#παράξενα

[reality-breaker]

Επιλογές Απριλίου (2/4)

Ένα γκράφιτι που αποκαλύπτεται από την αντανάκλασή του | Ημερολόγιο με εικόνες προπαγάνδας του Β’ ΠΠ | Η τέχνη του Jason Mowry | Οι ιερές γεωμετρίες του Daniel Martin Diaz | Ο H.P. Lovecraft ως φιλόσοφος | Μια κοντινή ματιά στο ηλεκτρονικό χαρτί (e-paper) | Ο ιερέας που εφηύρε το αλεξίσφαιρο γιλέκο | Το πρώτο φορητό ρολόι | Τεχνητή νοημοσύνη και βιβλία | Τα σκοτεινά γκράφιτι του David Lozano | Ρετρό γητεύτρες των φιδιών | Το πείραμα του Oak Ridge: Ψυχιατρική θεραπεία, ή βασανιστήρια; | Πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς το The Empire Strikes Back | Ένα παλιό ταϊλανδέζικο χειρόγραφο | Hammer Film Productions | RIP James M. Ward, ένας πρωτοπόρος του Dungeons & Dragons

➤ https://www.fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=04_2024#1

#links #γκράφιτι #τέχνη #φαντασία #παράξενα #γεωμετρίες #lovecraft #φιλοσοφία #τεχνολογία #ρετρό #φίδια #ψυχιατρική #Star Wras #ταινίες #rpg #τρόμος

[kampanianews]

Έγινε και αυτό-Θαμώνας ανέβηκε στην πίστα και χτύπησε τον Αντύπα

Έγινε και αυτό-Θαμώνας ανέβηκε στην πίστα και χτύπησε τον Αντύπα

Έγινε και αυτό-Θαμώνας ανέβηκε στην πίστα και χτύπησε τον Αντύπα. Ένα πρωτοφανές περιστατικό έλαβε χώρα στο νυχτερινό μαγαζί, όπου εμφανίζεται ο Αντύπας.Ενώ ο γνωστός λαϊκός τραγουδιστής βρισκόταν στην πίστα, ερμηνεύοντας τη μεγάλη του επιτυχία «Είμαι στα χάι μου», με το κοινό να του πετάει πανέρια με λουλούδια, δέχτηκε επίθεση από θαμώνα του μαγαζιού. Ο άνδρας ανέβηκε στη σκηνή και επιτέθηκε…

View On WordPress

#Παράξενα νέα

[orgismenh]

παράξενα παιδιά

προτιμούν να καυλώνουν εξ αποστάσεως

παρά εξ επαφής

- Ντίνος Χριστιανόπουλος

#greek posts #greek tumblr #greek status #σκατοποσταρω #greek quotes #greek literature #greek poetry #greek poem #greek poet #ελληνικα στιχακια #ελληνική λογοτεχνία #ελληνική ποίηση #ποίηση #ελληνικό ποίημα #ντινος χριστιανοπουλος #άνθρωποι #ανθρώπινες σχέσεις #έρωτας #σεξ #απόσταση #συγχρονη ελληνικη τεχνη #σύγχρονη εποχή #συναισθήματα #άγγιγμα #orgismenh

[theklaapologist-gaitanosversion]

Greekblr oc sexyman poll bracket 2 round 1 #3

Άρι belongs to me >:D

dr Marinko Arkadiye belongs to my beloved @cannivalisms

PROPAGANDA UNER THE CUT

ΑΡΙ <333

Ο αδερφός μισανθρωπία <3333 κοιτάξτε τώρα να δείτε, γεννήθηκε μια παράξενη χρόνια με παράξενα αστρολογικά φαινόμενα και το ζώδιο στο οποίο βρισκόταν ο ήλιος ήταν αυτό του αντίστοιχου τοξότη αλλά στον κόσμο μου ήταν ο αστερισμός με τον γενάρχη των ξωτικών (εγκληματίας πολέμου φρ) πάνω στον δράκο του. Λογω αυτών των παράξενων φαινομένων ο Αρι δεν βγήκε μόνο τ*ξοτης αλλά και λιγάκι μαγικός όπως όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν εκείνη τη χρόνια. Σε όλα του τα παιδικά χρόνια είχε μια εμμονή με τη θρησκεία με αποτέλεσμα να παρατήσει το σχολείο στα 12 και να πάει να σκαρφαλώσει το αντίστοιχο Έβερεστ για να δείξει ότι το πάνθεον τον θέλει όσο το θέλει κι αυτός. Το πέτυχε αλλά φυσικά πήρε και το μυαλο του αέρα. Οι γονείς του επειδή τον θεωρούσαν νεκρό αφού ήταν τελικά ζωντανός αποφάσισαν να τον αφήσουν να πάει να γίνει μοναχός κι έτσι ξεκινάει η ιστορία του. Γιατί να τον ψηφίσετε

είναι μια ναρκισσιστική μάζα από κόμπλεξ που φάσκει και αντιφάσκει και αιρετικός με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Στο σημείο αυτό έχει γίνει τόσο μανιακός με τη θρησκεία του που φέρεται λες και είναι ο ίδιος μέλος του πάνθεον. Ακολουθεί κατά γράμμα τις γραφές αρκεί να συμφωνεί ο ίδιος μαζί τους. «Ποιος είπε ότι το τάδε_» «εγώ» «μα αυτό είναι ύβρις» «όχι άμα το κάνω εγώ»

Ανήκει στο ανώτατο τάγμα μοναχών που έχουν απαρνηθεί την ατομικότητα τους. Δηλαδή είναι απλά ένα μέρος του πλανήτη όσο είναι κι ένα λουλούδι, ένα δέντρο, ένα ποτάμι. Τώρα αν το τηρεί όμως αυτό είναι λίγο περίπλοκο.

