#hij is mijn VRIEND | Explore Tumblr Posts and Blogs

mjomjomjo · 11 months

Text

Hey Buddy,

Hoe gaat het met je? Ik heb gehoord daje op de berg gaat, das crazy! I hope you get all the lessons you want/ need. Ik weet da de Geneytouse weg gaat, dus zou je voor mij een keertje dag willen zeggen tegen de plek? I won’t make it there.

Ik had vannacht een droom, een crazy speciale droom. Ik droomde da we eindelijk het gesprek hadden waar ik al maanden eigenlijk op hoopte dat we gingen hebben. Tis echt grappig, maar mijn “droom” is in werkelijkheid gekomen in de vorm van “een droom” Hahah.

Anyway, we were back together, Ma breaking up. Ik voelde jouw ontevredenheid en je pijn, en ik sprak met je over wat we waren en wat we konden zijn, en hoe die niet echt pasten. Dichtbij, maar nie helemaal. I won’t describe it too much, maar alles draagde bij aan de boodschap van de droom. Waar we ons bevonden, hoe groot we waren ten opzichte van elkaar,…. Ik kan het niemeer helemaal recallen maar het gevoel en besef is gebleven. “Ookal dachten we echt dat het zou werken, toch waren we anders dan wat we verwachtte”.

Ik las je Twitter en het voelt dubbel. Eenderzijds support ik je in het uiten van je emoties, you go girl. Maar ik heb ook veel kwetsende dingen gezien. Dingen die me echt wel pijn deden.

Denk je niet dat dit de comments zijn die iemand net traumatisen? Diegene die jou spijtig genoeg hebben moeten vormen. Ik weet nog hoe je vertelde over de anekdote hoe Jules die andere meisjes op de fuif kuste nadat jullie uit elkaar waren? Ik las je post over “me and the guy I told him not to worry about” en ik kan echt enkel zien dat de twee acties op elkaar trekken.

Sure, iedereen mag doen wat die wilt, tis een vrije wereld. Misschien had je niet naar die fuif moeten gaan waar hij ook was. En uiteindelijk deed hij gewoon wat goed voelde, wat hij wou. Maar het zou u pijn doen. And he knew that.

Sure, je mag doen wat je wilt, tis een vrije wereld. Misschien had ik niet naar je Twitter moeten kijken. En uiteindelijk deelde je gewoon wat goed voelde, wat je wou. Maar het zou me pijn doen, and you knew that.

Daarnaast was het wel exact wat ik nodig had, om je van me af te kunnen zetten, maar ik ga er geen dankjewel voor zeggen Hahah. Tjongejonge.

Ik heb lang getwijfeld na onze break up of ik je als eigenlijk als vriend zag. Wat zat er voor mij onder die diepe laag van romantiek, spanning, de droom over een toekomst tesamen? Bleef er iets over van onze vriendschap als we dat wegnamen?

Yes, ik zie je doodgraag als vriend. Je was daar op m’n quest, jij op de mijne. Je was m’n buddy. Die ene persoon waar ik mee leefde op een plek die niemand anders kende. My friends will never understand how special that was.

Hoe toepasselijk ook dat je deze zomer zelf op quest gaat. Je was er op het eerste jaar, en het laatste! Again, say bye to the place for me please.

I won’t be visiting Tumblr anymore. Of iets anders om te weten hoe het met je gaat, pinky promise buddy. Imma give you you’re space back. Respectfully fuck Thimo and you maar at the same time, enjoy.

Oke what about a cheesy way of finishing this, im getting emotional already. Holy shit. Ik heb nooit de lyrics gelezen en Dees is Wa ik altijd hoorde, een kleine mashup van mezelf so to speak.

“This is the first day of my life”

You were the first day of my life,

I wasn’t born before I met you,

I went out in the rain, suddenly everything changed

They're spreading blankets on the beach

This is the first day of my life

I’m glad I didn’t die before I met you”

It’s not finished but that’s okay, those are the important parts.

Thank you so much for everything,

Enjoy your life

Buddy

14 notes · View notes

nightfang22 · 2 months

Text

The Norski and the Themby-Chapter Two

A/N:Hi again!I hope you guys can enjoy a flashback to my older writing with me and see how much it has grown!I hope you guys enjoy and again,a special thanks to all the people who make what I do possible.Especially @p34ch-tr33!Enjoy!

Warnings:None

Word Count:2.4k

The final bell came and it was time for me to meet Frost out by our bikes so we could ride home together. As I was about to close my locker, Tord stopped me. "Hey, Lyric. Wil je langskomen? Ik heb bandtraining maar ik kan je daarna helpen met je Engels." ("Would you like to come over? I have band practice but I could help you with your English afterwards.") He smiled. I bit my lip, looking at my watch. "Ik moet Frost ontmoeten bij onze fietsen om naar huis te rijden." ("I'm supposed to meet Frost by our bikes to ride home.") As Tord and I were talking, a couple of girls walked by staring at us. More specifically, they were staring at me. "Look at her. She can't seriously think he likes her. She's such a freak. I mean she can't even speak English." The other girl snickered. Looking back at Tord, I noticed him sneer. "What's your problem, Caroline? What? Are you jealous that you can only speak English? It's the most basic and boring language out there. You're just a bitch." He spat at her. She stood there with wide eyes and red cheeks. "B-but Tordy-" He cut her off. "Larsson. It's just Larsson to you." That's when he put his arm around my shoulders, closing my locker and walking away. I looked back over my shoulder to see Caroline crying. "Gaat het?" ("Are you okay?") I nodded and blushed, looking down. I felt tears spring to my eyes and I tried my hardest to hold them back. Tord held the door open for me, signaling with his hand as if to say ladies first. I bowed my head in thanks and he followed me to my bike.

Frost was already there and waiting for me. When he saw me, he engulfed me in a hug. He eventually took notice of Tord and looked at me with an eyebrow raised. "Frost, dit is mijn vriend. Hij gaat me bijles geven in het Engels." ("Frost, this is my friend. He's going to be tutoring me in English.") Tord held his hand out to my brother. "Hallo, ik ben Tord." Frost looked between Tord's hand and his face. "I speak English perfectly fine. No need to try to impress me." My brother spoke with venom dripping from his words. I elbowed him in the stomach. "Frost!" I don't know why he's acting like this but he needs to cut it the fuck out. He's embarrassing me. I pondered on how to say my thoughts in english. "I'm sorry about him, Tord. Frost, I am going to hang out with Tord so he can teach me how to good Engels." Frost looked like he was about to argue when I cut him off. "Nee. I'm going. You can't stop me." He sighed heavily. "Fine. Be home by dinner." He hopped on his bike after giving me one last hug. I looked up at Tord to see his brows furrowed and his fingers twitching. "Are you…prepared?" Tord snapped his attention over to me and nodded with a smirk. "Ja. Volg me." ("Yeah. Follow me.") I walked my bike over to Tord's car. He had a cherry red Impala. He grabbed my bike and set it in the trunk. He opened my door for me and got in on the driver's side. I curled my legs under myself and buckled in. Tord switched the radio on and Seven Nation Army started to play. I bit my lip and giggled. Tord glanced over at me and then back at the road. "You like this song?" The smirk on his face when I excitedly nodded and bounced a little in my seat only grew as he turned the volume up a bit. He started drumming his fingers on the steering wheel as he drove. That's when it happened. I completely lost myself to the music. I started to sing.

