#jong volwassen | Explore Tumblr Posts and Blogs

devosopmaandag · 10 months

Text

Absolute wreedheid

Ik herinner me geen enkele oudere in mijn jeugd en jonge volwassenheid die dement werd of alzheimer kreeg. Dat zou heel gemakkelijk gekund hebben met de enorme kennissenkring van mijn ouders. Misschien was dat ook omdat er uit schaamte amper over gepraat werd, nu is alzheimer en dementie alom aanwezig. Langzamerhand is er een canon te maken van boeken, films, documentaires en series. Zo zijn beelden ontstaan die tot ons (westers) collectief beeldarchief zijn gaan behoren: een kamer vol opgeplakte post-its, dwalende oude mannen en vrouwen langs drukke wegen, documentaire beelden van treurige verpleeghuizen, advertenties van zonnige villa's met lachend verzorgend personeel. Het zijn de dementie- en alzheimer-memes van deze tijd. Alle liefde, optimisme en tederheid ten spijt is er amper iets wreders te bedenken dan je identiteit kwijt raken bij leven.

En toch ging ik gisterochtend naar de Japanse film 'A hundred flowers'*. De trailer bevatte alles wat ik kon verwachten van de zoveelste film over het onderwerp. Ik was die dag alleen, en daar hoort luiheid bij of anders een soort verstilling. Lui was ik genoeg geweest de afgelopen week. Ik zette me, zo merkte ik, toch een beetje schrap toen de film begon. Japanse films zijn of traag of gewelddadig of absurd, zo denk ik wel eens. Dit kon niet anders dan een verstilde film worden, zo zeiden de eerste beelden: een verouderd interieur in bruintinten, een oudere vrouw in zacht vloeiende kleding die Bach speelt op de piano – ze stokt heel even – en dan een verwarrende scène waarin de tijd lijkt ingedikt of juist uitgerekt. De bodem is gelegd voor het niet chronologisch vertelde drama van een moeder met alzheimer en haar volwassen zoon. Ooit verdween de moeder zomaar uit het leven van haar zoontje. Nooit heeft hij geweten waarom en wat er is gebeurd. Het script is geraffineerd, omdat zijn niet-weten en haar vergeten elkaar spiegelen. Slechts in één scène komen alle angsten en frustraties van hun beiden tot een uitbarsting. Wij als kijkers weten wat er is gebeurd. We zijn de alwetende kijkers, een geruststellende positie. 'Hersenschimmen' van Bernlef lezen of 'Iris' van John Bayley, kijken naar een documentaire, 'The Father' of 'Still Alice' zien, de oude Stoïcijnen erop na slaan, dat alles is hoe indringend en belangrijk ook iets anders dan de angst en de ontreddering van een naaste recht in de ogen kijken.

Mijn moeder werd rond haar 91e dement. Ik vertel mensen wel eens hoe mooi en belangrijk die laatste jaren voor mij waren. Teruglopend naar huis in de regen, na afloop van de film, vroeg ik me af of die verhalen niet te mooi zijn. Ze laten de wreedheid waaraan zij werd onderworpen, en die zich voor mijn ogen afspeelde, in tact. Geen enkele filosoof, filmer, schrijver, dichter of god kan die wreedheid verzachten, het verzacht alleen de pijn van wie daarvan getuige is – achteraf.

* 'A hundred flowers' |2022 | 104 minuten | regie Genki Kawamura |met Mieko Harada, Masaki Suda, Masami Nagasawa, Masatoshi Nagase

3 notes · View notes

anoniemdagboek · 1 year

Text

Liefdesbrief aan YS

Dinsdag 20 juni 2023, 22:09

Lieve YS,

Ik heb jou een week geleden ontmoet. Ik luister naar "Satellite" van Harry Styles. Het doet me aan jou denken. Een verlangen om bij je te zijn, de hele dag aan je denken en vlinders voelen. Het is een tijdje geleden dat ik verliefd was. Het is een intiem gevoel. Je doet me ook een beetje aan Harry denken. In zijn vroegere jaren dan, een beetje stuntelig en ongemakkelijk maar heel lief, respectvol en getalenteerd. Misschien komt het doordat je ook zo erg jong bent. Je bent 6 jaar jonger dan ik ben. Het voelt bijna verkeerd, aangezien je dichter bij mijn broertjes in de buurt komt dan bij mij. Er is echter iets aan jou wat me zo diep aantrekt, dat ik mezelf niet kan inhouden. Ik moest je mee uitvragen. Ik hoop dat we over een paar jaar bij elkaar komen en een geweldig leven tegemoet gaan. We zouden een geweldige match zijn. Jij zoekt overal betekenis in en ik zie nergens betekenis in. Wil jij mijn betekenis zijn?

Ik vraag me af of je me vervelend vindt. Ik denk het niet. Ik voel me wel vervelend. Ik kijk de hele dag naar alles wat met je te maken heeft. Ik ben gek op je passie en je eigenzinnigheid. Je hebt me verteld van de ziekte die je vroeger had, en vreemd genoeg trekt dat me juist meer aan dan dat het me afstoot.

Ik heb ook mijn bagage. Vreemd genoeg hebben we veel met hetzelfde onderwerp geworsteld. Dat is vorige week ook duidelijk geworden.

Je reageerde heel lief op mijn vraag. Zoals ik eigenlijk wel verwacht had. Het maakt me alleen maar gekker van je. Je bent zo volwassen voor je jaren. De manier waarop je naar het leven kijkt trekt me aan. Ik heb je vader vorige week gesproken, en de manier waarop hij over je sprak, vertelde me ook veel. Je bent respectvol, creatief, gepassioneerd en creatief. We zouden perfect zijn samen. Wie weet, over een paar jaar.

#liefdagboek #dagboek #liefdesverhalen #liefde #liefdesverdriet #persoonlijkeverhalen #persoonlijk #verliefd #anoniem #anoniemeverhalen #anoniemdagboek #Spotify

2 notes · View notes

zielsvlucht · 2 years

Text

Uitgespuwd door de wereld

Get over yourself

- is een gevatte Engelse uitdrukking die sterk van toepassing is op mezelf.

Op de rijpe leeftijd van 25 jaar ben ik nog steeds niet over mezelf heen. Ik draag nog altijd te veel bagage met me mee, en dat frustreert me steeds vaker.

