#maddy maakt | Explore Tumblr Posts and Blogs

victoriafreeman · 1 year

Text

Mijn Top 3 boeken ;)

1 val voor jou

Schrijver: Tijan

Uitgeverij: De fontein

Aantal pagina’s: 397

Dit boek gaat over een meisje die sam noemt. Haar ouders gaan scheiden, en Sam moet verhuizen naar het huis van haar moeders nieuwe vriend.

De vriend van haar mama heeft 2 zonen die Mason er Logan noemen. Sam kent alles over hun leven( ze apprecieerde ze totaal niet ).Iedereen kent hun leven in haar dorp.Ze zijn super populair, rijk en knap.Elk meisje zou dit als een droom zien om met hun te leven, maar dat was Sam haar laatste gedachten . Ze wou geen verandering ze wou met beide van haar ouders wonen.Niet bij haar moeders nieuwe vriend. Ze gaat met hun leven. Later word Sam verlieft op Mason.Wat heel veel drama veroorzaakt (thuis en op school)

Dis is mijn favoriete boek!

Het boek was super spannend omdat er zo veel drama was.De personages in dit boek zijn perfect voor dit verhaal. Sam was heel verloren en triest en alles in haar leven bleef maar erger en erger te worden voor haar.Ik vond het geweldig dat de twee mensen waarvan ze dacht dat ze ze het meest zou verafschuwen, degene waren die haar hielpen toen ze niet goed ging. Op het einde gingen ze zo goed met elkaar om ! Wat ik zo leuk vond.

Ik raad dit boek echt aan !!

Gênant bekentenissen van een verwarde feminist

Schrijver: Kate Weston

Jaartal: 25 oktober 2022

Aantal pagina’s: 416

Uitgeverij: De fontein jeugd

Het gaat dus over feminisme.

Kat een meisje die 15 jaar oud is. Dit boek is haar dagboek. Kat is iemand die een goede feminist wilt zijn.Maar ze weet niet zeker wat feminisme echt betekent.Ze wil ook journalist worden.

Milie en Sam zijn de beste vriendinnen van kat. ik hou echt van hun relatie omdat het een echte vriendschap is.In het boek zie je echt hoe ze elkaar ondersteunen.

Dit boek praat veel over wat mensen van feministen vinden en wat jou tot feminist maakt. Ik heb veel geleerd over feminisme in dit boek.De auteur wist er veel van. Er zijn echt stukken in het boek die hilarisch zijn. De manier hoe de auteur heeft geschreven vond ik geweldig

In het boek bespreekt de auteur ook over psychische problemen, symptomen van angststoornissen.Hierdoor heb ik er ook veel over geleerd.

Wat dit boek heel leuk maakt is dat het in een dagboekvorm is geschreven.Wat het ook makkelijk maakt op het verhaal te lezen.

Dit is een absolute aanrader als je veel over feminisme wil weten!

3: It will end like this

It wil end like this

Schrijver: Kyra Leigh

Jaartal: 4 Januari 2022

Uitgeverij: random house

Aantal pagina’s: 352

It wil end like this is een heel mysterieus boek.

Het gaat over 2 zussen (Charlotte en Maddi). Die hun moeder hebben verloren. Ze weten niet hoe ze is overleden.6 maanden later de dood van hun moeder. En toch vertelt niemand hun precies wat er gebeurde op de dag dat ze mysterieuze wijze stierf. Ze zeggen gewoon dat haar hart stopte, maar diep van binnen weten de twee zussen dat het meer dan dat was.

Op het einde van het boek vinden ze uit wat er precies is gebeurd.

Het boek is heel spannend want je ziet hoe de zussen onderzoeken wat er met hun mama is gebeurd. Je ziet ook echt hoe Charlotte het super belangrijk vind om te weten wat er precies is gebeurd met haar mama. Het einde was heel triest maar ook interessant.

2 notes · View notes

softrevolutionoflove · 3 years

Text

Massamoord Mass murder

Testaankoop (consumentenbond van België) maakt zich schuldig aan massamoord door via een vragenlijst tieners aan te zetten zich te laten 'vaccineren'! Artsen kunnen als eindverantwoordelijke aansprakelijk worden gesteld voor eventuele nadelige gevolgen die voortvloeien uit deze medische handeling. https://viruswaarheid.nl/kinderexperiment/ VaccinatieschadeBeelden zeggen meer dan woorden. Daarom plaatsen we hier (gecensureerd) beeldmateriaal van getuigenissen van mensen die schade hebben opgelopen door het vaccin dan wel iemand verloren hebben door/na de injectie.Zo ziet Vaccinatie-schade eruit. Het persoonlijke drama van Lisette Verhoeven… — blckbx.Dr. Scott Jensen over bijwerkingen 28 juni 2021 (videowaarheid.nl)Vaccinschade 17-jarige Everest (videowaarheid.nl)Vaccinschade 12-jarige Maddie (videowaarheid.nl)Op www.zelfzorgcovid19.nl treft u o.a. uitgebreide Informatie aan over welke maatregelen u patiënten zelf kunnen nemen om u optimaal te beschermen tegen virussen. Het COVID virus bestaat niet, dus hoeft niemand zich hiertegen te laten behandelen. https://www.weesdeweerstand.nl/covid19-bestaat-niet/ I’m a Clinical Lab Scientist, COVID-19 Is Fake, Wake Up America! https://web.archive.org/web/20210213014002/https://www.globalresearch.ca/clinical-lab-scientist-covid-19-fake-wake-up-america/5737013 PEACE! https://www.facebook.com/uba.onwudiwe.7/posts/1060355101372174

#massamoord #mass murder #vaccine #vaccinatie #vaccination

1 note · View note

til-in-sf · 6 years

Photo

Wejoooooo wat is er alweer veel gebeurd!

Om er niet een hele roman van te maken zal ik proberen om het kort te houden ;)

Na de eerste week universiteit ben ik al direct met vrienden (die ik letterlijk 1 week kende.....) een weekend naar LA gegaan. Op de eerste foto kan je ons zien: Jens (belgië), Patrick (schotland) en Maddie (Engeland). Jens heeft een auto, en woont al zo’n 8 jaar in de VS. Hij heeft ons dus naar LA gereden en weer terug! We hadden de maandag vrij (Labor Day!) en konden dus lekker een lang weekend weg. We vertrokken vrijdag ochtend en kwamen ‘s avonds laat (na veel stoppen) aan in onze AirBnB in de stad. Na wat hoognodige nachtrust zijn we zaterdag naar Venice Beach gegaan! Dat was mega leuk. Wat was het heeeerlijk om lekker op het strand te kunnen liggen, in de zon, lekker te kunnen zwemmen in de (onstuimige!) zee en lekker te kunnen opwarmen in het warme weer. Een welkome verandering met het koude, vochtige en mistige weer hier in SF. Het was extra leuk omdat ik met pap, mam en Joost de vorige keer niet naar Venice Beach ben geweest. De boardwalk is bij Venice Beach de grootste attractie: je loopt langs talloze stalletjes met t-shirts, eten, circus acts en nog veel meer. Na over de boardwalk gelopen te hebben en wat gegeten te hebben, zochten we nog een keer de zee op. Zondag zouden we de stad in gaan en maandag zouden we rustig terug rijden naar SF, dus dit was de laatste keer dat we zouden zwemmen. De zon was al onder maar Maddie haalde me over om nog één duik te nemen. En: toen ging ik op een pijlstaartrog staan (arm beest!) in de zee en werd ik gestoken. Dat was flink balen, want pijlstaartroggen zijn giftig en een steek van een pijlstaartrog is een van de meest pijnlijke steken die er is en is te vergelijken met een bevalling (aldus de strandwacht...).

