#பல | Explore Tumblr Posts and Blogs

ambidextrousarcher · 7 months

Text

“வழியில் ஜன நெருக்கமான பல கிராமங்களை அவன் பார்த்தான். அங்கேயெல்லாம் இளவரசர் கடலில் மூழ்கியது பற்றிய செய்தி இன்னும் பரவவில்லையென்று தெரிந்தது. ஏனெனில் ஜனங்கள் சாவதானமாக அவரவர்கள் வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தார்கள். அதுவரையில் நல்லதுதான். இளவரசரைப் பற்றிய செய்தி பழையாறையை அடைவதற்குள் தான் அங்கே போய்ச் சேர்த்துவிட வேண்டும். இளைய பிராட்டியிடம் உண்மையை அறிவித்து விடவேண்டும். குந்தவை தேவியின் காதில் வேறுவிதமான செய்தி விழுந்தால் ஏதாவது விபரீதம் நேரிட்டு விடலாம் அல்லவா? இளைய பிராட்டியாவது நம்புவதற்குத் தயங்கலாம். அந்தக் கொடும்பாளூர் இளவரசி உயிரையே விட்டாலும் விட்டுவிடுவாள்!... இந்த எண்ணம் வந்தியத்தேவனுக்கு மிக்க பரபரப்பை உண்டாக்கிற்று. ஆனால் அவனுடைய அவசரம் குதிரைக்குத் தெரியவில்லை. கால்களில் புதிதாக லாடம் அடிக்கப்பட்டிருந்த அக்குதிரை வழக்கமான வேகத்துடன் கூட ��ட முடியாமல் தத்தளித்தது. கடைசியாகப் பிற்பகலில் சூரியன் அஸ்தமிப்பதற்கு இரண்டு நாழிகை இருந்தபோதுதான் பழையாறைக் கோட்டையின் பெரிய சுவர் அவனுக்குப் புலப்பட்டது.”

Excerpt From

Ponniyin Selvan Anaithu Pagangal (Tamil Edition)

Kalki

This material may be protected by copyright.

Context: Vandiyathevan on his way to Pazhayarai, after visiting a blacksmith allied to the Pandya rebels.

On the way, he saw several densely populated villages It was apparent that the news of the Prince drowning in the sea had not reached those villages. This was because the villagers were cautiously going about their business. Until then, all is good. He needed to reach Pazhayarai before the news about the Prince (reached there). He must disclose the truth to Ilaya Piratti. If news of another sort reaches Kundavai Devi’s ears, something untoward might happen, might it not? Ilaya Piratti might hesitate to believe it. That Princess of Kodambalur might even kill herself!…these thoughts created a frenzy in Vandiyathevan. However, his urgency was not known to his horse. Fathers newly being shoed with iron, that horse struggled, unable to run at even its normal speed. Finally, just two hours before sundown, the vast walls of the Pazhayarai fort came into his view.

Vanathi’s disturbed mental status is rather obvious, I see. Because that is exactly what she goes and does once the news of Arulmozhi being lost at sea comes to the fore. She decides he’s lost to the sea and that he wants to marry her in Nagaloka, hence falling into water herself.

Not going to lie, I found that scene quite disturbing, seriously. I can’t condone love of that sort, perhaps that makes me a cynic, but it is what it is. Though I can see that the author wants to show it as romantic, because there’s a recurring theme for suicidal thoughts linked to love, which I noticed in Poonkuzhali as well, hence…. why I am hesitant to write Arulmozhi having romantic relationships with anyone. The scene I mentioned above, I suppose I found this particular scene as disturbing as I did because it came from a character I struggled to understand, as opposed to someone I could easily feel for, or even a character I felt was well developed at that point, like say Manimekalai or Poonkuzhali. This is definitely a me thing, not meant to be against Vanathi as a character.

I’ve been trying to post this snippet for the past couple of days, but Tumblr has been repeatedly glitching on me.

Tagging @mizutaama @celestesinsight @whippersnappersbookworm @harinishivaa @rdx-dcm @favcolourrvibgior @humapkehaikaun @deadloverscity @willkatfanfromasia @themorguepoet @thereader-radhika @thelekhikawrites

#ponniyin selvan #snippet #book 3 #vandiyathevan #arulmozhi varman #vanathi

27 notes · View notes

harinishivaa · 8 months

Text

Vanthiyathevan #3

நமக்கு எதற்காக இந்த வம்பெல்லாம்? இராஜ்யம் எதற்கு? செல்வம் எதற்கு? பெண்களின் கூட்டுறவுதான் எதற்காக? வானத்தைக் கூரையாகப் பெற்ற அகண்டமான பூமியே நமது அரண்மனை! "யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்" என்று பண்டைத் தமிழ்நாட்டுப் பெரியோர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்களே! எல்லா ஊரும் நம்முடைய ஊர்தான். எல்லா மனிதர்களும் நம்முடைய உறவினர்கள் தான். ஊர் ஊராகப் போக வேண்டியது; புதுவெள்ளம்பொங்கி வரும் நதிகளையும், புதிய இலைகள் தளிர்த்து விளங்கும் மரங்களையும், பல வர்ணப் பட்சிகளையும், மகான்களையும், மயில்களையும், மலைகளையும், மலைகளின் சிகரங்களையும், வானத்தையும்,

மேகத்தையும், கடலையும் கடல் அலைகளையும் பார்த்துக் களிக்க வேண்டியது; பசிக்கு உணவு கிடைக்கின்ற இடத்திலே உண்ண வேண்டியது; உறக்கம் வந்த இடத்தில் உறங்க வேண்டியது! ஆகா! இதுவல்லவா இன்ப வாழ்க்கை! எளிதில் கிடைக்கக்கூடிய இத்தகைய ஆனந்த வாழ்க்கையை விட்டு விட்டு, தொல்லைகளும் சூழ்ச்சிகளும் ஆசைகளும் அபாயங்களும் நிறைந்த வாழ்க்கையை ஏன் மேற்கொள்ள வேண்டும்? எப்படியாவது இந்த நிலவறையை விட்டு இப்போது வெளியேறி விட்டால் போதும்; பிறகு இந்த இருள் மாளிகையையும் தஞ்சாவூர்க் கோட்டையையும் விட்டு வெளியேறி விடவேண்டும்.

