kaasrasper - Tumblr blog

kaasrasper · 6 years

Text

Best of 2017: Movies

And yet again, there were many great movies this year. I’ve sat my ass down in the cinema for more than 80 times this year. Hihi. One of the most thrilling scenes must have been the famous one-shot staircase scene from Atomic Blonde, in which Charlize Theron kicks some serious ass. That film did, however, not make it to my top 20. The following films did. Happy reading - and hopefully watching!

01. 20th Century Women (dir. Mike Mills) For me this was the most moving film of the year. It’s a dynamic drama, with a continuous shift of focus on, and between a few characters living in California in the seventies. With too many beautiful moments, great performances and an outstanding soundtrack.

02. On Body and Soul (dir. Ildikó Enyedi) Both visually and narratively an amazing piece of storytelling that’s shattering in its modesty.

03. Thelma (dir. Joachim Trier) Slow-burning, dark and very intriguing coming-of-age thriller drama with a breathtaking lead-performance.

04. Visages Villages (dir. Agnès Varda & JR) An utterly funny and warm documentary that follows director Agnès Varda and muralist JR on their journey through France while capturing faces, stories, and places.

05. Aquarius (dir. Kleber Mendonça Filho) Sonia Braga gives a powerhouse performance in this knock-out character study.

06. Moonlight (dir. Barry Jenkins) A kaleidoscopic coming-of-age story, showing an African American boy/adolescent/grown-up’s search for love and friendship without ever being too sentimental. Slumbering and simply beautiful.

07. mother! (dir. Darren Aronofsky) One of the most intense and berserk movies I have seen in a very long time. Left me dumbfounded.

08. Jackie (dir. Pablo Lorraín) Basically a 90 minute close-up of Natalie Portman’s face. She delivers one of her best performances so far, and it’s all accompanied by Mica Levi’s haunting, yet stunning score.

09. The Killing of a Sacred Deer (Yorgos Lanthimos) Absurd, terrifying and darkly funny. A lot of wtf-ing going on, just as you can expect from Lanthimos.

10. Personal Shopper (dir. Olivier Assayas) Kirsten Stewart is mesmerizing in this not so conventional ghost story.

Runner-ups: 11. Logan Lucky (dir. Steven Soderbergh) 12. Paterson (dir. Jim Jarmusch) 13. Guardians of the Galaxy Vol. 2 (dir. James Gunn) 14. Brigsby Bear (dir. Dave McCary) 15. The LEGO Batman Movie (dir. Chris McKay) 16. God’s Own Country (dir. Francis Lee) 17. The Square (dir. Ruben Östlund) 18. Your Name (dir. Makoto Shinkai) 19. Star Wars: Episode VIII – The Last Jedi (dir. Rian Johnson) 20. Raw (dir. Julia Ducournau)

#movies #films #best of 2017 #top list #top 10 #20th century women #on body and soul #thelma #visages villages #aquarius #moonlight #mother!#jackie #the killing of a sacred deer #personal shopper

29 notes · View notes

kaasrasper · 6 years

Text

Best of 2017: Music

Whether you want to build your own paradise, create a party while the planet is falling apart or just make music from outer space; 2017 proved once again that music can transport us to other worlds. Enjoy the list peeps.

01. Four tet – New Energy Kieran Hebden bridges old and new work and has made 2017’s most magical album that ranges from hypnotizing slow-burners to absolutely stunning club tracks. Favourite tracks: Two Thousand And Seventeen / LA Trance / Planet

02. Björk – Utopia Please enter Björk’s Utopia. It might be hard to get in, but once you’ve succeeded it  will allow you to experience something, unlike anything you have ever heard before. Favourite tracks: The Gate / Body Memory / Loss

03. The Horrors – V The Horrors still cover themselves in darkness, but their gloominess sparkles with joy. Favourite tracks: Hologram / Press Enter to Exit / Point of No Reply

04. Gorillaz – Humanz We had to wait seven years for it, but it was worth the wait. Packed with guest appearances, Humanz is one hell of a party while the world is falling apart. Favourite tracks: Momentz / Charger / Andromeda

05. Fleet Foxes – Crack-Up Crack-Up has some dazzling structures and songs so pretty they will break your heart. Best album of Fleet Foxes so far. Favourite tracks: Kept Woman / Third of May/Ōdaigahara / If You Need To, Keep Time On Me

06. The xx – I See You The xx’s third album just sweeps you away. It opens with a punch and doesn’t lose its firm grip till the end. Favourite tracks: Dangerous / Replica / Dare You

07. Goldfrapp – Silver Eye Like Four Tet’s New Energy, Goldfrapp's Silver Eye feels like the perfect sum up of the British duo’s oeuvre so far.

Favourite tracks: Anymore / Systemagic / Everything is Never Enough

08. Kelly Lee Owens – Kelly Lee Owens The British singer’s debut is a simmering experience that will most likely leave you in awe. Favourite tracks: S.O / Lucid / Birds

09. Joe Goddard – Electric Lines Filled with both lighthearted synthpop and piercing floor fillers, Joe Goddard’s second solo album guides you through the history of electronic music. Favourite tracks: Lose Your Love / Home / Children

10. Bicep – Bicep

In nearly an hour, the Irish duo glides through the album with whirling melodies and mesmerizing beats. Favourite tracks: Orca / Kites / Aura Runner-ups: 11. James Vincent McMorrow – True Care 12. Bonobo – Migration 13. Talaboman – The Night Land 14. The War On Drugs – A Deeper Understanding 15. The National – Sleep Well Beast 16. Everything Everything – A Fever Dream 17. Ariel Pink – Dedicated to Bobby Jameson 18. Queens of the Stone Age - Villains 19. Ellen Allien - Nost 20. Lorde – Melodrama

#albums #best of 2017 #music #four tet #björk #the horrors #gorillaz #fleet foxes #the xx #goldfrapp #kelly lee owens #joe goddard #bicep

3 notes · View notes

kaasrasper · 6 years

Text

BJÖRK – UTOPIA

Welcome to paradise

Björk is generating her own utopia on her newest full-length album. Watch out however, since this Icelandic fairy tale is not only rainbows and sunshine. Utopia is out of this world, as she wanders in twilight on the border of dystopia even. After Vulnicura, the Icelandic singer has collaborated for the second time with Venezuelan producer Arca, as he brings his collection of odd beats into the picture again. However, where Vulnicura was a record of heartbreak and healing, Utopia is more of a reflection on the world and its changing environment. Yet again it’s full of contrasts and swifts from crystal clear intimacy to cramped aggressiveness, sometimes even combining the two within certain songs. And then there’s also the flute. For Utopia, Björk has put together a 12 piece Icelandic flute group. Why not right?

‘Arisen My Senses’ is the album’s first track and lets you land on Planet Björk. There’s strange animal noises, let’s say some kind of metaphysical bird sounds. The flutes and Arca’s beats contribute to this mildly weird world, and it’s Björk’s voice that puts the magic in it. Of all the instruments and sounds sprinkled out, her voice certainly is the most beautiful one. With her powerful singing, scattered beats and synth-harps she creates an almost celestial start.

Each song could be seen as a world on its own. The album’s two singles ‘Blissing Me’ and ‘The Gate’ are stunners too. Both stripped down but very pretty in their own ways. ‘Blissing Me’ is a cute love story about “two music nerds obsessing” and ‘The Gate’ – again with its undefined animal noises (which is actually a sample of Venezuelan birds recorded in the ‘70s) – creates a bubble of sounds, with pin dropping beats and Björk singing about her chest wound that transformed into a love receiving gate. Say what? Yes, she’s a wordsmith. These songs are quite piercing yet still on the intimate side.

As the album proceeds, it’s becomes evident that there’s many layers on Utopia. Another dazzling track is ‘Body Memory’, a massive song, counting nearly ten minutes. Here it’s pure lust that’s being exhibited. Accompanied by a choir, Björk subtly slides into a darker whole with an ecclesiastical touch. “Then the body memory kicks in”, she sings while Arca’s beats form a sensual musical mash. Björk explains that she “can’t fathom the grasp.” ‘Body Memory’ is close to a nightmarish version of Vespertine’s ‘Hidden Place’. Right after this it’s back to a hauntingly ice-cold song that primarily puts Björk’s voice in the spotlight.

Light- and darkness meet in ‘Loss’, whereas every contrast put out there collide altogether for the first time. Harps, flutes, drones, thunderbolts and Björk’s ever impeccable singing, it’s all in there. The heavy background just builds up towards a shuddering finale that’s close to ‘Declare Independence’ on acid. The contrasts are evident since she’s singing about both pain and satisfaction in the same verse. Together with ‘Sue Me’ these two songs form the centre of gravity on Utopia.

With ‘Tabula Rasa’ she literally cleans the slate. Once more, the flute is the song’s backbone, but the whole has been stripped down again. It’s Björk’s voice that gets full attention as she works towards the crackling ending of the song. Peace has been restored. We’re near the end and it’s all simmered down. Due to the not-so-utopian elements on this album there’s not necessarily a full sense of euphoria on Utopia, yet does Björk immerge the listener into a lot of magical moments – both in light- and darkness. Also during the final moments of her album she unfolds even more sheets of her own utopian vision and seems to tell us there’s hope. Future forever.

While Björk is concerned with the changing world, on Utopia it’s even more imminent that she herself is a continuously changing artist. Not only in terms of music, but also thematic and regarding her appearance. Whereas Vulnicura was her most personal and intimate record, Utopia is more directed outwards. Vulnicura was a look into her personal life, but with Utopia she allows her listeners to truly inhabit her world. It might at first sight not be easily accessible, but as soon as you’ve entered you’re being drenched into its compelling and gripping atmosphere.

#björk #utopia #review #album review #music

0 notes

kaasrasper · 7 years

Text

Best of 2016: Music

2016 was an excellent year in terms of music. I mean, if Radiohead releases a new album I’m already pleased. Enjoy reading (and hopefully listening to) this selection.

Top 10 albums

01. Radiohead – A Moon Shaped Pool

As a die-hard Radiohead fan, there is no other place in this list I can put A Moon Shaped Pool on, other than the first place. I consider both In Rainbows and The King of Limbs to be their best albums, and their latest record effortlessly fits in with these two. I guess I don’t need to mention that I actually adore all of their albums, that aside.

On AMSP, Radiohead constantly maneuvers between ferocity and composure. Both ‘Burn The Witch’ and ‘Daydreaming’ are perfect examples of those two extremities. I’m not going to hold back here, as some of the tracks on AMSP make me want to cry my eyes out because they are so stunning. ‘Decks Dark’ is so dreamy, ‘Ful Stop’ slumbers and unfolds into this aggressive climax, ‘Identikit’ with its piercing guitars and ‘The Numbers’ that moves from dark and gloomy towards a beautiful ending with its heavy strings.

A lot of the tracks on this album already existed for quite some years. ‘True Love Waits’ is more than 20(!) years old, but is has been worthwhile waiting as it lands so effectively on this album, stripped down to its essentials. It will break your heart in one thousand pieces, yes it will. “I’m not living, I’m just killing time”, Yorke sings. AMSP is an album of contrasts. It shifts between malice and gentleness, energy and paralysis, strain and ease. Radiohead proves once more that they still know how to make extraordinary music.

Favourite tracks: Every single one of them

2. Justice – Woman

On Woman there’s firing disco, kitschy ballads and some parts that wouldn’t be ill suited in a horror musical piece. Justice recycles and repeats heavily from both Cross and Audio, Video, Disco and they are totally getting away with it because it is AWESOME!!! There are alarms ringing, choirs singing, electric guitars and a lot of sugar-coated beats and hooks. Woman is a piece of electro-heaven that tastes damn good.

