Tumgik
#Alexander von Branca
brutalistinteriors · 2 months
Text
Tumblr media
Central Library, University of Regensburg. Alexander von Branca.
86 notes · View notes
germanpostwarmodern · 9 months
Text
Tumblr media
Church "Zur Heiligsten Dreifaltigkeit" (1962-64) in Nürnberg, Germany, by Alexander von Branca
223 notes · View notes
fpoetics · 1 year
Photo
Tumblr media Tumblr media
Mário Bonito 1OO anos | 23.09 - 31.12 2021
17.12: [conferência] Marco De Michelis | Evocação da Circunstância V, Auditório da Casa das Artes - Porto
O arquiteto Marco De Michelis estará pela primeira vez no Porto, a 17 de dezembro, para a apresentação de “Heinrich Tessenow as a modern architect”. A conferência acontecerá na Casa das Artes – Porto, pelas 18:30, no âmbito da celebração dos 100 anos do nascimento de Mário Bonito.Marco De Michelis estudou arquitetura em Veneza, onde foi docente de História da Arquitetura e fundador e reitor da Faculdade de Artes e Design. Foi bolseiro da Alexander von Humboldt Foundation (Berlim e Munique) e do Getty Center, em Santa Mónica, CA. Entre 1999 e 2003, foi nomeado “The Walter Gropius Professor” pela Bauhaus University, de Weimar e, em 2005, foi-lhe atribuída a “Mellon Senior Fellow” pelo CCA/Montreal. É Professor Convidado em Hamburgo e em Leeds; na Cooper Union, na Columbia University e na New York University/IFA.Publica extensivamente sobre arquitetura e arte contemporânea, nomeadamente sobre Heinrich Tessenow, Walter Gropius, Ludwig Hilberseimer, Bauhaus, Bruce Nauman. Foi o editor de “Ottagono” (1989-1991) e o curador principal da Trienal de Milão, entre 1993 e 1996.
Marco De Michelis será apresentado por José Miguel Rodrigues.
www.mariobonito100anos.com
Organização: Matéria. Conferências Brancas em parcecia com Casa das Artes – Porto | Patrocinador: Jofebar – Panoramah!
0 notes
your-dietician · 2 years
Text
History of Cosmetic Surgery
New Post has been published on https://backtherapyhealth.com/history-of-cosmetic-surgery/
History of Cosmetic Surgery
Today, here, and around the world, many people have considered having Cosmetic Surgery, or Plastic Surgery performed. Many more have had plastic surgery done, some with multiple procedures. Plastic Surgery, by definition, is a broad term for operative manual and instrumental treatment which is performed for functional or aesthetic reasons. Medical treatment for Facial injuries dates back over 4,000 years. The word “plastic” is a derivative of the Greek word plastikos meaning to mould or shape; however, contrary to common belief, the term “plastic surgery” is not related to modern plastics at all.
Cosmetic Surgery was first known to have been performed in Roman times. The Romans had the ability to perform simple procedures such as repairing damaged ears, in modern times referred to as Otoplasty, this is one of the most simple of procedures. One report discusses a patient getting his earlobes repaired after years of wearing heavy earrings. The excess lobes were trimmed and the hole sewn together. One of the more expensive plastic surgeries performed at the time, the removal of branding and scars, was a commonly executed procedure. Freed slaves paid a high price indeed for this type of surgery. It was felt that this common practice reduced the stigma of having been a slave in this ancient times.
In ancient India physicians were able to use skin graft reconstruction techniques as early as 800 B.C. From ancient times to the early nineteenth century, we find a living tradition of plastic operations of the nose, ear and lip. The Kangra (correctly pronounced as ‘Kangada’) district in Himachal Pradesh was most famous for its plastic surgeons. Some scholars are of the opinion that the word ‘Kangada’ is made from ‘Kana + gadha’ (ear repair). The British archaeologist Sir Alexander Cunningham (1814-93) had written about the tradition of Kangra plastic surgery procedures. We also have information that in the reign of Akber ,a Vaidya named Bidha used to carry out plastic operations in Kangra.
The Charaka-Sanhita and the Sushruta-Sanhita are among the oldest known manuscripts on Ayurveda (the Indian science of medicine). Chronologically speaking, the Charaka-Sanhita is believed to be the earliest work, and deals with medicine proper and containing a few passages on surgery. The Sushruta-Sanhita, a work of the early centuries of the Christian era, mainly deals with surgical knowledge rather than medicine. The extant Sushruta-Sanhita is, according to its commentator Dalhanacharya (of twelfth century AD), a amendment by Nagarjuna. The original Sushruta-Sanhita was based on a series of lectures between Kashiraj Divodas (or Dhanvantari) and his disciples, Sushruta and others.
In 15th Century Europe, a man by the name of Heinrich von Pfolspeundt , a German physician and a member of the Teutonic Order of Knights was one of the first known Europeans to have performed cosmetic surgery. Dr. Pfolspeundt was one of the first doctors of the late medieval and early Renaissance period to take medical practices beyond the very crude conditions that had existed through much of the Middle Ages. During his time, a good number of German physicians, especially those in Strasbourg, helped to serve the advancement of the study of medicine. Dr. Pfolspeundt described a procedure to make a new nose for a person who lacks one. He stated that by removing skin from the back of the arm and suturing it into place a new nose could be created.
From Italy we have records that would indicate that in the year 1442, Branca, a surgeon of Catania in Sicily, carried out plastic surgery of the nose, Also known as rhinoplasty, using a skin flap from the face. This procedure was very similar to the one described in the Sushruta-Sanhita, an Ayurvedic compendium composed in the early centuries of the Christian era. His son Antonio continued his work and was the first known to use a skin flap from the arm for reconstructing the nose. The Boinias family carried on with his work. The plastic operations carried out by the Boinia brothers are described in a book published in 1568 by Fioravanti, a doctor of Bologna, Italy.
