#toni nam | Explore Tumblr Posts and Blogs

mischief-and-tea-by-the-sea · 9 days

Text

More Mood Board Madness

The three bingos I co-mod, @marvelrarepairbingo, @scottsummersbingo, and @scoganbingo, are running the Mood Board Madness game again, this time all with the lists of prompts to choose from. I still want to do more for all three, and still need to do at least one for Scogan, but here are the ones for the Scott Summers Bingo and the Marvel Rare Pair Bingo.

==========================================

No real write-up for this one. Just pretty images of pretty boys and cute kids. Scott Summers and Tony Stark taking their little family away on a beach vacation. For the Mood Board Madness prompt: Baby/Kids (Parent).

==========================================

I got a little carried away on the concept write-up, so I had to save it as an image in order to post it to the MRP Discord, so here it is. Definitely will become a fic on this one at some point. Because I don't have enough WIPs, yanno? For the Mood Board Madness prompts: Horror Movie and Hallmark Romance. (I know what I said.)

Text of the story concept image under the read more.

Concept: James Barnes, drafted into the Army at 25 to fight in a war he had no desire to contribute to, found himself going from private to sergeant not long after setting foot in Viet Nam. He was set to lead a 'special battalion', given so-called special tasks in the darker, unmapped jungles. Like his men, he never understood what made them so special - nobody grunts who hadn't finished (or even gone) to college, made it through high school by the skin of their teeth, and none claiming any sweethearts back home. James only had his mom, sister Becky, and his best friend Steve, who'd wanted so badly to enlist, but due to health issues and him being a straight A student in college, he didn't have to worry about serving at all.

They'd been given all their usual inoculations and some the Army said hadn't even been introduced to the populace as they were specific to protect them from the unknown diseases lying in wait where they were being sent to. The battalion, self-named the Howling Commandos, saw some of the nastiest battles of the war, many of them coming at them in the dead of night. The men were ferocious in battle, never losing, even tearing the enemy limb from limb. They awoke amid bodies that looked as if wild animals had torn into them with their teeth. The longer they were in those jungles, the more vicious they became until one morning, James woke up with only two other survivors from his battalion, and they couldn't remember what happened. After they were sent home, only flashbacks awaited them. After a year of those flashbacks, James was left the sole survivor as Dum Dum and Jim Morita couldn't live with the memories of what they'd done. Of who they ate. James hated those memories, but he dug his heels in, learned to live with what the Army had turned him into with their "inoculations," and decided he didn't mind the taste of human flesh.

It made dating difficult, however, over the years. Not many women or men would've been too happy to learn they were falling in love with a cannibal. Even if James stuck to eating the worst of the worst of society, dining on humans didn't exactly make him boyfriend material. He was grateful when the internet was invented, especially the chat rooms - especially especially the type to draw the darker souls in, the ones he could share his deepest, darkest secret, the one he'd never even been able to stell Stevie about.

It took a year, year and a half, but he met him. The stranger who only called himself Loki, like the Norse Trickster god. He'd spoken up only after James had tossed out a question that most others had taken as a joke - "What do I do with all the blood?" To James' surprise, Loki had the perfect solution to his actual problem.

Loki was a vampire.

It wasn't long before they were speaking in private chat rooms, just the two of them. Sharing jokes, Loki trading recipes for the cannibal's kitchen in exchange for new places to hunt. Okay, so maybe at first, James thought Loki was full of shit - one of those Anne Rice wannabe vampire nutjobs who dressed in goth clothes all the time, pretending to drink blood out of wine glasses, but he never wanted to call the guy out on it in case Loki slapped back by calling him Hannibal in a less than affectionate way.

And then they met face to face. James suggested it first, and after some gentle coaxing (maybe a little begging - what? James was desperate for anyone who could understand him, and for all he adored his best friend, Steve had enough going on in his life with his art showings and taking care of his sick Ma to have to deal with his fucked up monster of a friend), Loki agreed. They met at an all-night diner tucked away in an old Brooklyn neighborhood. When James saw Loki sitting in the booth near the window, he had to smile - he definitely looked like the vampire sort - long dark hair and striking light green eyes, skin the color of the palest coffee milk, an imported Turkish cigarette dangling from his lips. Well, he either looked like a vampire or a musician, though James was pretty sure they weren't mutually exclusive. He sat down, ordered coffee and a steak - bloody rare - and took note that Loki was only drinking coffee with a glass of water next to it. They hit it off right away, and if nothing else, James thought it'd be nice to have a weird and dark-minded new friend to hang out with, though damn the guy was hot, and he'd love to fall in love. He'd love to have someone to fall in love with who'd at least understand that maybe he just had a dark sense of humor about eating people. James glanced out the window at the people walking by on the street, and noticed -

Loki didn't have a reflection.

It's 2024. James and Loki have been together all this time. After going out for two years, they finally moved in together. James went to school to become a chef, and Loki could easily bankroll a posh apartment in Manhattan, though they sprung for an old brownstone that gave them all the room they required for their dietary needs. James never had to worry about what to do with all that blood anymore, and in fact, he might've come up with one or two creative ways to feed it to his boyfriend.

#marvelrarepair bingo #mrp bingo #mrp2024 #scott summers bingo #ssb2024 #Mood Board Madness #Scott Summers #Cyclops #Tony Stark #Iron Man #Mechanical Boy Band #Scott x Tony #Tony x Scott #Loki #Bucky Barnes #Winterfrost #Loki x Bucky #Horror AU

10 notes · View notes

sisitrip · 3 months

Text

WEEKLY TAG WEDNESDAY (ON A LATE AS HELL THURSDAY)

I was tagged a full week ago by sweetie @energievie (sorry for being so late dolly).

Here's my WIP blurbicus. It's from a monster of a fic I wrote last year.

Context: This is an AU. That said, the Tony you think it is ... well, that's the one. Markovich. Tony Markovich and he just got knocked the fuck out by Mickey who wasn't even in the room y'all lol.

_______________________

A bottom.

Mickey’s a broody, thick thighed, irritatingly sexy … bottom. Christ.

Ian huffed in the car he was driving too fast while that one thought raged fever-like in his mind. He can’t stop thinking about Mickey on his knees, on his back. In his bed. Screaming.

He pulled into his driveway, chanting “I’m boyfriended” like a mantra, as if it could take away this escalating desire. It doesn’t escape him that he hadn’t uttered his boyfriend's name the entire time he tried to nam-myoho-renge-kyo his way back into thoughts of fidelity. Hell, he was losing his shit and he hasn’t even touched Mickey … yet.

Once inside the house, he pushed a surprised Tony up against the bedroom door, kissing him hard. Aggressive and greedy, he’s going to end this wanting of Mickey. Kill it, if he had to.

He’s got to.

Shaken by his fervor, Tony let himself be led to the bed, whispering his confusion only to be kissed into silence.

Ian pushed Tony to sit and stepped between his legs, pulling his cock out.

