Tumgik
#συγγραφή
immortality-13 · 1 year
Text
“Αυτοάνοσα„
“Σε κάθε ψυχισμό, υπάρχει ένα σύστημα που απωθεί τα δυσάρεστα συναισθήματα και τα κλείνει σε μια ασυνείδητη αποθήκη. Αυτά, όμως, τα δυσάρεστα συναισθήματα συνεχίζουν να ζουν εκεί, μέσα μας, και έχουν ενέργεια. Θέλουν να εκφραστούν κι όσο εμείς αρνούμαστε να τα κοιτάξουμε, αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια με την μορφή συμπτωμάτων. Όσο τα καταπιέζουμε, όσο τα απωθούμε, τόσο πιο έντονα αυτά θα εκδηλωθούν.
Τα ονομάσαμε αυτοάνοσα. Στον καθένα από εμάς εκδηλώνονται διαφορετικά, ανάλογα με τον ψυχισμό του, τη σχέση του, το περιβάλλον, το παρελθόν του.
Δεν μου επιτρέπεται η ένταση, δεν μου επιτρέπεται η στεναχώρια. Ρυθμίζω τη ζωή μου τόσο όσο αντέχω. Ζω με αυτό, πειθαρχώ, και γι'αυτό χωρίσαμε.
Όλοι έχουμε καταπιέσει συναισθήματα. Αν βρεις τη σωστή αγωγή, απλώς τα κοιμίζεις για καιρό. Αποδέχεσαι πως ο εαυτός σου δεν αναγνωρίζει ένα κομμάτι του.
Ο συμβιβασμός μερικές φορές είναι αναγκαστικός, όμως έχει πάντα ένα ρίσκο. Όσο εσύ του λες ψέματα, τόσο ο οργανισμός μπερδεύεται και ίσως δώσει τις λάθος εντολές. Μπλοκάρει το σύστημα και νοσεί.
Στα αυτοάνοσα ο οργανισμός μας μπερδεύεται και δεν αναγνωρίζει τα δικά του κύτταρα. Τα θεωρεί ξένα και τα πολεμάει. Αρνείται μια πραγματικότητα, η οποία όμως, αργά ή γρήγορα, θα του εκδηλωθεί.„
-Μιχάλης [Maestro - Επεισόδιο 8 “Αυτοάνοσα„]
375 notes · View notes
dazednymph-w · 1 year
Text
22/01/2023
Είναι πολλές οι μέρες της βδομάδας που νιώθω ότι έχω κατάθλιψη.
34 notes · View notes
mysterydark · 10 months
Text
Είμαστε υπεύθυνοι για αυτά που λέμε,
όχι γι αυτά που καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Οι άνθρωποι παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως λυπημένους ή προδομένους από την ανάγκη τους να εκδικηθούν εκείνους που τους απορρίπτουν. Η λύπη είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα. Είναι μια αυτοάμυνα που αναπτύσσει ο οργανισμός από τότε που είναι παιδί και αρνείται να αποβάλει ως τα βαθιά του γεράματα, εκτός αν ο άνθρωπος είναι σε θέση να ανακαλύψει δεξιότητες, όπως η ωριμότητα και η αξιοπρέπεια.
Ωστόσο, δε θα έπρεπε να νιώθουμε καν τύψεις για εκείνους που πληγώνονται. Είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τους εαυτούς μας. Επομένως, το να προσπαθήσουμε να αποστερήσουμε την ευτυχία από εμάς δεν καθιστά περισσότερο χαρούμενους εκείνους που φαινομενικά πληγώνονται από τη συμπεριφορά μας. Και αν τους καθιστά, τότε αυτοί είναιεγωιστικά αποβράσματα και όχι εμείς που απλά κάνουμε κάποιες επιλογές που τυγχάνει να μην είναι αυτοί. Αν μη τι άλλο ο έρωτας για να υπάρξει πρέπει να είναι αμοιβαίος.
Επομένως, όχι δεν είμαστε εμείς οι εγωιστές που επιλέγουμε να ζήσουμε τον έρωτα στο πρόσωπο κάποιου άλλου, αλλά εκείνοι που με επίκληση στο συναίσθημα, με φωνές-με βία πολλές φορές- προσπαθούν να μας αλλάξουν τη γνώμη. Προσπαθούν να μας φυτέψουν βαθιά μέσα στη δυστυχία που βρίσκονται απλά και μόνο γιατί δεν αντέχουν την απόρριψη. Προσπαθούν να επιβάλλουν μια συναισθηματική μέθεξη στην οποία έχουν βρεθεί, έτσι ώστε να μας αποστερήσουν τη δημιουργία μιας άλλης.