Nadat mijn naam, leeftijd, hartslag, temperatuur en rest van mn vitals waren genomen belde de lifeguard een andere post om met heet water te komen. Dat werkte enorm goed om (heb ik mij laten vertellen) de proteïne van het gif af te breken en de pijn te verlichten. Dat deed het zeker! Jens haalde samen met Patrick de auto en ze brachten me naar huis. Op lifeguards orders hebben we een paar flessen wijn open getrokken en hebben we een super leuke avond gehad met elkaar op ons balkon, met een prachtig uitzicht over LA. De lifeguard gaf aan dat de pijn niet echt lang mocht aanhouden en dat de dag erna ik alleen nog wat pijn mocht hebben aan het wondje zelf, maar dat het verder allemaal goed moest zijn.

En ja, de dag erna werd ik wakker met het gevoel van een blauwe plek. Lopen was wat pijnlijk, maar ach. Dat was te verwachten! We gingen met elkaar naar de Walk of Fame, waar ik en Maddie (uiteraard!) gingen poseren bij de ster van Steve Irwin, de beroemde wildlife deskundige uit Australie, die is overleden aan meerdere steken van pijlstaartroggen op expeditie. Daarna wilden we graag naar het Griffith Observatory, waar een prachtige scene uit de film “La La Land” is opgenomen. Helaas was dat het plan van de rest van LA en konden we geen parkeerplaats vinden en moesten we het laten schieten. In het park kreeg Jens last van een migraine aanval, dus we zijn naar huis gegaan en hebben wat uni werk gedaan (moest ook gebeuren!)

Maandag gingen we vroeg naar Malibu, waar we een laatste verfrissende duik namen in het favoriete strand van de Lifeguard die me had geholpen op Venice Beach. Daarna lekker doorkarren naar SF! Daar kwamen we ‘s avonds laat aan. Ik had nog veel last van mn voet en vertrouwde het niet helemaal, dus besloot op dinsdag vroeg naar de zuster op campus te gaan. Die verwees me door naar de dokter, en die gaf aan dat ik naar het ziekenhuis moest. Dat was een beetje anders dan verwacht en toch wel schrikken. Op zulke momenten wil je toch dat je dicht bij je ouders bent! Maar: ik naar het ziekenhuis, weer naar de zuster om mn hartslag etc te bevestigen. Dat kostte zo’n 4 minuten, maar als ik niet 100% verzekerd was, had me dat een bizarre $411,84 gekost!! Echt gekken werk.

Röntgenfoto’s gemaakt, maar daar kwam niets uit. De arts vertrouwde het toch niet, dus ik kreeg een nieuwe Tetanus prik en hij wilde dat ik een echo maakte. Dus: ik een echo laten maken en wat blijkt, er zitten nog 2 stukjes van de angel (?) van de pijlstaartrog in mijn voet. Dat verklaarde de pijn die ik had. Gelukkig komt dat met een antibiotica kuur en pijnstillers helemaal goed! Dat was best wel spannend allemaal. Maar leuk om een blikje te werpen in het Amerikaanse zorgsysteem!!

Tot slot: gisteren was er een grote mars in San Francisco tegen klimaatverandering en voor meer politieke maatregelen om klimaatverandering tegen te gaan. Ik volg een vak over de Freedom Movements in de jaren 60 van de VS, en de docent zei dat we extra credit konden ontvangen als we naar de mars gingen! Het was een enorm bijzondere ervaring en ik ben blij dat ik ben gegaan (ongeacht de extra credit of niet). Ik heb de mars gelopen met de grote spandoek uit de foto, en die mocht ik daarna mee naar huis nemen. Die ga ik ophangen in mijn kamer!

Nu is het zondag en is het helaas tijd om naar de bibliotheek te gaan om al mn lezingen te doen voor komende week. Studeren hoort er ook nog bij!

De groeten!

2 notes · View notes

pimternship · 7 years

Text

The First Week

Nadat ik twee dagen kon bijkomen van mijn jetlag, mocht ik dan beginnen met werken. Als de Nederlander die ik ben, sprong ik op mijn fiets en vertrok ik naar het museum. De fietstocht was erg rustig en qua veiligheid voor fietsers, doet de stad het best goed. Maar de terugweg is slopend, je moet flinke heuvels beklimmen en dat met 35 graden en een felle zon in je nek, dus na een paar dagen besloot ik maar de bus te nemen. Eenmaal aangekomen bij het museum, zaten de deuren nog op slot. Ik plaatste me op het bankje bij de deur en wachtte op een teken van leven. Een paar minuten later reed er een auto de parkeerplaats op. Uit de auto stapte een man die ik niet kende, wat niet heel gek is aangezien ik niemand hier ken. Hij liep op me af en zei: “You must be Pim, right?” Het was Jeremy, de persoon waar ik contact mee heb gehad in aanloop naar de stage. Hij liet me het museum zien en gaf me een korte rondleiding.

Het museum is niet erg groot. Er is een tentoonstelling over de algemene geschiedenis van Pueblo, een tentoonstelling over ‘El Movimiento’, een beweging van minderheden die in opstand kwamen en stonden voor gelijke rechten voor alle rassen. En er is een tentoonstelling die ‘The children of Ludlow’ heet, deze tentoonstelling gaat over het dorpje Ludlow in 1913. Bijna iedereen in het dorp was een mijnwerker, zij kwamen eiste meer loon, maar het bedrijf dat de mijn beheerde was het daar niet mee eens en trapte iedereen uit hun huizen die het bedrijf ook in bezit had. De mijnwerkers en hun families werden gedwongen om in tenten te slapen onder slechte omstandigheden en om de haverklap werden er willekeurige mensen, maakt niet uit welke leeftijd, vermoord, dat om de mannen weer aan het werk te krijgen.

Maar genoeg over de tentoonstellingen waar ik, om eerlijk te zijn, nog niet veel over weet. Mijn werk de eerste week was niet heel intensief. Iedereen was zich vooral aan het voorbereiden op de aankomende vrijdag. Op die dag zouden er ongeveer twintig kinderen naar het museum komen om naschoolse lessen te volgen. Er werd ook aan mij gevraagd of ik twee lessen zou willen voorbereiden voor het aankomende ‘Fall Camp’. Tijdens het kamp gaan de kinderen elke dag een ander land of werelddeel bezoeken. Ik geef twee dagen les, op de eerste dag geef ik les over Nederland en op de derde dag geef ik les over Zuid-Amerika. De andere dagen worden voorbereid door Maddie, iemand waar ik al veel mee heb samengewerkt. Zij zal les geven over Palestina, India en Japan.

