#ρομαντικός

[christinablueblog]

Με εμάς τους ρομαντικούς τι θα γίνει ρε παιδιά;

Θα μας πηδάει η ζωή με το έτσι θέλω;;

#ρομαντικός #συναισθηματικός #συναίσθημα #σκέψεις #ζωή #for you

[allo-frouto]

Φρουτάκι που να σε φιλήσω πρώτα

Μέτωπο.

#<3 #πρόσεχε #γιατί #γίνομαι ρομαντικός #ουφ #χιχιχι

[nevriasmenos]

Ρομαντικός

#tumblr #athens #greece #greek quotes #greek #greek posts #photos #photography #athens city #αθηνα #greek tumblr #photoshoot #love #all cops are bastards #love quotes #i love you #beer #tattoo #λεξαρος #chat #mcdonalds

[mysterydark]

«Δεν είμαι συναισθηματικός, είμαι ρομαντικός, όπως είσαι κι εσύ. Η ιδέα είναι, ξέρεις, ότι ο συναισθηματικός άνθρωπος πιστεύει ότι τα όμορ��α πράγματα θα κρατήσουν. Ο ρομαντικός άνθρωπος διατηρεί μια απελπισμένη αβεβαιότητα ότι δεν θα κρατήσουν.»

Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ – Ο ρομαντικός άνθρωπος

[24 Σεπτεμβρίου 1896 – 21 Δεκεμβρίου 1940]

#library #nature #food #anime #greek posts #sports #greek #greek quotes #poets on tumblr #poetry

[gatomhtera]

Αθεράπευτα Ρομαντικός Φοιτητής.

- Θανάσης Κωνσταντόπουλος

#greek blog #greece #mine #γρεεκ τυμβλρ #greek posts #bookblr #book quotes #greek art #stixakia #valentines day

[theos-kai-kratos]

Είσαι ρομαντικός;

[justforbooks]

«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ όπου ο κήπος του Γκαίτε σχεδόν συνορεύει με το Μπούχενβαλντ: όπου το σπίτι του Κορνέιγ βρίσκεται δίπλα στη πλατεία που η Ζαν Ντ’ Αρκ γνώρισε το αποτρόπαιο τέλος της» γράφει ο Τζορτζ Στάινερ με τη σοφία του ανθρώπου που είχε προ πολλού εντρυφήσει στις πιο μύχιες όψεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, μιλώντας για τις απόλυτα αντιφατικές όψεις του. Η παιδεία και ο ανθρωπισμός διαμορφώθηκαν στο κέντρο του ευρωπαϊκού πνεύματος ακριβώς για να γνωρίσουν την πλήρη κατακρήμνιση και πάλι στο εσωτερικό του, ύστερα από το Ολοκαύτωμα αλλά και σήμερα, εξαιτίας της ισοπέδωσης που επιφέρει ο άκρατος ωφελιμισμός.

Τις μεγάλες αντιφάσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, που δόξασε την παιδεία και την ποίηση, για να τις ακυρώσει με τον πιο βάρβαρο τρόπο, εξετάζει ο Τζορτζ Στάινερ στη δέκατη διάλεξη Nexus του ομώνυμου περιοδικού και ινστιτούτου που είχε δώσει το 2004 στο Άμστερνταμ και μόλις κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Δώμα με τίτλο «Η Ιδέα της Ευρώπης», σε άρτια μετάφραση του Θάνου Σαμαρτζή, θέτοντας παράλληλα το καίριο ερώτημα σε τι ακριβώς συνίσταται και κατά πόσο υπάρχει ακόμα η ιδέα της Ευρώπης.

«Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη μακρές πορείες. Οι στρατιώτες του Αλέξανδρου έκαναν πορεία ‒με άλλα λόγια περπάτησαν‒ από την Ελλάδα μέχρι τα σύνορα της Ινδίας και τη λιβυκή έρημο. Η “Ανάβασις” του Ξενοφώντα παραμένει κλασικό έργο της απελπισίας, της εξάντλησης και της αντοχής του πεζικάριου σε μια καταναγκαστική πορεία προς την επιβίωση», αναφέρει ο Στάινερ στην αρχή κιόλας της διάλεξής του, για να τονίσει όχι μόνο την περιπετειώδη και μακρά διάσταση του ταξιδιού του ευρωπαϊκού πνεύματος αλλά κυρίως για να θέσει τις αρχές της ταυτότητάς του, η οποία είναι ταυτόχρονα αρχαιοελληνική και ιουδαιοχριστιανική.