Favourite tracks: Safe & Sound / Stop / Randy / Heavy Metal / Love SOS

3. Moderat – III

The third installment in Moderat’s trilogy might be their best album so far. All raw edges have been polished. III is a like a musical layered cake that casts a spell. I truly hope this marriage between Modeselektor and Apparat lasts forever.

Favourite tracks: Intruder / Finder / Reminder

4. Simian Mobile Disco – Welcome To Sideways

It’s taking Simian Mobile Disco only nine tracks to completely nest themselves inside your ears. James Ford and Jas Shaw alternate between pure floor-fillers and more dreamlike soundscapes. And if you think you’ve had it after those nine regular tracks, they end their record with an insane 50+ minute Delicacies mix of the whole album, which might be one of the coolest things you’re going to hear in a long time.

Favourite tracks: Space is Filled With Ringing / Drone Follows Me Everywhere / Welcome to Sideways – A Delicacies Mix

5. The Field – The Follower

It’s rather funny how Axel Willner’s music never gets boring considering he uses repetition as the basis for his work. The Follower only counts six songs, but measures more than an hour. It begins dark and damp, but quickly moves to a wider and clearer sound. The Follower is pure gorgeousness and ideal to lose yourself to, just like all of his previous albums. The massive 14-minute final track might almost be a bit too much, but Willner knows how to build up some tension so he is forgiven.

Favourite tracks: The Follower / Pink Sun / Soft Streams

6. Roger Goula – Overview Effect

This is music from outer space. Describing this music with every possible overenthusiastic exaggerated comment isn’t even enough. Just believe me, this is something special.

Favourite tracks: Pale Blue Dot / Something About Silence

7. Trentemøller – Fixion

Everything is dark darker darkest on Trentemøller’s fourth album. It is as if Anders Trentemølller had a love baby with The Cure. The Danish artist has stepped into his time machine and brought us back something from the eighties, but it’s all pitch-black. There’s a lot of hypnotic basslines and enchanting build-ups to intense climaxes. Fixion is atmospheric, melancholic and heavy. Yummy.

Favourite tracks: River in Me / Phoenica / November

8. Pantha du Prince – The Triad

Hendrik Weber, better known as Pantha du Prince, is also one of my all-time favourite artists. So a new album from the German DJ is always a nice treat. Weber does what he does best: he plays with tempo, infuses different melodies, sounds and tones into magic and builds songs as if they are cathedrals. The Triad isn’t better than his previous two albums, but it’s no less than beautiful and it tickles the right senses.

Favourite tracks: Frau Im Mond, Sterne Laufen / Dream Yourself Awake

9. James Blake – The Colour in Anything

One of the many surprise releases of this year. Blake’s’ third album has many songs, but his music still pierces bone and marrow.

Favourite tracks: My Willing Heart / Choose Me / Modern Soul

10. M83 – Junk

Calling your album Junk when there’s so many gems on it is kinda funny.

Favourite tracks: Bibi The Dog / Solitude / Laser Gun

- - -

And the rest of the list:

****½

11. Glass Animals – How To Be a Human Being

12. Underworld – Barbara Barbara, We Face a Shining Future

13. Tim Hecker – Love Streams

14. Junior Boys – Big Black Coat

****

15. Bon Iver – 22, A Million

16. Tiga – No Fantasy Required

17. Samaris – Black Lights

18. M.I.A. - AIM

19. Scott & Charlene’s Wedding – Mid Thirties Single Scene

20. Frank Ocean – Blonde

21. Agnes Obel – Citizen of Glass

22. Boys Noize – Mayday

23. Compact Disk Dummies – Silver Souls

24. David Bowie - ★

25. Nicolas Jaar – Sirens

26. Tycho - Epoch

27. Cliff Martinez – The Neon Demon OST

28. Ariana Grande – Dangerous Woman

29. Róisín Murphy – Take Her Up To Monto

30. Anderson .Paak - Malibu

31. Animal Collective – Painting With

32. Daughter – Not to Disappear

33. Wild Beasts – Boy King

34. Dan San - Shelter

35. Santigold – 99¢

36. Deadmau5 – W:/2016ALBUM/

37. Xeno & Oaklander – Topiary

38. Julian Winding – Powder Room

39. Flume – Skin Companion EP I

40. Nine Inch Nails – Not the Actual Events EP

41. Florence + The Machine – Songs from Final Fantasy XV

***½

42. PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project

43. Audion - Alpha

44. The Last Shadow Puppets – Everything You’ve Come To Expect

45. DIIV – Is the Is Are

46. Shearwater – Jet Plane and Oxbow

47. Crystal Castles – Amnesty (I)

48. Cassius - Ibifornia

49. Sia – This Is Acting

50. Yeasayer – Amen & Goodbye

51. Wolfmother - Victorious

52. Rihanna – ANTI

53. Mr. Oizo – All Wet

54. Jack Garratt – Phase

55. Kraak – Fire Fighters EP

56. Olga Bell - Tempo

***

57. Local Natives – Sunlit Youth

58. Kings of Leon – Walls

59. Burial – Young Death / Nightmarket

60. Massive Attack – Ritual Spirit EP

61. Andy Stott – Too Many Voices

62. Katy B - Honey

63. Digitalism – Mirage

64. Mourn – Ha, Ha, He.

65. Tobacco – Sweatbox Dynasty

**½

66. Lady Gaga - Joanne

67. Bloc Party – Hymns

68. Dan Sartain – Century Plaza

69. RuPaul – Butch Queen

70. I Wear* Experiment - Patience

- - -

Top 20 tracks (released as single)

01. Jean-Michel Blais – Nostos

02. M83 - Solitude

03. Justice – Safe & Sound

04. Roger Goula – Pale Blue Dot

05. Radiohead – Burn The Witch

06. Frank Ocean – Pink + White

07. Glass Animals – Youth

08. Pantha du Prince – Frau Im Mond, Sterne Laufen

09. The Chemical Brothers – C-h-e-m-i-c-a-l

10. Drake – One Dance

11. Moderat – Reminder

12. Bon Iver – 8 Circle

13. David Bowie - Blackstar

14. Underworld – I Exhale

15. Beck – Wow

16. Bonobo – Kerala

17. Iggy Pop – Gardenia

18. Sia – The Greatest

19. Everything Everything – I Believe It Now

20. Cassius – Ibifornia

Okay, and…

21. RuPaul – U Wear It Well

#best of 2016 #music #albums #radiohead #justice #moderat #simian mobile disco #the field #roger goula #trentemoller #pantha du prince #james blake #m83 #list #favourite music #favourite albums #favourite track #review

4 notes · View notes

kaasrasper · 7 years

Text

Best of 2016: Movies

One of my favourite film moments of this year must have been Ralph Fiennes dancing his ass off in A Bigger Splash. However, that movie was such a hot mess it didn’t end up in my top 10. The following films did, enjoy:

01. The Neon Demon (Nicolas Winding Refn)

Refn explores beauty – both visually and story wise – and does whatever he deems necessary to find it, even if it makes no sense at all. Just as the characters in his film, he forces his audience to consume the film’s beauty. The result is utterly captivating, mesmerizing and pretty weird from time to time. The Neon Demon truly is a cinematic experience and by far the most stunning film of this year.

Meanwhile I’m playing ‘The Demon Dance’ by Julian Winding as my party anthem of the year. *inserting strobe lights*

02. Hunt for the Wilderpeople (Taika Waititi)

One of those movies that is just very hard not to love. The story puts a fat kid and his grumpy ‘uncle’ in the middle of the New Zealand bush, which is captured brilliantly on camera. Hunt for the Wilderpeople is an amazingly well-balanced mixture of humour, action and a bit of drama. It has beautiful moments and is accompanied by a great score. Fresh, quirky, highly funny and touching, so what’s not to like? A very special film.

03. U-ri-deul (Ga-eun Yoon)

Yoon makes bold choices by not picking sides in this heart-breaking story about bullying. At the same time she manages to take the complexity of the story by telling it through the young characters without becoming too sentimental. Yet, how complex the subject may be, it’s being approached so simply, causing it to smash you like a ten-ton hammer. Beautifully done.

04. Elle (Paul Verhoeven)

I guess what Elle really is about, is people not giving a shit. All of the characters seem to be blinkered, which at one point makes this film difficult to comprehend, yet extremely intriguing. Verhoeven already made quite some amazing films (Star Ship Troopers and Total Recall for example). With this film he leaves his spectators constantly asking themselves what the hell is going on. It’s intensely funny in a dark and twisted way, and it’s powerhouse actress Isabelle Huppert who will leave you breathless. Elle is a farce that takes on magical proportions.

05. Frantz (François Ozon)

François Ozon is sometimes called the European Woody Allen because he makes so many films, but that is also where the comparison ends. No matter on which genre he lays his fingers, the result is often pretty good. Frantz is sombre, shot primarily in black in white, using some coloured sequenced very effectively. The story is loosely based on Ernst Lubitch’ film Broken Lullabies (a film I haven’t seen). It’s very compelling and beautifully acted, both by Paula Beer and Pierre Niney. Moreover, it’s not a punishment at all to lay one’s eyes upon Niney, lol. There are quite some tears flowing, but it never feels over the top. Ozon has everything under control and made this film very well-paced. Beauty lies in its simplicity.

06. El Abrazo de la serpiente (Ciro Guerra)

I’m still not sure what I’ve been watching for two hours, but I think ‘astonishing’ is the right word to describe this movie. Guerra’s film is full of ideas and it gives you a stepping stone to think about everything that the story presents. The story transcends the white screen and activates your brain in the right ways, a bit like Tarkovsky’s Stalker did.

07. Rogue One: A Star Wars Story (Gareth Andrews)

From this list, Rogue One is the most recently viewed film, making it also a bit prone to my enthusiasm. It was one big hell-yeah moment. It looks amazing, everything just looks so insanely beautiful. That said, Rogue One is 100% Star Wars, focussing on the battle between good and evil whilst not forgetting to include some kind of family issue thingy. I know it’s not flawless, on the contrary, but Rogue One does what I want a Star Wars film to do: it takes me away from earth completely. There are some moments that might cover your whole body in goose bumps and those who have seen this movie know what I mean.

08. The VVitch: A New-England Folktale (Robert Eggers)

This is one creepy movie, maybe best described as a family drama disguised as a horror film. It slowly unfolds and characters descend into madness. The scary moments are sparse, resulting in some very intense bits. The overall atmosphere however, is terrifying. And then I haven’t even mentioned Black Philip. Brrrr. “Wouldst thou like to live deliciously?”

09. Everybody Wants Some!! (Richard Linklater)

I absolutely adore Richard Linklater and I consider his Before-trilogy to be one of the best things that has ever been made in the history of filmmaking. This film is less romantic, but more or less follows the same path as most of his films. The passing of time and endless conversations, I didn’t want it to end. Unfortunately, it does. It makes you long to something you might never even experienced yourself. Although it seems nothing is happening at all, a lot is bubbling beneath the surface. Oh, and I’ve seen Dazed and Confused after I saw this one, oops.

10. Boi neon (Gabriel Mascaro)

Boi Neon is a fascinating film. Once more I cannot really explain why I think it’s so beautiful. It’s gripping, slow and feels so realistic, yet everything is covered with a dreamy layer. There is a lot of attention for contrasts in a nonjudgmental, observing way.