I'm gonna fight 'em all,

A seven nation army couldn't hold me back-

My heart beat in time with the music as I tapped my foot and drummed my hands on my lap.

They're gonna rip it off,

Taking their time right behind my back-

I smiled as I started to sway in time to the music, completely immersed in my own world.

And I'm talking to myself at night,

Because I can't forget,

Back and forth through my mind,

Behind a cigarette,

And a message from my eyes says leave it alone,

Don't wanna hear about it,

Every single one's got a story to tell,

Everyone knows about it,

From the Queen of England to the hounds of Hell,

And if I catch you coming back my way,

I'm gonna serve it to you,

And that ain't what you want to hear,

But that's what I'll do,

And a feeling coming from my bones says find a home,

I'm going to Wichita,

Far from this opera forevermore,

I'm gonna work the straw,

Make the sweat drip out of every pore,

And I'm bleeding and I'm bleeding,

And I'm bleeding right before the Lord,

All the words are gonna bleed from me,

And I will think no more,

I felt eyes on me but I elected to ignore it.

And the stains coming from my blood tell me go back home-

The song came to a close and I opened my eyes again with a gigantic grin plastered to my cheeks. Tord chuckled lowly and I could yet again feel his eyes on me. He gave out a low whistle. "Du er virkelig noe annet, ikke sant?" ("You really are something else, aren't you?") He had a smirk on his face as he bit his lip and examined me. His eyes traveled up and down my body but it didn't feel physical. It was almost as if he were looking through me, right through to my soul. He must've realized how long he'd been staring because a scarlet blush dusted his cheeks and he cleared his throat. "Uh, we're here. Come on. I'll introduce you to Paul and Patryck." I gulped, swallowing the slowly growing lump in my throat. More English speakers. Yay. Tord must have noticed my discomfort as we got out of his car because he ruffled my short brown hair and said, "Don't worry. They speak Norwegian like me. We grew up in Norge together." I visibly untensed as he said that. I don't know how much more I could take of constant translation. Tord grabbed my hand gently, leading me into what I assumed was his garage. He opened up the large pull door to reveal what looked like a normal teenage boy's bedroom. "You sleep in…garage?" I asked, taking my time to find the right words. Tord smiled and nodded. "I sort of just always have the house to myself. My parents travel back to Norge for my father's work a lot and I'm an only child." This seemed quite bizarre to me. "What does your father do?" I questioned. It had to be something rather diplomatic to leave your only child in a whole other country that often. "My father is a military man." Oh. That made sense. I nodded as I tossed my bag on a chair and sat down. My eyes carefully scanned the room. There were band posters of Norsk artists and a few framed photos on the desk. The more impressive thing was the stage set up on the other side of the room. Tord suddenly took his shirt off and my hands became quite interesting. Tord took notice of this and laughed. "Sorry. I probably should've asked first." He grabbed a shirt and some cargo jeans from his dresser and went into what I assumed was the bathroom. That's when a door that led to what I'm guessing was the inside of the actual house opened. Two boys around my age walked in , joking and laughing. This must be Paul and Patryk. "Hey, Tord! You ready for this awesome jam sess-" They stopped dead when they noticed me sitting there. Oh no. Fuck, Tord wasn't back from the bathroom yet and I have virtually no clue who these guys are. I started to internally panic.

"Oh, uh…is Tord here?" One of them asked. He had shaggy hair and a 5 o'clock shadow. He was holding a cigarette. I bit my lip and scrambled to my feet awkwardly, trying to find the right words in English. "Umm, y-yes. He's in the…potty room?" I stuttered and stumbled over my poor English phrasing. The taller one with olive skin laughed a bit. "Potty room? What? Can you not speak English?" I blushed in embarrassment and hung my head, shaking it. "N-not well…" I said, biting my lip and holding back tears. The room fell silent. That's when the bathroom door opened and Tord walked out, tossing his dirty clothes from school into the hamper. "Sorry about that, Lyric. I never stay in my school clothes when I come home. So, are you-" He looked up at the scene before him: My head hung low with tears in my eyes and his two bandmates standing in the doorway. "Lyric. Hva er i veien?" ("Lyric. What's wrong?") He quickly crossed the room to me, holding my arms. He tilted my chin up, making me look him in the eye. Eye contact makes me uncomfortable so I just looked the other way. He saw the tears in my eyes and growled. Turning his head to Paul and Patryck he asked, "What did you two morons do? I was gone for like 10 minutes!" He held me to his chest and I buried my face there. Tord was a good bit taller than me, about 5'11". "Pat laughed because she can't speak English very well." Paul immediately fessed up his comrades actions. Glancing at Patryck, Tord raised an eyebrow. "Pat, is this true?" He waited for a reluctant answer. "I swear, it was just a reflex! I didn't mean it." Tord grumbled some curses in Norsk under his breathe. He petted my hair and sat me on his bed. I curled in on myself, hiding my face in my knees. Tord walked over to the two and whispered something angrily in Norsk. Whatever it was, Pat squeaked and when I looked up, he was nodding fervently. I wiped the tears from my eyes and took a couple deep breaths. Tord kneeled down in front of me. "Are you okay?" He asked. I searched my brain for a minute, trying to understand before nodding my head. "Good. Pat has something he'd like to say to you. Don't you, Pat?" Tord cut a cold glare his way. "Yeah, I'm really sorry. I had no idea. I never intended to hurt your feelings. I'm not a malicious person. Especially to someone so beautiful." I blushed at his apology. "It's good." I mumbled shyly. "Okay. Now that that is out of the way, allow me to introduce everyone. Paul, Pat. This is Lyric. They're a friend from school. I'm going to be tutoring them in English. Lyric, these are my childhood companions and bandmates, Paul and Patryk." I held my hands out to shake and I think they misunderstood because instead, they hugged me. When they pulled away there was a look of shock and a pastel pink blush on my cheeks. If you can't tell already, I'm very easily embarrassed. "Any friend of Tord's is a friend of ours." Paul said. "Now, Tord. Are we going to jam or what?" Tord laughed and grabbed his guitar. "As soon as you guys get set up." He grinned and began messing with the strings, tuning the guitar. "I didn't know you play guitar." I said. He smiled sheepishly at me and nodded. "Yeah. I've been playing since I was a child."

The boys set everything up and got tuned up. "1,2,1,2,3,4!" Paul yelled. Paul apparently played the drums and Pat played bass. Tord played guitar and did vocals. They were playing beautifully. It was a cover, a song in Norsk. I recognized the language. It was a song entitled Fy Faen by Hkeem and Temur Ahmed.