Όσο για την πορεία της διαμόρφωσης και της αποσύνθεσης του ευρωπαϊκού πνεύματος, αυτή δεν ενέχει μόνο τον χαρακτήρα μιας διαρκούς περιπλάνησης αλλά και την απολυτότητα και τον παραλογισμό ενός αληθινού πάθους που συνοψίζει την ολότητα του ίδιου του βίου. Πρόκειται για το πάθος της διαρκούς αναζήτησης που δεν εγκαταλείπει τον στοχαστή ποτέ.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Στάινερ, όπως αντίστοιχα και ο Χέρμαν Μπροχ, ένας λογοτέχνης που είδε σε βάθος τις αρχές και τη μακρά πορεία της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και την αντίστοιχα συντριπτική της πτώση, ήταν ένας μελετητής που ως γνήσιος ρομαντικός δεν έπαψε να αναζητά το απόλυτο, επιμένοντας πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πρέπει να αναπληρώσει ταυτόχρονα όλες τις αρχές του στην ολότητά τους, αν θέλει ακόμα να ελπίζει. Η αντίστοιχα απόλυτη άρνηση που εξέφραζε το «υπάρχει αφθονία ελπίδας, αλλά όχι για εμάς» του αγαπημένου του Φραντς Κάφκα, όπως και κορυφαίων άλλων λογοτεχνών, απασχολούσε τον Τζορτζ Στάινερ μέχρι τέλος.

Αλλά, πάλι, δεν ήταν ο Φλομπέρ εκείνος που έκανε την κεντρική του ηρωίδα, τη μαντάμ Μποβαρί, να καταρρεύσει όταν συνειδητοποίησε την απουσία κάθε αξίας, και τελικά να αυτοκτονήσει όταν βίωσε το κενό που υπήρχε στην άδεια από νόημα πορεία της ζωής της;

Το ότι η απελπισία, όπως και η μοναξιά, είναι καίριο χαρακτηριστικό των σκεπτόμενων ανθρώπων είναι κάτι που τονίζει ο Στάινερ επανειλημμένα σε μνημειώδη δοκίμιά του, όπως τα «Αρχεία της Εδέμ» (από τα «Αξόδευτα Πάθη», μτφρ. Κατερίνα Σχινά, Νεφέλη), αν και το ότι όλοι οι σπουδαίοι στοχαστές αποσύρονταν στη μοναξιά τους (ο Μοντένι στον πύργο του, ο Κίργκεγκορ στο δωμάτιό του, ο Νίτσε στις περιπλανήσεις του) δεν σημαίνει ότι δεν είχαν ανάγκη την κοινωνική βάση ενός κοινού οράματος για να διαπρέψουν.

Αυτό είναι εν τέλει για τον Στάινερ συνώνυμο με την κοινή μοίρα που συναντά κανείς στις αρχές του αρχαιοελληνικού και εβραϊκού πνεύματος, γι’ αυτό και οι θαμώνες της αρχαίας αγοράς τελικά μετεξελίχθηκαν στους θαμώνες των σύγχρονων καφενείων. Η συνύπαρξη των ανθρώπων είναι το απόγειο της σύγχρονης διυποκειμενικότητας, της αλήθειας της πόλης, μια θέση την οποία κάλλιστα θα ασπαζόταν ένας άλλος καίριος μελετητής του σύγχρονου ευρωπαϊκού πνεύματος και λάτρης των καφενείων, ο Κλαούντιο Μάγκρις.

Είναι, μάλιστα, ο τελευταίος που θα συμφωνούσε, επίσης, με τον Στάινερ στο ότι είναι δύσκολο να ξανασκεφτεί κανείς το ευρωπαϊκό πνεύμα μετά το Ολοκαύτωμα, κάτι που επεσήμαναν με καίριο τρόπο τόσο οι εκπρόσωποι της Σχολή της Φρανκφούρτης όσο και ο ποιητής Πάουλ Τσέλαν. Πολύ εύστοχα ο Στάινερ υπενθυμίζει ότι, μη μπορώντας να αντέξει το βάρος αυτού του ερωτήματος, ο Τσέλαν προβαίνει τελικά στο απονενοημένο διάβημα, επιλέγοντας ωστόσο ένα συγκεκριμένο σημείο του Σηκουάνα, που δοξάστηκε στη σπουδαία μπαλάντα του Απολινέρ, για να αυτοκτονήσει, ξέροντας ότι το τελετουργικό είναι η απόλυτα δοξαστική πράξη που δίνει νόημα ακόμα και στον ίδιο τον θάνατο.