Ik ga op reis en ik neem mee: Een autistische diagnose, een aantal ondergemiddelde IQ testen, een bijhorend minderwaardigheidscomplex, misantropische asociale denkpatronen, een compulsieve gewoonte om mezelf te isoleren van alles en iedereen, een misplaatst gevoel van verwantschap met geleedpotigen en romantische frustraties op het niveau van een elfjarige. Ik heb gelukkig ook wat leuke dingen ingepakt: Een goed boek, zakjes kamillethee, wat muziek (Matthew and the Atlas) en een bovengemiddeld doorzettingsvermogen. Maar dan ook weer niet noodzakelijk een volstaand doorzettingsvermogen. Soms zet ik niet door. Het houdt me veel bezig de laatste tijd; hoe ik wel lijk vast te zitten in dezelfde oeroude problemen die ik niet van me af kan schudden. Zeker nu ik 25 ben maak ik me wat zorgen. Iemand zei me eens dat een mens echt psychologisch volwassen is op 25. Het is de leeftijd wanneer je hersenen eindelijk volledig ontwikkeld zijn, in tegenstelling tot 21 of 18 wanneer je eigenlijk nog steeds een veredeld kind bent. Dus... Ben ik dan nu eindelijk mentaal klaar met groeien? Wil dat zeggen dat ik niet meer kan verder groeien dan wie ik nu ben? Sleep ik deze bagage mee tot het einde van mijn leven? Zal ik nooit meer veranderen? Is dit wie ik ben voor altijd? Een semi-depressief, dromend tistje dat te veel en te verkeerd denkt... Waarom lukt het me nog steeds niet om me gewoon over mezelf heen te zetten? Waarom al dat drama? Waarom sleep ik het al zo lang met me mee? Ik denk dat het was omdat ik nog zo jong was toen ik de eerste tegenslagen van het leven begon te voelen. Ik heb veel mensen gekend die pas later echte tegenslagen begonnen krijgen, toen ze in hun twintig waren. Je merkt dat omdat je dan ziet hoe hun hele leven instort, terwijl bij jou zoiets enkel maar een paar maanden van je leven zou omver kegelen. Dat weet je, want dat is al gebeurd. Zo is dat nu eenmaal. Sommige mensen hebben meer uit het leven moeten leren dan anderen, maar dat is soms ook goed op een manier. Het is zeker beter voor je doorzettingsvermogen als je leven al een paar keer instort wanneer je eigenlijk nog niet eens een leven hebt. Wanneer je nog jong bent. Maar tegelijk is het ook zo bruut. En het geeft je zo veel bagage. Het zorgt er voor dat je nooit over jezelf heen geraakt, bij mij toch ten minste. Ik was zes jaar toen ik naar het eerste leerjaar ging en de nieuwe juffrouw mij geen les wou geven. Dat er geëist werd dat ik naar een speciale school ging, omdat ik niet slim genoeg was. En dat mijn ouders me lieten testen om het tegendeel te kunnen bewijzen. Om te vechten voor mijn recht om normaal te mogen zijn, met een autistische diagnose ten gevolg. Niet een gehele overwinning, maar ik mocht naar de "normale" school blijven gaan. Ik was toch te jong en te onwetend om te begrijpen hoe ik daar anders behandeld werd. Hoe ik gemarkeerd werd als één van de lastige kinderen. Omdat ik niet kon opletten. Omdat ik wegdroomde. Omdat ik huilde. Omdat ik mezelf was. En ik begreep toen ook niet waarom ik al die testen moest doen. Moeilijke testen om mijn intelligentie en God weet wat nog te keuren. Ik deed oefening na oefening na oefening, als een klein jongetje die zelfs nog niet wist wat een examen was. Laat staan dat ik iets van een IQ test begreep. Wist ik eigenlijk wel wat ik aan het doen was toen ik de testen aflegde? Of dacht ik dat het een spelletje was? Vertelde iemand mij dat het een spelletje was om mijn aandacht er bij te houden? Is het überhaupt mogelijk om aan een jong kind eerlijk uit te leggen wat er aan het gebeuren is in zo'n scenario? Dat is toch een buitenaards concept voor een kind? Intelligentie testen. Autisme testen. Wachtzalen. Formulieren. Psychiaters. Volwassenen die ruzie maken, over jou. Maar vandaag begrijp ik triest wat er toen allemaal gebeurd is. Hoe een heel leger van volwassenen in één grote samenwerking afkeurend naar mijn kleine kinderbrein gekeken hadden, en het dan samen open peuterden en het afspeurden op zoek naar foutjes. Foutjes in mijn hoofd. Zij zagen een hoofd vol foutjes. Ik was zes. Er zat verdomme niets anders in mijn hoofd dan olifanten, want dat was mijn lievelingsdier. En mijn beste vriendje waarbij ik straks mocht gaan spelen. En een leuke tekenfilm die ik gezien had. En dat ik pannenkoeken lekker vond. Ik was onschuldig. Ik was een kind. Ik was nog maar net op de wereld. Ik had niets gedaan. Ik had nog niets kunnen doen. Had de kans nog niet gekregen om iemand te kunnen kwetsen. Maar nog voor ik wist wat onrecht was, probeerde de wereld me al terug uit te spuwen. Een hele samenzwering van grotere, machtigere mensen had het op mij gemund zonder een goede reden. En daaruit kwamen veel gevolgen. Lang verhaal kort; mijn reistas weegt nu heel zwaar en ik krijg de inhoud maar nergens kwijt. Hoeveel psychiaters, psychologen, coaches, of internet blogs ik er ook over vertel. Wat ik ook doe. Wat ik ook denk. Goede tijden. Slechte tijden. Het plakt aan me vast. Het is een deel van me. Ik geraak niet over mezelf heen...

Ik was ooit eens aan het helpen in een kleuterschool. Toen ik zeventien of zo was, als student samen met wat anderen. Ik vond dat verschrikkelijk werk en ik weet niet goed hoe ik nu weer in die situatie beland was, maar dat is nu even niet relevant. Ik weet nog hoe toen in één van de klaslokaaltjes de namen van de kindjes aan de muur hingen. Ik las er wat namen af, luidop. Maar ik kon er veel niet uitspreken. Het waren niet allemaal typische Vlaamse namen, en daarbij ben ik geen mens van de wereld. Zeker toen niet. Een andere student zei tegen me "Dat ziet ge tegenwoordig veel. Dat zijn allemaal allochtonen."