Όλοι μας όσοι είμαστε θρησκευόμενοι θελουμε να μαστουρώσουμε με θυμίαμα, γουελ αυτός είναι μόνιμα

ΧΟΜΟΕΡΟΤΙΚ ΜΠΙΦ ΜΕ ΤΟ ΝΕΛΣΟΝ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ!!!!!!

EINAI ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ ΜΕ ΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΛΑΙΚΚΚΚΚΚΚΚΚ ΣΟΡΙ ΚΙΟΛΑΣ

DR MARINKO ARKADIYE <333

marinko is a disgraced surgeon - previously one of his town's best, his life took a spiral for the lovecraftian horror-esque after a patient died under his care. marinko, in a state of unchecked shock, stayed by her body for days at a time, and coped in the worst imaginable way by finally deliriously romanticizing it- realizing there was something beautiful about death too, that it was just as multifaceted as life, etc. that the inside of a dead body is just as interesting as an alive one. that is around the time when more patients started to die under his watch, his mental health spiraled further, and some choice incidents of gravedigging were reported (this is what happens when you don't switch career paths). a lot more stuff happens in the meantime for him mentally, but eventually his fall for grace features some less than savory rumors concerning him and the bodies of his patients and marinko being forced to flee town. rn he hangs out with a terminally ill woman who makes her living by retrieving the corpses of addicts, extracting the drug that killed them, purifying it, and reselling. they were childhood best friends. she has agreed to let him cut her open when she dies. he loves her too much to let her die like that. he also can't wait.

i don't have any writing for him yet but stay tuned and vote him if you like fucking crazy potentially necrophilic doctors (he denies fhe rumors) with long hair 🙏🙏

#ΒΑΛ ΕΧΟΥΜΕ ΦΥΓΕΙ ΕΛΑ #το συγκεκριμένο πολλ είναι όντως δύσκολο δεν έχω να πω κάτι ξέρω οτι και στους δυο αξίζει να προχωρήσουν #ας δώσουμε τα χέρια <333333 #greekblr oc sexyman poll

[alloligo]

"καλύτερα να πάμε σινεμά" μου είπε

"βαριέμαι στο δωμάτιό σου"

παράξενα παιδια

προτιμούν να καυλώνουν εξ αποστάσεως

παρά εξ επαφής

#ντινος χριστιανοπουλος #ποιήματα #ποιηση

[psychotiko-epeisodio]

Με κοιτάνε παράξενα κάθε που μιλάω για εσένα και μένα.Και αναρωτιέμαι γιατί,αφού είσαι η μόνη όμορφη ιστορία που έχω να αφηγηθώ.Πως γίνεται,ρωτάνε.Μετα από όλα όσα σου έκανε,εσύ να μπορείς να μιλάς με τόση αγάπη για εκείνον;Και εγώ αναρωτιέμαι πώς θα γινόταν αλλιώς;Δεν ήταν ένα πράγμα,όπως έλεγες και εσύ.Ηταν πολλά.Μπορει να εισαι ο μόνος που κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια τον χειρότερο μου εαυτό,αλλά εισαι επίσης εκείνος που κατάφερε να βγάλει τον καλύτερο και αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να το ξεχάσω.Μπορει να σταξαν κάμποσα δάκρυα από τα μάτια μου,αλλά επίσης χάραξαν τα μάγουλα μου,τα πιο αληθινά χαμόγελα.Καποτε υπήρξες εκείνος που ένωσε ένα ένα τα χίλια κομμάτια της καρδιάς μου,ακόμη και αν ήσουν ο ίδιος που την έσπασε ξανά στο τέλος.Για αυτό λοιπόν,θα ήταν άδικο να μιλώ με μίσος για εσένα,η να παριστάνω πως δεν υπήρξες ποτέ.Και ασχέτως με την κριτική που εισπράττω για αυτό,δεν θα σταματήσω ποτέ να υπερασπίζομαι τα συναισθήματα μου για εσένα.

Θα συνεχίσω λοιπόν να μιλώ για εσένα με όση αγάπη μου έχει απομείνει.Δεν περιμένω κανέναν τους να καταλάβει,ούτε καν εσένα.Και αν με ρωτάνε γιατί,θα απαντώ μονάχα πως ήσουν ο άνθρωπος που κατάφερε να με κάνει να νιώσω ανθρώπινη και που ήταν εκεί να μου κρατά το χέρι κάθε φορά που νόμιζα πως θα το έχανα αυτό.

Για αυτό,δεν χρωστάω πουθενά εξηγήσεις,ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό.Ησουν ότι καλύτερο και ότι χειρότερο μου έχει συμβεί και ότι και αν γίνει εν τέλη,ποτέ το ένα δεν θα καταφέρει να αναιρέσει το άλλο.

Σ'αγαπω.

#aesthetic #greek quotes #greek posts #greek texts #γρεεκ ποστς #greek tumblr #γρεεκ τεξτ #γρεεκ ταμπλρ #greek rp #greek rap

[justforbooks]

Στο Τόκιο, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, και μάλιστα κοντά στο 1964, την καθοριστική χρονιά για την αναστημένη από τα ερείπιά της Ιαπωνία, η οποία, ως διοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων, ανακτούσε το καθεστώς ενός πολιτισμένου έθνους και ξεκινούσε την εκπληκτική της οικονομική άνοδο, δυτικόφερτοι κοσμικοί και διανοούμενοι έκαναν μεγάλη ζωή, τρέχοντας από κοκτέιλ σε κοκτέιλ, κι από πάρτι σε πάρτι, και λανσάροντας συνεχώς μόδες.