Tord:

For vi lever for å dø,

Til vi smelter bort som snø,

Og de ser etter feil,

Men jeg flipper finger'n,

For jeg lager min vei,

Når alle ber deg stoppe opp,

Glem det og fokuser og jobb,

For sjalusien, den brenner,

Skjønt at mange broer må brenne,

Så alle e'kke venner,

Fy faen, fy, fy faen,

Alle de er snakes, så det er helt normalt,

Fy faen, fy, fy faen,

Ingen her har tid til en mislykka dag,

Fy faen, fy, fy faen,

Alle gir meg hodepine nå om da'n,

Fy faen, fy, fy faen,

Dette her er budskapet gjennom min sang,

Noen få snakker mye,

Mye bak min rygg,

Snakker mye på mobilen,

Fortsatt på den og de sløser bort livet,

Forandring må skje,

Vet det er klisjé,

Dette ekke film,

Så sett deg ned og hør på når jeg gjør min ting,

I let myself close my eyes and sway to the music. That's when it happened. I started singing.

Fy faen, fy, fy faen,

Mange av gutta mine har begynt å hustle om da'n,

Fy faen, fy, fy faen,

Slanger kommer og går som en boomerang,

Fy faen, fy, fy faen,

Skal vise alle sammen, for jeg sitter på en plan,

Fy faen, fy, fy faen

Dette her er budskapet gjennom min sang,

Jeg skal vise mine enemies,

Mens de er på fest og drikker hennessy,

Har bare day ones, ingen frenemies,

Jobber 24/7, du veit at vi baller,

Lager musikken som de spiller når vi scorer,

Skal skyte gullfuglen, du veit at det er over,

For treigt ut, veit at du sover,

Fy faen, fy, fy faen,

Mange av gutta mine har begynt å hustle om da'n,

Fy faen, fy, fy faen,

Ingen her har tid til en mislykka dag,

Fy faen, fy, fy faen,

Skal vise alle sammen, for jeg sitter på en plan

Fy faen, fy, fy faen,

Dette her er budskapet gjennom min sang,

Dette her er budskapet gjennom min sang-

The song came to an end and I opened my eyes as the last chord rang out. My blue eyes fluttered open to see all three Norskis staring at me with wide eyes and dropped jaws. I dropped my head a bit and smiled awkwardly. Tord smirked and shoved his hands in his pockets. "Boys, I think that we just found our new female lead vocalist."

6 notes · View notes

magheteenonsjeminderzijn · 2 months

Text

Vandaag voor het eerst in 2 weken weer eens naar kantoor. Dat betekent dus maaltijden preppen.

Onderweg naar werk eet ik 3 crackers met Philadelphia. Daarnaast heb ik een kiwi, yoghurt, salade en nog een cracker bij me. Dat is allemaal op als ik naar huis ga om kwart voor 5. En natuurlijk is mijn grote vriend de 1 liter fles ook mee.

Ik ga een kwartiertje eerder naar huis omdat ik vanavond dan eindelijk naar de tandarts kan. Gisteravond heb ik zowel voor Marcel als mijzelf gekookt dus het is nu alleen maar opscheppen en opwarmen.

Voor Marcel pasta Rosso met kipfilet en voor mij snelle volkoren pasta met varkenshaas, tomaat, rucola en edame boontjes. Goede klodder sambal oelek erin en weer heerlijk gegeten. Cappuccino erachteraan en ik ben weer klaar met eten voor vandaag.

Bij de tandarts moest ik even wachten. Eenmaal in de stoel klopt hij wat en maakt hij kiezen koud maar dat geeft geen pijnsensatie. Foto gemaakt, niks op te zien. Maar ik zit wel op een paracetamol spiegel van elke 6 uur 2 paracetamol. Dus de afspraak is dat ik woensdagochtend nog een keer terugkom en dan geen paracetamol slik. To be continued dus. Marcel was ter geruststelling meegegaan vanavond. Dat vond ik wel fijn na de traumatische ervaring van vorige keer.

Op de terugweg brengen we nog even een pakketje aan bij een vaste klant in Vinkeveen. Marcel zet mij thuis af en rijdt dan door naar Hornbach in Slotermeer. De douche boven is kapot (alles gaat kapot hier de laatste tijd) dus een nieuwe Grohe regendouche gekocht afgelopen zaterdag. Marcel dacht de nieuwe douche vandaag even te installeren maar helaas de douche past niet.

Terugplaatsen van de oude lukt ook niet meer dus nu hebben we een muur met een paar gaten en geen douche en er druppelt nog water uit ook 😫

Hopelijk kan Marcel de douche nog omruilen en wellicht toch maar even op zoek naar een loodgieter om de nieuwe douche te plaatsen.

3 notes · View notes

devosopmaandag · 3 months

Text

'Het zwarte lichaam'

Het is 1951 als de zwarte Amerikaanse schrijver James Baldwin (1924-1987) naar het Zwitsers vakantiehuis van een vriend gaat. Zijn verschijning in het bergdorp Leukerbad wekt bij de bewoners openlijke verbazing en zelfs opwinding. “In dit alles, ook al moet ik toegeven dat er sprake was van de charme van echte verbazing en er zeker geen element van doelbewuste onvriendelijkheid in school, klonk op geen enkele wijze de suggestie door dat ik menselijk was: ik was eenvoudig een levend wonder.” schrijft Baldwin. Ik kwam het citaat tegen in het essay 'Het zwarte lichaam', waarin schrijver Teju Cole zestig jaar na Baldwin het dorp bezoekt. De titel lijkt me het prerogatief van een zwarte schrijver. Teju Cole is dan ook de schrijversnaam van de Nigeriaans-Amerikaanse Yemi Onafuwa.

In 1957 ga ik voor het eerst naar school. Daar word ik op mijn beurt een klein wonder. Het was natuurlijk de combinatie van mijn bruine huid, mijn zwarte haren en mijn perfecte Nederlands. Ik word de klassen rondgestuurd en mag verhaaltjes vertellen. Ik vind het leuk. Was ik zwart geweest en had ik krom Nederlands gesproken was ik een sprekend aapje.

In 'Stranger in the Village' dat Baldwin schreef over zijn verblijf in Leukerbad liggen onder die wat eerste onderkoelde uitspraak van hem veel schrijnender ervaringen. “De kinderen die 'Neger!' roepen, hebben geen idee wat dat bij me oproept.” En over de dorpsbewoners schrijft hij: “Vanuit het gezichtspunt van de macht kunnen deze mensen nergens ter wereld vreemdelingen zijn; feitelijk hebben zij de moderne wereld gemaakt, ook al weten ze dat niet. De meest ongeletterde onder hen is op een manier waarop ik dat niet ben verbonden met Dante, Shakespeare, Michelangelo, Aeschylus, Da Vinci, Rembrandt en Racine [–]. Uit hun hymnen en dansen komen Beethoven en Bach tevoorschijn. Als je een paar eeuwen teruggaat, zijn ze in volle glorie, terwijl ik in Afrika ben en de veroveraars zie aankomen.”