Dat moment gebeurde, en dan werd het een herinnering waaraan ik voor jaren en jaren niet terug dacht. En dan plots vannacht beukt die herinnering terug mijn hersenen in en gooit het me uit bed. Een afkeurende "Tegenwoordig veel" is wat ik toen hoorde, maar "Te veel" is wat ik nu begrijp. En ik stond er bij. Ik stond er verdomme bij. Keek er naar. Liet het gebeuren. Dat moment waarop wij, grotere, machtigere mensen keken naar onschuldige kleutertjes - Nee zelfs dat niet, naar hun namen! - En samen besloten we dat ze niet in orde waren. We vonden de foutjes zo ongelooflijk snel. Zo efficiënt en zo wreed. En zij hadden niets gedaan. Niets. Ze hadden nog niets kunnen doen. Zij waren met plasticine aan het spelen. Aan het joelen en aan het lachen. Vriendjes aan het maken. In slaap aan het vallen. Het waren verdomme kleuters. Die niets begrepen. Die niets van de samenzwering konden merken. Maar ze zouden het later ooit merken, dat begrijp ik nu. Misschien wel huilend in hun bed tijdens hun 25ste levensjaar. Ze zullen zo veel bagage hebben. Akelige dingen waarvan ze dan pas beseffen dat ze het altijd al meesleepten. En het begon daar. Het was dankzij ons. Mijn eigen generatie. Mijn eigen doen. Wij, en iedereen, unaniem. Wij, de meerderheid, de wereld. Een onschuldig kind kwam op de wereld en de wereld spuwde het terug uit. Dat exacte scenario duizenden malen opnieuw, elke dag, voor elke kleine ziel die nog maar een graad afwijkt van de meerderheid. Het brak mijn hart, deze realisatie. Ik heb gehuild. Waarom zijn we toch zo wreed? Waarom laten we onze wreedheid onschuldige kinderen aantasten. Waarom moet elke kleuter ooit leren wat racisme is. Niet eens leren zoals je aardrijkskunde leert op de schoolbanken. Nee ze moeten het voelen. Ze zullen het meemaken. En waarom? Wat een onrecht. Al onze mislukkingen, al onze tekortkomingen, al onze shit druipt naar beneden naar het kleinste en het onschuldigste. Ons empathisch falen zal rechtstreeks onze kinderen kwetsen. Hun psychologie verneuken voor altijd. Net zoals we zelf hebben meegemaakt. Is het echt zo moeilijk voor ons om te verwerken dat we allemaal anders zijn? Lukt het echt niet? Gaan we elk kind binnenstebuiten keren op zoek naar wat er mis met hen is? Om een excuus te zoeken zodat we ze dan exact zo kunnen mishandelen zoals we al van plan waren? En kan ik het niet meer veranderen? Kan ik mezelf niet meer veranderen om dit te vermijden? Is het te laat? Voor mij, of voor ons allemaal? Fuck iedereen die geen hoop heeft voor kinderen.

Fuck iedereen die niet gelooft in de kleine onvoltooide mensen die eindeloos onschuldiger zijn dan zij zelf.

Fuck iedereen die kinderen beschuldigd van wat hun eigen generatie verprutst heeft.

Fuck leerkrachten die kinderen antagoniseren, en isoleren van de anderen.

Fuck politiekers die jong volk behandelen als makkelijk manipuleerbaar kanonvlees.

Fuck de bedrijven en de marketeers die exact hetzelfde doen.

Fuck ons, wij die er niet in slagen of zelfs nauwelijks proberen om het tegen te gaan.

Fuck dit land, dit tijdperk, dit volk, dit planeetverziekend veredeld apenras.

Het kan allemaal de pot op... Dat vonkje. Je ziet het overal. In een bij die voorbij vliegt. In een vogel of een vlinder. In kleine boompjes die uit de asfalt barsten. In een hijgende kwispelende hond. Wanneer de glimlach van een meisje je doet blozen. Wanneer je een steentje over het meer ketst. Wanneer je zo’n slappe lach krijgt dat je niet meer kan ademen. Wanneer je tijdens het fietsen de bloesems kan ruiken. Wanneer je je moeder een knuffel geeft.

Datzelfde vonkje, zit toch in elk kind? Waarom is dat niet genoeg? Welk ding, welk groter-dan-God, belangrijker-dan-menselijke-leed, ding ontbreken we nog?

Waarom moeten we vonkjes doven?

#schrijfsel #nederlands #vlaams #autisme #jeugd #kind #Belgisch #belgië #schrijven #schrijver

11 notes · View notes

manonfontaine · 2 years

Text

De waarzegger

Waarzegger: “Goeieavond jonge dame.”

Billy: “Goeieavond mevrouw, bedankt dat u me ontvangt.”

Waarzegger: “Oh maar geen probleem! Ik hou ervan om nieuwe klanten te verwelkomen.””

Waarzegger: “Dus, vertel me wat kan ik voor u doen?”

Billy: “Nou, mijn leven is altijd nogal chaotisch geweest, of het nu in mijn jeugd was, in mijn professionele leven of in mijn persoonlijke en emotionele leven. Op dit moment wil ik heel graag iemand ontmoeten, dus ik vroeg me af of u misschien wat kleine dingen voor me kunt voorspellen? Mijn collega Paula heeft u aangeraden. Ze zei dat u een mirakel werker was en dat alles wat u voorspelde uitkwam, dus ik hoop dat het voor mij ook zo zal zijn. “

Waarzegger: “Oh, ik dank u voor al deze mooie complimenten ook al doe ik alleen maar mijn werk. Dus geen zorgen, ik zal u vandaag helpen.”

Billy: “Is het waar? Heel erg bedankt.”

Waarzegger: “Geen zorgen. Nou, voordat ik begin wil ik dat u weet en ik vertel het aan al mijn klanten dat ik geen exacte momenten kan voorspellen in detail ik zie dingen maar het is vrij globaal. Dus verwacht niet alles te weten maar wel zoveel mogelijk en ook als wat ik voorspelde had niet uitkomt spijt me dat. Ik heb niet altijd gelijk, ik vertel alleen wat ik zie in de kristallen bol en als een gebeurtenis niet snel gebeurt, kan het in een latere periode wel plaatsvinden. “”

Billy: “Oké, geen zorgen.”

Waarzegger: “Goed. Ten eerste zou ik graag u naam willen weten en hoe oud u bent.”

Billy: “Ja zeker. Ik noem Billy en ik ben 30 jaar oud.”

Waarzegger: “Oké Billy. Dus allereerst zie ik een man. Ouder, volwassen, rijk, groot, hardwerkend, zeer hardwerkend, bruin haar. Hij gaat een belangrijke rol spelen in je leven. Ik zou zeggen voor de rest van je leven zelfs. Oh, en ik zie dat je hem kent, ik weet niet hoe, maar ja, je komt hem vaak tegen.”

Billy: “Wow, het klinkt alsof u de perfecte man beschrijft. Zou dat Noud zijn misschien? Hij is een collega waar ik goed mee kan omgaan en soms heb ik het gevoel dat hij me probeert te versieren.”

Waarzegger: “Nee, ik zie geen 'N' in zijn voornaam. Ik denk dat de eerste letter van zijn naam een ‘M’ of een ‘A’ is.”

Billy: “Een ‘M’ of een ‘A’? Ik kan niet meteen iemand bedenken. Kunt u alstublieft doorgaan?”

Waarzegger: “Natuurlijk. Dan zie ik een dame die u het leven moeilijk zal maken, u kent haar nog niet maar ze zal u erg woedend maken en u zal heel jaloers op haarzijn. Ze lijkt op eerste instantie perfect maar ze heeft heel veel geheimen die ze zeker niet wil delen. “

Billy: “Geweldig, nog meer drama alsof ik nog niet genoeg heb gehad in mijn leven en dat allemaal door een vrouw die ik niet eens ken. Weet u zeker dat het niet een van mijn collega's is? Zodat ik er makkelijker van afkom.”

Waarzegger: “Ja, u kent haar niet, dat garandeer ik u. Maar maakt u zich geen zorgen, ik zie dat u er doorheen zal komen.”

