensen met een zeer agressieve vorm van RRMS, lukt het niet (meer) om de geleidelijke achteruitgang te onderdrukken. Wel zijn er voor alle vormen van MS behandelingen en therapieën die de klachten van MS kunnen verminderen.

 Zelf vragen stellen

Remco: “Een Nederlander met MS gaat in principe van dure medicatie naar dure medicatie totdat de ziekte stabiliseert of de patiënt praktisch niets meer kan en in een rolstoel eindigt. Een ander pad is er eigenlijk niet. Hierdoor ben ik mezelf vragen gaan stellen en op onderzoek uitgegaan. Waarom wordt de stamcelbehandeling in Nederland door specialisten niet omarmd maar ontmoedigd? Hoeveel beïnvloeding van Big Pharma kunnen wij verwachten om hun bedrijfsmodel te beschermen? Het lukte mij in een uurtje met 3 euro aan grondstoffen voor 800 euro van mijn eigen medicijn te maken. Dit is een betere business case dan xtc. Is het Nederlandse behandelpad voor iedereen onzinnig? Welk behandelpad heeft je voorkeur als je moet kiezen? En hoe ver ga je als de door jou gewenste behandeling niet beschikbaar is? In de documentaire kan de kijker de vragen voor zichzelf beantwoorden.”  

Inmiddels zijn er Kamervragen gesteld. De documentaire Remco vs. Pharma is sinds 6 juli te zien op Videoland. En de promotiespot is regelmatig te zien op de NPO.

(Door Dick van As)

[euroadventure]

Arvidsjaur - Storforsen - Drundet

7 augustus

Voor ik vertrek ga ik eerst mijn autobanden oppompen bij de benzinepomp. Wat een simpel klusje hoort te zijn gaat bij weer anders dan anders natuurlijk. In plaats van mijn band op te pompen loopt mijn band juist leeg! Ik schrik heel even omdat ik denk dat mijn band kapot is, maar na nog een paar keer proberen lukt het gelukkig wel en kan ik met volle bandjes (en tank, dit keer ruim op tijd 😇) op pad.

Ik ben van plan om richting Jokkmokk te rijden, maar onderweg kom ik een afslag richting de Storforsen tegen. Dit zijn brede watervallen, ofwel stroomversnellingen. Hier had ik al eerder wat over gelezen en nu het maar 28 kilometer richting het westen schijnt te liggen kan ik het niet laten even deze afslag te pakken 😁. Het was mooi, maar wat was het er druk 🙈. Alle locals komen hier blijkbaar naartoe om te zonnen en te barbecuen. Dat viel dus behoorlijk tegen, omdat ik eigenlijk overal vrij weinig mensen tegenkwam in de verschillende natuurreservaten...maar goed de stroomversnelling was wel mooi! Ik zou er een volgende keer alleen niet meer voor omrijden.

Eenmaal op de weg terug richting Jokkmokk passeer ik op ongeveer vijf kilometer van Jokkmokk de poolcirkel. Dat is inmiddels een toeristische attractie geworden. Het is er overigens niet druk hoor, maar iedereen stopt hier wel om een foto te maken en stempels in het paspoort te zetten. Uiteraard kan ik het ook niet laten haha

De man in het Artic café vertelt mij vervolgens waar ik mooi kan wandelen richting een waterval 💪🏻. Zo gezegd zo gedaan, ik pak mijn auto en rij er naartoe...denk ik. Nou ik heb de waterval nooit bereikt. Ik heb gezocht  maar niet gevonden. De parkeerplaats zal er vast geweest zijn, maar na tien kilometer offroad rijden en nog geen beginpunt van de wandelroute in zicht besluit ik om te keren.

Onderweg nog een rendier 😉🦌. In plaats van in Jokkmokk te kamperen, besluit ik door te rijden naar natuurreservaat Dundret. Van twee dames op de camping in Arvidsjauer hoorde ik dat je daar geweldig kon wildkamperen. Je staat dan op een bergplateau en heb uitzicht over de verschillende nationale parken zoals Sarek en Muddes (daar waar die waterval zou zijn..).

Ik kom eindelijk aan op mijn bestemming. Ik vind dat ik al veel te lang op mijn kont heb gezeten en moet er echt uit. Ondanks dat het al vier uur is geweest pak ik mijn wandelstokken en trek ik mijn schoenen aan en ga ik op pad. In t shirt en korte broek want het is nog steeds 23 graden ☀️😊!

Ik loop eerst richting de Toppstugan. Dat is maar 1,5 kilometer en het pad is easy, dus besluit ik nog even verder te gaan richting de Hebrotoppen 3,5 kilometer verderop. Onderweg kom ik niemand tegen en heb ik een mega mooi uitzicht! Na een boterhammetje gegeten te hebben op de top keer ik weer om en loop ik dezelfde weg terug.

En op het moment dat ik denk waar is toch iedereen? Kom ik een vrouw uit Oostenrijk tegen. Ze blijkt ook in een vw op pad te zijn voor negen weken. We kletsen bijna een half uur over alle reizen die we hebben gemaakt en ze vertelt nog een mooi verhaal over een beer die zij ooit in Canada naast haar tent had lopen...leuk om zo even met weer een vreemde te kletsen over van alles en nog wat! We krijgen het beide toch wel koud nu en zeggen elkaar dan ook gedag en wensen elkaar een mooie reis toe.

Pas na zeven uur ben ik bij mijn auto en parkeer ik hem op een te gekke plek voor de nacht. Er staan hier nog meer mensen dus ik voel me weer goed op mijn gemak. Een prachtige zonsondergang volgt...😍!

[zielsvlucht]

Oude Rode Ogen

Bram is een tiener met problemen. Hij lijdt aan een zeldzame medische aandoening en maakt moeilijk vrienden. Nadat hij weggestuurd wordt van de zoveelste school, verhuist hij met zijn vader naar Rat; een kleine bosachtige gemeente in Vlaanderen die sinds kort geterroriseerd wordt door een beruchte seriemoordenaar. De media noemt hem “De Verschrikking”. De Verschrikking wacht ’s nachts af in de schaduwen van kleine bosweggetjes, om dan tieners van hun fiets te sleuren wanneer ze voorbij fietsen. Na een maand heeft de politie de dader nog steeds niet gevat.

Op zijn nieuwe school doet Bram zijn best om er bij te horen ondanks zijn vreemde kantjes. Maar de kans op een normaal tienerleven verdwijnt volledig wanneer Bram en zijn nieuwe klasgenoten op een avond te laat buiten blijven, en de Verschrikking aan het werk zien. Na iemands leven te redden door middel van een wild vuistgevecht met de seriemoordenaar, beseffen de jongeren dat de Verschrikking geen mens is. Tezamen vormen ze een bende om te doen wat de politie niet kon. Zij zullen het monster zelf overwinnen. Uitgerust met knoflook, houten staken en UV lampen gaat de groep op jacht. Maar in de nacht vinden ze veel meer dan zomaar één bloeddorstig monster…

...

Dit is een voorlopig stukje “achterflaptekst” voor mijn nieuwste schrijfproject. Een horror/thriller verhaal voor jongvolwassenen waarin Vlaamse jongeren met bovennatuurlijke wezens en superkrachten te maken krijgen.

Voor mij is het iets volledig nieuws. Meestal schrijf ik over andere werelden maar dit verhaal speelt zich bijna in de echte wereld af. Alles gebeurt in Vlaanderen, zowat in de provincie Antwerpen. Ik heb mezelf wel nog net de vrijheid gegeven om mijn eigen gemeentes te verzinnen en echte plaatsnamen te vervormen voor de leut. (Mechelen wordt Mergelen, Muizen wordt Rat, en zo verder).

Ik ben het ook niet gewend om over menselijke personages te schrijven. Vroeger dacht ik altijd dat ik het niet zou kunnen omdat ik zo weinig buiten kom; omdat ik zo asociaal ben en zo weinig interactie heb met andere Vlamingen. Ik had geen idee hoe mensen eigenlijk in elkaar zaten. Dus ik schreef dan maar over insecten, robots, draken,... Maar tijdens deze pandemie heb ik me toch over die drempel heen gezet, ironisch genoeg.

Ik denk niet dat ik al iets over dit project verteld had op deze blog, maar dit weekend ben ik voorbij het 40 000 woorden punt gegaan dus waarom niet nu? Ik ben er wel wat trots op. Van al mijn projecten tot nu toe krijgt deze de beste reacties van lezers en omstanders. Een aantal persoonlijk testlezers waren er direct enthousiast over, en dat ben ik zeker niet gewend. Misschien lezen mensen liever over een horror-versie van hun eigen dorp dan over... oorwormen.

Ik moet ook lachen met bovenstaande tekening. Ik teken al heel mijn leven maar nog steeds als ik menselijke personages probeer te tekenen zien ze er zo... kinderachtig uit. Ik hoop dat mijn schrijfwerk niet ook die indruk achterlaat haha

Goed weekend nog lieve lezers.

#schrijfsel #schrijven #schrijver #schrijfproject #boek #vlaams #nederlands #Oude Rode Ogen

[toffekids]

Vooroordelen over thuisonderwijs

Ik krijg als thuisonderwijzer al jaren vragen en opmerkingen. Ik vertel niet altijd aan iedereen dat ik thuisonderwijs geef, want als ik dat wel doe krijg ik heel veel vragen of opmerkingen en daar heb ik simpelweg niet altijd de tijd voor. Sommige mensen begrijpen het ook helemaal niet. Vooral in het begin, zo een 6 jaar geleden was ik er voorzichtig in. Nu kennen meer mensen het en veel mensen denken dat ik thuisonderwijs geef sinds corona, dat vind ik wel grappig.

Even over toen heel Nederland thuisonderwijs gaf tijdens het begin van corona. Ik vind dat echt niet te vergelijken met "ons" thuisonderwijs. Ouders werden toen eigenlijk in het diepe gegooit en er stond vanuit school een enorme druk op kinderen en hun ouders. Ik heb heel veel mensen om me heen horen klagen over de situatie. Wij deden eigenlijk wat we altijd al deden. Voor ons was er niks veranderd. Mijn kinderen zijn ook thuisonderwijs gewend, dus dat is heel anders wanneer een kind jaren naar school gaat en opeens gedwongen is thuis les te krijgen van hun ouders, die soms zelf ook vanuit huis moesten werken.

