#broccoletti | Explore Tumblr Posts and Blogs

simbac64 · 1 month

Text

Mi chiamo Emiliano ho 42 anni.

Nella vita faccio il papà di due figlie Marta e Carlotta di 10 e 8 anni.

La mia è una famiglia tradizionale, anche se insomma, la parola tradizionale ormai viene buona giusto per i broccoletti delle nonne.

Contrariamente alla tradizione, ho dovuto imaprare a fare tutte quelle cose che i nostri papà raramente facevano.

Cambiare pannolini prima, studiare gli Etruschi e parlare con le maestre poi.

E poi ho imparato anche a distinguere una Lol da una Winx.

A fare le treccine invece non ci sono mai riuscito.

Ma ho un’attenuante.

Sono Calvo.

Mi chiamo Giorgio e di anni ne ho 45.

La mia famiglia tradizionale, è andata a finire male.

Oh!

C’abbiamo provato,eh!

Ma alla fine separarci è stata la cosa migliore per tutti.

Il rapporto con la mia ex quanto meno è civile e coi figli piano piano le cose si stanno sistemando.

Ho un maschio e una femmina. Filippo di 12 anni e Gaia che di anni ne ha 8.

La separazione per loro è stata una bella botta.

Ma io quando stanno con me ce la metto tutta ad essere presente.

Cioè ce la metto tutta anche quando non stanno con me.

Il maschio ormai mi batte alla play.

E questo è un bel problema.

Ma almeno ho la femmina.

Che dice che comunque il più figo tra i due, rimango sempre io.

Mi chiamo Mario. 52 anni.

Figli?

Una di 19 anni.

Carla.

Cioè in verità è figlia della mia compagna.

Il padre di Carla è sparito che era piccola.

Carla sta con me da quando aveva 3 anni.

Mi chiama papà.

All’inizio era strano, eh?

Un po’ mi imbarazzava sta cosa.

Però ti assicuro che c’ho sempre messo tutto l’impegno che potevo.

E adesso un po’ sento di meritarmelo di essere chiamato papà.

Mi chiamo Alberto, ho 39 anni e sto con Gianni che di anni ne ha 37.

E si.

Abbiamo una figlia.

Raffaella di 5 anni.

La nostra è una storia complicata che a starla a raccontare non basta un libro.

Cavilli burocratici, impazzimenti di ogni tipo che a starli a spiegare è un macello.

Si.

Abbiamo mille dubbi però si capisce che la curiosità e anche un po’ di benevolenza sta sostituendo la cattiveria e il pregiudizio negli occhi della gente.

La strada da fare è tanta ma si percepisce che qualcosa sta cambiando.

Mi chiamo Gleb e di anni ne ho 28.

Qui a Kiev è un casino.

Abbiamo paura e per quanto proviamo a sforzarci questa situazione proprio non riusciamo a capirla.

Però nei momenti più duri penso ai miei due bambini.

Sono al sicuro, lontano da questo schifo.

Voglio credere che un giorno potremo rivederci.

E ricominciare a vivere.

Mi chiamo Valerio e di anni ne ho 52.

Figli non ne sono arrivati.

Ci abbiamo provato in tutti i modi ma è andata cosí.

Però ho una nipotina.

La figlia di mia sorella.

Appena posso sto con lei.

Siamo legatissimi.

Oggi per la festa del papà ha fatto un piccolo regalo anche a me.

Oh… mi è venuto da piangere.

E quando lei m’ha abbracciato con le sue manine, mi sono commosso ancora di più.

Mi chiamo Nadia.

45 anni due figli maschi Michele e Lorenzo.

Li ho cresciuti da sola che lui, il loro padre, vabbè…

E quindi mi sono ritrovata a fare anche da papà.

Vale?

Mi chiamo Gino e sulla Terra non ci sono più. Non fate quelle facce. È andata bene.

Morto a 80 anni.

Di qua non si sta poi cosí male, eh.

Ogni tanto però butto un occhio dall’altra parte.

C’ho lasciato due figli e guardarli penare mi mette di buon umore.

Oh! Non sono mica sadico,eh?

Io di qua già so come va a finire e quindi mi viene da ridere a vederli cosí preoccupati.

Perchè so che se la caveranno.

Oggi è la festa del papà.

PAPÀ ormai è una parola declinabile in mille diverse sfaccettature.

Però in questi anni da padre, forse una cosa l’ho capita.

Tutte le possibili combinazioni per dare come risultato la parola “Papà” devono raggrupparsi sotto il minimo comune denominatore dell’esempio, dell’impegno e dell’amore.

E allora a prescindere da marca e modello auguri a tutti papà.

Emiliano Miliucci

1 note · View note

cambiolavita · 2 months

Text

Tortino di porri e broccoletti

Nelle campagne italiane, ceci e sedano rapa univano famiglie contadine in pietanze condivise, rievocando storia e tradizione.

