#the wager

[bangbangwhoa]

books I’ve read in 2024 📖 no. 010

The Wager: a Tale of Shipwreck, Mutiny, and Murder by David Grann

“Empires preserve their power with the stories that they tell, but just as critical are the stories they don’t— the dark silences they impose, the pages they tear out.”

#books #2024 reads #the wager #david grann #booklr #lit edit

[justforbooks]

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα εδώ, ένα από εκείνα που, διαβάζοντάς τα, αποκλείεις τελείως τον κόσμο από γύρω σου —κυριολεκτικά, είσαι μόνο εσύ, το βιβλίο σου και ο κόσμος του— και βυθίζεσαι σιωπηλός στην ιστορία που σου αφηγείται. («Βυθίζεσαι»… Συμπτωματικά, η λέξη έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα όταν μιλάμε για το «Γουέιτζερ»). Είχαμε καιρό να το νιώσουμε αυτό. Σχεδόν νιώθεις ψεκάδες να σου νοτίζουν το πρόσωπο, και ακούς τον αέρα στ’ αυτιά σου. Έναν κακό, παλιό αέρα.

Πριν πούμε όμως οτιδήποτε άλλο, να τονίσουμε το εξής. Το ιστορικό αυτό non fiction έχει να κάνει με την εξιστόρηση και την προσεκτική, βήμα-βήμα, κατά το δυνατόν αντικειμενική, διερεύνηση μιας υπόθεσης που συνέβη σχεδόν τρεις αιώνες πίσω: το πλοίο Γουέιτζερ με το πλήρωμά του βυθίστηκε το 1740. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολο, αν όχι αδύνατον, είναι να διεξαχθεί σήμερα μια πειστική έρευνα για την εν λόγω υπόθεση, καθώς οι ισχυρισμοί για το τι πραγματικά συνέβη ήταν εκ διαμέτρου αντίθετοι. Το κυριότερο: δεν υπάρχουν ζωντανοί μάρτυρες, δεν υπάρχουν τεκμήρια από τα οποία μπορεί να πιαστεί κανείς. Υπάρχουν όμως καταγεγραμμένες μαρτυρίες, αληθείς ή ψευδείς αδιάφορο. Ο Γκραν, με άλλα λόγια, επιχειρεί κάτι αδιανόητα δύσκολο εκ προοιμίου, κάτι που οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι άλλοι, δεν θα άγγιζαν καν. Και, ω του θαύματος, μας παραδίδει ένα κείμενο —θα το ξαναπούμε— συγκλονιστικό. Διαβάζοντάς το, αντιλαμβάνεσαι πως, παρά ταύτα, η ιστορία ΕΙΝΑΙ εκεί, τυλιγμένη σαν μια ξεχασμένη ανάμνηση στο μυαλό σου, και ότι ΜΠΟΡΕΙ εντέλει να σου αποκαλυφθεί. Μέγα επίτευγμα.

Ο Ντέιβιντ Γκραν, βέβαια, δεν είναι οποιοσδήποτε συγγραφέας-ερευνητής. Διαθέτει πελώρια πείρα, και το δημοσιευμένο έργο του στέκεται ήδη αδιάψευστος μάρτυρας των ικανοτήτων του. Δεν χρειάζεται ίσως παρά να αναφέρουμε τους «Δολοφόνους του ανθισμένου φεγγαριού», ανάμεσα στα βιβλία του, που μετέφερε ο Σκορσέζε στον κινηματογράφο. Η ικανότητά του να συνθέτει μια συναρπαστική, γεμάτη σασπένς αφήγηση χρησιμοποιώντας ιστορικά στοιχεία είναι μοναδική. Η δε αναγνωστική απόλαυση που αντλεί κανείς από την εξιστόρηση αυτής της ναυτικής τραγωδίας είναι απαράμιλλη, ειδικά αν αγαπά τη θάλασσα, και τη δύναμη που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους — δύναμη για το καλό, αλλά και για το κακό…

Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Δανειζόμαστε αποσπάσματα από τον Πρόλογο του βιβλίου:

Τον Σεπτέμβριο του 1740, στη διάρκεια μιας ιμπεριαλιστικής διαμάχης με την Ισπανία, το Γουέιτζερ είχε αποπλεύσει από το Πόρτσμουθ με ένα στολίσκο, για μια μυστική αποστολή: να αιχμαλ��τίσει ένα ισπανικό γαλιόνι γεμάτο θησαυρούς, το οποίο ήταν γνωστό ως «η μεγάλη λεία των ωκεανών». Έξω από το Ακρωτήριο Χορν, στο νοτιότερο άκρο της Νότιας Αμερικής, ο στολίσκος έπεσε σε τυφώνα, και όλοι θεώρησαν ότι το Γουέιτζερ βυθίστηκε αύτανδρο. Όμως 283 ημέρες από την τελευταία φορά που εθεάθη το πλοίο, οι άνδρες αυτοί εμφανίστηκαν ως εκ θαύματος στη Βραζιλία. Είχαν ναυαγήσει σ’ ένα ερημονήσι στ’ ανοιχτά της Παταγονίας. Οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς και τα μέλη του πληρώματος είχαν χάσει στο μεταξύ τη ζωή τους, όμως 81 επιζήσαντες κατάφεραν να φύγουν από το νησί μ’ ένα αυτοσχέδιο σκαρί, φτιαγμένο εν μέρει απ’ τα συντρίμμια του ναυαγισμένου Γουέιτζερ. Στριμωγμένοι στο μικρό σκάφος, τόσο που σχεδόν δεν μπορούσαν να κουνηθούν, πέρασαν μέσα από τρομερούς ανέμους και τεράστια κύματα, αντιμετώπισαν χιονοθύελλες και σεισμούς. Πάνω από 50 άντρες πέθαναν στη διάρκεια αυτού του εξοντωτικού ταξιδιού, κι όταν έφτασαν πια αποδεκατισμένοι στη Βραζιλία, τρεισήμισι μήνες αργότερα, είχαν διανύσει σχεδόν 3.000 ναυτικά μίλια ― ένα από τα μεγαλύτερα ταξίδια ναυαγών που έχουν καταγραφεί ποτέ. […] Έξι μήνες αργότερα ένα άλλο σκάφος ξεβράστηκε στην ακτή, έχοντας περάσει από χιονοθύελλα στ’ ανοιχτά των νοτιοδυτικών παραλίων της Χιλής. Ήταν ακόμα πιο μικρό απ’ το άλλο ― μια ξύλινη πιρόγα μ’ ένα πανί ραμμένο από κουρελιασμένες κουβέρτες. Σ’ αυτή την πιρόγα επέβαιναν άλλοι τρεις επιζήσαντες, οι οποίοι βρίσκονταν σε ακόμα πιο άθλια κατάσταση. Ήταν ημίγυμνοι και αποσκελετωμένοι· σμήνη εντόμων γυρόφερναν το κορμί τους, τσιμπολογώντας ό,τι απέμενε απ’ τη σάρ��α τους. Ένας απ’ όλους ήταν σε κατάσταση παραληρηματική, «τα είχε πια σχεδόν χαμένα», όπως το έθεσε ένας σύντροφός του, «δεν θυμόταν τα ονόματά μας… ούτε και το δικό του». Όταν αυτοί οι άντρες ανέρρωσαν κι επέστρεψαν στην Αγγλία, διατύπωσαν εναντίον των συντρόφων τους που είχαν εμφανιστεί στη Βραζιλία μια εξωφρενική κατηγορία: δεν ήταν ήρωες, αλλά στασιαστές.