And the rest of the list:

****½

11. L’Avenir (Mia Hansen-Løve)

12. The Hateful Eight (Quentin Tarantino)

13. Rak Ti Khon Kaen (Apichatpong Weerasethakul)

14. Lion (Garth Davis)

15. Captain America: Civil War (Joe Russo, Anthony Russo)

16. Sausage Party (Greg Tiernan, Conrad Vernon)

****

17. Joy (David O. Russell)

18. Demolition (Jean-Marc Vallée)

19. Arrival (Denis Villeneuve)

20. Juste la fin du monde (Xavier Dolan)

21. Poesía sin fin (Alejandro Jodorowsky)

22. Captain Fantastic (Matt Ross)

23. The Revenant (Alejandro González Iñarritu)

24. Deadpool (Tim Miller)

25. Nocturnal Animals (Tom Ford)

26. Inhebek Hedi (Mohamed Ben Attia)

27. Next To Her (Asaf Korman)

28. Room (Lenny Abrahamson)

29. Hail, Ceasar! (Joel & Ethan Coen)

30. Louder Than Bombs (Joachim Trier)

***½

31. Star Trek Beyond (Justin Lin)

32. Hacksaw Ridge (Mel Gibson)

33. Sing Street (John Carney)

34. A Bigger Splash (Luca Guadagnino)

35. Julieta (Pedro Almódovar)

36. Zootopia (Byron Howard, Rich Moore)

37. Fantastic Beasts and Where To Find Them (David Yates)

38. Neruda (Pablo Lorraín)

39. Florence Foster Jenkins (Stephen Frears)

40. Absolutely Fabulous: The Movie (Mandie Fletcher)

41. Layla M. (Mijke de Jong)

42. Don’t Breathe (Fede Alvarez)

43. Snowden (Oliver Stone)

***

44. La Tortue Rouge (Michael Dudok de Wit)

45. Tonio (Paula van der Oest)

46. Miss Peregrine’s Home For Peculiar Children (Tim Burton)

47. X-Men: Apocalypse (Bryan Singer)

48. Brooklyn (John Crowley)

49. The Jungle Book (Jon Favreau)

50. The Danish Girl (Tom Hooper)

51. Bridget Jones’s Baby (Sharon Maguire)

52. The Magnificent Seven (Antoine Fugua)

**½

53. The Accountant (Gavin O’Connor)

54. Suicide Squad (David Ayer)

55. Macbeth (Justin Kurzel)

56. Batman v Superman: Dawn of Justice (Zack Snyder)

57. American Pastoral (Ewan McGregor)

58. El Clan (Pablo Trapero)

59. Avant Les Rues (Chloé Leriche)

60. The Light Between Oceans (Derek Cianfrance)

#best of 2016 #films #movies #the neon demon #hunt for the wilderpeople #u-rid-deul #the world of us #elle #frantz #el abrazo de la serpiente #embrace of the serpent #rogue one: a star wars story #the vvitch: a new-england folktale #everybody wants some!!#boi neon #neon bull #list #cinema

4 notes · View notes

kaasrasper · 8 years

Text

Suicide Squad

Superslechte gekkies

Regie: David Ayer / Cast: Margot Robbie, Will Smith, Viola Davis e.a. / Speelduur: 133 minuten / 2016

Met Suicide Squad is de derde film binnen het Extended Universe van DC Comics een feit, dat in 2013 met Man of Steel het levenslicht zag. Eerder dit jaar barstte het gevecht tussen Superman en Batman al los op het witte scherm. Nu is het aan een bijeengeraapt zooitje slechteriken om de wereld te redden. David Ayer (End of Watch, Fury) kroop in de regiestoel, het is alleen de vraag of het eindresultaat ook daadwerkelijk is wat hij voor ogen had. De film laat veel punten liggen, met name op narratief gebied en bij de uitwerking van de personages. De plotgaten schieten als paddenstoelen uit de grond. De film graaft daarmee zijn eigen valkuilen.

De hoeveelheid personages is groot en de film opent met verschillende introducties. Dat neemt al enige tijd in beslag. Met name Harley Quinn (gespeeld door Margot Robbie) is interessant te noemen. Haar onvoorspelbare karakter levert grappige situaties op. Het acteerwerk van Robbie is samen met dat van Viola Davis het beste van de film, maar zelfs bij de meest interessante personages schort het aan een solide fundering om als kijker echt van deze gekken te gaan houden. Davis is als Amanda Waller de koele kikker zelve, maar haar intenties en keuzes worden nergens behoorlijk uitgewerkt. Deadshot (Will Smiths) zijn achtergrondverhaal laat een geur van sentiment achter en Enchantress (de immer mooie Cara Delevingne) is naast een slecht vertolkt karakter ook een bizarre villain zonder enige body.

Jared Leto kreeg de taak om een nieuwe Joker neer te zetten, maar zijn screening time is flink gereduceerd. Waar Heath Ledger zijn Joker in The Dark Knight diepgang en beheerstheid wist mee te geven, laat Leto hier vooral veel geforceerde gekheid zien. De relatie tussen hem en Harley wordt door de andere verhaallijnen heen gevlochten, maar komt nergens goed tot zijn recht. Dat is jammer, omdat deze verhaallijn een aantal cruciale keuzes en narratieve plotelementen stuurt.

Net als bij Batman v Superman is het gissen naar de vraag waarom bepaalde personages de keuzes maken die ze maken. Het wordt de kijker lastig gemaakt om mee te leven, omdat veel informatie wordt achtergehouden of slechts summier wordt uitgewerkt. Waar Suicide Squad gelukkig geen last van heeft, is het oninteressante geneuzel over het nut van superhelden, dat in Batman v Superman vooral als opvulmateriaal aanvoelde. Hier kan een link gemaakt worden naar een andere superheldenfilm die dit jaar uitkwam: Captain America: Civil War. Weliswaar ook met het thema ‘superhelden in de samenleving en hun mogelijke gevaar’, maar deze film uit de stal van Marvel weet dit gegeven beter te presenteren. Door middel van vriendschap, loyaliteit en conflict weet deze film diepgang te creëren. Ondanks de grote hoeveelheid personages behoudt Civil War met gemak het overzicht en voelt als een vloeiend geheel aan. De personages in Suicide Squad mogen dan wel geen superhelden zijn, het gebrek aan een goed uitgewerkt achtergrondverhaal staat de mogelijkheid tot het ervaren van empathie behoorlijk in de weg en het traject dat de personages ondergaan is behoorlijk houterig.

Zo springt de film van situatie naar situatie, waar af en toe een toffe actiescène tussen zit. De soundtrack is behoorlijk leuk, maar ook dat deed Guardians of the Galaxy eigenlijk beter. De verwijzingen naar andere films uit het DC Comics Extended Universe zijn vermakelijk, maar deze kleine lichtpuntjes weten de film niet te redden. Dat is zonde, want een groep bad guys in plaats van helden die de wereld moeten redden had wellicht voor een frisse wind kunnen zorgen. Of dat helemaal te wijten is aan de regie van Ayer valt te betwijfelen. Naar verluid is er veel gesleuteld aan het filmmateriaal. Ook de productie liep niet van een leien dakje. Het eindproduct staat dan ook op losse schroeven. Het is te hopen dat de volgende film binnen het universum van DC Comics wel weet te overtuigen. Die film is Wonder Woman, waarin het aan Gal Gadot is om de wereld te redden. Hopelijk met een pak meer overtuigingskracht, diepte en een goed onderbouwd plus uitgewerkt plot.

#suicide squad #film bespreking #recensie #review #dc comics #dc comics extended universe #david ayer #harley quinn #margot robbie #viola davis

0 notes

kaasrasper · 8 years

Text

THE NEON DEMON

Wie mooi wil zijn moet pijn lijden

Regie: Nicolas Winding Refn / Cast: Elle Fanning, Jena Malone, Abby Lee, Bella Heathcote e.a. / 117 minuten / 2016

“Beauty isn’t everything. It’s the only thing.” Schoonheid is inderdaad het enige dat prevaleert in The Neon Demon. Het nauwelijks aanwezige verhaal en de ontwikkelingen van de personages worden allemaal naar de achtergrond geschoven om zo een podium te bieden voor de visuele krachtpatserij van Nicolas Winding Refn (bekend van o.a. Drive en Only God Forgives). Hoe morbide of gruwelijk hij het verhaal ook maakt, elk shot kan worden omlijst. Natasha Braier was verantwoordelijk voor de cinematografie en het is ongekend hoe mooi deze film eruitziet. Daarnaast is ook de soundtrack van Cliff Martinez vanaf de geweldige openingstitels meteen raak. De leegheid van het verhaal – wellicht een metafoor voor het modellenbestaan – wordt zodoende haast onopvallend en door het langzame tempo zuigen de beelden de kijker helemaal op.

Centraal staan vier vrouwen. Beginnend model Jesse, make-up artieste Ruby en twee gevestigde modellen, Gigi en Sarah. Jesse wordt als de schoonheid zelve beschouwd en Ruby, Gigi en Sarah raken geobsedeerd door haar aanwezigheid. Meer dan dit omvat het verhaal eigenlijk niet. Daarvoor in de plaats richt Refn zich voornamelijk op het vangen van gebaren, blikken en handelingen. Alles is zo tot in den extreme gestileerd dat het haast onnatuurlijk wordt, maar juist daardoor weet hij een zeer hallucinante sfeer neer te zetten. De modellenwereld is sowieso een omgeving waarin wordt geposeerd, bewerkt en geacteerd. In die zin sluit het perfect aan bij de setting van de film.

Het eerste hoogtepunt van de film dient zich aan wanneer het viertal zich in een paars licht badende club bevinden en naar een performance gaan kijken. Met strobe lichten en een diep pompende soundtrack rekt Refn deze scene lang uit, ondertussen wisselen rood en wit licht elkaar af en broeit er tussen de vier dames een bepaalde spanning. Het is een duidelijk voorbeeld van hoe Refn een volstrekt onnavolgbare wereld neerzet, visueel dus tot in de puntjes uitgewerkt. Als je door de beelden wordt gegrepen staat je een unieke filmervaring te wachten, al zal het tempo van de film en het ontbreken van een logische narratieve vertelling niet iedereen aanspreken.

De film draaft verder en meer fantastische sequenties volgen elkaar op. Toch, hoe mooi elk shot ook is, borrelt soms de vraag op waarom bepaalde dingen worden getoond en dat heeft dan weer met het ontbreken van enige ontwikkeling te maken. Wanneer de echt bizarre gebeurtenissen hun intreden doen slaat de vraag toe of het allemaal wel echt is waar je naar zit te kijken. The Neon Demon wordt een koortsdroom, een hallucinatie.

Tussen de ongure types is Elle Fanning perfect gecast als Jesse. Haar prachtige gezicht wordt in een groot deel van de shots nauwkeurig geanalyseerd. Uiteindelijk blijkt ook zij meerdere gezichten te hebben, iets dat in een andere weergaloze scene tot uiting komt, waarbij Fanning in een donkere ruimte met drie verlichte driehoeken interacteert. De beschrijving daarvan klinkt volstrekt belachelijk, maar door de doordachte verbeelding van alles weet Refn telkens een fascinerend en overtuigend schouwspel neer te zetten. Ook Jena Malone, Bella Heathcote en Abby Lee zetten alle drie fascinerende personages neer.