“Open,” he murmured, gentle tone belying the iron demand behind it.

In shock, his boyfriend stared up at him dumbly. Ian’s not surprised. This is not how they usually play.

“Ian?”

He sighed and stepped around Tony, sitting on the edge of the bed.

“I’m sorry. It’s been a long day.”

Tony slid to his knees, looking at him closely. He must see something in Ian’s face, because his confusion melted and he smiled.

“Then let’s do something to make it better.”

Tony pushed Ian back and took him in his mouth. Desperate, Ian tried to make this be enough, but the image of Mickey, his face half-buried in a pillow taking a pounding, wouldn’t let him enjoy it. He needs more than a mouth.

Tony paused, pulling off and stroking him from root to tip.

“What is it, Ian? What do you need?”

Mildly shocked, Ian just looked at him. Tony’s never this accommodating, expecting to top 90 percent of time.

He doesn’t mind. Really, it’s not terrible. He can come from being fucked, but it takes a while. A long while.

Tonight he needs to fuck someone. To fuck this growing need out of his system.

To fuck Mickey out of his head.

Since he rarely insists upon it, he asked for it now.

“I want to fuck you,” he said to the ceiling. “Hard.”

Tony stilled. Ian waited for him to say no. He has before. Many times - sometimes firmly, sometimes cajolingly, and sometimes, more often lately, that ‘no’ has been cold and final.

The pause lasted a soul killing lifetime before Tony said reluctantly, “Yeah, okay. If you really need it.”

Tony’s benumbed enthusiasm almost makes him call it off. Lukewarm sex? Gee, thanks.

But, an unbidden image of Mickey riding him, eyes closed and cock bobbing, takes his choice away.

“Get the lube.”

#wip game #my fic #gallavich wip #gallavich #gallavich fanfic

15 notes · View notes

girljeremystrong · 5 months

Note

cat!!!! hi!!!! i want to get my non-reader friend into reading. he probs won't read anything over 150-200 pages so i'm trying to find an entertaining short book. all the short books i love are essays or philosophy or things i think he could like in time but would probably find dry at the start (especially cause he hasn't read anything recreationally for years). so im at a loss and wanted to know if u have any recs for short books that are page-turners/easy to read <3 hope ur having a good day beloved xo

hello my love <3

first of all sorry for replying late but i was sleeping and then i had to go to the BANK but anyway i have compiled a little list of books i loved that are under 200 pages. there are lots of classics that are shorter and i've included them even though i think some of those would be stuff that you or him might have already read!

contemporary fiction

open water by caleb azumah nelson: THIS IS SUCH A GREAT ONE that i can't imagine anyone not enjoying. truly. it's a love story between two black young british people but it's far from a tiktok romance novel. it explores themes of race and masculinity and vulnerability and it's soft but also very real and it's wonderful. honestly if i had to only recommend one it would be this!

small things like these by claire keegan: very good and quietly hopeful story of a man in a little irish town at christmas. everybody was talking about this book last year and with good reason, it's great.

whereabouts by jhumpa lahiri: the story of a woman in the town she lives in and how it can change in a year. this is an introspective one but jhumpa lahiri is a genius so it reads very easily and it's so wonderfully written.

interpreter of maladies by jhumpa lahiri: short stories, mainly dealing with indian characters in the US. they feel absolutely universal while teaching something about culture and belonging. won the pulitzer in 1999.

how not to drown in a glass of water by angie cruz: a woman narrates the story of her life to her counselor who's trying to find her a job. it's funny and hopeful and memorable. the author is so great (she wrote another one called dominicana that is a masterpiece although is longer!)

kim jiyoung, born 1982 by cho nam-joo: the story of a new mum living in korea that explores the estrangement of being a woman and having to give up so much. it's definitely more serious but it's written very well and it doesn't feel heavy at all.

swimming in the dark by tomasz jedrowski: this one is incredible. it's the story of a polish university student who falls in love with another man in the 1980s in an obviously very repressive society. so he's in love but he wants protest and he can't ignore the struggles and the disparity around him. it's very political but also lyrical and tender.

someone who will love you in all your damaged glory by raphael bob-waksberg: okay this breaks 200 pages at 256 pages long. but it's so good. everybody would love this. it's by the creator of bojack horseman if that can be an incentive somehow. it's a collection of stories that are so unconventional and bizarre in the most incredible way. they are funny stories and sweet and absurd and sad. i really loved reading this book.

infinite country by patricia engel: the story of a colombian family dealing with deportation. it's from the pov of elena who is the eldest daughter. it's a beautiful book that deals with very real struggles and it does it beautifully.

classics

recitatif by toni morrison: very short story (about 20 pages) but so clever and so well written of course. it's the story of two women who have known each other since they were children. they lose touch and then they reconnect when they're older. one of them is white and one of them is black, but the author never tells you which is which. so it's a great story about race.

the cossacks by leo tolstoy: the story of a man who loses his fortune and retires to a cossack village. it's very russian... but it's very well written and definitely explores some of the themes that tolstoy will then explore in war and peace like the purpose of life and war and his love of nature.

white nights by fyodor dostoevsky: again very russian. but less than 100 pages long! it's the story of a young man living in st petersburg who one day meets a girl and they become fast friends. they both feel like outcasts, so together they feel like they can belong. it is actually great.

giovanni's room by james baldwin: lots of baldwin's books (both his fiction and non-fiction) are short ones actually. this one is the story of a man in paris who, while waiting for his girlfriend to get there, falls in love with a man. it's an incredible story dense with love and passion and shame and it is wonderful.

the old man and the sea by hemingway: old man tries to catch big fish after not being able to catch any fish for a long time. but also so much more than that and nobody made me read this in school so i only read it at 25 and it blew me away. everybody told me it would be so sad but i think it's actually hopeful and a little bit it is a story about community? and it tells you that there's people waiting for you to come back.

of mice and men by steinbeck: again i read it in my mid twenties and loved it. it's a gut punch. it's about two men clinging together as laborers in california. it deals with what it means to feel powerless in a tyrant world.

franny and zooey by salinger: one of the best books ever i think. franny and zooey are brother and sister and they are two young people experiencing existential doubts. it's a book about family and about growing into adults and about the alienation that comes with that. salinger knows how to write young people in a crisis so well and how to make it engaging and entertaining.

having compiled this list i now see that my tastes definitely are oriented in a certain way but i hope at least one of these can work for your friend. i tried to include all the shorter books that i have read and loved and i think that generally anyone could enjoy them, but you never know!

hope you're having a great day too!!! mwah!!