Τι είχε συμβεί τελικά; Ποιος είχε δίκιο και ποια πλευρά έλεγε την αλήθεια; Ποια φρικτά, αποτρόπαια γεγονότα κρύβονταν πίσω από τον ηρωισμό και τη γενναιότητα των επιζώντων; Κυρίως: μέχρι ποίου σημείου μπορεί να φτάσει κάποιος για να επιβιώσει;

Γράφει πάλι ο Γκραν:

Όλοι επιβάλλουμε εκ των υστέρων μια κάποια συνοχή ―ένα νόημα― στα χαοτικά συμβάντα της ύπαρξής μας. Ανασκαλεύουμε τις ακατέργαστες εικόνες που έχουμε στη μνήμη μας, επιλέγοντας, εξωραΐζοντας, διαγράφοντας. Εμφανιζόμαστε ως ήρωες των ιστοριών μας, κι αυτό μας επιτρέπει να αποδεχθούμε ό,τι πράξαμε ― ή δεν πράξαμε. Όμως εκείνοι οι άντρες πίστευαν πως η ίδια τους η ζωή κρεμόταν απ’ τις ιστορίες που θα έλεγαν. Αν δεν κατάφερναν να παρουσιάσουν ένα πειστικό αφήγημα, ήταν πολύ πιθανό να βρεθούν κρεμασμένοι στο κατάρτι κάποιου πλοίου.

Το μυθιστόρημα είναι συναρπαστικό. Δεν έχανα ευκαιρία να το πιάσω στα χέρια μου και να συνεχίσω την ανάγνωση. Ο συγγραφέας του, ο Ντέιβιντ Γκραν, έχει γράψει κι ένα άλλο βιβλίο τη μεταφορά του οποίου είδαμε φέτος στις κινηματογραφικές αίθουσες (αναφέρομαι στην ταινία «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού»). Αυτήν όμως την ώρα θέλω να στείλω τον αναγνώστη στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο για να προσφέρει στον εαυτό του μια ύψιστη απόλαυση: το διάβασμα μιας ναυτικής περιπέτειας που μπορεί μεν να μην ενέχει ούτε μια στιγμή κάποια ερωτική ιστορία, που μπορεί το γυναικείο φύλο να απουσιάζει εντελώς, που μπορεί να μην περιγράφει τη σύγχρονη εποχή μας, που δεν αναφέρεται στην Τεχνητή Νοημοσύνη, αλλά που είναι γραμμένο με τέτοιον τρόπο που δεν μπορώ παρά να αποδώσω τα εύσημα στον συγγραφέα του και τα συγχαρητήριά μου στην Δέσποινα Κανελλοπούλου που το μετέφρασε.

Ας διαβάσουμε όμως ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο (σελ. 202-204):

Ένα βράδυ, την ώρα που ο Μπάυρον φύλαγε σκοπιά, άκουσε κάτι να σαλεύει. Δεν του είχε περάσει ο φόβος πως υπήρχε ένα πελώριο θηρίο που περιφερόταν στο νησί όταν έπεφτε το σκοτάδι. Σε μια περίπτωση, όπως είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του, ένας ναύτης είχε ισχυριστεί ότι, εκεί που κοιμόταν, τον είχε «ξυπνήσει κάποιο ζώο που ξεφύσησε πάνω στο πρόσωπό του, και μόλις άνοιξε τα μάτια του αντίκρισε έκπληκτος στην ανταύγεια της φωτιάς ένα μεγάλο θηρίο να στέκεται από πάνω του». Ο ναυτικός τούς είχε αφηγηθεί, με «τον τρόμο ζωγραφισμένο στην όψη του», πώς ξέφυγε την τελευταία στιγμή. Αργότερα ο ευσυγκίνητος Μπάυρον νόμισε πως είχε διακρίνει ένα παράξενο αποτύπωμα στο αμμώδες έδαφος: ήταν «βαθύ και ευκρινές, μια μεγάλη στρογγυλή πατούσα με μεγάλα νύχια».