Barbara Stafford schreef ooit dat afbeeldingen een oppervlakte bevatten, waaronder de diepere betekenis van het afgebeelde ligt. Sfeer, tempo en spanning blijven gedurende de hele film sluimeren. Er is een constant gevoel dat Refn uiteindelijk door de oppervlakte heen zal breken, maar niets is minder waar. Je moet als kijker niet hopen op antwoorden of een uitleg. Wat je krijgt zijn de verlangens en wensen van de personages die in hun hoofd blijven zitten, of komen ze toch tot uiting? Refn verpakt die elementen in een hypergestileerde film. Zijn aanpak kan worden opgevat als style over substance. De mooie plaatjes zouden inderdaad een blokkade kunnen vormen voor al het andere dat de film wil uiten. Het is aan de kijker om door die blokkade heen te breken, door de oppervlakte heen te prikken en binnenin de personages te kijken. The Neon Demon is een film die via schoonheid de driften en verlangens van zijn personages probeert te visualiseren. Een mooier geschoten film dan The Neon Demon zal je waarschijnlijk niet snel meer zien. Conclusie: schoonheid is inderdaad het enige dat telt.

#the neon demon #film #recensie #review #nicolas winding refn

1 note · View note

kaasrasper · 8 years

Text

De grote Rock Werchter 2016 must-see lijst

Dit zijn de 20 liedjes die ik dit jaar tijdens vier dagen Rock Werchter hoop mee te maken:

01. Ellie Goulding – You My Everything (donderdag, Main Stage)

Een bonusnummer van Halcyon Days weliswaar, maar ze heeft toch anderhalf uur wat gevuld moet worden.

In de categorie: Benieuwd naar de hype.

02. New Order – Tutti Frutti (en natuurlijk Blue Monday duh) (donderdag, The Barn)

Wel jammer dat ik Paul McCartnie kan zien.

In de categorie: “Howww does it feeheeeel?”

03. Sigma – Changing (donderdag, KluBC)

Wat als ze Paloma Faith meenemen? Feestje compleet. OMG. Eigenlijk vind ik de rest van Sigma’s nummers niet zo (shhht), maar dit nummer moet ik live zien.

In de categorie: dansen zolang je nog kan.

04. Years & Years – King (donderdag, The Barn)

Die Olly zingt niet altijd even oké, maar dit nummer is toch wel een bommetje. Vorig jaar was het wel een sauna bij deze band. Zweten dus. Wel op tijd weg voor James en ze zullen deze wel als afsluiter doen, domper.

In de categorie: guilty pleasures.

05. James Blake – Modern Soul (donderdag, KluBC)

De tranen rollen nu al over mijn wangen als ik dit nummer opzet en ik heb dit nummer al zo vaak opgezet dat de zoutstalactieten al aan mijn oogleden hangen. Dramatisch, maar dit is echt een super enorm mega mooi nummer.

In de categorie: schrale oogleden.

06. Disclosure – Apollo (donderdag, Main Stage)

Tja. James Blake en Disclosure clashen dus ik ga enkel het laatste half uur kunnen zien én ‘Apollo’ is een bonustrack van het eerste album, dus kleine kans maar ja, je weet maar nooit.

In de categorie: laat Sam Smith maar thuis.

07. Daughter – Winter (vrijdag, The Barn)

Ook kippenvel all over the festivalweide, of beter gezegd, The Barn.

In de categorie: kille schoonheid.

08. Black Box Revelation – Do I Know You (vrijdag, Main Stage)

Jan Paternoster ♥♥♥♥

In de categorie: lekker hard.

09. Rammstein – Pussy (vrijdag, Main Stage)

Met een korreltje zout nemen en zwaaien met je haren. Wat te verwachten: mensen die in de fik vliegen en andere vreemde praktijken (iets met een schuimkanon). Yeah, of nee: Jahwol!

In de categorie: Duitse humor.

10. Courtney Barnett – Pedestrian at Best (zaterdag, The Barn)

Had ik maar lang haar om hierbij lekker te headbangen. “Give me all your money and I’ll make some origami honey.” Oké dan.

In de categorie: Australië is goed vertegenwoordigd dit jaar.

11. Beirut – Gibraltar (of elk ander nummer dat vernoemd is naar een stad) (zaterdag, The Barn)

Eigenlijk pas recentelijk ontdekt, kende (natuurlijk) alleen ‘Nantes’. Mooie muziek met trompetten.

In de categorie: blaasinstrumenten.

12. PJ Harvey – The Whores Hustler and the Hustlers Whore (zaterdag, The Barn)

Net als ‘Mother’ van Florence (zie 20) heeft deze zo’n lekkere uithaal op het einde. “Ooooooooooooooooooooooooh.”

In de categorie: schuwe dames.

13. Tame Impala – Let It Happen (zaterdag, The Barn)

Omdat dit gewoon het beste f*#@ing nummer ever is! Schaamteloos. En het advies om vier dagen Rock Werchter te overleven? Gewoon naar Tame Impala’s advies luisteren: “Let it happen.” Maar serieus, het kippenvel staat nu al op mijn armen.

In de categorie: beste nummer ever.

14. Paul Kalkbrenner – Der Buhold (zaterdag, KluBC)

Al 18 keer gezien, blijft geweldig. En dit is mijn favoriete nummer van hem.

In de categorie: hebben we nog energie om anderhalf uur te dansen bij een afsluitende act?

15. Foals – Alles (zondag, The Barn)

Want: Yannis Philippakis.

In de categorie: favoriete bands.

16. Unknown Mortal Orchestra – Multi-Love (zondag, KluBC)

Echt een zalig nummer. Maar ik moet weer op tijd weg om vooraan te staan bij Beck, grrrr. Luxeproblemen.

In de categorie: grijsgedraaide nummers.

17. Beck – Debra (zondag, The Barn)

*Zet een hoge stem op* “Oooooh oooooh ooooooh OOOOOOOH.” Eindelijk eindelijk eindelijk eindelijk kan ik Beck zien (oeps, in 2008 was hij er ook).

In de categorie: muzikale duizendpoten.

18. SX – The Future (zondag, KluBC)

Recentelijk ontdekt… kende ‘Black Video’ al wel, maar heel de debuutplaat is mega goed. Ik heb iets met nummers die opbouwen, omslaan en dan met een climax afsluiten (zie 12 en 20).

In de categorie: zondag wordt een conditietest.

19. Jamie xx – Alles (zondag, The Barn)

En beter doet hij ook zijn versie van Radioheads ‘Everything In Its Right Place’.

In de categorie: beste album van 2015.

20. Florence + The Machine – Mother (zondag, Main Stage)

Wat als Jamie xx het podium oploopt om ‘You’ve Got The Love’ live onder handen te nemen? Zo nee, dan hoop ik dat ze net als op haar album afsluit met deze dijk van een track. Of dat het gewoon allebei gebeurt. Dit nummer heeft een geniaal einde en is daarom voor mij de gedoodverfde set-afsluiter.

In de categorie: bombastisch.

Nummer die ik door de clashes hoogstwaarschijnlijk zal mislopen:

Flume - Never Be Like You

Goose - Synrise

Red Hot Chili Peppers - Dark Necessities

Iggy Pop - Gardenia

Nou, dat was hem alweer. Hopelijk tot op de festivalweide!

#rock werchter #rw16 #festival #lijstje #muziek

1 note · View note

kaasrasper · 8 years

Text

DONNIE DARKO

A very very mad world

Regie: Richard Kelly / Cast: Jake Gyllenhaal, Maggie Gyllenhaal, Drew Barrymore, Beth Grant e.a. / 108 min. (theatrical cut), 128 min. (director’s cut) / 2001

Terwijl Donnie Darko uit de schoolbus springt wordt de kijker aan de hand van een zwierende camera door zijn school geloodst. Deze scene biedt ogenschijnlijk een simpel overzicht van personages die zich binnen deze high-school omgeving bevinden, maar schijn bedriegt. We zien namelijk in een klap alle personages wiens levens door de ietwat vreemde tiener beïnvloed zullen worden. Ondertussen horen we Tears for Fears’ ‘Head over Heals’, een van de vele typische eighties-hits die de soundtrack sieren. Ook de keuze van dit nummer zou als ‘vooruitzicht’ gezien kunnen worden. “Funny how time flies,” luidt de laatste zin van de songtekst en laat tijdreizen nou net een van de belangrijke plotelementen zijn. Deze scene, waarin slow motion en versnelde beelden worden afgespeeld – en waarin dus ook de tijd wordt beïnvloed – creëren een haast eigen wereldje binnen het universum waarin de film zich afspeelt. Het is typisch voor de film, waarin laag op laag wordt geconstrueerd, gretig wordt verwezen naar latere punten in het verhaal en waarin vele lijntjes langzaam met elkaar worden verbonden.

“Wake up Donnie… I’ve been watching you.”

Donnie Darko is een enigszins verward persoon. Op een nacht wordt hij wakker en ontmoet een enorm konijn die hem vertelt dat de wereld zal vergaan binnen 28 dagen, 42 minuten, 6 minuten en 12 seconden. Terwijl Donnie verder slaapwandelt stort er een vliegtuigmotor op zijn kamer. Omdat hij niet in bed ligt, overleeft hij het ongeluk. Alleen niemand weet waar het brokstuk vandaan komt. Weird right?

Het verhaal ontvouwt zich en Donnie krijgt meer bezoekjes van zijn konijnenvriend Frank. Het mysterie in Donnie Darko is sluimerend en bovendien loeizwaar. Qua mysterie biedt de director’s cut van de film uit 2004 een meer inzichtelijke film, die een stuk meer uitlegt over alle theorieën die in het plot verweven zijn. Het boek The Philosophy of Time Travel, dat geschreven is door het karakter Grandma Death, bevat het hele theoretische kader dat het einde van de film als het ware uitlegt. Dit boek is in de theatrical cut vrijwel gereduceerd tot object, waarbij vooral Donnies natuurkundeleraar de kijker van de nodige informatie over tijdrijzen voorziet. Het einde van de film kan daardoor misschien wat uit de lucht vallen – letterlijk. Toch heeft deze plottwist een impact van jewelste.

“Grandma Death, that’s a terrible nickname.”

Als we naar The Philosophy of Time Travel kijken en dit toepassen op de gebeurtenissen uit de film, blijkt dat Donnie uitgekozen is om de wereld te redden. Er zijn eigenlijk twee universums: het primaire universum en een parallel universum. De vliegtuigmotor die op 2 oktober op Donnies huis valt, komt eigenlijk uit het primaire universum (waar het 30 oktober is) en belandt via een verstoring in de tijd in het verleden. Zo wordt er een parallel universum geschapen, daarin speelt het grootste deel van de film zich af. In dit parallelle universum is het aan Donnie om de wereld te redden en om dat te doen moet de vliegtuigmotor die op 30 oktober van het vliegtuig zal afbreken, teruggestuurd worden naar 2 oktober in het primaire universum. Hoe dit überhaupt mogelijk is zal ik verder niet uitleggen, maar weet dat ik dit allemaal niet zelf verzonnen heb. Deze theorieën worden hier haarfijn uitgelegd en zijn onderdeel van het script, maar binnen het plot worden ze voor de kijker min of meer verborgen gehouden.

Dit bizarre web van verwikkelingen en theorieën is mateloos fascinerend en ontzettend vernuftig uitgewerkt, maar uit de film zelf moeilijk af te leiden. Toch kan dit hele kader makkelijk naar de achtergrond geschoven worden om zo ruimte te scheppen voor de andere thema’s die de film aankaart: opoffering, twijfel, de dood, liefde en geloof. Donnie is dan wel zogezegd de uitverkorene om de wereld te redden, maar laten we deze wereld dan beschouwen als Donnies eigen leven waarbinnen zijn vrienden en familie zich bevinden.

