Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ περιμένω παντοῦ
5 notes
·
View notes
Αυτού του κενού που φοβόμουν να δω,
όμως ήταν εδώ από καιρό...
Δε με έπαιρνε πια να μην το βλέπω!
5 notes
·
View notes
Συζήτηση
Έβρεχε και τα σύννεφα της καταιγίδας
φαίνονταν να κρέμονται βαριά πάνω στον νυχτερινό ουρανό.
Ένιωσα μέσα μου ένα βάρος
σαν η ψυχή μου να δένεται χίλιους κόμπους
σαν κάποιος πόθος που αγνοούσα χρόνια
να παίρνει ξανά θάρρος και να ουρλιάζει.
Ένιωσα να καπνίσω, να ζωστώ την ομπρέλα μου
και να εξοπλιστώ με το εγώ μου
Να βγω να περπατήσω
Να μιλήσω σε ό,τι είναι αυτό που ονομάζουμε
Θεό.
Δεν μου έλειπε το θάρρος, ή η ξεροκεφαλιά
Βγήκα και περπάτησα, κάπνισα, αναπόλησα
Ξεκίνησα το βάδην μου χωρίς να ορίσω προορισμό
Βρέθηκα στον δρόμο για το δημοτικό σχολειό μου, θυμήθηκα εικόνες από όταν ήμουν παιδί
Πόσες έγνοιες και προβληματισμοί, άγνωστες έννοιες σαν άγνωστες λέξεις
Τι ήταν ο φόβος για το αύριο;
Η ανησυχία του μέλλοντος;
Όταν ήμασταν παιδιά, σαν όντα αθάνατα,γελαστά
Χωρίς περιορισμούς
Όπλο μας η φαντασία, το γέλιο
Πριν προλάβω να βυθιστώ πολύ στο παλιό αυτό παραμύθι
Έπιασα τον εαυτό μου να τραβάει για το γυμνάσιο
Όταν έφτασα κοντοστάθηκα
Άγγιξα τα σκουριασμένα κάγκελα του φράχτη
Είδα τον εαυτό μου
να ερωτεύεται
να πληγώνεται, να ελπίζει και να προσπαθεί ξανά.
Πόσο θα ήθελα να είχα την καρδιά που είχα τότε.
Μήπως την είχα ακόμα; Ποιος ξέρει;
Κάποια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι.
Τότε έλαμψε στη συνείδηση μου πως δεν είχα βγάλει άχνα στον Θεό, και ας είχα βγει εξαρχής
μαζί Του να μιλήσω.
Μια ηρεμία όμως βασίλευσε στην καρδιά μου.
Τα είχαμε συζητήσει όλα.
2 notes
·
View notes