Σε αυτήν τη λαμπερή κοινωνία, ανήσυχη μάλλον παρά χαρούμενη, με μεγάλη έφεση στο αλκοόλ και θητεία στα μεγάλα πανεπιστήμια που έχαιραν ομόφωνου σεβασμού, επιφανειακά ατίθαση αλλά και κατ' ουσίαν σοβαρή, δεκτική απέναντι στις ανατρεπτικές ιδέες (μηδενισμός, αριστερισμός, εξέγερση κατά των ταμπού μιας χώρας με πολύ ισχυρούς κοινωνικούς εξαναγκασμούς, αλλά και σχεδόν απαλλαγμένης από το βάρος των εξ αποκαλύψεως θρησκειών), μερικά ιδιαίτερα άτομα ασκούσαν ένα είδος αόριστης εικονοκλαστικής πολιτιστικής αυθεντίας.

Ο Μισίμα, από τους πιο αναγνωρίσιμους μεταξύ αυτών, ήταν τότε ένας λεπτός και μυώδης σαραντάχρονος άνδρας, εξαιρετικά κομψός μέσα στη σφιχτή δυτική στολή του σκούρου χρώματος, περισσότερο ελκυστικός παρά όμορφος λόγω ενός συσπασμένου προσώπου, πολύ λεπτών χειλιών, μικρών και ερευνητικών ματιών, που σε κοίταζαν από κάτω, με ένα βλέμμα δύσπιστο όσο και περιφρονητικό. Διάσημος στα είκοσι τέσσερά του, ήδη από το Εξομολόγησεις μιας μάσκας που δημοσιεύθηκε το 1949, ο παραγωγικός αυτός συγγραφέας - όλοι οι γνωστοί Ιάπωνες συγγραφείς, είτε με μεγάλο ταλέντο είτε όχι, είναι σταχανοβιστές της γραφής - είχε δοκιμάσει όλα τα είδη, το μυθιστόρημα, το διήγημα, το δοκίμιο, τη θεατρική ή κινηματογραφική μεταφορά. Είχε παίξει σε πολλές ταινίες και τα περισσότερα κείμενά του, μακρά ή σύντομα, είχαν γίνει σενάρια, ενώ η λογοτεχνική του υπερδραστηριότητα δεν γνώριζε και δεν επρόκειτο να γνωρίσει καμία παύση μέχρι το 1970.

Το 1964, είχαν ανέβει στο Αυτοκρατορικό Θέατρο τα δικά του παράξενα Πέντε μοντέρνα μονόπρακτα του Νο, γραμμένα το 1956, ένα είδος αναφοράς στην κληρονομιά του κανονιστικού προτύπου της "Ημέρας του Νο", που περιελάμβανε επομένως, όπως και στον Ζεαμί, θεατρικό συγγραφέα και θιασάρχη, εφευρέτη του είδους στο 14ο αιώνα, πέντε θεατρικές δράσεις με χορούς και ψαλμωδίες. Την εποχή των Ashogaga Σογκούν, και των φρικτών εμφυλίων πολέμων, αυτή η ψυχαγωγία υψηλής κουλτούρας με τις ερωτικές δολοπλοκίες της με φόντο βίαιους θανάτους, άρεσε πολύ σε μια αιμοσταγή αριστοκρατία μορφωμένων πολεμιστών. Πιστός στην αρχική διάταξη του έργου και σε μεγάλο βαθμό και στη θεματική, τόσο ανιμιστική όσο και βουδιστική του Νο, μιας από τις κορυφαίες εκφράσεις της ιαπωνικής τέχνης, ο Μισίμα είχε ωστόσο αλλάξει εντελώς το νόημά του, μεταβάλλοντας σε μπαλέτο ημίγυμνων αγοριών, όμορφων σαν αγάλματα, τη φανταστική ατμόσφαιρα αυτών των μαγικών έργων. Είχε κυριευτεί τότε απολύτως από τη γοητεία της βίαιης και υπέροχης παράδοσης της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, δοξάζοντας παράλληλα μία ένοχη και φλογερή ομοφυλοφιλία που δεν έπαψε ποτέ να προβάλλει μετά τις Εξομολογήσεις μιας μάσκας.

Παράξενο πεπρωμένο, δομημένο με ενάργεια ως δράμα ή ίσως ως φάρσα με τραγική έκβαση. Παντρεμένος από το 1957 με την κόρη ενός ζωγράφου της σινο-ιαπωνικής σχολής, πατέρας δύο παιδιών, επομένως φαινομενικά "τακτοποιημένος", τέσσερα χρόνια μετά από αυτές τις πολύ ειδικές παραστάσεις Νο, που γνώρισαν επιτυχία λόγω σκανδάλου, αποσταθεροποιημένος από τα γαλλικά γεγονότα του 1968, τα οποία επέδρασαν σημαντικά πάνω στη διανοούμενη νεολαία της χώρας του, ο διάσημος συγγραφέας αποφάσιζε να ιδρύσει μία "Ένωση της Ασπίδας". Με εκατό μαχητές οπερέτας, που έφεραν στολές σχεδιασμένες από τον ίδιο τον ναρκισσιστή Μισίμα που είχε χρίσει τον εαυτό του ράφτη, αυτή η φανατισμένη κομπανία μποντιμπιλντεράδων, που είχαν ερωτευτεί την αντρική εικόνα ενός ηγέτη που είχε πασχίσει να την αποκτήσει με εξαντλητικές γυμναστικές ασκήσεις, επρόκειτο να ολοκληρώσει την μπουφόνικη αυτή κωμωδία (που προκαλούσε γέλια στους Ιάπωνες) με ένα φρικτό γκρανγκινιόλ θέαμα.