Binnen die wereld zien we hoe Donnie verkering krijgt met Gretchen, een meisje dat een lading aan nare ervaringen met zich meedraagt. Op school is Mrs. Farmer in de ban van Jim Cunningham, een zelfhulpgoeroe die eigenlijk een duister geheim bezit. Donnies vreemde gedrag laat hem de school blank zetten. Tegelijkertijd krijgen de leerlingen les over ‘The Destructors’, een kortverhaal van Graham Greene. “Destruction is a form of creation,” merkt Donnie op over het verhaal. Toevalligerwijs is er in het verhaal van Greene sprake van overstroming en verbranding. Donnie zet zijn school onder water door een waterleiding kapot te slaan. Hierdoor verliest Mrs. Pomeroy haar baan, omdat ze met haar les over ‘The Destructors’ aanleiding tot vandalisme zou geven. Later zal Donnie ook het huis van Jim Cunningham in de fik steken waardoor aan het licht zal komen dat de goeroe lid is van een kinderpornonetwerk. De lijntjes en laagjes waar ik eerder over sprak zijn bij dit voorbeeld goed te zien, maar ze reiken uiteindelijk nog verder. Het einde waarbij Donnie zichzelf laat omkomen is ook een vorm van verwoesting, maar wat zal blijken is dat hij hiermee een grote groep mensen redt. Hierbij is het zogenaamde redden van het primaire universum de vorm van creatie. Doordat het primaire universum wordt gered kan het parallelle universum gesloten worden. Donnies geliefden kunnen verder leven.

“What happened to your eye?”

Er zijn nog meer vooruitzichten en verwijzingen. Donnies ontmoeting met Frank in de badkamer laat zien hoe hij met een mes in het oog van Frank probeert te steken. Frank is een imaginair persoon (aan het begin van het verhaal), maar is in werkelijkheid een vriend van Donnies zus. Tegen het einde van de film zal Gretchen overreden worden door Frank, waarna Donnie Frank door zijn oog schiet. Het pistool waarmee hij dat doet heeft hij gevonden in de slaapkamer van zijn ouders nadat hij hiernaartoe werd geleid door een soort ondefinieerbare extensie uit zijn lichaam (inderdaad, dit klinkt heel vreemd), die als een speer uit zijn borstkas kwam en hem de weg wees naar het pistool. Omdat Donnies doel is om de wereld te redden, wordt hij ‘geholpen’ door personen, maar ook door onverklaarbare zaken. De ‘speer’ is daar een van deze onverklaarbare zaken. Grandma Death beschrijft deze zaken allemaal in haar boek. Op het einde schrijft Donnie een brief aan haar, omdat zijn hoofd vol vragen zit. Grandma Death sjokt de hele film op en neer naar haar brievenbus – tevergeefs, want de brievenbus is altijd leeg – wat erop duidt dat ze ‘weet’ dat Donnie haar ooit een brief zal sturen. Grandma Death heeft ook nog een andere functie, zij leidt indirect tot de dood van Gretchen, omdat Frank voor haar moet uitwijken en daardoor Gretchen overrijdt. Omdat Gretchens dood een van de vele zaken is waardoor Donnie zichzelf uiteindelijk zal opofferen, is Grandma Deaths handeling ook een van talloze ‘spelingen’ van het universum om Donnie te bereiken. Franks dood is een andere aanzet voor Donnies opoffering en zal ongedaan worden gemaakt wanneer Donnie op het einde van de film sterft. Al deze personen, inclusief Donnie, zijn pionnen van het universum. Ook Mrs. Pomeroy verwijst met haar ‘Cellar Door’ naar een punt in het verhaal waarin cruciale dingen zullen gebeuren.

“Every creature on this planet dies alone.”

Donnie haalt tijdens een oefening in de les van Mrs. Farmer aan dat het leven simpelweg niet in twee hokjes – liefde en angst – ingedeeld kan worden. Toch zijn liefde en angst twee zeer belangrijke thema’s binnen het verhaal, zelfs drijfveren te noemen voor Donnies acties en keuzes. Maar Donnie heeft gelijk, life is complicated. Hij worstelt met psychische stoornissen, moeilijke levensvragen en allerhande angsten. Donnie weet zelf het antwoord niet op de talloze vragen die in zijn hoofd rondspoken, maar vindt op het einde een uitweg: hij offert zichzelf op. Deze opoffering laat echter ook zien dat niet alles zwart-wit is. Zo redt hij bijvoorbeeld Gretchen, Frank, zijn moeder en zusje van de dood en hij zorgt ervoor dat Mrs. Pomeroy haar baan niet kwijtraakt. Zijn actie laat echter ook Jim Cunningham ongeschonden achter.

Nogmaals, het verhaal over parallelle universums en primaire universums is fascinerend. Misschien zelfs pretentieus (vooral omdat de kijker er nauwelijks informatie over krijgt). Laten we het daarom nu kijken naar de film alsof we deze kennis niet hebben. Daarin blijft het einde vaag. Hoe is het wormgat ontstaan waardoor de vliegtuigmotor kon worden teruggestuurd in de tijd? Is Donnie zelf teruggegaan in de tijd? Waar heb ik eigenlijk in Godsnaam naar zitten kijken? Wat we wel weten is dat Donnie – zoals hierboven vermeldt – zichzelf opoffert om zo zijn geliefden te redden. De kijker blijft daarbij met een hoop vragen achter. Donnie merkt zelf tijdens een van zijn sessies met zijn psychotherapeut op dat hij bepaalde zaken nooit zal weten. Bestaat God? Sterven we allemaal als eenzame wezens? Dit gevoel van twijfel wordt door het einde als het ware op de kijker geprojecteerd. Toch lijkt het erop dat Donnie wel een antwoord heeft gevonden, wat blijkt uit zijn luide lachbui vlak voor hij sterft. Misschien is de ‘verlossing’ van zijn verwarde psychologische toestand en de kennis dat hij zijn geliefden redt het ‘antwoord’ op de reden van zijn bestaan. Donnie sterft inderdaad alleen, maar tegelijkertijd vervuld met een volbracht doel.

Gretchen zegt tijdens een opdracht voor natuurkunde: “And what if you could back in time and take all those hours of pain and darkness and replace them with something better?” Ook deze uitspraak is een verwijzing naar het einde. Donnie Darko is door het ingewikkelde plot en de vele ‘hints’ een film die baat heeft bij meerdere kijkbeurten. Zodoende vallen er keer op keer weer nieuwe dingen te ontdekken. Door de kennis die je al hebt opgedaan kunnen de verwijzingen als aha-erlebnissen gaan werken. Daarnaast is een van de grote troeven van de film dat deze moeiteloos een hele berg aan genres op een hele slimme manier weet te combineren. Het mysterieuze blijft meestal de boventoon voeren, maar daarbinnen is plaats voor soms hilarische situaties en kurkdroge humor die als donderslag bij heldere hemel kunnen omslaan in nagelbijtende scenes.

“Sometimes I doubt your commitment to Sparkle Motion!”

Jake Gyllenhaal heeft de laatste jaren bijna alleen maar fantastische rollen gekozen en gespeeld. Hij werd bekend met zijn rol als Donnie Darko en het blijft dan ook tot op heden nog steeds een van zijn meest briljante vertolkingen. Daarnaast zien we Drew Barrymore als de ietwat ongemakkelijke Mrs. Pomeroy, zij is met haar wapperende jurken steeds een mooie en kalme verschijning, tot ze wordt ontslagen tenminste. Beth Grant is Mrs. Farmer, een geschifte fanatiekeling die constant in haar sportoutfit rondloopt. Jim Cunningham wordt gespeeld door wijlen Patrick Swayze, die voor deze rol zijn eigen kleding uit de jaren tachtig droeg. We zien ook Jake Gyllenhaals zus Maggie Gyllenhaal als – verrassend – zijn zus.

De keuze om het verhaal eind jaren tachtig af te laten spelen blijft voor interpretatie vatbaar, maar aangezien we binnen het verhaal in de film ook terug in de tijd gaan is het een mogelijke verklaring om het hele verhaal zelf ook naar het verleden te plaatsen. Daarnaast biedt deze tijdsetting de ideale mogelijkheid om de soundtrack van de film te rechtvaardigen. Niet de minste namen komen voorbij: Echo and the Bunnyman, Joy Division, The Church, Duran Duran en dus Tears for Fears (op de director’s cut krijg je er ook nog INXS bij). Ook de rest van de score, die gecomponeerd werd door Michael Andrews, is prachtig en bungelt ergens tussen dromerig en onheilspellend. Naast het tijdsbeeld werkt ook de locatie Middlesex county (in werkelijkheid gefilmd in Californië) eraan mee dat de film een eigen wereld op zich wordt. Die wereld staat op instorten, althans voor Donnie. Maar ook de kijker voelt deze spanning continu.

Als ik zelf een wormgat kon maken of een tijdmachine zou hebben, zou ik graag teruggaan naar het moment dat ik de film voor het eerst zag. Ook al liet het einde me toen verslagen achter, ik was in een klap verliefd. Inmiddels heb ik de film in tien jaar tijd dertien keer gezien, maar ik blijf elke keer oprecht verbaasd over hoe intens mooi hij is en hoe moeilijk het eigenlijk is om er precies je vinger op te leggen. Daarom zal ik hem nog vaak met heel veel plezier gaan herzien.

Mijn lievelingsfilm.

Hier kun je trouwens meer lezen over wat er in The Philosophy of Time Travel wordt beschreven.

#donnie darko #filmanalyse #analyse #lievelingsfilm #richard kelly #jake gyllenhaal

0 notes

kaasrasper · 8 years

Text

A BIGGER SPLASH

Een manische duik in het diepe

Regie: Luca Guadagnino / Cast: Tilda Swinton, Ralph Fiennes, Matthias Schoenaerts, Dakota Johnson e.a. / 124 minuten / 2015

Marianne (Tilda Swinton) en Paul (Matthias Schoenaerts) verblijven in Italië, omdat Marianne herstellende is van een keeloperatie. Zij is een rock legende en hij een documentairemaker. Al vrijend en badend in de zon brengen de twee hun tijd door. De rust wordt echter snel verstoord wanneer Harry (Ralph Fiennes) en zijn dochter Penelope (Dakota Johnson) het koppel komen bezoeken. Harry is een oude vlam van Marianne en een goede vriend van Paul. Die vlam blijkt nog niet helemaal gedoofd, waardoor de verhoudingen tussen de personages op scherp komen te staan. Niet in de minste zin door het buitenzinnige gedrag van Harry.

A Bigger Splash is Guadagnino’s tweede samenwerking met Swinton na Io Sono l’Amore en omvat de bewerking van Jacques Derays verhaal dat in 1969 werd verfilmd als La Piscine. Toen met Alain Delon, Romy Schneider en Jane Birkin in de hoofdrollen. De kenmerkende stijl van Io Sono l’Amore komt ook in deze film weer terug, waarbij soms nerveus camerawerk, jump cuts en close-ups te pas en te onpas worden afgewisseld. Ergens verliest Guadagnino zich in zijn stijl waarbij je je zou kunnen afvragen wat het nut is van de visuele bombast, maar in sommige gevallen levert het ook uitzonderlijk mooie plaatjes op. Ook weet de film bepaalde handelingen en kleine gebaren op een intense manier in beeld te brengen en worden voorwerpen op extreme wijze benadrukt. De outfits van Swinton lijken direct uit een modeblad te komen en dat is niet gek aangezien de kostuums door Raf Simons ontworpen zijn.