#reasoncourt #ask #books

20 notes · View notes

kasja93 · 7 months

Text

Cześć

Zajechałam wczoraj na styk czasu pracy (15 godzin) do Czechów na magazyn. Przywitałam się, wyznaczyli mi gdzie mam stanąć by iść spać. Cofałam w miejsce parkingowe jak cienias. Zmęczenie robi swoje. W ogóle jak do nich jechałam to wczoraj na wysokości Bardo (przed Kłodzkiem) była niesamowita burza. Widoczność przez deszcz spadła niemal do zera, wiatr targał mną tak, że ciężko było się utrzymać na drodze a na dodatek drzewa zaczęły gubić gałęzie. Zrobił się korek bo jedno nie wytrzymało naporu i zwaliło się na drogę. Dobrze, że nikomu się nic nie stało. Straż pożarna przyjechała dosyć szybko i zrobili nam ruch wahadłowy podczas, gdy walczyli z konarem na drodze. Jak zajechałam do Duszniki-Zdrój się zatankować to przód Mercedesa miałam cały w gałązkach i liściach. Wyglądało to jakbym skosiła szkółkę leśną xD

Zatankowałam całe 160 litrów bo więcej nie wolno było. Porąbało tych ludzi. Co to jest takie 160 litrów ON dla ciężarówki? No, ale chociaż tyle się udało. Na nie jednej stacji paliw widziałam informację, że nie ma wachy. Powariowali.

Obudził mnie telefon od spedytora. Zadzwonił z zapytaniem jak tam… Srak tam Kutfa. Pół godziny jeszcze mogłam pospać. Zrelacjonowałam jak to wyglądało, wstałam, ubrałam się, podjechałam do biura i się zameldowałam. Po chwili dostałam smsa z numerem rampy gdzie się podstawiłam. W międzyczasie dostałam namiary na kolejną robotę. Robiłam identyczną w zeszłym miesiącu czyli przerzut między magazynowy P&G na relacji Czechy Niemcy.

Zajechałam na parking, zameldowałam się prawie 6h przed wyznaczonym czasem załadunku i zjadłam obiad

Wjechały uszka z barszczem czerwonym. To chyba moja ulubiona wersja barszczu czerwonego. Kocham uszka xd

Posłuchałam trochę audiobooka (9 tom Chyłki) i zaczęło mnie łamać na spanko. Położyłam się i obudziłam się 3 godziny później bo zadzwoniła moja pani doktor.

Rozmowa jak zwykle była przyjemna. Ta kobieta jest do rany przyłóż. Wiecie do czego doszłam podczas rozmowy? Ja od początku roku jakoś do lipca żyłam w odrealnieniu. W sensie leki mnie wyciszały i byłam trochę jak mumia. Jakby cały ten świat wewnętrzny i zewnętrzny był wytłumiony. W sierpniu dostałam zmianę leków i jak pamiętacie byłam mega szczęśliwa, że działają. Byłam nienaturalnie szczęśliwa i radosna. A gdy ten wybuch endorfin opadł w zeszłym miesiącu czułam się okropnie. Po prostu uczucia i emocje mnie przygniotły. I mogę stwierdzić, że teraz po prostu czuję się normalnie. Może nadal trochę za bardzo się wszystkim przejmuje i dopada mnie smutek, ale to przecież normalny stan rzeczy. Teraz muszę przetrawić wszystko co we mnie zalega, aby nie bolała mnie rzeczywistość.

Po rozmowie pani doktor zdecydowała, że narazie nie zmieniamy nic w lekach choć ma dla mnie alternatywę - taki dodatek, gdyby było naprawdę źle. Wracam do pisania dziennika i wyrzucania myśli, które się we mnie kłębią. Pani doktor zaproponowała bym sobie w czasie jazdy nagrywała to o czym rozmyślam. Powiedziała, że nie muszę tego czytać czy słuchać, ale bym wyrzucała z siebie swoje przemyślenia. Będę tak próbować :)

W czasie rozmowy dostałam smsa z numerem rampy na załadunek. Dokończyłam rozmowę i zajechałam na magazyn. Załadowali mi 24 tony chemii gospodarczej. Ledwo co się da jechać z takim obciążeniem na wzniesieniach. Najpierw pod górkę telepie się 40 na godzinę a z górki? Cóż… 110 lekko, więc już przy 80 km/h zaczynam hamować by się nie rozbujać zbytnio.

Teraz zajechałam na parking i o dziwo za trzecim razem udało się znaleźć miejsce. Fakt faktem na parkingu dla pojazdów tzw Gabarytów, ale wali mnie to. Conajwyżej mnie nad ranem wygonią. Mam przerwę do 8 rano. Wzięłam już leki i idę spać :)

26 notes · View notes

myslodsiewniav · 3 months

Text

Trochę o piesku, o relacji z siostrą, o macierzyństwie, o alkoholizmie, o planach

13-02-2024

Jestem o rok starsza.

Mama pierwszy raz w życiu zapomniała o moich urodzinach xD - była tak przejęta projektem plastycznym, który realizuje w ramach projektu seniora, że zbywała telefony ode mnie. xD

Dzisiaj też są pierwsze adopciny mojej psinki. Ech. Z perspektywy czasu... Ech. Mam dużo przemyśleń. Pierwsze, które wybija się na wierzch dotyczy jednak tego, że chyba to pokazało, że nie nadaję się na matkę. Być może surowo o sobie myślę, być może znowu projektuje swoje doświadczenia na swoje własne oczekiwania na to jak powinno wyglądać macierzyństwo. Być może. Nie wiem. WIEM, że powinnam brać pod uwagę, że NIE WIEM, jak to jest nosić w sobie dziecko i mieć ten cały koktajl hormonalny, który ewolucyjnie ułatwia przejście wszystkiego przez co przechodziłam. Być może. Jednak, gdy myślę o tym, jak bardzo byłam otwarta i stęskniona psiaczka rok temu, jak wiele książek o wychowaniu maleństwa przeczytałam wcześniej, jaki research zrobiliśmy, jakie psie-przedszkola zbadałam, jak zrobiłam śledztwo szukając dobrego weterynarza (naszego "rodzinnego", zrobiłam wywiady i tabelki itp), jak zrobiliśmy wspólnie remont mieszkania by maluszek nie miał w zasięgu ząbków równych rzeczy, które mogłyby jej zaszkodzić... Jak w teorii byliśmy przygotowani na wszystko, na każdą opcję, ale jakoś tych poradnikach i podręcznikach nie było mowy o przewlekłych chorobach u szczeniąt, o adopcji z miejsca, gdzie ją zaniedbano, o tym, że będziemy bezsilni.

Pieluszki, ciągły płacz, sprawdzanie kupek, dyżury przy pilnowaniu małej, wizyty u weta i to wszystko, całokształt przypominały tak bardzo wychowywanie malutkiego dziecka, że to było po prostu dla mnie z jednej strony zaskakujące (nigdy dotąd tak malutkiego pieska nie adoptowałam), a z drugiej frustrujące - bo na co ja się skazałam? Ja, która nie chce macierzyństwa? Ech...