Είναι αυτή η μεταφορική δύναμη εν τέλει που απαντά στο καίριο ερώτημα το οποίο θέτει εκ νέου ο Στάινερ στη διάλεξή του για την Ευρώπη, λίγα χρόνια πριν από τον δικό του θάνατο: «Ποιο είναι το νόημα; Τι να προσθέσει οποιοσδήποτε από εμάς στα μεγαλεία του ευρωπαϊκού παρελθόντος;”».

Επομένως, στο ερώτημα κατά πόσο επήλθε το τέλος του ευρωπαϊκού πνεύματος ο Στάινερ απαντά όχι ανατρέχοντας σε ιστορικά δεδομένα, αφού αυτά είναι περασμένα και νεκρά, αλλά θέτοντας εκ νέου τα αξιώματα που έχει αναδείξει η ίδια η Ευρώπη και οφείλει να οριοθετήσει ξανά στο σωστό τους εύρος: ορίζοντας το καφενείο σε ανθρώπινη κλίμακα, αναδεικνύοντας τις πόλεις ως σημεία αναφοράς κάθε περιπλανώμενου που αναζητά το παρελθόν και την παράδοσή τους, δίνοντας όνομα σε κτίρια και πλατείες, εξελίσσοντας την αρχαιοελληνική και ιουδαιοχριστιανική παράδοση και σκέψη και, τέλος, εκφράζοντας την αγωνία για την κοινή της μοίρα, έστω και ως αναπόφευκτο τέλος που ο Χέγκελ διέγνωσε ως δειλινό που έριχνε τη σκιά του στην ιδέα και στην ουσία της Ευρώπης ακόμα και τις ώρες του μεσημεριού.

Όλα αυτά συνιστούν το μυστικό που μοιραζόμαστε όλοι από κοινού, ένα θεμελιώδες αξιακό πλαίσιο αναφοράς που έχει ως κεντρικό περιεχόμενο την κοινή παιδεία και όχι τη στείρα απόκτηση γνώσεων. Η κοινή παιδεία ως κατάκτηση δεν εκλαμβάνεται από τον Στάινερ με την έννοια ενός εκπαιδευτικού μοντέλου στο οποίο καλούμαστε να προστρέξουμε όλοι αλλά ως μια μορφή ιερής μανίας, πέρα από κάθε σκοπό και χρησιμοθηρία, σαν αυτή την πλατωνική μανία που καταλαμβάνει τον ακάματο κυνηγό της γνώσης που ήταν και ο ίδιος.

Επομένως, στο ερώτημα του πώς επαναδιαπραγματευόμαστε την ουσία και το όραμα της Ευρώπης λίγο πριν από το σκότος μιας αυτοκτονικής απανθρωποποίησης η απάντηση είναι ορίζοντας ξανά τις κεντρικές της αξίες και να ξαναβλέποντας την αλήθεια της αρχαιοελληνικής της θεωρίας, δηλαδή τη μη χρησιμοθηρική της σκέψη υπό το φως άπειρων δυνατοτήτων. Αρκεί να δούμε την «ελληνική αντίληψη ως σύνολο και ιδιαίτερα αυτήν τη σοφόκλεια αντίληψη –τον μεγάλο μονόλογο προς τον ήλιο στον “Αίαντα”– που συνδέει στενά το φως με τη ζωή», έγραφε ο Στάινερ χαρακτηριστικά στις «Αντιγόνες» (μτφρ. Πάρις Μπουρλάκις, Καλέντης), για να αντιληφθούμε πως η γνώση δεν είναι κάτι πέρα από τη ζωή αλλά ταυτίζεται μαζί της.

Το να είσαι ζωντανός δεν είναι μονοδιάστατο αλλά «σημαίνει να βλέπεις το φως του ήλιου και να σε βλέπει κι αυτό». Και αυτοί που μιλούν στοχαστικά για τον θάνατο, ακόμα και της ίδιας της Ευρώπης, όπως ο Στάινερ, είναι αυτοί τελικά που βλέπουν πιο έντονα και πιο δυνατά το φως, το οποίο ευτυχώς δεν έχει πάψει να αχνοφέγγει στο βάθος της σκέψης μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Η ιδέα της Ευρώπης #Τζωρτζ Στάινερ #book review

[peponotsipaki]

“Είσαι πολύ ρομαντικός χαρακτήρας.”