Net als de soms overdadige stijl van de film gaat A Bigger Splash op narratief vlak ook een aantal keer over de kop. Het grootste probleem van de film is dat de genres zo onduidelijk afgebakend zijn dat je als kijker niet meer weet waar het allemaal naar toe gaat. De film verschuift van komisch naar dramatisch naar mysterieus zonder ooit een duidelijke focus te kiezen. De spanningen die tussen de personages ontstaan blijven borrelen, maar krijgen door deze constante verschuivingen nooit de kans om volledig tot explosie te komen. Jammer, want Guadagnino beschikt over een getalenteerde cast die wel raad weet met wat emotioneel vuurwerk.

Het viertal Swinton, Schoenaerts, Fiennes en Johnson zetten dan ook stuk voor stuk op hun eigen manier excellente rollen neer. Vooral Fiennes mag hierbij niet ongenoemd blijven. Hij gaat met zijn hyperactieve, onverschillige en flamboyante gedrag helemaal over de top. In het begin is dat even wennen, maar juist de irritatie die zijn personage bij de kijker opwekt draagt bij aan het begrip voor de verhoudingen tussen de personages. Een bizar hoogtepunt van de film is wanneer Harry op ‘Emotional Rescue’ van The Rolling Stones een uitzinnige dans laat zien. Niet alleen het gedrag van Harry schiet alle kanten op, ook de verhoudingen tussen hem en de rest van de groep blijven steeds transformeren. De keuze om Marianne nauwelijks te laten praten blijft ergens in het midden, maar laat ook een duidelijk contrast met de uitbundigheid van Harry zien. Johnsons rol lijkt de meest gekunstelde, maar is alles behalve onverdienstelijk. Haar vlakheid doet in het begin vermoeden dat ze het meest oninteressante personage is, hoewel haar apathische gedrag en vreemde manier van verleidelijkheid perfect bijdragen aan de sluimerende spanning.

En zo is A Bigger Splash ondanks zijn gebreken toch een interessante film om naar te kijken. Verhaaltechnisch loopt het in de soep, maar visueel is het prikkelend en het acteerwerk knettert van het scherm. Tegen het einde van de film gaat Guadagnino volledig de mist in en laat de kijker met een aantal flinke plotgaten achter, maar dat mag de pret niet drukken. A Bigger Splash is vooral veel gebakken lucht. De voldoening daarvan is misschien niet van lange duur, maar op het moment zelf smaakt het heerlijk.

#a bigger splash #film review #recensie #luca guadagnio #tilda swinton #ralph fiennes #dakota johnson #matthias schoenaerts

2 notes · View notes

kaasrasper · 8 years

Text

ONLY LOVERS LEFT ALIVE

Bloedmooi

Regie: Jim Jarmusch / Cast: Tilda Swinton, Tom Hiddleston, Mia Wasikowska, John Hurt, e.a. / 123 minuten / 2013

In Lof der Traagheid pleitte de Franse cultuurfilosoof Pierre Sansot voor onthaasting, onder andere op het gebied van cultuur. Traagheid is voor deze onthaasting essentieel. Tegenwoordig wordt ons op allerlei mogelijke manieren cultuur opgelegd. "Dit boek moet je lezen,” "deze film moet je zien," we worden overspoeld door cultuur in een wereld die volgens Sansot gekenmerkt wordt door gejaagdheid. Zijn advies is daarom: just relax, neem de tijd om dingen in je op te nemen en geef jezelf van tijd tot tijd eens over aan verveling. Sansot stierf in 2005, maar had zich wellicht prima kunnen identificeren met de hoofdpersonages uit Jim Jarmusch’ Only Lovers Left Alive. Adam (Tom Hiddleston) en Eve (Tilda Swinton) zijn namelijk vampiers en lopen al een paar honderd jaar op de aarde rond. Voor hen is traagheid een noodzakelijk kwaad, een aangemeten strategie waarmee ze hun oneindige leven iets minder oneindig maken. Deze onsterfelijkheid geeft ze tevens alle tijd om rustig te reflecteren op de wereld.

In de openingsscène zien we hoe Adam en Eve afzonderlijk van elkaar op bed liggend worden gefilmd in een constant draaiend shot. “My head is spinning around and around,” klinkt uit de LP die net als de shots van Adam en Eve onophoudelijk blijft draaien. Hier wordt meteen een poging gedaan om de oneindigheid aan tijd die de twee hebben tastbaar te maken door middel van cameravoering en stemming.

Adam en Eve zijn hopeloze romantici, maar dit uit zich op contrasterende wijzen. Adam is vooral een pessimist en kampt met depressieve gevoelens. Hij slijt zijn jaren met het maken van muziek en kampt met suïcidale gevoelens. Eve is daarentegen een optimist, geïnteresseerd in alles en verslindt boeken bij de vleet. Het koppel leeft gescheiden van elkaar, Adam in Detroit en Eve in Tanger. Adams depressieve gevoelens doen Eve besluiten om naar Detroit te gaan en zich te herenigen met haar geliefde. Opposites attract. Eve en Adam worden verbeeld als Yin en Yang (zij altijd in het wit gekleed en hij louter in een zwarte outfit), ondanks hun tegenstellingen kunnen ze na al die eeuwen samenzijn niet zonder elkaar. Hiddleston en Swinton zijn beide mooie verschijningen en interessante karakters. Swinton met een duidelijke levenslust in haar ogen, maar toch beheerst en op haar hoede. Hiddleston als moeilijke muzikant die koste wat kost van de buitenwereld gescheiden wil blijven. De aantrekkingskracht tussen de twee is duidelijk zichtbaar.

Het gegeven dat de hoofdpersonages vampiers zijn, maakt Only Lovers Left Alive nog niet tot een rasechte vampierfilm. Het hele verhaal is eigenlijk ondergeschikt aan de sfeer die Jarmusch schept. De onsterfelijkheid van Adam en Eve verantwoordt de sloomheid van de film, omdat het op perfecte wijze de oneindige levens van het liefdeskoppel weet te vangen. Het stelt de regisseur tevens in staat op humoristische wijze te refereren naar de maatschappij, (wereld)geschiedenis en cultuur. Bloed wordt genuttigd alsof het drugs is, type O-negatief is namelijk the best stuff there is. Ook een vampier moet tegenwoordig oppassen voor besmet bloed. Na een potje schaken haalt Eve doodleuk een bloedijsje uit de vriezer. Als Adam zijn voorraad bloed gaat halen in het ziekenhuis, doet hij dit onder de naam Dr. Faust en mensen noemt hij zombies. Het duo was zelfs bevriend met Christopher Marlowe en Eve spot met de eeuwenoude – en dus old-fashioned – kamerjassen die Adam draagt.

Het vacuüm waarin het vampierstel leeft wordt onder andere gekenmerkt door nachtelijke ritjes door Detroit. Een plek die niet geheel toevallig is gekozen als filmlocatie. Detroit als failliete stad met zijn enorme hoeveelheid leegstaande en vervallen panden is naast de ideale plek voor Adam om zijn kluizenaarsleven te leiden ook een verwijzing naar de tegenstrijdigheid dat zelfs een stad kan ‘sterven’ terwijl Adam en Eve daar niet toe in staat zijn (in ieder geval niet zolang ze het zonlicht vermijden en andere cliché anti-vampiermiddelen waar Jarmusch zo nu en dan subtiel over grapt).

Ontzettend mooi zijn de scènes waarin Eve in slow-motion door nachtelijk Tanger loopt. De lome gitaarmuziek in combinatie met de groene en oranje gloed van de straatverlichting zorgen voor een broeierig geheel. Het hypnotiserende sfeertje wordt verstoord wanneer de roekeloze zus van Eve voor de deur staat. Ava (Mia Wasikowska) is puberaal, rusteloos en bezit naar eigen zeggen een hoop meer levensvreugde dan haar schoonbroer. Hoewel haar aandeel klein is, is Ava’s personage essentieel voor het verloop van het verhaal.

Only Lovers Left Alive toont een aantal overeenkomsten met een andere recente vampierfilm: A Girl Walks Home Alone At Night. Ook in deze film draait het om sfeerschepping, speelt muziek een belangrijke rol en vormt een romantische verhouding een belangrijk onderdeel van de film. Er zijn binnen het vampiergenre vaker boeiende uitzonderingen geweest die elementen van andere genres vermengen in het geheel, ook het Zweedse Let The Right One In is zo’n film waarbij drama boven het horrorelement staat.

Ergens geeft het eeuwige leven dat gepaard gaat met het vampier zijn een bepaalde vrijheid, maar het houdt tevens een vorm van gevangenschap in. Overdag opgesloten, de kans om ontmaskerd te worden en de afhankelijkheid van bloed. Adam en Eve hebben er zo hun eigen oplossingen op gevonden en hebben hun levenstempo aanzienlijk naar beneden geschroefd. Adam en Eve hebben dus min gehoor gegeven aan het pleidooi van Pierre Sansot, maar voor de filmkijker – de sterveling – is dat toch makkelijker gezegd dan gedaan. Het is misschien wat tegenstrijdig dat ik hier een film probeer aan te prijzen terwijl het volgens Sansot geen kwaad zou kunnen om jezelf van al die opdringerigheid af te zonderen, maar Only Lovers Left Alive is door zijn tempo als film op zichzelf een prima manier om je te onthaasten, al is het maar voor twee uur. Ook als je die behoefte niet hebt en gewoon houdt van alleszins trage cinema, mooie beelden, een bijpassende bezwerende soundtrack en een lading referenties naar (pop)cultuur is deze vampierfilm zeer geschikt om je tanden in te zetten.

#only lovers left alive #vampierfilm #film bespreking #recensie #jim jarmusch #tilda swinton #tom hiddleston

0 notes

kaasrasper · 8 years

Text

INCENDIES

Toeval bestaat (niet)

Regie: Denis Villeneuve / Cast: Lubna Azabel, Mélissa Désormeaux-Poulin, Maxim Gaudette, e.a. / 130 minuten / 2010

Onlangs heb ik zowel Denis Villeneuves meest recente film (Sicario) als zijn doorbraakfilm (Incendies) gezien. Samen met Prisoners en Enemy ben ik tot de conclusie gekomen dat hij één van de meest interessante filmmakers van de pakweg laatste tien jaar is. Het is bovendien boeiend om te zien hoe verschillende elementen uit zijn films blijven terugkeren, al dan niet op diverse manieren. Bij Incendies is het de tragedie die hoogtij viert, maar wel op de typisch sluipende manier die Villeneuve in zijn films hanteert.

Een film kan staan of vallen bij een plottwist. Een film kan ook bezwijken aan een constante stroom van plotwendingen. Bestaat toeval of niet? Het is een vraag die na het zien van Incendies zomaar naar boven kan komen borrelen. Soms kan een film gekunsteld aanvoelen, maar in het geval van Incendies dragen de plotelementen feilloos bij aan de misère die het verhaal binnen druipt. Net als de andere films van de Canadees gaat dit soms harde drama diep onder de huid zitten. Het einde van de film garandeert overigens niet dat de film er daarna ook weer meteen vanonder kruipt.

Vergeleken met Villeneuves laatste drie films leunt Incendies minder op het visuele element, hoewel de film ook zeer fraai geschoten is. Waar Enemy bijvoorbeeld volledig in een gele gloed baadde en Sicario (net als Prisoners geschoten door Roger Deakins) o.a. infrarode shots afwisselde met gebruikelijke shots blijft Incendies vrij ingetogen qua stijl. Eigenlijk valt vanaf Prisoners op hoe Villeneuves typische stijl zich ontwikkeld en de basis daarvan is in Incendies al goed te zien.

