#HEHHEHHEHHE | Explore Tumblr Posts and Blogs

cathely-chan · 3 years

Text

55 DAKİKA

Önceki Sonraki

Bölüm listesi

11. bölüm

"Hmm......"

"Umm......"

Kunikida ve Atsushi, hapishane odasında homurdandı.

Kelepçeleri masaya bağlı olduğu için odanın içinde yürüyemiyorlardı bile. Onları koruyan askerler artık orada değildi, geçici olarak ayrılmışlardı, ancak her an geri dönebilirlerdi.

"Bize ne yapacaklarını merak ediyorum ..."

Kunikida sakin bir sesle, "İyi bir olasılık ve kötü bir olasılık var" dedi. "Kötü olasılık, bu soruşturma odasında işkence görmemiz, gerçek ve yalanların bir karışımını açığa çıkarmak zorunda kalmamız. İyi olasılık, Avrupa'da bir yere götürülmemiz ve baş istihbarat teşkilatı tarafından ciddi bir sorgulamaya tabi tutulmamızdır."

"Her iki olasılık da korkunç değil mi?"

"Beni suçlama. Teröristin suç ortağı olduğumuzdan şüpheleniliyor, hatırladın mı? Tüm kişisel eşyalarımıza el konuldu. Defterim olmadan yeteneğimi kullanamıyorum. Öncelikle, dürüst olmak gerekirse, kaptanın neden böyle yaptığına dair, herhangi bir kayıt bırakmadan, bizi yolladığını söyleyemem. Bu gizem yüzünden, onları masum olduğumuza ikna etme şansımız yok."

"Hiç mi şans yok?"

"Yok."

Atsushi tavana baktı.

Ne yapabilirler? Görevleri, hırsızları yakalamak için başlangıçta belirsizdi ve sadece başarısız olmakla kalmadılar, aynı zamanda beklenmedik bir şekilde bir teröristle ilgili bu kargaşaya çekildiler ve şimdi soruşturma altındaydılar. Dedektiflik Ajansının diğer üyeleri de tutuklanmıştı. Her şey olduğu gibi, Ajans herhangi bir mantık ya da sebep olmadan dağılıyordu.

Bu durumda gerçekten yapabilecekleri bir şey yok muydu?

Atsushi ve Kunikida, ikisi de kayıtsız bir şekilde iç geçirdiler. O sırada—

"Hohoho ....... ohohohoho ..."

Birdenbire, nereden geldiği belirsiz olan, tanıdık bir ses duyuldu.

"Kunikida-san, bir şey mi söyledin?"

"Hayır ......" Kunikida soldu. "O ben değildim. Aslında, ben… aniden bir nedenden dolayı kötü bir hisse kapıldım ..."

Atsushi soruşturma odasına bakındı. Elbette, odada Atsushi ve Kunikida dışında bir gölge yoktu. Saklanacak yeri olmayan kasvetli, çorak bir odaydı. Sadece masa, birkaç sandalye, sabit bir telefon, tavanda bir havalandırma deliği ve başka bir şey yoktu, odanın köşesindeki büyük bir çöp tenekesi dışında...

—Mm?

Atsushi arkasını döndü.

Çöp tenekesi mi?

"Hehehe ...... hehhehhehhe."

Yuvarlak, metal çöp tenekesi, yumuşak bir çıngırdamayla bir yandan diğer yana sallanıyordu.

Kunikida ve Atsushi birbirlerine baktı.

Kısa bir süre sallanan çöp tenekesine baktıktan sonra, zincirlerin izin verdiği ölçüde, yakından bakmak için boyunlarını ona doğru uzattılar...

"Böö! Başınız belada gibi görünüyorsunuz, dostlarım! Dazai tüm sorunlarınızı duymak için bura- oww!"

Kunikida çöp tenekesinin yan tarafına tekme attı ve Dazai karşı duvara yuvarlandı.

"Ah, ouch… Ne yapıyorsun, Kunikida-kun !? Uzun zamandır beklenen kurtarıcın yeni geldiğinde neden birden bir çöp tenekesini tekmeledin !?"

"Kapa çeneni! Ne kurtarıcısı, seni yanmaz çöp parçası!" diye bağırdı Kunikida. "Böylesine bir acil durumda ne halt ediyorsun !? Burada oturup sorguya çekildiğimiz tüm bu süre boyunca orada mı duruyordun !?"