Προσπάθησε να διακρίνει κάποια μορφή μέσα στο σκοτάδι. Ήταν αδύνατο να δει το οτιδήποτε, άκουγε όμως τον ήχο, επίμονο και άγριο. Ερχόταν από το εσωτερικό του αντίσκηνου. Έβγαλε το όπλο του και μπήκε μέσα. Κι εκεί, μπροστά του, είδε να γυαλίζουν τα μάτια ενός απ’ τους συντρόφους του. Ο άντρας είχε μπει έρποντας από κάτω απ’ το αντίσκηνο και τώρα άρπαζε τρόφιμα. Ο Μπάυρον τον σημάδεψε κατάστηθα με το πιστόλι, κι ύστερα έδεσε με σχοινί τα χέρια του κλέφτη σ’ ένα στύλο και πήγε να ειδοποιήσει τον πλοίαρχο.

Ο Τσηπ έθεσε τον άντρα υπό κράτηση, ελπίζοντας πως έτσι θα αποτρέπονταν περαιτέρω κρούσματα. Λίγο αργότερα, ωστόσο, ο ένοπλος αρχιφροντιστής, ο Τόμας Χάρβεϋ, την ώρα που είχε βγει να περπατήσει, εντόπισε μια μορφή να σέρνεται στους θάμνους δίπλα στο αντίσκηνο με τις προμήθ­ειες. «Ποιος είναι εκεί;» Ήταν ένας πεζοναύτης ονόματι Ρόουλαντ Κράσσετ. Ο Χάρβεϋ τον συνέλαβε και του έκανε σωματικό έλεγχο, κατά τον οποίο, σύμφωνα με το ημερολόγιο του Μπάλκλεϋ, διαπίστωσε ότι ο άντρας είχε πάνω του «τεσσάρων ημερών αλεύρι για πάνω από ενενήντα ψυχές, κι ένα κομμάτι μοσχάρι μέσα από το πανω­φόρι του», ενώ είχε κρύψει άλλες τρεις φέτες κρέας στους θάμνους.

Εκείνη την ώρα φυλούσε σκοπιά στο αντίσκηνο ένας άλλος πεζοναύτης, ο Τόμας Σμιθ, που ήταν φίλος του Κράσσετ, και ο οποίος συνελήφθη ως συνεργός.

Τα νέα των συλλήψεων μαθεύτηκαν στον οικισμό, εμπνέον­τας στους καταβεβλημένους κατοίκους του μια φρενίτιδα επιφυλακής. Ο Τσηπ είπε στον Μπάλκλεϋ και μερικούς άλλους αξιωματικούς: «Ειλικρινά πιστεύω ότι οι κρατούμενοι για την κλοπή στην αποθήκη ―η οποία, υπό τις παρούσες συνθήκες, ισοδυναμεί με καταδίκη όλων των υπολοίπων σε λιμοκτονία― θα πρέπει να τιμωρηθούν με θάνατο». Κανένας δεν διαφώνησε. «Δεν είχε μόνον ο Πλοίαρχος αυτή την άποψη, αλλά τη συμμερίζονταν και όλοι οι άλλοι παρευρισκόμενοι» σημείωσε ο Μπάλκλεϋ.

Εν τέλει, ωστόσο, ο Τσηπ αποφάσισε πως για τους κατηγορούμενους θα «εφαρμοστούν οι κανόνες του Ναυτικού, και η μοίρα τους θα εξαρτηθεί από αυτούς και μόνον». Με βάση αυτούς τους κανονισμούς αποφάσισε ότι θα άγονταν ενώ­πιον ναυτοδικείου: εφόσον διαπράττονταν εγκλήματα στη Νήσο Γουέιτζερ, θα γίνονταν δίκες.