Billy: “Nou, dat is het al. Iets anders?”

Waarzegger: “Ja, ik zie een vaderfiguur. Een zekere spanning ook. Ik zie een ziekenhuis, een huis, een andere vrouw die niet u moeder is. Ik zie flessen alcohol, illegale substanties. Wat een onheilige omgeving.”

Billy: “Ok, ik begrijp dat u mijn vader aan het beschrijven bent maar u bent niet echt duidelijk met u ziekenhuis, u huis, een andere vrouw die niet mijn moeder is. Wat betekent dit allemaal?”

Waarzegger: “Het spijt me, maar ik zei in het begin dat ik niet in detail kon treden. Dit zijn de enige dingen die ik zie.”

Billy: “Ik heb het gevoel dat ik mijn tijd met u heb verspild. Kunt u me alstublieft nog één ding vertellen?”

Waarzegger: “Dus als laatste zie ik 3 kinderen. Een die u van slag brengt met zijn verhaal, een die u snel leert kennen en niet meer zonder wilt en een die uw leven voorgoed zal veranderen.”

Billy: “Nog beter! Nu beschrijf u me hier als een babysitter. Yey!”

Waarzegger: “Het spijt me, maar dit is wat ik zie. Het is de kristallen bol die beslist, niet ik.”

Billy: “Ja, ja, zeker. Hoe dan ook, ik ga weg, ik heb genoeg tijd met u doorgebracht. Hoeveel moet ik u betalen voor al deze onzin?”

2 notes · View notes

vandorpbouwgroep · 2 years

Text

Investeren in vastgoedbeleggers

Met de nooit eindigende veranderingen in onze vastgoedmarkten beginnen vastgoedprofessionals aandacht te schenken aan het geluid van nieuwe commissie-inkomstenstromen. Sommige makelaars zijn ofwel teruggeschrokken of weggelopen van termen als 'Cap Rate' & 'Cash-on-Cash Returns'. Termen die alleen de 'slimme' en 'cijfergerichte mensen' gebruiken om te bepalen of een aankoop van onroerend goed een 'goede deal' is of niet. Een meerderheid van de makelaarsbroeders ging naar de vastgoedschool omdat ze enthousiast en gepassioneerd zijn over de belofte om onroerend goed te verkopen en een fantastisch leven te leiden. Dat gezegd hebbende: "Tijden zijn aan het veranderen." Zelfs als u in een hete markt woont waar residentieel onroerend goed in 2-3 dagen wordt verkocht, is er een oude benadering van onroerend goed die met de dag sneller groeit….. Investeerders in residentieel onroerend goed.

Deze behendige groep vastgoedinvesteerders brengt vastgoed en de vastgoedbeleggingswereld een nieuw tijdperk in! De gekke volatiliteit van de Dow Jones- en NASDAQ-families niet langer accepteren. Niet bereid om de investeringspraktijken van hun voorouders te accepteren, werpen deze investeerders voorzichtigheid in de wind voor rendementen boven de traditionele 5-6% in hun Roth- of IRA-accounts. Deze investeerders zijn gedurfd en vaak agressief. Bij vastgoedbeleggers van Aannemer Hoeksche Waard draait alles om de snelle fix-n-flip, hoge waardering en ijzersterke maandelijkse cashflows. Hun tanden zetten in investeringen in hun eigen woonplaats is slechts het begin, aangezien de Serious Investors zich richten op punten buiten hun eigen achtertuinen naar andere regio's die een grotere belofte en een hoger rendement laten zien. Je zou kunnen zeggen, hoe ziet deze oudere volwassene hun investeringsmogelijkheden? Om te beginnen varieert de leeftijd van deze stealth-jagers van 28 tot 68. Van de boekenreeks 'Rich Dad-Poor Dad' tot Trumps magische aanwezigheid op 'The Apprentice', de jonge vastgoedondernemers laten hun dromen uitkomen op de melodie van 3- 5 aankopen per jaar! Heb je nu je aandacht? De typische belegger heeft goede tot goede kredietscores. Uitstekende kasreserves of verborgen middelen van partners met contant geld, en de bereidheid om de deal tegen bijna elke prijs tot stand te brengen. Het best bewaarde geheim van alles is dat deze investerende beesten in roedels reizen. Waar je elkaar ziet, is heel dichtbij. Met andere woorden, ze kennen de mensen die u moet kennen om uw beleggersdatabase nog groter te maken. Als de vastgoedprofessional het goed doet, zullen de tevreden klanten waarschijnlijk veel van hun mede-investeerders doorverwijzen. Niet alleen investeerders, maar hun dagelijkse vastgoedactiviteiten. Zie het onder ogen, als u uw klanten kunt laten zien hoe bedreven u bent met hun grootste persoonlijke aankoop van onroerend goed, zou u dan niet veronderstellen dat ze over hun "vertrouwde vastgoedadviseurs"-mening zullen zijn over het kopen van een eenvoudig huis, appartement of strand huis?

Dus wat als u niet gefocust bent geweest op de vastgoedbeleggingssector. En je denkt dat dit allemaal best goed klinkt, laten we het eens proberen. De eerste vraag die u uzelf moet stellen, is met wie uw klanten de afgelopen 3-4 maanden hebben samengewerkt of hun opties voor beleggen in onroerend goed hebben onderzocht. Statistisch gezien hebben 6 op de 10 klanten overwogen om in onroerend goed te investeren of zijn ze daar al mee begonnen voordat hun makelaar ook maar de kans krijgt om met zijn ogen te knipperen. Heb je nu je aandacht? Wat dacht je van het feit dat ik in minder dan een jaar mijn jaarlijkse commissies met 30% heb verhoogd door me gewoon te positioneren in mijn primaire database van klanten. Het enige wat ik deed was hen laten weten dat ik klaar, bereid en in staat was om hen te helpen met hun "Investment Realty"-behoeften. Wat ik tijdens het eerste jaar leerde, was dat als ik een omgeving kon creëren voor mijn klanten om meer te leren over beleggen in onroerend goed, ze me op verschillende manieren zouden bedanken…. Het belangrijkste was dat ze me zouden bellen voordat ze een contract schrijven en zou ervoor zorgen dat ik betrokken was bij elk contract dat een aankoop van onroerend goed wilde doen. Al snel ging 30% omhoog naar 45% en verder. Zelfs als u niet geïnteresseerd bent in het uitbreiden van uw klantendatabase, overweeg dan in ieder geval om de grasmat te beschermen die u zo lang hebt besteed aan onvermoeibare hoeveelheden tijd en financiële middelen om hun loyaliteit te behouden. Aan de andere kant, als u naar uw vastgoedcarrière kijkt en u zich afvraagt hoe u uzelf kunt herpositioneren voor marktgroei die zeker tot ver in 2025 doorgaat, zijn hier een paar bekende feiten over hoe vastgoedinvesteerders uw bedrijf kunnen verbeteren.

