#pekky | Explore Tumblr Posts and Blogs

targaryenluvs · 1 year

Note

The crows are highly overprotective of child reader?

Little Crow

platonic crows x child!reader, kaz brekker x child!reader

mentions of y/n, seen as a girl - i made this in the middle of the night man it might not make sense at times - zemeni reader so dark skin, brown eyes and hair etc

It was hard living on the streets of Ketterdam.

No one bothered to look twice at you. Those who did would toss a coin your way and continue on, proud of themselves for helping a child.

Your parents were long gone, having dumped you on the step of an orphanage, two months shy of your first birthday. You were ten now, kicked out of your orphanage for starting fights which usually were just self defence.

There was an underground fighting ring that Ms Andero, the mistress of the Orphanage was more than willing to put you in, for a good price as well as punishment for the ‘trouble’ you caused. You ran away before she had the chance.

Two years on the streets had toughened you up for sure but you would do anything for a hot meal.

That’s why when the Crow Club opened up for a job specialising in information you did everything you could to get it. They were looking for someone female preferably, small and under thirty.

A very odd set of requirements but then again you wouldn’t want someone blowing their hip out after getting caught eavesdropping.

So you did your best to clean up, and you were on your way.

A sweet guy was waiting at the club, with a Zemeni man that looked bored beyond doubt. “Why are we stuck with hiring new recruits? Any of the dregs could’ve done it.”

The smaller boy looked up and smiled, “Because you kept hassling Kaz about getting a cat Jes.” The darker skinned man chuckled, “It was a cute cat, it looked exactly like Kaz. Just more smiley.” The two laughed as you slowly approached, “Who are you?” ‘Jes’ asked. “Uh I heard that there was a job open here?”

“Aren’t you a bit young?” You frowned, feeling rejection coming your way. “I uhm, I just really want a job. I’m fast! I’m super smart, I can jump roofs like realllly far. I can do anything and I’m so small people forget I’m around.”

“What do you think Wylan?”

“I think she’s pretty good for the job, no one would suspect someone so cute and innocent. Men are stupid and never suspect anything besides other men.” A woman spoke up from behind you.

You quickly stepped back, a bit frightened.

“Oh no, I didn’t mean to startle you. I’m Nina. What’s your name?” You meekly smiled, “Uhm Y/n.” “Well Y/n, you are hired.”

The first few days were daunting. You’d never imagined yourself stable nor with your own room. It was small, but you were grateful for anything. What you were yet to do was meet “The Boss” as Jesper liked to say.

But when you did you were met with a harsh, scary contorted version of a smile which made you want to run all the way back up to your room.

“I told you he’d scare her.” Inej whispered to no one in particular. You looked back at Nina but she only egged you on.

You slid into the booth and smiled, placing the parchment in your hands on the table.

“It’s nice to meet you Mr Brekker.”

“You have good information, you never get caught. You’re small and easy to conceal. As long as you don’t cause me or any one else trouble you can stay. Continue to clean up after yourself you are not my responsibility.” He spoke quickly whilst receiving a harsh glare from Inej, Jes and Nina.

“I always clean up after myself, I cook for myself and dress myself I’m completely independent you’ll have no problems from me Mr-”

“Kaz.”

“What?” He looked up from the floor, “You can call me Kaz. Not Mr Brekker, you make me feel twenty years older.”

“Okay. I uhm I found out about a heist and it’s fully planned out. I also may or may not have broken into someone’s office and stolen all of the plans for the heist and its right there.” You said sliding it over to Kaz, “They said it was for someone called Pekky? Pekka?”

Kaz looked at you straight away, “Are you sure? Where was the office?”

“Uhm across the street from that place everyone here hates. Golden Lions.”

Nina leaned in and whispered, “Dime Lions.”

“Dime Lions!”

For a second you swore you saw a smile or a smirk which was more fitting to the ‘Bastard of the Barrel’.

“You might just be a good addition to us, Inej can teach you more. Everyone be here by night, we’ll go over the plan. Be ready. Always be ready.”

