Tumgik
#Lo que alguien me ve haciendo..
juliaridulaina · 2 months
Text
Mimetisme mundial//World Mimicry//Mimetismo mundial
Allò que algú em veu a fer.., segurament farà el mateix.Aquesta és la dinàmica mundial actual dels éssers humans. Potser durant molt de temps hi ha hagut capteniment, ja sigui per la influència de la religió o per propi punt d’honor, però ara sembla que s’hagin deslligat tots els lligatges que mantenien a la humanitat una mica més humana. Ara sembla estar bé qualsevol comportament. Punt: Els que…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
full-thro4 · 1 year
Text
Acabo de enterarme(para nada re tarde) de que hay personas que ven el a×yuu(lo pongo así para que no aparezca en las busquedas que puras tonterías seguro voy a decir) como fanservice, porque yo creo honeyworks si nos da fanservice, pero la razón principal de por qué shippeo a l×l es por su relación sobre todo, sé que viendo los mv de haniwa no puedes ver todo sobre los personajes, pero canciones como yume fanfare, o mejor, samishigariya de la love serie, muestran que son las personas más importantes del otro, porque ellos realmente se entienden mejor que nadie(LAST STAGE TAMBIÉN NECESITO MV ES QUE ESA CANCIÓN ES DE ELLOS AAA, lean la letra, solo un favor-mentira-).
De hecho, si no te quieres quedar a ver sus mv para analizar, puedes leer sus eventos de hanipre(que son cortos, por favor lean el de kioto, ver a Aizo preocupandose porque Yujiro no llega y Yujiro llegando tarde porque estaba buscando lo que Aizo perdio, yo voy a llorar) o sus novelas, en las suyas(romeo y l&k) realmente puedes ver como se desarollo su relación enserio, no voy a hablar de esto, ya que aún no leí toda la de l&k (problemas de inglés, por favor entiendan), pero con lo que leí puedo decir que se preocupan por el otro y que el a×yuu no es fanservice. Ahora que lo pienso ellos tienen mejor desarrollo que parejas canon—
4 notes · View notes
castawaycherry · 3 months
Text
Alguien cómo tú- Parte 2
Warnings: creo que nada? mínimo angst?
Tumblr media
*Una semana después*
Hace unos días Enzo te había mandado la información de la fiesta que estaba organizando, te habías dado cuenta que la fiesta era en su departamento y tus nervios crecieron, nunca habías ido al departamento de el pero te emocionaba mucho.
La fiesta era en dos días y le habías pedido a fran que te acompañara de compras ya que no habías empacado más que ropa de trabajo y ropa casual para descansar, el rubio felizmente accedió, en las dos horas que llevaban de compras ya te había escogido el vestido perfecto, era un vestido rojo que abrazaba tus curvas perfectamente y contrastaba con tu tono de piel y tu cabello oscuro, por un momento te olvidaste de los gustos de Enzo y pensaste que le podrías gustar.
Después de ir de compras fran y tu decidieron ir a comer a un lugar cerca del centro comercial y descansar un rato las piernas y hablar de como les había ido durante el rodaje y sobre la fiesta.
*El día de la fiesta*
Por fin había llegado el día de la fiesta y tu estabas muy emocionada por pasar un rato con los chicos fuera del trabajo ya que todos ustedes se habían vuelto muy cercanos por todo el tiempo que pasaban juntos.
Fran y tu habían quedado en llegar juntos al departamento de Enzo, sabiendo que a Enzo le molestaba la impuntualidad te vestiste y te arreglaste rápidamente viéndote una última vez en el espejo contenta con como te veias, antes de que pudieras pensar mucho el timbre de tu departamento sonó y saliste corriendo abriéndole la puerta a Fran y saludándolo felizmente
"Nena te ves preciosa, Enzo es un idiota si no le gustas" te dijo Fran con una sonrisa y tu te sonrojaste y suspiraste
"Pero si sabes que no soy su tipo Fran, claramente le gustan modelos y rubias y yo soy lo opuesto a eso" dices tristemente, Fran te miró y te acarició el brazo suavemente
"Tu solo concéntrate en divertirte y pasar tiempo con nosotros que sabes que todos te queremos mucho nena"
Le sonreíste débilmente y ambos se encaminaron al departamento de Enzo, cuando llegaron la fiesta ya había comenzado y se escuchaba la música y la risa de todos, eso te calmó y recordaste lo que te dijo Fran y decidiste aprovechar la noche lo mejor que puedas.
