#schrijfel | Explore Tumblr Posts and Blogs

havetowriteitoff · 11 months

Text

Soms voelt het alsof het allemaal geen zin meer heeft. De wil om te leven kan ik niet meer vinden.

Ook weet ik dat het nu zo voelt en dat het overgaat, maar ik kan me er niet toe zetten om dit gevoel, de steen in mijn maag en de wespen in mijn hoofd, kwijt te raken.

#pijn #verdriet #tranen #liefde #verdrietig #angst #gedachten #rouw #gedachtespinsels #bang #Schrijfel #depressie

8 notes · View notes

eerlijkheidszin · 4 months

Text

je zoekt me, voelt me, ziet me, hoort me en ruikt me. Je kleine oogjes houden me in de gaten, als een kleine engel die over me waakt.

ben ik dan toch niet onmisbaar voor jou?

#schrijfels #schrijfsel #nederlands

0 notes

stormvanwoorden · 4 years

Text

En dan staat ge daar, met uwe rug tegen de muur. Ge wilt wel voorruit stappen, weglopen van die koude baksten of dat afgrijselijk behang met het hypnotiserende motief. Maar dan moet ge uw voeten wel verzetten. En dat doet ge niet. Want het onbekende is nog erger dan dat motief dat zich dertig keer herhaalt op ene meter; dat kent ge tenminste. Door en door. Ge zou er zelfs liederen over kunnen schrijven, waarin ge dan ook alles herhaalt en herhaalt - er zijn mensen die mediteren op zo'n muziek. Misschien is dat ook wel wat ge doet, mediteren om uw 'ik' (terug) te vinden. Maar ge vindt enkel nog de schilfers van uzelf. Want zo gaat dat, net zoals appartementsgebouwen na verloop van tijd zetscheuren vertonen, krijgen mensen barsten van het leven. Daarrond brokkelt altijd wel iets af. En het zijn de dichters die van de brokstukken nog iets moois (proberen) maken - hoe lelijk het ook moge zijn. Maar gij vindt die samenhang niet. Gij staat daar gewoon.

#nederlands #mijn #schrijfel #schrijfsels #tekst #teksten #tekstje #woorden #woordjes #zinnen #zinnetjes #schrijven #schrijver #schrijvers #schrijversvantumblr

27 notes · View notes

gedichtenoverdingen · 5 years

Text

wake me up when september ends, 26-3-2019, 22:39

het is al een aantal dagen lente maar ik draai nog steeds “wake me up when september ends”. het is pijnlijk. alles. onbeantwoorde liefde. de goedbedoelde doch drukgevende opmerkingen van je moeder. de 4,2 voor Engels. de 83 cent op je bankrekening. hoe de dingen nog steeds niet goed gaan. hoe je steeds fouten maakt. jezelf opraapt. maar niet weet hoe vaak je de op de grond gevallen stukjes van jezelf nog in een potje kunt verzamelen en bijhouden voordat ook dat je concentratiespan te boven gaat. de toekomst: onzeker. geen idee waar je het geld vandaan gaat halen. waar het naar toe gaat. of het ergens naartoe gaat. het duurt te lang. ze kunnen dat nummer op de radio blijven spelen maar ‘t maakt het er niet mooier op. er is niks poëtisch aan uit elkaar vallen. er is niks romantisch aan verliefdheid. er is niks grappigs aan ironie. en er is niks stils aan stilte. wanhoop en hoop zijn hetzelfde diersoort. je hebt tot dusver de islam, het boeddhisme, het christendom, de psychologie, de filosofie en de literatuur aangehaald. antwoorden zijn niet per definitie antwoorden. wat zijn woorden ook nog op deze manier? meditatie is misschien nog wel je beste poging. yoga. mantra’s. gemberthee. een plant in je kamer zetten- want voor iets zorgen geeft een mens een doel en “aloë vera planten gaan niet dood”. die van mij wel. je chaturanga’t naar downward facing dog maar je hebt nog steeds geen appje terug. of een goed plan. of minder rugpijn. of een “normale” jeugd. ach ja. misschien dat september van de zomer eindigt. of van de winter. of ergens begin volgend jaar. misschien het jaar daarop in november. het kan toch niet voor altijd september blijven?

#gedachtestroom #persoonlijk #schrijfel #gedicht #nederlands #wanhoop #hoop #wake me up when september ends #concentratieproblematiek #burnout #depressie #contrasten #herstel #yoga #jeugd #volhouden

6 notes · View notes

uitvaagsel · 6 years

Text

3:32 am

Ik heb zoveel nood aan u. In gewoon met u kunnen dansen, in het te warm hebben en naar buiten kunnen gaan met u, met u kunnen babbelen. Laat de nacht in. Ik mis u. En ik geraak zo overweldigd van dat gevoel en van mijn gevoelens voor u. Gij zijt zo'n groot deel van mijn leven geworden. En dat maakt mij soms zo bang maar ook zo gelukkig en gij weet echt niet hoe graag ik u zie. Ik ben nog nooit zo mezelf geweest en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest en mij nog nooit zo goed gevoeld bij iemand als bij u. En weet dat ik u daar zo enorm dankbaar voor ben, Tony. Danku om mij graag te zien, als mijn onnozele zelve.