At the hands of Gasparo Tagliacozzi (1546-99), a professor of surgery and of anatomy at the Bologna University, that plastic surgery attained wide fame in Europe. His book De curtorum chirurgia per insitionem (The surgery of defects by implantation), printed in 1597, was the first scientific composition on plastic surgery. Tagliacozzi had described a method of substitution of the nose by skin from the arm and of replacement of the ears and lips, demonstrating his work throughout his manuscript by way of a large number of illustrations.
The Church dignitaries of the time regarded cosmetic surgery as an interference in the affairs of the Almighty. After his death they not only excommunicated Tagliacozzi, but also had his corpse exhumed from its church grave, and placed it in unconsecrated ground. The great Voltaire (1694-1778) wrote a satirical poem on Tagliacozzi and his operation on the nose, using flap from the buttocks.
However, due to the many dangers of surgery in those times, cosmetic surgery was rarely performed until around the 1900’s. The United States first plastic surgeon was Dr. John Peter Mettauer, born in Virginia in 1787, who in 1827 performed the first cleft palate surgery on record with instruments he himself designed.
There are two very broad fields of aesthetic surgery, Cosmetic Surgery and Reconstructive Surgery. Reconstructive surgery, including microsurgery, focuses on undoing or masking the destructive effects of trauma, previous surgery or disease. Examples of such operations are the rebuilding of amputated or damaged arms or legs; repairing cleft palates or lips, badly formed noses, and ears; and reconstructing a breast after mastectomy. Reconstructive surgery may include moving tissue from other parts of the body to the affected area.
Cosmetic surgery however, is an elective surgery, usually done more for aesthetic reasons rather than to repair an injured area. In many cases, however, there are medical reasons for having some procedures done, such as breast reduction (for back pain relief) and Mastopexy (also known as a “breast lift). Cosmetic Surgery includes, but is not limited to, Abdominoplasty, or “tummy tuck”, Blepharoplasty, or “eyelid surgery”, Augmentation Mammaplasty, or “breast enlargement”, and Rhytidectomy, or “face lift”.
There are many more procedures not listed here that are commonly performed as well. The top five surgical procedures in 2004 Liposuction (325,000), nose reshaping (305,000), breast augmentation (264,000), eyelid surgery (233,000), and facelift (114,000).
As you can see, Plastic Surgery has a longstanding history across the ages. It has helped not only in the reconstructive plastic surgery field but also has allowed people to feel more comfortable with their bodies and more confident about themselves.
Source by Angie Tidwell
0 notes
juliaknz · 5 years
Photo
Tumblr media
Alexander Freiherr von Branca / German Embassy, Rome, 1981.
15 notes · View notes
wolfghng · 2 years
Photo
Tumblr media
                           PASSWORD ACCEPTED!
esse computador pertence à WOLFGANG VON HEINRICH, estudante do SEGUNDO ano de DIREITO na Università di Bologna. caso encontrá-lo, favor retornar ao dono!
INFORMATION  ,  W CONNECTIONS  ,  PINTEREST  ,  SPOTIFY. 
Tumblr media
WOLFGANG VON HEINRICH é um HOMEM CIS de 19 anos, veio originalmente de BERLIM/ALEMANHA, mas agora estuda DIREITO na Università di Bologna como PAGANTE e está no SEGUNDO ano. ouvi boatos por aí que ele faz parte da Adam Societatis como RECRUTADO e foi chamado porque DESTAQUE PESSOAL E CORAGEM… mas isso é uma lenda urbana, né? em todo caso, ele tem a energia toda da carta MAGO e é conhecido por ser CHARMOSO e IMPACIENTE, além de alguns nos corredores acharem que se parece com CHA EUNWOO.
APELIDO: wolle, wolf, wolfie, w, von richie, richie, h.
DATA DE NASCIMENTO: 05 de junho de 2001.
SIGNO: gêmeos. 
OCUPAÇÃO: centro acadêmico, clube de debates, clube de línguas, natação.
GOSTOS: tocar piano, chá gelado, roupas confortáveis, seu colar de ouro com um pingente de cruz, anéis de ouro, livros da agatha christie, palaye royale, bratwurst im brötchen, filmes de suspense e animações, estudar línguas estrangeiras, viajar, estudar (no geral), gatos, nadar, pod/vape, arquitetura história, mitologia e religião, .
DESGOSTOS: monotonia, filmes da dc, harry styles, casas grandes, cachorros, estudar coreano, aglomeração, muito álcool, jogar tênis, refrigerante, pizza, a cor vermelha, willem dafoe, harry potter, receber ordens, verão, desorganização e sujeira.
INSPO:  eli cardale (vilão), alexander hamilton (hamilton: an american musical); finnick odair (jogos vorazes); luke castellan (percy jackson e os olimpianos); carlton drake (venom); han joon-hwi (law school), aaron burr (hamilton: an american musical).
ˁ   os que vencem, não importa como vençam, nunca conquistam a vergonha.
MOTIVO PARA SER CHAMADO PARA A SOCIEDADE: apesar de todos os seus feitos serem escondidos pela simples situação de sua família, Wolfgang conseguiu chamar a atenção de diversas maneiras; dentro do Centro Acadêmico demonstrou seu senso de liderança e raciocínio, nas aulas sua inteligência aguçada, no Clube de Debates sua comunicação clara e assertiva, e no Clube de Línguas sua capacidade de aprendê-las rapidamente, mas aquilo que conquistou definitivamente foi sua coragem em tomar frente de sua turma e defendê-la de um professor corrupto, iniciando uma petição e falando com a reitoria como representante de turma, mesmo sob o risco de perder sua vaga na universidade.
MTBI: enfj. 
ALINHAMENTO MORAL: chaotic neutral.
TEMPERAMENTO: sanguíneo/colérico. 
QUALIDADES: comunicativo, curioso, criativo, inteligente, espírito jovem, simpático, ambicioso, charmoso, habilidoso, rápido, líder e empreendedor.