Terug naar de opmerkingen. Veel mensen die ik gesproken heb, hebben een idee over thuisonderwijs die vaak niet klopt. Dat komt natuurlijk doordat men het niet kent, of niemand in de omgeving heeft die bewust thuisonderwijs geeft.

De opmerking die ik bijna altijd krijg is: Oh, je geeft thuisonderwijs, dus je kinderen hebben helemaal geen sociale contacten?

Jawel, dat hebben ze wel. Ik heb een grote familie dus ze hebben neefjes en nichtjes waarmee ze spelen. Ze gaan naar sport waar ze vrienden kunnen maken. Ze spelen buiten met kinderen uit de buurt. Mijn vriendinnen hebben bijna allemaal kinderen, dus aan playdates geen gebrek. Buiten dit allemaal hebben we ook een thuisonderwijsgroep (je kunt het vergelijken met een klasje) waarmee we verschillende activiteiten doen zoals gymles (dit was regelmatig before corona happend). Ook zien ze in het weekend veel kinderen bij moskeelessen. Sociale contacten genoeg! Junayda heeft ook een penvriendin, wat ik echt geweldig vind. Doet me denken aan toen ik jong was en zelf penvriendinnen had. Maar goed dat was voordat internet het leven had overgenomen.

Dit klopt niet helemaal. Feit is dat de kinderen veel met mij zijn, maar niet altijd. Dat is voor de kinderen niet ideaal en voor mij ook niet. Mijn man werkt verschillende diensten dus als hij 's ochtends thuis is, doe ik iets voor mezelf. Ik ben vandaag nog gaan ontbijten bij een vriendin, zonder kinderen. Ik plan eigenlijk best regelmatig iets voor mezelf. Dat is ook wel belangrijk, ze zeggen niet voor niets happy wife, happy life haha.

Next one is een opmerking die ook vaak voorbij komt: jij hebt dus nooit een momentje voor jezelf, je hebt altijd de kinderen om je heen.

Een vraag die me ook altijd gesteld wordt is: oh ben je dan zelf een juf.

Ik vind die vraag altijd wel grappig, want dan denk ik ja, ik ben inderdaad zelf een juf, de juf van mijn kinderen. Ik heb er niet voor gestudeerd, denk er wel heel vaak over na, maar dat lukt mij nu niet qua tijd. Heb wel altijd veel gelezen over onderwijzen, over kinderen en heb wel boeken die gebruikt worden bij de pabo. Ik heb wel stage gelopen op een basisschool en jaren met kinderen gewerkt. Ik vind wel een juf ben je in hart en nieren, een juf wordt je niet door papier. Misschien vinden mensen dit heel erg dat ik dit zeg, maar ik hoor soms verhalen dat ik denk je hoort niet voor de klas te staan. Een juf hoort er te zijn voor de kinderen en alleen in het belang van de kinderen. In het weekend sta ik trouwens wel voor de klas. Ik geef les in de moskee. Ik wil ooit ook wel voor het papiertje gaan en voor de klas staan op een basisschool, maar voor nu is dat niet haalbaar.

Wat wel grappig is, ik was een paar jaar geleden boodschappen aan het doen met de kinderen. Toen sprak een vrouw me aan, ze zei: wat doe jij dat goed met je kinderen, ik werk in het onderwijs en ik vind dat je dat echt goed doet. Toen moest ik wel lachen in mezelf... like... ik ben ook juf (van mijn kinderen)

Ook een gedachte van sommige mensen, is dat kinderen die thuisonderwijs krijgen alleen maar thuis zitten. Die gedachten klopt niet. Ik ben zelf geen persoon die alleen maar thuis zit. Ik ben graag met mensen en ik ben graag actief. Soms moet ik mezelf juist dwingen om even wat rustiger aan te doen. Ik had het in begin corona ook heel moeilijk en heb niet echt in quarantaine gezeten, omdat dat niet nodig was gelukkig. Met quarantaine bedoel ik ook echt alleen maar thuis zitten, ook niet naar buiten voor een wandeling of boodschap. Wat ik eerder al zei. Mijn kinderen zitten niet alleen maar thuis. Ze hebben sport, playdates, moskeelessen en we gaan ook vaak naar buiten om te fietsen of naar de speeltuin.

In principe kunnen wij ons eigen tijd indelen. We hebben een studeerkamer ingericht als klas, maar het komt ook wel eens voor dat we aan de keukentafel zitten. Vooral als ik 1 op 1 uitleg geef of met bijvoorbeeld racelezen. Doordat we thuis zijn en ons tijd zelf kunnen indelen, denken mensen wel eens dat we all day, every day pyjama's aan hebben. Je kunt je toch wel voorstellen dat het dan niks wordt. De kinderen moeten 's ochtends net als ieder ander kind wassen, tanden poetsen, aankleden, haren kammen, ontbijten en gaan dan aan de slag.

Ik heb geen broodtrommel stress (wel in het weekend) of gymtas vergeten etc. Als we pauze nemen, lopen we gewoon naar de keuken.

Thuisonderwijs past bij ons, er is geen enkele school in de buurt die past bij onze levenswijze. Ook geen islamitische school. Ik ben blij en dankbaar dat dit mogelijk is en zou niet anders willen. De kinderen zijn er ook heel blij mee. Zij weten natuurlijk niet beter maar zien wel kinderen naar school gaan. Als iemand ze vraagt of ze niet liever naar school gaan, antwoorden ze eigenlijk ook altijd nee.

Ik vind niet dat iedereen zomaar thuisonderwijs zou moeten geven, maar er zijn gezinnen bij wie het beter past en dat begrijp ik als geen ander.

Ik hoop dat het zo duidelijk is, er zijn nog meer gedachten en ideeën die niet helemaal juist zijn, maar ik hou het hierbij anders maak ik er een nog langer verhaal van!

#homeschooling #toffekids #homeschool #kids #family #school #horseclub

[offtoljubljana]

55. Ik heb tenminste een fiets

30/03/2020

Het is 15:11 en ik heb college in 20 minuten, dus ik zie wel hoe ver ik kom met deze blogpost. Ik luister voor deze 20 minuten nog steeds naar Slow Pride Month (we gaan verder met Hayley Kiyoko’s Sleepover) en Sanne is inmiddels al meer dan een uur in Nederland.

Gisteren heb ik niet al te veel gedaan. Ik heb wel B&T weer bestudeerd en nu ging het over poppen en Shakespeare’s The Tempest (it makes sense, I promise) en ik moest denken aan de engste Avatar aflevering: The Puppetmaster. Je weet wel, die Halloween aflevering met het bloedsturen. Aangezien de hele aflevering gaat over het weghalen van lichamelijk autonomie, moet ik het misschien gebruiken voor mijn werkstuk. Hmmm 🤔.

Ah, mijn leraar is er, dus ineens veranderde mijn scherm, want Zoom doet automatisch full screen. We gaan dus over een kwartiertje of zo beginnen.

(Ah, King Princess’s bekendste nummer: 1950. Hierdoor kent Harry Styles haar muziek.)

Anyway, B&T. Ik weet dat jullie niet veel hebben aan mijn geblabber over Avatar en Doctor Who en wat dan ook in relatie tot de stof, maar het laat alleen maar zien dat het interessant is en dat ik linken kan leggen met entertainmentmedia. Addy zou trots op me zijn.

Dus dat was mijn dag. Ik had wel weer Lulu’s salade gemaakt, want ik had nog over.

Die aardappelen zijn niet van mij. Even een segway: ik zit nu aan de instant noodles en Kath en Sophia eten vegan burgers in de keuken. Alsnog: een culinair verschil. Ik kwam de keuken binnen en alle groenten stonden mooi gesneden klaar en de soja-erweten vega burgers met vega kaas lagen in de pan. En dan ik zit met de instant noodles te klooien.

(Troye Sivan’s What A Heavily Way To Die is best wel sad.)

Terug naar het verhaal.

In de avond kwam Sanne langs om afscheid te nemen. Ze had allerlei spullen in de gang gezet, net zoals Delaney, maar ze had voor mij dingen aan de kant gezet: hagelslag, rooibos thee, chocolade muesli en... fietssleutels!

Yeah, Sanne had een fiets geleend van Nina, een Nederlandse student (toevallig van de RU) die met de Parijse vlucht een week geleden naar huis is gegaan. Nina heeft waarschijnlijk gerealiseerd dat ze niet terug gaat komen, dus ze had de fiets verkocht aan iemand genaamd Simon.

(Panic! At The Disco’s The End of All Things! Maar het staat dus op shuffle.)

Nou, Simon kwam de fiets dus ophalen bij Sanne, maar hij bleek te groot te zijn. Toen schreef Nina naar Sanne dat ze de fiets dan maar gewoon gratis weg kan doen, dus nu heb ik een fiets. Het is geen geweldige fiets, volgens Sanne, maar beter een fiets dan geen fiets.

Geen idee waar ik nu naar toe zou moeten, though. Toen Sanne gisteren afscheid kwam nemen van Kath, Sophia en Anouk (want die is hier regelmatig), kregen we het nieuws dat de Sloveense regels worden aangescherpt. Blijkbaar zijn Slovenen toch niet zo netjes als gedacht. Hier is er ook nog massale drukte in weekenden, zoals in Nederland. Als reactie komt de Sloveense overheid dus met sterkere maatregelen: mensen mogen dus niet meer in groepen naar buiten. Eerst was het maximaal 3 personen, nu maximaal 1. Verder mogen mensen niet meer buiten hun gemeenten komen, tenzij er geen bepaalde voorzieningen in de gemeenten zijn. Ook moeten mensen nu verplicht een mondkap (of een sjaal als je geen mondkapje hebt) en handschoenen aan in openbare overdekte plaatsen, zoals supermarkten.

Pfoe. 