Kalki. Ponniyin Selvan: Giri Publications (Tamil Edition) . கிரி டிரேடிங் ஏஜென்ஸி பிரைவேட் லிமிடெட். Kindle Edition.

This great land, with the sky as its marvelous roof was his palace in every way; and wasn’t there a famous verse, a unique, fulfilling philosophy that he’d heard from his Tamizh ancestors often: “YaadhumOore; YaavarumKelir”— All the countries on earth are my home; everyone here is my family? And in truth, the earth was his and its residents, his friends. What could be better than to visit them all, hopping from one kingdom to another of his own sweet will?

He would spend his life traveling by rivers that overwhelmed their banks with fresh floods; glory in luxurious forests where trees sprouted new leaves in the spring, and birds of every feather and colour flitted across the heavens; gaze with delight at deer, peacocks, hills with summits that touched the very skies; stand in awe by vast oceans as their waves crashed onto the shores—thus would he live, eating what he could, wherever he found food; sleep where the urge overtook him.

Ah, this, indeed, was the sort of life worth living! And a wonderfully satisfying one it would be too. Why on earth would anyone want to give up something like this, so easily within his grasp, and choose a life fraught with conspiracies, perils and desires that were more dangerous than death itself? Somehow, he would have to escape this wretched chamber; then the palace of gloom and Thanjavur itself.

****

Is it just me, or do Vanthiyathevan and Arulmozhi actually sound alike here?

@vibishalakshman @thelekhikawrites @willkatfanfromasia @ambidextrousarcher @dr-scribbler @celestesinsight @yehsahihai @thereader-radhika Please do remind me if I forgot to tag any of you!

#vanthiyathevan #ponniyin selvan #arulmozhi #ponniyin selvan 2 #kundavai #vanathi #vanathiarulmozhi #aditha karikalan #nandini #alamelu reads #ponniyin selvan books

23 notes · View notes

f-loqweres · 4 days

Text

VENT !!! VENT !!!!! VENT !!!!!!!!!

சரி, எனது பிறந்த நாள் விரைவில் வரப்போகிறது, எனக்கு என்ன வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை (ஆனால் அதுதான் முக்கிய விஷயம்) இங்கு நிறைய நடந்திருக்கிறது என்றும், இந்த கிரகத்தில் எனது அடுத்த ஆண்டு வாழ்வதற்கு உதவி சிறப்பாக இருக்கும் என்றும் நான் சொல்ல விரும்பினேன். இங்கே பல விஷயங்கள் நடந்துள்ளன, நல்லது மற்றும் கெட்டது, எனவே நான் இங்குள்ள எனது நண்பர்களின் நம்பிக்கையை எப்படி உடைத்தேன் என்பதன் காரணமாக நான் அவர்களைக் குறைத்து மதிப்பிடுவது போல் உணர்கிறேன், மேலும் நான் தடுக்கப்பட்டேன். நீங்கள் இதைப் படிக்க உங்கள் நேரத்தை எடுத்துக் கொண்டால் கடவுள் உங்களை ஆசீர்வதிப்பார், ஏனென்றால் இதை மொழிபெயர்க்க நான் நிச்சயமாக எனது நேரத்தை எடுத்திருக்க மாட்டேன் (நிச்சயமாக எனக்கு தமிழ் தெரியவில்லை என்றால்) ஆனால் எனது பிறந்த நாள் இன்னும் 6 நாட்களில் வரவிருக்கிறது, அதனால் நான் உற்சாகமாக இருக்கிறேன் அந்த !!!! நான் இங்கே என் விருப்பத்தைச் சொல்லப் போகிறேன் ஆனால் உங்கள் விருப்பத்தை யாரிடமாவது சொன்னால் அது நிறைவேறாது. அன்பு, ஜென் <3

#translate if ypu wanna...#its tamil btw

2 notes · View notes

kingmabry · 6 days

Text

Ramasamy Pillai once lost his keys.

Come straight to Bhagavan with awe

God!

He said the key was lost.

Bhagavan smiled, "Oi it does not go anywhere!

Wherever it is, it is there. You have forgotten.

"It's as if you came to say that you lost the key. Everyone here is looking for the soul.

It has always been there. We just forgot.

You can search for it in many ways.

Don't you feel sad that you haven't achieved it yet?

Don't complain that I can't do it.

"See if you think that you will always be the same and seek it,

That is the greatest puzzle in this world," said Bhagavan.

ௐ Namo Bhagavathe Sri Ramanaya🪷

Sri Ramanarpanam

ராமசாமி பிள்ளை ஒருமுறை சாவிகளைத் தொலைத்து விட்டார்.

பகவானிடம் நேராக பதைபதைப்புடன் வந்து

பகவானே !

சாவி தொலைஞ்சுடுச்சு என்று கூறினார்.

பகவான் சிரித்தார், "அது எங்கேயும் தொலையல ஓய் !

அது எங்கேயிருக்கோ அங்கே தான் இருக்கு.நீர் தான் மறந்துட்டீர்.