DEFEITOS: arrogante, egoísta, inquieto, disperso, apático, manipulador, calculista, desonesto, mentiroso e hipócrita.
ˁ   biografie.
“O que é que vamos fazer com um órgão? Um órfão!” — Foi o que ouviu quando se esgueirou pelos corredores e pela primeira vez se deu conta de que não pertencia ao lugar em que estava. Apesar de nunca ter sido escondido de si tal fato — uma criança sul-coreana em uma família branca européia —, contudo não era algo do qual se vergonha, se incomodava. Era adotado, uma família havia lhe dado a chance que talvez nunca ganhasse. No mínimo, um afortunado. Mas não. Não passava de uma adição indesejada a uma família da classe alta da Europa. Um afortunado, talvez, mas indesejado. Um problema, uma questão.
“Ele é o filho que eu não poderia ter!” — Sua mãe chorou em uma noite específica. Dessa vez, demorou para entender o que significava. Não foi como a frase de sua tia, chamando-lhe de órfão e juntando tanto nojo em sua voz que até mesmo escorria na saliva no canto de seus lábios. Não foi de primeira, não. Wolfgang franziu o cenho, encolheu os ombros e mordeu a boca, sua unha rasgando brevemente a pele de seu polegar num movimento suave, apenas para redirecionar sua ansiedade. Ele ouviu e guardou por muito tempo a informação, mas só fez sentido quando, cerca de dois anos mais tarde, descobriu em uma caixa receitas médicas. Clomifeno. Uma rápida pesquisa na internet lhe mostrou que o medicamento se tratava de um indutor da ovulação por meio da inibição do hormônio estrogênio. Sua mãe era infértil. E ele era o órfão.
“Deixa a criança aí, ele não vai entender.” — Ninguém dá importância ao que as crianças ouvem e ao que absorvem. A verdade é que, desde sua adoção e mesmo antes da morte de seus pais, Wolfgang sempre esteve presente. Nas conversas de seus pais, nas brigas de seus tios, nas reuniões de seu avô, nas rodas de conversas de suas tias. Com o tempo, passou a retrucar, passou a pontuar, passou a dizer. E foi assim que ganhou o grandioso carinho do poderoso Senhor von Heinrich. Não que realmente o quisesse, aterrorizado com a ideia de se tornar um órfão novamente.
“Agradecido pelo carinho que deposita em minha família.” — Apesar da verdade exposta nas palavras sentimentais de seu avô, havia algo em seu olhar afiado, predador, e sorriso presunçoso que desmentia tal. Wolfgang viu a cena se repetir diversas vezes, mais do que se imagina, menos do que gostaria, mas o suficiente para que finalmente entendesse, com um pouco mais de idade. Não havia carinho algum pela família deles, havia dinheiro e poder. Há dinheiro, poder, respeito e medo. Um dos quatro motivos sempre garantiu o livre ir e vir da família von Heinrich da maneira como queriam. Contudo, a dúvida sempre lhe brotava. Sendo um órfão, também tinha direito a tais caminhos?
“Sinto muito.” — Lhe disseram na noite que sofreram o acidente. O policial tinha pena em seus olhos enquanto lhe encarava. Mas a verdade é que nem mesmo conseguia chorar pela morte de seus pais, não. Havia visto a vida fugir de ambos, havia assistido de pertinho os bombeiros tentarem salvá-los desesperadamente dentre as ferragens, sem sucesso algum. E com um simples sinto muito, se tornava órfão, novamente.
“Eu não quero caridade na minha casa!” — Apesar do sangue, apesar dos machucados em seu corpo, apesar de ter visto sua mãe morta deitada no asfalto frio, nada disso fez parte do seu real trauma com relação ao acidente. Não, seu trauma estava nos gritos que ouviu seus tios e tias trocarem quanto a sua guarda — o indesejado. Seu avô foi aquele que lhe acolheu e mesmo assim parte da família atacou-o, questionando-o sobre seus motivos por trás, buscando maneiras de impedir. E assim Wolfgang entendia que talvez fosse melhor que tivesse permanecido um órfão.
“E o que ele seria se não fosse o NOSSO dinheiro, NOSSO poder?” — Wolfgang jamais seria reconhecido pelo que era. Jamais seria reconhecido pelos seus atos de nobrezas, por suas notas altas, por sua comunicatividade, pela rapidez de raciocínio, tampouco pelos milhares de elogios que professores e mestres dirigiam a si. Jamais teria as portas abertas por ser quem era, até mesmo porque não passava de um pobre órfão. Que teve a sorte de ser salvo por um ato de caridade de uma família rica.
“Você não faz parte dos nossos, garoto. Não deveria estar aqui!” — Pela primeira vez uma de suas tias se dirigiu a Wolfgang. Havia ódio, nojo e desprezo em seu olhar e ela cuspia saliva ao que proferia cada palavra com raiva e ele entendeu o que ela queria dizer. Todos ali eram férteis, muito férteis diga-se de passagem. Não fosse sua pobre mãe ser incapaz de um filho para chamar de seu, jamais teria se juntado à aquela família. Mas entendi, ele não pertencia ao local. Não, um órfão jamais faria parte de uma família como aquela. 
“Conseguiu o que queria! Destruir nossa família! Finalmente conseguiu, huh?” — O que ninguém sabe do ato de coragem de Wolfgang é que o professor corrupto exposto por ele era uma de suas tias. Seu ato de corrupção? Aceitar propinas das mais variadas e sabotar seguidamente o próprio sobrinho. Seu ato não foi baseado só em senso de justiça, não. Havia ganho próprio em sua ação. Queria provar aos von Heinrich que ele não precisava do sobrenome deles para conseguir algo, um ato seu.
9 notes · View notes
claudiosuenaga · 3 years
Text
Réplicas de estatuetas Dogu na Estação de Asuka, em Nara
Tumblr media
Na Estação de Asuka, em Nara, encontrei à venda estas réplicas de estatuetas Dogu, pequenas figuras humanoides de argila com tamanho variando de 10 a 30 centímetros de altura, confeccionadas durante o período Jomon (a primeira cultura no arquipélago japonês, de 14 mil a.C. a 1001 a.C.).