Toch wel handig, want nu kan ik zwaardere boodschappen op de fiets doen. Ik had een dag last van die fles wasmiddel. Yup, zo zwak ben ik nu eenmaal. Heb dus wel veel schouderoefeningen gedaan.

Dus ja. Dat was Sanne. Het was wel raar. Sophia vroeg ook al of het raar voelde en toen antwoordde ik van wel. Ik ging er nu eenmaal wel vanuit dat we dit avontuur samen zouden beginnen en eindigen. Dan alsnog, niemand had een pandemie verwacht.

Nou jongens, de les begint nu, dus dat is het voor nu. Oh God, jongens, mijn leraar heeft green screen en hij zit dus op een tropisch strand.

***

16:31 en we hebben eventjes 10 minuten pauze en iemand had zijn camera aangezet:

BEDANKT VOOR DE DOG CONTENT LEONARDO!

***

17:31

De les was om iets over 17:00 klaar, maar ik moest Lulu eventjes helpen met iets. De muziek is ook terug, maar ik had The End Of All Things op repeat staan, vandaar dat de recs stiller werden. Na deze keer ga ik verder. Zou ik Top 5 albums toevoegen aan 40. Yuè’s recommendations voor zelf-isolatie!?

Oké, waar was ik? Oh, ja, Sanne kwam dus gedag zeggen en daarna ging ze naar appartement 3 om ook afscheid van Aga te nemen. We zijn weer terug naar 8 mensen in het huis. Tereza heeft nu heel appartement 1 voor haar alleen.

(Sam Smith’s Too Good At Goodbyes. Ahhh.)

Ik heb mijn Thai opgegeten en toen ging ik terug naar mijn kamer. Eigenlijk had ik eventjes geen zin in weer een avond drinken en bordspellen. Waar had ik wel zin in? Videogames! Evelien doet aan tijdreizen (soort van vals spelen, maar het is chill), dus zij was de eerste van onze vaste Animal Crossing groep die de grotere winkel kreeg. Natuurlijk gingen we dat plunderen!

“Plunderen”? Eh, we nodigen elkaar constant uit om elkaars winkels leeg te roven 🤷🏻‍♀️.

(Catey Shaw’s stem klinkt zo goed in Night Go Slow. Dit is het enige nummer van haar die ik ken. Misschien moet ik meer gaan luisteren. Iemand had me dit nummer aangeraden en ik weet niet meer of het Dani of Floris was. Of iemand anders. Merel?)

Het was ook tijd voor een vallende sterrenregen, dus we hebben met z’n 4en een uur lang stilgestaan op het plein om sterren te vangen. Ja. Dat was dus mijn avond.

Ze zijn inmiddels wel gewend aan dit soort rare dingen. Je moet eens weten hoeveel mam aan moet horen over de Sims. (Ik: ”Mijn man is weer zwanger van een alien drieling!” Mam: 😐😐😐).

(Weer Hayley Kiyoko, want ik heb 5 nummers van haar op deze playlist. Nu is het Let It Be.)

Kijk eens wat voor een plezier we hebben:

Echt entertainment. Uiteindelijk ging ik ook maar weer naar AmazingPhil kijken terwijl hij aan het streamen was, want soms was het wel saai om te wachten op alle vallende sterren.

Wie heeft alcohol nodig in quarantaine als je ook een Switch en een goede internetverbinding kan hebben?

Rond 22:00 was ik wel weer klaar met spelen. Ging ik eens op tijd naar bed? Natuurlijk niet. Ik besloot onverwachts om het hele tweede seizoen van Most Popular Girls In School te kijken, die webserie met de namaak Barbie poppen.

(Om eerlijk te zijn past Casual Affair van Panic! At The Disco niet geweldig goed op deze lijst, maar het is nog steeds een slow jam.)

Ik was van plan om er aan te beginnen, maar 2 uur later had ik alle 17 afleveringen gekeken. Dat zijn er 5 meer dan seizoen 1 en blijkbaar heeft seizoen 3 rond de 28 afleveringen, dus daar moet ik even voor gaan zitten. 

Oh, Trisha.

Dus ja, rond half 1 was het bedtijd. Ging ik slapen? Natuurlijk niet. Mijn lichaam is nog steeds te gewend aan wintertijd, de superieure tijd. Ik heb toen ineens de hele Heartstopper: DBH AU gelezen, want waarom niet? Ik heb een link naar deze korte webcomic in de reblog tag gezet (samen met nog wat andere dingen).

(Keiynan Lonsdale’s Kiss The Boy is eigenlijk ook overplayed, dus misschien gaat deze er ook van af.)

“Maar Yuè, ik weet niet wat Detroit: Become Human is?” Cool. Ik ook niet. Het enige wat ik vooraf van DBH wist is dat het een interactieve videogame is over robots die “deviant” worden. Het leuke aan deze webcomic is dat de lezers dus ook de keuzes hebben gemaakt in het verhaal, dus als je zin hebt om iets te lezen dat totaal voortkomt uit keuzes van het publiek, dan is dit iets voor jou! (Ik klink net als een reclame.)

“Maar Yuè, ik weet niet wat Heartstopper is?” 1) You should. Het staat op mijn  40. Yuè’s recommendations voor zelf-isolatie! lijst. 2) Ach, je hoeft het niet te kennen om dit verhaal te begrijpen.

En toen ging ik slapen, maar ik viel maar niet in slaap. Leuk. Heb ik eindelijk het idee om mijn oogjes toe te doen, gaat het niet. En wegens de tijdverandering, was ik tot half 5 (😱) wakker. Een paar dagen geleden was het half 4 geweest en dat klinkt minder dramatisch! Ik heb zelfs nog met Sanne geappt. Ze had vast niet verwacht om rond half 4 een bericht van me te krijgen, maar ja. 

Sanne had uiteindelijk toch een taxi kunnen regelen, dus ze hoefde niet te lopen. Haar moeder had een hotelovernachting op de foute avond geboekt, dus dat werd het ook niet. Toen ze wilden annuleren, bleek dat het hotel niet eens open was. Wow, oké. 

(Mary Lambert’s She Keeps Me Warm is anders dan in haar YouTube versie. Ik vind de YouTube versie beter, maar ja.)

Maar ja, Sanne was om 4 uur met de bus naar Wenen vertrokken en rond iets voor 8 kwamen ze daar aan. Ze vlogen rond 12 en om half 2 was ze terug op Nederlandse bodem. Uiteindelijk waren er 9 mensen die zich op hadden gegeven voor deze vlucht.

Ergens viel ik in slaap en ik werd rond half 12 wakker. Ach. Slaap. Geweldig. Ik had het gewoon zo mega heet dat ik niet kon slapen. Daar had ik een paar weken geleden ook al last van en ik weet niet waar het vandaan komt.

Tuurlijk heb ik vandaag alleen maar Animal Crossing gedaan. Aangezien ik gisteren aan B&T heb gewerkt, lig ik weer op schema met mijn vakken, dus ik heb de tijd om even Animal Crossing te spelen.

Haha. “Even”. Vanaf morgen laat mijn Switch zien hoeveel uur ik aan dit spel heb gespendeerd, want dat kan pas na 10 dagen. Eef had 80 uur gespeeld in de eerste 10 dagen, dus ik zie wel.

(Ik probeer mijn main Pride Month playlists musical-vrij te houden (daar heb ik Pride Month - musical edition voor), maar met A Soft Place To Land heb ik een beetje valsgespeeld door Sara Bareilles’s versie erop te zetten.)

Toen noodles gemaakt, begonnen met dit te schrijven, de les GLINT... en nu zijn we hier. Full circle.

#55 #blog post #march

[jarmoblog]

Dag 1: Siem Reap - het noorden van Cambodja

Volgens Rona lijkt het op de outlet Roermond maar goed, we zijn er! Siem Reap International Airport. Melanie vindt het trouwens meer de Efteling maar goed, we zijn er! De zon is al behoorlijk fel en warm en het doet goed.

Alles loopt perfect, het visum aanvragen ging makkelijk en de douane beambte stempelden een rij van zeven tot acht paspoorten in een keer af. Daarna door de douane zelf op naar de bagageband waar onze bagage al diverse rondjes heeft gemaakt. We lopen richting exit en regelen zeer eenvoudig een taxi naar ons hostel. Simon brengt ons, hij heet natuurlijk geen Simon maar het is wel zo makkelijk. De rit door de stad is heerlijk rustgevend. Al kijkend uit het raam, neem ik de omgeving in mij op. Een groepje mensen vieren chinees nieuwjaar op een pleintje voor een winkel. Simon probeert ons over te halen om de volgende dag van zijn diensten gebruik te maken en met hem naar de tempels te gaan. Al zijn goede verkoopargumenten (ja maar hotel is duur, ja maar in een tuktuk kan je maximaal met twee mensen), overtuigen ons niet. Hierop besluit Simon ons aan het begin van de straat er maar uit te zetten want zoals hij het zelf zegt “het draait zo lastig allemaal, zo’n auto” Het was ook niet meer ver naar het hostel en eenmaal aangekomen wordt ons uitgelegd hoe het allemaal werkt. Het hostel is fantastisch en ietwat groots, twee zwembaden en een heerlijke keuken. Aangezien we pas om twee uur ‘s middags op de kamer morgen, besluiten we bij het zwembad te gaan liggen. Wel zonder schoenen, want die moet je overal waar je komt bij de ingang achter laten.

Bij het zwembad is het erg relaxed. De temperatuur begint toe te nemen en na het nuttigen van twee biertjes in de erg hete zon van Cambodja, is het beter om iets te gaan eten. Vanaf het rooftop zwembad moeten we helaas met de trap 4 verdiepingen naar beneden. In het restaurant bestel ik een rode lokale curry. Iets met “kmer”. Het gerecht is echt heerlijk, de specerijen samen met de kokosmelk, groenten, kip en zoete aardappel maken een voortreffelijke combinatie. Er blijft dan ook niets over, met de rijst die er nog is haal ik de laatste restjes rode curry uit de kom. Na het eten krijgen we te horen dat de kamer klaar is en gaan we nokkie. Kapot van de reis is de slaap snel gevonden en we slapen door tot het einde van de middag.