Opvallend is hoe de Canadees elke keer weer een beroep doet op het geduld van de kijker en de toeschouwer niet op zijn wenken bedient. In Enemy wordt de kijker de hele film aan het lijntje gehouden en op het einde nog eens extra in het diepe gegooid. Villeneuve laat echt niet alleen de toeschouwer in een verbaasde toestand achter, door zijn personages ook onwetend te laten, kan de kijker zich identificeren met het mysterieuze aspect. In Sicario en Prisoners worden de hoofdpersonages zelf gedurende de hele film in het ongewisse gelaten.

Onwetendheid – zowel voor de kijker als voor de personages – is in Incendies geen uitzondering op de regel. Allereerst omdat de film twee door elkaar vervlochten verhaallijnen bevat die zich in het verleden en heden afspelen. Ten tweede omdat de twee hoofdpersonages in het heden worden opgezadeld met een mysterieuze wens van hun overleden moeder. Zij krijgen te horen dat ze nog een broer hebben en dat hun vader nog blijkt te leven.

De ondertoon van Villeneuves verhalen zijn over het algemeen niet zo blijmoedig. Of het nou over een identiteitscrisis gaat, de wanhoop van een ouder verpakt in een duister detectiveverhaal of de onzekere plaats van een vrouw binnen een gevaarlijke missie, er schemert altijd een bepaalde tragiek door in het verhaal die gaandeweg op zijn plaats valt. In Incendies is deze tragiek de grote drijfveer voor het plot, waarbij Villeneuve zijn tijd neemt om alle elementen langzaam uit te spreiden en te verbinden. Kritiek dat het plot te gekunsteld zou zijn, is bij Incendies niet helemaal onterecht, al kun je er op verschillende manieren naar kijken. In het geval van Villeneuves film is toeval de lijm die alle naargeestige gebeurtenissen in de film aan elkaar plakt. Het concept toeval wordt zodoende een op zichzelf staand thema. In het geval van Incendies levert dat een aantal ijzingwekkende momenten op die naast het what-the-fuck-gevoel van de kijker ook de emoties en verlangens van de personages inlost én tegelijkertijd compleet overhoop haalt.

Het verhaal van de film is gebaseerd op een theaterstuk, waarin de elementen van een Griekse tragedie te herkennen zijn. De film speelt zich af in het verleden en het heden, waarbij de twee verhaallijnen beiden gaan over een zoektocht. Voor de hoofdpersonages geldt dat deze zoektocht steeds meer van aard verandert. Identiteit speelt hierbij een centrale rol. Daarnaast blijft toeval de rode draad en voedingsbodem voor de ontknoping van het verhaal en ontwikkeling van de personages. Door een deel van het verhaal in een fictief land te laten afspelen wordt het gevoel van vervreemding en ontdekking tastbaar gemaakt. De oorlog die zich in het fictieve land afspeelt doet sterk vermoeden dat het om een impliciete verwijzing naar Libanon gaat, maar de functie ervan is vooral het laten zien hoe zo’n gebeurtenis een mens fundamenteel kan veranderen. Deze oorlog verscheurt een familie en de individuen binnen deze familie.

Villeneuve opent zijn film met een scène waarin Radioheads ‘You and Who’s Army?’ klinkt. We zien het typisch trage inzoomende camerawerk. Naast de meesterlijke sfeerschepping wordt hier al benadrukt dat we deze scène in ons achterhoofd moeten houden. Het mysterie wordt daarmee vanaf het begin opgevoerd. Uiteindelijk zal de cirkel rond gemaakt worden. De verrassingen waarmee dat gepaard gaat zijn vooral onaangenaam van aard. Ze leggen de basis voor een aangrijpend en ongelofelijk verhaal dat gevoelens, familiebanden en landsgrenzen overstijgt.

#incendies #denis villeneuve #film bespreking #film review #recensie #film

1 note · View note

kaasrasper · 9 years

Text

De 10 beste nummers die langer dan 10 minuten duren

Tijd voor een flinke lijst. Een top 10 van liedjes die meer dan 10 minuten in beslag nemen. Van dansbaar naar psychedelisch naar ontroerend en weer terug. Laat je meeslepen en hypnotiseren. Klik op de titel om het nummer direct te beluisteren via YouTube. Totale speelduur: 2 uur en 21 minuten.

01. The Juan Maclean – The Sun Will Never Set On Our Love (10:11)

‘The Sun Will Never Set On Our Love’ is het afsluitende nummer van The Juan Macleans laatste plaat In A Dream. Qua spanningsopbouw en opbouw in zijn geheel een perfect uitgewerkt nummer, vakkundig wordt de spanning gedurende de eerste twee minute naar een hoogtepunt gebracht. Vervolgens ontvouwt het nummer zich tot een prachtig geheel waarbij Nancy Whangs zang en John MacLeans beats een droomhuwelijk aangaan. Een nummer als dit op een album genaamd In A Dream kan ook niets anders dan een droom zijn.

02. Róisín Murphy – Simulation (11:35)

Moloko hield op te bestaan en daarmee ontstond de solocarrière van Róisín Murphy. Enerzijds jammer, anderzijds een geschenk uit de hemel. Na twee fantastische albums kreeg Murphy een kind en zette haar muzikale carrière op een (zeer) laag pitje. In 2012 kwam ze uit het niets met een nieuw nummer, en na die lange afwezigheid moet ze gedacht hebben: nu moet het natuurlijk wel de moeite waard zijn. ‘Simulation’ telt een dikke elf minuten en is muziek voor in de slaapkamer pur sang, excuse my words. Murphy weet deze sfeer perfect te vangen met haar lijzige zang. Hypnotiserend en bedwelmend.

03. The Chemical Brothers – Escape Velocity (11:57)

Deze broertjes houden wel van een grapje. Escape Velocity is fenomenaal en dan nog niet eens het beste nummer dat ze ooit maakten. Na het wat tegenvallende album We Are The Night was dit een soort fuck you waarbij The Chemical Bro’s alles wat ze eerder uitbrachten kaal stripten en met hun meest typerende elementen iets nieuws schepten. ‘Esape Velocity’ is binnen het album Further een op zichzelf staand iets. Een tornado. Alsof één hoogtepunt niet genoeg is strooien de broertjes met climaxen. ‘Escape Velocity’ krijgt zodoende zelfs iets grappigs mee, op het eerste gezicht onvoorspelbaar, maar als je weet waar The Chemical Brothers toe in staat zijn eigenlijk volslagen logisch. Daarom is ‘Escape Velocity’ het meest zelfbewuste nummer dat ze tot nu toe maakten, iets wat het tweetal op het einde met een voice-over nog eens dik benadrukt: “Well, that was some experience. Now just let me adjust the spatial controls and we'll move to another observation point.”

04. The Field – Leave It (11:36)

The Field heeft het gebruik van repetitieve geluidsloops tot een handelsmerk gemaakt. Hij weet namelijk op elk album zijn stijl maximaal uit te buiten, zonder dat het eentonig wordt. Het is best grappig dat de Zweed niet in herhaling valt, juist door keer op keer weer gebruik te maken van herhaling. Dan weer wordt er een versnelling tegenaan gegooid en steeds weer wordt er over het geheel een nieuw geluidsvliesje gedrapeerd. Het geheel is adembenemend met een ongekende dynamiek.

05. Fuck Buttons – Hidden Xs (10:12)

Elektronische shoegaze. Moedwillig lawaai maken. Na drie albums hebben deze twee Britten dat trucje best goed door. Mooie lawaai dus, kan dat eigenlijk wel? Jazeker. De schurende synthesizers worden bijgestaan door een prachtige heldere melodie. Het geheel klinkt nagenoeg zeer harmonieus. Fuck Buttons weten met deze aanpak keer op keer weer een muzikale paradox neer te zetten. Overigens schuwt dit tweetal ook niet om lange nummers te maken, ‘Surf Solar’ had ook zo in deze lijst kunnen staan.

06. Underworld – Spikee (12:32)

Underworld heeft tientallen briljante nummers gemaakt en was toonaangevend in de Britse techno-scene van de jaren ’90. Veel van die geniale nummers blijven net onder de 10 minuten hangen en moet ik daarom met pijn in mijn hart uit deze lijst verbannen. ‘Spikee’ telt een deftige twaalf minuten en is een brok energie en epicness. De voortstuwende kracht in de muziek brengt het nummer naar een prachtig hoogtepunt. Op het einde toveren deze twee heren nog iets uit de hoge hoed wat sterk lijkt op een elektrische gitaar. Elke klank in dit nummer wordt er met een power van jewelste uitgeperst.

07. Sufjan Stevens – Impossible Soul (25:35)

25 minuten, waarom ook niet? Gepingel, harpgeluiden, drums, trompetten, schurende gitaarsolo’s, de hele mikmak. Sufjan Stevens spant de kroon in deze lijst met zijn ‘ Impossible Soul’, die maar liefst 25 minuten in beslag neemt. Snel dan weer traag, luid dan weer zacht, uitbundig dan weer ingetogen. Elektronica, rock, folk en pop komen samen in deze bubbel die zich almaar blijft uitbreiden. Psychedelisch, meeslepend en meer dan mooi. “Don’t be distracted” luiden de lyrics. Dat is nogal wat om te vragen bij een nummer als dit. Maar laat je niet misleiden door de speelduur. ‘Impossible Soul’ is door zijn grootse aanpak en diversiteit ook zo weer voorbij. Alsof je een mini-album opzet.

08. zZz – Juggernaut (20:29)

Save the best for last, moeten het Amsterdamse duo zZz gedacht hebben op hun meest recente album Juggernaut. De afsluitende titeltrack is een epische knaller die ruim 20 minuten lang blijft door denderen als een sneltrein. Een opeenstapeling van climaxen waarbij op slinkse wijze gas wordt toegevoegd en teruggenomen, waardoor je hoofd er bijna van gaat tollen. Zeker in vergelijking met de rest van het album, waarbij je denkt dat het tweetal – op ijzersterke wijze welteverstaan – het bekende pad bewandeld, is dit nummer een echte bom die deze verwachtingen op één slag vernietigd. Een zeer explosieve en tevens zeer hypnotiserende track.

09. Burial – Rival Dealer (10:47)

Burials Rival Dealer EP is niet alleen qua muziek een hoogtepunt uit zijn oeuvre, maar draagt ook een beladen boodschap met zich mee. Identiteit, seksualiteit en onzekerheid worden in dit nummer behandelt. Het nummer is eigenlijk een samenvoeging van verschillende losstaande nummers. William Bevan schuwt er niet van om de muziek soms helemaal te laten wegvallen en met een totaal andere melodie en/of ritme verder uit te pakken. Dit nummer is daarom elke keer weer verrassend om te luisteren, schiet van dreigend naar dromerig en probeert de luisteraar ook aan het nadenken te zetten.

10. Nils Frahm – For – Peter – Toilet Brushes – More (16:49)

Nils Frahm de muziektovenaar en -kunstenaar. De fantastische pianist. Hij neemt je mee in zijn soundscapes. Op dit nummer van zijn live-album Spaces komt van alles voorbij. Meeslepende synths, krachtige drums en virtuoos pianospel. De titel doet misschien vermoeden dat het nummer uit vier losse delen bestaat, maar elk deel vloeit moeiteloos over in het volgende en de verschillende elementen sluiten naadloos op elkaar aan. De overgang van synthesizers naar piano is prachtig. Je wordt weer even met beide benen op de grond gezet. Maar niet voor lang. Het laatste deel van het nummer is namelijk vrij overdonderend.