Over the next few months you felt content. You were forever grateful you had the bravery (or so you called it) to take the initiative to go for the job in the first place and you ended up with an amazing family. You even managed to break ice with Kaz and he no longer labeled you “child.”

You’d become as great with your skills as Inej from constant training. You’d learnt to pick locks from Kaz, you loved sitting in on Wylan’s terrorism lessons, Jes even let you touch his revolvers after weeks of bugging, Nina taught you about her Grisha powers and different languages and Matthias taught you about Fjerda.

You finally felt confident enough with yourself to go out on a heist with everyone after begging Kaz to let you come. You’d originally wanted to break in and scout the place with Inej but Kaz shot the idea down quickly. It irked you. Did he think you were a liability? Not good enough?

Soon you’d learn it was the opposite.

You had been appointed to the role of lookout. Perched upon a nearby roof with Wylan, Jes would prove as a distraction, Inej would break in at the time and Kaz was inside, scouring the ballroom for a certain George Pell. The second his men approach with the problem of the breach he was to alert Jes, Jes would protect Inej, the two of them would make their escape as Wylan and you would let the bombs go off, giving Kaz his escape with all the other Lords and Ladies.

It was perfect, until it wasn’t.

For starters the security was 3x what had first been reported. Second of all a certain Pekka Rollins was in attendance. Kaz had made the mistake of not looking over the attendance list, mostly because it was an open invitation to the wealthy and no black list was in existence. Third of all, Inej had fallen sick, an infection of a wound.

Which meant you would be taking her place. Kaz had scoured the Dregs for anyone who could take her place but no one could compare to your skills as well as Inej’s.

“When you hear the bombs go off I’ll be at the door, you’ll know who I am because?”

“Secret code.”

“Good. Once you hear it, let me in, and we’ll go out the way we came in. We run back to the rendezvous spot and wait for the place to die down before making our way back. It’s important no one sees your face, this plan relies on anonymity. Pekkas men see us? We’re done for. Understand?”

“Got it Jes.”

“Atta girl.” He laughed as he ruffled your hair.

The two of you were perched on the roof, waiting for Wylans signal that Kaz had made it in. The flashing light had the two of you moving in.

As you lowered yourselves in you heard an explosion which had the two of you drop to the floor. Jes had knocked over a display. Which caused a guard to bang on the door, “Who’s in there?” She asked.

Jesper grabbed your arm as the two of you hid behind the door, as she entered Jesper shot her point blank. As you looked towards the necklace you were meant to grab.

Jesper dragged her body to the side and looked out the door before closing it. “We need to hurry this up, I don’t like this night. This mission seems off.” You nodded as you picked the lock to the cabinet. The glass seemed to be Durast made, trying to shatter the glass and attract more attention seemed stupid and you were sure the glass would be hard to break.

You heard a pop and you carefully opened the cabinet to extract the necklace. The best way to steal something in your mind was to act as if you already owned it. Before putting it on you hastily grabbed a nearby gown and put it on, to play the part of course. Not because it was absolutely breathtaking. You quickly clipped the necklace on and asked Jesper if he could change it somehow in size or colour.

“I- what? I can’t I’m not-”

“Jesper don’t act dumb. I’m ten not stupid.”

He laughed, not as big and sweet as usual but still. “Why do you hide it?” “I, I don’t know. I just feel people would treat me differently.” You hugged him as he stumbled back. “I love you no matter what Jes. If anyone says anything I’ll stab them.”

He smiled as he wrapped his arms around you, “That’s good to know, no one will come after me if I have a big scary protector.” You withdrew, with a faked look of shock, “I’m not scary!”

“I detest. You scare me every day. With your little knives and intelligent self you put us all to shame.” As you were about to respond you heard shouts and screams, indicating it was your time to go. As the two of you returned to the skylight you came down from you saw three men inspecting the rope you used to repel downwards. “There! Bloody criminals!”