Lastig wakker worden na een middagdutje. Mijn lichaam voelt gebroken maar het is 1630 en in plaats van te blijven liggen staan we toch op. We besluiten de stad te gaan verkennen en ontdekken al snel de bekende Pub street welke volledig versierd is. De grote neon letters die op diverse plekken boven de stad hangen laten er in ieder geval geen twijfel over bestaan: dit is the Pub street. We lopen de straat helemaal af en het is nog vroeg in de avond dus het is erg rustig. Aan het einde van de straat zie ik een dak van een tempelcomplex en ik wil graag even een kijkje nemen. Het is het complex Wat Preah Prom Rath, het complex van de liggende boeddha. Prachtige kleurige schilderingen geven het verhaal weer van boeddha. Rondom het hoofdgebouw zijn diverse kleine tempeltjes gesitueerd, ook is er een schouwspel van een overleden man waar gieren de darmen van aan het nuttigen zijn.. beetje luguber is het wel.

We lopen verder, nu richting het water waaraan diverse streetfood karretjes staan. Eenmaal de brug over waar de rivier (hou je vast voor de originele naam) Siem Reap onder door stroomt. De bomen met hun hangende bladeren en het groene schouwspel van het grasland zijn indrukwekkend in deze heerlijke rustgevende stad, ik hou er wel van. Over de brug is een “handcraft” markt waar lokale hand arbeiders en kunstenaars hun producten stallen. Het valt mij sowieso op dat hier niet de standaard souveniertjes worden verkocht.

Terug door “the pub street” is het al aanzienlijk drukker. We doen een drankje en vervolgen onze weg om iets te gaan eten. Dit keer bestel ik een groene curry en als deze 1,5 uur later is gearriveerd (geen grap) kan ik er toch nog van genieten. Eenmaal terug in the pub street blijkt het lastig communiceren door de keiharde muziek die door de boxen gaat. Ik ben heus wel wat gewend maar dit slaat alles. Als we ons drankje op hebben en even tegenover naar club “the temple” gaan, scheuren mijn trommelvliezen nagenoeg net niet open, zelden heb ik de muziek serieus zo hard gehoord. Niet lang houden we het vol en we gaan een eindje verderop naar club Yolo (haha yolo). Daar bestellen we wat meer drankjes waarna we al dansend de weg naar huis vervolgen. De slaap is snel gevonden.

[enthusiasticfreesoul]

De liefde & veranderingen

Lieve allemaal,

Oeps.. al bijna 3 maanden niet geschreven! Wat vliegt de tijd toch. Inmiddels zitten we alweer midden in de zomer en zit ik hier bijna weg te drijven in mijn kamer.. het is zoooo heet hier. Nu mag ik natuurlijk niet klagen, maar ik ben wel bepaalde trucjes aan het bedenken om zoveel mogelijk afkoeling te kunnen krijgen. En dat lukt gelukkig aardig! 

Ik heb echt geen idee waar ik moet beginnen, de laatste keer schreef ik dat het tijd was om weer helemaal voor mezelf te kiezen, ik had mezelf zo enorm gemist! Opeens ging de knop om en kwam ik uit mijn overlevingsmodus.. dat was een hele opluchting. En natuurlijk was het helemaal niet erg dat ik de weg een beetje kwijt was, logisch ook na alles wat er gebeurt is. Ik besloot dat het echt tijd was om me weer volledig op zelf liefde te focussen. Ook besloot ik om in gedachten de jongen/man waar ik over schreef even helemaal los te laten.  Wat gebeurde er vlak daarna? TE bizar. Ik voelde me enorm goed.. gelukkig met mezelf, vrolijk.. en plotseling, dat weekend.. voelde ik dat ik hem ging tegenkomen. Ik was onderweg naar een restaurant met een vriendin en ineens voelde ik het zó sterk, maar ik dacht echt dat dat niet kon, ik was hem nog nooit tegengekomen en Valencia is groot.  En ja hoor... ik loop een straatje in en wie staat daar? HIJ! Hij stond met z’n bek vol tanden en z’n armen wijd open..helemaal blij en verbaasd. Ik kom echt haast nooit op die plek. We gaven elkaar een dikke knuffel en raakte uiteraard aan de praat, we vergaten allebei even dat er ook nog andere mensen waren en na een kwartier zei ik: “Oh shit, sorry... we moeten echt gaan!” Haha. Als we bij elkaar zijn dan vervaagt de hele wereld en kunnen we echt uren lullen, dus dat was gevaarlijk. Ik had hem toen dus al bijna 4 maanden niet gezien..  Het was echt super fijn om elkaar weer te zien en ik geloofde echt dat het universum dit expres deed. Sowieso krijg ik al vanaf het moment dat ik hem heb ontmoet (inmiddels alweer een jaar geleden!) allerlei tekens en dat geeft steeds vaker een gevoel van vertrouwen. En vooral: het komt echt goed. Maar ook: ik ben op het juiste pad. Voor MEZELF. Het grappige was dat mijn vriendin meteen onze connectie zag en ze zag hoe gek hij op me is. Ook wel weer eens fijn om van een ander te horen, ook al is dat niet nodig. Ik weet het zelf allang. 

Anyway, daarna hebben we nog wat geappt maar ik wist dat het voor mij nog geen tijd was om af te spreken. Juist omdat ik net had besloten dat ik echt volledig voor mezelf moest kiezen en dat alleen maar kon doen als ik nog even afstand hield, omdat de connectie zo intens is. Na het moment dat we elkaar zijn tegengekomen trok hij opeens meer naar me toe. Hij begon me af en toe te appen en steeds maar te hinten dat hij veel meer tijd had enz enz. Ik ging daar niet op in.. natuurlijk wilde ik dat suuuper graag maar ik wist gewoon : als ik dit nu doe, is dat niet goed voor mezelf. Dat heeft niks met hem als persoon te maken, maar alles met mij.. ik wil eerst weer mezelf zijn en me gegrond voelen.  We hadden af en toe even een gesprekje en dat was zoals altijd fijn en leuk. Maar ik nam nog steeds heel weinig contact op.  Toen ging ik eind mei naar Nederland en vertelde ik hem niks. Dat was ik écht niet gewend want we vertelden het elkaar altijd als we in het vliegtuig zaten, wanneer we geland waren enzovoorts. Ik had toen inmiddels 2 weken geen contact met hem gehad en ja hoor, precies die dag kreeg ik een appje. Hoe het met me ging. Ik vertelde dat ik in Nederland zat en waarom enz. Hij schrok daarvan, dat ik hem niks had verteld.. ik dacht dat hij het wist.. hij was enorm lief en we hadden weer wat meer contact.  Verder weet ik even niet meer zo heel goed hoe het gelopen is, maar in ieder geval merkte ik dat het contact weer aan het herstellen was..  Gewoon heel langzaam, en dat is voor mij ook heel goed geweest.. want het voelde heel goed om echt voor mezelf te kiezen.  Uiteindelijk voelde het 3 weken geleden heel goed om hem uit te vragen. Hij wilde heel erg graag en 2 dagen later spraken we af. Het was zooo ontzettend fijn zoals altijd, maar deze keer was het echt de leukste date die we tot nu toe hebben gehad! En dat klinkt misschien heel raar. Maar ik merkte dat we allebei zo enorm gegroeid zijn in die maanden dat we elkaar niet gezien hebben. Dat heeft gewoon zo moeten lopen. We konden nog wel uren kletsen, maar het was inmiddels al 3 uur ‘s nachts op een maandag, dus helaas moesten we wel afscheid nemen. Hij gaf toe dat het allemaal veel te lang geduurd had en dat hij me heel graag snel weer wilde zien. Dat vond ik heel fijn, ik zei er zelf namelijk niks over. Sindsdien voelt het allemaal veel lichter en fijner. Alhoewel ik hem nu nog niet gezien heb, dat geeft niet. Waarschijnlijk gaan we maandag gezellig lunchen. Het gaat zo heel langzaam steeds beter en ik leer nu ook nog steeds dankzij hem heel veel over mezelf. Ik vind de balans vinden nog wel lastig, maar ook dat is een les. Zo zie je maar, het universum heeft altijd leuke verrassingen voor ons in petto! Alhoewel ik eigenlijk altijd al voel dat dit goed zit. Het maakt niet uit hoe lang we elkaar niet zien of spreken, de connectie is er áltijd. Nou, dit werd een heel lang verhaal alleen maar over hem. Oeps! Nu komt de rest.. hahaha.  Het gaat dus vrij goed met me! Ik heb hele goede dagen, steeds meer goede dan slechte. Maar ik heb ook hele slechte dagen. Vooral de laatste week voel ik me opeens weer een beetje blehhhh. Maar dat hoort erbij. Ik begin mama gewoon steeds meer te missen. Soms voel ik me dan een paar dagen helemaal ff niet goed en snap ik niet wat er met me aan de hand is.. en dan opeens: PATS BOEM.. komt die realisatie en besef ik me dat ik mama gewoon heel erg mis. Vooral juist dit soort verhalen wil ik zoooo graag met haar delen, maar eigenlijk weet ik al wat ze gezegd zou hebben. Ik ben wel enorm blij dat ik eindelijk uit die overlevingsmodus ben gekomen en het hele zelf liefde proces weer opnieuw ben aangegaan. Het is echt lang niet altijd makkelijk en soms heel zwaar zelfs, maar het is het zo waard. Het gaat steeds beter met me, en als het niet gaat is dat ook niet erg. Maar dat moet ik soms nog even accepteren. Het weekendje in Nederland was heftig. Op de eerste 2 dagen voelde ik me prima, maar die 2 dagen daarna, nog in NL,  voelde ik toch wel dat het heel erg heftig was geweest. Het begraven van de urn van mama, het crematorium weer zien, heftige gesprekken.. weer in Castricum zijn.. dat was toch wel confronterend. Maar dat is ook heel goed geweest. Ik was wel echt helemaal gesloopt daarna en kon gelukkig toen ik hier weer thuis was in Valencia even bijtanken. Maar dat duurde langer dan ik dacht, helaas. Ik was weer helemaal uit m’n goede flow.. en nog steeds ben ik m’n flow een beetje terug aan het vinden.  Ik ben wel heel blij dat ik gegaan ben en dat ik mijn lieve familie en vrienden weer heb kunnen zien. Maar dat afscheid, pff.. ik geloof dat dat m’n hele leven wel moeilijk zal blijven, om afscheid van vrienden en familie te moeten nemen. 