"Bir şeyler olacağını önceden sezebiliyordum ve beklentiyle buraya saklanabildim," diye sesini yükseltti Dazai, hâlâ yanında duran çöp tenekesinin içinde, "Bunca zamandır buradaydım, dışarı çıkabilmek için gardiyanların gitmesini bekliyordum! Ve şimdi senin cesur, uzun zamandır beklenen kurtarıcın ... ha? Sıkıştım."

Kunikida, Dazai'ye bakarak, "Kendini çöp fırınına götür," dedi. "Her şeyden önce, buraya getirileceğimizi nasıl bildin?"

Dazai çöp tenekesinin içinden gururla gülümsedi "Çünkü muhtemelen bir sorunla karşılaşacağınızı anlamıştım," dedi. "Her neyse, siz ikiniz kaptanın cinayetine tanık olduğunuzda, ben de o bölgedeydim."

"Ne? Bodrum koridorunda mı?"

"Tabii ki, gizli alana giremedim, ama sizin götürülmenizi izledim. Görüyorsunuz ki, ben de suçlunun peşindeydim— boynunda kamera olan takım elbiseli İngiliz."

Bunun üzerine Atsushi şaşkınlıkla baktı.

"Doğru," dedi Atsushi çabucak. "Dazai-san, bana söylediğin şey bu değil miydi? ‘Hırsızlar şu anda bu adada meydana gelen felaketin sadece küçük bir yüzüdür’. Dazai-san, teröristle ilgili olan tüm bu olaylardan haberin var mıydı?"

"Ne?" Kunikida'nın ifadesi değişti. "Bu doğru mu, Dazai?"

"Öyle olsaydı, beni daha olumlu bir açıdan görür müydün, Kunikida-kun?"

"Merak etme, senin hakkındaki değerlendirmem mutlak minimum değerde sabit kalıyor. Pekala, sadece anlat."

"Böylesine sarsılmaz bir değerlendirmeye tabi tutulmak… minnettarım," diye yanıtladı Dazai bir gülümsemeyle. "Fazla zamanımız yok, bu yüzden kısaca anlatacağım. Hırsızları yakalamak, Ajans dedektiflerini bu adada toplamak için sadece bir bahaneydi. Bizim asıl işimiz,"

Bu noktada Dazai sustu ve gözlerinde ciddi bir bakışla devam etti.

"‘Geleceği gören adamın’ Yokohama kıyılarında özel yetenek silahını patlatmasını önlemek için."

"Özel yetenek silahını patlatmaktan mı ........!?"

Kunikida bile buna şaşırmış görünüyordu.

"Talep, hükümetin belirli bir şubesinden geliyor. Bildiğiniz gibi bu ada, yabancı hükümetlerin müdahalesinden korunan bir dış bölge. Kaptan elinden geldiği kadarıyla, uygun bir vakayı çözmek için Ajansın dedektiflerini burada toplamak için işbirliği yapmıştı. Bu arada, teröristin adaya gidiş yolunu vb. Anlamak amacıyla adaya ayrı bir birim olarak girdim. Örneğin, bu adada kalmam için ihtiyacım olan parayı çalmak…”

Ç/N: Burada para derken önceki bölümlerde bahsedilen ve adaya girişi sağlayan bakır, gümüş ve altın paralar kastediliyor.

Adaya izinsiz girmek... Bir para çalmak...

—Savunma ekibini çağırın!

—Ne çaldığını kontrol edin!

"Şans eseri, adaya kaçak girdiğini ve bir şey çaldığın için gardiyanlardan kaçtığını söylediğinde ..."

Dazai gülümseyerek ve göz kırparak, "Doğru anladın! Bunların hepsi gizli görevin sadece bir parçasıydı," dedi. "Bu arada, çalmaya çalıştığım şey en yüksek rütbeli altın paraydı. Adanın gizli bölgesine girebilmek için elimden geleni yaptım ama işler o kadar da iyi gitmedi, değil mi?"

"Sen ...... adaya kaçak mı girdin ...!?" Kunikida başı dönüyor gibi görünüyordu.

"Yine de, ikinizin bu şekilde yakalandığını gördüm ve isteksizce gelip sizi kurtarmak için planlarımı değiştirdim. Tuzağa düştünüz, ha?"