"நீ சாவியை தொலைச்சுட்டேன்னு வந்து சொல்ற மாதிரி தான் இங்கே எல்லோரும் ஆத்மாவை தேடி வர்றா.

அது எப்பவும் இருக்கறபடியே இருக்கு.நாம தான் மறந்துட்டோம்.

அதைப் பல வழிகள்லே தேடறா.

அதை இன்னமும் முழுமையா அடையலேன்னு ரொம்ப வருத்தப்படறா.

என்னாலே முடியலேன்னு புலம்பறா.

"எப்பவும் அதாவே இருந்துட்டு அதைத் தேடி அடையனும்ன்னு நினைக்குறா பாரு,

அது தான் இந்த உலகத்துலே பெரிய புதிர்" என்றார் பகவான்.

ௐ நமோ பகவதே ஶ்ரீரமணாய🪷

ஶ்ரீரமணார்ப்பணம்🙏

#ramana #bhagavan ramana maharishi #arunachala #sanathanadharma #tiruvannamalai

3 notes · View notes

dr-doofensmirtz · 3 months

Note

பிடித்த தமிழ் கவிதைகள் ஏதேனும் உள்ளதா?

பாரதியார் மற்றும் பாரதிதாசன் கவிதைகள் மீது ஈர்ப்பு உண்டு.

தேடிச் சோறு நிதந் தின்று பல சின்னஞ் சிறு கதைகள் பேசி மனம் வாடித் துன்பமிக உழன்று பிறர் வாடப் பல செயல்கள் செய்து நரை கூடிக் கிழப்பருவம் எய்தி கொடுங் கூற்றுக் கிரை யெனப்பின் மாயும் பல வேடிக்கை மனிதரைப் போலே நான் வீழ்வே னென்று நினைத்தாயோ?

👆this one had a lasting imrpession on me

#barathi #barathiyar #tamil #tamilkavithai

3 notes · View notes

totamil3 · 2 years

Text

📰 உணவு பாதுகாப்பு மற்றும் ஊட்டச்சத்தை உறுதி செய்வதற்காக கிராமப்புற பொருளாதார மறுமலர்ச்சி மையங்களை மேம்படுத்துவதற்கான பல துறை ஒருங்கிணைந்த பொறிமுறை

• உணவுப் பற்றாக்குறையால் எந்தக் குடிமகனும் பட்டினி கிடக்கக் கூடாது • உணவு பாதுகாப்புக்காக 07 குழுக்கள் • ஊட்டச் சத்து குறைபாட்டின் முதன்மையான ஒழிப்பு • விவசாயிகளுக்கு நியாயமான விலையில் உரம் • பருவத்தை வெற்றிகரமாகச் செய்ய விவசாய இடுபொருட்களின் தொடர்ச்சி • 2025க்குள் உணவுத் தேவைகளை உள்நாட்டிலேயே பூர்த்தி செய்யத் திட்டமிடப்பட்டுள்ளது உணவுப் பாதுகாப்பு மற்றும் போஷாக்கை உறுதிப்படுத்தும் வகையில்…

View On WordPress

#tamil sri lanka #இலங்கை #உணவ #உறத #ஊடடசசதத #ஒரஙகணநத #கரமபபற #சயவதறகக #தற #பதகபப #பரளதர #பறமற #பல #மமபடததவதறகன #மயஙகள #மறமலரசச #மறறம

0 notes

aksm · 2 years

Note

If you're still taking writing prompts, would you consider one looking at when Aditha Karikalan returns from killing Veerapandiyan in front of Nandini, and what he initially does to emotionally process and cope with what just happened? Or write something about the aftermath more generally from his point of view if you'd find that more interesting. Of course this is just a request and I don't mean to bother you if you're busy or want to write something different. Thank you! (I'm twosquareroti but this is my main account.)

[Sorry I just saw this. i hate how tumblr does notifications and I'm exclusively on mobile in this app. anyway yes I'd write this. I'd have written this whole thing in Tamil if my Tamil wasn't so bad. Apologies in advance Tamil speakers it isn't my mother tongue and I haven't spoken it properly in years much less written in it.]

அந்த நாள்... எண்ணத்தில் ஆழப் பதிந்த ஒரு நாள். நந்தினியை பல வருடங்களுக்கு பின் முதல் முறை நான் என் கண்களால் பார்த்த நாள். அதே அழகு, அதே நளினம்.

ஆனால், அவளை பார்பதுற்கு நிலைமை அதை விட மோசமாக இருந்திருக்க முடியாது. என் கண்ணில், என் எண்ணங்களில் இருந்தது இரத்த வேட்கை. நான் பாண்டியனை தேடி தேடி அலைந்தது இதுக்காகவா? இந்த இதயத்தை துளைக்கும் துரோகத்துற்காகவா?

The door I had slammed open had unveiled such a horror I could not have imagined. The love of my life, cradling the man I sought to slay. The door bounced back, closing, as if to hide the scene from me, to protect me from what was to come. But I held it open, and stepped inside.

I could hear her. Desperate. Pleading. Beautiful. Why was she here? Why her? Why, of anyone, would the gods choose her to be here. She clasped her hands, and went down on her knees.

In any other time I would not have allowed that. I would not have let it come to a situation where she would have to supplicate like this. Not to me. Not to anyone. I wanted to lift her up. I wanted to run my fingers across her cheeks to wipe her tears.

But my mind was in a frenzied state of bloodlust, and not even the haze and confusion and numbness of seeing her would change what I came here to do. Through the haze of my mind I approached the bed of the Pandiya king.

Nandini crawled over as well and threw herself over the body of the enemy, her fair, soft hands tainted with his blood. It was as if she twisted the knife she had already embedded in my heart. My hand reached for hers. I had to separate her from the Pandiya king.