Verder gaat het met mijn lessen super goed! Ik kan nog niet volledig m’n brood verdienen maar mijn netwerk is echt nog veel groter geworden! Vanaf september wordt het waarschijnlijk nog beter zelfs, dus ik ben daar echt super blij mee.. het gaat lekker zo! Nu is het natuurlijk hartje zomer en in augustus gaat iedereen weg en is alles gesloten hier, dus dan heb ik geen werk. Dat is wel echt even balen maar dat weet ik voor volgend jaar dan weer! Ik ben van plan om het nieuwe schooljaar lekker in te gaan plannen en aan al mijn andere plannetjes te gaan werken. Lekker op het strand chillen, helemaal prima :-) Mijn Nederlandse huisgenootje woont hier sinds half mei, dat klikt supergoed. Binnen no time waren we eigenlijk al goede vriendinnen en hadden we het gevoel dat we elkaar al jaren kenden. Zij heeft ook 2 Nederlandse vrienden hier wonen en we gingen al snel afspreken met hen. Dat klikte ook meteen en sindsdien doen we af en toe wat gezelligs met z’n 4en! Het bleek ook dat we allemaal bizarre toevalligheden hadden (synchroniciteiten zeg ik liever), maar dat wordt dan ook weer een veel te lang verhaal.. haha! Met mijn andere huisgenootje klikte het ook heel erg goed dus het was een hele goede combinatie, wij 3tjes! (Nee, 4tjes.. want mijn Nederlandse huisgenootje heeft ook een heeeel lief hondje: Mali!) Helaas vertelde mijn Hongaarse huisgenoot dat zij wegens familie omstandigheden moest verhuizen naar een ander deel van de stad. Dat vonden we echt heel erg jammer, maar meteen besloten we: dan blijven we met z’n 2en. Ik heb sinds ik hier woon al 2 keer een nieuw huisgenootje gehad en ik geloof niet dat we nog zo’n goede combi kunnen vinden. Daarnaast is het ook fijn om een extra kamertje te hebben, die gaan we nu als kantoortje gebruiken en/of logeerkamer. 

Veel verandering alweer, maar zo is het gewoon! Ik probeer heel erg mee te gaan met de flow, ik vind het niet altijd makkelijk... maar het is wel echt mijn levensmotto. En het lukt steeds een beetje beter :-) Stapje voor stapje... 

Een dikke kus van mij!  Liefs,

Stephanie

[lucaobserveert]

'Pretstudie’

Bijna een jaar geleden publiceerde de Volkskrant een artikel van Aleid Truijens waarin ze schrijft over het nut van pretstudies. In mijn netwerkje van geesteswetenschappers werd dit artikel veelvuldig gedeeld - en terecht. Geesteswetenschappelijke studies zoals filosofie, talen, kunstgeschiedenis of mijn eigen geliefde cultuurwetenschappen worden veelal gezien als zogenaamde pretstudies: leuk voor erbij, maar er iets mee kunnen? Lijkt me toch van niet. 

Ik hoop van harte dat iedereen die dit leest, doorheeft dat dat klinkklare onzin is. Aleid verwoordde het mooi: “Een wereld zonder economen, dat wordt lastig. Maar zonder mensen die het verleden begrijpen, cultuur doorgeven, dingen verzinnen, die nadenken over de samenleving en haar bespotten, wordt het rampzalig”. Haar pleidooi bleek echter niet genoeg. Afgelopen week verscheen in het NRC een opiniestuk geschreven door acht decanen van verschillende Nederlandse faculteiten Geesteswetenschappen. Er wordt door minister van Engelshoven (Onderwijs, Cultuur en Ministerie) nagedacht over een vernieuwd financieringssysteem voor universiteiten en hogescholen. Wanneer het totale bedrag dat richting onderwijs gaat gelijk blijft, zal dit hoogstwaarschijnlijk inhouden dat de geesteswetenschappen in moeten leveren om technische en bèta-opleidingen in leven te houden. Maar wat wordt er dan nog gedaan om de geesteswetenschappen met het hoofd boven water te houden? De decanen pleiten voor het herstellen van de balans tussen faculteiten in plaats van de kloof enkel te vergroten. De wetenschappen hebben elkaar immers nodig en vullen elkaar aan: “Op het gebied van de duurzaamheid gaat nu veel aandacht naar oplossingen uit de hoek van bèta en techniek. Maar om de technologische vooruitgang, de digitalisering en kunstmatige intelligentie in goede banen te leiden, hebben we niet alleen technici en ingenieurs nodig. De vraag is ook: hoe gaan we om met al die technologische mogelijkheden? Juist daar ligt een grote waarde van de geesteswetenschappen, die reflecteren op de kwaliteit van (samen)leven en ons leren onze wereld te begrijpen”.

Margot van Mulken, decaan van de Nijmeegse Letterenfaculteit, is een van de acht namen onder het opiniestuk. Dat vind ik fijn: het is goed te zien dat ‘mijn’ decaan zich bezighoudt met deze kwestie. Ik had het alleen nog zoveel fijner gevonden als ik er verder gedurende mijn opleiding niet zoveel mee bezig had hoeven zijn. Toch heb ik het afgelopen half jaar een vak gevolgd dat mij zou moeten voorbereiden op de arbeidsmarkt. Prima concept, maar het bleek in de praktijk vooral een half jaar zeuren, schreeuwen en vechten om een plekje als geesteswetenschapper. In plaats van bewijzen wat wij als cultuurwetenschappers kunnen, werd mij een half jaar lang twijfel opgelegd. Ik besloot hier in het afsluitende dossier, dat ik moest schrijven om het vak af te sluiten, op in te gaan. Een gedeelte ervan vind je hieronder:  

Eén van de voornaamste vragen die elke student Algemene Cultuurwetenschappen keer op keer voorgeschoteld krijgt, is de ‘En wat kun je daar nou eigenlijk mee worden?’-kwestie. Het vooroordeel dat je met een zogeheten pretstudie in de culturele sector niets kunt, is nog alomtegenwoordig. Als studentvoorlichter zie ik regelmatig ACW’ers in de dop die wanneer ik voorlichting geef op hun middelbare school, opbloeien bij mijn verhaal. Wanneer ik dezelfde jongeren terugzie op een Open Dag, dit keer met een ouder of verzorger aan hun zijde, zie je ze regelmatig schuchter kijken: gaan hun opvoeders het eens zijn met deze studie? Afgelopen jaar kwam er op de Open Dag zelfs een vader naar me toe die me confronteerde met het volgende: “Vertel me nou eens het nut van jouw studie. Ik zie wel dat mijn dochter dit leuk vindt, maar het geld komt niet zomaar binnen. Welk nut heb jij later?” Dochterlief kroop met elk woord dat hij uitsprak verder in haar denkbeeldige cocon.

Je hoort steeds vaker het argument dat je hetgeen wat je leuk vindt, na moet streven. Wanneer je van kunst en cultuur houdt, kun je Algemene Cultuurwetenschappen gaan studeren. Je wordt daar immers gelukkig van. Dit is volledig waar, geruststellend en fijn. Maar tegelijkertijd heel problematisch. Hoe langer we de geesteswetenschappen zien als pretstudies, hoe meer ik vrees dat dit zal toenemen. Ik wil niet horen dat ik moet doen wat ik leuk vind, want ‘alles als het meisje maar gelukkig is’. Ik wil horen dat mensen begrijpen dat ik nut heb, dat ik enorm veel weet over hoe deze maatschappij in elkaar steekt, dat ik kundig ben. Want cultuurwetenschappen heeft nut. Ik heb nut. Als geen ander snapt een cultuurwetenschapper hoe de wereld in elkaar steekt en welke rol cultuur daarin speelt. Als geen ander kunnen wij linken leggen, verklaringen zoeken en beargumenteren. Als geen ander. Waarom zijn we dan nog steeds zo druk met uitleggen dat we nut hebben? Alle tijd die ik spendeer met uitleggen hoeveel nut ik heb en wat ik doe, gaat verloren aan daadwerkelijk iets toevoegen aan mijn vakgebied of het uitoefenen van mijn professie. Door te blijven verklaren wie we zijn en wat we doen, verspillen we tijd en ontwikkelen de geesteswetenschappen zich als een studieveld dat meer bezig is met omgevingen geruststellen en zichzelf verklaren, dan als een gevestigd instituut. We hebben het verklaren geïnternaliseerd, we zijn er zo aan gewend niet serieus genomen te worden dat ik merk dat ik uit mezelf al excuses maak wanneer iemand vraagt wat ik studeer: “Ik doe Algemene Cultuurwetenschappen, ja. Sorry, ik weet dat dat vaag is. Laten we het maar houden op kunst, cultuur en maatschappij. Oh, ik kan er echt heel veel mee worden. Echt hoor! Haha!” Zonder een concrete aanleiding te hebben, zorg ik al dat ik mezelf inkapsel. Wanneer ik zelf al toegeef dat het vaag is, hoef ik misschien het gesprek erover niet aan te gaan.

Ik ben teleurgesteld dat de universiteit het blijkbaar nodig acht ons te laten denken dat we altijd eerst winst moeten behalen, eerst ons recht en nut moeten bewijzen, voordat we serieus genomen worden in plaats van dat we gewoon doen waar we goed in zijn. Ik vind het jammer dat we zo moeten denken. Twijfel van buitenaf is lastig, maar twijfel van binnenuit en zelfs in je eigen kringen het gevoel krijgen geen zekerheid te hebben, is heel zwaar. Deze cursus voelt sterk als een bevestiging van dat waarover we heen moet stappen: ik geloof dat wanneer we doorgaan met onszelf in een – soms onterechte – slachtofferpositie zetten, we er nooit uitkomen. Wanneer wij echter als cultuurwetenschappers sterk in onze schoenen staan en bewijzen wat voor werk we doen en wat we waard zijn, dat de twijfel bij de buitenwereld zal afnemen. We kunnen druk zijn met schreeuwen hoe belangrijk we zijn en onze studenten leren dat ze zich altijd moeten kunnen bewijzen, of we kunnen ze opleiden op een manier dat ze daar niet eens aan twijfelen. Dat ze het simpelweg wéten. 