Ωστόσο, μήπως αυτό δεν είναι ο έρωτας; Η προσπάθειά μας να επιβληθούμε σε κάποιον; Η προσπάθεια να τον ημερώσουμε; Υποθέτω πως ναι. Ωστόσο, κανείς και ποτέ δεν κατάφερε να εξημερώσει τίποτα με φωνές και αγριάδες. Για να ημερώσεις κάτι πρέπει να έχεις υπομο��ή και επιμονή. Κάθε άλλη προσπάθεια μόνο να το διώξει μπορεί και να επιβεβαιώσει το πόσο εγωιστής είσαι. Και καλύτερα να μην είσαι ερωτευμένος. Καλύτερα να μη προσπαθείς εγωιστικά να κρατήσεις κάποιον δίπλα σου, παρά να τον αναγκάζεις να σε ανέχεται, να τον κακομεταχειρίζεσαι και να πιέζεις καταστάσεις. Καλύτερα να λύνεις τα προβλήματα σου πολιτισμένα και όχι σαν πίθηκας. Και πολύ περισσότερο, καλύτερα να μπαίνεις στη θέση του άλλου πριν βιαστείς να τον κρίνεις και να μη σκέφτεσαι μόνο τι θες εσύ. Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι, εγωιστικές καρικατούρες χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, κάποιοι. Κατηγορούμε για να νιώσουμε καλύτερα και όταν πια τα επιχειρήματα τελειώσουν σηκώνουμε το χέρι.Μέχρι εκεί φτάνει η αξιοπρέπειά μας, μέχρι εκεί που φτάνει η αγανάκτηση. Μέχρι εκεί κι εμείς. Μέχρι εκεί θα φτάναμε για να φέρουμε κάτι πίσω. Και η εξημέρωση; Ποιος έχει χρόνο να εξημερώσει κάτι όταν μπορεί να το έχει με το ζόρι ή να το αγοράσει;
Καληνύχτα
Ελπίζω κάποτε να καταλάβεις.
10 notes · View notes
reality-breaker · 2 months
Text
Επιλογές Φεβρουαρίου (21/2)
[Αρχή] Ο πόλεμος της αρχιτεκτονικής & η «Μπρούτζινη Εποχή» των Ρομπότ & η Μεσόγειος γίνεται έρημος & οι φουτουριστικές δυστοπίες μάς μπλοκάρουν από το να έχουμε μια πραγματική μελλοντική ουτοπία & το μυστήριο του Κεχριμπαρένιου Δωματίου & οι «φιλενάδες» τεχνητής νοημοσύνης συλλέγουν περισσότερα δεδομένα απ’ό,τι θα έπρεπε & Cosmic Alchemy (μικρό σουρεαλιστικό φιλμ από κολάζ) & Edge of Alchemy (κι άλλο μικρό σουρεαλιστικό φιλμ από κολάζ) & η τέχνη του Minoru Nomata & Eugène-François Vidocq, η γέννηση του ντετέκτιβ & γιατί θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε το GoodReads & ο μυστηριώδης Πύργος του Νιούπορτ & πώς να χρησιμοποιείς τα όνειρα για να εμπνέεσαι και να γράφεις & οι συνήθειες του παραγωγικού μυαλού & παλιές ταχυδρομικές κάρτες με κρανία & bitmagnet, μια νέα τεχνολογία για διαμοίραση αρχείων [τέλοΣ]
➤ https://www.fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=02_2024#2
Tumblr media
2 notes · View notes
th-erws · 2 years
Text
Tumblr media
Τ.Λειβαδίτης
25 notes · View notes
Text
Η μόνη εμμονή που όλοι επιζητούμε: η αγάπη. Ο κόσμος πιστεύει ότι όταν ερωτευόμαστε, ολοκληρωνόμαστε. Πιστεύω το αντίθετο. Πιστεύω ότι είσαι ολοκληρωμένος πριν ερωτευτείς. Η αγάπη σε κομματιάζει. Είσαι ολόκληρος, και ξαφνικά ανοίγεις στα δύο.