Zestig jaar later heeft zo'n uitspraak ook iets pijnlijks, of wanneer Baldwin beweert dat hij ondanks zijn liefde voor Shakespeare, Bach en Rembrandt, vergeefs op zoek zou kunnen gaan naar enige weerspiegeling van hemzelf. “Ik was een indringer: dit was niet mijn erfenis.” Die woorden, zegt Teju Cole, druipen van de droefheid. “Waar hij van houdt retourneert die liefde niet.” Als zwarte auteur van nu beweegt Cole zich vanzelfsprekend, elegant en zelfverzekerd door elke cultuur. Dertig jaar geleden werd Anil Ramdas er wel erg nadrukkelijk om geprezen. Iets is toch gewonnen.

Gisteravond zaten G en ik in de trein op weg naar een uitvoering van de Petite Messe Solenelle van Rossini. Tegenover ons zat een oude, Afrikaanse vrouw die met gedempte stem in haar telefoon sprak. Daarna sloot ze lang haar ogen. Ik liet mijn blik over haar scherp gesneden gezicht gaan, en dacht aan James Baldwin en aan Teju Cole.

'Vertrouwde en vreemde dingen' | Teju Cole | meerdere vertalers | uitgeverij De Bezige Bij | 2016

video link 'Un etranger dans le village'(Engelstalig): https://www.rts.ch/play/tv/documentaires/video/un-etranger-dans-le-village?urn=urn:rts:video:13529049

3 notes · View notes

joostjongepier · 9 months

Text

Wat? Brown Spot (Portrait of Andy Warhol as a banana) ((1984) door Jean-Michel Basquiat, Jean-Michel Basquiat (1984) door Andy Warhol, Los Cabazos 91984) door Jean-Michel Basquiat, China Paramount (1984), African Masks (ca. 1984) en Taxi, 45th/Broadway (1984-1985) door Jean-Michel Basquiat en Andy Warhol

Waar? Fondation Louis Vuitton, Parijs

Wanneer? 31 juli 2023

Andy Warhol ken ik al een groot deel van mijn leven. Jean-Michel Basquiat ontdekte ik pas een paar jaar geleden. Sindsdien ben ik een groot fan van zijn werk. Van 1983 tot 1985 blijken beide kunstenaars nauw te hebben samengewerkt. Basquiat beweerde een miljoen schilderijen met Warhol samen te hebben gemaakt. Dat was lichtelijk overdreven. Het waren er in werkelijkheid zo’n honderdzestig. Beide kunstenaars werden in oktober 1982 aan elkaar voorgesteld door galeriehouder Bruno Bishofberger, die hen beiden representeerde. Ondanks het leeftijdsverschil klikte het meteen tussen de twee. Aanvankelijk werkten ze samen met Francesco Clemente, later zetten de twee hun samenwerking voort. De samenwerking tussen Warhol, Basquiat en Clemente leverde zo’n vijftien schilderijen op. De werken werden van studio naar studio vervoerd en elke kunstenaar voegde elementen toe, waarbij ieders eigen stijl zichtbaar bleef.

Warhol en Basquiat maakten verschillende portretten van elkaar, zoals Brown Spot (Portrait of Andy Warhol as a banana) en Jean-Michel Basquiat (in de pose van Michelangelo’s David). Toen Bishofberger de twee kunstenaars aan elkaar had voorgesteld, vroeg Basquiat hem om een foto van hem en Warhol te maken. Basquiat vertrok en twee uur later bracht zijn assistent het schilderij Dos Cabezas naar Warhol’s Factory. Hierop riep Warhol uit: “Oh, I’m so jealous! He’s faster than me.””

Een fraai voorbeeld van de samenwerking tussen Warhol en Basquiat is China Paramount. Het door Warhol toegevoegde logo van Paramount Pictures staat voor de Amerikaanse filmindustrie, maar is ook een eerbetoon aan zijn toenmalige levenspartner Jon Gold, die bij het bedrijf werkte. Ronald Reagan, de acteur die president werd, propageerde in de jaren tachtig van de vorige eeuw goede handelsrelaties met China. Hieraan ontleent het werk zijn naam. Basquiats zwarte figuren geven aan dat de Afro-Amerikaanse bevolking niet meedeelt in de groeiende welvaart van de jaren tachtig.

Basquiats aandacht voor zijn Afrikaanse roots komt ook tot uiting in het meterslange werk Afrikan Masks. Warhol schreef hierover in zijn dagboek: “We painted an African masterpiece together. One hundred feet long. He’s better than I am, though” (29 mei 1984).

Taxi, 45th/Broadway geeft een autobiografische scène uit Basquiats leven weer. Toen hij een taxi wilde aanhouden, kreeg hij alleen maar beledigingen toegeschreeuwd. Kunstenaar Keith Haring, een vriend van Basquiat, zei hierover: “”Being black and a kid and having dreadlocks, he couldn’t even get a taxi. But he could spend $ 10,000 in his pocket.”

De tentoonstelling Jean-Michel Basquiat x Andy Warhol, Painting Four Hands is een grote tentoonstelling. Wat de vele werken vooral laten zien is het enthousiasme waarmee ze zijn gemaakt, de wederzijdse onderlinge inspiratie. De kunstscène in New York in de jaren tachtig was een bruisende creatieve smeltkroes.

#andy warhol #jean michel basquiat

3 notes · View notes

bokkerijder · 8 months

Text

gisteren weer zo'n grappige interactie met een kind in de lift.

er stond een jongen in de lift met z'n fiets, en het was even onzeker of ik en mijn moeder erbij konden. maar hij zei dat dat wel kon.

wij moesten naar beneden, dus mijn moeder vroeg of hij straks weer terug moest naar de 7de. dat moest hij.

"dan druk ik alvast weer op zeven voor je," zei mijn moeder, en zonder een pauze te laten vallen ging hij verder:

"ja kijk, ik ben namelijk aan het wachten op een vriend. hij woont op de 10de, dus ga ik naar de 7de, want dat is makkelijker."

terwijl de woorden registreren sta ik een beetje dom te gniffelen. mijn moeder kijkt zowel verward als zeer geamuseerd en vraagt splutterend en lachend: "is het dan niet gewoon makkelijker om naar de 10de te gaan?"

"nee."

#rambles '23 #dutch tag #dutchblr

2 notes · View notes

forabeatofadrum · 2 years

Text

aap noot mies (15/15)

Notes: Thank you!

AO3 | S&C

–

EPILOGUE

A few months later

Kurt, Blaine, Burt and Carole land on Schiphol Airport. Kurt’s gripping Blaine’s hand.

“Ik ben nerveus,” he says, “Is it bad that I am this nervous? I’ve talked to them a lot, but now we’ll meet them face to face.”