2 notes · View notes

tjenkehpala · 30 days

Text

“Wanneer elk Moluks individu aan zichzelf zou werken en het helingsproces door zou gaan, dan pas kunnen we als Moluks volk in onze eigen kracht staat.” Deel 1.

Mijn geboortenaam is Maria Magdalena Latuheru. Mijn roepnaam is Mary. Ik ben 54 jaar en hoop dit jaar 55 jaar te mogen worden. Ik ben van de 3e generatie. Ik ben in Rotterdam geboren en vernoemd naar mijn oma, moeder van vaderskant. Zij heette Maria Magdalena Pattisina uit Suli. Mijn vader is Mattheus Latuheru uit Kilang kediamandi Naku. Mijn moeder is Regina Suitela uit Suli. In 1951 zijn mijn ouders, beiden toen tieners, met mijn beide grootouders aan boord van de Fairsea, naar Nederland gekomen. Vanuit Amersfoort vertrok mijn vader met zijn ouders, 2 broers en 1 zusje naar Eijsden, waarna het gezin Latuheru naar het kamp IJsseloord in Capelle is verhuist. Mijn moeder woonde eerst met haar ouders, 2 broers en 4 zusjes in kamp Vught. Daarna vertrok het gezin Suitela naar de wijk Moordrecht. Hier is de jongste broer van mijn moeder geboren. In 1963 trouwden mijn ouders en kwam mijn moeder in het kamp IJsseloord wonen. Ik kan mij weinig herinneren van het kampleven. Ik was bijna 2 jaar toen mijn ouders, mijn zus, mijn broer en ik in 1972 van het kamp naar de wijk in Capelle verhuisden. Ik kom uit een gezin bestaand uit mijn ouders, 2 zussen en 1 broer. Mijn oudste zus Aletta was reeds bij de geboorte overleden. Zij is vernoemd naar mijn oma van moederskant. Mijn oma heette Aletta Tapilaha, uit Waai kediaman in Suli. Ik ben opgevoed door 2 lieve ouders, die hun uiterste best hebben gedaan om ons alles te geven wat we nodig hadden. Het verleden van mijn ouders heeft hun wel getekend. Mijn vader heeft in de oorlog van zijn 5e tot 10e levensjaar in een jappenkamp gezeten. Samen met mijn oma en zijn 2 broers. Mijn moeder heeft, bij de aanval van Suli door de Japanners, voor haar leven moeten vluchten. Samen met mijn oma en haar jongere zusje zijn ze naar de bergen gevlucht, achterna gezeten door de kogels. Het zijn traumatische ervaringen geweest voor mijn ouders. Als kind merkte ik dat in de opvoeding, die werd meer aangestuurd vanuit angst en onzekerheid. Dat heeft mij gevormd. Ik vraag mij wel eens af hoe moeilijk het voor hen en mijn grootouders geweest moest zijn om in een vreemd land opnieuw te moeten beginnen. Het opnieuw beginnen is een thema in mijn eigen leven. Ik kan wel zeggen dat ik een bewogen leven heb. Ik heb een scheiding achter de rug , diep in de schulden gezeten en er weer uitgekomen. Het afgelopen 5 jaar te kampen gehad met diverse gezondheidsklachten waaronder longembolieën en twee keer overstijgen van kanker. Ik ben in mijn leven door donkere perioden heengegaan. Die donkere perioden hebben mij veel gebracht. Aan het eind van de tunnel is er altijd Licht. Gelukkig heb ik dat Licht ook mogen zien. Ik sta nog steeds overeind en ben nog sterker dan voorheen. Die donkere perioden hebben ervoor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik ben bewuster geworden van de aanwezigheid van God. Ik ontving de kracht om weer op te staan. Ik paste zelfreflectie toe en ging door een helingsproces. Ik noem het de ontdekkingsreis in mijn hart. Tijdens het helingsproces ben ik terug gaan blikken naar alle ervaringen die ik heb gehad van peuter tot kind en jong volwassene. Een vorm van zelfpsychologie. Ik trok mij het lot van ons volk erg aan, het onrecht dat ons was overkomen. Het vormde mij. Ik zie nog het beeld voor me van mijn huilende grootouders toen de tv beelden werden getoond van de ‘bestorming’ (Lees verder in deel 2.)

0 notes

se-coaching · 1 month

Text

Parentificatie is wanneer we een "kleine volwassene" van het gezin worden.

Van jongs af aan voelden we het gewicht van de wereld op onze schouders door parentificatie. Wat is Parentificatie? Parentificatie is een term die verwijst naar de situatie waarin een kind de verantwoordelijkheden en zorgen van een ouder op zich neemt, vaak als gevolg van de afwezigheid, onvermogen of disfunctioneren van die ouder. Dit fenomeen kan zich manifesteren in verschillende vormen,…

View On WordPress

#grenzen in therapie #parentificatie en psychopathologie

0 notes

bookstamel · 2 months

Text

Pannenkoekenhuis Hans & Grietje

Hallo lieve lezers van Mel’s Day, een van de meest magische plekken in Nederland om te eten is toch wel Pannenkoekenhuis Hans & Grietje. Als je kinderen hebt is dit al helemaal de place to be. Nu zijn wij als stel zonder jonge kinderen (Jup mijn zoon is al volwassen) niet direct de juiste doelgroep voor dit pannenkoekenhuis. Maar toch hebben we hier echt een heerlijke middag gehad. Tijd om jullie…

View On WordPress

0 notes

bestetruiwinkel · 2 months

Text

Het Denemarken shirt is een eerbetoon aan alle Deense clubs

Het geheim van nieuw voetbalsucces komt niet alleen van getalenteerde spelers en felle professionele competities, maar ook van een groot en volwassen burgervoetbalsysteem. Denemarken heeft minder dan 6 miljoen inwoners, maar zijn voetbalkracht kan niet worden onderschat. Het vrijgegeven Denemarken goedkope voetbalshirts , met de namen van de 1.535 clubs van het land erop gedrukt, is een eerbetoon aan dit systeem.

Voor Deense clubs is voetbal niet alleen een sport, maar een cultuur. Denemarken heeft een sterke gemeenschapsvoetbalsfeer die meerdere leeftijdsgroepen en niveaus omvat, waardoor kinderen op een ontspannen en ontspannen manier voetbalvaardigheden kunnen leren, sporten en vrienden kunnen maken met dezelfde ambities. vanaf jonge leeftijd een prettige sfeer.Als ze opgroeien, laten ze hun potentieel zien en verwezenlijken ze hun dromen door deel te nemen aan professionele competities voor volwassenen.

In Denemarken zijn Kind voetbalshirts net zo populair als truien voor volwassenen. Ouders kopen meestal truien van de favoriete clubs of spelers van hun kinderen als cadeau voor hun kinderen. Online winkelen is een goede keuze. Deze kinderen, die sinds hun jeugd door voetbal zijn beïnvloed, zullen dat ongetwijfeld ook doen. een krachtige drijvende kracht voor het Deense voetbal om zijn internationale imago te verbeteren als ze opgroeien.