Ech. Po całym dniu jej szczekania - bo przecież pracuję z domu (to był czynnik na TAK, by adoptować maleństwo, prawie nigdy nie była sama) - a szczekania spowodowanego chorobą i tym, że była pełnym energii szczeniaczkiem, to był jedyny sposób jej komunikacji, po całym takim dniu byłam WŚCIEKŁA i WYKOŃCZONA, czułam się UWIĘZIONA i ZASZANTAŻOWANA we własnym domu. Rozumiałam, że to maluszek i to ja, jako dorosła muszę regulować jej i swoje emocje, ale jednak... byłam ZŁA. To było dla mnie trudne. Czułam, że nie mogę jej pomóc (i to mnie wkuuuurwiało) i do tego czułam się wyrzuty sumienia (i to powodowało wstyd, żal, gorycz - bo przecież chciałam dla malutkiej jak najlepiej). Nie było przedszkola dla piesków, weterynarze okazali się nie wiedzieć jak jej pomóc, była chora, a razem z nią chora byłam ja - jakość mojego życia spadła, w głowie mi huczało od jej szczekania, płaciliśmy po 700zł tygodniowo na leczenie i nie wiadomo było wciąż co jej jest. Mieliśmy poczucie z jednej strony, że robimy dla niej to co najlepsze, a z drugiej musieliśmy uporać się z rozczarowaniem, że jednak nie będzie zajęć w przedszkolu dla szczeniaków, nie będzie socjalizacji z innymi pieskami, że nie będzie szkoły, nie będzie długich spacerów po parku...

I tak było do czerwca, gdy w końcu wydarzyły się dwie rzeczy: trafiliśmy do "Naszej Pani Weterynarz", która potwierdziła, że nie ma się do czego przyczepić w dokumentacji dotychczasowego leczenia, ALE powiedziała nam jaki ma plan na leczenie małej. Poprzedni lekarze w dotychczasowej lecznicy zdawali się być zagubieni, trafiać za każdym razem w inne tony, inną stronę, inną diagnozę; nie czytali uwag swoich poprzedników w systemie - zawsze musieliśmy w gabinecie przypominać co eliminowaliśmy już, a czego nie, a lekarze oznajamiali, że w takim razie teraz robimy takie-a-takie badanie i potem się zobaczy. Podkreślali, że nie wiedzą co jej jest, że dopiero to eliminujemy (jak pytałam co i w jaką stronę zbywali to pytanie), informowali, że poprzedni lek powinien zadziałać, a jak nie działa to trzeba znowu jakieś badanie zrobić. Wciągali jakiś super nowoczesny sprzęt i okazywało się, że pies w teorii nie powinien być chory, ale jest, więc coś jeszcze innego zlecali i znowu płaciłam po wizycie 700zł. Taki chybił-trafił. A tym czasem tu nagle podczas rozmowy z lekarką weterynarii dostajemy najpierw nakreślone prawdopodobieństwa tego co małą zjada, potem ścieżki możliwego leczenia, potem kierunek w którym najpierw będziemy się badać by eliminować kolejne, coraz bardziej poważne przyczyny choroby... i do każdej z tych opcji z góry dostawaliśmy cennik badań i leczenia, abyśmy wiedzieli na co się szykować i w jakim kierunku idziemy. To było takie spoko, takie kojące na nerwy - miałam w końcu poczucie, że trafiliśmy do osoby, która wie co robi, traktuje nas partnersko i chce przede wszystkim pomóc naszemu zwierzątku, a nie tylko wydoić nas z kasy. A najlepsze było to, że po dwóch-trzech wizytach u tej Pani psinka doszła do zdrowia, w końcu po 5 miesiącach bezustannych biegunek i chorego pęcherza... Ulga niesamowita widzieć swojego merdacza w końcu zdrowego, jedzącego z apetytem, nabierającą na wadze. Ech.

Drugi moment to pierwsze spotkanie z behawiorystką. Kiedy uświadomiła mi, że mój chorowity piesek jest w zasadzie takim samym chorowitym dzieckiem jakim ja byłam dla swojej mamy. Pierwsze miesiące życia w szpitalach - nie na spokojnym łapaniu kontaktu w domowych warunkach, ale w inkubatorze, z groźbą śmierci, z brakiem apetytu, z traceniem na wadze. A potem, cały strach i lękliwość to pokłosie tego braku bezpieczeństwa na początku drogi. Zdałam sobie sprawę, że mój domagający się bezustannej uwagi szczeniaczek jest bardzo podobny do małej-mnie. Zaczęłam rozumieć jej potrzeby, jej ograniczenia - nie w kategoriach piesków opisanych w podręcznikach, ani żadnych innych z którymi miałam w życiu do czynienia. Tylko w kategoriach małej, wrażliwej (nadwrażliwej) dziewczynki, która bardzo się bała i potrzebowała więcej zapewnienia, więcej ochrony niż iż jej równolatkowie. No i wtedy nasze życie relacje zaczęły się zmieniać. A ja przewartościowałam wiele ze swoich oczekiwań.

I mam łzy w oczach, bo pisząc powyższe przytulałam się z siedzącą mi na kolach roczną psinką - sama wskoczyła mi na kolana, sama się z całej siły przytuliła. Jest cichutka - nad szczekaniem wciąż pracujemy, ale już nie ujada non-stop i nie wiadomo dlaczego. Od jakiegoś miesiąca jest po sterylizacji i na lekach antydepresyjnych. I mniej-więcej wtedy zaczęła odkrywać, że głaskanie jest super. Teraz potrafi wpaść do mnie na kolana i po prostu się wystawić do głaskania. W końcu też sesje "leżę na plackach, masujcie mi brzusio" trwają dłużej niż sesje szaleńczej pogoni z zabawką. Dorośleje i łatwiej nam wszystkim w komunikację z nią. Patrzy w oczka - w końcu z miłością, bez strachu.

Cieszę się, że dałam jej taki dom w którym jest bezpieczna, w którym jest przestrzeń na zaufanie... chociaż to wciąż jest praca...

No, ale właśnie... kosztowało mnie to tyle czasu, energii, emocji... sama wylądowałam na lekach antydepresyjnych (bo za mną ciężki rok i trak naprawdę o wiele więcej spraw się złożyło na to min. brak bezpieczeństwa finansowego).

Tym bardziej boję się - potwierdzam sobie? - że bycia matką, bycia odpowiedzialną za małego człowieka. Boję się, że czasem jestem tak przytłoczona ogarnianiem własnych emocji, że po prostu nie będę w stanie być zawsze tak dostępna dla małego człowieka, jak uważam, że matka powinna być. Być może znowu ustawiam sobie poprzeczkę absurdalnie wysoko i wychodzi ze mnie prefekcjonizm? Nie wiem. Boję się tym bardziej.