- Το Ζώο που Ξεψυχά, Φίλιπ Ροθ
51 notes · View notes
psyxhmou · 1 year
Text
Tumblr media
𝔏𝔬𝔳𝔢 𝔩𝔦𝔨𝔢 𝔲 & 𝔬𝔲𝔯 𝔣𝔬𝔯𝔤𝔬𝔱𝔱𝔢𝔫 𝔪𝔢𝔪𝔬𝔯𝔦𝔢𝔰
6 notes · View notes
teras-aypnias · 2 months
Text
The Pan Pan Project
• Φαντασμαγορικά ταξίδια:
● Ανισόπεδη Ντίσκο:
0 notes
magiclifeee · 3 months
Text
Συγγνώμη
Το ‘’συγγνώμη’’, πρέπει να είναι η τελευταία σου επιλογή και όχι η εύκολη η λύση…
Μιλάμε, σχολιάζουμε, βρίζουμε, πληγώνουμε, προδίδουμε, ακυρώνουμε τον άλλον άνθρωπο και πιστεύουμε ότι με ένα ‘’συγγνώμη’’ καθαρίσαμε. Ότι τα φτιάξαμε όλα όπως ήταν πρώτα…
Ακόμα όμως και αν έχει τη διάθεση σε συγχωρέσει ο άλλος άνθρωπος, δε σημαίνει ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως πριν…
Το γεγονός ότι κάποιος σε συγχωρεί, δε σημαίνει ότι σε ξανά εμπιστεύεται.
Το γεγονός ότι κάποιος σε συγχωρεί, δε σημαίνει ότι αντέχει να σε δεχθεί και πίσω.
Το ‘’συγγνώμη’’, πρέπει να είναι η τελευταία σου επιλογή και όχι η εύκολη η λύση…
Για αυτό καλύτερα πρόσεχε…
Πρόσεχε τα λόγια σου, τις πράξεις και το φέρσιμο.
Πρόσεχε γιατί στο τέλος μπορεί να σε συγχωρέσουν όλοι, αλλά να καταλήξεις μόνος…
Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος
1 note · View note
vasilissa-tou-chaos · 5 months
Text
Τα καστανά γεμάτα μπούκλες μαλλιά της ανέμιζαν ιδίως όταν έστεκε στην άκρη του γραφείου της, ταλάνιζε διηνεκώς το στόμιο της κούπας της. Τα μάτια της είναι τόσο εκφραστικά που όταν με κοιτάζουν νιώθω να παγώνω, να μουδιάζω, αποκρίθηκε ο ίδιος. Ξεφύσηξε με ορμή καθώς έπινε τώρα ο ίδιος με τη σειρά του τον καφέ του. Το κολιέ που άγγιζε το γυμνό απαλό δέρμα της, μαζί με τα ροδαλά της χείλη μου θύμιζαν κάτι αλλοπαρμένο. Ο τρόπος που πίνει τον καφέ του μου θυμίζει κάτι πέτρινο, κάτι σκληρό και άκαρδο, άραγε είναι τόσο σκληρός όσο δείχνει;
Με ακούς; νιώσε με, άγγιξε με, μάθε με. Δες μέσα στα σκοτεινά μου μονοπάτια, διέσχισε εκείνο το ατρόμητο κομμάτι μου. Εκείνη ήταν τόσο μυστήρια σαν τις συγχορδίες, έμοιαζε σαν την ηχώ όπως ενός βιολιού, σαν εκείνη της σελήνης που σκέπαζε τη σάρκα σου.
Ναι αγάπη μου, σε ξέρω, πάντοτε σε ήξερα, σε είχα στην αγκαλιά μου κάποτε που με το χάδι μου γιάτρευα την πληγή σου. Κάθε πληγή που ξέσκιζε την σάρκα σου. Εκεί ήμουν, εδώ είμαι, εδώ θα είμαι.
1 note · View note
beawomanlikeaman · 2 months
Text
Ακόμα με κάνει να δακρύζω το τραγούδι που ακούγαμε μαζί...
25 notes · View notes
immortality-13 · 2 years
Text
Ημερολόγιο αϋπνίας #03.
22 Σεπτεμβρίου 2022, 01:45.
Έχει παγωνιά απόψε. Ναι, καλά καλά δεν μπήκε το φθινόπωρο, το γνωρίζω, μα το κρύο που κάνει στην καρδιά μου είναι τσουχτερό. Πότε σε γνώρισα; Πότε σε είδα; Ποτε έφυγες; Πότε με ξέχασες;
Περνάει γρήγορα ο χρόνος, μωρό μου. Η συγγραφή πια δεν μοιάζει ίδια χωρίς εσένα εδώ. Θυμάσαι; Δεν υπήρχε μισή γραμμή που να μην είχε περάσει από τα μάτια σου, προτού δημοσιευτεί. Ακόμα και τις μέρες που είχα στερέψει από έμπνευση, εσύ ήσουν αυτή.