Burt puts his hand on Kurt’s shoulder.

“We’ll be fine, kid, they’re also looking forward to seeing us,” he says with a reassuring voice.

“Ik ben er voor je,” Blaine also says in support. When Kurt first asked Blaine if he wanted to come along to their trip to the Netherlands, Blaine almost refused. He didn’t want to impose on such a big moment.

But Kurt argued that Blaine had to be there.

“You’re the one who taught me Dutch for this moment. You made part of it possible,” he had said, “Ik wil dat je erbij bent.”

And Blaine cannot say no to this man. He’s basically moved across the universe for him, so of course he’d follow him across the world.

The four of them get their luggage and they walk towards the Arrival hall. Many people are waiting for their loved ones to arrive, and Kurt’s family isn’t an exception.

Kurt’s cousins, Gwen, Anne and Jeroen, are holding a huge cardboard sign that says “WELKOM IN NEDERLAND, HUMMEL-HUDSONS en Blaine!”.

The letters are in red, white, blue and orange. Blaine lets out a laugh when he sees that they scribbled his name to the side. The sign is also decorated with stereotypically Dutch things, like wooden clogs, windmills and tulips. They put some effort into it.

Burt tearfully hugs his long lost sisters. Carole talks to Ellen and Paul, the in-laws, about the flight. Kurt talks to his cousins in basic Dutch. The sentences are still very simple, but it has the desired effect. The cousins are very surprised and delighted.

“Mam, mama!” Gwen yells to the adults, “Kurt spreekt Nederlands!”

“Echt?” Barbara, who is still hugging Burt, sounds bewildered.

Burt and Carole also picked up some very, very basic sentences from Kurt and Blaine and Kurt’s extended family is delighted.

“Wat een verassing!” Janine says and she claps her hand in delight.

Kurt then talks to everyone in his Dutch family, showing off his skill. Blaine’s standing at the side and he’s beaming with pride. Then Kurt looks over his shoulder and motions towards Blaine to come over.

“En dit is Blaine, mijn vriend, in every sense,” Kurt says and Blaine shakes hands with everyone, “Hij heeft mij Nederlands geleerd. Hij is een goede leraar.”

“Bedankt,” Blaine blushes. He properly introduces himself in Dutch, using the cover story about his life. Only Kurt knows that he’s an alien. (Okay, and Rachel, and Santana, since Brittany told her. It’s fine.)

“Shall we?” Janine asks, “Time to show you our beautiful little country.”

“Ah, yes, Holland here we come!” Burt says happily, which makes all the Dutch people gasp.

“Uncle Burt, it is the Netherlands, not Holland!” Anne says.

“Holland isn’t the same. It’s only a part of the Netherlands!” Gwen shakes her head.

“It’s like calling all of the USA Florida!” Jeroen adds.

Kurt turns to Blaine. He didn’t know that.

“You never said!” Kurt says.

Blaine shrugs.

“You never asked.”

“Well, I suppose I have a lot to learn,” Kurt pouts, “Luckily I have my Dutch family. And you.”

Kurt gives Blaine a peck on the lips and together they follow Kurt’s family out of the airport.

–

End notes: Thank you for reading and thank you @klaine-word-scramble for hosting. I got a total of 144 points, which is great. I am going on a small tangent here, but I loved this challenge a lot because we always played Scrabble with my uncle and it was always a lot of fun. May he rest in peace.

I hoped you enjoyed me using this fic as free real estate to moan about my language. If you don’t know Dutch (and Chinese, at one point), I put all the translations of the text here.

Thanks again. See you for the Advent (hopefully).

#klaine word scramble #glee #klaine #multichaptered #holy fuck I wrote #2022

8 notes · View notes

homoerotisch · 1 year

Text

Ik ben non-binair en ik wil alleen maar mijn leven kunnen leiden als ieder ander

Het is een gewone vrijdag. Ik heb net gedoucht en zit met een kop koffie aan de keukentafel te scrollen voor ik naar m’n werk ga. Online wordt een artikel gedeeld over puberteitsremmers, met de vraag of het terecht is dat er twijfels zijn over het gebruik ervan door trans jongeren.

De woorden ‘puberteitsremmers’, ‘transgender jongeren’ en ‘twijfels’ werken als een rode lap op een stier. Waarschijnlijk zonder het goed onderbouwde stuk gelezen te hebben weet een groot aantal Facebookers niet hoe snel ze moeten reageren. „De GGZ zit vol met mensen die spijt hebben en zijn doorgedraaid”, lees ik. En: „Iedereen mag zijn wie hij is, maar stop met het door de strot duwen”.

De op leugens gebaseerde en steeds luider wordende haatcampagne tegen trans en genderdiverse personen klinkt steeds vaker door in de argumenten van ‘gewone’ Nederlanders. Ze lijken zich bedreigd te voelen door mensen die ze in hun dagelijks leven amper tegenkomen. Mensen zoals ik.

Lang dacht ik dat ik de enige op aarde was die zich geen vrouw en geen man voelde. Het woord non-binair voelde op m’n 45ste als thuiskomen. Voor het eerst vond ik een gemeenschap waarin ik mezelf herkende. Maar de groeiende bekendheid van dit ‘hokje’ zorgt tegelijkertijd voor steeds meer haat.

Desinformatie telkens herhaald

Het blijft namelijk niet bij online roepen, ook in mijn dagelijkse leven heb ik veelvuldig te maken met de schadelijke gevolgen van deze anti-campagne. Laatst bijvoorbeeld, toen ik bij mijn accepterende moeder van 89 op visite was. Ze zei dat het „echt niet oké is dat een dertienjarige tegenwoordig al een geslachtsoperatie kan krijgen”. Klinkklare onzin natuurlijk, zo’n operatie kan in Nederland pas vanaf achttien jaar. Maar als desinformatie maar vaak genoeg herhaald wordt, blijft het vanzelf wel ergens hangen.

Ik hoor regelmatig dat ik me niet moet aanstellen, dat ik gewoon een vrouw ben – ook al voel ik me niet zo, dat ik een gevaar ben voor de maatschappij. Mijn buurman bedreigde me zelfs met de dood. Hij riep: „Ik heb een geweer binnen. Ik maak je dood, je besmet me”. Alsof mijn identiteit besmettelijk zou kunnen zijn, als een vreselijke ziekte.

Het enige dat ik wil, is mezelf kunnen zijn. Ik doe niemand kwaad en ik val niemand lastig. Ik durf sinds die bedreigingen geen transvlag op te hangen en ik durf geen X in mijn paspoort te nemen. Ik heb geen behoefte aan opvallen, ik wil gewoon mijn leven kunnen leiden zoals ieder ander.

Maar dat kan niet.

