Θα σου λείψουν οι κλήσεις μου, τα μηνύματα μου. Ο τρόπος που νοιαζόμουν για εσένα και σε αγαπούσα. Τα χέρια μου που άγγιζαν το πρόσωπο σου και την μέση σου…
Ήθελα να φύγω .. Μακριά σουυυ. Αφού πλέον το να ζω κοντά σου χωρίς να σε έχω και χωρίς να μου ανήκεις μου ήταν μεγάλο ζόρι..
Τάσεις φυγής, μπερδεμένες σκέψεις , συναισθηματικά αδιέξοδα .. Όλα αυτά με βασάνιζαν καθημερινά..
Έπρεπε να το κάνω .. Θα είχα τρελαθεί αν έμενα .. Δεν μπορούσα να καλύψω το κενό μέσα μου και πλέον ήταν πολύ εμφανές στον έξω κόσμο το ποσό αδύναμη είμαι.. μόνο εσύ θα μπορούσες να γεμίσεις αυτό το κενό, αλλά μόνο εσύ δεν το έβλεπες .
Έχω φύγει μάτια μου .. Άδικα με ψάχνεις .. Γιατί ξέρω πως με ψάχνεις. Ήταν μια γρήγορη απόφαση αλλά δεν μετανιώνω..Δεν άντεχα άλλο εκεί .. Μου αρέσει εδώ ..
Μακριά από όλους κι από όλα .. Καθαρός αέρας , ησυχία, , το κύμα να σκάει και το μυαλό σου να καθαρίζει.
Μακριά από τους έντονους ήχους εξατμίσεων που έμοιαζαν με του αμαξιού σου .
Μακριά από τα μέρη που εμείς οι δύο γνωρίζαμε καλύτερα από τον καθένα...
Μακριά ο ένας από τον άλλον αφού πλέον το να είμαστε κοντά μας έκανε κακό.. Αγαπήσαμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον που δεν αντέξαμε ούτε εμείς οι ίδιοι κάτι τόσο δυνατό..
Φοβηθήκαμε, και τα αφήσαμε όλα στην άκρη.. Μια ιστορία , δίχως τέλος .. Ίσως μας μείνει απωθημένο .. Είχαμε να δώσουμε και να μάθουμε πολλά ακόμη ο ένας στον άλλον .. Δεν τα καταφέραμε όμως , κι αυτό είναι που μας πονάει περισσότερο. Αυτό θα μας στοιχειώνει και τους δύο .. μια ζωή.. Γιατί ενώ θέλαμε , τα παρατήσαμε ..
"Πνίξαμε την αγάπη μας στον βυθό του ωκεανού και ο εγωισμός μας πλέον δεν μας άφηνε να την σώσουμε".
Είναι κάτι νύχτες που κάθεσαι πάνω από το κινητό σου και περιμένεις υπομονετικά για αυτό το συγκεκριμένο μήνυμα από αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο για να φωτίσει το πρόσωπο σου με ένα χαμόγελο... Είναι η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία τελικά.
Ένα πράγμα που μου αρέσει στο Tumblr είναι το ότι με το ζόρι 2 άτομα με ξέρουν εδώ μέσα, κι άρα μπορώ να ανεβάσω ελεύθερα σχεδόν το οτιδήποτε. Χωρίς να ντραπώ. Χωρίς να αγχωθώ. Χωρίς να πρέπει να δώσω εξηγήσεις. Ετσι, απλά και μόνο για να βρω κι εγώ μια διέξοδο. Κι ας είναι και δύο daily reminder ποστάκια. Εμένα μου αρκεί ❤️
Μα γιατί; Η μόδα δεν αφορά τους πάντες; Δεν έχουν όλοι το δικαίωμα να δείχνουν την προσωπικότητά τους μέσω του προσωπικού τους στυλ; Και πώς ακριβώς μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό όταν τα ρούχα ράβονται μόνο για συγκεκριμένους ανθρώπους; Γιατί τα μοντέλα πρέπει να ξεπερνούν το 1,70; Γιατί ακόμα και το plus size είναι απλώς κάτι πιο juicy; Γιατί ένας υπέρβαρος άνθρωπος δεν μπορεί να μπει στον χώρο της μόδας, εκτός αν αποτελεί την εξαίρεση; Γιατί στα σώματα των μοντέλων δεν υπάρχει ίχνος κυτταρίτιδας; Γιατί μικρά κοριτσάκια πρέπει να επηρεάζονται αρνητικά απ' όλα αυτά; Από την βιομηχανία της μόδας;
Η βιομηχανία αυτή δημιουργεί τα λεγόμενα "κόμπλεξ". Αρχίζεις και έχεις πρότυπα ομορφιάς. Εύχεσαι να ησουν ψηλότερη, αδυνατότερη. Παίρνεις ένα κιλό; Σου φαίνεται παραπανω από αρκετό. Πρέπει να το χάσεις. Και μετά ίσως χάσεις κι άλλα. Αρχίζεις να μην τρως. Αρχίζεις να μισείς το σώμα σου. Αρχίζεις να χάνεις τον εαυτό σου. Καλώς ήρθες στην μεγαλύτερη παγίδα!
Μα κι ο περίγυρος δεν σε βοηθάει. Τίποτα δεν είναι αρκετό. «Δεν είσαι αρκετά ψηλή, είσαι νάνος, μακάρι να ήσουν ψηλότερη. Είσαι πολύ ψηλή, πώς περνάς κάτω από την πόρτα; Σκύβεις για να φιλήσεις τα αγόρια; Είσαι πολύ αδύνατη, δεν τρως; Είσαι πολύ χοντρή, χάσε κανένα κιλό! Δεν θα χωράς σε κανένα νούμερο σε λίγο! Φαίνονται οι ραγάδες σου, κρύψε τα μπούτια σου! Έχεις τόση κυτταρίτιδα, με τι μαγιό θα βγεις το καλοκαίρι; Φόρα πιο μακριά μπλουζάκια, φαίνεται η κοιλιά σου. Δεν ταιριάζει αυτό με το σωματότυπό σου. Γιατί φοράς φαρδιά; Έχεις κάτι να κρύψεις;»