A temat do mnie wrócił, bo moja siostra... hymmm... w niedzielę przyjechała do mnie siostra. Na prawie 3h. Raniuuuuteńko (uwielbiam tak wcześnie zaczynać dzień, wtedy jestem najbardziej produktywna - inna sprawa, że przez studia po prostu jestem zmęczona i chce mi się spać, bo mój organizm nie ma okazji na właściwą regenerację) poszłyśmy na spacer po parku z termosami (zrobiłam dla nas herbatę z bajerami: goździki, imbir, kardamon, mód, cynamon, pomarańcze, cytryny itp), a potem na saunę. Było super. Myślę, że warto z tego zrobić tradycję. :)

W ogóle xD - wtrącę, bo wspomnienie mnie bawi xD - poszłam siostrę odebrać na dworzec. Wchodzę do hali głównej i od razu ją widzę i słyszę: stoi bardzo kolorowa przy okienku Pana Precla, za nią kolejka, ludzie w kolejce wywracają oczami. xD A ona z entuzjazmem dodaje do zamówienia kolejne pozycje. Góra zapakowanych precli przed nią rośnie i rośnie xD. Nie mogłam ze śmiechu. xD Okazało się, że kupiła precle dla nas do herbaty, i dla męża, i dla rodziców, i chyba dla wszystkich sąsiadek i koleżanek. Szłyśmy na ten spacer z olbrzymią torbą z preclami xD Precle od Pana Precla z Wro (chyba to lokalna firma, ale w Łodzi też widziałam stoisko) robią furrorę w gronie ich znajomych obecnie, podobno każda z jej dziewczyn z paczki zawsze przywozi z wojaży dla reszty te rarytasy. xD Okay, warto zapamiętać. xD

Miło czas spędziłam z siostrą.

Bardzo.

Właśnie rozmawiałyśmy o tym, że bardzo się zmieniła - w sensie, że kontakt z nią w relacjach jest znacznie łatwiejszy, lepszy od kiedy jest matką. No i weszłyśmy na temat macierzyństwa. I o ile ona sama widzi, że się zmieniła i że teraz potrafi podobno drzeć japę na Szwagra (kiedyś na każdego spoza związku, teraz na Szwagra, dlatego ma wracać na terapię), to na wspomnienie tego co przeszła przez ostatnie 5 lat gula jej staje w gardle.

I chyba pierwszy raz była w stanie mi opowiedzieć co czuła. Wpuścić mnie w to, co dotychczas było bardzo prywatne i widziałam tylko z boku.

Bardzo bolesny temat to staranie się o dziecko.

Bardzo.

Nie sądziłam, że aż tak bardzo, jak bardzo się okazał po wysłuchaniu siostry i opowieści o urywkach wiadomości dotyczących jej przyjaciółek. Ile trudnych emocji...

Boje się tego.

Boję się, że w ogóle rozmyślanie o rozmnażaniu to ból i masę lęków dotyczących partnerstwa w związku / samotności z tym wszystkim, co mnie już raz przybiło, przeciążyło.

Boję się, bo mam tragiczne doświadczenia w samodzielnym byciu rodzicem, osobą prawnie i finansowo odpowiedzialną za byt dwóch innych istot zależnych ode mnie.

Boję się, bo mam świeżą próbkę bycia na skraju zdrowia psychicznego z moim wyczekanym i wytęsknionym pieskiem.

A zarazem jestem w wieku, gdy warto myśleć nad tym czy w ogóle chcę iść tą drogą. Czas się kończy.

Uspokajam się, że to jeszcze nie ten etap związku by o tym myśleć. A z drugiej strony - to ten etap biologiczny by zacząć.

Wszystko mi mówi, że lepiej nie. I że nie chcę.

A z drugiej strony im dłużej jestem z moim partnerem tym bardziej mam przekonanie, że to najlepszy możliwy człowiek i że jeżeli kiedyś będzie chciał być ojcem, a ja mu nie będę mogła dać dzieci to może się skończyć nasz związek... z drugiej strony nasz związek może nie przetrwać presji starania się o dziecko, bo w niedziele słuchając siostry... Ech. Trudno się słuchało tych historii i cieszę się bardzo, że ona i Szwagier się wspierają i kochają.

...

Inna refleksja jaka mnie naszła podczas tamtej rozmowy to podobieństwo w odczuwaniu bólu - gdy tak za czymś tęsknisz, a nie masz wpływu na to czy to się spełni.

Sis mówiła o tym, jak jedna z jej koleżanek podczas jakiegoś-tam spotkanka w gronie przyjaciółek obwieściła, że jest w ciąży. Ot tak, chciała się podzielić radosną nowiną z kumpelami. Zdecydowała się na macierzyństwo jako jedna z ostatnich z całej paczki, a na kilka miesięcy po decyzji pyk i jest w ciąży. Siostra mówi, że gdyby wtedy na tym ognisku była (a nie była, bo była w trakcie jednej z wielu obciążających dla organizmu procedur medycznych by zajść w ciążę, odsypiała to w domu) to pewnie natychmiast by się rozpłakała gorzkim szlochem, takim z dławieniem się łzami. I pewnie by uciekła natychmiast, bo nie potrafiłaby się uspokoić. Tyle ciężkich i zagmatwanych emocji to powodowało: cieszy się, że kumpeli się udało, że będzie miała dziecko, ale z drugiej strony pełne żalu "dlaczego jej się udaje, a mi nie, chociaż tak bardzo chcę i się staram?" i inne, bardzo poplątane emocje i pytania, zarzuty by się pojawiły - radość, strach, żal, szczęście, poczuje bezsensu, głęboki smutek, wstyd, chęć wsparcia, chęć ucieczki itp. Na tym spotkaniu zaś była inna dziewczyna, która stara się zajść w ciąże tą samą metodą co moja siostra. Nie wiem ile czasu i ile lat, krócej niż sis, ale też z trudniościami i też ten czas liczy się w latach. Gdy usłyszała tę nowinę pogratulowała koleżance, zachowała się jak najbardziej wspierająco. Jednak ta wiadomość była zbyt trudna i zbyt bolesna, wymigała się jakimś rodzinnym wezwaniem po godzinie, bo wiedziała, że nie powstrzyma dłużej łez (i wiedziała, że to jest coś dla niej do ogarnięcia). W drodze do domu wymiotowała kilka razy ze stresu, żalu, zazdrości, poczucia niesprawiedliwości itp itd. Przyszła do mojej siostry, płakały we dwie pijąc napar na uspokojenie. Bo to okay, fajnie, że komuś z ich paczki się udało, ale im tyle czasu się nie udaje...

To jest taaaaaakie trudne.

Takie trudne.

Trudno mi się tego słuchało.

Ale znam te uczucia, ten pogrążający w ponurych myślach, podkopujący pewność siebie smutek. Przeżywałam to samo, ale z innej przyczyny - byłam sama, niekochana. I to zarazem było problemem powodującym ból, ale też brak społecznej akceptacji.

Naprawdę nie ma porównania w tym, jak znacznie łatwiej żyć w parze niż w pojedynkę. Tak ekonomicznie.

I to nie ma przełożenia na to, czego po prostu nie widzi wiele osób żyjących w związkach i dających rady "jedź na wakacje, poznaj kogoś" - okay, tylko za co mam jechać? I tak dalej, i tak dalej...