The two of you ran towards the open doors, to be met with guards rushing at you from both ways. “Shit, what now?” You spied a door in-front and grabbed his hand as you rushed towards it.

You were met with a stampede of people trying to exit the buildings. You both ran into the crowds, hoping to blend in, which you did successfully. As you rushed out your dress got caught on something. By the time you freed yourself the ballroom was empty and Jesper was nowhere in sight.

You were captured within seconds, and you decided to not fight until you were locked up or alone. It would give you time to put your thoughts together, but you didn’t get the chance since you were promptly knocked out with a punch to the face.

You woke up in a bedroom, shackled to the bed. Your dress and hair was the same and thankfully the necklace was still on. The distorted shape hid its real size and original self. You looked around and realised it was still nighttime. But you couldn’t tell if it was the same day or not. As you inspected the shackle you realised the lock was simple. One of the many locks Kaz had you practice with.

You took the lock pick you kept in your boot out and began. Under a minute the lock was off, Kaz would be proud, or happy or whatever emotions he can feel. You thought.

You looked around the room and notice a small window, higher up, letting the moonlight bleed into the room. There was a bucket on the side, next to the door and you shuddered to think of what it was used or intended for. You were hot, the room was small and cramped, much more so than your room at the Slat. You quickly undressed, much more comfortable in your normal shirt, vest and pants. You tied your hair up and slipped the necklace into a hidden pocket. Before making your way to the bucket, placing it on the bed and hoisting your self up to the window.

You weren’t high up, one storey it seemed and you could make the jump most likely but you didn’t want to leave anything up to chance. You used the sewer pipe and uneven bricks to climb down into the alley. You ducked behind a bunch of crates as you noticed a guard walking past. Once he was gone you ran.

As fast as possible, you made your way down the surprisingly empty streets. Richer homes, light lamps still on, cafés with an abundance of flowers out front.

You were in a nicer area obviously.

After running for what felt like forever before you entered familiar waters. As the Crow Club came into view you ran faster than before, your legs ached but you were so close. You weren’t going to stop until you knew you were safe.

You barrelled through the doors and ended up on the floor as you heard people make their way over to you.

“Saints Y/n you scared us to death. We thought they got you.” Inej said as she hugged you tightly. You scoffed, “Please I’m the fastest person in the Barrel, you honestly thought their fat asses would get me?” She smiled as someone spoke up.

“Well they obviously did. Look at you.”

Kaz spoke as he rose from the booth, leaning heavily on his cane. “All the Dregs are looking for you. I’m so sorry Y/n/n I should’ve kept you in front of me. Look what they did to you.” Jesper frowned as he took your hands, getting you up from the floor.

“It’s okay I’m okay.”

“Both of you, go grab Nina from the Slat.”

“But-”

“Now.” The two looked at each other, Jesper shrugged as Inej sighed, she knew better than to press Kaz, especially when he was in a bad mood.

“I knew you weren’t ready.” He said as he approached you. “Hey, I am ready. Everyone makes mistakes Kaz. Nothing goes exactly to plan, otherwise there wouldn’t have been a plan B, or C or-”

“You could’ve been seriously hurt, or injured. I don’t need a liability on the team, someone I have to constantly worry about.”

“Aw, you worry about me?”

“That’s not what I mean.”

“Sure sure Kazzle. As much as you hate to admit you have a soft spot for me. I’m not a liability and you know it. I can handle my own, I just need more training. Plus the plan was already awry before I got nabbed. Wylan already had bombs going off the second Jes and I were inside.”

“He was ambushed. The light wasn’t mean to go off, you were meant to wait until all the guards were drawn away, busy directing the guests inside. Then you were supposed to go in, come out the same way. If George was alerted I’d let Wylan know and Wylan would draw their attention with the bombs. He was fighting someone off and turned the lantern on accidentally. The bomb as well.”

“See? We’re only human.”