"Tuzağa düşmek... ama bu sadece kötü bir tesadüftü, davalar üst üste geldi ve bu şekilde yakalandık."

"Öyle miydi?"

Dazai, ciddi bir bakışla aniden sordu.

Atsushi, Dazai'ye baktı. Var olmayan bir noktada, uzaklara bakıyordu.

"Sadece kaptanı öldürmekle, durum tek hamlede tamamen tersine döndü ve bizi bu çıkmaza soktu. Bu durumda herhangi bir müttefik olmadan, Ajans adadaki bir grup yabancıdan başka bir şey değil. Benim eylemlerim de geciktiğinden, terörist, tabiri caizse peşimizden kaçabilirdi."

"Sakın bana... tüm bu durumu terörist mi ayarladı?"

Gözetleme videosundaki takım elbiseli İngiliz'i düşündü. O mavi gözler, bir insanı öldüresiye vurduktan sonra bile, hiçbir duygu ibaresi göstermemişti.

"Her halükarda, rakibimiz uzun yıllardır dünya istihbarat teşkilatlarının gizemi olan usta bir terörist. Dahası, ona 'geleceği gören adam' lakaplı - ya geleceği gerçekten okuyabiliyorsa? O zaman..."

O zaman— Ajansın hiç şansı olmazdı.

"Dazai-san, bir tür planın falan yok mu?"

Dazai bir süre sessizce Atsushi'nin ciddi, sorgulayıcı bakışlarına karşılık verdi— sonra, sonunda müstehcen bir sırıtışla gülümsedi.

"Sen ne düşünüyorsun?"

Atsushi gülümseyen yüzünü görünce kalbinin derinliklerinden bir rahatlama hissetti.

Dazai-san'ın yüzünde bir gülümseme olduğu sürece her şey yoluna girecekti. Herhangi bir sorun çıkmayacaktı.

"Lütfen bize ne olduğunu söyle!"

"Aslında her şey oldukça basit." Hala çöp kutusunda olan Dazai, odanın ortasına yuvarlandı. "Teröristle işbirliği yaptığınız yönündeki şüphelerini gidermenin tek bir yolu var... o da teröristi kendimiz yakalamamızdır."

"—Ha?"

"Tavanda bir havalandırma var," Dazai'nin uzun kolu aniden çöp kutusundan dışarıyı işaret etti.

"Burası bodrum olduğu için, havalandırma delikleri doğrudan yüzeye çıkıyor olmalı. Bununla birlikte, açıklık çok büyük değil ve kenarları pürüzsüz metal, bu nedenle ortalama bir insanın tırmanmasına imkan yok. Ancak—"

Dazai oflayarak bacaklarını çöp tenekesinin dibinden çıkardı. Dipte bir delik açarak bacaklarını sokmanın bir yolunu bulmuş gibi görünüyordu.

Sonra Dazai bir hışırtıyla çöp kutusunu karıştırdı ve kısa bir tel çıkardı. Çöpe atılmış bir ataç olabilirdi, ancak o kadar bükülmüştü ki orijinal şekli zar zor tanınabiliyordu.

Dazai teli kaldırdı ve birkaç kez itti, ustaca belirli bir şekle soktu, sonra yaklaştı ve teli Atsushi'nin kelepçelerine soktu.

Atsushi'nin kelepçeleri açılmadan önce tek bir saniye bile geçmemişti.

"Atsushi-kun. Sen yeterince küçüksün ve kaplanın pençelerini kullanarak tırmanabilirsin," dedi Dazai gülümseyerek.

Atsushi yutkundu.

"Havalandırma, Kunikida veya benim büyüklüğümde birinin geçemeyeceği kadar dar. Ayrıca, kaçtığını keşfettiklerinde, birilerinin bize daha fazla zaman kazandırması için geride kalması gerekecek. Bu, doğru kişinin doğru yerde olması meselesi."

Bu kesinlikle doğruydu, ama…

Atsushi tavana baktı. Havalandırmadan yukarı çıkıp bu şekilde kaçmak onun için imkansız bir şey değildi. Oradan da askerlerin peşinden gitmek o kadar da zor olmayacaktı.

Asıl zor kısım bundan sonrasıydı. Teröristi nasıl bulabilirdi?