[feelingbootyful]

In deze tijden van social media is het zo gewoon geworden om alleen de leuke kant van een verhaal te vertellen, alleen de mooie foto´s te delen met al je volgers of vrienden en te doen of alles perfect is. En de werkelijkheid? Die is vaak toch wel een tikkeltje anders. Alles heeft een keerzijde. Elke relatie, elke carrière, en je voelt ‘m al aankomen; ook het mama zijn gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn. Ik heb getwijfeld of ik hierover zou gaan schrijven, maar ik vind het belangrijk dat ook de keerzijde een keer gedeeld wordt. Ik doe het voor mijzelf, deze blog schrijven, omdat ik merk dat ik ook dit met jullie wil delen, maar ook voor andere mensen. Het is oké om te zeggen dat alles gewoon even helemaal kut is, dat je je werk helemaal niet leuk vindt, of dat je baby je af en toe helemaal krankzinnig maakt. Maar wat is nou eigenlijk mijn keerzijde van het mama zijn?

Ik ben OP!

Echt, ik kan niet meer. Ik slaap slecht, loop mijzelf voorbij en ben chaotisch als nooit tevoren. In het begin heb ik het geaccepteerd dat ik een totaal ander mens ben als het gaat om o.a. het huishouden, de was doen, koken of mijzelf op de tweede plek te zetten. Maar nu? Nee ik vind het niet meer grappig dat ik werkelijk ALLES vergeet. ‘Dan moet je het opschrijven lieve Tasha’, ja zelfs dan vergeet ik mijn gemaakte afspraken of de helft van mijn boodschappenlijst. Bloedirritant. En owja, ik heb een aantal weken geleden een nieuwe fiets gekocht met een zitje en windscherm voor Kyan (rete duur) en deze zet ik gerust gewoon niet op slot midden in de stad. Ik bedoel, neem maar mee joh! In het begin kon ik om dit alles nog wel lachen, maar inmiddels meer als een boer met kiespijn. Creatief koken als je de helft vergeten bent in de Appie? Voorheen zou ik  dat met plezier doen, maar nu is het vaak een broodje of lekker ongezond bestellen. Nee, niet oke.

Zoals jullie weten ben ik halverwege maart aan het werk gegaan, en ik was hier zo ongelooflijk blij mee. Lekker weer mijn eigen ding doen, Kyan naar de opvang. Maar het is echt teveel voor mij op dit moment. Dit is nu ook de vierde of vijfde week (zelfs daar heb ik geen zicht op) dat ik volledig thuis zit en niet aan het werk ben. Ik merk dat ik het ook nodig heb, rust en tijd voor mijzelf. Een aantal weken geleden riep ik al van, ik ren mijzelf voorbij. Totaal niet bewust hoe hard ik mijzelf daadwerkelijk aan het voorbij lopen was.

  Lichamelijke klachten

Twee maanden na mijn bevalling heb ik een implanon in mijn arm laten plaatsen. Dit is een vorm van anticonceptie. De pil en ik zijn geen goeie vrienden dus ik wilde dit gaan proberen. Resultaat: non stop ongesteld. Een week na het plaatsen ben ik begonnen te bloeden en 7 weken later was het nog steeds niet gestopt. De huisarts gaf aan dat ik dit of kan accepteren of de implanon kon laten verwijderen. Ik heb voor het laatste gekozen. Toch maar weer een pil uitproberen, kijken hoe dat nu gaat. Ging best goed in het begin, op de vreetbuien na dan. Ik besloot na de eerste strip meteen door te gaan met de tweede strip, want ik ging met mama, mijn broer en Kyan naar Ameland en had geen zin om daar ongesteld te worden. Desondanks begon ik toch te vloeien dat weekend en ook dat stopte niet meer.. nou de pil ook maar weer in de vuilnisbak geflikkerd want ik was helemaal klaar met het bloeden. Het begon mij inmiddels wat te irriteren, dat mijn lichaam zo sterk reageert op hormonen en ik begreep gewoon niet waardoor dat kwam. Ik begon ook veel hoofdpijn te krijgen daarnaast, het slechte slapen begon zijn tol te eisen en mijn onderrug protesteerde ook bijna dagelijks. Daarnaast heb ik een hormonale huidaandoening gekregen op mijn bovenbenen, dit is stukken minder geworden nu ik een zalf hiervoor heb gekregen van de huisarts, maar helemaal weg gaat het niet zoals het nu lijkt. Ik schaam me ervoor, ik bedek het liefst mijn bovenbenen zodat niemand het ziet, terwijl het anderen vaak niet eens opvalt.

  Je hebt het al door, één bak ellende als je het aan mij vraagt (oh bah wat ben ik even vies hard aan het zeiken nu!). Nou dan maar weer naar de huisarts toe, deze heeft een kweek afgenomen en een uitstrijkje gemaakt en ook meteen doorverwezen naar de gynaecoloog. Voor mijn hoofdpijn loop ik nu bij de fysio, omdat dit vanuit mijn rug en nek komt, ook wel spanningshoofdpijn genoemd. Helaas moest ik 3 weken wachten voordat ik terecht kon bij de gynaecoloog maar een paar weken geleden was het dan eindelijk zo ver. Uitkomst? Ietwat dun baarmoederslijmvlies en wat onrustige cellen maar de kern van de klachten? Veel te veel stress. Het bloeden, het slechte slapen, de rug- en hoofdpijn, het chaotische en vergeetachtige, allemaal veroorzaakt door stress (waarschijnlijk). Die waarschijnlijk zet ik tussen haakjes, omdat ik eigenlijk wel weet dat het daardoor komt, maar ik zag dit totaal niet aankomen en dat irriteert mij misschien nog wel het meeste. Hoe kon ik dit zelf niet in de gaten hebben? Stop ik alles dan zoveel weg? Ben ik onbewust overgeschakeld op een soort van overlevingsmechanisme? Ik die zich altijd zo bewust is van haar lichamelijke en mentale toestand? HOE DAN?!  Ja gewoon even zwaar kut dit allemaal als je het aan mij vraagt. Maar goed, ik heb een gesprek gehad met de huisarts om te kijken wat we hieraan kunnen doen. Ik heb dan ook besloten de komende tijd niet aan het werk te gaan en een traject te volgen om de nodige vaardigheden te ontwikkelen zodat ik een weg kan vinden in het mama zijn en hoe dit in de toekomst te kunnen combineren met werk.

Ik ben wel heel blij dat er niks aan de hand is met mijn baarmoeder etc. Alles zag er goed uit op de echo, dus dat was wel een geruststelling. Qua anticonceptie heb ik besloten dat even te laten voor wat het is. Ik merk dat mijn lichaam gewoon een opdonder heeft gehad van al die hormonen en duidelijk de tijd nodig heeft om te ontzwangeren, dus daar luister ik dan ook gewoon naar.

Mijn rijkdom

Genoeg over de keerzijde van het mama zijn. Nu wil ik het hebben over mijn geweldige kind. Want ohhhhh wat ben ik verliefd! Hij doet het zo ongelooflijk goed. Elke dag is hij zo vrolijk, hij eet super goed, lust ook werkelijk alles wat ik hem voorschotel of laat proeven. Als je hem optilt dan pakt hij je echt vast, een echte knuffelaar. Het kruipen is in zicht, hij staat al op handen en voeten en verplaatst zich ook al op een manier wat voor tijgeren door kan. Kruipen heeft hij wel door, maar is hem op dit moment nog wat teveel moeite. Hij heeft een tijdje een manier gehad om zich zelf in slaap te helpen: hoofdbonken. Hij ramde werkelijk keihard met zijn hoofd tegen het hoofdeinde van zijn bed aan en viel dan uiteindelijk in slaap. De eerste keer dat hij dit deed ging ik kijken wat dat harde gebonk was en toen hij mij zag staan naast zijn bed schaterde hij het uit. Haha wat een kind heb ik! Hij is echt fan-tas-tisch! De kinderen op de opvang zijn allemaal helemaal weg van hem en hij vindt hen ook het einde. Ondanks de keerzijde die op dit moment wat overheerst, heb ik alle geduld van de wereld met hem. Ik geniet elke dag van hem. Als hij uit logeren gaat mis ik hem meteen en bel ik mijn vader op of ze Kyan niet wat eerder thuis kunnen brengen. Kyan is echt mijn vorm van rijkdom, mijn alles, mijn hart.

Sinds een week heeft hij ook door hoe hij in de box en in bed moet gaan staan, kost nog wel wat tijd en moeite maar het lukt hem en alles waar hij dan bij kan is ook alles behalve veilig. Grijpgrage handjes van hem pakken alles vast, maken alles stuk wat stuk kan en komen regelmatige met een vaart in mijn gezicht terecht. Een tand door de lip is tegenwoordig mijn nieuwe look! Ik kan er gelukkig om lachen en als hij zich pijn doet is het na eventjes huilen ook al weer klaar en speelt hij vrolijk verder.

Ondanks dat ik het lastig vind mij open te stellen en ook deze kant van het mama zijn met jullie te delen, denk ik dat ik er goed aan doe en dat ik best eens de ellende op tafel mag leggen in plaats van de schijn op te houden dat alles helemaal geweldig gaat hier. Ik denk dat het mij een goede moeder maakt om ook deze problemen te erkennen en aan te gaan pakken. Makkelijk is het niet, en het moet ook nog steeds een beetje bezinken, maar dat is niet erg. Ik heb en neem de tijd en blijf lekker genieten van mijn kleine Toet, want ow wat wordt hij snel groot!

Kyan, mama houdt van jou!