“It was a stupid plan, not only did we all blow our covers but Pekka saw me. Now the Stadwatch will come around with accusations but nothing solid. You were taken for hours, beaten and on top of it all we didn’t get what we wanted.” Kaz spoke as he turned and made his way up the stairs as you followed.

“Oh didn’t we?” He was about to open his room when he turned sharply. “Y/n.” You giggled before taking the necklace out, “I know it looks a little funny but it’ll be back to normal once Jes gets his hands on it.” A slight smile tugged at his lips, “Impressive.”

“Ah! That was a compliment. I think I may die of shock Kazzle.”

He shook his head and you knew he was smiling. You sat on his bed as you admired the room, you’d never been in here before and it was pretty standard but what shocked you was his taste in books, poetry?

Kaz Brekker reciting poetry seemed like a funny dream.

He slowly made his way back to you, with a damp cloth and bowl of water. His breath wavered, “Sit on the chair, stay still.” You complied and sat idly, a book in your lap. He slowly brang the cloth to your lip, wiping the blood away.

After a few minutes he withdrew quickly. You looked in the mirror and smiled again, Kaz Brekker had a soft spot for a street kid, who would’ve thought?

Whilst he sat going through his own work you sat going through his books. By the time you finished your books the day had seeped through the window as you felt your eyes grow tired and before you knew it you were asleep.

You woke up to the nice smell of waffles and syrup. As you got up you realised you weren’t in your own bed, no you were still in Kaz’s room. To your right on the table was a tray of food.

“Eat.” And you didn’t need to be told twice, after eating your own food and returning it to the kitchen you sat at one of the chairs in front of him. “Have you eaten?” Kaz didn’t respond, “Did you sleep?”

“You were in my bed how could I have slept?” You tilted your head, “I was on a very comfortable chair. Not the bed.” He looked up slightly, “Your neck was in an odd position so I moved you.” You smiled, “Thank you.” His eyebrows contorted, “For?”

“Everything. You could’ve kicked me out on the street when I showed for the job. When I messed up in cooking you didn’t shout, when I was training you didn’t get fed up when I failed. You had patience when it came to me. Most people would’ve thrown me out by then. You took a chance on me. On my first job I messed up and you still kept me. Thank you Kaz.” Kaz stood from his chair and so did you.

He looked down at you, “I was a child, on the streets like you. I did not meet the right people. No one took me in. I was alone. You showed potential the moment I talked to you first, I wasn’t going to let the same thing happen to someone I’ve come to, value.”

“I’m assuming that’s your way of saying I love you and I love you too Kazzle.” Before you knew it you hugged him. You immediately tried to pull back but an uncertain gloved hair rested on your head, shaky and ghosting but there.

“I love you too.” He wanted to say, but he couldn’t.

And if he couldn’t say it? He’d show it. He protect you from the horrors the barrel had to offer. The crooked people and places.

He’d keep you safe.

Because of Jordie.

No, because he loved you.

#six of crows x reader #kaz brekker x reader #nina zenik x reader #jesper fahey x reader #wylan van eck x reader #inej ghafa x reader

752 notes · View notes

mm0q24 · 2 years

Text

"krótki film o zabijaniu - Pekka Eric Auvinen

Wstęp:

Pekka Eric Auvinen urodził się 4 czerwca 1989 roku w małym miasteczku Tuusula w Finlandii. Jego rodzice byli muzykami ,mama Mikaela Vuorio była piosenkarką ,natomiast ojciec Ismo ”Big Papa” Auvinen był gitarzystą. Co ciekawe ,rodzice chłopca grali w jednym zespole, oraz reprezentowali studio „Pikku Lauri” zajmujące się tradycyjnym sposobem nagrania dźwiękowego. Miał również młodszego brata.

Rozdział I – ‘’Szkoła”

W szkole Auvinen radził sobie umiarkowanie i chciał ukończyć szkołę następnej wiosny. Był on cichym, spokojnym uczniem nie sprawiających dotąd żadnych problemów wychowawczych. Z powodu nieśmiałości i odmiennych zainteresowaniach Pekka był prześladowany w szkole. Miał jednak kilku przyjaciół ,którzy uważali go za całkiem szczęśliwego człowieka. Kim Kiuru, nauczycielka historii i psychologii w szkole Jokela, która uczyła Auvinena, powiedziała, że Pekka był dobrym uczniem o niezwykłych zainteresowaniach.