Over collega’s gesproken, ik zal jullie even voorstellen. Er is Dawn, zij is de directeur van het musuem, ik heb haar nog niet veel gezien omdat zij in Denver zat voor een conferentie. Haar assistent heb ik wel veel gezien, Simon, hij is niet alleen assistent, maar hij regelt ook alle nevenactiviteiten van het museum, zoals bruiloften en andere evenementen waarvoor je in het museum een ruimte kan huren. Natuurlijk is er ook Jeremy, hij is niet alleen mijn begeleider, maar hij gaat ook over alle educatieve activiteiten die het museum organiseerd. Maddie is de assistent van Jeremy, zij is ook nog maar twintig jaar, maar heeft al veel ervaring in het museum. Verder zijn er ook nog Zach, Diane, Courtney en Jose. Ik weet niet heel goed wat zij precies doen, maar al mijn collega’s zijn ontzettend vriendelijk.

De week was niet erg spannend tot de vrijdag. Rond half een verschenen de eerste kinderen. We, Jeremy, Maddie en ik, hadden ervoor gezorgd dat er allerlei spelletjes klaar stonden voor de kinderen. Om half twee waren alle kinderen aanwezig en begonnen de lessen. Tijdens de eerste les, ruimde Jeremy en ik de rotzooi op die de kinderen hadden achtergelaten. Toen er van klas gewisseld werd, besloot ik bij de klas van Maddie te gaan zitten. Maddie gaf kookles en leerde de kinderen in deze les hoe ze brood moeten bakken. Maddie is een goede lerares en heeft een goede connectie met de kinderen, ze kent de meeste kinderen al van eerdere kampen en naschoolse lessen. Dat was de vrijdag, de drukste dag voor het museum. Ik vond dat het best meeviel.

De zatedag vond ik de leukste dag. Die dag moest ik mee helpen met de weekelijkse Farmer’s Market. Een markt op de parkeerplaats van het museum waar je allerleid dingen kan kopen. Denk aan groenten, fruit, honing, jam, sierraden, zweverige geneesmiddelen en mijn persoonlijke favoriet, cinnamon buns. Samen met Maddie had ik een kraampje waarbij mensen hun foodstamps kunnen inwisselen voor geld om uit te geven op de markt. Pueblo is best een arme stad, voor het oosten is erg arm. In het oosten van de stad zijn ook geen supermarkten meer, dus veel mensen daar hebben geen makkelijke toegang tot een supermarkt. Veel mensen hebben daarom ook foodstamps. Wij namen hun foodstamps aan en gaven hun het dubbele ervan terug om uit te geven op de markt.

Dat was mijn eerste week in Amerika en mijn eerste werkweek bij El Pueblo History Museum. Tot nu toe vermaak ik me heel erg en bevalt het Amerikaanse leven me wel. Het grote aantal aan verschillende Oreo smaken is een van mijn eerste grote ontdekkingen waar ik erg enthousiast over ben.

6 notes · View notes

dingendiemensenzeggen · 7 years

Text

Als je oorlog maakt, wil niemand met je ruilen. Ik weet dat je geen politiek studeert, maar dat is toch logisch.

Maddie

1 note · View note

justasmallbloginabigklainefandom · 7 years

Text

Adoptie FAQ

Door Yuè, die (shocking!) geadopteerd is.

Hallo.

Als je deze FAQ leest, dan ben je er waarschijnlijk net achter gekomen dat ik geadopteerd ben en je vraagt je af hoe dat gaat. Aangezien iedereen altijd dezelfde vragen stelt, heb ik een FAQ geschreven. De vragen/opmerkingen die je gaat lezen zijn echt gevraagd/gezegd tegen mij of mijn familieleden, of ze zijn enigszins vervormd zodat ze beter in de FAQ passen. Lees deze FAQ grondig door en als je daarna nog vragen hebt, kan ik die nog beantwoorden.

Veel leesplezier?

Oh, je bent geadopteerd?

Nou, ik denk het. Als ik niet geadopteerd ben, dan is er iets mis met de biologie van de mens, want ik lijk niet op mijn ouders.

Wat erg voor je!

Meh. Om eerlijk te zijn is het best irritant dat mensen zich slecht voelen, want dat hoeft helemaal niet. Tip: DOE DAT NIET.

Weet je dat veel dove mensen trots zijn om doof te zijn? Toch krijgen heel veel mensen nog te horen: “JE - BENT - DOOF? OOOOOH! HET – SPIJT – ME- ZO- ERG!” Dat is te vergelijken met adoptie. Alleen omdat een situatie anders is dan dat je gewend bent, betekent niet dat het meteen slechter is. Je hoeft niet te schreeuwen.

Is Lulu je echte zusje?

Ja.

Nee, nee- ik bedoel je echte echte zusje.

JA.

Je bedoelt waarschijnlijk ‘biologisch’. We zijn niet biologisch gerelateerd. We lijken niet eens op elkaar. Toch zijn we echte zusjes.

Wil je ooit je echte ouders vinden?

*biologische.

En nee. Iedereen is anders en ik hoef ze niet te vinden. Dit is niet Spoorloos waar twee mensen in elkaars armen vallen, zodat kijkers zich goed kunnen voelen en daarna niet na hoeven te denken over de toekomst van die mensen.

Hoe is het om geadopteerd te zijn?

Hoe is het om niet geadopteerd te zijn? Er is een grote kans dat je antwoord met: “Oh, normaal.” Daar is het antwoord op je vraag.

Sinds wanneer weet je dan dat je geadopteerd bent?

Zover als ik het kan herinneren heb ik het altijd al geweten. Waarschijnlijk kreeg ik meer diepgang toen ik drie was, want toen gingen we Lulu adopteren, maar net zoals jullie kan ik mijn leven niet anders voorstellen. In mijn ogen heb ik altijd geweten dat ik geadopteerd ben. Dat is geen geheim. Het is niet iets slechts waar je thuis niet over praat.

Wat had je verwacht? Dat Lulu en ik op een dag thuis kwamen van school en onze ouders zaten in de woonkamer met een serieuze blik op hun gezichten en dat ze ons aankeken en zeiden: “Meisjes, we hebben jullie iets te vertellen…”?

Je weet toch dat meisjes in China slecht behandelt worden. Dat is waarschijnlijk waarom je hier bent. En dan nog iets-

Yup. Luister, ik weet waarschijnlijk meer over China’s kijk op het hele zoon/dochter gebeuren en China’s éénkindpolitiek, dus probeer mij de les niet te lezen.

Wat kan je goed Nederlands!

Ik was 11 maanden oud.

Is je vader Chinees?

Van binnen, misschien. Hij wilde ooit boeddhist worden, maar dat ging niet door.