She was still shouting, screaming at me to stop. Begging. Crying. I could not. I could not heed her, nor could I not heed her. The spell she casted on me all those years ago persisted. And even then, as I took her hands away from the bleeding king, I could feel them. Soft and shaking. Sending shivers of feelings I had not felt in years down my body without warning.

The sword came down from the side, heavy. It severed the neck from the body, cleanly. Blood sprayed on to my face, on to the tapestry that hung by the bed, and on to Nandini, who ceased her screaming as she stared, horrified, at what I had done.

I wanted to ask her. I wanted to ask what she was doing. Why she was here in the bed of this rival royal. But I could not bring myself to ask her anything. I could not bring myself to even look at her. Her cries and pleading were still fresh on my mind.

So, instead, I turned and left the cabin. I left Nandini there, abandoning her as she did me years ago. And only when I was outside in the forest did I realise I was shaking, as well. I looked at my blade, slick with the blood. I looked at the two tigers adorning the hilt. The reminder of my line, of my birthright, of my duty.

I nearly threw the sword on to the dirt.

But instead I looked for my men, who were all similarly combing the woods for the Pandiya king.

----

The news of the death of Pandiya reached far and wide. The war was over, though the loyalists were still being rounded up for imprisonment.

I received a letter from my father, praising me for my strategies and my penchant for the business of war. My men celebrated as Cholas were want to do. Each night ending with stupor.

Drinking was something I abstained from. I had no liking for it. Clouding my mind was not something I indulged in. But I could not close my eyes at night without seeing hers. Desperate. Pleading. No.

I had to forget. So, I drank. I had to be intoxicated beyond the capacity to dream. Or at least, remember them when I wake. My grandfather saw me as I drank, lips pursed, eyes watchful. He had not said anything. No one had said anything.

Everyone knew I had killed the Pandiya king. But everyone also knew something changed within me afterwards. I could not tell them what. How could I even begin to explain to them? They knew me for a warrior prince, not a man pining for a woman he had not seen in a decade.

So they left me to my drinks as they danced and spent the nights with the daughters of the city.

And then word came from my father for me to return to Thanjai. Word that was handed to me from my grandfather. I read the letter. About unrest further north. About open call to arms.

I wrote back to him, telling him the conquest would not be over until we have conquered all of our enemies. And that I will not set foot in Thanjai until I have accomplished that.

And that was what I did.

For the next few years I had waged war on lands far and foreign. With people who hardly spoke my tongue and claiming their lands in the name of my father. And during the celebrations of our victories I had blabbered.

I had blabbered enough for everyone to piece together what had happened that day. That day when I slew the Pandiya king. I had said her name once, and cried. I had said I had seen her with him. I had said that she begged me not to kill him.

I could not go back to Thanjai. I could not go back to where I grew up with her. I could not go back to... The one who drove her away.

No. Warring was what I was good at. That, and drinking. And I had decided that is what I wanted to do until I either forget about her or I died.

----

A few years of warring passed. My skill with the sword and my knowledge of warfare only grew. I had claimed the bigger kingdoms and colonies. There was not much else to do.

My men were getting restless. They would fight for me without question, but these were no longer real fights. No longer real battles. They were excuses. And though they would never tell it to my face, I knew it was only a matter of time before they would suggest we return to Thanjai.

And maybe it was for the best. Maybe it was time. I would never get the closure I wanted. I would never see her again. Her fate was alien. Something I was never truly privy to. It was madness of me to even try to understand. No, she went her own way. And I went mine. I went deep into mine.

But maybe it was time I resurfaced. Maybe it was time for us to return to Thanjai. To return home. To my scheming little sister and the politics of the mainland. That was one thing I did not miss.

Where I was, things were clear cut. The enemies were obvious. But a different sort of game was played in Thanjai. A game I found tiresome and devious. No, my sister had the gift and the gall for that. My sister was the one suited for that gift. And she used that gift dispassionately.

She drove Nandhini away. Out of jealousy or something else I would never know. But she was the one who drove my love out of Thanjai. Never to be seen again.

Until...

I took a swig of my drink.

The tent I was in was spacious. The village we had chosen to house ourselves in was a gracious host, putting all this together to house our armies.

I looked at my steel again, leaning on the large gong that belonged to my grandfather. The war gong.

Maybe it was time we stowed it all, and returned back home.

I was still thinking about home when the newest of our commanders approached me, one hand behind his back while the other held a scroll to his side. I stared at him, a warrior prince himself who quickly rose in the ranks and became one of my closer associates.

"What is it, Vanthiyathevan? News from my father?" I asked.

"No, my prince. From your sister." He replied, presenting the scroll to me.

I took it, my brow furrowed.

"From Kundhavai?" I took it, and unfurled it.

And what I read brought me back to the cabin in the woods. Brought me back to when I was left shaking and lost. Brought me back to the dread that I tried so hard all these years to escape from.

'Sweet older brother.

It has been a while since our last correspondence. I regret that this news is not going to be pleasant. But I wish for you to hear it from me so there is no question about its authenticity.

Our Periya Pazhuvettaraiyar has recently taken to a wife. He has married Nandhini. She now resides in her husband's palace.

I know not how your feelings about her have changed these past few years, but I think it is time for you to put everything aside and return home. Nandhini marrying into such high royalty is a dangerously calculated move, and to see my brothers so far away at this time while only I reside in our father's home does not put me at ease.

I have told you that I can see shapes here at the capital. Metaphors of prediction I use to garner the state of affairs. I have seen shapes that form into horses for strength. Shapes that become elephants for wealth or become peacocks for royal matchmaking. But recently, I feel the shapes are beginning to form into wolves.