Ακόμα και εν μέσω εκείνης της απέραντης ερημιάς ―τόσο μακριά από την Αγγλία και το άγρυπνο βλέμμα του Ναυαρ­χείου―, ο Τσηπ και πολλοί από τους ναυαγούς παρέμεναν αφοσιωμένοι στον ναυτικό κώδικα της Βρετανίας. Έστησαν βιαστικά μια δημόσια δίκη, ορίζοντας μερικούς αξιωματικούς ως δικαστές. Σύμφωνα με τους κανονισμούς του Ναυτικού, κανονικά θα έπρεπε να είναι αμερόληπτοι· στην προκειμένη περίπτωση όμως κανένας δεν έμενε ανεπηρέαστος από τα εγκλήματα των κατηγορουμένων. Οι δικαστές, με τα κουρελιασμένα ρούχα τους, έδωσαν τον όρκο τους και οι κατηγορούμενοι οδηγήθηκαν ενώπιόν τους. Διαβάστηκε δυνατά το κατηγορητήριο, ενώ ο άνεμος τους χτυπούσε αλύπητα. Κλήθηκαν μάρτυρες ― που ορκίστηκαν να πουν «την αλήθεια, όλη την αλήθεια, και μόνο την αλήθεια». Η μόνη υπερασπιστική γραμμή των κατηγορουμένων ήταν, όπως φάνηκε, ότι θα έκαναν οτιδήποτε, όσο βάναυσο ή δόλιο κι αν ήταν, προκειμένου ν’ αποφύγουν τη λιμοκτονία. Καμία από τις δίκες δεν διάρκεσε πολύ: και οι τρεις κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι.

Μετά από την ανάγνωση των Άρθρων του Πολέμου, διαπιστώθηκε ότι «το έγκλημα δεν έθιγε την ανθρώπινη ζωή» και ως εκ τούτου δεν επέσυρε ποινή θανάτου. Αντ’ αυτού, ο κάθε ένοχος καταδικάστηκε σε εξακόσιες βουρδουλιές ― έναν αριθμό τόσο υπερβολικό, που θα αναγκάζονταν να εκτελέσουν την ποινή σε δόσεις των διακοσίων, κατανεμημένων σε διάστημα ­τριών ημερών, ειδάλλως θα απέβαιναν θανατηφόρες. Ένας ναύτης του Πολεμικού Ναυτικού είχε σχολιάσει κάποτε, λίγο πριν εκτελεστεί η ποινή της μαστίγωσής του: «Είμαι βέβαιος ότι δεν θα αντέξω αυτό το μαρτύριο· καλύτερα να με πυροβολούσαν ή να με κρεμούσαν από το κατάρτι».

Πολλοί απ’ τους ναυαγούς, ωστόσο, θεώρησαν ότι οι εξακόσιες βουρδουλιές δεν ήταν αρκετές. Ζητούσαν την εσχάτη των ποινών. Τότε απευθύνθηκε στον κόσμο ο Μπάλκλεϋ, ο οποίος πρότεινε κάτι που το χαρακτήρισε «ό,τι πλησιέστερο στο θάνατο» ― μια τιμωρία που «θα ενέπνεε σε όλους το φόβο άπαξ και διά παντός». Πρότεινε, αφού μαστίγωναν τους ενόχους, να τους εξορίσουν σε μια βραχονησίδα λίγο παραέξω απ’ την ακτή, η οποία είχε κάποια μύδια, βούκινα και λίγο πόσιμο νερό, και να τους αφήσουν εκεί μέχρι να βρεθεί τρόπος να επιστρέψει το πλήρωμα στην Αγγλία.

Ο πλοίαρχος Τσηπ ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Έπειτα από μια τόσο σκληρή τιμωρία, ήταν βέβαιο ότι κανένας άλλος δεν θα τολμούσε ν’ αψηφήσει τις εντολές του και να βάλει τις προσωπικές του ανάγκες πάνω απ’ τις ανάγκες του συνόλου.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Ο David Grann (1967) είναι συγγραφέας και ερευνητής δημοσιογράφος στο περιοδικό The New Yorker. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, με το Edgar Allan Poe Award και το George Polk Award. Το βιβλίο του «Killers of the Flower Moon» («Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού», Λαβύρινθος 2019) ήταν φιναλίστ για το National Book Award. Άλλα βιβλία του: «The Lost City of Z», «The White Darkness», «The Devil and Sherlock Holmes».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #david grann #the wager #book review

[spursthatjinglejanglejingle]

Babe are you crying over the 1600s sailor's description of what it feels like to lose a fellow sailor again