Je moet je ouders echt bedanken dat ze je gered hebben. Ze zijn helden.

Ze zijn helden, ja, omdat ze goede ouders zijn. Niet omdat ze een “heldendaad” hebben gedaan. Bedank jij je ouders ook voor hun heldendaad: je geboorte?

Aangezien geboortes veel pijn doen, kan je zelfs zeggen dat jouw moeder heldhaftiger is want, woeeeh, dat ga ik nooit doen.

Mijn ouders zullen mij nooit weggeven!

Nee, helaas hebben ze je moeten houden.

Hey! Jij en Lulu hebben dezelfde achternaam!

Ja, dat gebeurt als mensen zussen zijn.

Het is beter voor een kind om bij zijn/haar biologische ouders op te groeien. Dat weet je toch?

Ja, dat weet ik. Dat weten mijn ouders ook. Dat is gewoon een feit. Er zijn talloze antropologische en sociologische (en waarschijnlijk ook biologische en psychologische) studies die aantonen dat het ideaal is voor een kind om in zo’n omgeving op te groeien.

Dat betekent niet dat alternatieven niet werken. Lulu en ik zijn daarvoor de perfecte voorbeelden.

Bij zo’n studies gaan ze vaak uit van kinderen die niet meer bij hun biologische ouders kunnen blijven vanwege problemen in huis (misbruik, geweld) en daarom gedwongen worden om uit huis te gaan. Terwijl dit niet automatisch betekent dat elk kind die in zo’n situatie zit een “probleem kind” wordt, er is wel een correlatie te vinden tussen die twee variabelen. In mijn lesboek maatschappijwetenschappen over criminaliteit[1] staat “niet opgroeien bij biologische ouders” beschreven als risicofactor bij jeugdcriminaliteit en ook bij latere vormen van criminaliteit.

Opmerkingen hierop zijn:

· Dit kan je niet vergelijken met de situatie van Lulu en ik. Tijden maatschappijwetenschappen maakte ik ook een grapje “Oh, ik heb een risicofactor!” en iedereen wist dat het een grapje was, omdat het niet hetzelfde is. Als ik later toch de criminaliteit in ga, is het niet vanwege mijn ouders. · Het heeft meer betrekking op pleeggezinnen of wooncomplexen waar kinderen worden ondergebracht. · Dit is allemaal theorie en praktijk is anders.

In mijn ogen is er geen verschil in opvoeding tussen een jeugd bij mijn adoptieouders en de jeugd bij mijn denkbeeldige biologische ouders. Alsnog, veel mensen gaan er van uit dat daar een verschil in zit, maar dat is niet zo.

Ben je dit nog steeds aan het lezen? Wauw. Rustig maar, dit is het enige wetenschappelijke gedeelte van deze FAQ. De rest is gewoon weer slechte humor.

Vind je het niet erg dat je geen foto’s of video’s hebt van je geboorte?

Oké, mijn moeder is niet naar het ziekenhuis gebracht. Mijn vader heeft niet met spanning in de wachtkamer gezeten. Mijn moeder heeft me niet in haar armen vastgehouden na m’n geboorte met tranen in haar ogen terwijl mijn vader, ook emotioneel, alles vastlegt.

In plaats daarvan hebben we filmpjes van Roos, een ander kindje die met mij geadopteerd werd, omdat mijn moeder dacht dat ik het was. Maar weet je wat? Het gevoel is hetzelfde.

Je pleegouders zijn wel geweldige mensen. Goed dat ze zoiets doen.

Je bedoelt waarschijnlijk “adoptieouders”. Er is een verschil tussen die twee. En ja, ze zijn hele goede mensen.

Mijn ouders zullen nooit een kindje kunnen adopteren!

Ik ben tenminste gekozen en gewild. Ik moet vragen: met zo’n grote bek zoals die van jou, vraag ik me af of jouw ouders dat ook gedaan hebben.

Jouw moeder kan nooit van jou houden zoals die van mij van mij houdt.

Je moeder heeft een zwaar leven dan.

Wat vind de rest van je familie van jullie adoptie?

Uhm, ook normaal? Hoe moeilijk is het om te begrijpen dat alles heel normaal is. Ik denk dat het meest abnormale van mijn familie mijn moeders taartenwinkel heeft. Hoeveel kinderen wonen in een taartenwinkel? Cool toch?

Wat verwacht je? Denk je dat wij buiten familiereünies worden gehouden? Als mijn neefje Lucas iedereen komt bezoeken zegt hij niet: “Hallo neefje Jasper, hallo neefje Bram, hallo geadopteerde nicht Yuè, hallo geadopteerde nichtje Lulu, hallo nichtje Maura!”

Oké. Laatst kwam mijn jongste neefje Bram vragen hoe het werkte en waarom Lulu en ik niet meer in China wonen, maar dat komt omdat hij de jongste is. De rest van mijn neefjes en nichtjes zijn rond dezelfde leeftijd als in en Lulu en als je samen opgroeit, sta je er nog minder bij stil dan normaal. Voor de volwassenen is het gewoon een feit: ze zijn geadopteerd. Ze zijn dan ook slim genoeg om te weten dat we niet anders zijn dan de rest.

Ik wil later ook kinderen aborteren!

UUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUHHHHHHHHHHHH???

WAT?

Wel lief dat je moeder nog om je geeft! Je weet wel, omdat je niet echt van haar bent.

Ik begrijp dat als jij ooit kinderen wilt adopteren, dat je ze misschien kut behandelt, maar mijn moeder is tenminste nog een normaal beschaafd mens, dus die weet wel beter.

Je moet niet verdrietig zijn! Je moet juist dankbaar zijn dat je geadopteerd bent. Je hebt het zoveel beter hier.

Oké, cool story bro.

Ten eerste, ik weet dat ik hier een beter leven heb. Dat hoef je me echt niet te vertellen. Alsnog: ik weet het beter dan jou.

Ten tweede, Iedereen reageert hier anders op, sommigen meer heftiger dan anderen. Heb je ooit The Hearing Verse gelezen (aka een geweldige Klaine fanfic op AO3 en Tumblr)? Mei en Li zijn allebei geadopteerd en ze gaan daar allebei anders mee om.

Er blijft nu eenmaal een leegte achter die je niet kan negeren. Herinner je mijn wetenschappelijk gedeelte? Het blijft nu eenmaal een feit dat ik niet bij mijn biologische ouders woon en dat zorgt voor vragen en soms ook pijn. Dat geldt ook voor kinderen die een ouder op jonge leeftijd verloren zijn of KID-kinderen[2].

Wil je wel nog een keer naar China?

Nee, is me te warm.

Van wie heb je je ogen? Je vader of je moeder?

Ik denk dat de linker van mijn moeder is en de rechter van mijn vader. Het kan ook andersom.

Wiens haarkleur heb je geërfd?

Mijn moeder is blond en mijn vader is kaal, dus geen van beide.

Maar wat nou als jij en Lulu nog een zusje of broertje zouden hebben die echt van jullie ouders was? Wat dan? Houden je ouders dan meer van haar/hem?