„Interesował się historią wojny i ruchami ekstremistycznymi, narodowym socjalizmem” - powiedziała Kiuru. W ostatnim czasie zachowanie Pekki zaczęło sie jednak diametralnie zmieniać . Zaczął grozić innym uczniom i przysięgać im ,że zginą w „białej rewolucji”. Kiedy Tomas Hullkonen ,przyjaciel Pekki wyraził zaniepokojenie jego zmianą zachowania, Auvinen twierdził, że żartuje tylko z komentarzy, które robi, i rysunków masakr. Przyjaciel nie sądził, że faktycznie cokolwiek zrobi. Susanna Hytinen, koleżanka która chodziła z nim do klasy ,powiedziała że Pekka wykazywał się dużym zainteresowaniem filmem dokumentalnym dotyczącym strzelanininy w Columbine High School.

Rozdział II- „Aktywność w sieci”

Pekka zmagał się z depresją, Między grudniem 2006 roku a styczniem 2007 roku rodzice Auvinena usiłowali uzyskać pomoc w radzeniu sobie z jego stanami lękowymi i pozostałymi problemami psychicznymi, kierując go do ambulatorium psychiatrycznego. Ich prośba o przyjęcie na odział została odrzucona z powodu dostrzeżonych zbyt łagodnych objawów. Alternatywą były leki przeciwdepresyjne , które mieli podawać Auvinenowi ,gdy jego stan psychiczny ulegnie pogorszeniu ,w celu uniknięcia hospitalizacji.

Auvinen uważał się za samotnika wyalienowanego przez społeczeństwo, więc zaczął pisać z ludźmi których poznał w internecie. W ten sposób poznał Dillona Coseya ,który planował zamach terrorystyczny na swoją szkołę Plymouth Whitermash High School w Pensylwanii.

Podobnie jak Pekka ,Dillon był prześladowany w szkole,z tą różnicą ,że osoby z jego szkoły poniżały go z powodu jego nadwagi .

W tym czasie Pekka rozpoczął przygodę z platformą Youtube. Jego kanał nazywał się „naturalselector89”, założył go 15.03.2007roku. W opisie napisał: „ Jestem cynicznym egzystencjalistą, antyludzkim humanistą,antyspołecznym socjaldarwinistą,realistycznym idealistą i bogobojnym ateistą”. Uważał że, reszta ludzi jest zbyt arogancka i ograniczona umysłowo by go zrozumieć. Na wyżej opisanej platformie wrzucał głownie filmiki dotyczące znanych zamachowców i dowódzców takich jak Hitler czy Stalin. Pekka był ateistą - krytykował wszystkie religie i ich wyznawców . Często w jego filmach pojawiała się postać Erica Harrisa ( który wraz ze swoim kolegom Dylanem Kleboldem dokonali zamachu na Columbine High School , jest to jeden z najbardziej znanych zamachów terrorystycznych na świecie.) Można powiedzieć że inspirował się nim . Auvinen umieścił zdjęcia Columbine w swoich filmach na YouTube. Wykorzystał również niektóre utwory w swoich materiałach na tejże platformie , które Eric Harris, jeden ze sprawców masakry w Columbine, udostępniał w internecie. Na kilka miesięcy przed masakrą amerykański vloger o przydomku „TJ Kirk” zadzwonił do władz w celu zbadania serii kanałów zawierających treści dotyczące strzelanin w szkole, które obejmowały również filmy Pekki. Jednak wywołało to gniew małej, ale silnej społeczności internetowej, która ubóstwiała masowych morderców.