Liefs Tasha

    De keerzijde In deze tijden van social media is het zo gewoon geworden om alleen de leuke kant van een verhaal te vertellen, alleen de mooie foto´s te delen met al je volgers of vrienden en te doen of alles perfect is.

#baby #bloedingen #burnout #gynaecoloog #hormonen #houdenvan #klachten #liefde #mamaburnout #moe #stress #toet

[dickvanas]

Winnaar van de Max Zilveren Vleermuis 2021

Velen dromen ervan, een thrillerschrijver en Pumbo-klant Ronald van der Pol laat zien dat het niet bij dromen alleen hoeft te blijven. Deze ‘selfpubber’ werd met zijn vierde thriller, Het Rode Dossier, genomineerd voor de MAX Zilveren Vleermuis, een prijs van het Nederlands Thrillerfestival. Het Nederlands Thrillerfestival wordt sinds 2013 gehouden en is inmiddels een toonaangevend evenement. Pumbo is een uitgever waar de schrijver zijn boek zelf kan samenstellen. Tijdens het festival worden er drie prijzen uitgereikt:

De MAX Gouden Vleermuis, voor gevestigde auteurs

De MAX Bronzen Vleermuis als thrillerdebuutprijs  

De MAX Zilveren Vleermuis – dit jaar voor het eerst

De prijs werd uitgereikt op zondag 24 oktober in Zoetermeer. Ronald was de enige self-publishing auteur tussen andere bekende auteurs. Het was een spannende middag – de jury van het Nederlands Thrillerfestival benadrukte dat alle genomineerden erg dicht bij elkaar lagen in de race om te winnen. Een ander jurylid zei achteraf zelfs dat hij echt had verwacht dat Ronald zou winnen. En hoewel hij nèt niet won, hoorde Ronald met z’n boek wel tot de beste zes, wat al een overwinning op zich is!

Ronald schreef een reeks van vier thrillers: Het  Groene Huis (2010), De Witte Generaal (2014), De Blauwe Sleutel (2018), Het Rode Dossier (2021), en een kinderboek. Het Rode Dossier is vooralsnog de laatste van zijn thrillerreeks, en dit boek is via Pumbo uitgegeven.

Er waren meer dan honderd inzendingen voor de Zilveren Vleermuis. Het Rode Dossier hoorde tot de laatste zes.

Ronald werkt fulltime in de bankwereld en  schrijft zijn boeken in z’n vrije tijd. Hij deed drie jaar over het schrijven van Het Rode Dossier.

Ronald verteld over zijn aanmelding voor de Zilveren Vleermuis: “Ik ben actief op social media, en toen ik de aankondiging voor het Nederlands Thrillerfestival zag langskomen en zag dat ik aan de voorwaarden voor inzending voldeed (thrillergenre, het boek is te koop en uitgegeven tussen oktober 2020 en oktober 2021), nam ik contact op met de juryvoorzitter om te weten of ik óók als selfpubber in aanmerking kwam. Toen ik groen licht kreeg, heb ik me meteen ingeschreven. Om mee te doen moest ik drie exemplaren opsturen.”

Het was de eerste keer dat de Zilveren Vleermuis werd uitgereikt. Het Nederlands Thrillerfestival heeft een prijs voor debutanten – de Bronzen Vleermuis – en voor auteurs met een oeuvre – de Gouden Vleermuis –, maar niet voor auteurs die er tussenin vallen. Dat de Zilveren Vleermuis een goede aanvulling was, bleek uit het aantal inzendingen. Er werden meer dan honderd Nederlandstalige thrillers ingezonden.

Beste Thriller

“Toen ik de longlist zag met allerlei bekende namen, dacht ik dat ik niet ver zou komen. Ik verkeerde in heel goed gezelschap. De meeste auteurs op de longlist waren relatief gevestigde auteurs, maar toch stond ik ineens als genomineerde op de shortlist en hoorde ik bij de laatste zes! Ik had het totaal niet verwacht, maar ben erg trots op deze nominatie.”

Boekenmarkt

“Ja! Er stonden vooral uitgevers en zij gaven boeken weg, terwijl ik mijne juist probeerde te verkopen,  haha. Maar het is wel gelukt! Bij boekpresentaties, signeersessies en andere evenementen zit ik nooit achter een tafel. Ik zorg voor een statafel en een banner en spreek de mensen zélf aan. Als je gaat, ga er dan echt voor. De potentiële kopers lopen letterlijk voorbij en dat kan je laten gebeuren, of je kunt erop afstappen en ervoor gaan. Tijdens het thrillerfestival heb ik dit dus ook gedaan en dat heeft mij een aantal verkopen opgeleverd.“ Daarnaast vertelt Ronald dat evenementen zoals deze niet alleen goed voor eventuele boekverkopen, maar ook voor je connecties. Door aanwezig te zijn en je gezicht te laten zien, ontmoet je nieuwe mensen en vergroot je je netwerk.

Samenvatting van het verhaal: EEN HUIVERINGWEKKEND VERHAAL MET EEN ONTLUISTEREND SLOT. Rechercheur Gerard van Dongen wordt beschuldigd van de moord op de zoon van de machtige Russische zakenman Sergei Morozov. In zijn zoektocht om zijn onschuld te bewijzen raakt hij verstrikt in zijn eigen onderzoek, waarbij een mislukte politieactie van veertien jaar geleden een cruciale rol speelt. Iemand die zichzelf ‘een vriend’ noemt, zet hem onder druk, zonder daarbij prijs te geven wat zijn doel is. Gerard vraagt zich ondertussen af wie Morozov in werkelijkheid is. En wie gaat er schuil achter de man die zich De Vos noemt? Als dan ook zijn vriendin Maaike van de radar verdwijnt dreigt Gerard er geleidelijk aan onderdoor te gaan. De schokkende waarheid van veertien jaar geleden wordt hem uiteindelijk zelfs bijna fataal.

Ronald van der Pol (1962) is geboren in Driebergen en woont met zijn vrouw in Wijk bij Duurstede. Hij is werkzaam in de financiële sector en is daarnaast thriller-auteur. In 2010 verscheen zijn eerste thriller Het Groene Huis waarin hij rechercheur Gerard van Dongen introduceerde. Inmiddels zijn er in deze reeks vier boeken uitgebracht. Zijn thrillers spelen zich veelal af in en rond Utrecht. Ronald heeft een passie voor progressieve rockmuziek. Elementen hiervan zijn terug te vinden in zijn boeken. In 20212 schreef Ronald een jeugdboek met de titel Eric en het Land van Duizend wensen. Het diende als basis voor de rockopera 1000Wishes dat een aantal keren in het theater werd opgevoerd met o.a. acteur Frits Lambrechts. De opbrengsten van dit boek kwamen volledig ten goede aan stichting Kinderen Kankervrij (KiKa).

Meer verkopen

“Ik heb niet het idee dat ik meer boeken heb verkocht. Wel hoop ik dat de nasleep van het evenement extra verkopen oplevert. Ik ben in ieder geval voorbereid en heb boeken op voorraad bij het CB en thuis.Ik heb geen officiële lancering gehad. Mijn andere boeken heb ik wel gelanceerd tijdens een eigen evenement, en dat is leuk want dan verkoop je altijd wat en krijg je vaak media-aandacht. Maar door de coronamaatregelen kon ik mijn boek niet officieel lanceren. Ik heb een tijd gewacht om te zien wat corona zou doen, maar door de coronamaatregelen moest ik het telkens uitstellen. Daarom heb ik besloten het boek zonder evenement te lanceren. Jammer, maar helaas.” Ronald laat zien dat het niet alleen bij schrijven en uitgeven blijft. Wil je je boek verkopen, dan moet je flink in de weer gaan. Veel van bovengenoemde acties hebben positieve effecten, maar sommige acties blijken de moeite bijna niet waard. De traditionele media blijkt bijvoorbeeld lastig te bereiken, vertelt Ronald. “Het is ontzettend moeilijk om ertussen te komen, en de meesten reageren niet eens. Dat is frustrerend, maar ik probeer er niet te lang bij stil te staan en richt me op het positieve.”  (Door Dick van As)

[geenreactiemogelijk]

Hoi Mam,

Goeiemorgen. Wat ben je er weer vroeg bij vandaag? Ja ik kom net terug van school. Het kind is weer op school en dan kan moeders even naar haar moeder bellen.

We wonen nogal ver van elkaar vandaan, mijn dochter en ik. En daarom bellen wij veel en vooral ook lang. Oeps, heb je daar de tijd voor dan? Ja ik ben een niet werkende vrouw en heb dus de hele dag de tijd om van alles en nog wat te doen.

Ik hoef niet zoveel en ik wens ook niet zoveel. Voor veel vrouwen klinkt dit als muziek in de oren. Tijd voor jezelf, onthaasten, noem ze maar op, al die termen die we tegenwoordig gebruiken. En ja, ik verveel me geen minuut, deel mijn eigen tijd in. Ben ook een lekker lui mens, dus deze levensstijl past precies bij me. Hoe is het allemaal zo gekomen? Tja, dat is een verhaal waar ik wellicht nog eens op terug zal komen.

Het werd een nogal lang gesprek, zoals te verwachten is. En ik neem de tijd. Nog zittend in mijn pyjama en genietend van een kopje koffie, komen diverse onderwerpen voorbij. Niets is onbespreekbaar, en vaak lachen we dan weer om de dingen die zij meemaakt met haar man en zoontje. Vaak is het zo dat ik de dingen waar zij mee te maken krijgt, wat relativeer. Met een flinke dosis sarcasme als we echt ff lekker willen bitchen. Soms troostend en al pratend komt er uiteindelijk wel weer een lach aan te pas.

Zo ook vandaag weer, en na een pittige opmerking van mijn kant zegt ze ineens: Mam, jij moet een blog gaan schrijven! Je kunt de dingen soms zo mooi zeggen. Haha, hilarisch, ik een blog schrijven? Zouden mensen daar dan behoefte aan hebben denk je? Ja joh, is er al een bloggende oma van jouw leeftijd, die een groot publiek zou trekken?

Ja , vast wel. En die leeftijd van mij wordt ook te pas en te onpas genoemd! Wacht maar, jij komt daar ook nog wel en dan praten we nog eens.