*Zucht*

Ik dacht dat we het hele “echte” ouder/zusje/familie gebeuren al hadden besproken, maar blijkbaar is het nooit aangekomen.

En nee, er zou dan geen verschil zijn tussen ons en onze zogenaamde broer/zus. Als je een ouder bent, hoef je niet een ander voor te trekken. Dat doe je alleen als je een slechte ouder bent. Wat mij opvalt is dat mensen er zo snel van uit gaan dat Lulu en ik slechter of anders worden behandelt, terwijl de meeste “haat” en “ongemakkelijkheid” van buitenaf komt. Vandaar deze FAQ! Inmiddels heb je we een beeld van wat voor een vragen/opmerkingen mensen stellen/maken. Mijn ouders hebben ons nooit een minderwaardigheidsgevoel gegeven. Anderen wel.

Alsnog, lees Hearing Verse. Mei en Li hebben een zus: Maddy.

Oké, voetbal! China tegen Nederland. Voor welk team ben je dan?

Dit is nog erger dan Buckeyes vs. Wolverines, maar dan alsnog: ik geef geen shit om sport.

Oké, oorlog! China tegen Nederland? Voor welk land ben je dan?

What the fuck.

Oh wow, krijg je deze dingen echt allemaal te horen? Als ik zoiets kut zeg, stop me dan.

Ik weet dat mensen deze dingen zeggen omdat ze nieuwsgierig zijn en niet beter weten. Daarom ben ik vaak niet boos op ze, maar ben ik meer boos dat deze stigma’s rondgaan in het algemeen. Er is altijd een deel van die mensen die het empathische vermogen van een koekenpan heeft. Serieus, mijn konijn had nog een groter empathisch vermogen en hij ging altijd met z’n kont naar me toe zitten. Deze FAQ en de soms gemenere en niet serieuze antwoorden zijn daarom ook voor dat deel geschreven.

Ik zou die dingen nooit zeggen.

Gefeliciteerd. Je hebt een groter empathisch vermogen dan een koekenpan.

Was deze FAQ nu echt nodig? Het is een beetje stom.

Gefeliciteerd. Je hebt een empathisch vermogen van een koekenpan, misschien nog lager. Het stomme aan deze FAQ zijn mijn onvermijdelijke Nederlandse grammaticafouten, zinsfouten en punctatiefouten die zijn veroorzaakt door de verengelsing van de Nederlandse samenleving als gevolg van globalisering en[3] mijn vreselijke humor. Ik denk altijd dat ik zo grappig ben.

Nog vragen?

[1] Maatschappijleer Criminaliteit en Rechtstaat voor VWO 5 en 6. Wat een kutboek.

[2] KID-kinderen: kunstmatige inseminatie met donorzaad, of zoals anderen het beter kennen: kinderen uit een reageerbuisje.

[3] Oké, dit begrijp ik nu niet van de Nederlandse taal. Er hoort geen komma voor “en” te staan, terwijl de Engelse Oxford Comma toch alles veel makkelijker maakt? Want nu lijkt het alsof de verengelsing van de Nederlandse samenleving ook een gevolg is van mijn vreselijke humor. Als er nou een komma had gestaan voor de “en” zou je meteen begrijpen dat die twee niets met elkaar de maken hebben en dat mijn vreselijke humor het tweede stomme iets van de FAQ is.

#lb 2017 #adoptie faq #THIS ENTIRE THING IS DUTCH

2 notes · View notes

maddymaakt · 1 year

Text

Meet Elena’s other friend Derrick!

A little boy who tags along with his friends for the long ride. Derrick is modest but funny. He is a breath of fresh air. He does not mind learning from two extraordinary girls what it means to love himself. Who are you? Do you know who you are?

Check out the making of Derrick on my Instagram:

#maddy maakt #procreate #childrensbooks #childrensbook #kinderboek #illustratie #cute illustration #illustrator #illustrators on tumblr #cute art #cute drawing #childrens illustration #beginner artwork #beginner artist

2 notes · View notes

bookaliciousjourney · 4 years

Text

In maart schreef ik een artikel waarin ik 9 aanraders gaf in Kobo Plus. Inmiddels las ik alweer veel boeken via deze dienst en daarom leek het mij wel weer eens tijd voor een nieuw lijstje met aanraders. Bovendien kun je sinds de zomer ook een abonnement inclucief luisterboeken afsluiten bij Kobo Plus. Hoewel ik eerst echt dacht dat luisterboeken niks voor mij zouden zijn, ben ik blij dat ik het toch een kans heb gegeven, want zo af en toe kan ik best genieten van een luisterboek. Daarom geef ik naast een gevarieerd overzicht van ebooks, ook twee aanraders die (voorlopig) alleen als luisterboek via Kobo Plus beschikbaar zijn.

1. Verkikkerd-reeks – Lisette Jonkman

Lucy verheugt zich op een studententijd zonder haar ouders en hoogbegaafde zusje. Tot haar grote afschuw komt ze terecht op de campus, in een huis vol nerds. Denk maar niet dat ze ook maar iets met haar huisgenoten te maken wil hebben! Vooral niet met die lange, blonde jongen die twee kamers verderop woont. Waar kent ze hem toch van? En waarom krijgt ze het zo warm van hem? Ze valt toch zeker niet op nerds

Dat ik fan ben van Lisette Jonkman is niet echt een verrassing meer. Ik schrijf hier op de blog vaak enthousiast over haar boeken en dat is niet zonder reden, want ze zijn stuk voor stuk geweldig. Sowieso zitten ze vol humor, maar ze is ook zeker niet bang om wat ingewikkeldere onderwerpen aan te snijden. De hele Verkikkerd-serie is te lezen via Kobo Plus.

2. The Renegades-serie – Rebecca Yarros

Het eerste deel van Rebecca Yarros’ Renegades-serie, “Wilder’, gaat over Leah. Zij krijgt de kans om een jaar lang te studeren aan boord van een cruiseschip dat de hele wereld over vaart. De enige voorwaarde? Een medestudent bijles geven en zorgen dat hij ook slaagt. Dat dit makkelijker is gezegd dan gedaan, blijkt al snel als ze haar leerling ontmoet. Paxton Wilder is ongelofelijk aantrekkelijk, en ongelofelijk niet bezig met studeren. Wilder maakt deel uit van een stuntteam, de Renegades, en dat is voor hem het enige wat telt. Ervoor zorgen dat hij zijn studie serieus gaat nemen zal haar dus behoorlijk wat moeite kosten. Maar misschien heeft hij haar ook wel wat te leren.

Wilder, Nova en Rebel, de namen van drie leden van het Renegades-team en de titels van de boeken in de gelijknamige serie. Deze New adult-serie van auteur Rebecca Yarros is een echte aanrader als je houdt van verhalen over romantiek, actie en die zich op verschillende plekken op de wereld afspelen. De serie speelt zich namelijk af op een cruiseschip waar studenten de wereld over reizen en ondertussen ook nog studeren. Ideaal toch, zo maak je tijdens het lezen een hele wereldreis.