Nelle campagne italiane, il sedano rapa e i ceci erano due ingredienti comuni e spesso utilizzati insieme. Ecco alcuni aneddoti che raccontano la loro storia nella tradizione contadina: 1. La zuppa del povero: Un aneddoto narra che la zuppa di ceci e sedano rapa fosse soprannominata “la zuppa del povero”. Era un piatto semplice e nutriente, perfetto per sfamare le famiglie contadine con pochi…

View On WordPress

#cucina #hobby #ricette

0 notes

sophiaphile · 6 months

Text

pizza from spacca napoli

salsiccia e broccoletti bianco di stefano

#personal #spacca napoli #chicago food #ravenswood #pizza #neapolitan #pics #food

0 notes

zuccheroaveloblog · 9 months

Text

youtube

La PAELLA VEGETARIANA, trae ispirazione da quella classica Valenciana, ma è fatta soltanto con le verdure. Io per la mia PAELLA VEGETARIANA, ho usato carote, peperoni, zucchine, fagiolini ma voi, potete aggiungere tutte le verdure che avete in frigo come sedano, piselli, pomodori, broccoletti e naturalmente il riso. Vi va di cucinare con me la PAELLA VEGETARIANA? Allora seguitemi in cucina

#cooking #recipes #delicious #giallozafferano #zuccheroavelo #fattoincasa #foodblog #cucinaeconomica #dinner #video ricetta #paella tutorial #paella recipe #paella recipe video #video recipe #food tutorial #Youtube

0 notes

jacopocioni · 11 months

Text

Leonardo in cucina

Il grande Leonardo, genio assoluto in tanti campi, dall’artistico allo scientifico, fu un uomo dotato di grandissima inventiva, e ce lo dimostrano tutti i disegni che ci ha lasciato e che, a distanza di secoli, risultano ancora attuali e spesso utilizzati. Ma Leonardo non era solo questo: Leonardo amava la buona cucina ed amava fare sfoggio delle sue abilità culinarie, anche se sovente non incontrava il consenso dei suoi commensali! È piuttosto conosciuto il fatto che, per un certo periodo, abbia lavorato come cameriere in una taverna vicino al Ponte Vecchio, la Taverna delle Tre Lumache. Un giorno gli venne proposto un avanzamento di carriera e di questa stessa taverna divenne cuoco. C’è da dire che la sua carriera fu piuttosto breve: era un precursore dei tempi, anche in cucina. Le sue porzioni risultavano essere veramente minuscole e la nouvelle cuisine era ben lungi dall’essere apprezzata, inoltre anche nel preparare le sue ricette dava sfogo alla sua inventiva, con accostamenti di sapori che non erano molto graditi ai suoi ospiti. Questo insuccesso tuttavia non smorzò i suoi ardori per la cucina, tanto che dopo qualche tempo decise di aprire una sua propria osteria, assieme all’amico Sandro Botticelli, l’Osteria delle Tre Rane. Anche in questo caso, la sua avventura fu di breve durata.

Ma l’amore per la cucina era tanto, e profondamente radicato, in Leonardo. Non riusciva a sfondare come chef, ma un modo per rendersi utile in cucina lo aveva, ed era una delle sue doti migliori: l’inventiva. Fu così che cominciò a progettare numerosi accessori ed attrezzi che potevano rendere il mestiere di cuoco decisamente più semplice da svolgere. Nacquero da questi suoi pensieri utensili quali il girarrosto, il cavatappi, il trita aglio, l’affettatrice, il frullatore, il macinapepe e l’affetta uovo.

Studiò il sistema per tenere sempre calde le pietanze e mandare via i cattivi odori e il fumo dalle cucine, che equivalevano all’attuale scaldavivande e alla cappa per aspirazione. Gli ingredienti indispensabili in cucina non coincidevano solo con erbe e spezie (che raccomandava di avere sempre sottomano per condire), quali curcuma, zafferano, fiori di papavero, aloe, fiordalisi, ginestre, olio di semi di senape, olio di lino, ma anche con attrezzi adeguati. «Ogni volta che si mette una pentola sul fuoco, è necessario coprirla con alcuni teli umidi di lino, che devono essere cambiati spesso per evitare che il fumo sia assorbito dal contenuto della pentola e ne alteri il sapore. È così da centinaia di anni. Ora io mi chiedo, non si potrebbe inventare un coperchio permanente, indistruttibile come la pentola stessa, sempre reperibile, che non abbia bisogno di essere sostituito in continuazione? Farò un progetto». Ed ecco introdotto il coperchio. All’epoca, quando ci si sedeva a tavola, nella migliore delle ipotesi ci si puliva la bocca con gli angoli della tovaglia, ma spesso era più comodo utilizzare la manica del vestito, ed il risultato non era proprio elegante… Leonardo, per evitare queste cadute di stile, cominciò a distribuire ai commensali dei pezzetti di tela con cui pulirsi… il primo tovagliolo della storia!