"Endişelenmene gerek yok, elbette aklımda bir şeyler var," diye gülümsedi Dazai, Atsushi'nin düşüncelerini okuyormuş gibi. "Atsushi-kun, hiç balık tutmaya gittin mi?"

Balık tutma?

Hayır, dedi Atsushi dürüstçe.

"Bu tıpkı balık tutmak gibi olacak. Yemi doğru yere koyup sonra bekliyorsunuz. Bu kadar yakalanması zor bir rakiple, anahtarımız bu olacaktır. Siz ikiniz 'geleceği gören adamın' görüntülerini gördünüz, değil mi? Bunun hakkında merak uyandıran bir şey yok muydu?"

"Merak uyandıran.......?"

Atsushi, gözetleme videosunu hatırladı. Kaptanı silahla öldüren İngiliz. Mavi gözlü adam. Görünüşü tuhaf ve sıradışıydı ama merak uyandıran bir şey var mıydı......

"Evrak çantası," dedi Dazai, bir sırrı ifşa ediyormuş gibi göz kırparak. "Sana onun siyah bir evrak çantası taşıyacağını söylemedim mi? Ancak görüntülerde veya görgü tanıklarının ifadelerinde ne kadar çok özellik uyuşursa uyuşsun, adada evrak çantası taşıdığına dair bir iz yok. Bunun ne anlama geldiğini anlıyor musunuz?"

"Dramatik olmayı bırak Dazai," dedi Kunikida yan taraftan. "Bunun için zamanımız yok. Direkt konuya gir."

Dazai somurtarak "Ama dramatik olmak bunu eğlenceli kılıyor," diye itiraz etti. "Araştırmamdan, silahın o çantanın içinde olduğu anlaşılıyor. Ancak, yalnızca görüntülere bakıldığında, terörist silahı üzerinde taşımıyor gibi görünüyor. Bunun anlamı—"

"Bir yere mi saklanmış? Güvenli, kimsenin ulaşamayacağı bir yerde ..."

"Bu mantıklı bir düşünce silsilesidir. Bu noktada saklandığı yeri bulmak neredeyse imkansız bir başarı sayılır. Daha kolay bir yol var."

Sonra Dazai topuğuyla yere vurdu.

"Bu adanın tam ortasında bir saat kulesi var," dedi Dazai. "Uzun bir yapı, adanın her yerinden görülebiliyor. Köprü görevi görüyor, bu ada-gemisi— her neyse, orada, en üst katta, siyah evrak çantasının bir kopyasını bıraktım."

"Bir kopya?" Atsushi başını yana eğdi. "Gerçek şeyin nerede olduğunu bilmeden mi demek istiyorsun?"

"Gerçek şeyin nerede olduğunu bilmemize gerek yok. Önemli olan, gerçek şeyin halkın gözünden oldukça uzakta saklı olduğu gerçeğini kendi yararımıza kullanmaktır. Atsushi-kun, senin işin saat kulesine gitmek ve terörist bu tuzağa düştüğünde onu yakalamak olacak."

Atsushi etkilenmişti. Gerçekten, bu durumda, eğer Atsushi teröristle teke tek yüzleşirse, o zaman kazanma ihtimali olabilirdi. Hayır, bunu büyük bir şekilde mahvetmediği sürece, onu yakalayabileceği neredeyse kesindi.

Dazai'den beklendiği gibi, yine sıradan bir insanın iki, üç adım ilerisini düşünüyordu. Muhtemelen az önce açıkladığının çok ötesinde bir strateji geliştirmişti.

"Hepsi bu," dedi Dazai, Kunikida'nın kelepçelerini açarken. "Özür dilerim, ancak uzaktan herhangi bir yardım sağlayamayacağım. Çünkü birazdan tutuklanacağım. İsimlerimizi temizleyip özgür kalıp kalamayacağımız tamamen senin başarına bağlı olacaktır. Bunu yapabilir misin?"

Atsushi bunun ne anlama geldiğini biliyordu.

Dazai, yapabileceğine dair tam bir inanca sahip olmadığı sürece, Atsushi'ye bunu yapıp yapamayacağını sormazdı.

"...... evet," Atsushi yüzünde sert bir ifadeyle başını salladı.

"Pekala," Dazai bir öğretmen gibi gülümsedi. "Havalandırmaya hala biraz mesafe var. Eğer devam edip Kunikida-kun'un kafasını bir basamak olarak kullanırsan ......"