Reconhecíveis logo à primeira vista devido a sua marcante tipicidade – olhos grandes, cinturas estreitas, ancas largas, braços e mãos pequenos e corpos compactos, com certas variações de estilo conforme a área de exumação e a época –, seriam representações de deusas da fertilidade ou deusas mãe, já que seus abdomens inchados estariam associados à gravidez. A maioria apresenta marcas no rosto, peito e ombros, sugerindo incisões de tatuagem provavelmente com agulhas de bambu. As figuras maiores são ocas, talvez para evitar rachaduras durante o processo de queima.
Mas o detalhe que mais chama a atenção e que levaram os defensores da teoria dos antigos astronautas, mormente o engenheiro e escritor russo de ficção científica Alexander Kazantsev (1906-2002), e claro, Erich von Däniken (1935-), a considerá-las representações de seres extraterrestres, são os óculos de proteção contra a cegueira branca, típicos das tribos inuítes das regiões árticas, motivos pelo qual foram chamados no Japão de “Shakouki Dogu” (shakouki significa literalmente “dispositivo de bloqueio de luz”). Kazantsev via nas estatuetas astronautas com viseiras de proteção e vestidos com roupas espaciais, um dispositivo de respiração na região da boca e pinças mecânicas no lugar das mãos. Provavelmente eram usadas em ritos xamanísticos ou para invocar algum tipo de magia simpática, em que o similar produz o similar, ou seja, coisas que estiveram em contato seguiriam exercendo influência mútua.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
3 notes · View notes
nunoxaviermoreira · 4 years
Photo
Tumblr media
Busséol [Puy de Dôme] by BerColly Pas de FAV sans commentaire. No FAV without comment Coucher de soleil sur Busséol. Construit au XIIème siècle, en 1170, sur un dyke volcanique et sur les restes d'un castrum gallo-romain à 650m d'altitude, par Guillaume VIII d'Auvergne, le château de Busséol est l'une des rares forteresses romanes restées intactes qui domine la Limagne. Rare exemple d'architecture romane, il a conservé son caractère militaire, qui lui permit de résister au siège de Philippe Auguste en 1215, aux assauts des soldats du Prince Noir pendant la guerre de Cent Ans ainsi qu'à l'attaque du Duc de La Rochefoucauld chef des Ligueurs en 1595. Ce Château-fort appartint successivement, dès l'origine, à des personnages illustres : les Comtes d'Auvergne, le Pape Alexandre III, Jean Stuart Prince d'Ecosse, Blanche de Clermont petite-fille de Saint-Louis... et releva du domaine royal par Catherine de Médicis, reine de France, Comtesse d'Auvergne qui y séjourna avec son fils Charles IX en 1566 lors de leur voyage en Auvergne. Il est ainsi considéré comme le plus historique de la Province. Epargné par Richelieu, il fut habité jusqu'à la Révolution. Décoration intérieure évoquant le Moyen Âge. On peut également admirer un jardin suspendu dit "des Croisades" où poussent plantes, fleurs et arbustes cultivés au Moyen Âge. Abandonnée durant la Révolution Française, cette solide forteresse, envahie par la végétation, fut sauvée en 1966, par ses propriétaires actuels. Meublée et habitée, elle est ainsi redevenue une demeure accueillante ouverte aux visiteurs. Ce château appartint à Jeanne, épouse de Jean le Bon, à Catherine de Médicis puis à la reine Margot. Du chemin de ronde on découvre un vaste panorama des Monts du Sancy au Livradois-Forez. Présentation d'une magnifique cheminée romane à foyer cylindrique, unique dans un château en France. [source : centre-france : www.auvergne-centrefrance.com/geotouring/patrimoi/chateau...] Bonne journée à tous. Merci pour vos visites et commentaires en --------------- Sunset on Busséol. Built in the Xii century, in 1170, on a dyke of volcanic and on the remains of a castrum gallo-roman at 650m of altitude, by William VIII of Auvergne, the castle of Busséol is one of the few fortresses of the romance remained intact, which dominates the Limagne. Rare example of romanesque architecture, it has retained its military character, which enabled him to withstand the siege of Philippe Auguste in 1215, the assaults of the soldiers of the Black Prince during the Hundred Years war and the attack of the Duke of La Rochefoucauld-chief of the Leaguers in 1595. This Castle belonged successively, from the beginning, to famous people : the Counts of Auvergne, the Pope Alexander III, John Stuart, Prince of Scotland, White of Clermont, granddaughter of Saint-Louis... and raised the royal estate by Catherine de Medici, queen of France, Countess of Auvergne, who stayed there with her son Charles IX in 1566 during their trip in the Auvergne region. Thus, it is considered the most historic of the Province. Spared by Richelieu, it was inhabited until the French Revolution. Interior decoration evoking the Middle Ages. We can also admire a hanging garden says de --------------- Sonnenuntergang auf Busséol. Erbaut im Xii jahrhundert, im jahr 1170 auf einem dyke vulkanischen ursprungs und auf die überreste eines römischen castrum gallo-römischen 650m über dem meeresspiegel, von Wilhelm VIII. von Auvergne, das schloss Busséol ist eine der wenigen festungen, die romanischen, die noch intakt sind, dominiert der Limagne. Seltenes beispiel der romanischen architektur, er behielt seinen militärischen charakter, die erlaubte ihm, zu widerstehen, den sitz von Philippe-Auguste im jahre 1215, die angriffe der soldaten des Schwarzen Prinzen während des hundertjährigen krieges und der angriff des Herzogs von La Rochefoucauld, leiter der Ligisten im jahre 1595. Diese Burg gehörte nacheinander, von anfang an illustre persönlichkeiten : die Grafen von Auvergne, von Papst Alexander iii., Johannes