These wolves do not belong in the tigers' den. But they are testing their luck with the tigers so far away. Reaching beyond their station, it feels like. I do not like it. Our king does not suspect easily like I do, and maybe I might be wrong in my reading of these shapes. But irregardless, I do not like for the tigers to be so far away from their den.

Return home, brother. And return safe.'

I stared at the scroll, my eyes slowly getting cloudy.

"My prince?" My friend asked.

"Nandhini..." I breathed her name, and it hung in the air between us, heavy and looming.

"What... What of her?"

"My sister. My sweet, clever sister."

"I do not follow, my price."

"DOES SHE SEEK TO SPITE ME? TO SPIT UPON MY FACE? WHAT WRONG HAVE I DONE?"

Vandiyathevan's eyes widened, and I tried to reign the storm that had erupted without warning within me.

"Wh-who?"

"She has taken Periya Pazhuvettaraiyar to be her husband."

"Kundhavai, my prince?" Vandiyathevan's eyes widened still, and I could not help but be amused. Vandhiyathevan could dissolve my quick tempers with ease. Usually through his wit and humour, and this time his obliviousness to the contents of the letter was what made the tempers fall.

"No, you dolt. Nandhini. She lives in his palace, now." I said. Reading those words on my sister's letter was one thing, but uttering them out loud somehow spoke to the reality of it.

She married that man, of all people.

"That's... I'm sorry, my prince." My friend said solemnly, reading my face.

"Why are you apologizing? You're only the messenger."

"The messenger is still—" I could see the spark in his eyes, the slight smile as he half-curled his lips, a quippy response at the ready. But I interrupted him.

"Don't. Not today, friend. Not now. I admire your quick wit and charm, but I wish to be left alone." I said, turning away.

"Of course, my prince." My friend said, and dismissed himself, leaving me to my thoughts in this tent, so far away from home.

She wanted the tigers to return home to protect the family from wolves. Wolves that had been sated all this time, content. So, what changed?

Kundhavai likened herself to the mongoose, ridding the palace and the kingdom of snakes. But sometimes, when there were not any snakes present, she sought to create them, just to have something to challenge.

Did she not know the wolves would not have been stirred without something slithering into their thoughts, licking and whispering promises into their minds? Did she not know that it was her that created the snake that had incentived these wolves?

No. The blame was not solely hers.

I thought back to the hut. The woods. Her chilling silence as I took the head off Veerapandiya.

I had a hand in making that snake as well.

#ponniyin selvan #aditya karikalan #nandhini #fanfic #because i cant wait til november for it to come to streaming and i cant not fulfill my first writing request

43 notes · View notes

rarulmca · 8 months

Video

youtube

Nokia 5G ஸ்மார்ட்போன் பல நவீன தொழில்நுட்பங்களில் விலை Affordable Price 5...

#youtube #Nokia 5G ஸ்மார்ட்போன் பல நவீன தொழில்நுட்பங்களில் விலை Affordable Price 5...

0 notes

seithiparavaigal · 9 months

Text

Coimbatore Handloom Fashion Show 2023

கோவையில் கைத்தறி ஆடை அணிவகுப்பு 2023 DreamZone Fashion Show 2023 | வானதி ஸ்ரீனிவாசன் குஷ்பூ விருந்தினர்

தேசிய கைத்தறி நாளன்று விழுப்புணர்வு ஏற்படுத்த கோவையில் வானதி ஸ்ரீனிவாசன் MLA மக்கள் சேவை மையம் மற்றும் Dream Zone Fashion Coimbatore நடத்திய கைத்தறி ஆடை அணிவகுப்பு Handloom Fashion Show-2023 ஆகஸ்ட் அன்று SNR அரங்கத்தில் பல கல்லூரியில் இருந்து கலந்துக்கொண்ட அனைத்து மாணவ மாணவியர்களுக்கும் செய்தி பறவைகள் வாழ்த்துக்கள்.

இந்நிகழ்ச்சியை நேரலையில் காண https://youtube.com/live/mLsQhAIuIsY?feature=share

Click Here to Watch

Seithi Paravaigal

vanathi srinivasan,vanathi srinivasan speech,vanathi srinivasan latest speech,vanathi srinivasan bjp,vanathi srinivasan interview,vanathi srinivasan assembly speech,vanathi srinivasan press meet,bjp vanathi srinivasan,vanathi srinivasan today speech,bjp's vanathi srinivasan,making of vanathi,kamal haasan vs vanathi srinivasan,vanathi srinivasan dmk,vanathi srinivasan latest interview,vanathi srinivasan today assembly speech,vanathi, khushbu sundar,urvashi kushbu,kushboo kuthu songs in tamil,kushbu about sexual harrasment,khushbu sundar wiki,kushbu about childhood harrasment,khushbu sundar movie,khushbu sundar family,kushboo,khushbu sundar congress,#kushboo,kushboo jfw,bjp kushboo,kushboo age,kushboo hot,bjpkushboo,kushboo rip,kushboo news,kushboo hits,kushboo song,kushboo idli,kushboo songs,kushboo video,kushboo drama,kushboo sundar,kushboo family,kushboo speech, fashion show,fashion,fashion show live,fortnite fashion show,fortnite live fashion show,fortnite fashion show live,show,fashion week,live fashion show,gucci fashion show,fashion show fortnite,alia bhatt fashion show,sini27 fashion show lajv,live fashion show fortnite,live fortnite fashion show,fashion show fortnite live,fortnite fashion show skin,fortnite fashion show theme,fashion show fortnite live eu,nae fortnite fashion show live,fashion,dream zone,fashion design course,fashion design,fashion designing,dreamzone fashion show,fashion designer,fashion show,fashion illustration,fashion week,online fashion design course,coimbatore fashion show,fashion designer course,fashion institute,fashion management,fashion show in coimbatore,fashion song,online fashion design,diploma course in fashion design,saree fashion show,fashion degree,#fashion,fashion cad,bangalore fashion week