Recensie | Wilder (The Renegades #1) – Rebecca Yarros

3. Mijn belofte aan jou – Colleen Hoover

‘Mijn belofte aan jou’ van bestsellerauteur Colleen Hoover gaat over Quinn en Graham, die elkaar ontmoeten wanneer ze ontdekken dat hun partners een affaire met elkaar hebben. Zes maanden later krijgen ze zelf een relatie. Dan gaat deze roman fast-forward naar zes jaar later: de relatie van Quinn en Graham kent ook hobbels. Hoe perfect hun liefde ook is, het zijn allebei mensen, en mensen zijn niet perfect. Hun belofte aan elkaar komt onder druk te staan. Maar van breken is geen sprake, als het aan Graham ligt.

Nog een New Adult aanrader en dat is een boek van één van mijn favoriete auteurs: Colleen Hoover. Hoewel ik al veel boeken van haar las, vind ik bijna elk boek van haar hand weer geweldig en Mijn belofte aan jou was daarop zeker geen uitzondering. Ook in dit boek weer zij een lach en een traan weer goed te combineren en hoewel ik dit zeker niet haar beste boek vind, heb ik zeker weer genoten van het lezen ervan.

Recensie | Mijn belofte aan jou – Colleen Hoover

4. Lampje – Annet Schaap

Dit is een verhaal over de zee. Over geheimzinnige zeewezens en woeste piraten. Over het Zwarte Huis van de Admiraal, waarvan ze zeggen dat er een monster woont. Over een grijze vuurtoren op een eiland dat nog net vastzit aan het vaste land. Over Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, die iedere avond de eenenzestig treden beklimt om het licht aan te steken. Over een stormachtige avond, waarop de lucifers op zijn en alles misgaat. Maar vooral over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht.

Ook kinderboeken zijn vertegenwoordigd in Kobo Plus. Leuk voor de jongste lezers over ons of voor de niet meer zo jonge lezers die af en toe graag in een kinderboek duiken. Lampje is wat dat betreft echt een aanrader. Het is een prachtig beeldend verhaal vol met mooie zinnen over een dapper meisje dat met monsters in aanraking komt. Een echt aanrader om te lezen voor jong én oud.

Recensie | Lampje – Annet Schaap

5. Dert13n – Steve Cavanagh

In de sensationele thriller Dertien, de internationale doorbraak van Steve Cavanagh, beslissen dertien juryleden over het lot van de veroordeelde Robert Solomon. Het beroemdste koppel uit Hollywood had de wereld aan hun voeten. Nu wordt Hollywoodster Robert Solomon aangeklaagd voor het vermoorden van zijn prachtige vrouw. In het proces van de eeuw wil de verdediging slechts één man in hun team: advocaat en voormalig oplichter Eddie Flynn. Alles wijst erop dat Robert schuldig is, maar tijdens het proces begint Eddie daaraan te twijfelen. Wat als de echte moordenaar helemaal niet terechtstaat? En wat als de moordenaar een van de juryleden is?

Thrillers zijn goed vertegenwoordigt in Kobo Plus, dus als thrillerlezer zit je eigenlijk altijd goed bij deze dienst. Een van mijn favoriete die ik dit jaar las, was Dert13n van Steve Cavanagh. De setting waarin het zich afspeelt is origineel en bovendien zat er continu spanning in het boek. Ook weet je als lezer aan de ene kant heel veel en aan de andere kant heel weinig en is het einde van het boek dan ook een complete verrassing.

Recensie | Dert13n – Steve Cavanagh

6. ‘t Hooge Nest – Roxane van Iperen

Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn de twee joodse zussen Janny en Lien Brilleslijper actief in het verzet in Amsterdam en Den Haag. Als het net zich rond hen begint te sluiten, moeten ze onderduiken. Ze komen terecht in ‘t Hooge Nest, een villa verscholen in de bossen van ‘t Gooi. Spoedig zal het huis onder hun leiding uitgroeien tot een van de grootste onderduikadressen in Nederland. Terwijl de laatste joden in het land worden opgejaagd gaat het leven van enkele tientallen onderduikers zo goed en kwaad als het gaat door, pal onder de neus van nsb-buren en nazikopstukken. Als het einde van de oorlog in zicht is wordt het Nest verraden en de familie Brilleslijper belandt met het laatste transport in Auschwitz, samen met de familie Frank.

Boeken over de Tweede Wereldoorlog zijn er voldoende, maar een boek zoals ‘t Hooge Nest las ik nog nooit. Hoewel ik aan het begin heel erg moest wennen aan de schrijfstijl, kon ik die snel omarmen en ging ik echt helemaal op in het verhaal van de zussen Brilleslijper. En hoewel je weet hoe het gaat aflopen, hoop je toch met de onderduikers mee dat ze niet ontdekt worden.

Recensie | ‘t Hooge Nest – Roxane van Iperen

7. Echte vrouwen krijgen een kind – Liesbeth Smit

Ze woont alleen, samen met haar twaalf katten. Ze draagt grijze, vorme¬loze kleding. Naar moeders werpt ze woedende blikken. En aan kinderen heeft ze al helemáál een grondige hekel. Ontmoet “de kinderloze vrouw’. Of: zoals veel mensen haar nog altijd zien. In Nederland krijgt ongeveer 1 op de 5 vrouwen geen kinderen. Dat heeft verschillende en zeer persoonlijke oorzaken, van gewenst tot on-gewenst, tot iets daartussenin. De stilte rondom hen is oorverdovend, omdat de meerderheid nu eenmaal wél een kind krijgt. Dat is natuurlijk prima – met kinderen is niets “mis’. Maar intussen is de maatschappe¬lijke nadruk op het moederschap enorm. En weten we eigenlijk maar weinig over al die vrouwen voor wie het leven er heel anders uitziet. In Echte vrouwen krijgen een kind beschrijft niet-moeder Liesbeth Smit hoe het is om als vrouw anno nu géén kinderen te hebben. Hoe ga je om met (impliciete) verwachtingen van jezelf en je omgeving? Waarom vinden we het moederschap zo vanzelfsprekend, en zijn “vrouwelijkheid’ en “moederschap’ zo onlosmakelijk met elkaar verbonden? En hoe kun je als vrouw zonder kinderen wel degelijk een rijk leven leiden?

Ook non-fictie is te lezen via Kobo Plus. Het is een genre dat ik niet zo vaak lees, maar zo af en toe komt er een titel voorbij die meteen mijn aandacht trekt. Echte vrouwen krijgen een kind was zo’n titel en ik kan dit boek alleen maar heel erg aanbevelen om te lezen. Een boek interessant voor alle vrouwen of je nu moeder bent of niet, want er zitten een hoop herkenbare zaken in.