Stuart, Prinz von Schottland, Blanche von Clermont enkelin von Saint-Louis... und stand, der domaine royal, die von Katharina von Medici, königin von Frankreich, Gräfin von Auvergne, die sich hier mit ihrem sohn Karl ix. im jahre 1566 bei ihrer reise in die Auvergne. Es gilt als das wichtigste historische Provinz. Gespart durch Richelieu, er wohnte hier bis zur Revolution. Inneneinrichtung erinnern an das mittelalter. Kann man auch bewundern einen hängenden garten sagt es --------------- Puesta de sol en Busséol. Construido en el siglo Xii, en 1170, en un dique de origen volcánico y en los restos de un castro galo-romana, a 650 metros de altitud, por Guillermo VIII de Auvernia, el castillo de Busséol es una de las pocas fortalezas de el romance se mantuvo intacta, que domina la Limagne. Raro ejemplo de arquitectura románica, ha conservado su carácter militar, lo que le permitió resistir el asedio de Philippe Auguste, en 1215, los ataques de los soldados del Príncipe Negro durante la guerra de Cien Años y el ataque del Duque de La Rochefoucauld-jefe de los Jugadores en 1595. Este Castillo perteneció sucesivamente, desde el principio, a gente famosa : los Condes de Auvernia, el Papa Alejandro III, John Stuart, el Príncipe de Escocia, Blanco de Clermont, nieta de Saint-Louis... y planteó la real hacienda por Catalina de Médicis, reina de Francia, Conde de Auvernia, que se quedó allí con su hijo Carlos IX en 1566 durante su viaje en la región de Auvernia. Por lo tanto, es considerado como el más histórico de la Provincia. Salvo por el cardenal Richelieu, fue habitada hasta la Revolución francesa. La decoración Interior que evoca la Edad Media. También podemos admirar un jardín colgante dice nl --------------- Zonsondergang op Busséol. Gebouwd in de Xii eeuw, in 1170, op een dijk van vulkanische en op de resten van een castrum gallo-romeinse op 650m hoogte, door Willem VIII van de Auvergne, het kasteel van Busséol is een van de weinige forten van de romantiek bleef intact, domineert de Limagne. Zeldzaam voorbeeld van de romaanse architectuur, heeft zij behield haar militair karakter, die hem in staat stelde om bestand te zijn tegen de belegering van Philippe Auguste in 1215, de aanvallen van de soldaten van de Zwarte Prins tijdens de honderdjarige oorlog en de aanval van de Hertog van La Rochefoucauld-chief van de Leaguers in 1595. Dit Kasteel behoorde achtereenvolgens, vanaf het begin, naar het beroemde mensen : de Graven van Auvergne, de Paus Alexander III, John Stuart, Prins van Schotland, Wit van Clermont, kleindochter van Saint-Louis... en verhoogde het koninklijk domein door Catherine de Medici, koningin van Frankrijk, Gravin van Auvergne, die bleef er met haar zoon Karel IX in 1566 tijdens hun reis in de Auvergne. Dus, het wordt beschouwd als de meest historische van de Provincie. Gespaard door Richelieu, werd bewoond tot aan de franse Revolutie. Het interieur doet denken aan de Middeleeuwen. We kunnen ook genieten van een hangende tuin zegt it --------------- Tramonto sul Busséol. Costruito nel Xii secolo, nel 1170, su una diga di origine vulcanica e sui resti di un castrum gallo-romana, a 650 m di altitudine, da Guglielmo VIII di Auvergne, il castello di Busséol è una delle poche fortezze del romanticismo è rimasto intatto, che domina la Limagne. Raro esempio di architettura romanica, che ha mantenuto il suo carattere militare, che gli ha permesso di resistere all'assedio di Philippe Auguste nel 1215, gli assalti dei soldati del Principe Nero durante la guerra dei Cent'Anni e l'attacco del Duca di La Rochefoucauld-capo dei Leghisti nel 1595. Questo Castello apparteneva successivamente, dall'inizio, di persone famose : i Conti d'Alvernia, il Papa Alessandro III, John Stuart, il Principe di Scozia, il Bianco di Clermont, nipote di Saint-Louis... e sollevato la reale tenuta da Caterina de ' Medici, regina di Francia, Contessa di Auvergne, che rimase lì con suo figlio Carlo IX nel 1566, durante il loro viaggio nella regione dell'Alvernia. Così, è considerato il più storico della Provincia. Risparmiato da Richelieu, fu abitata fino alla Rivoluzione francese. Decorazione di interni, di evocare il Medioevo. Si può inoltre ammirare un giardino pensile dice pt --------------- Pôr do sol na Busséol. Construído no século Xii, em 1170, em um dique de origem vulcânica e sobre os restos de um castrum gallo-roman 650m de altitude, por William VIII do Auvergne, o castelo de Busséol é uma das poucas fortalezas do romance permaneceu intacta, que domina o Limagne. Raro exemplo de arquitetura românica, ele manteve a sua militares personagem, o que lhe permitiu suportar o cerco de Philippe Auguste em 1215, os ataques dos soldados do Príncipe Negro durante a guerra dos Cem Anos e o ataque do Duque de La Rochefoucauld-chefe dos jogadores da liga, em 1595. Este Castelo pertenceu, sucessivamente, desde o início, pessoas famosas : a Conta de Auvergne, o Papa Alexandre III, John Stuart, Príncipe da Escócia, Branca de Clermont, neta de Saint-Louis... e levantou o real estate, Catarina de Médici, rainha da França, Condessa de Auvergne, que ficou lá com o seu filho Carlos IX, em 1566, durante a sua viagem na região de Auvergne. Assim, é considerado o mais históricas da Província. Poupado por Richelieu, foi habitado até a Revolução francesa. Decoração de interiores evocando a Idade Média. Nós também podemos admirar um jardim suspenso diz https://flic.kr/p/2j3RtX8
0 notes
vieirosdekakania · 7 years
Text
CANDO CLARENORE QUIXO VER O MUNDO
“Non deixaremos de explorar / E o final da nosa exploración / Será chegar ao sitio desde onde partimos / E coñecer o lugar por vez primeira...”