Brak wsparcia, trudność w patrzeniu na szczęście innych - zarazem kibicujesz tym parą, bym im się układało jak najlepiej i zarazem czujesz tyle smutnych emocji i pamiętasz o tylu rzeczach za robieniem których tęsknisz...

Emołszyn bardzo.

To było bardzo dobre spotkanie z siostrą.

Tak dobrze słyszeć ją tak spokojną, tak otwarta na przyjmowanie różnych opcji. Bez tego krzyku i przypiedolki. Naprawdę synek i macierzyństwo dla niej są jakieś takie terapeutyczne. No i oczywiście sama terapia zrobiła dla niej dużo.

Rozmawiałyśmy jeszcze o masie innych rzeczy, o tym ich lekarzu, o szczepionkach... Swoją drogą to była megaciekawa rozmowa, chociaż na zagłębianie się w temat nie mam obecnie przestrzeni, ALE moja siostra zaczęła zgłębiać temat i chce z jakimś specjalistom/specjalistką odbyć rozmowę na temat wielu wątpliwości jakie czuje po przeczytaniu kilku publikacji. Niestety jest zbywana. I to jest karygodne. Ona nie przychodzi tam, jak "Jestem przeciwniczką szczepień! I foliarką! I wierzę w kosmitów!". Nie, przychodzi z treścią badań, z pytaniami o konkretne substancje chemiczne, o procedury powody ich nieprzestrzegania - prawo polskie jedno, a lekarze drugie. Producent szczepionki wszystko zgodnie z prawem, a lekarze z ignorką wobec przepisów prawnych i zaleceń producenta. Skąd to się bierze? Dlaczego? Dlaczego najpierw nie badamy czy są przeciwwskazania - tym bardziej, że producent i prawo to zaznaczają jako powód do zgłoszenia, a lekarze przemilczają. Siostra chce akademickiej rozmowy - bądź co bądź ma magistra z kosmetologii, chemię, biologię, biochemię to ona ogarnia wspaniale, na poziomie akademickim - ma wątpliwości, które chce rozwiać zanim poda dziecku ten preparat, bo może jednak lepiej wybrać inny preparat itp. (tym bardziej, że młody miał już po wcześniejszych szczepieniach reakcje nieporządane).

Tym czasem w rozmowach laboranci i lekarze ucinają rozmowy uznając SAM TEMAT szczepionki za zero-jedynkowy: szczepisz = jesteś okay, tak powinno być, nie zadawaj pytań tylko rób co mówią lekarze, nie szczepisz - jesteś szurem, wierzysz w kosmitów i podważasz zdobycze medycyny, trzeba cię przywrócić do porządku i okrzyczeć powołując się na zdrowy rozsądek i przypominając tobie, że masz mały kapitał intelektualny w stosunku do lekarza (co nie jest prawdą).

Nikt nie chce z siostrą podyskutować, otworzyć hipotez i dojść do tez. Powtarzają, że "szczepić trzeba", a na brak zgłoszeń przez lekarzy mopów, które w świetle prawa powinny być zgłaszane dostaje wzrusz ramion i odpowiedź "tak jest". Nikt nic nie tłumaczy. Na pytania, na powoływanie się na wyniki dostępnych w sieci badań (które moja siostra chce lepiej zrozumieć), na chęć rozmowy o reakcjach chemicznych zachodzących w organizmie itp rozmowa od razu przechodzi do ofensywy "to głupota nie szczepić dziecka!", na co siostra kontruje "ja chcę szczepić, ale chcę wiedzieć czym i czy to nie szkodzi mojemu dziecku!", ale lekarze na to dochodzą do wniosku, że siostra uwierzyła w negatywny wspływ szczepionek (a ona chce porozmawiać o badaniach, akademicko, jak specjalista ze specjalistą).

Mówi, że coraz mniej ufa lekarzom.

Dlatego tym bardziej cieszę się, że mam tak dobrego weterynarza... Rozumiem ten strach. Jest inny, ale podobny. Też nie ufam lekarzom.

No cóż... klita. Jak prawnicy. I architekci :P.

Z innych rzeczy, które ustaliłam z siostrą: bierzemy udział w biegu, takim po medale. Oczywiście zależy to od tego czy tego dnia nie będziemy z O. mieli zjazdu na studiach, ale zarówno siostra, mój partner i moi rodzice są na tak. Mama zostanie z prawdopodobnie z wnukiem i pieskami na ławeczce, a reszta (siostra i ja, nasi partnerzy i tata) pobiegniemy w biegu. Specjalnie szukamy czegoś z małym dystansem - siostra po porodzie jeszcze nie może biegać zbyt daleko, a ja biegam w interwałach, więc tego :P. Nie wiem jak Szwagier (kiedyś biegał te survivalowe, z pływaniem, tarzaniem się w błocie itp. a teraz zrobił wielkie oczy słuchając o naszym planie), tata na spokojnie przebiegnie (biega codziennie, z wózkiem z wnuczkiem i na teningi na boisko), a mój chłopak zapowiada, że do 3h pobiegnie bez problemu, a potem być może przejdzie do chodu (to może go nawet dogonię).

A poza tym ustawiłyśmy się na sesję zdjęciową, taką rodzinną. W końcu. W kwietniu lub w maju. :D Już umówiłyśmy się z fotografem i już nawet jesteśmy na etapie wpłacania zaliczki. Wszyscy: mama, tata, córki, partnerzy, wnuczek i dwa pieski. Będzie magicznie.

Nasze rozmowy również wciąż i wciąż wracały do tematu alkoholu i choroby alkoholowej, o rosnącej świadomości społecznej w obrębie tego tematu. Do tego, że najwięcej frustracji przed spotkaniami z przyjaciółmi powoduje "a ze mną się nie napijesz?", podczas, gdy nie ma się zwyczajnie ochoty na alkohol. Nie, że nie można się napić, bo nie wiem, jest się kierowcą, tylko po prostu wybiera się nie pić, bo potem organizm fatalnie to znosi. Jest presja społeczna, dużo o tym słyszałam i całe szczęście nie borykam się z tym zbyt często. I cieszę się, że nie mam takiej presji w gronie znajomych, jak moja siostra. To jest super. Ale też to widzę: gdy raz zobaczysz te mechanizmy, gdy masz członka rodziny chorego na tę chorobę to już nie odwidzisz tych mechanizmów. I nie będzie to takie zwykłe i beztroskie by "wypić piwko". Jak jest gen lub potencjał do wykształcenia tej choroby to zmienia się myślenie, jak wychodzisz z mechanizmu toksycznych relacji - zrobisz dużo by w nie znowu nie wpaść. Ale tak, nie ma co demonizować alkoholu - wszystko jest dla ludzi. Po prostu nie mam potrzeby sięgać po niego tak często jak to się utarło w kulturze.