Ma Leonardo pensava a 360° gradi… dopo una grande abbuffata, il problema era la digestione. Il nostro Leo non mancò di creare un digestivo, chiamato Acquarosa, di cui ha trascritto la ricetta nel Codice Atlantico, al foglio 482. “Acqua, zucchero, limone e poco alcol colati in tela bianca, da servire fresca, toccasana per gli stomachi provati dal troppo mangiare”! Nel 1499, subito dopo aver dipinto il Cenacolo, Ludovico il Moro gli regalò una vigna, e forse per questo studiò anche come migliorare la produzione vitivinicola. È celebre la sua lettera dove dispensa preziosi consigli al suo contadino per migliorare la produzione. In un appunto elenca i suoi “cibi semplici” preferiti, come i broccoletti lessi con uova di storione e crema, una cipolla lessa adagiata su di una fettina di formaggio di bufala e con un’oliva nera in cima, una susina su una fettina di carne cruda e con un ramoscello di boccioli di melo, fegato di vitello con salvia e pepe sulla polenta, carote scolpite a forma di cavalluccio marino con un cappero e pasta d’acciuga e il suo piatto preferito la carabaccia. Ci ha inoltre descritto le proprietà di alcune verdure come la rapa, il consumo della quale, assieme ai cavoli, può rendere buona una digestione lenta «dacché ho visto una capra ammalata ridestarsi, e una mucca morente tornare a vivere allegramente» e i benefici di una zuppa con questi ortaggi, preparata avvolgendo in un telo le cime di rapa e le foglie di cavolo e legando il fagotto con alcuni crini di cavallo, mettendoli poi in acqua salata a bollire per circa mezz'ora. Ma i consigli non finivano qui. Leonardo suggerì le perfette caratteristiche di un buon pasticcere: «Prima di tutto essere un uomo, poiché la delicatezza femminile non è adatta a sollevare grandi forme di marzapane». Avrebbe dovuto essere pulito e lindo, «poiché per coloro che si accingono a gustare i suoi dolci, nulla è più repellente di un pasticcere sporco o con i capelli lunghi, per il fatto che potrebbero essergli caduti nell’impasto».

Dagli studi di Leonardo sono state tirate fuori ricette come gamberi rossi con burrata, albicocche e menta, risotto con lattuga e crudo di pesce e petto di piccione con le more. Piatti che strizzano l’occhio alla tipica mescolanza tra dolce e salato propria del Rinascimento. C’è chi asserisce che fosse anche vegetariano, altro segno di modernità, ma la questione è controversa. Giorgio Vasari, suo contemporaneo, nelle Vite a proposito di Leonardo scrive: “spesso passando da i luoghi dove si vendevano uccelli, di sua mano cavandoli di gabbia e pagatogli a chi li vendeva il prezo che n’era richiesto, li lasciava in aria al volo, restituendoli la perduta libertà”. Da questo si può dedurre che Leonardo fosse un convinto animalista, ma probabilmente non era vegetariano. A Firenze, a Milano e ad Amboise, Leonardo fu maestro di feste, cerimonie e banchetti e, nelle sue liste della spesa, si trovano in abbondanza sia carne che pesce. Non è invece riconducibile a Leonardo la famosa frase che spesso viene a lui attribuita: “Fin dalla tenera età ho rifiutato di mangiar carne e verrà il giorno in cui gli uomini come me guarderanno all’uccisione degli animali nello stesso modo in cui oggi si guarda all’uccisione degli uomini”. Questa citazione in realtà è tratta da un romanzo di Dimitri Merejkowski intitolato The Romance of Leonardo da Vinci. A Leonardo sono state attribuite una serie di regole da adottare a tavola, un vero e proprio codice di comportamento per evitare abitudini sconvenienti. Le regole di Leonardo possono tranquillamente essere considerate valide ancora oggi, anche se molte di queste ci appaiono scontate e quasi assurde, ma bisogna pensare all’epoca e al fatto che tutti i comportamenti che Leonardo cita come “da non adottare” erano una vera e propria consuetudine durante i banchetti. Ecco quindi l’elenco delle regole di Leonardo, il precursore del galateo: 1) Nessun ospite dovrebbe sedersi sul tavolo, e neppure con la schiena appoggiata al tavolo, tanto meno in braccio a qualche altro ospite. 2) Né dovrebbe mettere i piedi sul tavolo. 3) Nessuno dovrebbe rimanere a tavola troppo a lungo. 4) Nessun ospite dovrebbe posare la testa sul piatto. 5) Nessun ospite dovrebbe prendere il cibo dal piatto del vicino senza prima chiedergli il permesso. 6) Nessun ospite dovrebbe mettere spiacevoli bocconi mezzo masticati nel piatto del vicino senza prima chiedergli il permesso. 7) Nessun ospite dovrebbe pulirsi il coltello sulla tovaglia del vicino. 8 Né usare il coltello per incidere il tavolo. 9) Nessun ospite dovrebbe pulirsi l'armatura a tavola. 10) Nessun ospite dovrebbe prendere il cibo dal tavolo per nasconderselo in borsa o negli stivali, e mangiarselo poi. 11) Nessun ospite dovrebbe dare morsi alla frutta e poi rimetterla mangiucchiata nella fruttiera. 12) Nessun ospite dovrebbe sputare davanti a sé e nemmeno accanto a sé. 13) Nessun ospite dovrebbe pizzicare o leccare il vicino. 14) Nessun ospite dovrebbe tirare su col naso né dare gomitate. 15) Nessun ospite dovrebbe far roteare gli occhi né fare smorfie paurose. 16) Nessun ospite dovrebbe mettersi le dita nel naso durante la conversazione. 17) Nessun ospite dovrebbe fare modellini, né accendere fuochi, né stringere nodi a tavola. 18) Nessun ospite dovrebbe lasciar liberi i suoi uccelli a tavola. 19) E nemmeno serpenti o scarafaggi. 20) Nessun ospite dovrebbe suonare il liuto, o qualsiasi altro strumento che possa infastidire il suo vicino. 21) Nessun ospite dovrebbe cantare, né parlare, né gridare, né fare indovinelli come un ribaldo se c'è una signora accanto a lui. 22) Nessun ospite dovrebbe tramare a tavola. 23) Nessun ospite dovrebbe colpire gli inservienti (sempre che non sia per legittima difesa). 24) E se deve vomitare, che lasci la tavola, parimenti se deve orinare.