#nederlands #schrijfel #ag

17 notes · View notes

zwartewolk · 4 years

Text

Ik dacht al maanden niet meer aan het misbruik. Het was alsof de pijn eindelijk een plekje had gekregen. Dat de herinneringen nooit meer zouden weggaan, daar had ik ondertussen vrede mee genomen. De enige weg was dan ook vooruit.

Ik kwam zijn keuken binnen en stapte door naar de living. Ik was er al lang niet meer geweest. Ik stond stil bij de vitrinekast vol met foto's. Ik nam de tijd om ze rustig te bekijken, terwijl hij me iets te drinken gaf. Ik had hem alles vergeven, en sinds het misbruik was er geen woord meer over gerept. Een heel erg oude foto van hem op de kast, herinnerde me aan hoe hij eruitzag zovele jaren geleden tijdens het misbruik. Ik kreeg bij die gedachte een innerlijke paniekaanval. Ik moest weer denken aan het moment dat we zaten te eten aan de livingtafel. Het was een diner om zijn verjaardag te vieren. Het was mijn lievelingseten, en ik had me zodanig volgestopt dat ik nog amper kon wandelen. Of ik niet even wou gaan liggen, vroeg hij. Dat leek mij als naïeve 12-jarige geen slecht idee. Ik legde me languit op het grote bed, waarna hij bij me kwam liggen. Ik had een paarse rok aan, met een bijhorend paars tshirt. Hij keek me aan en zijn handen dwaalden af.

"Welk ijs wil je nu?", vroeg hij voor een derde keer. Ik schrok op. "Kom zelf maar kiezen dan", zei hij. En we liepen samen naar de berging.

Het was lang geleden dat de gebeurtenissen opnieuw zo fris naar boven kwamen. Het leek voor een hele tijd alsof het allemaal niet gebeurd was. Tijd heelt alle wonden, maar sommige wonden raken nooit meer heel.

#nederlands #gedachten #gedachtengang #gedachtenspinsels #schrijfel

0 notes

blauwemuren · 3 years

Text

[ID: a picture of a handwritten text in a notebook. The text is in blue ink and says: "There's something so wholesome about meeting someone for the first time and being completely at ease around them. To be yourself and don't hold back. To not tell yourself "I shouldn't do or say this". Everything flows so easily from one moment to another. Conversations that feel good. I can't wait to see you again." END ID.]

#blauwemuren #words #poetry #poems #writing #schrijfsel #schrijfels #gedicht #gedichten #poet

26 notes · View notes

wanna-be-heard · 2 years

Text

ahh die verdoken eenzaamheid die in me huist

#schrijfels #persoonlijk

12 notes · View notes

elkedagzin · 4 years

Photo

‘Kom nu maar hier.’ - 10 mei 2020

#elkedagzin #woorden #tekst #schrijfels #proza #knipselzin #lief #nederlandstalig

108 notes · View notes

illcallyoumine · 3 years

Text

er zijn dagen dat ik verlang naar alles wat er nooit tussen ons geweest is

- maar dan realiseer ik me dat het een geromantiseerde versie in mijn hoofd is, dat ik verlang naar een idee, een beeld dat nooit een werkelijkheid kan zijn of heeft mogen worden.

#schrijven #schrijfels #gedachten

4 notes · View notes

orchideed · 6 years

Text

#2

Alleen zijn. Ik had het al eerder gedaan. Maar alleen zijn nadat ik jou had ontmoet, ik had geen idee hoe dat moest.

#schrijfels

1 note · View note

loodzwaar · 6 years

Text

Ik lijk wel een nieuw persoon zei ik en hij lachte. "Jij vecht nog elke dag " zei hij en ik haalde mijn schouders op. In mijn ogen schuilt geen verdriet meer als ik lach en ik lieg niet dat het wel gaat. En als ik val vraag ik je hand en sta ik weer op. " Samen met jou kom ik er wel " zeg ik vol zekerheid en hij lacht.

" Ik zal er zijn "

#gedicht #gedichtkunst #schrijfels #schrijfsel

1 note · View note

stormvanwoorden · 5 years

Text

Weet ge hoe uw moeder u vroeger dingen weigerde om u te straffen? Awel zo gaat da bij mij ook, maar dan me alles, inclusief gevoelens. Omdat ik denk dat ik het niet verdien, omdat het gelogen is, omdat alles één groot complot tegen mij is. Omdat ik geen recht van klagen heb, maar het toch doe. En ik weet ook wel dat dat niet waar is. En ik haat het, dat ik dat weet. En ik haat het dat ik dat allemaal denk. En ik haat dat ik het haat. En zo zit ik in een vicieuze cirkel waar ik steeds iets overwin, maar direct weer keihard tegen een muur aanloop. En dan met een halve hersenschudding probeer om toch mijne weg verder te vinden, alleen maar om te beseffen dat ik het allemaal niet zo goed meer weet. Wat dan op zijn beurt er weer voor zorgt dat ik mij waardeloos voel. Verloren. Gelijk een rottend karkas dat ergens in het midden van een veld ligt. En dat terwijl ik perfect weet wat ik waard ben. Waar mijn talenten liggen - spoiler niet in ‘t midden van een veld. Dat mensen mij graag hebben, zich misschien zelfs vereerd voelen om mij te kennen. Toch tik ik mijzelf als een strenge moeder op vingers, houd ik mezelf tegen. Omdat ik het gewoon ben. Omdat ik het ben.