Maar ja, weet je, als je steeds al die commentaren op social media leest, daar wordt je toch even niet goed van? Want ja, iedereen vindt maar overal iets van tegenwoordig. En lekker anoniem achter je pc of telefoontje vandaan, kun je dan de meest erge dingen schrijven naar of over een persoon. Waarom dat dan? Snap jij die mensen, hebben ze niets beters te doen? Nee waarschijnlijk niet. Ja maar mam, diepe zucht, die reactie mogelijkheid kun je ook uitschakelen hoor.

Prima idee, maar dan kan ook niemand een duimpje geven als ze het leuk vinden dit te lezen.

Goh, en hoe zou je je website willen noemen dan? Tja er komen wat gekke voorstellen voorbij. De bloggende oma bijvoorbeeld. Afgekeurd. Loeder oma? Nee ook niet al te best. Het mag wel een positieve naam zijn, dus uiteindelijk komen we op geen reactie mogelijk. En wil je er dan geen reacties onder krijgen? Dan schakelen we dat uit.

Weet je, we beginnen gewoon en we zien wel, later kun je alles immers nog aanpassen?

Ik heb het volste vertrouwen in mijn dochter , als het aankomt op kennis van internet en social media. Ze is er tenslotte mee opgegroeid. Ik zie haar nog zitten, 4 jaar, achter de pc van papa. Die downloadde de leukste spellen, vooral leerzaam en op verzoek ook the sims en later habbo hotel. We hebben haar vooral ook de gevaren van het internet bijgebracht. En nu let ze er zelf scherp op, wat haar zoontje te zien krijgt.

En zo is dus het idee geboren om een blog te gaan schrijven. Vandaar dat ik nu achter mijn laptop zit en driftig zit te tikken. Wordt dat ding ook nog eens afgestoft! En geloof me, ik heb onderwerpen genoeg op de plank liggen. Elke dag komen er wel weer leuke anekdotes voorbij. Want die kleinzoon van me haalt wat stunten uit hoor! En ben ik soms eens sarcastisch of denk je, ze heeft een hoog irritatie level? Klopt helemaal, maar ik beloof met de hand op mijn hart, ik probeer me in te houden.

Fijne dag, geen reactie mogelijk.

#geenreactiemogelijk #Oma #moeder #dochter

[overwijs]

Dag 109 – “We made it”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van vrijdag 9 oktober.

Het is vrijdagochtend en ik ben nog niet lang wakker. Ik kijk op mijn iPad en hij geeft suggesties voor apps die ik vaak gebruik als eerste op de dag; Teams en Facebook. Blijkbaar zijn dat de eerste dingen die ik meestal check als ik opsta.

Ik open Teams en zie een berichtje van een collega in ons koffiepraat-plekje. “Lieve collega’s, voor letterlijk bij het koffiezetapparaat”. Ze is de foto vergeten te plaatsen maar ik weet nu wat mij te wachten staat als ik zo naar school ga. Een traktatie. De betreffende collega is pas over twee maanden jarig, toch denk ik te weten wat de reden is.

Op school aangekomen zie ik de traktatie staan, met een briefje er bij en weet ik dat ik gelijk had. “Kanjers, we hebben het gehaald. Fijne welverdiende vakantie! :-)”. Iets wat we wel vaker tegen elkaar zeggen in het onderwijs. Iets wat misschien lastig te begrijpen is bij beroepen die zelf hun vakanties verdelen over het jaar, maar wij docenten tellen echt van vakantie tot vakantie. En voor velen voelt het regelmatig als “yes, ik heb het gehaald”. Dat is van alle tijden, dus ook nu.

We feliciteren aan het einde van de werkdag de nieuwe collega’s die het gehaald hebben, het begin is immers het zwaarst. Dat hebben ze gelukkig achter de rug. De een kijkt verbaasd, bij een ander zie ik een vleugje opluchting. Voor veel docenten was de afgelopen periode zwaarder dan het gemiddelde qua belasting tussen de zomer- en herfstvakantie. Er zijn best wat docenten die het echt ervaren als “we hebben het gehaald”.

En we hebben het helaas niet allemaal gehaald, helaas missen we nu al structureel een paar mensen uit ons team. Bij die mensen sta ik vandaag ook stil. Ik heb het gehaald, en heb nog energie over, als er nu geen geplande vakantie was, had ik nog doorgewerkt. Toch wijs ik een lekkere vakantie natuurlijk niet af.

Het was hectisch, de scholen dicht, de scholen half open, een zomervakantie anders dan anders, de spanning en onduidelijkheid bij het begin van het schooljaar, de hectiek van de waan van de dag, bijvoorbeeld door de vele lessen van collega’s die overgenomen moesten worden.

Het is gek hoe het werkt. Ik kan niet uitleggen hoe het kan, dat ik nog wel effe doorkan en dat anderen met de tong op de grond rondlopen. We kunnen het alleen erkennen en elkaar proberen te helpen waar en wanneer dat kan, zodat er ook een vangnet is als je zelf in onstuimig water beland.

Ik eet een chocolaatje en proost met de paar collega’s die er nog zijn op de beginnende vakantie. We hebben het gehaald, zoals we volgende periode ook weer gaan halen, en het einde van het schooljaar ook. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat we het kunnen en er werk te doen is. Je kan meer dan je denkt. Together we made it. And will we make it!

Together we made it

We made it even though we had our backs up against the wall

See you survived the worst but my life is glorious

Betta know that I leaped every hurdle and I'm so victorious

Take a look, I'm a symbol of greatness now you can call me Morpheus

As for securing the win, better believe I'm so notorious

You know that I've been buying my bread even though we rapping now (yes)

We use to live on the strip and even though we're a higher level tramping now

Superceded everyone of my middle struggles and

Failure never ever has been an option

A paper long like we was on the trap and we bout ta take the hood shoppin'

Get it

Together we made it (you see we did it did it)

We made it even though we had our backs up against the wall (c'mon)

Forever we waited (haha!)

And they told us we were never going to get it

But we took it on the road (to the riches)

On the road (to the ghetto)

On the road (in the project to this bangin instrumental)

On the road (ride with me) yeah

On the road (you come and get it) yeah, yeah

On the road yeah, yeah, yeah, yo

When it all got started we was steadily just getting rejected

And it seemed like nothing we could do would ever get us respected

At best we were stressed and the worst they probably said we're pathetic

Had all the pieces to that puzzle just no way to connect it

And I was fighting through every rhyme tightening up every line

Never resting the question if I was out of my mind

And it finally came time to do it or let it die

So we put the chips on the table and told 'em to let it ride

Sing it

Together we made it (you see we did it did it)

We made it even though we had our backs up against the wall (c'mon)

...

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #afbeelding #blog #vakantie #herfstvakantie #herfst #gehaald #kanjer #energie

[namaste-nepal-sophiepostelm-blog]

6de week stage

Ohneeeeeeee wat gaat het ineens zo snel!! Onze 6de week stage zit er al op. We zitten dus al goed over de helft. Als je het uittelt zijn we vandaag nog maar 37 dagen in Nepal. Ons avontuur vliegt voorbij! 

Deze week stond ik in kamer 13 en 14. Kamer 14 is de refractie kamer voor de mensen die (wat meer) hebben betaald en die sneller geholpen worden. De andere kamer waar ik deze week in stond, kamer 13, is de biomicroscoopkamer (zoals 4) voor de betalende patiënten. In 13 heb ik niet zoveel gestaan want dit is echt hetzelfde als in kamer 6 en 7. Het enige verschil is dat in 13 een scherm hangt zodat je kan meekijken met de biomicroscoop bij de consultaties. 

Ik heb deze week dus het meeste tijd doorgebracht in kamer 14. Hier zit maar 1 verantwoordelijke en er waren in het begin van de week geen andere stagiairs van het ziekenhuis zelf (omdat zij examens hebben deze week). Dus ik kon heel makkelijk mee volgen en vragen stellen. Als er ook verpleegsters stonden dan mocht ik zelfstandig met hun hulp de mensen ook verder helpen. Dit vond ik heel leuk! Want ik kon iets zelfstandig doen en ik heb veel bijgeleerd op deze manier. En dan bedoel ik vooral Nepalees haha de verpleegsters moesten sommige dingen nog vertalen maar dat ging vlotter als ik dacht. Ik kan als de patiënten hun heel verhaal aan het doen zijn over wat er aan de hand is er meestal woorden uithalen. Dan kan ik toch al verstaan of ze bijvoorbeeld waterige ogen hebben, jeuk hebben of roodheid enzoverder. 

Ik ben door de week heen ook een paar keer naar kamer 5 terug gegaan. Ze zijn me een paar keer komen halen om naar daar te gaan omdat het er heel druk was en ze niet konden volgen omdat er een persoon te weinig in de kamer stond. Ik vond het heel tof dat ze mij dan kwamen vragen! Ik heb dan geholpen met de IOP (intraoculaire oogdruk/pressure) te meten. Het is fijn want in deze kamer moet niemand mij helpen met de patiënten want ik kan alles tegen hun zeggen wat nodig is. Het is fijn om zo mijn Nepalees wat te oefenen. En vooral de uitspraak van de namen hier, haha want soms zijn de namen zo moeilijk dat het volgens mij heel grappig klinkt als ik het uitspreek. Maar ja het belangrijkste is dat ze mij verstaan en me snappen. En dat lukt dus geen probleem! De mensen van het ziekenhuis zijn ook heel blij als ze horen dat we toch al best veel Nepalees kunnen. Een klein gesprekje lukt al een beetje!  Ik heb in 5 dan ook meerdere keren de traankanaaltjes mogen uitspoelen. De eerste keren ging het niet zo heel goed maar ik was er snel mee weg en het was super leuk toen het lukte. Wat een voldoening haha! 

Nog iets super leuk deze week gebeurd! We zijn uitgenodigd op een speciale ceremonie van een kindje van iemand van het ziekenhuis deze zaterdag! Ik ben hier super benieuwd naar!

#3monthsnepal #nepal #pokhara #himalayaeyehospital #internship