#goedkope voetbalshirts

0 notes

bucklemonster2 · 1 month

Text

The Alarms and The G''ypsy Curse

(NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW)

First of all, I have nothing against G''ypsies. In fact our society is so weird and fast paced, I get it if people want to live a nomadic lifestyle, travelling from place to place.

Anyway here is this weird story, or stories about me, that really happened. So, when I was young, around 9 years old, I was a problem child. Being au''tistic, living in a tedious, demanding "normal world". My family and I were at the mall. I wondered how the alarm sounded like. So I took a bowl of chocolate paste and ran with it past the cashier and held it up to a light. I thought this would trigger the alarm but it didn't. My mom was angry and pulled me away. Rightfully so. Of course as an adult I won't pull shenanigans like that again.

One year later, I was 10, I had broken both of my ankles in a sport class accident, as one does regularly. So I was in a wheelchair. An old g''ypsy woman approached my parents asking for a dime to pay for the bus. I have to admit, I'm not sure if she is, was, a g''ypsy woman but she looked like one. My parents refused, as they saw she wasn't poor; she wore a fur coat, and had rings on all of her fingers and wore a scarf around her head. The woman frowned and shook her bony finger. "I shall curse your child. I will pray to god that he will keep your child sick!" My parents and I did not believe her. My bones healed, and after some bit of practice, I could walk again. But, since then something strange happened. Wherever I go, I would trigger alarms often. Just entering, exiting a mall, and "beep!" Loud beeps assault my ears! Its like my poetic punishment for my childhood mall-incident.

My mom experiences something similar, since The Curse, when she is near computers, she would make them crash accidentally. As if there is a form of static around her. Maybe the g''ypsy woman was right, I'm still sick, sick in my head, haha! ADD and Aut''ism does not heal. I don't harm anyone, but I'm still a weirdo and I'm proud of it!

Het Alarm En De Zi''geunerVloek Allereerst heb ik niets tegen zig''euners. In feite is onze samenleving zo raar en snel, Ik begrijp het als mensen een nomadische levensstijl willen leiden en van plaats naar plaats willen reizen. Hoe dan ook, hier is dit rare verhaal, of verhalen over mij, waargebeurd. Dus toen ik jong was, ongeveer 9 jaar oud, was ik een probleemkind. Au''tistisch zijn, leven in een saaie, veeleisende "normale wereld". Mijn familie en ik waren in de winkel. Ik vroeg me af hoe het alarm klonk. Dus nam ik een pot choco en rende ermee langs de kassa en hield hem tegen het licht. Ik dacht dat dit het alarm zou activeren, maar dat gebeurde niet. Mijn moeder was boos en trok me weg. Ze had gelijk, wat ik deed was absurd en fout. Natuurlijk zal ik als volwassene niet meer zulke streken uithalen. Dan, één jaar later, ik was tien, had ik mijn beide enkels gebroken bij een sportongeval, gebeurt wel eens. Ik zat de een rolstoel. Een oude zigeunervrouw benaderde mijn ouders en vroeg om wat kleingeld om de bus te betalen. Ik moet toegeven dat ik niet zeker weet of ze een zig''euners-vrouw is, was, maar ze zag er wel zo uit.

Mijn ouders weigerden, omdat ze zagen dat ze niet arm was; ze droeg een bontjas, had ringen aan al haar vingers en droeg een sjaal om haar hoofd. De vrouw fronste en schudde met haar benige vinger. 'Ik zal je kind vervloeken. Ik zal tot God bidden dat hij je kind ziek zal houden!' Mijn ouders en ik geloofden haar niet. Mijn botten genazen, en na wat oefenen, Ik kon weer wandelen. Maar sindsdien gebeurd er iets vreemds. Waar ik ook ga, ik activeer vaak de alarmen, zomaar. Gewoon een winkel binnengaan of verlaten en "piep!" Luide biepen vallen mijn oren aan! Het is als een poëtische straf voor het winkel-incident van mijn kindertijd. Mijn moeder ervaart iets soortgelijks, sinds De Vloek laat ze regelmatig computers crashen. Per ongeluk, is gewoon in de buurt van een computer, en het crasht. Alsof er een vorm van statische ruis om haar heen heerst. Misschien had de z''igeuner-vrouw gelijk, ik ben nog steeds ziek, ziek in mijn hoofd, haha! ADD en au''tisme genezen niet. Ik doe niemand kwaad, maar ik ben nog steeds een prettig gestoord en ik ben er zot op!

#nederlands #dutch #life #writing #english #mall #story #text post #text #wall #text wall #diary #childhood #memorie #kid #young #gypsy #curse

1 note · View note

reneleijen · 3 months

Text

Celstraf voor Snapchat-dealer

Volgens zijn advocaat was het ‘een jonge volwassene die een foute keuze heeft gemaakt’, volgens het OM een man die ‘er gewoon diep in gezeten heeft’. Een man (22, uit Tiel) is voor drugshandel veroordeeld tot een jaar celstraf en zes maanden voorwaardelijk. Volgens de rechtbank ging het drugsgebruik van de verdachte steeds verder. Eerst gebruikte hij zelf, daarna zijn vriendenkring en daarna…

View On WordPress

#drugs #Snapchat

0 notes

devosopmaandag · 2 years

Text

Mythe op een druilerige zondagmiddag

Het is 27 november 2022, de plek Haworth, Yorkshire. Buiten is het kil en het miezert.

Ik ben in het filmhuis voor 'Emily', een film over het leven van Emily Brontë (1818-1848)* Elf jaar geleden bezochten G en ik het huis van de Brontës. Er is de strenge vader Patrick, dominee, de mislukte zoon Branwell, de stille Anne, de bij leven meest succesvolle Charlotte, en Emily, de raadselachtige die met Wuthering Heights tot ver na haar dood roem vergaart. De kracht van de mythe van leven en werk van de twee vrouwen, van het hele gezin eigenlijk, lijkt eindeloos. In twee eeuwen tijd verschijnen heruitgave na heruitgave, films, documentaires, biografische boeken, wetenschappelijke studies. Ik liep terug naar huis in de motregen en voelde geen behoefte de film filmkritisch te beoordelen, laat staan op waarheidsgehalte of urgentie. Ik ging voor het verhaal, als een kind dat zegt: nog een keer, nog een keer. Ik bezocht opnieuw de Brontë-bron, en was gelaafd.