"Hayır teşekkürler, ben iyiyim."

Ayak bileklerini hafifçe geren Atsushi, tavana olan mesafeyi ölçtü, sonra hafifçe çömeldi ve yukarı sıçradı.

Tek bir sıçrayışla, birkaç metre yukarıdaki tavana anında ulaştı.

Sonra, dönüştürülmüş bir kaplan eliyle, Atsushi havalandırma deliğini kapatan metal ızgarayı yırttı, ardından diğer eliyle açıklığı tuttu. Kaplan pençeleri, ağırlığını desteklemek için deliğe battı ve sonra vücudunu sallayarak tırmandı.

"Ohh—!" Dazai neşeyle haykırdı. "Bir iki şey öğrenmişsin, Atsushi-kun!"

Atsushi bir şey söylemek üzere yere baktı, ama tam o sırada soruşturma odasının kapısı çarparak açıldı.

"Hey! Az önceki gürültü neydi öyle!"

Odaya koşan birkaç askerin sesi, Kunikida'nın bir şeyler bağırdığının sesi, iki metal nesnenin birbirine çarpmasının sesi.

"Dazai-san, Kunikida-san!?"

Atsushi havalandırmanın içinden bağırdı.

"İyiyiz, sadece git!" kargaşanın ortasında Kunikida'nın bağırdığını duydu.

Tereddüt ederek, geri dönsem mi dönmesem mi, düşündü. Onlara yardım etmeli miydi? Yine de, şu anda yakalanacak olursa, Ajans üyelerini serbest bırakma umutları boşa çıkardı. Ne kadar iri yarı asker olursa olsun, havalandırmaya çıkıp onun peşinden gidemezlerdi.

Yapılacak tek şey kaçmak ve Dazai'nin planını uygulamaktı.

—Geri döneceğim!

Atsushi, yüzündeki saf kararlılıkla, kaplan kolları ve bacakları, arkasında çalkantılı bir çatışma sesi yankılanırken yukarıya doğru fırladı, sonunda gitgide daha da uzaklaştı, sonra da gözden kayboldu...

12. bölüm

O kule, adanın merkezinde, her yerden görülebiliyordu.

Bir gözlem tesisi, adanın simgesi ve bir saat kulesi olarak işlev gören kule, güç üretmek için kullanılan bir grup dev yel değirmeni dışında adanın en yüksek yapısıydı. Konik, üçgen bir şekle sahipti ve üç tarafı; İngiliz topraklarına, Fransız topraklarına ve Alman topraklarına bakıyordu. Üç taraf, ilgili ülkelerin mimari tarzlarında yapılmış ve karakteristik tasarımlarıyla süslenmişti.

Arnavut kaldırımlı yolların ilgili bölgelere yayıldığı, iyi bakımlı, insan yapımı bir orman kulenin etrafına uzanıyordu.

Atsushi, kuleye yakın o arnavut kaldırımlı yollardan birine yaklaşıyordu. Bu ada ne kadar büyük olursa olsun, oraya varması kaplanın bacaklarının ancak birkaç dakikasını almıştı. Burası Dazai'nin tuzağını kurduğu yerdi.

Atsushi o saate baktı. —11:54

Aniden kafasında hızlı bir düşünce belirdi— önce Ajans çalışanlarını kurtarması gerekmez miydi?

Tıpkı Kunikida ve kendisi gibi, diğer Ajans çalışanları— Tanizaki ve Kenji ve diğerleri— benzer şekilde yakalanıp bu adada bir yere kapatılmış olmalıydı. Efsanevi bir teröristle tek başına yüzleşmek zorunda kalacağı düşüncesiyle ürperiyordu.

Ancak, Atsushi'nin düşünceleri aniden bölündü. Sanki biri ona tokat atmış gibi bir şok yaşadı içinden.

İngiliz tarafındaki arnavut kaldırımlı yoldan hızlı adımlarla yukarı yürüyen biri… Görünüşe göre kuleye yönelmişti… Bunda bir hata olamazdı. Arkası dönüktü ve fark etmemiş gibiydi.

Atsushi hızla ağaçların gölgesine saklandı. Ne yapmalıydı? Aralarında yaklaşık on beş metre mesafe vardı. Atsushi kaplan gözleriyle ortalama bir insandan çok daha iyi ve uzağı görebiliyordu. Onu rakibinden bir adım öne çıkaran o gözlerdi.