No i to jest coś na co jestem przeczulona ja i siostra. Co nas alarmuje w naszej komórce rodzinnej. A co jest zupełnie niezauważalne dla rodzin naszych partnerów, gdzie świętuje się tak, jak się świętuje w "zwykłej, polskiej rodzinie". I tak mój teściu jedzie przed każdymi świętami "na wędzenie wędlin" i faktycznie wędzą, ale do tego wypijają kieliszek wódki/brandy/nalewki za kieliszkiem. Każdy z panów przywozi swoje wyroby, a reszta dokonuje degustacji. W teorii fajna tradycja. W praktyce - jednak wokół używki. Miałyśmy z siostrą wiele fajnych refleksji o alkoholu w kulturze, które chciałabym spisać tak dla siebie... Kończyłyśmy rozmowę, gdy odprowadziłam siostrę do pociągu, jakoś około 10 rano po tych kilku godzinach spotkania. Siostra wsiadła i od razu napisała "apropos naszej rozmowy: obok mnie siedzi mężczyzna, który cuchnie alkoholem tak, że można się wstawić samymi wyziewami". Ech... czytałam tę wiadomość kierując się na tramwaj, do domu, gdy zaczepił mnie na chodniku wysoki mężczyzna, około 40-lat, dobrze ubrany - casual, ale elegancki. Musiałam wyciągnąć z uszu słuchawki i poprosiłam by powtórzył o co pytał, a on zagadał bardzo sympatycznie "Nie jestem stąd. Proszę mi powiedzieć w którą stronę się kierować, aby móc się czegoś dobrego napić. Jakieś piwo, drinki, bo nie przetrwam o suchym pysku! Gdzie tu jest jakiś lokalny dobry bar lub pub!?" Zatkało mnie. Nie chciałam mówić na głos tego co pomyślałam tj. "jest 10 rano w niedziele!!!!", bo matką mu nie jestem. Ale to jak ironia losu, jak potwierdzenie, że choroba alkoholowa to społeczny, olbrzymi problem, który dla wielu krajan jest jakby przezroczysty, niezauważalny. W końcu po chwili wyznałam mu, że chyba musi iść do rynku, ale nie wiem czy coś będzie otarte o tej porze. On na to, że chce wypić coś teraz, na drogę, na zwiedzanie. Rozejrzałam się po ulicy, żabka była, teatr, ciuchland, zamknięte oddziały banków i jakiś bar mleczny. Zaproponowałam, że może w barze mlecznym, bo tak szczerze to nie mam pojęcia gdzie teraz jest coś otwarte, w niedzielę rano, a sama nie mam doświadczenia, bo prawie nie piję. Na to typ się odpalił "O mój borze, współczuję pani! Nie wie pani co pani traci!" - przechodził przez ulicę do tego baru jeszcze za mną krzycząc, ale tak ze złością, z irytacją, że tracę najlepsze lata życia nie pijąc alkoholu i coś tam jeszcze, nie wiem, bo zignorowałam, założyłam słuchawki i napisałam o tej sytuacji siostrze... No.

Gdy wróciłam po tej niedzielnej posiadówce z siostrą mój chłopak posłuchał moich wrażeń. Zadumał się. I uznał wreszcie, że on też w najbliższych miesiącach chce się gdzieś wybrać ze swoją siostrą. WOW. Poczułam wtedy taką mieszankę dumy i wzruszenia: dostrzegł jak pielęgnowanie relacji z rodzeństwem jest ważne, jak zmienia się dynamika, gdy jesteśmy w związkach. Przemyślał to i wypalił, że gdzieś się z siostrą po prostu wybierze, bo nie chce wpadać do niej i jej partnera, ani ściągać jej samej do nas - tylko oni dwoje. Może w górach. I ten bieg - tym mnie zaskoczył - zaproponował by na ten bieg zaprosić jeszcze jego mamę i siostrę. Wzrusz. Baaaardzo wzrusz.

Wczoraj wstałam na przytulanko i pieszczoty poranne. Potem była praca, po pracy od razu pojechałam z trzęsącym się ze strachu (godziny szczytu w komunikacji miejskiej) pieskiem do kontroli - wszystko ok. Maleństwo będzie miało badaną krew za 1-1,5 miesiąca. Jak wróciłam (bo gabinet naszej pani doktor jest bardzo daleko) to mój chłopak już gotował pyszną urodzinową kolację.

Dostałam piękny bukiet róż <3

Zjedliśmy makaron sepia w sosie cytrynowo-czoskowym, z bazylią i duszonymi pomidorkami. Do tego krewetki. Pyyyyyyyyyyszne. Ambrozja.

Kupił też białe wino bezalkoholowe - naprawdę doceniam.

Potem wzięłam dłuuuuuuuugą kąpiel. Bardzo tego potrzebowałam, wczoraj było bardzo stresująco. Po kąpieli zjedliśmy sobie lody orzechowe i pomelo do filmu. Przez większość czasu na moich nogach leżała psinka, przytulona i domagająca się głaskanka. Kochany zwierzaczek, tak mnie rozczuła. Wczoraj kilkanaście razy wyznawałam jej, że od roku marzyłam o tym by tak właśnie spędzać z nią wieczory i cieszę się, że ona w końcu znalazła również w tym przyjemność.

I poszliśmy spać.

Ani tata, ani mama nie pamiętali o moich urodzinach. xD Musiałam im przypomnieć xD - obydwoje się kajali.

Pamiętali przyjaciele i teściowie xD

I kuzyn.

Jestem chyba w dobrym miejscu życia, czuję, że dużo się zmienia i jeszcze zmieni. I nie wiem gdzie mnie to zaprowadzi - to jednocześnie budzi ekscytację i strach. Dobrze mi na wielu polach tu, gdzie jestem.

Zmienić pracę i zarobki i projektować sobie więcej przestrzeni na odpoczynek.

To mój cel na ten rok.

No i chyba w końcu zapisanie psóreczki do szkoły dla piesków :D

A póki co mam małe zleconko do zrobienia.

13 notes · View notes

dohyoniee · 2 years

Text

idolvillage2020 220520 Twitter update

#BAE173 #Lee Hangyul #Hangyul #fansite taken #TONY NAM #Water's Way #220520 #idol korean class #intersection: blaze

6 notes · View notes

alittlecutemeow · 2 years

Text

"Thật kỳ lạ là ta có thể loại bỏ mọi dấu vết của cuộc đời một con người khỏi một ngôi nhà nhanh đến mức đấy. Mất quá nhiều thời gian để lưu lại dấu ấn của mình lên một căn nhà, và quá ít thời gian để xoá nó đi."