#love #happy #nature #romance #love life

[insomekindaofdrug]

"Το τσιγάρο καίει λάμψη στο σκοτάδι, σαν τον έρωτα που καίει μέσα στην καρδιά μου. Το τσιγάρο είναι ένας ρομαντικός σύντροφος, σαν τον έρωτα που είναι πάντα εκεί για να σε στηρίξει. Και όπως το τσιγάρο καίει σιγά-σιγά, έτσι και ο έρωτας μας καίγεται στην καρδιά μας, αλλά ποτέ δεν σβήνει. Το τσιγάρο και ο έρωτας είναι δύο πράγματα που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά, και που μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί."

[hlektras-world]

Είμαι απλός όχι απλοϊκός , είμαι αφελής όχι χαζός

Δεν είμαι κόκκινος μα ροζ, καταστροφικά ρομαντικός..

Bloody Hawk

#rap #bloody hawk #greek rap #lyrics #ραπ στιχοι

[1wann4]

Είμαι η πιο ανασφαλής πουτάνα, αγάπες μου

Κάντε μου έρωτα ένας-ένας ή και όλοι μαζί, δεν έχει σημασία

Αρκεί να ‘μαι το μόνο αντικείμενο του πόθου μες στο δωμάτιο

Κάνει κρύο εδώ μέσα

Αγκαλιάστε με, γαμώ την παναγία σας

Σήμερα είμαι πεντακάθαρος

Κοιτάχτε τι όμορφα που ‘χω ντυθεί

Γράφω και ποιήματα και μουσική

Πως μπορεί κάποιος να μην μ’ αγαπάει;

Είμαι ωραίο παιδί, δεν είμαι;

Ας μην είμαι ο καλύτερος, δεν με πειράζει

Μόνο πες μου ότι έχω κάτι ξεχωριστό

Δεν αντέχω άλλο ανταγωνισμό

Λίγη αποδοχή ζήτησα

Απλή κι αθώα αποδοχή, και ως εκεί

Μ’ απασχολεί κι η πολιτική

Κι είμαι ανήσυχος μέχρι εκεί που με παίρνει

Είμαι κενός στ’ αλήθεια, μα δεν στο λέω

Αν καταλάβεις πως μοιάζουμε τελικά μπορεί και να με παρατήσεις

Σκληροπυρηνικά ρομαντικός γιατί η ελπίδα είναι γοητευτική

Και το μόνο τίμημα για να μ’ αγαπήσεις

Ελπίζω να μην σε κούρασα

Είσαι ακόμα εκεί;

Σ’ αγαπάω. Εσύ;

Jolly Roger

01(κενο)

#jolly roger #01 #greek rap #γρεεκ ραπ #ραπ #γκρικς #greek rp #γρεεκς #γ��ικ ραπ #γρεεκ χιπ χοπ #ραπ στιχοι #ελληνικοί στίχοι #ραπ στίχοι #γρικ ταμπλρ #γκρικ ταμπλερ #τον αγαπάω #ρομαντικό

[nofuckinlabels]

Υπάρχει ένας Ιαπωνικός μύθος της "αόρατης, κόκκινης κλωστής", ένας θρύλος που σχετίζεται με τη μοίρα και το πεπρωμένο. Εξηγεί τα μυστήρια της ζωής με έναν τρόπο που δείχνει ιδιαίτερα πιστευτός, αλλά ταυτόχρονα και ρομαντικός.

Ας υποθέσουμε ότι το σώμα μας είναι διάφανο κι ας κλείσουμε τα μάτια μας για να "δούμε" την πολύπλοκη, ατελείωτη εικόνα των αιμοφόρων αγγείων, που συνδέει όλα τα μέρη του σώματος. Oλόκληρη η  ύπαρξή μας οφείλεται  σε αυτά τα αιμοφόρα αγγεία. Υπάρχει ένα αγγείο που συνδέει την καρδιά με το μικρό δάχτυλο, το οποίο "εκπροσωπεί" την καρδιά μας...

Για αυτόν τον λόγο, σε πολλούς πολιτισμούς, όταν δυο άνθρωποι κάνουν ανακωχή ενώνουν τα μικρά τους δάχτυλα.

Σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση, αυτό το νήμα που προέρχεται από την καρδιά δεν τελειώνει στην άκρη του δακτύλου, αλλά  συνεχίζει με την μορφή μιας αόρατης κόκκινης κλωστής, η οποία "ρέει" από το μικρό μας δάχτυλο και ενώνεται με τις κόκκινες κλωστές των άλλων ανθρώπων.