Bu noktada, arkadaşlarını arayacak zamanı yoktu.

Tek başına gitmekten başka çaresi yoktu.

13. bölüm

Teröristin peşinde olan Atsushi, saat kulesine doğru yola çıktı.

Zemin katı halka açık bir müzeydi. Yüksek tavanlar, cilalı zeminler. Duvarlarda adanın tarihi ve iç işleyişi hakkında sergiler asılıydı ve birkaç kaygısız turist, onları yavaş yavaş alarak etrafta dolaşıyordu.

Atsushi turistlerin arasına karışırken, gözünün ucuyla hedefini arayarak ekranlara bakıyormuş gibi yapıyordu. Terörist hemen sergi salonunun derinliklerinde bir personel asansörüne bindi ve saat kulesinin en üst katına yöneldi. Nedense acelesi varmış gibi görünüyordu. Bu iyiye işaret, diye düşündü Atsushi. Rakibinin endişesi sahte evrak çantası yüzünden olmuş olabilir. Muhtemelen başka birinin eline geçmeden onu güvenceye almak için acele ediyordu.

Önce rakibinin indiği zemini zihnine not eden Atsushi, asansörde onu takip etti.

Güvende olmak için, Atsushi gideceği yerin bir kat altında inmeye karar verdi, sonra tepeye çıkmak için merdivenleri kullandı.

Asansörden indi ve adımlarının sessiz olmasına özen göstererek yürümeye başladı. Kendini zemini kaplayan gri renkli sayaçlarla dolu boş bir radar işleme odasında buldu. Dazai'nin bu kuleye “gemi adasının köprüsü” dediğini hatırladı. Muhtemelen burada toplanan, adanın okyanusta bir gemi gibi ilerlemesi için gerekli olan gözlem ekipmanı ve radar sensörleriydi.

Atsushi sessizce makinelerin arasına girdi ve etrafta başka birinin olup olmadığına dikkat ederek merdivenleri çıktı.

Oradaydı, en üst katta.

Boynundan sarkan bir kamera. Takım elbise ve keçe şapka. Kaptanı öldürürken gösterdiği o mavi gözler bu açıdan görünmüyordu. Sanki bir şey arıyormuş gibi bir o yana bir bu yana bakarak hızla yürüyordu.

Bu, adanın her tarafına ve ötesindeki ufka bakan cam duvarlarla çevrili gözlem tesisiydi. Kuzeydeki sularda Yokohama'nın silüeti ufka yapışmışçasına görülebiliyordu.

Takım elbiseli adam sonunda bir bilirkişi masasının üstünde duran evrak çantasına döndü. Onu bulmuş gibiydi.

Atsushi merdiven boşluğunda kaldı, sadece durumun nasıl geliştiğini sessizce izlemek için nasıl dışarı çıkacağına baktı. Bu noktada devreye girmesine gerek yoktu. Çantaya dokunduğunda tuzak harekete geçecekti. İşte o zaman Atsushi onu kolayca yakalayabilecekti.

Ancak takım elbiseli adam ona yaklaşmak için hiçbir harekette bulunmadı.

Bunun yerine, kendisi ve çanta arasında biraz mesafe bırakarak ona bakıyordu.

Atsushi endişelenmeye başlamıştı. Ne oluyordu? Teröristin o çantayı bir an önce almak istemesi gerekirdi. Bir şeylerin ters gittiğinden şüphelenmiş olabilir miydi?

Eğer durum buysa— Atsushi hemen harekete geçmeliydi. Bacakları gergindi, her an saldırmaya hazırdı.

Takım elbiseli adam bir silah çıkardı.

Ardından evrak çantasına ateş etti.

Sanki iğrenç bir düşmanı vuruyormuş gibi, terörist kurşun üstüne kurşun sıktı. Bavul çarpmanın etkisiyle devrildi ve içeride sanki bir mekanizma kırılmış gibi donuk metalik bir ses çıkardı.

“Ne…….!?” Atsushi şaşkınlıktan kendini tutamamıştı.

“!! Kim var orada!?” diye bağırdı terörist, Atsushi'yi fark ederek.

Sesi hayal ettiğinden çok daha yüksekti, neredeyse bir çocuğun sesi gibiydi.