Dopo ben trent’anni alla corte degli Sforza, Leonardo si trasferisce in Francia, a Cloux, alla corte di Re Francesco, anch’egli appassionato di cucina, anche se in gran segreto, per motivi di etichetta; è questa passione condivisa che li spinge a sperimentare assieme varie ricette e a dedicarsi anche alla cura di un proprio orto dove raccogliere le primizie. Si narra che un giorno re Francesco chiese a Leonardo di mostragli il contenuto della scatola nera che l’inventore portava sempre con sé; Leonardo a tale richiesta si rifiutò e nessuno seppe mai cosa contenesse veramente. Si dice che al suo interno vi fosse custodita una macchina destinata al mondo intero: la macchina per fare gli spaghetti. Per finire, Leonardo non mancò di dispensare anche consigli medici, rispetto alle abitudini alimentari, e sorprende non poco la modernità ed il sostanziale riscontro con i consigli che qualsiasi dietologo o nutrizionista potrebbe darci ancora oggi: ”Se voi star sano, osserva questa norma: non mangiar senza voglia, e cena leve; mastica bene, e quel che in te riceve sia ben cotto e di semplice forma. Chi medicina piglia, mal s’informa; guarti dall’ira e fuggi l’aria greve: su ritto sta, quando da mensa leve (ti alzi); di mezzogiorno fa che tu non dorma. El vin sia temprato, poco e spesso, non for di pasto, né a stomaco voto; non aspectar, né indugiare il cesso: se fai esercizio, sia di picciol moto. Col ventre resupino e col capo depresso non star, e sta coperto ben di notte; el capo ti posa, e tien la mente lieta; fuggi lussuria, e attienti alla dieta”.

Gabriella Bazzani Read the full article

#cucina #cuoco #Firenze #GabriellaBazzani #invenzioni #LeonardodaVinci #regole #ricette

0 notes

bonjouronourtour · 1 year

Text

Campania - Basilicata - Puglia

19 april - 10 mei

🍓 Wij komen eind van de middag aan op de boerderij van Giovanni’s ouders: Agricola Calviati. Ze verbouwen hier van alles. Bonen, abrikozen, aardbeien en nog veel meer. Op een nieuwe Lamborghini-trekker gaan we door de blubber op zoek naar de aardbeien. Deze proeven echt ongelofelijk lekker. Giovanni en wij eten ons helemaal vol in de heerlijk zoete, verse, onbespoten, natuurlijke aardbeien. Nog nooit zulke heerlijke, zoete aardbeien gehad! Van Gio’s Peruaanse moeder horen we dat zij voor ons zal koken, nadat ook onze Nieuw-Zeelandse vrienden zijn gearriveerd.

🍷Vooraf krijgen we de vraag wat we bij het eten willen drinken. Allereerst de mededeling dat de wijn door ons meegebracht niet goed is voor bij dit eten, dat moet maar een andere keer worden opgemaakt. Nee ze hebben hier echte Italiaanse wijn, de vraag is alleen: zoet of droog? That’s it. Überhaupt niet de mogelijkheid om iets anders te drinken. En eerst witte bij de pasta en daarna rood bij wat er dan maar volgt. Italianen geven meer om culinaire regels dan enkele andere vorm van reglementen.