Στις 25 Νοεμβρίου 1970, απόπειρα πραξικοπήματος στο στρατηγείο των Δυνάμεων αυτοάμυνας, που διατηρούσε η Ιαπωνία στο Τόκιο, ελλείψει στρατού, με μερικούς ελαφρά τραυματισμένους. Μία αξιολύπητη αποτυχία της Εταιρείας της Ασπίδας. Για να αποφύγει την ατίμωση, ο Μισίμα αυτοκτονεί με seppuku, σαν σαμουράι. Ο υπαρχηγός του, ο Μορίτα, του κόβει το κεφά��ι σύμφωνα με την παράδοση κι έπειτα αυτοκτονεί με τη σειρά του.

Οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας, ένα έργο άκρας νεότητας που δεν μπορεί πλέον να διαβαστεί σήμερα παρά στο φως αυτής της εξωφρενικής πορείας, αντιστοιχεί στην προ-παραληρηματική περίοδο του Μισίμα, όταν ήταν ακόμη ο καχεκτικός, φιλάσθενος Μισίμα, που τον θαύμαζαν οι γονείς του για την πρόωρη ιδιοφυΐα του και τον είχαν στα πούπουλα. Η τωρινή εκδοχή αυτού του κειμένου αξίζει όλη την προσοχή μας, επειδή είναι κάτι περισσότερο από επανέκδοση. Το 1972, η πρώτη του γαλλική μετάφραση, από την Renée Villoteau, είχε βασιστεί στην αμερικανική μετάφραση του βιβλίου. Όπως υποθέτω και όλοι οι αναγνώστες εκείνης της εποχής, μου είχε κάνει εντύπωση τότε η σχετική του ωμότητα, ή μάλλον η σκόπιμα προκλητική πλευρά του, η εμμονή στα κάπως πρόστυχα σημεία, εκείνα όπου η εξομολόγηση του νεαρού και λαμπρού μαθητή αναφέρεται όχι τόσο στη μύηση στην ομοφυλοφιλική εμπειρία που παραμένει υπαινικτική, όσο στην ανακάλυψη της ασφυκτικής ομορφιάς ορισμένων από τους συμμαθητές του. Καταρχήν, όσων φέρνουν περισσότερο στη μοιραία φιγούρα του Αγίου Σεβαστιανού τρυπημένου από βέλη - επειδή ο ερωτισμός δεν διαχωρίζεται εδώ από μία προφανή σαδομαζοχιστική τάση - ή τουλάχιστον ταυτίζονται περισσότερο με ορισμένα στερεότυπα του ζωώδους, με τη ρητή προϋπόθεση να μην αλλοιώνονται τα φυσικά τους προσόντα, αλλά αντίθετα να εξυμνούνται από μια πλήρη πνευματική κενότητα.

Ωστόσο, η τωρινή μετάφραση, απευθείας από τα Ιαπωνικά, δεν παράγει καθόλου το ίδιο αποτέλεσμα. Μοιάζει πολύ πιο soft. Βεβαίως, από το 1972 (και ειδικά από το 1949, όταν και κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία), έχει κυλήσει τόσο πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα των παιδιάστικων και έντιμων ηθών, που ακόμη και ένας Guyotat σε θέματα σεξουαλικότητας δεν προκαλεί πια σκάνδαλο - τόσο το καλύτερο φυσικά. Αλλά, κυρίως, ο πολύ πιο γαλήνιος τρόπος, αναμφίβολα πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο, με τον οποίο η εξαιρετική μεταφράστρια Dominique Palmé αποκαθιστά το χρώμα του κειμένου, μας κάνει πιο ευαίσθητους στην κομψότητά του, στην εκλεπτυσμένη "καλλιτεχνική" του γραφή, και θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα και σε έναν στυλιστικό μανιερισμό που κλίνει περισσότερο προς τον Κοκτώ παρά στον Σαντ.

'Ετσι εξαλείφεται κάπως το ανατρεπτικό ενδιαφέρον του βιβλίου, απολύτως ενταγμένο στη ιαπωνική συγκυρία του τέλους του πολέμου, και της μεγαλύτερης ήττας της ιαπωνικής ιστορίας, που υποχρέωσε το αρχιπέλαγος για δεύτερη φορά - μετά το 1868 και τον Μεϊτζί - να εγκαταλείψει την αιώνια απομόνωσή του και να ανοιχτεί διάπλατα στη δυτική συνεισφορά, και ιδίως στη δημοκρατική της "αναίδεια". Αυτό επιτρέπει στον αναγνώστη να ανακαλύψει ότι το πραγματικό ενδιαφέρον του βιβλίου βρίσκεται πέρα από το coming out ενός αφηγητή του οποίου η λαμπρή δεξιότητα εμφανίζεται κυρίως σε δύο τομείς.