Heel algemeen gesteld kun je zeggen dat elke mythe een zin- en betekenisgevend verhaal is, dat ons helpt onszelf te begrijpen in de wereld. Omdat Engeland mijn eerste intense ontmoeting met een buitenland was als volwassene, en het in mij een snaar raakte (waarvan ik niet wist dat die in mij gespannen was), is het land zelf iets van een mythe geworden. Ik houd ervan, het stelt me nooit teleur, zelfs Thatcher, Brexit, Boris Johnson, hooligans en de armoede doen niets af aan haar stralende status. De literatuur is een andere factor van dat stralende licht. De mythe van de Brontë's dus, die mijn besef voedt dat zelfverwezenlijking een verlangen is van ieder en van alle tijden, dat vrouwen dwars door alles heen hun krachten gebruiken, dat onze omgeving ons vormt, dat in hun boeken de liefde bezongen wordt en dat wij dat nodig hebben, dat de kunst overgave vraagt (waartoe broer Branwell niet in staat was), dat kunst de tijd overwint, dat (voor mij) de taal het krachtigste middel van de mens is.

Binnen Engeland is Yorkshire, dat kale land van heuvels, weiden, heide, stenen muren en schapen misschien wel het meest mythische van alle counties. Twee beroemde schrijvers treden in hun voetsporen. Ted Hughes, dichter en Yorkshireman neemt zijn jonge bruid Sylvia Plath mee naar het land van de Brontës. Beiden schreven een gedicht over Emily, later zal Hughes in Birthday Letters, de schitterende bundel over zijn jaren met Sylvia, een gedicht schrijven over hun bezoek aan de pastorie en het landschap.

Plath: “…. There is no life higher than the grasstops / Or the hearts of sheep, and the wind / Pours by like destiny, bending / Everything in one direction ....“ en “ ...The sky leans on me, me, the one upright / Among all horizontals...”

Hughes: The wind on Crow Hill was her darling. / His fierce, high tide in her ear was her secret. / But his kiss was fatal. / Through her dark Paradise ran / The stream she loved too well / That bit her breast.

* filmdebuut, geschreven en geregisseerd door Frances O'Connor, 2022

3 notes · View notes

activateme · 3 months

Text

Terug naar je essentie!

Geschreven door Marleen Kerkhofs van Kimarte, creatieve coach

Wat ontbreekt er?

Afgelopen decennia bezochten we meer dan ooit psychotherapeuten en zochten we alternatieven voor de aanpak van stress en disbalans. Een ruim coaching aanbod rolde via sociale media onze woonkamers binnen en we gingen op zoek naar technieken om nieuwe dingen voor onszelf te creëren. Spijts al het cursusgeld, de goedbedoelde oefeningen of raad, was niet iedereen onverdeeld happy met het resultaat. Sommigen bleven met een onbestemd gevoel achter. Zijn er misschien essentiële zaken over het hoofd gezien?

Wie ben jij eigenlijk?

Als jou de vraag wordt gesteld wie jij eigenlijk bent en wat jij specifiek nodig hebt, kan het zijn dat je het antwoord schuldig moet blijven? Als je niet goed weet wat je nu echt wil, zou het dan niet wenselijk zijn om eerst je blinde vlekken bloot te leggen? Hoe kunnen we naar onze essentiële ik zonder alle overtollige ballast? Wat anderen van ons willen werd ons immers al duidelijk gemaakt vanaf de eerste babystapjes. Mogelijk heb jij daardoor een kleine of grote rugzak vergaard die je authentieke zelf niet dient. Hoor jij ook af en toe een pieperig stemmetje zeggen van ”hé, ik ben er ook nog“? Tijd om er aandacht aan te schenken!

Je blinde vlekken herkennen…

Het kan niet genoeg benadrukt worden, als we op zoek gaan naar onze blinde vlekken is vaak onze kindertijd waar het om draait! Dat kindje waar jij al lang afstand van hebt genomen in je drang volwassen te zijn, heeft nog geen deftig afscheid van jou genomen. Het zit met onopgeloste emoties of ervaringen. Het kan bijvoorbeeld dat je out of the blue, wordt getriggerd door iets, in de stress schiet of enorm emotioneel wordt. Je hart gaat sneller kloppen, je krijgt het warm of net ijskoud en misschien floep je er uit wat je normaal nooit zou zeggen als je kalm bent. Je sleurt je partner, je collega’s of je kinderen mee in een bad vol emoties. Eens je weer met je voeten op het droge staat, vraag je je af waar al die heisa om ging. Je begrijpt jezelf niet en voelt je wat gegeneerd voor het drama dat je bij anderen ten tonele bracht, herkenbaar? Tijd om je blinde vlekken te ontdekken en er bewust mee leren om te gaan.

Wat jouw eigen expressie voor je kan doen…

Je kan je bewust worden van je eigen blinde vlekken via creatieve therapie, het is een recente maar doeltreffende therapievorm. Beeldende expressie verrijkt met woord, muziek, dans en natuurcoaching verschaffen toegang waar de reguliere & klassieke psychotherapie zelden geraakt. Het gaat voorbij het verstand het onderbewustzijn in, waar de impulsen zitten die ons gedrag aansturen vanuit onverwerkte of onbewust emotionele inhouden. Het is inhoud die je niet zo goed bovenhaalt via de gesproken taal omdat je als kind tot de leeftijd van acht jaar veel meer lichamelijk ervaarde. En ook was je als kind bijna uitsluitend gericht op beeldtaal. Eén op de vijf mensen trouwens blijft ook in het volwassen leven een beelddenker. Het zijn mensen waar de school vaak geen weg mee weet omdat ze niet zo goed in een vakje passen. In onze Westers georiënteerde concentratie op de taal, het logisch denken en het stap voor stap in de tijd denken, is er weinig ruimte voor deze beelddenkers. Hoopgevend voor hen is dat er zoiets als creatieve therapie bestaat. De creatieve therapie is nog jong en ze zijn wetenschappelijk aan het aftoetsen wat de resultaten ervan zijn, maar het heeft in de praktijk al meermaals zijn vruchten afgeworpen, vooral bij diegenen die voelen dat ze niet geholpen zijn met op een stoel te zitten praten over hun problemen.

Aan de slag…

Wil jij niet meer zo snel getriggerd worden of je emotioneel omvergeblazen voelen, ga dan misschien eens aan de slag met creatieve therapie. Een creatieve therapeut kan je diverse middelen aanreiken en kan je ook vakkundig begeleiden om met deze middelen emotionele blokkades en oude denkpatronen die disfunctioneel zijn op te sporen en los te laten. Eerst kunnen er een aantal creatieve oefeningen worden ingezet die oriënterend zijn waarna je meer persoonlijk gericht met jouw problemen aan de slag gaat. De vormen, kleuren en symbolen die jij als cliënt gebruikt hebben allemaal hun betekenis en jouw lichaam of brein kent onbewust deze taal. Beeldtaal is trouwens ook de taal van je dromen en dromen dienen vaak om je te richten op iets dat aandacht vraagt of om dingen te verwerken. Terwijl jij aan de slag gaat met tekenen, schilderen, boetseren of andere creatieve technieken ben je meer met je eigen persoonlijke groei bezig dan jij ooit had vermoed.

Meer informatie over Marleen Kerkhofs van Kimarte en alle activiteiten vind je hier en op www.kimarte.com.