Ik steek mijn nek uit

Volgens een rapport dat onlangs verscheen komt dat „omdat er nog geen volledige maatschappelijke acceptatie en integratie van trans personen is. Het debat over hun plaats in de maatschappij [...] polariseert en verhardt”, aldus de onderzoekers. Een van de oplossingen die wordt genoemd is dat de kennis over genderdiversiteit in de maatschappij moet worden vergroot.

En dus steek ik mijn nek uit. Hier in de krant, maar ook in het echte leven. Voor alle genderdiverse mensen die dat niet kunnen. Voor een vriend die leraar is en vanuit angst voor zijn eigen veiligheid niet durft te vertellen dat hij trans man is. Voor een vriendin die in haar geboorteland zou zijn vermoord als ze daar was gebleven.

Met het risico dat meer aandacht de haat alleen maar vergroot, wil ik laten zien dat trans personen gewone mensen zijn. Met gewone zorgen en gewone verlangens. We hebben lief, kennen verdriet, genieten van vriendschap en dromen van een wereld waarin ruimte is voor iedereen.

Je verplaatsen in een ander

Als antwoord op de haat deel ik niet alleen mijn eigen verhaal, maar geef ik ook een podium aan de verhalen over de levens van andere trans personen. In een vorm die ons in staat stelt om je volledig te verplaatsen in een ander: film. Tijdens transgender filmfestival TranScreen wordt duidelijk hoe divers en normaal de levens van trans personen zijn.

Je wordt geen superheld als je naar een Marvel-film kijkt en je wordt niet trans als je naar een film over een transgender hoofdpersoon kijkt. Het helpt hoogstens om je beter te kunnen verplaatsen in de levens van trans personen en om te wennen aan hun aanwezigheid in de maatschappij.

Als mens zijn we vaak bang voor het onbekende. Ik nodig je uit om ons te leren kennen, dan hoeven we allemaal minder bang te zijn.

#nederlands #readings

2 notes · View notes

albertsbootayyy · 2 years

Text

So I’ve been posting several times about translating Newsies to Dutch, and trust me I have done more songs that I am working on but it is SO HARD, but here is letter from the refuge.

I know it is not perfect but yeah at least It’s done :)

Beste Jack,

Groetjes vanuit het Toevlucht! (De Toevlucht? Het/de/het?)

Alles goed? ‘K ben oké.

Gist’ren zat het me even niet mee

Snyder deed me flink pijn met mijn kruk.

Oh ja Jack, dit is Crutchie, dat je ‘t weet!

Wachters hier zijn geen grap.

Ze zeggen spring joch, of je krijgt een klap.

Maar het eten valt mee tot nu toe, want tot nu toe kreeg ik nog geen hap!

Ha. Ha.

Ik mis het dak, Jack.

Waar we onder sterren sliepen

Buiten in de open lucht

Waar in Juli zelfs nog een fris briesje zucht.

Hoe dan ook, raad eens wat

Ik voor geweldig plan heb bedacht

K knoop de lakens aan elkaar

En klim naar beneden

Vlucht naar d’ and’re kant van de stad

Maar misschien, n andere keer

Doe geen oog dicht, en mijn been doet nog zeer.

Hey maar Pulitzer hij gaat eraan

En dan Jack, zat denken dat wij dan gaan.

Zoals je mij zei

Waar het groen en schoon en mooi is

En gebouwen kleiner zijn (tf is this lol) (this was the previous line and it’s so bad i wanted to keep it up just to show you how bad it was lol)

En de maan veel feller schijnt

En ik elke dag een palomino rijd

Wanner die trein-

Ssst!

Verdomd deze plek

Ach met mij, komt wel goed,

Maar ik hoop dat je iets voor me doet.

Op het dak zei je dat een familie altijd bij elkaar blijft

Dus vertel alle jongens bescherm elkaar wees op je hoede

Het eind

Je vriend

Je beste vriend

Je broeder

Crutchie

#I’m still proud of this #istg if they are gonna make a Dutch production and not credit me for translation imma throw hands lol #newsies #newsies broadway #albert dasilva #racetrack higgins #davey jacobs #jack kelly #katherine pulitzer #crutchie morris #newsies 10th #ralbert #les jacobs #musical #musicals #broadway #broadway musicals

9 notes · View notes

madeliefkrans · 11 months

Text

ik was nooit degene die als eerste tegen mensen zei dat ik verliefd op ze was of van ze hield. ik koos degenen van wie ik dacht dat ze meer van mij hielden, dan ik van hen. ik koos degenen die ik in de steek kon laten, niet andersom. want dat voelde veilig.

tot ik voor het eerst ervaarde dat ik nooit in gevaar kan zijn als ik prioriteit geef aan de liefde die ik voor mezelf voel. tot ik ervaarde dat liefde uiten ervoor zorgt dat je liefde voelt. tot ik ervaarde dat het verklaren van mijn liefde voor iemand me zo krachtig deed voelen dat ik achteraf moest janken om hoe dankbaar ik was dat ik mezelf gunde die liefde te voelen.

hoe dan ook. tweeëneenhalf jaar geleden dat ik voor het eerst mijn liefde voor iemand verklaarde. de wereld begon met draaien. twee jaar geleden dat ik tegen mijn toekomstige vriend zei dat ik verliefd op hem was en hij met zijn mond vol tanden op mijn bank zat.

#persoonlijk #ye #ik las moments van mary oliver #en dacht: ye it really be like that

5 notes · View notes

saulsplace · 1 year

Photo

Hoog tijd voor een nieuw economisch paradigma!

Ware rijkdom ligt niet in consumptie, maar in de vervulling die werk kan bieden, betoogde uw auteur in 2015 in een artikel. Tien jaar later kan dit idee misschien vreemd klinken, nu zoveel mensen worstelen met geldzorgen. Naast financiële problemen is er echter nog een ander prangend probleem dat velen kwelt: bij veel banen ontbreekt een zinvolle impact op de wereld. Dit probleem wordt nog urgenter doordat mensen vastzitten in dit soort werk om financiële problemen te vermijden.

In zijn boek Bullshit Jobs (2018) beschreef antropoloog David Graeber (1961–2020) het probleem van het gebrek aan arbeidsvreugde in relatie tot de vervreemding tussen de echte wereld en het arbeidsproces. Onlangs keerde mijn aandacht terug naar dit onderwerp door informatie die ik kreeg van een bevriende ondernemer. Hij is gespecialiseerd in de zorgsector en in wetgeving op en rond de arbeidsmarkt. Hij vertelde me over de situatie in Spanje, waar veel medisch personeel enkel kansen krijgt om deeltijds te werken in de zorg. Daarnaast moeten zij administratieve taken uitvoeren om voldoende inkomen te verdienen. Ondanks hun uitstekende opleiding is het voor velen niet mogelijk om hun roeping uit te voeren, namelijk zorgen voor anderen.