Πρόκειται καταρχάς για μια θαυμάσια έμμεση μελέτη των επιπτώσεων του πολέμου στη ζωή ενός παιδιού και στη συνέχεια ενός εφήβου που βυθίστηκε στην επιθετική ηλιθιότητα του αυτοκρατορικού μιλιταρισμού που αντιπροσώπευσε ο εγκληματίας Χιροχίτο και η κλίκα του, στην κόλαση ενός αγώνα μέχρι θανάτου που τον ξεπερνά. Το 1945, ο Μισίμα ήταν είκοσι ετών. Το Τόκιο κυριολεκτικά συνθλίβεται, ισοπεδώνεται τον τελευταίο χρόνο μιας σύγκρουσης που χρειάστηκε να λήξει με την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού. Το βιβλίο δεν ασχολείται άμεσα με τον κατακλυσμό αυτόν, αλλά νιώθουμε, σε κάθε μαθητή και σε κάθε φοιτητή που αναφέρονται εδώ ως μελλοντικοί στρατιώτες, το βάρος μιας ιδεολογίας εφάμιλλης του εθνικού-σοσιαλισμού, αλλά και της πολύ πρόσφατης ταπείνωσης που υπέστη ένα ηττημένο έθνος. Ο φόβος και η οργή που διατρέχουν όλο το κείμενο, έχουν μία εικονική, αλλά και πολύ έντονη υπόσταση.

Ωστόσο, μεγάλη έκπληξη για τον σημερινό αναγνώστη αποτελεί το γεγονός ότι οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας περιέχουν μία ιστορία ετεροφυλοφιλικού έρωτα σπάνιας ποιότητας όσον αφορά τη ψυχολογική ανάλυση, και μάλιστα ακόμη πιο πολύ όταν σ' αυτήν δεν κυριαρχεί η στάση του ήρωα, που τον δελεάζει και απωθεί συνάμα η αποκάλυψη της γυναικείας επιθυμίας, αλλά το πρόσωπο της σαγηνευτικής Σονόκο, ένας από τους πλέον μελετημένους και κατανοημένους χαρακτήρες των ιαπωνικών μυθιστορημάτων που παρουσιάζει αυτή τη λογοτεχνία τόσο πλούσια σε εξερευνήσεις της συνείδησης και σε μυστικά ανεκπλήρωτης αγάπης.

Ο Μισίμα δεν πρωτοτύπησε σε αυτά τα θέματα. Συνεχίζει μία μακρά παράδοση, ακολουθώντας τα βήματα τόσο του Τανιζάκι που ταλανίζεται από τον φόβο της γυναικείας δύναμης, όσο και του Καβαμπάτα που χάνει την πίστη του στον έρωτα στο Σμήνος λευκών πουλιών, ένα αριστούργημα που κυκλοφόρησε το 1949, την ίδια χρονιά με τις Εξομολογήσεις μίας μάσκας. Αλλά προαναγγέλλει και τον Μουρακάμι, που περιγράφει τα αδιέξοδα της ρομαντικής σχέσης που θα έπρεπε να ενώνει, ενώ στην πραγματικότητα τόσο συχνά χωρίζει στην Ιαπωνία κάτω από το βάρος της σιωπής, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Και καθώς οξύνεται από τη σεξουαλική προτίμηση του αγοριού, το σχεδόν ανυπέρβλητο χάσμα αποτρέπει, με την καταστολή της αποπνικτικής ευγένειας φορτωμένης με κοινωνικές απαγορεύσεις, δύο νεαρά άτομα που τα συντρίβει ο υπόλοιπος κόσμος, να επικοινωνούν, να μιλούν απλά μεταξύ τους, και έτσι να έχουν μία ευκαιρία να σμίξουν μαζί. Πριν από τον Μουρακάμι, ο Μισίμα επιδεικνύει εδώ, απορρίπτοντας τις ψευδαισθήσεις, μία καίρια οξύτητα, ένα τόσο ιαπωνικό, εν τέλει, χαρακτηριστικό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Οι εξομολογήσεις μιας μάσκας #Γιούκιο Μισίμα #Yukio Mishima #book review #Portait

[nikolas-96]

Παράξενα απογεύματα, καίγεται ο ουρανός κι εμείς τόσο μικροί για να καταλάβουμε την αξία του.

Παράξενοι άνθρωποι, καίγονται καθημερινά στις σκέψεις τους χωρίς να καταλάβουν ποσό μικρή είναι η ζωή.

-Ν.Χαραλάμπους

#ελληνικα #ελληνικά #nikolascharalambous #greek quotes #ncharalambous #ηλιοβασιλεμα #ελληνικο ποστ #ελληνικο tumblr #greekpost #greek poetry

[indianthi]

Άναψαν τα παράξενα ασύμμετρα φωτάκια του Παρισιού εμείς καθόμασταν αμέριμνοι σε κάτι ελεύθερες λίμνες να στοχεύουμε προς το άγνωστο πρόσωπο της ζωής ότι είχαμε διαλύσει απο το ροκ μπαρ μεθυσμένοι ο άλλος λες και είχε καταπιεί το αμίλητο νερό εγώ με μία αστείρευτη τρέλα μονόλογου μου ρίχνει μία σκουντιά ο μαλάκας τόσο που ήταν δυνατή ώστε να καταφέρει να μου ρίξει την μπύρα και να διασκορπιστεί στα πέτρινα βρόμικα πλακάκια του δρόμου . Ντίλαν: Μου τέζαρε η μπύρα ρε τελειωμένε! Φρανσίσκο: Αν κάνεις μυθοπλασίες πάλι πως είμαστε κάπου στο Las Daumensil του Παρισιού ξύπνα γιατί αυτή την στιγμή αράζουμε στο Αμφιθέατρο της Πάτρας κάπου προς τα περιθωριακά κι αν δεν θέλεις να σου μουντάρω , ξύπνα διπλά γιατί δεν βρίσκεσαι σε όνειρο, αλλά στην πραγματικότητα . οι μόνες λέξεις που κρεμόντουσαν στα χείλη του ήταν μονάχα αυτές και μεθυσμένες αν και λιγότερες μεθυσμένες . Ντίλαν: Ω ρε πούστη , σοβαρά; με έκανες πουτάνα . Φρανσίσκο : Δεν φταίω εγώ , λογαριάσου με την ουτοπία που έχεις μέσα στο μυαλό σου. @sakalam

#me #mine #patras #patrasgreece #πάτρα #Πάτρα

[anistorit0s]

Ήθελε να φωνάξει – δεν άντεχε πια.