(T.S. Eliot, ‘Little Gidding’, Catro Cuartetos). 
 O cámara sueco Carl –Axel Söderström lembraría así no seu diario aqueles momentos drámaticos dun 13 de Agosto de 1928 nos Andes peruanos, errando entre a poeira e o abandono absoluto, sen auga nin destino, ás portas dun deserto último, o da alucinación e a morte: "Chorabamos como cativos. Os nosos zapatos estaban desfeitos polas pedras. Cada paso queimaba como lume. Por momentos, arrastrabamonos, agatuñando. A escuma saianos pola boca, crendo ver auga por todas partes – unha ilusión dos nosos ollos infectados…" Ao seu lado, termando del, cunha vontade impasíbel como un vimbio e unha ollada sen fenda algunha para o desalento, ía unha moza alemá, pequena e afoutada, incansábel… Chamábase Clärenore Stinnes e non estaba disposta a capitular: tivera un soño e estaba decidida a rematar de ver o mundo.
Tumblr media
 (Clärenore Stinnes, 1901, Mülheim an der Ruhr - 1990, Suecia) 
Pasaron moitos anos xa desde aquela peregrinaxe aloucada e xenial. Os seus protagonistas sobreviviran a unha nova proba de fogo: despois de percorrer case cincuenta quilómetros a pé e de beber mesmo a auga de refrixeración do auto para non esmorecer de vez, atoparon unha “Hacienda”. Söderstrom ardía coa febre e Cläremore velou a súa doenza dándolle té feito con follas de coca para que se recuperase. Un grupo de vinte indios peruanos remolcaron o auto no que viaxaban. O corazón fora máis forte que o naufraxio e aquela odisea podía proseguir.
A ollada percorre agora os mapas, as páxinas alouradas dos cadernos de bitácora, esas fotografías de cores queimadas polo tempo onde ficaron estampados rostros exultantes, esgotados, paisaxes remotas, ceos máis alá dos mares…Apenas quedan beiras xa no mundo que o fascinio poida alcanzar, libres de pegadas repetidas; apenas hai nomes xa de bosques, lagos ou cidades que se escoiten por vez primeira como nun conxuro. Europa ardeu na súa entraña e a inocencia da vida semella que se perdeu co devalo das decepcións.
Tumblr media
 (Carl-Axel Söderström, 1893, Korsnäs - 1976, Nyköping)
  Todo comezara un 27 de maio de 1927 en Frankfurt. A moza Clärenore Stinnes, filla do poderoso empresario Hugo Stinnes – o “barón do Ruhr” - non se resignaba a unha vida abastada e de fastío, decorativa, nin a un matrimonio arranxado como desexara a súa nai. As carreiras de coches e o afán da viaxe, da partida, eran a súa paixón, desde sempre. Nacera en 1901 en Mühlheim an der Ruhr e, aos trece anos, argallaba xa na mecánica dos autos e o sabía todo sobre eles.
Herr Stinnes morre de súpeto en 1924 e Clärenore, afastada de calquera decisión sobre o imperio industrial deixado polo pai (a nai deixa as empresas en mans dos fillos maiores) marcha para Berlín e, sen o apoio familiar, inicia a súa vida como corredora profesional de autos. Ese mesmo ano de 1924, co nome de “Fräulein Lehmann”, gaña o “Grande Premio de Moscova”, sendo a única muller que participaba nela. Ata o 1927, ano da grande viaxe, aquela moza bulideira (“pequeneira e riquiña”, calificáraa a prensa da época con certa displicencia…) que fumaba sen pausa, gustaba de levar gravata e de rir á vontade, gañaría ata un total de dezasete carreiras de autos.
Tumblr media Tumblr media
  (Foto familiar cunha Clärenore Stinnes nena - situada no medio da foto a soster nos brazos un irmanciño - , xunto aos seus pais e irmáns).
 Pero as estradas e os circuitos eran pouca cousa para aquela moza e ela idea, pois, algo que antes ninguén fixera: dar a volta ao mundo en auto. Cando un reporteiro do xornal vienés “Die Stunde” lle preguntou por que quería emprender esa viaxe, ela contestou simplemente, coa sinxeleza do alento mozo e a firmeza dos que acreditan na aventura e nos soños: “Por Deus, quero coñecer o mundo por min mesma, iso é todo!”.
Nas fotos que esa ollada, agora moi cansa, contempla e naqueles vellos fragmentos das imaxes gravadas por Söderström durante aquela travesía polo mundo adiante, repousa o testemuño do que sería unha das viaxes máis incribles e arriscadas do século XX. Cruzaron o lago Baikal a case 53 graos baixo cero e coñeceron tamén a bafarada infernal de Persia a máis de 50 graos de calor devoradora. Na travesía de China a Mongolia padeceron o incesante bater das treboadas de area, tal que avispeiros enlouquecidos. No deserto do Gobi tiveron que evitar a ameaza espreitante das caravanas dos señores da guerra; e nos Andes houbo que abrirse paso botando man de cargas de dinamita…
Había en todo aquilo algo da épica das viaxes iniciáticas dos antigos, da ladaíña interior dos derviches - danzando entre o delirio e a éxtase – Era unha ollada sobre a vida e sobre o mundo como a daquelas outras que alentaran antes expedicións a tumba aberta (Marco Polo, Alexander von Humboldt, Isabella Bird, Sir Richard Burton, Amelia Earhart…). Co signo das aventuras máis heroicas.
Tumblr media
 (Clärenore refrescándose nunha pausa dun treito da viaxe a través do deserto)
 E chegou esa data do 27 de maio de 1927…Clärenore Stinnes non tivera a aprobación nin o soporte económico da súa familia. Os 100.000 marcos que precisaba para a súa aventura obtívoos de varias grandes empresas: “Bosch”, “Continental” e “Aral”. A marca “Adler” fornécelle o auto, un “Standard 6” de tres marchas e 50 cabalos. Con esa viatura modesta, que apenas foi modificada no seu interior para poder durmir nela, aquela moza estaba decidida a ser a primeira persoa na historia en circundar o mundo en auto.