(Tony Parsons, Cha và con; Nguyễn Liên Huong dịch)

#tony parsons #cha và con #nxb lao động #nhã nam books #miscellaneous things #trích dẫn #book quotations #calligraphy

1 note · View note

heaven-one · 4 months

Text

New York City, 23 April 1985 at Mr. Chow restaurant: Michael Heizer, David Hockney, Leroy Nieman, Dennis Oppenheim, Stefano, Bill Wegman, John Chamberlain, Andy Warhol, Julian Schnabel, Armand Arman, Alex Katz, Keith Haring, Kenny Scharf, Tony Shafrazi, Red Grooms, Jean-Michel Basquiat, Francesco Clemente, Robert MappleThorpe, Ronnie Cutrone, Sandro Chia. Plus: Nam June Paik, Jennifer Barlett, Jack Goldstein, Jenny Holzer, Barbara Kruger, Les Levine, Sol Lewitt, Marisol, Peter Max, Meredith Monk, Larry Rivers, Survival Research Labs (Mark Pauline, Mat Heckert, Eric Berner), Mark van den Broek, Tom Wesselman and Greer Langton. © Michael Halsband /Landov

8 notes · View notes

phantomhunting · 21 days

Text

THE KING OF FNAF?

Read of AO3

< this is Chapter 1 >

disclaimers: This all takes place much after the events of each canon, Aftons & Emilys meet Fnaf: the musical, This is based off the gacha Fnaf concept of aftons meet past/future/au/canon/etc, This fanfic features my personal headcanons & theories and a Fnaf AU alike to gacha AUs (aftons can transform into their animatronic form, aftons have ther abilities, illusion discs make them seem normal, Ennard, etc) there's no need to get mad if you disagree with stuff, There's some canon-typical violence, And there's two ships (Nate x Mark, Michael x Jeremy Fitzgerald)

"Liz please I need to get some sleep before my shift toni-" right as Michael finished his

sentence, the doorbell rang. Elizabeth walked over to the door, turning on her illusion disc

and kicking any visible bloody appendage out of sight. She opened the door and stared down

the men outside with her big green eyes. "Who the fuck are you?" She asked, forgetting she

appears as a child. "Wow! No need to curse!" the man with the dyed hair exclaimed, "I'm

Mark, this is Nate, and this is... Uhh what's your name again?" He turned to the man in the

purple hoodie. "AJ!! ITS AJ!! IS IT REALLY SO HARD TO REMEMBER?!" He screeched,

it hurts Elizabeth's ears. "Shut up, stop shouting like a 5 year old, who's the last guy?" She

asked, pointing at the man in the bloody suit. "That man goes by many nam-" Mark started,

but was cut off by that same man. "Matt, or Scott, or William, or Dave, or evil dirtbag with a

chainsaw, or phone gu- okay yeah that's a lot of names. Most people just call me Matt

though" he chuckled, Lizzy raised an eyebrow. "Why are you here?" She asked, not wanting

to deal with adults right now. "Well, our car broke down and we need a place to stay..." Nate

started, "...and your house seemed more welcoming than your neighbour's, we were kicked

off the property" Mark finished. Elizabeth stared at them for a moment, confused, and then

turned to the inside of the house, "MIKE! THERE'S PEOPLE AT THE DOOR THAT WANT

TO STAY!" She shouted, hoping her brother heard. A bang was heard from the vents above

her, followed by a soft, robotic 'fuck'. "Enn, you have to stop spying on people from the

vents" she shook her head. Mark and Nate looked at each other, worried if they made the

right decision. After a few seconds, a man barely resembling Michael walked in to the room.

"Mike, this is Mark, Nate, Matt, and uhh-" Liz started to explain, but forgot the purple

hoodie-d guy's name. "AJ!" he exclaimed in anger. "James, exactly what I said. Anyways

they want to spend the night here because their car broke or something" she continued.

Michael thought for a moment, staring at a hidden blood spot on the wall, slightly terrified of

how that might go. "You know what? I'm sure dad will appreciate some guests, and I'm sure

Ennard will love it too" he said finally, winking to Liz, implying the four guests will not

leave the house unless it be in ghost/soul form. AJ started to shiver, it was getting cold

outside. "Come on in!" Michael smiled wide, fixing his loose tie which had his illusion disc

in it. The fours walked in and Lizzy closed the door. She went to the kitchen because she was

hungry and left the group and Michael all alone. Michael led them to the living room, which

was luckily empty. He took out his phone and texted the family group chat (which had very

little messages in it) "guests over, get En to clean up all the rooms and leave the vents, get

him his illusion disc too. C, get yours, it's on dad's table in the workshop. Dad, please don't

murder them. Liz, get mom and make some dinner, they probably need to eat. And under no

circumstances will any of you be talking about the past!! We are the Schmidt family until

they leave tomorrow morning." He sent the message and sank on the couch next to Mark. He

noticed two pins mark had on his shirt, one read "Freddy Fazbear's pizzaria security" and

they other was a bisexual pride flag. Mike raised an eyebrow, "you wor- uhh you like men

and women?" He thought it might be easier to approach that subject first. "yeah- I mean I

have a boyfriend" Mark pointed to Nate, who was chatting with AJ. "Ohhh, cool! I'm gay,

and I have a boyfriend too" Mike responded, wondering what Jeremy was doing right now.

"Nice" Mark pulled his phone, bored. His phone's wallpaper was him, Nate, a weird plushie

version of Freddy, Bonnie, Chica, and Foxy on the background of a burned building with a

sign reading "Freddy Fazbear's pizzaria" in big letters and "get some Freddy-filled fun

today!" In a smaller font. Mike cringed at that slogan, ""don't ask as about our kids" was a

better one" he thought to himself. He wanted to ask about the job because he never saw Mark around, and he knew literally all of the workers at Fazbear entertainment's places. Besides,

those looked nothing like the animatronics from the actual locations, and that building didn't

look like any location! He was confused and concerned. "You uhh.. you work at Freddy's?"

He asked quietly, afraid of the answer. "Oh, uh, yeah, I'm a- or well, I WAS a nightguard

before this psycho burned his own place down." Mark chuckled and pointed at Matt, which

concerned Michael so much more. Freddy's locations belong to either his dad or his dad's

"friend", not this random dude! "I thought the owners were William Afton, Dave Miller, and

Henry Emily?" He said confused, attempting to sound normal. "Those are all his nicknames"

Mark chuckled again.

Before Michael could say anything further, William walked through the front door, looking

exhausted and with a big stain of blood on his clothes. "It rained today." He said through

gritted teeth, still in pain from the springlocks. Michael burst out laughing, glad his dad got

springlocked again. Mark stared at the blood with wide eyes and internal panic, Nate and AJ

did the same. Matt looked for a moment, then made a face of understanding, "you work with

springlocks too?" He asked, rolling his sleeves up to reveal scars from his old springlocks

suits. "Yep" William unbuttoned the two top buttons of his shirt, revealing deep scarring from

countless springlocks failures. "Oof, that's rough buddy" Matt responded as he got up and

reached his hand for a handshake, "Matt, or Afton, nice to-" but he was cut off by Michael

and William. "AFTON?!" they screamed in unison, shocked at this discovery.

4 notes · View notes