#coimbatore fashion show #seithi paravaigal #vanathi srinivasan #dreamzone fashion show #dream zone fashion #fashion show

2 notes · View notes

madscientist008 · 2 years

Text

கற்பனை ஒரு கிருக்கல் 6

அழகான வாழ்க்கை அழகான நாடு சுற்றித்திரிந்தேன் பல வண்ண கோலங்கள் பாத்தேன் டீக்கடையில் பேப்பர் படித்து ஊர்கதை கேட்டு உலகக்கதை கேட்டு டீ குடித்து நடந்தேன் மேடு பள்ளம் கடந்து பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்றேன் பஸ்ல போயிட்டு இருக்கும்போது ரேஷன் கடையில ரேஷன் வாங்கிட்டு இருக்குற தலைவரை பார்த்து வணக்கம் தலைவரேன்னு சொல்லிட்டு போயிட்டே இருக்கேன் பஸ்ல இருந்து இறங்கின உடனே அங்க ஒரு சண்டை நடந்துட்டு இருக்கு மனசு போய் பாக்கலாமா வேண்டாமான்னு யோசிச்சுட்டு இருக்கு அப்போ அந்த பக்கம் ஒரு டிரெய்ன் போயிட்டு இருக்கு நான் திரும்பி பாத்துட்டு டிரெய்ன் போற திசையை நோக்கி நானும் நடந்து போயிட்டு இருக்கேன் கிட்ட ஒரு சத்தம் பயந்து பார்த்தா தென்னை மரத்தில் இருந்து தம்பி பாத்துப்பா தேங்கா வெட்டி போடுறேன் சரி அண்ணா சரி அண்ணா சொல்லிட்டு தாண்டி கொஞ்ச தூரம் போன உடனே ரயில்வேஸ்டேஷன் வந்துட்டு

ஒரே பரபரப்பா இருக்கு டிக்கெட் வாங்கிட்டு வந்துட்டு டிரெய்ன் வந்த உடனே ட்ரைன்ல ஏற பின்னாலன்னு ஒரு சத்தம் தம்பி நில்லுப்பா திரும்பி பாத்தா போலீஸ் உடனே வேர்த்து விட்டது என்னுடைய பை வாங்கி செக் பண்றாரு பண்ணி முடிச்ச உடனே நீ போனான்னு சொல்லிட்டாரு இடம் வந்தஉடனே இறங்கி நடந்து போயிட்டு இருக்கேன் ஒரு கடைல டிவி நியூஸ் ஓடிட்டு இருக்கு ரயில்வே ஸ்டேஷன்ல வெடிகுண்டு மிரட்டல் அதான் சோதனையான்னு நெனச்சி பாத்துட்டு போயிட்டு இருக்கேன்

கற்பனை ஒரு கிருக்கல் தொடரும்…

13 notes · View notes

ambidextrousarcher · 9 months

Text

Snippets as I see it (kinda): Kaveri Amman, part 2/3

Tagging @whippersnappersbookworm @mizutaama @celestesinsight @willkatfanfromasia @thelekhikawrites @thereader-radhika @harinishivaa and @humapkehaikaun

Putting this below the cut.

Arulmozhi finally meets his “Kaveri Amman”. He seems both overwhelmed and nonplussed about this meeting, unable or unwilling to explain the specifics to his men.