Recensie | Echte vrouwen krijgen een kind -Liesbeth Smit

8. Zonder mij – Dani Atkins

Maddie heeft alles wat ze zich kan wensen: een heerlijk leven, een goede relatie, ze is net zwanger en gaat trouwen. Maar dan is door een noodlottig ongeluk opeens alles anders. Zes jaar later ontwaakt Maddie uit een coma. Langzaamaan wil ze voorzichtig haar leven weer oppakken, maar hoe doe je dat als voor jou alles in een oogwenk veranderd is terwijl voor iedereen die je kent het leven zes jaar lang is doorgegaan?

Van Dani Atkins las ik eerder al Versplinterd en die vond ik niet zo. Ik besloot haar een tweede kans te geven met Zonder mij, omdat ik wel heel veel goede recensies over dit boek voorbij zag komen. Wat ben ik blij dat ik die tweede kans heb gegeven, want dit boek was echt heel erg goed. Ik leefde zo mee met alle personages tijdens het lezen en ik wilde maar doorgaan om te weten hoe het zou eindigen. Helaas was het einde niet helemaal mijn ding, maar alsnog vind ik dit boek een enorme aanrader.

Luisterboeken

9. De kleine Bakkerij aan het strand – Jenny Colgan

In De kleine bakkerij aan het strand van Jenny Colgan staat het leven van Polly Waterford op zijn kop. Haar relatie is op de klippen en haar bedrijf is ook nog eens failliet. Kortom, ze moét weg. Ze komt terecht op Mount Polbearne, een klein schiereiland voor de kust van Cornwall, in een appartement boven een verlaten winkel. Om haar zinnen te verzetten begint ze met het bakken van brood, dat al snel meer dan een hobby wordt. Lees en leef mee met Polly die tegen wil en dank vriendschap sluit met de lokale bevolking, met vallen en opstaan haar leven weer richting geeft en bovendien valt voor een wel heel schattige huisgenoot die door het raam naar binnen komt waaien: de papegaaiduiker Neil.

Jenny Colgan schrijft fijne boeken. Aangezien één van haar recenst vertaalde werken De kleine bakkerij aan het strand wel al te luisteren was via Kobo Plus, maar niet te lezen, gaf ik dit boek de kans als luisterboek. Ik moest er eerst wel even inkomen, maar wat is dit weer een heerlijk feelgood boek, inclusief een heel schattig “huis”dier.

Recensie | De kleine bakkerij aan het strand – Jenny Colgan

10. De zeven zussen – Lucinda Riley

Na de plotselinge dood van hun vader komen Maia en haar zussen bij elkaar in hun ouderlijk huis, een prachtig landhuis aan het Meer van Genève. De zussen werden als baby door Pa Salt geadopteerd en krijgen na zijn dood allemaal een brief met een mysterieuze verwijzing naar hun afkomst. Maia’s verleden brengt haar naar Rio de Janeiro. Daar aangekomen probeert ze met de weinige aanwijzingen die ze heeft haar achtergrond te ontrafelen. Het voert haar tachtig jaar terug in de tijd, naar de bouw van het wereldberoemde Christus de Verlosser-beeld én de roerige jaren twintig in Parijs. Slaagt zij erin haar ware identiteit te achterhalen?

De zeven zussen zijn een echte hype waar ik aan de ene kant heel benieuwd naar was, maar ik was ook wel wat bang dat ze tegen zouden vallen. Ik was eigenlijk aan het wachten of de boeken ooit in Kobo Plus zouden komen en toe zag ik dat alle delen te luisteren waren. Ik ben inmiddels het eerste deel aan het luisteren en hoewel ik dus nog niet echt kan zeggen of ik de serie echt een aanrader vind, vond ik dat deze populaire boeken niet in dit lijstje mochten ontbreken.

Dat waren mijn aanraders tot nu toe. Over een tijdje vast weer een nieuw lijstje, want ik geniet nog steeds van het lezen via Kobo Plus en dus zullen er zeker weer nieuwe aanraders voorbij komen.

10x Aanraders Kobo Plus In maart schreef ik een artikel waarin ik 9 aanraders gaf in Kobo Plus. Inmiddels las ik alweer veel boeken via deze dienst en daarom leek het mij wel weer eens tijd voor een nieuw lijstje met aanraders.

#&039;t hooge nest #aanraders #boeken #de kleine bakkerij aan het strand #de zeven zussen #dert13n #echte vrouwen krijgen een kind #kobo plus #lampje #mijn belofte aan jou #The renegades #verkikkerd

0 notes

nieuwefilmnet · 5 years

Text

Euphoria: 1x5

Euphoria: 1×5

In de nasleep van de kermis worden Maddy en Nate gedwongen om een politieonderzoek af te handelen, Jules begint zich onder druk gezet te voelen door haar rol in de nuchterheid van Rue, Cal maakt zich zorgen over zijn acties.

View On WordPress

0 notes

kirstenpeels4hc-blog · 5 years

Text

Keuze 3 Kirsten Peels, 5HC

Concept ontwikkelen:

Voor mijn zelf gemaakte campagne heb ik gekozen om de artiest Maddie Ziegler in samenwerking met Sia een concert te laten geven. Ze geven dit concert om aandacht te vragen voor zinloos geweld in de maatschappij. Het concert zal ook live op tv worden uitgezonden zodat iedereen de boodschap kan zien. De nummers die de artiesten zingen gaan over zinloos geweld.

Mijn proces:

Ik wist eerst niet zo goed welke artiest ik zou moeten kiezen. Ik dacht ik kan een kunstenaar doen die schilderijen maakt over het milieu en hoe de mens het milieu verpest, maar dat is iets wat mij niet heel erg aanspreekt of waar ik me in interesseer. Toen ik dat wist dacht ik: “laat ik mijn concept over een hele goede danseres doen aangezien dat iets is wat me wel heel erg interesseert” Op deze manier kwamen alle puzzelstukjes samen en rolde mijn zelf bedachte concept eruit. Ik zat ook nog te twijfelen of alleen een danseres een concert te laten geven wel een goed idee was aangezien niet iedereen haar kent. Zo ben ik op het idee gekomen dat er andere zangers en zangeressen samen met haar optreden.

Maddie Ziegler is een bekende danseres en danst in veel videoclips van Sia.

Ze zullen op het concert samen optreden. Sia zal verschillende nummers zingen en Maddie Ziegler zal met andere dansers mee dansen op de nummers van Sia om zo de boodschap nog is goed uit te beelden en het optreden nog interessanter te maken. Ook komen er andere artiesten een nummer zingen tegen geweld bij deze nummers zal Maddie ook dansen.

Hoe gaat het concert eruit zien?

Het concert wordt buiten gehouden. Er zal een heel groot podium worden gemaakt en alle opbrengsten worden aan het goede doel gegeven. Sia en andere artiesten zullen optreden en Maddie Ziegler zal bij deze nummers mee dansen.

Programma:

Sia & Maddie Ziegler- The greatest, Chandelier, Alive, elastic Heart

Black eyed peace & Maddie Ziegler- Where is the love

Coldplay & Maddie Ziegler - don’t look back in anger, Fix you

Maddie Ziegler’s Concert against violence:

1 July 2019

Amsterdam

20:00- 00:00

Be there!