Om de sfeer te proeven beginnen we maar gewoon even met een dialoog tussen de ondernemer en een niet nader te noemen persoon van de vakbond. We zouden verwachten dat de vakbond hoofdzakelijk bezig is om de sfeer op de werkvloer te verbeteren en te zorgen voor bestaanszekerheid voor werknemers. De prioriteiten blijken echter anders te liggen. De ondernemer woonde vele bijeenkomsten bij van de werkgeversbranche en hij zag veranderingen in de ideologische koers. Er werd steeds meer gepreekt over diversiteit, inclusie en intersectionaliteit: steeds was het de vraag of alle ondernemers dat oprecht meenden. Wellicht niet, maar mijn goede vriend zag het en onderging het.

Na lange onderhandelingen tussen werkgevers en vakbonden waren er weliswaar ideologische woke geurvlaggen gevestigd, maar in de kern – wat betreft geldzaken en de balans tussen economische zekerheid en flexibiliteit – zat de zaak nog steeds muurvast. Toen hij zag dat de andere werkgevers begrepen dat zij ondanks hun ideologische kleurverandering niet verder zouden komen, greep hij zijn kans om de waarheid te spreken.

“Nee – ik wil mij niet specifiek richten op transgenders. Hier lig ik niet wakker van. Iedereen die de functie goed kan uitoefenen is welkom. Verder ben ik er simpelweg niet mee bezig.” “Jij wil gewoon geld verdienen!”, snauwde de vakbondspersoon hem toe. “Dat klopt.” antwoordde hij rustig. “Daarom ben ik ondernemer. Ik blijf in mijn rol. Daar ben jij blij mee ook.” “Huh?” “De laatste vijf jaar zaten we in een situatie waarin de werkgevers jullie van de vakbond voortdurend naar de mond praatten. Zogenaamd zouden mijn collega’s zo wakker liggen over inclusiviteit op de werkvloer. Grotendeels onoprecht. Dat voelde je al aan. Jij geloofde ons niet en daar heb je gelijk in. Het ging ten koste van ons onderlinge vertrouwen. Wij als werkgevers willen deugen en zijn bezig de samenleving om te buigen naar jullie utopie. In de hoop jullie vertrouwen te winnen. Vergeefs natuurlijk. Dat werkgevers zo hard meedoen met het bevestigen van jullie ideologie, zou je angst moeten inboezemen. Daarmee stevenen wij af op een communistische heilstaat met bijbehorende planeconomie. Jij verliest daarin uiteindelijk jouw bestaanszekerheid en transgenders idem dito.”

De persoon van de vakbond was met stomheid geslagen en zei nog even niets. De ondernemer ging verder. “Daarom is het heel goed dat ik, als ondernemer, nu naar voren stap en weer hardop zeg: JA, IK WIL GELD VERDIENEN. Dat is een trein die ik aan het rijden breng. Een kapitalistische trein. En het is jouw rol om aan de laatste wagon te hangen en te zeggen: ‘Ondernemer, jij gaat zo snel. Hou rekening met de achterblijvers!’ Dan gaan we daarover een potje armdrukken. Resultaat is een iets minder hard rijdende trein waarin ook de achterblijvers in de wagon deelnemen aan de reis. Zo bouwen we een verdienmodel rond het goede en verbetert het onderlinge vertrouwen. Met al dat deugpronken, al dat ‘woke’, doen werkgevers alsof inkomsten genereren onderaan de ladder staat van prioriteiten. Daarmee liegen we tegen onszelf en tegen de wereld. Logisch dat jullie ons niet vertrouwen.”

De vervreemdende ervaring die doorklinkt in dit gesprek, is een uitmuntende aanleiding om het probleem met de arbeidsmarkt dieper aan te snijden. Bullshit jobs zijn er misschien altijd geweest, maar nu komt het fenomeen steeds meer naar de voorgrond en het raakt steeds meer mensen in hun dagelijks leven. Het hervormen van sectoren die op zich best efficiënt waren, leidt ertoe dat de financiële plussen die dat oplevert, worden omgebogen naar nóg meer bullshit jobs.

Graeber betoogt dat de toename van bullshit jobs samenhangt met de groeiende impact van de financiële sector. Dit verklaart ook waarom essentiële banen steeds meer onnodige taken bevatten. Om dit te begrijpen, gaan we terug naar de opkomst van het industriële kapitalisme. Ondernemers richtten zich toen vooral op de productie van specifieke producten, zoals landbouwmachines of ontbijtgranen. De bedrijfsleiders hadden in cultureel opzicht méér gemeen met de werknemers aan de lopende band dan met professionele investeerders en beursspeculanten. Hoewel ze financiële diensten gebruikten, stonden bedrijfsleiders toch wantrouwend tegenover de financiële sector, wat merkbaar was in de interne organisaties van bedrijven.

Rond 1970 trad er een verandering in, omdat de elites van de financiële sector en die van de managers, overheid en de bureaucratische toplaag, in feite fuseerden. CEO’s begonnen nu heen en weer te springen tussen bedrijven in totaal verschillende branches. De band tussen werkgevers en werknemers werd flexibeler en werknemers voelden zich minder loyaal naar hun bedrijf en werkgever. Om het gedrag van werknemers te monitoren en hun loyaliteit af te dwingen, werden bureaucratische pressiemiddelen ingevoerd.

Een belangrijke gevolgtrekking, die ook aansluit bij de praktijkervaring van de geciteerde ondernemer, is dat menselijke arbeid nu plaatsvindt binnen een systeem dat in theorie kapitalistisch is, maar in de praktijk heel anders functioneert dan wat begrepen en verklaard kan worden vanuit klassieke economische theorieën zoals die van Adam Smith, Karl Marx, Von Hayek en Keynes.

Wellicht vinden we een belangrijke aanwijzing bij de Franse theoreticus Guy Debord. Hij stelde in De spektakelmaatschappij (1967) dat de economie is overgegaan van ‘zijn tot bezit’ op ‘zijn tot schijnen’. Het geproduceerde product, wordt binnen het kapitalistische proces losgelaten en vervangen door representatie van dat product. Oftewel, niet het verwerven van bezit is nu de belangrijkste drijfveer van het kapitalisme, maar de handel in impressies, in sfeerbeelden, in ervaringen en status qua wat anderen van ons vinden. Dit verklaart de extreme aandacht voor marketing en PR, voor ideologische geurvlaggen op het werk. Het verklaart de groteske geldsommen die opgaan aan sociale media en aan CEO’s die net als feodale vorsten willen pronken met hun hofhouding, met hoeveel personeel zij onder zich hebben, los van hoe efficiënt het bedrijf opereert.

Kortom, Marx dacht dat het internationale handelsimperialisme de hoogste en laatste fase van het kapitalisme was, voorafgaand aan de uiteindelijke implosie. Maar er was nog een fase daarná, namelijk de productie en marketing van gebakken lucht. Graeber schiet dus tekort in zijn analyse van ‘bullshit jobs’; we moeten eerder spreken van een ‘bullshit economie’ die de voedingsbodem vormt voor dergelijke banen. In deze economie moeten ondernemers die iets tastbaars willen produceren en een positief resultaat willen bereiken, door bureaucratische en ideologische hoepels springen. Zéker de kleine zelfstandige wordt tot wanhoop gedreven.