“சுமார் ஒரு வருஷத்துக்கு முன்னால் நமது தென்திசைப் படைகளின் மாதண்ட நாயகனாகி நான் இங்கு வந்து சேர்ந்தேன். அதற்கு முன்பே சேநாபதி பூதி விக்கிரம கேசரி இலங்கையில் பல பகுதிகளைப் பிடித்திருந்தார். இந்த அநுராதபுரம் பல தடவை கைமாறி, அப்போது மறுபடியும் மகிந்தன் படைகளின் வசத்தில் இருந்தது. இந்நகரை நம் வீரர்கள் முற்றுகையிட்டிருந்தார்கள். முற்றுகை நடந்துகொண்டிருந்த சமயத்தில் நான் இலங்கையின் பல பகுதிகளையும் பார்த்துத் தெரிந்து கொள்ள விரும்பினேன். பொறுக்கி எடுத்த ஆயிரம் வீரர்களை என்னுடன் சேநாபதி அனுப்பி வைத்தார். நம் சைன்யத்தின் வசப்பட்டிருந்த எல்லாப் பகுதிகளுக்கும், காடு மேடு, மலை நதி ஒன்றும் விடாமல் போய், அந்தந்தப் பிரதேசங்களின் இயல்பை நன்கு தெரிந்துகொண்டு வந்தேன். இந்த இலங்கைத் தீவையொட்டிக் கடலில் பல சிறிய தீவுகள் உண்டு என்பது உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். அந்தத் தீவுகளுக்கும் போய்ப் பார்த்து வந்தேன். இப்படிச் சுற்றி வருகையில் ஒரு சமயம் இந்த நகரத்துக்கு வடக்கே சில காத தூரத்தில் காட்டின் மத்தியில் தாவடி போட்டுக் கொண்டு தங்கியிருந்தோம். நாங்கள் தங்கியிருந்த இடத்தின் பக்கத்தில் 'யானை இறவு'த் துறை இருந்தது. அங்கே இலங்கைக்குக் கிழக்கேயுள்ள கடலும் மேற்கேயுள்ள கடலும் மிக நெருங்கி வந்து ஒரு குறுகிய கால்வாயின் மூலம் ஒன்று சேருகின்றன. அந்தத் துறையின் வழியாகச் சில சமயம் யானைக் கூட்டங்கள் இலங்கையின் வடபகுதிக்குச் செல்லுவது வழக்கமாம். ஆகையால் அந்த இடத்துக்கு 'யானை இறவு' என்று பெயர் வந்ததாகச் சொல்லுகிறார்கள். நாங்கள் அங்கே தங்கியிருந்த சமயத்தில் ஒரு விசித்திரமான சம்பவம் நிகழ்ந்தது. இரவு நேரங்களில் தாவடிக்குச் சமீபத்தில் ஒரு புலம்பல் குரல் கேட்டது. அது மனிதக் குரலா, பட்சியின் குரலா, விலங்கின் குரலா என்று முதலில் தெரியவில்லை, கேட்பவர்கள் ரோமம் சிலிர்க்கும் படியான சோகம் அதில் தொனித்தது. முதலில், தாவடியின் ஓரத்தில் இருந்த வீரர்கள் காதில் விழுந்தது. அதை அவர்கள் பொருட்படுத்தாமல் இருந்தார்கள். பிறகு, பாசறையைச் சுற்றிலும் பல இடங்களிலும் கேட்டது. என்னிடத்திலும் சிலர் வந்து சொன்னார்கள். நான் அதை இலட்சியம் செய்யவில்லை. 'பேய் பிசாசு என்று பயப்படுகிறீர்களா? அப்படியானால் ஊருக்குத் திரும்பிப் போய் அம்மா மடியில் பயமின்றிப் படுத்துத் தூங்குங்கள்!' என்றேன். இதனால் அவர்களுக்கு ரோஷம் வந்துவிட்டது. அப்படி ஓலமிடுகிற குரல் மனிதக் குரலா, விலங்கின் குரலா அல்லது பிசாசின் குரலா என்று தெரிந்து கொள்ளத் தீர்மானித்தார்கள். ஓலம் வந்த இடத்தை நோக்கி ஓடிப் போய் பார்த்தார்கள். அவர்கள் அருகில் நெருங்கியதும், அந்தக் குரலுக்குரிய உருவம் ஓடத் தொடங்கியது. அது ஒரு பெண்ணின் உருவம் போலத் தோன்றியது. ஆனால் அந்த உருவத்தை இவர்களால் பிடிக்க முடியவில்லை. அதற்குப் பிறகும் அந்த ஓலம் நிற்காமல் அடிக்கடி கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.”

“முதலில் அதை நான் லட்சியம் செய்யாமல்தானிருந்தேன். ஆனால் என்னுடைய வீரர்களுக்கு இதைத் தவிர வேறு பேச்சே இல்லாமற் போய்விட்டது. உண்மையிலேயே சிலர் பயப் பிராந்தி கொண்டு விட்டார்கள். அதன் பேரில் மர்மம் இன்னதென்பதைக் கண்டறியத் தீர்மானித்தேன். ஒரு நாள் இரவு அந்த ஓலம் வந்த திசையை நோக்கி, நானும் சில வீரர்களும் சென்றோம். புதர் மறைவிலிருந்து ஒரு ஸ்திரீ உருவம் வெளிப்பட்டது. ஒரு கணநேரம் எங்களைப் பார்த்துவிட்டுத் திகைத்து நின்றது. மறுபடி ஓடத்தொடங்கியது. எல்லாருமாக துரத்திச் சென்றால் அந்த உருவத்தைப் பிடிக்க முடியாது என்று என் மனத்திற்குள் ஒரு குரல் கூறியது. எனவே, மற்றவர்களை 'நில்லுங்கள்' என்று சொல்லி நிறுத்தி��ிட்டு, நான் மட்டும் தொடர்ந்து ஓடினேன். ஒரு தடவை அந்த உருவம் திரும்பிப் பார்த்தது. தனி ஆளாக நான் வருவதைப் பார்த்து என்னை வரவேற்கும் பாவனையில் காத்துக்கொண்டிருந்தது. இப்போது எனக்கும் திகிலாகத்தான் போய்விட்டது. ஒரு வினாடி நேரம் தயங்கி நின்றேன். மறுபடி நெஞ்சை உறுப்படுத்திக்கொண்டு முன்னால் சென்று அந்தப் பெண் உருவத்தை நெருங்கினேன். நிலா வெளிச்சம் அவள் முகத்தில் நன்றாக விழுந்தது. தெய்வீகமான அம்முகத்தில் புன்னகை அரும்பியிருந்தது. அந்தக் கணத்தில் எனக்கு நினைவு வந்துவிட்டது. காவேரி அம்மன் இவள் தான்! என்னை வெள்ளம் அடித்துப் போகாமல் எடுத்துக் காப்பாற்றிய தெய்வ மங்கை இவள் தான்!... சற்று நேரம் பிரமை பிடித்தவன் போல் அவள் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். பிறகு, "தாயே! நீ யார்! இங்கே எப்போது வந்தாய்? எதற்காக வந்தாய்? உன்னை எத்தனையோ காலமாக நான் தேடிக்கொண்டிருந்தேனே? என்னைப் பார்க்க விரும்பினால் நேரே என்னிடம் வருவதற்கென்ன? இந்தத் தாவடியைச் சுற்றி ஏன் வட்டமிடுகிறாய்? ஏன் புலம்புகிறாய்?" என்று அலறினேன். அந்த மாதரசி மறுமொழி சொல்லவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் நான் கேட்டும் பயனில்லை. சிறிது நேரத்துக்கெல்லாம் அவளுடைய கண்களில் கண்ணீர் பெருகத் தொடங்கியது. அந்தக் கண்ணீர் என் நெஞ்சைப் பிளந்தது. அவள் ஏதோ சொல்ல முயன்றாள் என்று தோன்றியது. ஆனால் வார்த்தை ஒன்றும் வெளிவரவில்லை. உருத்தெரியாத சப்தம் ஏதோ அவள் தொண்டையிலிருந்து வந்தது. அப்போது சட்டென்று எனக்குத் தெரிந்துவிட்டது. அவள் பேசும் சக்தியில்லாத ஊமை என்று. அப்போது நான் அடைந்த வேதனையைப் போல் என்றும் அடைந்ததில்லை. இன்னது செய்வதென்று தெரியாமல் நான் செயலற்று நின்றேன். அந்த ஸ்திரீ சட்டென்று என்னைக் கட்டித் தழுவி உச்சி மோந்தாள். அவள் கண்ணீர்த் துளிகள் என் தலையில் விழுந்தன. உடனே, அடுத்த கணத்திலேயே, என்னை விட்டுவிட்டு ஓடினாள். திரும்பிப் பார்க்கவும் இல்லை. நானும் அவளைத் தொடர்ந்து செல்ல முயலவில்லை. பாசறைக்குச் சென்றதும் என்னை ஆவலோடு சூழ்ந்து கொண்டு கேட்ட வீரர்களிடம், 'அவள் பேயும் அல்ல; பிசாசும் அல்ல; சாதாரண ஸ்திரீதான்! வாழ்க்கையில் ஏதோ பெருந்துயரத்தினால் சித்த பிரமை கொண்டிருக்கிறாள். மறுபடியும் அவள் வந்தால் அவளைத் தொடர்ந்து போய்த் தொந்தரவு செய்யாதீர்கள்?' என்று கண்டிப்பாகக் கட்டளையிட்டேன்.”