Κανείς δεν ήταν ν’ ακούσει,

κανείς δεν ήθελε ν’ακούσει.

Φοβόταν και ο ίδιος τη φωνή του,

την έπνιγε μέσα του.

Η σιωπή του εκρηγνύονταν.

Κομμάτια απ’ το σώμα του

τινάζονταν στον αέρα.

Αυτός τα μάζευε με πολλή προσοχή, εντελώς αθόρυβα,

τα’ βαζε πάλι στη θέση τους να κλείσει τις οπές.

Κι αν έβρισκε τυχαία μια παπαρούνα, ένα κίτρινο κρινάκι, τα μάζευε κι εκείνα, τα τοποθετούσε

στο σώμα του, σαν δικά του κομμάτια – έτσι διάτρητος, παράξενα ανθισμένος..

#γρεεκ ποστς #γρεεκ ταμπλρ

[reality-breaker]

Επιλογές Αυγούστου (1/8)

Cormac McCarthy \/ Βιομηχανικός πολιτισμός πριν από τον άνθρωπο /\ Henri van der Stok (1870–1946) \/ Ραδιενεργά λογοτεχνήματα: ένα υπερφυσικό σύστημα βασισμένο στις πνευματικές δυνάμεις του ηλεκτρισμού /\ Ακροβάτες που βάδιζαν επάνω στα φτερά αεροπλάνων \/ Ο στρατιώτης που, επειδή ήταν γκέι, τον είχαν εγκαταλείψει σε έρημο νησί /\ Ο λύκος του Ansbach \/ Ιστορίες για το πάθος της ανθρωπότητας με το φεγγάρι /\ Ένα ντοκιμαντέρ για τα τατουάζ στις ρωσικές φυλακές \/ Το περιοδικό Heavy Metal δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά /\ Manilla Road και Sword-and-Sorcery \/ Λαβκραφτικά στοιχεία στο Sword & Sorcery /\ Surreal Dreams of Venus του Salvador Dali (1939) \/ Το ελβετικό θέρετρο του Erich von Däniken, εξωγήινοι και αρχαίοι αστροναύτες /\ Το Μυστήριο του Παράξενου Γέλιου \/ Μια τράπουλα (1977) από τον Taro Okamoto <

https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=08_2023#1

#links #λογοτεχνία #βιβλία #επιστήμη #αρχαιότητα #τέχνη #φανταστική λογοτεχνία #μαγικός ρεαλισμός #σουρεαλισμός #ακροβάτες #ρετρό #παράξενα #λύκοι #Heavy Metal #Lovecraft #εξωγήινοι #γέλιο #τράπουλα #Ταρό

[mulan-g]

Είμαστε παράξενα δεμένοι 💞

#summer #love #ερωτας #greek quotes #ελληνικα στιχακια #quotes #κορίτσι #σχεση #θεσσαλονικη #skg #photography #cute couple #couple

[amorphous-materia]

ΟΡΝΙΘΙΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ

ΟΡΝΙΘΙΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ Πουλάδα χαρωπή σκάλιζε εδώ και 'κεί το έδαφος. Εύρισκε σπόρους, χορταρικά και σκώληκες. Η κυρά της καλύβας μαγείρευε ανοιξιάτικα λαχανικά που μάζεψε το πρωί. Καθώς πήραν μία κόχλα, σήκωσε την χύτρα για να τα ρίξει στο σουρωτήρι. Όμως την στιγμή εκείνη, καθώς είχε αδειάσει την χύτρα, δυνατά κακαρίσματα την τρόμαξαν και της έφυγε η χύτρα από τα χέρια. Ευτυχώς δεν ζεματίστηκε διότι είχε αδειάσει το καυτό νερό και μόνο μερικά χόρτα είχαν μένει μέσα. Σήκωσε την χύτρα από το πάτωμα και γρήγορη έτρεξε προς την αυλή. Εκεί είδε την πουλάδα και τον κόκορα να φτεροκοπούν και να πηδούν κακαρίζοντας γύρω από ένα σημείο, κτυπώντας με τα νύχια και τα ράμφη τους το έδαφος. Σταμάτησε για ολίγο κυττώντας μην είναι καμμιά οχιά και μετά προσεκτική πλησίασε προσεκτική. Όταν έφτασε κοντά είδε μικρή τρύπα που είχαν ανοίξει τα ορνίθια. Μέσα στην τρύπα είδε μερικούς μισοβγαλμένους από το χώμα σκώληκες να σπαρταράνε πριν πεθάνουν. Οι όρνιθες συνέχιζαν να ραμφίζουν στο σημείο προσπαθώντας να τούς αποτελειώσουν. Τις έδιωξε και πλησίασε το σημείο για να δεί πιο καθαρά. Μέσα στην τρύπα είδε πως οι μισοπεθαμένοι σκώληκες ήταν μεγαλύτεροι από τούς συνηθισμένους και δεν ήταν μόνο αυτό, τα κεφάλια τους ήταν παράξενα. Πήγε στην καλύβη και γύρισε ξανά κρατώντας μεγεθυντικό φακό. Γονάτισε πάνω από την τρύπα και παρατηρώντας έμεινε άφωνη. Είδε πως οι σκώληκες είχαν ανθρώπινα κεφάλια και το τρομακτικότερο ήταν πως οι όψεις αυτών ήταν γνώριμες. Μετά από δύο λεπτά χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Οι γνώριμες αυτές όψεις δεν ήταν άλλες από τού πρωθυπουργού και μερικών συνεργών υπουργών που εδώ και πολλά χρόνια τούς καταριέται όλο το χωριό. Από τότε τούς έδωσαν τα ονόματα ο αλέκτωρ Μεγαλολείρης και η πουλάδα Ορνιθοκακαρίς και τιμήθηκαν με ορειχάλκινο άγαλμα που στήθηκε στην κεντρική πλατεία τού χωριού, έξω από τον καφενέ όπου σύχναζαν ζωέμποροι, αγρότες συνταξιούχοι και άλλοι χωριανοί και κοντοχωριανοί. Το δε χωριό ονομάστηκε Ορνιθιά. Στην επιγραφή το άγαλμα έγραφε <<ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΟΙ>> και μία φορά τον χρόνο γινόταν ανοιξιάτικη εορτή και πολλοί Έλληνες κάθε χρόνο πήγαιναν εκεί, για να τιμήσουν τους δύο τυραννοκτόνους απελευθερωτές Μεγαλολείρη και Ορνιθοκακαρίδα.