#creatievetherapie #kimarte #marleenkerkhofs #beeldtaal #onderbewustzijn #beelddenker #emotioneleblokkade

0 notes

jurjenkvanderhoek · 3 months

Text

THE MAUREENS TOVERT EEN GLIMLACH OP IEDERS GEZICHT

Op het moment dat ik de cd in de speler schuif schijnt de zon mijn kamer binnen. Ja, werkelijk. Het is voorjaar. Niet de meteorologische lente, maar muzikaal breekt de zon door het grijze wolkendek. Het is begin maart. Het album "Everyone smiles" van The Maureens is net anderhalve maand uit. Bij het ontluiken van de eerste sneeuwklokjes was deze er. Maar de muziek brengt nu al de zomer dichterbij. Met de aanstekelijke gitaarpop sla ik de lente makkelijk over. Wanneer ik de hoes bekijk kan ik een glimlach niet onderdrukken. Dat grappige rode figuurtje op die metalen raamuitzetter zet een vraagteken. Waar kijk ik naar. Is het een gimmick, een beeldgrap? De sound op de schijf is minder mysterieus.

De min of meer gedateerd klinkende klanken die uit mijn boksen komen zijn echter meer dan op de plek in het hedendaagse muzieklandschap. De bandleden hebben als het ware de stoffige muziek opgepoetst en er de eigen opgeruimde sound tegenaan gezet. De songs liggen prettig in het gehoor. Na enkele keren luisteren zing ik in elk geval de refreinen en neurie zo met de muziek mee. “The Maureens are the perfect soundtrack for a late summer night, though the band gives you that feeling just as easily on a sunday afternoon in February. Guitar pop inspired by the greats of the golden 60s and 70s; songs you hum along to after one listen!”, lees ik ergens op het internet. Ik had de sound van The Maureens niet beter kunnen omschrijven.

De gitaarpop klinkt gelikt, maar heeft niet die geschaafde samenzang van The Beach Boys of Crosby, Stills and Nash. Het laat schijnbaar nog weleens een steekje vallen, maar het steekt daarentegen wel goed genaaid en gebonden in elkaar. Dat er eens een naadje los zit maakt de stijl juist heel wel te beluisteren. Niet alles hoeft zo perfect, het streven daarnaar kan alleen maar de ondergang van een dergelijke band betekenen. Waar die jaren 60 bands in dit genre als The Mama’s and The Papa’s en The Byrds nog transparante muziek maakten, dat jong oogde en nieuw klonk voor die tijd, is de muziek in handen van The Maureens volwassen geworden. Natuurlijk is daar de manier van opnemen in de studio mede debet aan.

De opnametechniek is in die 60 jaren vooruit gegaan en bij geschaafd. Daarom klinkt de klassieke westcoast nu modern en hedendaags. In het spel laat het oude tijden herleven, vooral voor de oude knarren die hun roots als luisteraar en muziekliefhebber vinden in die woelige jaren 60 van de vorige eeuw. Toen schijnbaar alles anders moest en niets houdbaar leek. The Maureens hebben net als hun illustere voorgangers in deze muziekstijl softrock en folkrock gecombineerd met country & western waar overheen strakke vocale harmonieën zijn gezet. Melancholische zang in de meeste songs. Lekker in het gehoor liggend, pakkend in sound en tekst. De jaren 60 klinken er waarlijk in door. Niet alleen die van de Amerikaanse westkust, maar ook van het Engelse Liverpool. Nog voor de beat zich ging toeleggen op het experiment. Gewoon het authentieke geluid van welhaast aan de wortels van de popmuziek. Ongecompliceerd.

The Maureens brengt een compacte, weinig volgespeelde en gezongen stijl met korte en puntig door surfpop en jaren zestig garagerock beïnvloede nummers, met wel melancholieke teksten over vroeger. Met de jeugd en jeugdherinneringen als thema en rode draad. Maar dat wil niet zeggen dat het zwaarmoedig wordt, de band probeert altijd een hoopgevende, positieve draai aan de teksten te geven. De songs zijn autobiografisch, de tekstschrijver diept uit zijn eigen verleden en zet dat vrolijk in het heden. Natuurlijk speelt de liefde een rol, het is een vast gegeven, maar het zijn allesbehalve afgezaagde liefdesliedjes van 13 in een dozijn. Er is wel smart en treurnis, maar ergens raadt het mij aan de slechte dingen te bewaren voor een regenachtige dag.’ Always look at the bright side of life’, schijnt ook de lijfspreuk van The Maureens te zijn.

In de instrumentatie ondersteunt de basgitaar treffend de gitaren. Waar de slag de solo bijstaat. De sologitaar soleert niet om de virtuositeit in het spel te laten horen, maar neemt in de instrumentale gedeelten de zang over. Zingt de melodie. Zo zijn er gezongen woorden en woordloze teksten. De drums onderwijl zetten een duidelijk ritme dat de maat houdt. Strak en stevig, zonder veel opsmuk en tromgeroffel. Niemand in de band treedt op de voorgrond, niemand hoeft uit te blinken. Alle vier hebben ze evenveel inbreng. Natuurlijk komt de zang het meest sterk naar voren, anders zou deze wegzakken in het behang van geluid.

De songs zitten degelijk in elkaar en zijn creatief dichtgetimmerd. Hoewel het uitstekende dansmuziek is hebben de songs zeker een diepere laag, een contemplatieve achtergrond. Mag The Maureens een Nederlandse band zijn, met wortels in Utrecht, het heeft een Amerikaanse sound. Het is zo open en transparant als de bands van de westcoast. Geen overproductie wat de speelsheid van de muziek tot een hoger niveau brengt. The Maureens hadden ook uitstekend uit San Francisco naar hier overgewaaid kunnen zijn. Maar eigenlijk is het wereldse muziek, overal op de plek waar de zee is en een strand aan de kust, een stralende zon en een cocktail binnen handbereik. Overigens zullen ze deze sfeer uitstekend in de binnenlanden van Afrika kunnen brengen, of op de toendras in Rusland. Het is niet de omgeving die de sfeer maakt, maar de muziek die de streek kleurt.

De band heeft met 'Everyone Smiles' een uitstekend werk verricht. Met deze muziek op de koptelefoon of door de oortjes zal het iedere luisteraar een glimlach rond de mond tonen. Wat zal het een vrolijke sfeer geven in trein, bus en langs de winkelstraat. Het brengt de zonnige westcoast naar het klagende lage land. Optimisme geeft waar de pessimisten welhaast de leiding nemen. Laat The Maureens los in de Kamer en de sfeer zal meteen omslaan. Laat het de huisband zijn in het torentje. De herkenningstune van het land. Volgend jaar op het Eurovisie in Utrecht wanneer Joost dit jaar het festival wint? Het zal wat mij betreft maar zo kunnen. Een Nederlandse band met een professioneel Amerikaans geluid. Hoe werelds wil je het hebben.

Everyone Smiles. The Maureens. Meritorio Records, 2024.

#The Maureens #Everyone Smiles #cd #muziek #westcoast #janglepop #bespreking

0 notes