19.10.2007 roku Serwis Youtube zawiesił kanał „naturalselector89”. Jednak prawdopodobnie nastolatek już następnego dnia założył nowy kanał o nazwie „sturmgeist89” co z niemieckiego oznacza „duch burzy”. Miał 53 subskrybentów i uzbierał 14 029 wyświetleń.

Rozdział IV – „Plan i Przebieg zamachu na szkołę Jokela High School”.

Nastolatek należał do klubu strzeleckiego , 19.10.2007 dostał on pozwolenie na broń . W tym samym miesiącu Auvinen wrzucił film na platformę Youtube pt. ”Ja i mój pistolet Caterine (półautomatyczny Sig Sauer.22 LR) Kocham Ją! 😊”. Na tym filmiku pokazuje swoją broń i celuje ją prosto do kamery. Miał na sobie czarną koszulkę z białymi tekstem „Humanity is Overrated” co z angielskiego oznacza „ludzkość jest przereklamowana”. Przed zamachem terrorystycznym na szkołę, Pekka napisał „Manifest Naturalnego Selektora” w języku ojczystym oraz angielskim i umieścił go na stronie internetowej .

O to kilka fragmentów tego manifestu :

-” Kiedy patrzę na ludzi, których widuję na co dzień w społeczeństwie, szkole i wszędzie… nie mogę powiedzieć, że należę do tej samej rasy, co nędzna, nieszczęśliwa, arogancka, samolubna rasa ludzka! Nie! Wyewoluowałem o krok wyżej!” .

- „Ludzie są tylko gatunkiem wśród innych zwierząt, a świat nie istnieje tylko dla ludzi. Śmierć i zabijanie nie są tragedią, zdarzają się w naturze cały czas pomiędzy wszystkimi gatunkami. Nie wszystkie ludzkie życia są ważne lub warte ratowania. Tylko lepsze (inteligentne, samoświadome, silne umysły) jednostki powinny przeżyć, podczas gdy gorsze (głupie, opóźnione, słabe umysłowo masy) powinny zginąć”. Auvinen w tym manifeście podzielił typy osobowości ludzi na trzy grupy:

- Człowiek indywidualny

- Człowiek manipulujący

- Człowiek masowy

Według niego do grupy pierwszej i drugiej należą osoby inteligentne, kreatywne oraz świadome. Natomiast do trzeciej grupy społecznej należą osoby mniej inteligentne którzy są kontrolowani przez człowieka manipulującego. Napisał również że jako „selektor naturalny” wyeliminuje wszystkich których uważa za nieodpowiednich. Stwierdził też , że chce żeby jego atak nie był traktowany jako zwykła strzelanina szkolna, ale jako akt politycznego terroryzmu. Był zafascynowany darwinizmem społecznym.

5.11.2007 roku czyli dwa dni przed zamachem Pekka nagrał film gdzie jest w lesie i strzela ze swojej broni do jabłek. W noc poprzedzającą masakrę Auvinen stworzył kilka plików tekstowych, w tym pożegnalną wiadomość do rodziców. Około godziny 11:20 Auvinen umieścił na YouTube film, który przedstawiał szkołę średnią Jokela po drugiej stronie stawu, po czym przełączył się na czerwonawy obraz przedstawiający go celującego z pistoletu w kamerę. W tle leci utwór zespołu KMFDM- „Stray Bullet”. Teksty do różnych piosenek KMFDM, w tym „Stray Bullet”, zostały również zamieszczone na stronie internetowej prowadzonej przez Erica Harrisa, jednego z bandytów podczas masakry w Columbine High School w 1999 roku w Ameryce.