#λογοτεχνία #αφήγημα #συγγραφείς #Έλληνες συγραφείς #Ελληνική λογοτεχνία #greek literature #literature #author

[mysterydark]

"Μείναμε δίχως να μιλάμε ως την αυγή

κι όταν επλήρωσα και κίνησα να φύγω,

κουδούνισε τα χρήματα στο χέρι λίγο

και μου τα πέταξε στο πρόσωπο με οργή.

Και μου πε: Αν ζήσατε πολύ στους τροπικούς

κι αν εδιαβάσατε παράξενα βιβλία,

μάθατε μόνο να οδηγάτε αργά τα πλοία,

στους χάρτες σκύβοντας τους Μερκατορικούς."

#library #nature #food #anime #greek posts #sports #greek #greek quotes #poets on tumblr #poetry

[mariettaaa]

“Chapter 1”

Αγαπητό ημερολόγιο,

ίσως να έχεις βαρεθεί να ακούς για αυτόν. Συγγνώμη, αλλά είναι η πρώτη μου (και μοναδική προς το παρόν) αγάπη.

Δεν νομίζω πως σου έχω πει ποτέ πως γνωριστήκαμε. Είναι αστεία ιστορία στο υπόσχομαι.

Όταν ήρθε πρώτη φορά στην Αθήνα πήγε στο ίδιο σχολείο με την τότε καλύτερη μου φίλη, χα σαν χθες το θυμάμαι και ας έχουν περάσει χρόνια από τότε.

Στην αρχή μισούσαν ο ένας τον άλλον και εγώ τότε πιο μικρή προφανώς έτρεφα την ίδια αντιπάθεια για το πρόσωπο του, χωρίς να τον έχω γνωρίσει καλά. Ύστερα όμως ήταν μαζί.

Μην με κρίνεις, μιλάμε για τάξη δημοτικού.

Όταν αργότερα πήγαμε στο ίδιο σχολείο (γυμνάσιο για την ακρίβεια), και αφού είχαν χωρίσει και εγώ είχα σταματήσει να κάνω παρέα με την συγκεκριμένη κοπέλα, συνειδητοποίησα ότι ήταν από τα λίγα άτομα που actually ταίριαζα.

Και θα σου πω γιατί. Γιατί έβλεπα τον εαυτό μου σε εκείνον. Έκανα μεγάλες προσπάθειες να κάνουμε παρέα. Ηλίθιες μεν αλλά για εκείνη την ηλικία απολύτως ταιριαστές. Και σιγά σιγά κατάλαβε και με ήθελε δίπλα του.

Εγώ τόσο καιρό ήμουν ερωτευμένη μαζί του, και ναι εννοείται πως το ήξερε, δεν μαρεσει να τα κρύβω αυτά, αλλά προφανώς δεν του άρεσα. Όμως κάναμε παρέα και αυτό εμένα μου ήταν αρκετό.

Και αρχίσαμε να δενόμαστε. Όλο και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός. Βγαίναμε κάθε μέρα, είχαμε ανοιχτεί ο ένας στον άλλον και τον ήξερα καλύτερα από την παλάμη του χεριού μου εκείνη την περίοδο.

Και ας τον άκουγα να μιλάει για αλλά κορίτσια, για σχέδια που έκανε με τους φίλους του και δεν με περιλάμβαναν, αλλά δεν με ένοιαζε. Τον είχα δίπλα μου. Ήταν αρκετό.

Και τότε τα αθώα χρόνια του γυμνασίου τελείωσαν. Και ήρθε ο πρώτος αποχαιρετισμός.

Τον καθυστερούσαμε και οι δυο όσο μπορούσαμε παραπάνω. Περάσαμε όλο το καλοκαίρι εκείνο μαζί. Μιλούσαμε με τις ώρες. Ξεπερνούσαμε το εμπόδιο της δουλειάς του λες και ήταν υποχρέωση μιας ώρας και όχι δώδεκα ολόκληρων ωρών.