🍝 Na dan eindelijk aan tafel te schuiven komt de spaghetti carbonara op ons bord. Deze overtreft alle verwachtingen en is ongelofelijk lekker. Zo lekker dat wij en onze Nieuw-Zeelandse vrienden al vergeten dat dit puur alleen het voorgerecht is. Na ons buikje al redelijk vol te hebben gegeten en de glazen witte wijn inmiddels leeg zijn, volgt opeens ‘de rest’. Nu met rode wijn: de groenten en een bal Mozzarella per persoon. Gewoon om zo te eten: direct van de vork. Mozzarella wordt oorspronkelijk in deze regio gemaakt van de Italiaanse buffel en daar is men niet alleen heel trots op, ze nemen er ook flink van. De tafel ligt verder vol met broodjes met een pesto van broccoletti en andere regionale gerechten. Als we dan eindelijk helemaal propvol zitten, volgen er nog dolce: zoetigheden, namelijk aardbeien. Heel veel aardbeien. Daarna volgt de Limoncello! Maar die blijkt al op te zijn, dus wordt er een 18 jaar oude fles rum op tafel gezet. Eindstand: te veel, te lekker en te vol (Lekker slapen lukte daardoor wel aardig).

🍕 De volgende dag staat Napels op het programma. De stad waar de o zo geliefde pizza zijn oorsprong vindt. Ook de stad met een minder fraaie, maffia-gerelateerde status. Samen met Dave & Anita worden we naar de trein gebracht. We wandelen los van elkaar door de stad, totdat om 12:00 uur de door Dave geboekte ‘food tour’ begint. Onze Italiaanse gids Vito vertelt ons meer over de geschiedenis van deze bijzondere en vooral mega drukke stad.

⚽️ De stad wordt nu voornamelijk gekenmerkt door alles wat met de club Napoli te maken heeft. Alles hangt vol met blauwe vlaggen en spandoeken. Na de gloriejaren van Maradona heeft de stad geen Italiaanse kampioen meer gekend, maar dit seizoen zal het (het kan haast niet meer misgaan) dan eindelijk weer feest zijn. Ondanks de uitschakeling door AC Milan in de Europese Champions League, de vorige avond lijkt alles en iedereen bezig met dit ene te voltrekken feit. De food tour geeft ons een aantal heerlijke gerechten, waaronder gefrituurde pizza en sowieso opvallend veel gefrituurd eten. Verder ook nog wat andere gerechten waarvan wij met alle liefde de ingewanden van de koe (magen en darmen) die urenlang zijn gekookt en onder een soort citroen-douche hangen, aan ons voorbij laten gaan. Na een lange dag Napels pakken we de trein weer terug. Niks gemerkt trouwens van maffia, wel van enorm veel verkeerschaos.

🐝 De volgende dag gaan we met Giovanni mee naar zijn bijen. Hij blijkt enorm enthousiast over alles wat met bloemen, planten en bijen te maken heeft en is ontzettend relaxed, deze gast kent nul stress. Dit hadden we al wel opgemerkt dus maken we hem die ochtend zo duidelijk mogelijk (enigszins lastig door zijn gebrekkige Engels) dat we na de drukke dag van gister, echt niet te veel willen doen. Hij geeft aan dit volledig te begrijpen, neemt ons mee, scheurt door het land en op naar de bijen. Bij de eerste stop is het nog leuk. We zien hem nauwkeurig en gepassioneerd aan het werk, en proeven de verse nectar en bijenpollen. En dan begint het feest.

🥱 Het opruimen duurt lang, de mededeling dat we naar een volgende plek gaan waar hij bijen houdt blijft uit, maar merken we als we opeens een andere kant op rijden. Daar aangekomen lijkt hij alsnog met ons de berg op te willen met ‘het mooiste uitzicht’, terwijl we die ochtend al hadden laten weten: geen behoefte aan vandaag. Vervolgens wordt er een vriend opgetrommeld, broodjes en bier gekocht en zitten we opeens in een 4x4 de berg op te sjezen met een verschrikkelijke rotgang. Boven aangekomen staat ons nog een wandeling van 3 uur te wachten. Het is dan al 17:00, we waren al gaar van gister voor we vertrokken, maar nu al helemaal en dan moeten we ook nog eens 3 uur sjouwen (ook totaal niet op gekleed btw), 2 uur terugrijden en vervolgens samen met iedereen weer uitgebreid dineren. We laten Giovanni weten dat dit iets te veel van het goede is, genieten kort van het (toch wel) prachtige uitzicht en worden weer terug gebracht naar de camper.