O 11:28 Auvinen pojechał do szkoły na rowerze. Przybył na miejsce około 11:37 i wszedł do piwnicy przez drzwi tuż pod szkolną stołówką. O 11:42 masakra rozpoczęła się, gdy Pekka zastrzelił Sameli Nurmi, uczennicę liceum. Następnie sprawca wszedł do szkolnej toalety. Kilku uczniów było zdezorientowanych tym, co się dzieje. Inni próbowali wezwać pomoc. Auvinen zastrzelił dwóch innych uczniów,którzy przebywali z nim w toalecie . Byli to Ville Heinonen lat 16 i Mikku Hiltunen lat 17. W tym momencie inni uczniowie odnaleźli ciało pierwszej ofiary na korytarzu, a inni uczniowie, którzy byli w klasach, najprawdopodobniej słyszeli dźwięki strzałów, ale myśleli, że pochodzą one od czego innego, a nie z broni palnej. O 11:44 policja próbowała skontaktować się z terrorystą ale on nie odbierał. Sprawca wyszedł z toalety i zastrzelił ucznia stojącego na korytarzu . Chwilę później zauważył szkolną pielęgniarkę wraz z jednym z uczniów, pobiegł za nimi i ich zastrzelił . Kim Kiuru (nauczyciel historii ) zobaczył , że sprawca ma broń w ręku i idzie w kierunku drzwi .Kiuru następnie uciekł przed zamachowcem na korytarz piętro niżej . O 11:47 dyrektorka szkoły Helena Kalmi ogłosiła ,żeby uczniowie pozostali w klasach i nie wychodzili ze szkoły. Po ogłoszeniu komunikatu, Auvinen oddał kilka strzałów w korytarzu i krzyknął: „Zabiję was wszystkich!” Oddał łacznie 53 strzały do przedmiotów szkolnych które się tam znajdowały . Jednak, kiedy natknął się na matkę studentki, która akurat weszła do budynku w tym czasie, oszczędził ją. Następnie próbował wejść do klasy na parterze i trzykrotnie strzelił w drzwi , próbując je otworzyć. Jedna z kul trafiła ucznia w stopę . Zamachowiec wszedł dwa piętra wyżej i natknął się na dwóch uczniów siedzących na ławce . Jeden z nich uciekł, a drugi został śmiertelnie ranny . W pewnym momencie Auvinen wylał benzynę na ścianę korytarza i próbował ją zapalić zapałkami, co ostatecznie mu się nie udało . Po próbie podpalenia Auvinen zszedł na korytarz przed szkolną stołówką i próbował wejść, ale okazało się, że drzwi zostały zablokowane. Zażądał, by go wpuszczono, gdy spotkał się z odmową, strzelił kilka razy w szklaną szybę w drzwiach i uderzył w kilka krzeseł. Kiedy to się działo, grupie osób ukrywających się w kantynie udało się uciec przez drugi koniec stołówki i ukryć w pomieszczeniach za kuchnią . Helena Kalmi wyszła z budynku szkoły o godz.11:54 . Sprawca widząc to podążył za nią . O godz.11:55 policja przyjechała na miejsce, w tym czasie dyrektorka szkoły rozmawiała z Auvinenem próbując go nakłonić do poddania się , jednak Pekka był nieugięty i z zimną krwią zabił dyrektorkę szkoły strzelając do niej 7 razy w głowę. Miało to miejsce o godzinie 11:57. Później ponownie wszedł do szkoły i poszedł na pierwsze piętro. Próbował wejść do szkolnej sali wykładowej, ale bezskutecznie. Następnie udał się do sali lekcyjnej gdzie w tym czasie byli uczniowie i wszedł przez otwarte drzwi. Kiedy tam był, Auvinen wycelował broń w uczniów, powiedział im, że trwa „rewolucja” i poinstruował ich, aby zaczęli łamać różne rzeczy. Kiedy uczniowie odmówili, strzelił do telewizora i okna , wyszedł nie strzelając do uczniów. Kilka minut później Auvinen błąkał się po korytarzu na pierwszym piętrze przed salą wykładową szkoły, w tym czasie Pekka zauważył policjantów .Było kilka minut po godz.12. Policjanci kazali mu poddać się i rzucić broń ,ale on ich nie posłuchał. Próbował strzelić przez okno pod skosem w kierunku wewnętrznego dziedzińca, ale kula nie mogła przebić szyby. Następnie zajął pozycję w pobliżu głównego wejścia i oddał dwa strzały do policjantów (nie trafił żadnego z nich). Policjanci odpowiedzieli ogniem ,ale nastolatek uciekł do szkolnej stołówki , gdzie popełnił samobójstwo strzelając sobie w głowę z broni palnej. Został znaleziony dwie godziny później. Nastolatek żył ,ale jego stan był bardzo krytyczny. Przewieziono go do Centralnego Szpitala Uniwersyteckiego w Helsinkach i o godz.22.15 Pekka Eric Auvinen zmarł .