#god. does this count as poetry #the wager #come up with a good reading tag and replace this one with it later

[mercerislandbooks]

Looking Back: Top 20 Bestsellers of 2023

Hello everyone! It's that time of year again. We've compiled our lists, we've gone over them with highlighters, and now we present to you: Our Top 20 Bestsellers of 2023! This list is a reflection of the people who frequent our charming store. It shows us what was purchased again and again. It’s full of books that we couldn’t stop recommending, as well as books that were popular across the country due to celebrity book clubs, word of mouth, or social media (see Honorary #21 at the bottom of this post for an example). Either way, it’s a list of books you (and we) loved reading.

At the top of the list for its second year is Lessons in Chemistry, which continues to be the bestseller by a long shot. Others on the list include The Thursday Murder Club (loved by the entire staff and which you can read about here), No Two Persons (a Lori favorite that she wrote about here), The Wager (our current go-to non-fiction recommendation) and Taylor Swift: A Little Golden Book Biography (a title that was fun to see in the top 20). Also, a big shoutout to Honorary #21 on our list, The Fourth Wing! A breakout hit with two different editions published in 2023, it sold over 100 copies when you combine the sales for each edition.

If you need something to help jumpstart your reading for the year, you can’t go wrong with these titles. Besides, we might as well get a head start on influencing the Top 20 list for next year!

— Becca

#becca oman #island books #bestsellers #top 20 of 2023 #lessons in chemistry #fourth wing #taylor swift #the wager #the thursday murder club #no two persons

[degenezijde]

Een mens komt nogal wat tegen op zee, als zelfs je bestek aan het gisten gaat.

Ah

#Koni reads #the wager

[semper-legens]

93. The Wager, by David Grann

Owned: No, library Page count: 257 My summary: The real life story of the wreck of the Wager, and the survivors’ struggle to return to England - featuring murder, mutiny, desperation, and the occasional hint of cannibalism. My rating: 4/5 My commentary:

Yay, horrible things happening to people at sea! I love horrible things happening to people at sea! Well, I don't, but I love reading about that sort of thing. The Wager is a ship I'd never come across before (despite some allegations of survival cannibalism having occurred on the ship), but I picked it up because look at that cover, that is exactly the kind of thing that appeals to me. Mutiny and murder on the high seas? Yes please! This is a pretty good recounting of the true-life events - the narrative clearly introduces each person as they become relevant, and I didn't have any trouble following who was who and who did what. It was a pretty engaging read! If you're into Desperate Men On Boats, I'd highly recommend it.

The information here is mostly drawn from primary sources. It was something of a custom that, if you were a captain, officer, or other well-to-do man that had survived a Horrible Boat Incident, you'd write a book about it or publish the diaries you kept at the time. Many of the survivors published their accounts, including the then-midshipman John Byron, grandfather of Lord Byron. The gist of it is that the captain was taking the Wager around Cape Horn to join in fighting the Spanish, but the ship wrecked and stranded the crew. The captain grew more and more tyrannical, hatching an ill-conceived plan to steal a ship from the Spanish and rejoin the fighting, which culminated in him shooting another man in the face because he thought that man was agitating against him...and then denying him medical care when he survived the initial shooting, leading to an agonising death over days.

The gunner, John Bulkeley, mutinied against him, taking the bulk of the men and attempting to sail back to England. The captain and a few loyalists were left behind, and some of them managed to return to England after a period of captivity by the Spanish. Some of Bulkeley's group also made it, including Bulkeley himself. Their stories were contested when the Admiralty learned both sides, but ultimately nobody was charged with murder or insubordination and sentenced to death, as might have happened. It's an ugly tale in a lot of ways, but absolutely fascinating from a perspective of social class and privilege of the time. For the record, I'm with the mutineers. As I've said, the facts are told in a clear and engaging manner, switching focus from one group to another as primary sources allow, and in enough detail to satisfy curious minds. It was a good read!

Next up...I've put it off long enough. Back to the worst series I've ever read.