Escollou como único acompañante o cámara Carl-Axel Söderström quen, en propias palabras dela, lle inspiraba confianza pola súa orixe sueca - máis axeitada, segundo ela, para sobrelevar as continxencias dos diversos climas e paisaxes… – e porque era un home casado. Ían con eles dous mecánicos. Na equipaxe, 6 armas de fogo, 2800 cargas de munición e 128 ovos cocidos como reserva de víveres (e mais un par de traxes de noite para Cläremore). Máis nada.
Partiron de Frankfurt cara ao leste. No segundo día de viaxe, sofren xa o primeiro picado dunha roda; en Praga o embrague do “Adler 6” deixa de funcionar. En Belgrado anota Söderström no seu diario: „Daríao todo por estar de novo en casa…”. En Moscova, un dos mecánicos, Hans Grunow, ten que abandonar por mor dunha apendicite. No entanto, proseguen e cruzan os Balcáns coa vista posta en Siberia. Na cidade rusa de Irkurst deben agardar dúas semanas a que o lago Baikal vire xeado para que lles sirva de paso. Mentres o cruzan, senten como o xelo crepita e se quebra ao seu paso e mesmo presencian como un carro xunto co seu cabalo se afunde naquelas augas glaciares. O perigo é enorme, mais Cläremore non se arreda e acelera a fondo. Atinxiron a outra beira, están salvados e ela embebédase a conciencia con vodka e viño da Madeira…
Os viaxeiros deben encarar as estepas xélidas, os lameiros sen fin, as sombras arfantes de lobos esfameados, os ataques con coitelo de rusos bébedos e imprevisibles. Ademais, en Novosibirsk o segundo dos mecánicos, Viktor Heidtlinger, capitula... Agora soamente están eles dous. Mais a confianza entre Clärenore e Carl-Axel acrecéntase na superación destas barreiras e, con ela, vaise sementando devagar o seu amor futuro.
Tumblr media
 (Imaxe da parte posterior do "Adler 6")
Tumblr media
(Clärenore Stinnes e Carl-Axel Söderström) 
Tumblr media
(Imaxe do auto de Clärenore - á esquerda da foto - cruzando a estepa siberiana) 
O cineasta alemán Friedrich Wilhelm Murnau, que coñeceu Cläremore Sinnes, diría dela que era “a intérprete ideal de A doncela de Orleáns”, aquel drama de Schiller que honra e sublima a figura de Xoana de Arco. As palabras que se poden ler no diario de Söderström en verdade proxectan sobre a moza esa mesma aura de férrea afouteza: “A Srta. Stinnes ten que estar feita de aceiro, vendo como o soporta todo sen se queixar…”
Polo deserto do Gobi, o relato da aventura cobra unha dimensión dramática. Os “Honghuzi”  - “os barba-vermella”, unha sorte de señores da guerra chineses (fatos de ladróns espallados entre o Sudeste de Siberia e o o Norte de Manchuria), están á espreita por toda parte. Os nosos viaxeiros deben loitar con desespero contras as chamas que envolven agora o auto e, logo disto, aínda deberán arranxar un dos amortecedores quebrados para poder fuxir dalí canto antes. Sobre ese episodio escribiría Cläremore: “Traballabamos de xeito enfebrecido, máis co martelo do que coa paciencia. As nosas mans estaban esfoladas polas feridas e ensanguentadas. A présa foi a nosa salvación porque das cuíñas xurdían xa os seguintes Honghuzi. Saltamos ao auto, acendimos os motores e así foi como fuximos dos nosos perseguidores...”
Tumblr media
  O 28 de abril de 1928 chegan á costa do Xapón. Levaban xa case un ano de travesía por medio mundo…Desde aí, e viaxando en barco ata Hawai e logo ata os EEUU, proseguen ata Lima. A viaxe por terra continúa ata Buenos Aires, a onde chegan un 12 de decembro dese mesmo ano. Regresan por barco aos EEUU facendo escala en Panamá a finais de febreiro de 1929 e, desde a California, aínda botarán case tres meses cruzando de costa a costa todo o país. No seu imaxinario errante, dalgún xeito, están descubrindo outravolta o continente americano, que renace ao seu paso como nunha nova fundación.
A súa viaxe épica xa non pasa desapercibida: os reporteiros e os fotógrafos non lles dan acougo, o propio presidente, John Edgard Hoover, recíbeos na Casa Branca. Henry Ford convídaos a visitar a súa fábricas en Detroit…E desde o porto de Nova Iorque regresan á vella Europa, con destino en Le Havre, un 7 de xuño de 1929. Esa travesía atlántica é a derradeira estación de paso daquela aventura única.
En Le Havre, haberá aínda un episodio decisivo e moi agridoce en todo este relato: Söderström xa non ama máis a súa muller, que esperaba por el con debezo no porto francés. A súa compañeira de fatigas e amenceres a través de 23 países é quen lle late agora e para o resto da súa vida nos pulsos e nos beizos… O soño de Clärenore remata, realizado, o 24 dese mesmo mes de xuño do 1929, ao chegaren os viaxeiros ao seu destino derradeiro, Berlín. O contador do auto marcaba a cifra de 46.758 Km, percorridos ao longo de máis de dous anos de travesía.
Tumblr media
(Repostando en California)
Tumblr media
 (Fin da viaxe, 24.06.29, Berlin)
Fóra, cae paseniñamente a neve sobre os campos do sur da Suecia e sobre unha granxa... Clärenore viviu nesa granxa durante sesenta anos. Retirouse alí logo de Carl-Axel se divorciar da súa muller en 1930 e de casar con ela. Terían tres fillos e pasarían alí xuntos o resto da súa vida.