Excerpt From

Ponniyin Selvan Anaithu Pagangal (Tamil Edition)

Kalki

This material may be protected by copyright.

“Around a year ago, I became the commander of our Southern forces and reached here. Even before that, General Boothi Vikrama Kesari had captured many provinces of Lanka. This (city) Anuradhapuram, having changed hands several times, was then under the control of Mahindan’s army. Our soldiers were keeping this city under a siege. While the siege was going on, I wanted to see and know about many provinces of Lanka. He sent a thousand handpicked soldiers with me. I explored all the land under the control of our forces, leaving no forest, hill, mountain or river untouched, getting to know the natural state of those provinces. You might know that Lanka is surrounded by many smaller isles. I also explored those isles. While exploring like this, we had camped some kaadhu (unit of distance) away from this city. In the area where we camped were the elephant forces. There, the seas to the east and west of Lanka met by way of a crooked canal. By way of that place, it was usual for herds of elephants to travel to the North of Lanka. Hence, it is said to have acquired the name of Elephant isle. When we were camped there, a strange incident took place. At nighttime, near the camp, a mumbling voice was heard. At first, we did not know if the voice belonged to a human, bird or beast. It contained such sadness that was bloodcurdling to the listener. First, it was heard by the soldiers at the edge of the camp. They did not pay attention to it. Then, it was heard in many places around the tents. Some (soldiers) came and informed me as well. I did not believe it. “Are you afraid of ghosts and ghouls? If that is the case, go back home and sleep peacefully on your mothers’ laps!” said I. Due to this, their pride arose. They decided to find out if the voice raising such a din belonged to a human, bird or ghoul. They ran towards the place where the noise came from. As soon as they neared, the being that was the source of the sound began to run. It seemed like the figure of a woman. However, these men could not catch that figure. Even after that, the sound was heard without cease frequently.”

“At first, I did not devote any focus to it. However, my soldiers had naught to speak of but this. Some truly succumbed to delusions of fear. I decided to find the answer to the mystery. One night, I and some soldiers set out towards the direction the voice came from. From the depths of a cave, the shadow of a woman stepped out. For a moment, it stopped in surprise at the sight of us. It began running again. A voice sounded in my mind that if all of us went in pursuit we cannot catch the figure. Hence, issuing the command of “Stop!” and halting the others, I alone ran following it. The being looked back once. Seeing that I alone was following, it seemed to await me for a welcome. Now, I too was shocked. For a second, I stood hesitating. Steeling myself once more, I neared that female figure. The light of the moon threw her face into fine light. The godly face had joy splashed on it. In that moment, I remembered. She was Kaveri Amman! She was the divine woman who had saved me from getting carried away by the floodwaters! For a while I stared at her face like a deluded man. Then “Lady! Who are you? When did you come here? Why did you come here? How long have I looked for you? Why are you circling this camp? Why are you mumbling?” I exclaimed so. That great lady did not reply. There was no use in my asking again and again. Within some time, tears flowed from her eyes. Those tears tore at my heart. It felt like she tried to say something. But no words came out. Some sound of unknown meaning came out of her throat. That’s when it struck me. That she was a mute without the power of speech. I never felt as devastated as I did then. Not knowing what to do, I stood at a loss for actions. That woman suddenly hugged me close and sniffed the top of my head. Drops of her tears fell on my head. Immediately, the following second, she left me and ran. She did not look behind her either. I too could not follow her. As soon as I reached the camp, to the soldiers that surrounded me eagerly “She is neither ghost nor ghoul; only an ordinary woman! Due to some great sadness in her life, she is possessed. If she comes again, do not follow and disturb her!” so I commanded firmly.

#ponniyin selvan #snippet #book 2 #kaveri amman #arulmozhi varman #mandakini

9 notes · View notes