Program:

20:30- 21:00 ; Maddie Ziegler

21:00- 21:15 ; Sia & Maddie Ziegler

21:15- 21:30 ; Black Eyed Peace & Maddie Ziegler

21:30- 22:00 ; Coldplay & Maddie Ziegler

22:00- 22:30 ; Justin Bieber

22:30- 22:45; Maddie and Mackenzie Ziegler

22:45- 23:00; Ariana Grande

23:00- 23:30; Sia and Maddie Ziegler

23:30- 00:00; All stars together

Black Eyed Peace

Cold play

Singers

Justin Bieber

Mackenzie Stop

Ariana Grande

Sia &

Maddie

Kirsten Peels 5HC

0 notes

kellyisinrusland · 7 years

Text

Boy oh boy. Beste lezer, you’re up for a treat.

Sinds vrijdag 10 maart is er ontzettend veel gebeurd, hahaha. Goed, het begon allemaal vrijdagavond. Maddy, Auriol en ik gingen naar een pizza tentje dat Camorra heet. De vibe van het restaurantje deed me heel erg denken aan Vrankrijk, oftewel aan een krakerspand. Super veel artsy jonge mensen, bier, pizza en gezelligheid: wat wil je nog meer? Niks dus. Camorra vinden was een hele uitdaging, want het zit verstopt op een shady binnenplaats, zo een waarvan je nou niet een-twee-drie zegt ‘Goh, daar ga ik als niet-Russisch-sprekende toerist die niks van de stad weet even rondkijken.’ Dat maakt het echter wel extra leuk, want ik heb een hekel aan toeristen. Ironisch. Voor ik verder vertel moet ik even vermelden dat ik al maanden geleden besloten had dat ik een tattoo wilde als aandenken aan deze reis. Ik wilde ergens op m’n lichaam een berenkop. In welke stijl, hoe groot en waar had ik nog niet bedacht, maar het zou een berenkop worden. Je raadt het al: sinds vrijdag wil ik iets anders. Het eerste wat ik zag toen ik binnenkwam was het logo van Camorra. Ik zal later nog even een afbeelding plaatsen, maar het is dus een stuk pizza met een dolk er doorheen. Super leuk, ook als tattoo. Toen ik dat al grappend aan m’n nieuwe vrienden vertelde, reageerden ze super enthousiast. ‘Dat is veel origineler en toffer dan die beer, moet je doen!’ Hm. Daar hadden ze wel gelijk in. A pinky promise was made: ik zou een tattoo gaan nemen van het logo, en ons bezoek aan Camorra zou een wekelijks ding worden. Ik besloot het te vertellen aan de barman. Hij dacht even diep na en verklaarde vervolgens dat hij dan wel een cadeautje voor me had, namens Camorra. Natuurlijk dacht ik dat hij een grapje maakte, of dat ik pas een cadeautje zou krijgen als ik daadwerkelijk de tattoo had. Maar nee hoor, toen wij met z’n drieën tevreden aan onze pizza kwam hij naar ons toe met een papieren tasje. In het tasje zaten twee canvas tasjes, een met het logo van Camorra en een met het logo van een biertje van de bijbehorende brouwerij. (foto’s komen later). Helaas is Camorra maar tot elf uur open. We hadden er zo tot diep in de nacht kunnen blijven, en vonden het jammer dat dat niet kon. Maddy besloot naar huis te gaan, Auriol en ik lustten nog wel een drankje. Vlak voor sluit lieten we de barman ons nog een paar goede bars aanraden, en daar gingen we dan. We belandden in Dead Poets bar, een enigszins pretentieuze bar met een jong publiek. Met een cocktail, wijn en een ontzettend goed humeur hadden we het echter prima naar ons zin. Uiteindelijk besloten we dat het toch tijd was om naar huis te gaan. Overal word je aangeraden de barman een taxi te laten bellen, dus dat deden we maar. Alles goed en wel: ik rekende onze drankjes af, stopte m’n pinpas terug in m’n portefeuille, legde ‘m neer om m’n spullen te pakken en draaide me weer om naar de tafel. Paniek; waar was m’n portefeuille!? Na een aantal keer paniekerig m’n zakken en tas checken kwam tot de conclusie dat hij kwijt was. Fuck. En nu? Blijkbaar vond de barman, die al de hele avond met me aan het flirten was, me wel heel leuk, want hij betaalde mijn taxi voor me. In de taxi besloot ik thuis nog een keer al m’n spullen te checken. Ik kon toch niet zomaar m’n portefeuille kwijtgeraakt zijn, dat was echt onzin. Helaas was dat wel het geval. Ik naar de bar bellen natuurlijk. Gestrest beschreef ik aan de man aan de andere kant van de lijn de barman die me geholpen had, waarop hij zei ‘Yeah, that’s me’. Oeps. Anyway, hij vertelde me dat ik beter morgen terug kon bellen. Hij zou voor me zoeken en de volgende dag om 2 uur mocht ik weer bellen. De volgende ochtend vertelde ik het hele drama aan Svetlana en Sascha, mijn gastgezin. Svetlana wilde dat ik direct de bank ging bellen, maar dat leek me niet zo’n goed idee. Niemand heeft wat aan mijn bankpas zonder pincode. Stel nou dat mijn portefeuille wel gevonden was en ik m’n pinpas geblokkeerd zou hebben – dan moest ik waarschijnlijk naar Moskou om een nieuwe pas te regelen bij het ING kantoor. Beter van niet dus, eerst maar eens het bellen met de bar afwachten. Stipt om 2 uur ’s middags pleegde Sascha het telefoontje voor me. Wat bleek? M’n portefeuille was al een halfuur nadat ik vertrokken was gevonden en apart gelegd.

Ik kan oprecht zeggen dat ik nog nooit in m’n hele leven zo in en in opgelucht ben geweest, haha. Snel aankleden en op naar Dead Poets dus! Sascha en ik haalden m’n portefeuille op bij diezelfde flirterige barman en bleven hangen voor een drankje en lunch (beste lamskoteletten van m’n leven, wauw). De barman deed nog een poging me te versieren, en toen het niet ging zoals hij wilde wendde hij zich tot Sascha. In het Frans legde ze uit dat hij haar had gevraagd wingman te spelen voor hem, en dat zij had gezegd dat dat geen optie was omdat ik een vriendje heb. Blijkbaar zei dat hem niet zoveel, want vervolgens zei hij tegen mij ‘I need your number.’ Waarop ik enkel ‘No, you do not.’ Antwoordde. Beteuterd voegde hij er nog ‘Ahw, but you’re so pretty’ aan toe. ‘Ja, en wat dan nog?’ Dacht ik. Mijn reactie was dan ook ‘Yeah. I know.’ Sascha schoot in de lach en de barman droop af. De zondag daarna heb ik de dag in bed besteed: m’n boek had me in z’n greep. Daarbij kan je ook niet je spullen kwijtraken als je de hele dag in bed blijft!

0 notes