Atsushi atladı ama inişini kaçırdı ve yere yuvarlandı. Terörist hemen silahını ona doğrulttu ve namluyu doğrudan Atsushi'ye yöneltti.

Yolundan geri dönemezdi.

Bu ölümcül bir ihmaldi.

Ancak terörist ateş etmedi. Namluyu kaldırarak bağırdı: “Burada ne yapıyorsun!?”

“Kabuğu buraya bırakan sen miydin!?” terörist aniden Atsushi'ye sordu. “Bunun ne kadar tehlikeli olduğu hakkında bir fikrin va-”

Tam o sırada.

Bütün ada sallandı.

14. bölüm

Evrak çantası, içeri biraz ışık süzülen, loş bir odada duruyordu.

Çanta açıktı ve içindeki mekanizma ortaya çıkmıştı.

İçeriği sadece basit bir makine ve devreden oluşuyordu. Darbe emici reçine içine yerleştirilmiş eski tip bir kamera vardı. Kameradan, birçok eski karakter içeren bir parşömene yapıştırılmış birkaç devre izi çıktı.

Beyaz parmaklar evrak çantasına dokundu.

Kasanın dışını izlediler, yerlerinde olduklarından emin olmak için içerideki devre izlerine dokundular, sonra bazı kabloları yeniden düzenlediler. Sonunda, bir duraklamadan sonra kameranın deklanşörünü yavaşça ittiler.

Evrak çantası hafifçe titremeye başladı.

Etrafındaki havada kırmızı bir büyü çemberi oluştu.

Daha pek çoğu, üç boyutlu olarak, odadaki tek figürü vurgulayarak üzerine katmanlandı.

“………..”

Odadaki kişi bir şeyler mırıldandı.

Ancak sesleri farklı bir ses tarafından boğuldu—

Odanın içinden geçen çarpıntıların sarsıcı sesleri, adanın içinden geçen çarpıntılar.

Okyanus sarsıldı.

Sanki dehşet içinde titriyordu, bir şeyden korkmuş gibiydi.

15. bölüm

Gökyüzü kızıla boyanmıştı.

"Bu......!?"

Atsushi, pencerenin dışındaki sahneye şaşkınlık içinde bağırdı.

Koyu kızıl. Her yerdeydi. Deniz, ada ve hatta ufuktaki Yokohama.

Hemen anladı.

Gökyüzü. Gökyüzü gitmişti. Bir dakika öncesine kadar üzerlerinde gökyüzü olan her yer, şimdi tamamen parlak kırmızı yanan film benzeri bir zarla kaplanmıştı. Gökyüzü gizlenmişti— daha doğrusu, adanın merkezinde olan tüm alan, şimdi tamamen devasa, parlak kırmızı bir kabukla kaplanmıştı.

"Gerçekleşiyor......!" dedi terörist, sesinde saf bir ıstırap tonuyla. "Tabii ki buradaki sahte olmalı! O halde gerçek olanı....."

"Ne? Bu nedir.....!?" Atsushi hâlâ gördüklerine inanamıyordu.

"Bu Kabuk," terörist hızla Atsushi'ye doğru yürüdü. "Yok olmayla ilgili olan kıpkırmızı gökler.........Gidelim, evlat. Eğer ölmek istemiyorsan."

Terörist bileğini tuttu. Bunun üzerine, Atsushi sonunda kendine geldi.

"Sen... sen de kimsin..."

Terörist, tırnaklarını yüzünün derisine batırarak, "Bunun harekete geçmesini durdurmaya geldim," dedi.

Cildi tek parça halinde soyuldu.

"......!"

Yüzü özenle yapılmış bir kılıktı. Yanakları, burnu, kaşlarını kapatan şeyi… ve ardından şapkayı çıkardıktan sonra— sarışın bir bayan ortaya çıktı.

"Adım H.G. Wells. Bu felaketi durdurmaya geldim," dedi kadın uzun saçlarını sallayarak. "Evlat, gelecek için sorumluluk almaya hazır mısın?"

16. bölüm

Gök kabuğu denizi kapladı.

Kabuğun yarıçapı otuz beş kilometreydi. Standart Ada'nın merkez noktası olmasıyla, Yokohama bölgesinin büyük bir bölümünü yuttu. Kızıl gök kabuğu, karaya inen küçük bir güneş gibi yanarak olağanüstü miktarda ısıyı içine hapsetti.