Δύο άνθρωποι, λοιπόν που συνδέονται με αυτόν τον τρόπο συνδέονται μεταξύ τους με την ίδια μοίρα. Είναι αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα συναντηθούν, ό,τι κι αν συμβεί. Ανεξάρτητα από το χρόνο, τον τόπο ή τις διαφορετικές συνθήκες της ζωής τους. Θα βρεθούν και αυτή η συνάντηση θα επηρεάσει βαθιά και τους δύο. Μπορεί αυτές οι κλωστές να τεντωθούν και να μπερδευτούν ώστε να αναβληθεί η "ένωσή τους", αλλά οι δεσμοί δεν θα σπάσουν ποτέ.

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ένα παιδί μετρούσε τα άστρα Ένα άλλο προσπαθούσε να πιάσει τις χιονονιφάδες Και ένα άλλο πιο πέρα χάζευε τις σταγόνες απτό παράθυρο του Ίδια συνθήκη άλλο φαινόμενο Κάποτε με κοίταξαν στα μάτια Άλλοι στον κώλο Και άλλος στο χαμόγελο της ψυχής Ίδια συνθήκη άλλο φαινόμενο ξανά  Άλλες εντυπώσεις, συμφέροντα και πράξεις έκαναν  Άλλο ενδιαφέρον, χρόνο και ρόλο έπαιξαν Εσύ επέλεξες αλλιώτικο παιχνίδι, διασκεδαστικό, με ρίσκα και ρίγη Έκατσες και έφτιαξες δικιά μας συνθήκη και μέσα της πέταξες το πιο ισχυρό φαινόμενο Σα 2 σταγόνες να μοιάζουν, να ενώνουν και διχάζουν Με ρώτησες αν μπορώ να ερωτευτώ ξανά Σου είπα πως μπορώ να γράψω 100 ποιήματα... Για τον τρόπο που χαμογελάς κάθε φορά που προσπαθώ να γίνω λιγάκι πιο ρομαντικός Για το ότι ποτέ δεν σε είδα ως αντικείμενο μας ως άνθρωπο γεμάτο συναίσθημα... Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τα πανέμορφα σου μάτια Που μήτε γαλάζια είναι μήτε πράσινα Μα ξεχωριστά τα κάνει ο τρόπος που με κοιτάς κ όχι το χρώμα τους Ένα παιδί μετράει τα άστρα μα θα ξεχάσει την ύπαρξη τους την στιγμή που θα αντικρίσει το άτομο που τον γεμίζει Όπως και εγώ ξεχνάω την ύπαρξη μου κάθε φορά που βλέπω τον απαλό αέρα να χαϊδεύει τα μαλλιά σου, με τον ίδιο τρόπο που θα ήθελα απόψε βράδυ να τα χαϊδεύω εγώ Και τόσο με στεναχωρεί η ιδέα πως μας χωρίζουν μέρες που στα μάτια μου μοιάζουν με αιωνιότητα Γιατί κάθε λεπτό μακριά σου μοιάζει με αιωνιότητα δεν στο κρύβω Μα παράλληλα μου υπενθυμίζει εκείνον τον λόγο που σε επέλεξα απ τη αρχή Ένα παιδί μετράει τα άστρα, τις μέρες, τις ώρες... Μα καταβάθος ξέρει πως ο προορισμός είναι εκείνος που μετράει Και όταν ο προορισμός μετράει, το ταξίδι γίνεται λιγάκι πιο γλυκό...

#dark soul #antikoinwnikos #h-xwra-twn-grammatwn #η-χώρα-των-γραμμάτων #η-χωρα-των-γραμματων

[atzatzoukalia]

εγω προς τον τουρίστα στην Ακρόπολη που γυρνούσε να με κοιτάξει και μου χαμογελούσε:πρόσεξε γιατί όταν παιζω το θέατρο γίνομαι ρομαντικός

[athensblacksheep]

Πιο πολύ μου λείπουν οι αναμνήσεις που δε ζήσαμε ποτέ .

Όλα όσα είχα σχεδιάσει να κάνω μαζί σου και έμειναν όλα στο ράφι μαζί με όλα τα όνειρα που έκανα και αδικαιολόγητα δεν δε βρίσκονται παρόν , όπως εσύ .