🥮 Thuisgekomen eten we gezellig Napolitaanse ‘echte’ pizza die er goed in gaat met z’n allen en duiken we ons bed in. De volgende dag hebben we dan eindelijk onze ‘rustdag’. We draaien een wasje (ook weer zo geweldig dat dit kan), ruimen wat op, maken ons huisje wat schoon en besluiten om de Italianen nu eens te trakteren op het avondeten. Samen met de kiwi’s organiseren we een kleine barbecue met datgene wat we nog in huis hebben, wat precies genoeg blijkt voor iedereen. Er is nog een zware ricotta-taart als toetje terwijl wij ook nog een lekkere (niet appel- maar:) aardbei-crumble hebben gemaakt. Alle buiken weer goed gevuld zeg maar.

🏛️ De volgende dag zullen we vertrekken en doorgaan naar Pompei en de Amalfi kust. Dit is een populaire bestemming, erg camper-onpraktisch en momenteel enorm druk. Dinsdag 25 april is het namelijk Bevrijdingsdag in Italië en voor velen een lang weekend vrij! We moeten dus op tijd een plekje zien te vinden in een hyper toeristische omgeving: Napels, de Vesuvius, Pompei en het Herculaneum, de Amalfi kust en Positano: alles dicht bij elkaar. Doel is dus om weg te komen bij deze veel te gastvrije mensen.

☕️ De ochtend mislukt al meteen, want net op het moment dat wij een bakje koffie willen maken, worden we onverwachts door Salvatore & Patricia (Giovanni’s ouders) meegenomen naar een lokale koffiebar. “Jakeliene! Endrike! Dave! Anita!Come! We go for coffee!” Het is namelijk zaterdagochtend en alle Italianen nemen op zaterdag een ontbijt met koffie in ‘t dorp. Wij worden meegenomen, een andere vriend wordt opgetrommeld en daar zitten we alweer. Ook komen we langs een lokale mozzarella-winkel en worden daarna weer teruggebracht. Dave & Anita zijn inmiddels al gereed en grijpen hun kans om weg te komen. Wij doen er iets langer over en als wij dan eindelijk zover zijn, huppelt Patricia opeens voor onze camper langs: “I make lunch for you!” Oh nee he, ze hebben alweer wat in de planning. Na een ongelofelijk lekkere lasagne zijn we dan eindelijk klaar.

❤️ We zeggen deze ongelofelijk lieve, warme mensen een vaarwel en hopen ze stiekem nog eens te ontmoeten. Wàt een liefde, zorg, aandacht, warmte en verwennerij. Ongekend. We krijgen nog mee: dikke citroenen, zakken vol walnoten, de eerder gekregen aardbeien, een pot honing en verse bijenpollen van Giovanni’s bijen, verse eieren, een bak vol Chinese mandarijntjes en wat nog niet meer. Als we vertrekken horen we dat die avond nog vrienden van Gio komen met alle toeters en bellen, wat ongetwijfeld hartstikke gezellig is, maar dit was voor ons het moment om te gaan en niet alsnog te blijven plakken.

🌋 In Pompei aangekomen vinden we nog een laatste plekje op een camperplaats, weggestopt in een hoekje waar we net passen. Hier moeten we namelijk wel gebruik van maken, in verband met de veiligheid in deze omgeving. Zomaar ergens in ‘t openbaar staan is gewoon een risico. Maar dit kost ons dure centen en we ervaren direct de immense drukte.

De volgende gaan we dan maar direct met de fiets naar de archeologische opgravingen van Pompei. We staan bijna direct om 09:00 bij de opening om binnen te gaan en vinden het dan al druk. Gelukkig is deze archeologische plek werkelijk een stad. Hier kan je dagen doorheen lopen en nog niet alles gezien hebben, zoveel! Dat maakt ook dat de toeristen zich gelukkig enigszins spreiden. Wij zijn hier de nodige uurtjes wel kwijt, zien bijzondere en mooie ruïnes, fresco’s enorm mooi intact, een groot amfitheater en ‘normaal’ theater en de bekende versteende lijken, overvallen door de gigantische uitbarsting van de Vesuvius, zo’n 2000 jaar geleden. Het is bizar hoe relaxed de mensen hier zijn, alsof de vulkaan niet meer bestaat, terwijl die toch werkelijk continu in zicht is. De Vesuvius is de gevaarlijkste vulkaan ter wereld, juist omdat er zo gigantisch veel mensen omheen wonen (met name in Napels), maar gelukkig zijn latere vulkaanuitbarstingen allemaal een stuk milder geweest. Bij het verlaten van Pompei zien we pas hoe druk het echt kan zijn, nu het hier de ochtend vol gestroomd is met toeristen.

Hendrik duikt die avond met Dave nog de bar in om live Juventus - Napoli te kijken en zij zijn getuige van hoe een bar los kan gaan als de -op het moment van het plaatsen van deze blog al- kampioen van Italië in blessuretijd 3 punten uit het vuur sleept.