As mans fechan os álbumes, os cadernos, os secreteres que agochan as lembranzas, as cartas, as imaxes gastas, toda a paixón dormente daquel tempo polos vieiros do mundo por onde Clärenore e o seu cámara descubriron as outras faces da orbe e esa esteira fráxil que conduce ao amor certo. Xa nunca máis se botarán a andar polos camiños da terra. En 1976 falecería Carl-Axel; tres anos despois do seu pasamento Clärenore atopou os catro cadernos que o seu home escribira ao longo daquela viaxe. O soño de Clärenore foi cumprido e, como unha estrela fugaz, irrepetible, xa non regresaría.
 .................................................... 
(A seguir, adxuntamos un vídeo que se corresponde cun fragmento do material fílmico da viaxe, editado en 1931 por Clärenore Stinnes e Carl-Axel Söderström baixo o título "Im Auto durch zwei Welten" - "En auto a través de dous mundos")
youtube
1 note · View note
demoura · 7 years
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
O ANÃO “DER ZWERG ” DE ZEMLINSKY JÓIA DA ÓPERA MODERNA ESTREIA EM PORTUGAL .(1) Na temporada lírica do Teatro Nacional de S. Carlos (TNSC),um destaque muito especial vai para a estreia absoluta em Lisboa da ópera “O Anão” “Der Zwerg”, de Zemlinsky. Desde já anúncio que sou fanático do compositor ( uma das penas da minha “vida lírica” e não ter assistido ao Der Koenig Kandaules em Salzburg 2002 ( onde Nina Stemme foi Nídia ) e relembro a apresentação de outra pérola de Zemlinsky a “Tragédia Florentina” também no TNSC em 2004 .Apresentada numa estrutura cénica comum a à ópera “Pagliacci”, de Leoncavallo, com “um cenário universal” criado por José Capela ( da companhia Mala Voadora ) opção econômica mas discutível tem encenação de Nicola Raab.Quando vejo o que tem sido feito na Europa nas recentes apresentações desta opera desde a sua “descoberta” em 1981 em Hamburgo decididamente nao aprecio a filosofia povera de Capela .Gostei dos conjunto de figurinos assinados por Mariana Sá Nogueira ( da companhia Cão Solteiro )que, tal como o cenógrafo, se estreou no palco de São Carlos .Na música nos solistas e no Coro esteve o sucesso principal desta estreia . Der Zwerg (O Anão), op. 17, é uma ópera em um ato do compositor austríaco Alexander von Zemlinsky com libreto de Georg Klaren, adaptação do conto “O Aniversário da Infanta” de Oscar Wilde.A escolha de Zemlinsky desta história foi um reflexo do fim de sua relação com Alma Mahler e da identificação que fez com o personagem principal do drama o anão . A estréia da ópera ocorreu em 28 de maio de 1922 no Stadttheater em Colônia, Alemanha, sob a batuta de Otto Klemperer. Dura 90 minutos e geralmente é apresentada em parceria com outra opera curta . Em 1981, a Ópera de Hamburgo apresentou a primeira dupla de Zemlinsky duas óperas de um ato Der Zwerg e Eine florentinische Tragödie. [. Der Zwerg, no entanto, foi apresentado numa versão abreviada com um libreto substancialmente alterado sob o título “O Aniversário da Infanta. ” As primeiras versões da ópera com o libretto de Zemlinsky foram dados em Colónia em 1996 sob a direção de James Conlon. Um sultão envia um anão como presente à Infanta (princesa espanhola) Donna Clara no seu aniversário. O anão não tem consciência de sua deformidade física e fica apaixonado pela Infanta. Canta uma canção de amor e imagina-se como seu valente cavaleiro seu herói que a salva do dragão Ela brinca com ele e dá -lhe uma rosa branca como presente. Deixado sozinho, acidentalmente descobre um espelho e vê seu próprio reflexo pela primeira vez. Desesperado em grande agitação, tenta obter um beijo da Infanta, mas ela rejeita-o e diz-lhe que é um monstro. Destrocado o anão ele morre agarrando a rosa branca enquanto como a Infanta regressa à festa . O conto de Oscar Wilde e de enorme crueldade Grande fotografia de David Rodrigues DER ZWERG Música Alexander von Zemlinsky Libreto Georg Klaren O Anão Peter Bronder Donna Clara Sarah-Jane Brandon Ghita Dora Rodrigues Don Estoban Nuno Pereira Primeira Criada Carla Caramujo Segunda Criada Filipa van Eck Terceira Criada Carolina Figueiredo Donzelas Ana Franco Carmen Matos Cenografia José Capela, com assistência de Henrique Margarido e fotografias de José Carlos Duarte Figurinos Mariana Sá Nogueira Desenho de Luz Rui Monteiro Direção Musical Martin André CORO DO TEATRO NACIONAL DE SÃO CARLOS Maestro titular Giovanni Andreoli ORQUESTRA Sinfônica
0 notes
munichbrutalism · 7 years
Photo
Tumblr media
Munich Mariott Hotel * Alexander von Branca * Munich
0 notes
germanpostwarmodern · 26 minutes
Text
Tumblr media
Church St Matthias (1965) in Munich, Germany, by Alexander von Branca
14 notes · View notes
germanpostwarmodern · 2 years
Photo
Tumblr media
Church and Boarding School (1954-56) in Munich, Germany, by Alexander von Branca & Herbert Groethuysen. Photo by Sigrid Neubert.
55 notes · View notes
germanpostwarmodern · 3 years
Photo
Tumblr media
Gethsemanekirche (1998-2001) in Würzburg, Germany, by Alexander von Branca
67 notes · View notes
germanpostwarmodern · 3 years
Photo
Tumblr media
Chapel “Statio Dominus Mundi” (2002) in Illingen, Germany, by Alexander von Branca
83 notes · View notes
germanpostwarmodern · 3 years
Photo
Tumblr media
Church St Michael (1986-87) in Schwanberg, Germany, by Alexander von Branca
60 notes · View notes