Ξέρω ακούγεται χαζό , ρομαντικό και μη ρεαλιστικό αλλά μια φορά στο τόσο μου βγαίνει αυτός ο εαυτός και είναι κρίμα να τον καταπιεσω για ακόμα μια φορά .

Ε λοιπόν σήμερα είμαι ρομαντικός, χαζός και ερωτευμένος με την ιδέα σου και τα όνειρα μας .

Σήμερα, που σαγαπω λίγο παραπάνω απ'ότι συνήθως...

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2022, 23:28

Δεν ξέρω τι να πω για την σημερινή μέρα. Μου αρέσει πολύ να σε τρελαίνω. Μου αρέσει να μιλάμε έτσι, μου είπες ότι σου άρεσε ο τρόπος που σου μίλησα σήμερα. Δεν το περίμενα ότι εγώ θα έλεγα κάποιες τόσο πρόστυχες λέξεις, αλλά είναι αυτό που είπα και σε ένα προηγούμενο κείμενο... Προκάλεσε με και θα σου μιλήσω όπως θέλεις.

Με είπες αγάπη σου σήμερα. Είχες καιρό να με πεις έτσι και μου φάνηκε περίεργο, αλλά μου είπες ότι για σένα δεν είναι περίεργο αφού σε τρελαίνω. Ακόμα κι όταν με λες γυναίκα σου... ρε φίλε με τρελαίνεις και μόνο που λες αυτές τις λέξεις. Ξέρεις πως νιώθω, ξέρεις ότι νιώθω ακόμα δική σου και ξέρεις πολύ καλά τι να πεις και πότε να το πεις για να με κάνεις να λιώνω. Και δεν ξέρω αν το κάνεις εσκεμμένα γιατί ξέρεις τι θα μου προκαλέσεις ή αν έτσι σου βγαίνει να μιλήσεις μερικές φορές, ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις όμως. Οτιδήποτε κι αν πεις ή κάνεις το κάνεις με τέτοιο τρόπο που σκέφτομαι "ναι ρε γαμώτο, για αυτό είμαι ερωτευμένη μαζί του, για αυτό μου έχει γαμήσει τόσο πολύ το μυαλό". Γιατί όπως κι αν έχει, δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από την εγκεφαλική καύλα.

Σου είπα ότι είσαι μόνο δικός μου και μου είπες ναι. Δεν ξέρω αν όντως είσαι μόνο δικός μου ή αν σου βγήκε εκείνη τη στιγμή και το είπες αλλά... αυτό εμένα μου δίνει μια ελπίδα παραπάνω. Ξέρω, σε ενοχλεί που σκέφτομαι έτσι και θέλεις να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Και δεν διαφωνώ, σου είπα θα δούμε. Έτσι όπως μου μιλάς, κάποια πράγματα που λες και με συγκεκριμένο τρόπο εμένα μου δίνουν ελπίδες. Δεν θέλω να κάνεις πίσω όμως. Δεν θέλω να σταματήσεις να μου μιλάς έτσι, ούτε θέλω να σταματήσεις να είσαι γλυκός, τρυφερός και ρομαντικός μαζί μου. Η κατάσταση μας είναι τέτοια που ό,τι κι αν γίνει τώρα εμένα μου αρκεί και το δέχομαι. Κι αν μόνο αυτό μπορείς να δώσεις για την ώρα, μου αρκεί. Αργότερα... αργότερα θα δούμε πως θα συνεχίσουμε. Προτεραιότητα έχει το τώρα μέχρι να βρεθούμε από κοντά.

Ήθελα να σου ζητήσω και σήμερα κλήση για να κοιμηθούμε μαζί, αλλά είπα καλύτερα να σε αφήσω να ξεκουραστείς. Δεν μπορώ να περιμένω να περάσουν οι ώρες για να μιλήσουμε ξανά. Ήδη μου λείπεις και έχει μόνο 29 λεπτά που πήγες για ύπνο. Τι θα κάνω με εσένα; Μπορείς να μου πεις που θα φτάσει αυτή η κατάσταση μας; Σε θέλω και με θέλεις και εσύ, αλλά... Μένουμε κολλημένοι σε ένα γαμημένο "αλλά" το οποίο μας κρατάει πίσω από το να είμαστε όπως θέλουμε.

#greek posts #greek texts #greek quotes #greek blog #greek tumblr #greek #ελληνικα #ελληνικα κειμενα #ελληνικο ποστ #ελληνικο tumblr #ερωτας #αγαπη #απωθημένο #γκρικ τεξτ #γκρικ ποστ