🏖️ De volgende dag staat de Amalfi kust op het programma, met in het bijzonder Positano. Nou laat ons je 1 ding vertellen: dit weekend is het zo verschrikkelijk druk dat dit werkelijk niet te doen is. Het begint al met de trein van Pompei naar Sorrento. Deze duurt zo’n 40 minuten en moet grotendeels staand worden uitgezeten. Dan staan we vervolgens 50 minuten in de rij voor de bus die langs de Amalfi kust rijdt, waar we kunnen uitstappen waar we willen en ook weer kunnen opstappen wanneer we willen. Gelukkig hebben we hier wel een zitplek en zijn we een uur later eindelijk in Positano. De kiwi’s rijden door naar Amalfi, maar wij zijn erg blij om uit de overvolle bus te stappen in de, naar onze bescheiden mening, mooiste plek aan deze prachtige kust. Helaas is het weer vandaag wel iets minder, maar goed genoeg om ervan te kunnen genieten. Wij hebben hierdoor juist de tijd om heel Positano in ons op te nemen, liggen even op ‘t strand, wandelen door de gezellige straatjes, drinken er een heerlijke cappuccino en zoeken dan al klimmend weer de hoofdweg op.

🚏 Hier vernemen we van andere toeristen dat er al 3 bussen gepasseerd zijn, al bomvol zaten en dus niemand meenamen. Mensen staan hier al uren te wachten en komen bij de eerstvolgende bus nog in een voorzichtige opstand. Bij de bus die daarna volgt wordt er een menselijke wegblokkade opgezet waardoor de bus wel mòèt stoppen. De deuren gaan open en daarna drukken de mensen zichzelf naar binnen. De toeristen die hier al lange tijd staan en wiens geduld helemaal op is, laten ook duidelijk merken dat ze er helemaal klaar mee zijn, dat iedereen die nog durft voor te dringen gewoon weggetrokken worden (waar ze eerlijk gezegd ook wel recht op hebben, want er zitten er altijd een paar tussen die zich niet kunnen gedragen en denken de enige op de wereld te zijn) en zorgen dat iedereen die al lang gewacht heeft de bus in komt. Om de één of andere onverklaarbare reden (waarschijnlijk het socializen van Jacq met wat Fransen en Engelsen) worden wij tot deze groep geacht en mee de bus in getrokken, ondanks tegenstribbelen van de bus chauffeur. Dat maakt dat we op tijd in Sorrento komen, al moeten we opnieuw driekwartier wachten op de trein die ons terugbrengt naar Pompei. Gelukkig hebben we hier wel weer een zitplek en zijn we nog enigszins op tijd (rond 19:00) weer bij de camper. Omdat we niet voor nog een nacht willen betalen vullen we snel ons water bij, lozen andere vloeistoffen en maken ons snel uit de voeten.

🅿️ Het is in Italië wel weer iets lastiger om goede gratis camper plekken te vinden. Sommigen lijken goed, maar kom je daar aan: blijkt het gesloten of betaald (en dan ook altijd best duur). Dus het is de truc om online zo goed mogelijk in te schatten of zo’n plek wel daadwerkelijk gratis en beschikbaar en boven alles: veilig is. Elke review gaat over wel of geen inbraak, wel of niet veilig. Dat maakt dat we na Pompei een beetje zoekende zijn. De eerste plek is gesloten, de volgende is eigenlijk heel fraai maar er wordt het aan het strand gewerkt voor het hoogseizoen, plus: we zijn de enige daar en ook dat zijn we even niet meer gewend. We slapen er prettig maar trekken de volgende dag toch weer verder, totdat we weer bij onze geliefde kiwi’s uitkomen op een rustige en veilige plek. De route er naartoe is uitdagend maar wel echt fantastisch. Het doet ons denken aan delen van de prachtige Garden Route in Zuid-Afrika. De plek zelf is ook schattig met bovenop de top een groot beeld van Jezus, zoals in Rio de Janeiro. Dave en Hendrik gaan met hun elektrische fietsen naar de top voor een schitterend uitzicht en verder sluiten we met Dave & Anita af, door gezellig samen te eten. Zij gaan richting Sicilië en wij gaan meer naar het zuidoosten van Italië, richting Puglia.

🎣 Wij brengen een paar rustige dagen door bij Lago Sirino, een klein meer waar op 1 mei (nationale feestdag) een viswedstrijd wordt gehouden in de stromende regen. We worden ‘s ochtends wakker van de omroeper die over het meer schreeuwt. Hier aanschouwen wij de meester-vissers die in meerdere rondes van 10 minuten zoveel mogelijk vissen proberen binnen te hengelen. Nou dat gaat behoorlijk snel kunnen we jullie vertellen.