#The Wager #David Grann #bookblr #book blog #book blogging #4

[madamemarmot]

The conflict was the result of the endless jockeying among the European powers to expand their empires. They each vied to conquer or control ever larger swaths of the earth, so that they could exploit and monopolize other nations' valuable natural resources and trade markets. In the process, they subjugated and destroyed innumerable indigenous peoples, justifying their ruthless self-interest--including the reliance on the ever-expanding Atlantic slave trade--by claiming that thy were somehow spreading "civilization" to the benighted realms of the earth. The Wager by David Grann

#quotes #21st century #nonfiction #18th century #age of sail #the wager #david grann #britain #imperialism #exploitation #atlantic slave trade #indigenous peoples #civilization

[bookwormlily]

We all impose some coherence - some meaning - on the chaotic events of our existence. We rummage through the raw images of our memories, selecting, burnishing, erasing. We emerge as the heroes of our stories, allowing us to live with what we have done - or haven't done.

The Wager, David Grann

#the wager #david grann

[andreabadgley]

I can’t believe people survive stuff like this (what’s in the book, not the cats).

#books #the wager #david grann

[j-ayne]

1st read of the year

#booklr #bookblr #currently reading #the wager #david grann #2024 tbr

[ludojudoposts]

Anthony Valentine - Missing Believed Wiped

Stars On Sunday, Codename (x2), John Gabriel Borkman, The Scarf, Armchair Theatre: The Wager, Callan: But He's A Lord Mr Callan, Vice Versa (x3)

#anthony valentine #missing believed wiped #various tv shows that dont exist now #stars on sunday #codename #john gabiel borkman #the scarf #armchair theatre #the wager #callan #vice versa #dodgy photos better than no photos

[justforbooks]

From the international bestselling author of KILLERS OF THE FLOWER MOON and THE LOST CITY OF Z, a mesmerising story of shipwreck, mutiny and murder, culminating in a court martial that reveals a shocking truth. On 28th January 1742, a ramshackle vessel of patched-together wood and cloth washed up on the coast of Brazil. Inside were thirty emaciated men, barely alive, and they had an extraordinary tale to tell.

They were survivors of His Majesty's ship the Wager, a British vessel that had left England in 1740 on a secret mission during an imperial war with Spain. While chasing a Spanish treasure-filled galleon, the Wager was wrecked on a desolate island off the coast of Patagonia. The crew, marooned for months and facing starvation, built the flimsy craft and sailed for more than a hundred days, traversing 2,500 miles of storm-wracked seas.

They were greeted as heroes. Then, six months later, another, even more decrepit, craft landed on the coast of Chile. This boat contained just three castaways and they had a very different story to tell.

The thirty sailors who landed in Brazil were not heroes - they were mutineers. The first group responded with counter-charges of their own, of a tyrannical and murderous captain and his henchmen. While stranded on the island the crew had fallen into anarchy, with warring factions fighting for dominion over the barren wilderness.

As accusations of treachery and murder flew, the Admiralty convened a court martial to determine who was telling the truth. The stakes were life-and-death-for whomever the court found guilty could hang.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #The Wager #David Grann #book review

[spursthatjinglejanglejingle]

#nightmare. jesus christ i hate even thinking about this #the wager #come up with a good reading tag and replace this one with it later

[thesunonmyneck]

The sea is bluer because it's mine. (The Wager, Donna Jo Napoli)

Finally got a chance to reread and The Wager remains one of my favorite tales to date.

#books #book recommendations #book quotes #bookblr #the wager #donna jo napoli

[chantersboard]

so I’m reading The Wager by David Grann. it’s my first non fiction that’s not a memoir and I’m wondering—is all nonfiction like this or is he a good writer? it doesn’t feel textbooky. it’s like a super giddy historian at the end of bottomless brunch telling you about that time shit went down on a ship

#the wager #david grann

[speakspeak]

Timeless Cool: Jude Law in The Wager II

#The Wager II #the wager #timeless cool #jude law #monaco #france #italy #italia #johnnie walker #classic #cool #cars