Aniden o gök kabuğu ısısı— patladı.

Bu ısı miktarı içe döndü ve içerideki her şeyi doldurdu.

Kızıl sıcağın dokunduğu binalar anında eridi. Yüksek binalar, yükseltilmiş otoyollar, hepsi tereyağı gibi eridi.

İlk beş saniyede beş yüz bin kişi küle döndü ve öldü. Dağ ormanları alevler içinde yükselmeye bile fırsat bulamamış, bir anda beyaz, kömürleşmiş kalıntılara dönüşmüştü. Zemin erime noktasına ulaştı ve çözüldü, kaynayan kırmızı çamur haline geldi. Çoktan ‘yanma’ olarak adlandırılabilecek her şeyin çok ötesine geçmişti. Ultra yüksek sıcaklık dalgası geçtikten sonra, plazma moleküllerinin dağılmasından sonra geriye kalan tek şey duman, beyaz ve ruhların kalıntılarını anımsatan şeylerdi.

Gökyüzü kabuğundan hiçbir şekilde ısı dökülmedi; hafif, ılık bir hava bile akmadı. Ancak şehrin içi, mitolojik boyutlarda bir cehenneme dönüşmüştü.

Liman Mafyası karargahının bulunduğu binanın en üst katında duran örgütün lideri Mori Ougai mırıldandı,

"........ her şey bitti..."

Pencerenin dışında görülebilen ateşli cehenneme bakarak acı bir şekilde gülümsedi, sonra anında küle döndü.

Silahlı Dedektiflik Ajansı'nın Başkan ofisinde, Başkan Fukuzawa Yukichi pencereden dışarıyı izliyordu.

"...... zamanında başaramadılar..."

Tamamen sakin, gözleri usulca kapandı, binanın eriyen çamuru tarafından yutulup gözden kayboldu.

Sayısız insan.

Sayısız hayat.

O duman perdesinin içinde yanmış, ardında tüm anıları, pişmanlıkları, bağlantıları, alışkanlıkları, vaatleri, kayıtları, dosyaları, özlemleri, bütünlükleri içinde sevgileri bırakarak, sanki tüm o hayatların hiçbiri başından beri dünyada var olmamış gibi— hepsi kayboldu, siyah-beyaz küle dönüştü.

Kunikida ve Dazai, arnavut kaldırımlı bir yolda koşarken tüm bunlara tanık oldular.

"Bu da ne böyle......!" Soruşturma odasından başarılı bir şekilde kaçan Kunikida'nın bileklerinde hala kelepçelerden belirgin izler görülüyordu.

"Bu özel yetenek silahı olmalı," diye yanıtladı Dazai tuhaf, sakin bir sesle. "Görünüşe göre çok geç kaldık."

"Bu...... bir yetenek mi? Bu kadar acımasız bir şey... özel bir yetenek olmanın çok ötesine geçiyor!"

Daralan gök kabuğu ısısı ikisine de ulaştı.

Adayı kenarlarından içeriye doğru kavuran ısı kabuğu, yoluna çıkan her şeyi eritti. Deniz suyu kaynadı, buharlaştı ve bu yetmezmiş gibi plazmaya dönüştü. İkisi, hem plazma hem de birkaç bin dereceye kadar ısıtılan su buharı tarafından havaya uçuruldu ve kemiklerine kadar kömürleşmiş kalıntılara dönüştü. Dazai'nin etkisizleştirme yeteneği bile, özel bir yeteneğin ikincil etkisi olarak oluşan su buharını etkisiz hale getiremezdi. İkisi parke taşlarının üzerinde kavrulmuş gölgelerden başka bir şey olmadı ve kısa süre sonra o parke taşları da onları takip etti.

Dazai ortadan kaybolduğu anda bir şeyler mırıldandı ama bu sesi taşıması gereken hava bile plazmaya dönüşmüştü ve hiçbir şeye ulaşmadan yok oldu.

Önceki Sonraki

Not: Sadece çeviri bana aittir!!!

#bsd #bungou stray dogs #bungou sd #bungou stray dogs türkçe #atsushi nakajima #bsd 55 minutes #light novel #bsd 55 dakika #bsd light novel #türkçe çeviri #55 minutes #55 dakika #11. bölüm #kunikida doppo #dazai osamu

7 notes · View notes