🧗🏻‍♀️ Vervolgens gaan wij weer door richting de kust (Sibari) om daarna, als het weer eindelijk weer iets beter lijkt te worden, Matera te bezoeken. Hier spreken we af met Antonin en Marion uit Frankrijk die we eerder op de boot naar Italië hebben ontmoet. Zij nemen ons mee Matera in, wat een ongelofelijk mooie plek is. Een stad gebouwd in en op de rotsen en aan de andere kant van de canyon zien we de grotten die ooit ook werden bewoond door mensen. Om daar te komen en dit eens van dichtbij te bekijken, klauteren wij via een slingerbrug, de rivier over en weer terug.

🏊🏼‍♀️ De volgende dag rijden we Puglia in. We vinden een plek met onze Franse reisgenoten aan een prachtig stukje strand dichtbij de stad Taranto. Hier nemen we een frisse duik in het prachtige heldere water van de Ionische zee, waarna we doorrijden naar Gallipoli. Een schattig dorpje aan de kust met een klein schiereilandje waar het oude centrum zich op bevind. We drinken hier een cappuccino en wandelen door de smalle straatjes, via het strand weer terug. Na Gallipoli steken we over naar de kust aan de Adriatische zee, richting Otranto. Hier kan het erg toeristisch en gezellig zijn, maar het is er nu vrij rustig en een beetje saai. Wij draaien er een wasje en rijden daarna door naar Grotta della Poesia, oftewel: Cave of Poetry. Letterlijk poëtisch, een droomplek. Het is zeewater in een grot, waar een trap in de rotsen je naar beneden leidt om hier een behoorlijk verfrissende duik te nemen. Letterlijk een duik nemen, vanaf de rand van de rots, dat is ook een optie. Antonin en Hendrik doen het beide (hierbij moet vermeld worden dat Antonin redelijk bang was en Hendrik als eerst moest gaan) terwijl Jacqueline en Marion het op de verantwoorde manier doen. Vanuit dit natuurlijke zwembad kunnen we onder de rotsen door, de open zee in zwemmen. Op deze plek is het water een stuk dieper, dus klimt Hendrik vanaf hier weer de steile rotsen op om nu, vanaf een nog hogere plek het water in te springen. Antonin lijkt dit ook wel wat, beseft dat hij niet achter kan blijven en doet hetzelfde. Maar nadat een Italiaanse man ons laat zien vanaf waar je ècht hoog kan springen begint het pas echt te kriebelen. Hendrik heeft het alleen ondertussen wel hartstikke koud van het koele zeewater maar Antonin heeft een extra laagje isolatie en gaat ervoor. Nou ja, hij springt vanaf weer een stukje hoger dan hiervoor (maar niet zo hoog als de Italiaan) en daagt Hendrik daarna uit om zijn ‘Nederlandse ballen te tonen’. Hendrik, al rillende van de kou voelt zijn testosteron niveau stijgen, klimt daarom niet naar de plek vanaf waar Antonin sprong, maar nog een meter of 2 hoger, vanaf waar de Italiaan hem al voor was gegaan. Antonin, die dit ziet, beseft dat hij weer 3-2 achter staat als Hendrik dit aandurft. Met de aanmoediging van Jacqueline, Marion en nog twee vriendelijke dames kan hij ook niet meer terug en springt van hoog! Aiaiai, nu moet Antonin weer aan de bak om geen gezichtsverlies te lijden. Ook hij durft het uiteindelijk aan. En voor de grote prater die hij is, was hij opvallend stil vooraf, en opvallend luidruchtig (van de opluchting), achteraf. Moraal van het verhaal: boys will be boys.

🗺️ Op naar Lecce. Dit blijkt een leuke stad om even doorheen te wandelen, met leuke terrasjes en pleintjes en een barokke architectuur. Na een heerlijke Gelato gaan wij weer door richting Brindisi. Niet per se om de stad te bezoeken, aangezien deze behoorlijk industrieel schijnt te zijn, maar vooral om wat water te legen en bij te vullen. Daar aangekomen blijkt het nog loucher dan we hadden gedacht en rijden snel door naar een fijne plek aan de kust om rustig te slapen. De volgende dag staat Ostuni op het programma, een prachtig stadje op een heuvel, volledig in het wit. De zon zou hier helemaal een bijzonder schouwspel van maken, maar die laat zich vandaag helaas niet zien. Toch kunnen we enorm genieten van dit schattige stadje met gezellige straatjes, terrasjes en winkeltjes.

We overnachten vervolgens in Cisternino, weer een schattig stadje op een heuvel met leuke smalle straatjes en gezellige terrasjes. Hierna staat voor ons op de planning om Alberobello, Monopoli, Polignano a Mare en Bari te bezoeken. Daarna kunnen we ons langzaam richting Frankrijk begeven en onderweg hopelijk genieten van andere mooie plekken en omgevingen in Italië, en zullen we zeker in Toscane even het goede leven opsnuiven, mits we genoeg tijd overhouden!

Groetjes van ons!

0 notes