Rozdział V – „Ustalenia Policji”

8.11.2007 roku po całym zdarzeniu ,policja zaczęła bacznie analizować tę całą sytuację.

Na miejscu zdarzenia pojawili się policjanci wraz z ekspertami medycyny sądowej , którzy badali całą tę sytuację. Co prawda nie udało im się ustalić kiedy dokładnie sprawca popełnił samobójstwo ,ale ustalili że miał przy sobie 500 nabojów oraz to , że nic nie łączyło go z ofiarami ,po za tym że chodził z nimi do tej samej szkoły. Policja stwierdziła również że sprawca strzelał do swoich ofiar kilkakrotnie. Jeśli chodzi o znajomości w sieci ,to policja początkowo myślała że Pekka mógł mieć kontakt z Mattim Juhanim Sarrim (który w 2008 roku ,czyli rok po zamachu na Jokela High School dokonał zamachu na szkołę w Kauhajoki) , ponieważ grali razem w Battlefield 2 przez sieć oraz kupili broń w tym samym sklepie. W marcu 2009 roku policja wykluczyła jego kontakt ze Saarim.

Motywy do dnia dzisiejszego nie są jasne, jednak oceniając jego twórczość można się domyśleć czym się kierował. Prawdopodobnie motywem jego działania było niezrozumienie przez rówieśników, które mogły powodować jego gorszy stosunek do szkoły . Też swoją rolę mogły odegrać leki na depresje , które przyjmował i niewłaściwa opieka psychiatryczna.

Rozdział VI – „Po wszystkim”

8.11.2007 roku po strzelaninie w Tuusula ogłoszono żałobę narodową. Kilku uczniów złożyło wieńce oraz świece wokół budynku szkoły. Z powodu tego ataku w wyniku którym ucierpiało wiele osób, władze fińskie rozważały zaostrzenie prawa do posiadania broni. W Finlandii można legalnie posiadać broń już od 15 roku życia. Rząd fiński nie uległ jednak naciskom Unii Europejskiej, aby prawo do broni przysługiwało tylko pełnoletnim obywatelom. Stwierdzili , że mimo tego , że ich kraj zajmuje trzecie miejsce po Jemenie i po USA jeśli chodzi o posiadanie broni , to jednak w Finlandii rzadko dochodzi do takich sytuacji ,ponieważ ich kraj cechuje się bardzo niskim poziomem przestępczości.

Rodzice Pekki-Erica Auvinena Udzielili 45-minutowemu programowi publicystycznemu wyjątkowo długiego wywiadu na temat wydarzeń w szkołach i przemocy ze strony młodych ludzi. Rodzice mieli nadzieję, że wywiad będzie miał odstraszający wpływ na przemoc młodych ludzi w przyszłej Finlandii. Odcinek został wyemitowany na MTV3 5 listopada 2008 roku. Wywiad zdobył milion widzów.

Po zamachu na szkołę konto nastolatka na platformie Youtube zostało usunięte wraz z filmami ,jednak są ludzie którzy udostępniają jego pliki i do dziś możemy zobaczyć kilka jego nagrań na tej platformie.

Filmy i wpisy nastolatka

Test broni - https://youtu.be/zE-UTajxiWc

Filmik zapowiadający masakrę-https://youtu.be/7iLXao1iSaY

Profil na Youtube - https://schoolshooters.info/sites/default/files/auvinen_youtube_profile.pdf

3 notes · View notes