Deze vernietigende situatie geldt helaas niet alleen voor multinationals, de overheid en mensen in loondienst. Neem nu een lunchroom-ijssalon in een dorp als Velp. Het is halverwege april en de zomer moet nog beginnen. Toch zit de zaak al vol met vliegen. De eigenaar kan hiertegen weinig doen: het ophangen van plakstrips om de vliegen te vangen is verboden onder het mom van ‘dierenmishandeling’. Als hij toch plakstrips ophangt, kunnen inspecties hem boetes opleggen van honderden euro’s. Dit is totaal ontmoedigend voor de motivatie om iets moois te creëren. Als ondernemer moet je dus ondernemen onder een regime dat eigenlijk niet wil dat jij onderneemt. Je zou dan een akkoordje moeten sluiten met de lokale burgemeester, om dit absurde beleid niet te handhaven in het belang van de gemeenschap die van de lunchroom gebruik wil maken. Helaas zijn er in Nederland geen gekozen burgemeesters en zijn de huidige burgemeesters afhankelijk van het partijkartel en de baantjesmolen. Wat kun je hier nog aan doen?

Jonge kinderen zijn meestal opgewekt wanneer zij ontdekken dat ze voorspelbare resultaten in de wereld kunnen bewerkstelligen. In dat stadium maakt het nog niet uit of wat ze bewerkstelligen ook nuttig is of een gunstig gevolg heeft voor henzelf. Simpelweg iets in gang kunnen zetten, biedt vreugde. Dit ‘plezier van het zijn van de oorzaak’ laat zien hoe essentieel het is, voor het zijn van een volwaardig mens, om een causale impact op de wereld te hebben. Experimenten laten ook zien dat, als het kind eerst plezier heeft in oorzaak-gevolg relaties in gang zetten, en als daarna die gevolgen worden weggelaten, het kind boos en verdrietig wordt en zich volledig van de wereld afsluit.

Hieruit volgt dat het geestelijk zeer schadelijk en ontwrichtend is voor mensen om een baan te hebben waarin iedereen doet alsof je invloed hebt, en alsof die invloed een relevante impact maakt, terwijl dit in werkelijkheid niet zo is. Als bedrijven werknemers gaan betalen voor hun tijd en aanwezigheid, in plaats van voor eenheden zinvol verrichte arbeid, zien we hoe de economie ten prooi valt aan perverse wisselwerkingen. De bullshit economie maakt de werknemer tot een pion in het machtsspel van een ander. Een pion die een verbeelding in stand houdt, een illusie van meer controle, efficiency en merkbekendheid. De arbeidsproductiviteit stijgt al jaren niet meer!

Doordat werk steeds meer onder protocollen wordt gebracht en wordt opgedeeld in compartimenten onder het mom van ‘efficiency’, is de oorspronkelijke betekenis van het begrip ‘zorg’ in dienstverlening aan het vervagen. In een zorgdienst is het normaal zo dat één persoon betaalt voor zorg. Daarbij gaat de ontvanger van het geldbedrag een overeenkomst aan, om ‘aan te voelen’ wat de betaler precies verlangt en verwacht, wat diens wensen zijn. De zorger raakt dus bedreven in het ‘aflezen’ van de emoties en intenties van de ander, terwijl hij die betaalt, dit omgekeerd niet hoeft te doen. Dit fingerspitzengefühl biedt sociale meerwaarde. Het maakt dat mensen die werken in een praktische zorgomgeving, vaak fijn zijn om mee te werken en mee om te gaan. Helaas verdwijnt dit emotionele kapitaal als een gevolg van bureaucratisering en digitalisering.

Voor een bondige samenvatting van wat er de laatste vijftig jaar met het kapitalisme is gebeurd, kijken we naar de Elephant Tea Factory aan de rand van Marseille. Dit was oorspronkelijk een zelfstandig bedrijf, maar werd overgenomen door Unilever, de eigenaar van Lipton, de grootste theeproducent ter wereld. Initieel werd de fabriek met rust gelaten en hadden de werknemers de gewoonte om aan de machines te sleutelen. Dit leidde in de jaren negentig tot verbeteringen die de productiesnelheid met vijftig procent verhoogden en daarmee ook de winsten.

In de jaren vijftig, zestig en zeventig was de consensus in de industriële wereld dat bij verbetering van het productieproces een deel van de hogere winsten terugvloeit naar de werknemers. Echter, vanaf de jaren tachtig gebeurde dit niet meer, doordat bedrijven werden overgenomen door managers die behoren tot een globale elite van beroepsbestuurders. Een medewerker van de theefabriek legde dit uit aan Graeber:

“Kregen wij wat van dat geld? Nee. Werd het teruggeïnvesteerd in de fabriek, voor meer arbeiders en meer machines? Ook niet. In plaats daarvan werden er meer kantoorklerken aangenomen. Toen ik hier begon te werken waren er slechts twee: de baas en zijn personeelschef. Nu zijn er zeven kantoormedewerkers die rondlopen en notities maken terwijl wij werken. Ze praten erover in vergaderingen en schrijven verslagen. Eigenlijk proberen ze hun eigen baan te rechtvaardigen en dat lukt maar niet.”

Doorgaans dient administratief personeel om de efficiëntie te verhogen. Hier had dit geen zin, omdat de arbeiders de efficiëntie van de fabriek eigenstandig al maximaal hadden verhoogd. Toch werden er kantoorklerken neergezet. Dit heeft dus niets met efficiëntie of productiviteit te maken maar alles met de veranderde rolopvatting van corporaties. Nu er geen gangbare praktijk meer is dat verhogingen van arbeidsproductiviteit zich vertalen in meer voordeel voor werknemers, is het hoogst haalbare dat je net genoeg doet om niet ontslagen te worden. Dit is dodelijk voor de arbeidsmoraal en heeft ook tot gevolg dat die taskmasters en box-checkers worden aangenomen om personeel te controleren. Helaas zijn de opbrengsten van de verhoogde productiviteit omgezet in peperdure gebakken lucht.

Wij concluderen dat deelnemen aan het arbeidsproces een vervreemdende ervaring is geworden. Is hier een praktisch advies aan te verbinden? Eigenlijk niet. Het individu kan er geen impact op maken en zal steeds meer worden blootgesteld aan geraffineerde vormen van gaslighting en manipulatieve nudging. Het meest zinvolle is om je zoveel mogelijk aan het arbeidsproces te ontrekken, totdat het weer een aantrekkelijke optie wordt. Dit laatste is evident niet uitsluitend financieel bedoeld.

Steun Sid Lukkassen via BackMe om dit werk mogelijk te blijven maken: https://sidlukkassen.backme.org/ Absoluut aan te raden is het om zijn werk te volgen via Telegram!

3 notes · View notes