Και το λύκειο ξεκίνησε. Κι εμείς είχαμε μεγαλώσει. Προς το τέλος του καλοκαιριού είχαμε τσακωθεί κιόλας αλλά το λύσαμε. Έριξα τον εγωισμό μου γιατί δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτόν τον άνθρωπο στην ζωή μου. Χωρίς να λέμε έστω ένα γεια, χωρίς να ξέρω ότι είναι καλά.

Και τα ξαναβρήκαμε.

Και τότε ήταν που έφυγε.

Μετακόμισε με τους γονείς του στην Γερμανία για δουλειά και για μια καλύτερη ζωή. Νομίζω πως την βρήκε. Αυτήν την εντύπωση έχω πλέον τέσσερα χρόνια αργότερα. Αυτό μου δίνει να καταλάβω τουλάχιστον κάθε φορά που μιλάμε στον τηλέφωνο.

Πάντως η μέρα που έφυγε ήταν από τις πιο δύσκολες της ζωής μου. Δεν ήξερα αν και ποτέ θα τον ξαναδώ.

Αλλά η τύχη μας τα έφερε έτσι και τον ξαναείδα το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, μισό περίπου χρόνο αφού έφυγε.

Και όταν κανονίσαμε να πάμε εκδρομή εγώ, εκείνος και ο κολλητός μας;

Αχ αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν μπορώ με λέξεις να σου περιγράψω το συναίσθημα εκείνο, τις πεταλούδες αυτές, την ανυπομονησία που ένιωθα…

Και κάτι προέκυψε εκείνο το βράδυ μεταξύ μας. Θες επειδή ήμασταν κάπως μεθυσμένοι, θες επειδή ήταν κάποιο απωθημένο, δεν ξέρω.

Πάντως μετά από τόσα χρόνια υπομονής (πέντε στο σύνολο) επιτέλους είχα την ευκαιρία μου!

Και μετά πάλι έφυγε. Και είχα εκείνο το κενό ξανά από την αρχή.

Και για αλλά τριάμισι χρόνια μιλάγαμε και συνεχίζαμε να δενόμαστε. Μην με ρωτήσεις πως, πάντα είχα κάτι να πω με αυτόν τον άνθρωπο, ποτέ δεν χάθηκε αυτή η σύνδεση. Μέχρι τώρα…

Γιατί ήρθε.

Ήρθε και δεν ξέρω τι έγινε. Ήρθε και όλα διαλύθηκαν. Όλα ήταν τόσο παράξενα όσο ήταν εδώ. Και έφυγε και με άφησε κενή και με χίλιες απορίες μέσα στο κεφάλι μου.

Ήταν όλα τόσο καιρό ένα ψέμα; Έχει κάποια άλλη; Φταίω εγώ;

Και τώρα σαν κάποιος να έκοψε αυτήν την χρόνια σύνδεση που με τόσο κόπο είχαμε δημιουργήσει. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι αυτήν την σύνδεση αυτός ήταν που την διέλυσε.

Και εγώ δεν ξέρω γιατί.

Και μου λείπει.

Μου λείπει το να μιλάμε με τις ώρες, μου λείπει η αγκαλιά του.

Μπορεί τελικά να μην έχει να κάνει καν με εμένα. Μπορεί να περνάει κάτι δικό του που δεν θέλει να μοιραστεί. Αλλά αυτό είναι κάτι που επίσης πονάει. Γιατί να μην θέλει να το μοιραστεί; Δεν με εμπιστεύεται; Μετά από όλα όσα έχουμε περάσει ; Δεν ξέρει πως θα καταλάβω ο,τι και να μου πει;

Πως γίναμε έτσι ; Γιατί ;

#love

[lefterisfilippou]

Καλημέρα Photo: PeiJu Chien-Pott recreates "The Kick" in a dress from the 2004 collection of Diane von Furstenberg. Photo by NYC Dance Project. Ψηλά μ' έναν πυρσό από στάχυα η λεβεντιά Προχωρεί μες στα κύματα και τραγουδάει: Ω παιδιά που με νιώθετε — πατριωτάκια του ήλιου Με βέργες και παράξενα πουλιά στα χέρια, Με χλοερές καρδιές και μάτια καθαρά Που ακούτε από τις παραλίες την ανατολή να βουίζει Ζεσταίνοντας στην αγκαλιά σας ένα φως απέραντο Από την άκρη τ' ουρανού ώς το βάθος της καρδιάς Με πείσμα πορφυρό — πατριωτάκια του ήλιου Που λέτε: ο μόνος δρόμος είναι η ανατολή! Της ελιάς και της συκιάς και του κυπαρισσιού Των αμπελιών των ξεροπόταμων και των μεγάλων τρούλων Η γη ακουμπάει από τη μια μεριά στην όχθη των ονείρων σας Ακούστε με είμαι από τους δικούς σας δώστε μου ένα χέρι Που ν' αγαπάει μεμιάς να κόβει τα ολόκληρα όνειρα Να κολυμπάει ελεύθερα στα νιάτα των νεφών. Η γη μιλάει κι ακούγεται απ' το ρίγος των ματιών. Οδυσσέας Ελύτης Απόσπασμα από τη συλλογή "Ήλιος ο πρώτος". #filippoucafeclassique #leftetisfilippou #jazz #art #coffee #musiclover #poetry #literature #boowarm #travel #photo (στην τοποθεσία Filippou cafe classique) https://www.instagram.com/p/Co4IV2OKKP-/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#filippoucafeclassique #leftetisfilippou #jazz #art #coffee #musiclover #poetry #literature #boowarm #travel #photo