#music #top 10 #songs over 10 minutes #the juan maclean #roisin murphy #the chemical brothers #the field #fuck buttons #underworld #sufjan stevens #zzz #burial #nils frahm

1 note · View note

kaasrasper · 9 years

Text

BIRDMAN: OR (THE UNEXPECTED VIRTUE OF IGNORANCE)

De schemering tussen realiteit en fantasie

Regie: Alejandro González Iñarritu / Cast: Michael Keaton, Edward Norton, Emma Stone, Zach Galifianakis e.a. / 119 minuten / 2014

Alejandro González Iñárritu staat vooral bekend om zijn mozaïekverhaalstructuren, daar zijn Amores Perros, 21 Grams en Babel alle drie mooie voorbeelden van. Die terugkerende vertelstructuur bevat een soort complexiteit, maar hij weet deze altijd op een realistische en rauwe manier te vertalen naar het scherm. Die ingewikkelde vertelstructuur komt ook voor in Birdman, alleen nu niet zozeer verhaaltechnisch. Je vindt de complexiteit deze keer terug in de manier waarop het verhaal wordt vastgelegd. Zodoende lijkt Birdman één lang shot waarin alles nauw op elkaar is afgestemd. Het rauwe randje uit zijn vorige films is ook terug te vinden en zelfs het realistische element prikt door het geheel heen. Je zit met je neus namelijk dicht op de personages en volgt hen door middel van de vloeiende camerabewegingen. Birdman bevat echter ook een aantal absurde en haast surrealistische gebeurtenissen waardoor je als kijker soms niet meer weet wat realiteit is en wat niet.

Birdman gaat over een acteur die met veel pijn en moeite zijn gloriedagen als superheld-acteur weer probeert te evenaren door in een Broadway-toneelstuk te spelen. Te midden van de chaos probeert hij ook de band met zijn dochter te herstellen en moet hij omgaan met vervelende zaken zoals een hoofdrolspeler die zich maar niet weet te gedragen en een zure criticus die hem kapot wil maken. In de wirwar van personen botsen ego’s, persoonlijkheden en verschillende belangen met elkaar. Birdman is hiermee tevens een kritische en inktzwarte kijk op onze huidige samenleving waarin eigenbelang en egocentrisme vaak centraal staan.

Vooral in het eerste kwartier is het wennen aan de dynamiek en energie die de film bevat. Birdman heeft een vrij nerveuze vibe die in alle facetten van de film terugkomt. Personages gedragen zich gejaagd, de soundtrack is nogal rusteloos en de camera zwiert door de gangen van het theater. Als je je daar echter doorheen worstelt, wordt je helemaal in de film opgezogen en staat je een uiterst speciale kijkervaring te wachten. Het is lastig om deze film in een hokje te plaatsen of om er je vinger op te leggen. Birdman is zo’n film die je niet per se hoeft te snappen om er toch iets van te vinden.

Qua genres bevindt Birdman zich ergens tussen satire, zwarte komedie, drama en zelfs een snufje fantasie. Ook qua gevoelens schiet de film alle kanten op. Spijt, liefde, jaloezie, angst, woede, maar ook ambitie en verlangens, ze komen allemaal voorbij. Soms doet de film aan Magnolia denken, die soms ook zo prachtig gecoördineerd is en ook een complexe structuur en grote hoeveelheid aan personages bevat. De unieke aanpak van Birdman tilt het geheel echt naar een hoger niveau. Het feit dat er een moeizame vader-dochter relatie, break-up/liefdesdrama en uitgerangeerde acteur in zit (we hebben dat echt wel al vaker gezien) moet de kijker maar gewoon omarmen. Nog nooit eerder is een verhaal met deze elementen op zo’n bijzondere manier verteld.

Het camerawerk van Emmanuel Lubezki is verschrikkelijk mooi, met prachtige lange shots zoals je ze ook in Gravity of Children of Men kon zien. Je komt eigenlijk ogen tekort. Overal lopen lijntjes en keren dingen terug. De illusie dat het één lang shot is draagt ook bij dat de stortvloed aan ideeën en verhaalelementen een samenhangend en voelbaar geheel wordt. Ook de acteurs leveren een fantastische prestatie. Het overacting wordt net tot op de goede hoogte doorgetrokken, waardoor de hele theater feeling perfect wordt overgebracht. Michael Keaton en Emma Stone maken de meeste indruk, maar ook Edward Norton is tamelijk geniaal. Keaton speelt een acteur die een acteur speelt die vroeger een hippe superheld speelde en nu zijn hoogtijdagen achter zich heeft gelaten. Grappig als je je bedenkt dat Keaton vroeger Batman ‘was’ en nu als deze Birdman/Riggan Thomson waarschijnlijk op 63-jarige leeftijd de rol van zijn leven speelt.

Als je denkt dat je dan alles wel hebt gehad, kom je bij het einde. Je wordt daarbij twee keer op het verkeerde been gezet. Het is zowel spannend als mooi als absurd tegelijk. Bovendien word je als kijker nu in het diepe gegooid, want waar heb je in godsnaam naar zitten kijken? De lijn tussen realiteit en fantasie die tijdens de film al vrij onduidelijk was, wordt nu volledig doorgeknipt. Dat beetje houvast dat je als kijker dacht te hebben verlies je nu helemaal. En laat dat nou juist het gevoel zijn wat de personages in deze film ook allemaal hebben. Hopelijk weet Birdman tussen het gros van de waargebeurde verhalen over inspirerende personen in op safe gespeelde films de Oscar voor beste film in de wacht te slepen.

#birdman #alejandro gonzález iñarritu #michael keaton #emma stone #movie

0 notes

kaasrasper · 9 years

Text

BJÖRK - VULNICURA

Een gebroken hart terug aan elkaar zingen

Mysterieus, IJslands, kinderlijk, schreeuwlelijk, muzikale duizendpoot, hipster elf. Of je haar nou haat of adoreert, er zijn ontelbare manieren om Björk te omschrijven. Op elk album neemt ze een andere gedaante aan, wisselt ze van thema, of bezingt ze dingen waar je in eerste instantie niet van dacht dat je er een liedje over zou kunnen schrijven. Zoals Kate Bush over een wasmachine kan zingen, zo kan Björk zingen over hoe ze voorwerpen van een berg gooit. Gek genoeg klinkt het altijd magisch. De IJslandse heeft al vaak bewezen dat ze zonder moeite avant-garde met pop en elektronica weet te combineren en bereikt daarnaast ook nog eens een breed publiek. Ze is eigenlijk niet alleen een zangeres of muzikant, maar een volwaardige kunstenares. Haar performances, outfits en albumcovers, het hoort er allemaal bij. Haar voorlaatste plaat Biophillia was misschien wel haar meest ambitieuze project. Dit album werd aangevuld met een app, filmpjes, een documentaire, muzikale workshops en noem het maar op. Björk creëerde hiermee haar eigen artistieke universum, voor zover dat nog niet bestond.

Dit jaar breidt Björk haar universum nog een stukje verder uit, niet opnieuw met een ambitieus en groots opgezet multidisciplinair project, maar met een thematische plaat waarmee ze zichzelf kwetsbaar opstelt. Haar relatie met Matthew Barney liep stuk en Vulnicura beschrijft deze pijnlijke breuk, van de momenten waarop de eerste scheurtjes zich vertoonden tot de nasleep van de scheiding. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, lekte het album twee maanden te vroeg uit, waarop de zangeres besloot het album twee maanden eerder uit te brengen via iTunes. Leuk voor de fans, maar extra zielig voor de al terneergeslagen Björk. Vulnicura is dus een heartbreak album. Het is, na de alleszins onpersoonlijke albums Volta (Björk als oermens) en Biophillia (Björk als microben- en astrologie-liefhebster), persoonlijker dan je je ooit had kunnen voorstellen.

Op alle fronten kan Vulnicura bijzonder worden genoemd. Björk bewijst wederom dat ze één van de meest bijzondere stemmen in de muziek business heeft. Het uitspreken van bepaalde klanken (haar rollende r) en de uithalen die ze maakt zetten je trommelvliezen goed aan het werk. Dit zijn de typische Björk-elementen zoals je op haar eerdere albums ook al hoorde. De kracht van het album zit hem echter niet alleen in de prachtige beats - verzorgd door Arca en The Haxan Cloak - en mooie zang. Het is vooral de boodschap en het thema dat Björk hier met veel emotie uitstalt, wat indruk maakt. Ze opent zichzelf letterlijk naar de hele wereld. Dit is ook terug te zien op de albumhoes, waarbij ze haar borstkas heeft open geritst. De IJslandse heeft op haar eerdere platen al vaak over de liefde gezongen, maar nog nooit in dezelfde context als op Vulnicura. Debut had een seksuele ondertoon, Post ging over onverschrokkenheid en op Homogenic zagen we een agressieve Björk. Vulnicura gaat over de pijnlijke kanten van de liefde en daarbij komende zaken zoals de impact van een scheiding op het gezin (één song heet ‘Family’), het omgaan met verdriet en het proces van er weer bovenop komen.

Het zijn allemaal niet de meest lichte thema´s, maar Björk weet ze moeiteloos op te pakken en aan de luisteraar te beschrijven. De zangeres vertelt een zware boodschap aan de luisteraar en probeert zichzelf er daarnaast weer bovenop te zingen. Het resulteert in wat tot nu toe Björks meest oprechte plaat is, recht uit het hart. Waar sommige van haar vorige platen voornamelijk een wereld op zichzelf waren (Homogenic, Vespertine, Volta en Biophillia), draait deze plaat volledig om Björk zelf. De beleving van deze plaat wordt extra speciaal als je beseft dat je bij het luisteren als het ware betrokken bent bij een deel van het leven van de artieste.

In negen nummers bezingt de zangeres haar leed, maar nooit wordt de toon echt verdrietig of neergeslagen. Björk zegt niet: “Kijk mij eens zielig zijn.” Van wederzijds respect in ‘Stonemilker’ naar de beschrijving van het kritieke punt in de relatie in ‘History of Touches’ naar volharding in ‘Quicksand’. Soms ingetogen en soms met solide beats. Vulnicura is geheel rond haar stukgelopen relatie opgebouwd. Één van de mooiste nummers op Vulnicura is ‘Atom Dance’, waarop ze voor de tweede keer samen zingt met Antony Hegarty. Deze track beschrijft de tweestrijd binnen een relatie als twee personen met elkaar botsen (When you feel the flow as primal love. Enter the pain and dance with me! / No one is a lover alone. Most hearts fear their own home). Het resultaat van die tweestrijd is een explosieve knal.

Vulnicura is sinds Vespertine Björks beste plaat te noemen. Het album is een mooie balans tussen enerzijds de pijn die haar liefdesverdriet met zich mee brengt en anderzijds de afsluiting van zo´n pijnlijke periode. De openheid en oprechtheid van de teksten, ondersteund door Björks fenomenale strot en de diversiteit aan muziek maken Vulnicura tot één van de boeiendste platen uit haar gehele oeuvre. Het album is doordacht en ontzettend goed geproduceerd. Op tekstueel vlak is het juist zeer emotioneel en die emoties geven in dit geval een tijdelijke gemoedstoestand weer. Vulnicura is daarmee een afbakening binnen het leven van de zangeres. Ook in tijden van liefdesverdriet, verwoesting en dramatiek weet Björk haar magie te behouden. In die nasleep van een versplinterd hart heeft de luisteraar iets heel bijzonders om zich aan de vergapen. Een nieuwe reis binnen het Björk-universum.

#björk #album review #recensie #vulnicura #muziek

0 notes