Έμπνευση. Γένους θηλυκού. Μούσα. Γένους θηλυκού, μα γένους αρσενικού στη δική μου περίπτωση. Ναι, ήσουν η μούσα μου. Συγγνώμη που δεν στο είπα, μα φοβόμουν πως θα σε έχανα αν το μάθαινες. Ίσως να φοβόσουν πως θα σε εκμεταλλευτώ για να αποκομίσω κάτι από εσένα. Μα, στην πραγματικότητα, δεν έγραφα εγώ. Σου έδωσα στο χέρι την πένα μου και σε άφησα να γράψεις ό,τι εσύ επιθυμείς. Πού είσαι; Κάθε μου λέξη είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να σε βρω.
Σε μισώ που με άφησες.
Σε αγαπώ που με άφησες.
Δεν άξιζε να καταστραφείς στο πλευρό μου, μαζί με εμένα. Άρα, επέλεξες ορθά.
Μη μου θυμώνεις, ποτέ δεν αγάπησα κανέναν όσο εσένα. Περνάω τον χρόνο μου επιφανειακά με ανθρώπους που νομίζουν πως με γνωρίζουν, ενώ τα αγγίγματά τους δεν θυμίζουν σε τίποτα εσένα. Κανείς ποτέ του δεν κατάλαβε. Κανείς ποτέ του δεν προσπάθησε να καταλάβει.
Με ακούς; Μην με πλησιάζεις. Σ'αγαπώ, μα εγώ αύριο δεν θα είμαι εδώ. Εγώ θα φύγω, εσύ θα μάθεις κάποια άλλη πώς να αγαπά, αυτή θα σε ερωτευτεί, εσύ θα φύγεις και, κάπως έτσι, θα γεννηθεί ακόμη μια συγγραφέας από ανάγκη. Ίσως αυτή να είμαι ξανά εγώ, στη σκέψη πως είσαι κοντά μου. Ίσως να ζω σε έναν φαύλο κύκλο.
Σε ευχαριστώ, συγγνώμη, σε μισώ και σε αγαπώ. Ναι, όλα αυτά. Δεν θα σου πω αντίο, απεχθάνομαι τους αποχαιρετισμούς. Να προσέχεις.
-I13.
97 notes · View notes
dazednymph-w · 1 year
Text
23/02/2023
Τι πρέπει να κάνεις όταν είσαι ένα βήμα πριν την κρίση;
Δευτερόλεπτα μακριά, νιώθεις αυτό το κάψιμο εσωτερικά. Δεν ακουμπάει απλά την καρδιά σου, εισχωρεί πιο βαθιά.
Νόμιζες ότι δεν έχεις ψυχή, αλλά αυτή είναι που καίγεται τώρα. Νιώσε το κάψιμο, πώς αισθάνεσαι;
Αν αυτή τη στιγμή η ψυχή σου εγκατέλειπε το σώμα - όχι συνειδητά - αν κάποιος άνοιγε το στέρνο σου, έχωνε το χέρι του βαθιά και ξερίζωνε το είναι σου;
Πώς νιώθεις;
Πώς διώχνεις το συναίσθημα αυτό;
Πώς διώχνεις τον πόνο που σε διαπερνά, την απόγνωση;
Νιώθεις το κάθε δευτερόλεπτο πιο αργό από το τελευταίο.
Νιώθεις μια παράλυση και εκείνο το ανεξήγητο κάψιμο.
Κλαις, αλλά γιατί; Για τόσα πολλά.
Γράφεις, αλλά γιατί;
Βιώνεις την κρίση, βιώνεις το κάψιμο, βιώνεις την απόγνωση.
Σε διαπερνάει, αλλά θα φύγει, πρέπει να φύγει. Θα περάσει.
Μετράς τα δευτερόλεπτα.
Πέρασαν πολλά.
Αλλά μόνο αυτά πέρασαν.
0 notes
darkside-cookies · 4 months
Text
διαβάζοντας "πλέον έχει τη συγγραφή ως κύρια απασχόληση" στο βιογραφικό του συγγραφέα στο χειρότερο ντεμπουτο που έχεις διαβάσει ποτέ
11 notes · View notes
reality-breaker · 1 year
Link
Και μέσα από τη σύγχυση, βγάζεις νόημα...
