#inbl art | Explore Tumblr Posts and Blogs

meylouisde-blog · 8 years

Photo

beelden Louis De Mey

Naar aanleiding van de publicatie Autonomous Architecture in Flanders. The early works of Marie-José Van Hee, Christian Kiekens, Marc Dubois, Paul Robbrecht & Hilde Daem presenteert het Design Museum Gent een overzichtstentoonstelling van de meubelontwerpen, scenografiëen en interieurs die ze ontwierpen en verwezenlijkten en de publicaties hieromtrent. De tentoonstelling en het boek tonen een culminatie van de interesse in het werk van deze vijf architecten, met vrij uiteenlopende esthetiek, maar die samen aan de basis lagen van een nieuwe weg voor de architectuur in Vlaanderen en daarbuiten. De curator nodigde de vijf hoofdrolspelers daarenboven uit om enkele objecten uit de collectie van het museum tentoon te stellen.

De tentoonstellingsroute begint en eindigt in de centrale hal van het Hotel De Coninck, waar de biografieën van de vijf individuen de grootste wand innemen. De factor die hen naast een zekere benadering van de architectuurpraktijk bindt, is het feit dat ze allen afstudeerden aan het Sint-Lucas Gent in het jaar 1974. Marc Dubois ontplooide zich tot begenadigd architectuurcriticus en -curator, de vier anderen bouwden een (succesvolle) architectuurpraktijk uit. Een interview met elk van hen wordt getoond tegenover de biografieën. De interviews verhelderen hun blik op het ontwerpen van een meubel en gaan in op het ontstaan van specifieke ontwerpen.

Marie-José Van Hee bezet de eerste drie kamers met haar op het eerste zicht vrij strenge ontwerpen. Net zoals haar architectuurontwerpen zijn haar meubelen ingetogen, beheerst en stralen ze een noodzaak uit. Het zijn geen overontworpen sierobjecten, maar telkens gecreëerd omdat een klant of zijzelf behoefte had aan een degelijk basismeubel zonder poespas. De huis-werk-tafel ontwierp ze voor een klant die geen tafel vond in de reguliere winkels. Ze maakte een stabiele tafel, die rust en veiligheid uitstraalt en zo de belichaming is van huiselijkheid. In dezelfde ruimte toont Van Hee felgekleurde stoeltjes van Huib Hoste. Ook deze stralen, wanneer we door hun vrolijke kleurschema heen kijken, stabiliteit en degelijkheid uit. Dezelfde degelijkheid zien we ook in de bed-bank, die pas recentelijk zijn definitieve vorm aannam. Dit haast spartaanse bed is een object waarin ambacht te zien is in zijn soberste en nobelste vorm. Het ontwerp vindt een elegantie in zijn eigen soberheid en functionaliteit, die weinig te maken heeft met zwierigheid, maar des te meer met finesse.

In de volgende kamers zien we ontwerpen van Christian Kieckens, die tevens de scenografie voor deze kamers ontwierp. Hoewel hij zich een waar kind van zijn generatie toont met de keuze voor ontwerpen van Gio Ponti, Pieter De Bruyne en Aldo Rossi, blijken zijn eigen meubelontwerpen een stuk ingetogener. De twee tafelontwerpen die hij toont, Face 2 Face en Onofre, ogen sober en serieus. Onofre is een klassieke houten tafel, die door zijn specifieke trapeziumvormige tafelblad een nieuwe dimensie geeft aan het tafelen zonder gezelschap. De gebruiker krijgt niet alleen plaats voor leesvoer naast zich, maar wordt bovendien een nieuw perspectief in de ruimte gegeven. Face 2 Face geeft met eenzelfde simpel gebaar twee mensen de kans om tegenover elkaar heel verschillende activiteiten te verrichten. Het ontwerp bestaat uit twee tafels, waarvan de ene een stuk lager is en onder de andere past. Beide ontwerpen tonen opnieuw de ambacht van het houtbewerken in hun gepolijste eenvoud.

Robbrecht & Daem Architecten tonen vervolgens een tafel, een krukje en een bank. De drie ontwerpen zijn gemaakt uit multiplex, een industrieel gefabriceerde houten plaat. Wat opnieuw onmiddellijk opvalt, is het gebrek aan overbodigheden. Alle onderdelen lijken constructief nodig om de objecten overeind te houden. Deze eenvoud maakt ze tot objecten die hun functie dienen zonder al te veel aandacht op te eisen in hun omgeving, hoewel ze in de deze achttiende-eeuwse stijlkamer stralen door het contrast met de stoffering en versiering eromheen.

De laatste twee kamertjes zijn gewijd aan Marc Dubois. Op het eerste zicht is hij de vreemde eend in de bijt, want hij ontwierp geen meubelen en werkte slechts een aantal jaar als architect. Desondanks is hij een even belangrijke schakel voor deze nieuwe stroming humane architectuur. Hij legde zich toe op figuren als Eysselinck en Van huffel, waarvan hij objecten toont uit de museumcollectie, maar bezorgde ook de nieuwe generatie architecten publiciteit en erkenning. Samen met Kieckens richtte hij de Stichting Architectuurmuseum (S/AM) op, die de architectuurdiscipline in Vlaanderen een nieuwe wind inblies en liet uitstijgen boven het louter functionele bouwen. Ze toonden architectuur terug als een discipline met autoriteit en een missie.

De vijf architecten tonen een passie en gedrevenheid voor afwerking en detail. Dit is niet enkel zichtbaar in de architectuur ontwerpen, maar komt zo mogelijk nog duidelijker tot uiting op de kleinere schaal van het object, zoals hier gepresenteerd. Deze passie komt voort uit het geloof in de kracht van een goed ontwerp, dat ze allen delen. Uit alle objecten spreekt een noodzaak om ze te ontwerpen, waardoor het in de eerste plaats gebruiksvoorwerpen zijn. Dit zijn geen folies, maar welontworpen meubelstukken die het dagelijkse leven moeten ondersteunen, waaraan genoten moet worden en getreurd kan worden.

voor H ART magazine

0 notes