Δεν είμαι σίγουρος πότε ακριβώς ξεκίνησα να γράφω φανταστική λογοτεχνία, αλλά ήταν γύρω στο 1993. Τότε, στην Ελλάδα, από μια άποψη τα πράγματα ήταν καλύτερα για τη φανταστική λογοτεχνία, αλλά από μια άλλη άποψη χειρότερα. Το χειρότερο ήταν ότι νομίζω πως η φανταστική λογοτεχνία είχε μικρότερη εξάπλωση: λιγότεροι άνθρωποι την ήξεραν, λιγότεροι τη διάβαζαν. Το καλύτερο ήταν ότι μπορούσες να βρεις βιβλία φαντασίας ακόμα και στα περίπτερα! Μοιάζει εξωφρενικό στους σημερινούς, πιο νέους αναγνώστες; Κι όμως, έβρισκες. Τις ανθολογίες της Ωρόρας, που πλέον τις συναντάς μόνο σε παλαιοβιβλιοπωλεία (και έχω βάλει αρκετά εξώφυλλά τους στα Σκιώδη Παραλειπόμενα). Επίσης, καθώς τα χρόνια κυλούσαν, έβρισκες ολοένα και πιο πολλά βιβλία φαντασίας γενικά στα βιβλιοπωλεία, από το 1990 μέχρι το 2000-κάτι. Τα περισσότερα μεταφρασμένα, φυσικά. Μετά, από το 2012, έβρισκες ολοένα και λιγότερα βιβλία φαντασίας, μέχρι που έχουμε φτάσει στο σήμερα που – τουλάχιστον, απ’αυτά που βλέπω εγώ (και τρι��υρίζω σε πολλά μέρη) – τα ψάχνουμε με το τουφέκι σαν σπάνια πουλιά στο κέντρο της Αθήνας.
Παρότι όμως παλιότερα έβρισκες ανθολογίες φαντασίας ακόμα και στα περίπτερα, η ελληνική κοινωνία δεν δεχόταν και τόσο φιλικά αυτό το περιεχόμενο. Ή τους άφηνε αδιάφορους, ή το έβλεπαν εχθρικά («αυτά είναι του Διαβόλου, παιδί μου» και τέτοιες ανοησίες), ή θεωρούσαν (εσφαλμένα) ότι «αυτά δεν είναι στην παράδοσή μας» και τα λοιπά. Έχω ξαναγράψει για το θέμα. Ακόμα και σήμερα, πολλές από τις παραπάνω αντιλήψεις εξακολουθούν να υφίστανται. Τότε, πιστεύω πως ήταν πιο έντονες. Και όχι μόνο αυτό αλλά δεν νομίζω πως υπήρχε μια ας το πούμε ενοποιημένη κουλτούρα λογοτεχνικής φαντασίας στην οποία να μπορεί να στηριχτεί κάποιος αν ήθελε να ξεκινήσει να γράφει κι ο ίδιος.
Οπότε, όταν ξεκίνησα να γράφω λίγο πιο σοβαρά (δηλαδή, μυθιστόρημα – πράγματα που σήμερα μού φαίνονται της πλάκας, αλλά δεν έχει σημασία: τότε μου άρεσαν, και όλα πρέπει να τα γράψεις), γύρω στο 1993, δεν υπήρχε τίποτα ή κανένας για να σε βοηθήσει. Δεν είχες κάτι στο οποίο να στηριχτείς, το οποίο να μπορείς να θεωρήσεις ως βάση...
[Συνέχισε να διαβάζεις]
3 notes · View notes
solmeister13 · 1 year
Note
Έχω σπάσει ήδη το replay button με το Annie στο Spotify, και τώρα το ίδιο θα γίνει με το clip στο YouTube!
Αυτό που θέλω να ρωτήσω, όμως, δεν σχετίζεται με τον νέο δίσκο ή τα κομμάτια του, αλλά στο βιβλίο ΤΛΣΚ, του οποίου την κυκλοφορία περιμένω κυριολεκτικά όσο τίποτα! (το "Τα Λέμε Στην Κόλαση" είναι ο all time αγαπημένος μου δίσκος σου, οπότε καταλαβαίνεις)
Πώς πάει η συγγραφή του; Πότε περίπου λες να το κυκλοφορήσεις;
Έχει προχωρήσει και τώρα δουλεύω και μερικά σχέδια με μία φίλη designer. Ευελπιστώ το Μάρτιο να κυκλοφορεί!
75 notes · View notes