Ambos entraron al departamento de Enzo y todas las miradas se posaron en ti y escuchaste un silbido que sabías que provenía de la boca de Blas y te reíste yendo a saludar al menor y a todos los demás, menos a Enzo que no estaba por ningún lado.
"Está en la cocina" te dijo Esteban viendo tu cara de confusión buscando al hombre y señalando hacia donde estaba su cocina.
Le sonreíste suavemente y le agradeciste, rápidamente yendo a la cocina para saludarlo.
Llegaste a su cocina y lo viste guardando un par de cervezas en su refrigerador, traía puestos unos pantalones de vestir color vino y una camisa negra que se pegaba a sus músculos.
Te tomaste un segundo viéndolo antes de entrar y saludarlo pero en eso viste que el se volteó viéndote y sonriendo
"Hola nena! que bueno que llegaste" dijo abrazandote y ofreciéndote una cerveza la cual aceptaste con gusto
"Obviamente! no me perdería esta fiesta por nada del mundo, lo sabes", el hombre te sonrió encaminandose a su sala y tu lo seguiste.
Habían pasado ya unas cuantas horas y todos ya estaban borrachos y bailando a una canción de soda stereo sonando de fondo, tu viéndolos de lejos dado que no te gustaba bailar y Enzo se dio cuenta de eso y se acercó a ti extendiendo su mano
"Qué haces ahí tan sola nena, ven a bailar ándale" dijo haciéndote puchero sabiendo que no te podrías resistir
"Sabes que no te podría decir que no Vogrincic" le respondiste agarrando su mano mientras un escalofrío recorría todo tu cuerpo por el contacto con su piel.
Enzo y tu bailaron un buen rato, claro si se le puede llamar bailar a lo que estaban haciendo cuando de repente empezó a sonar una canción más lenta, no supiste que hacer hasta que Enzo te jaló hacia su cuerpo pegandolos a ambos.
"No te preocupes, tu solo sigue mis movimientos" te susurró cerca del oído causando otro escalofrío pasar por tu cuerpo.
Le hiciste caso al hombre y te soltaste siguiendo sus pasos y recargando tu cabeza en su hombro. Cuando acabo la canción te diste cuenta lo cerca que estaban sus cuerpos y rápidamente te separaste de el corriendo a su baño dejándolo un poco confundido y preocupado por si te había incomodado.
Enzo debatió en seguirte y después de unos momentos te siguió al baño y te encontró llorando en la puerta y su corazón se rompió viéndote así pensando en lo que podría haber hecho para causar tus lágrimas. En ese momento escuchaste sus pisadas y te secaste las lágrimas rápidamente.
"Perdóname hermosa no quise incomodarte"
lo viste parado enfrente de ti con una expresión triste y rápidamente le contestaste
"No! nunca me podrías incómodar, es solo.., olvídalo no es importante" le dijiste tragandote todas tus inseguridades
"Claro que es importante preciosa, no me gusta verte así" dijo tristemente
"Lo prometo Enzo no te preocupes"
Viendo que no querías hablar del tema ya no volvió a preguntar nada y sólo te abrazó y tu te derretiste en sus brazos.
CLIFFHANGER UNA DISCULPA, prometo que se va a poner más interesante pronto, esperen la siguiente parte mañana!
84 notes · View notes
vanehl13 · 1 year
Text
….. 2022
No se como comenzar a escribir lo que siento en este momento,lo que si sé es que no quiero perderte, tu cambiaste mi vida por completo, me hiciste ver el mundo de una manera distinta, es algo que nunca podré expresar con simples palabras, es un sentimiento que no tiene nombre, ni descripción, sólo se que eres maravilloso y especial para mi. Me hiciste ser mejor personas cada día, cuando despierto lo único que pensaba era en ti, todo el día me pasaba pensando en cómo estás, si estás bien , si comiste o en qué estarás haciendo, sé que no soy la mejor persona que hayas podido conocer, y se qué hay mejores que yo, pero quiero que sepas que yo siempre te estaré apoyando en cada momento, aún cuando sientas que estás mal, siempre me quedaría a tu lado, daría todo de mí para que tengas lo mejor.Perdóname, sé que no soy la persona perfecta. Perdóname por insistir en algo que me has dicho en todos los idiomas que no puede ser. Perdóname por amarte tanto y querer darte lo mejor de mi. Perdóname por todas las veces en las cuales me enojé por estupideces, por las veces en las que canalicé mi estrés en ti y minimicé tus sentimientos. Perdóname por haberte hecho sentir insuficiente aunque sea una vez, nadie merece sentirse así cuando lo intentaba constantemente. Perdóname por lo errores cometidos, soy un ser humano pero asumo los errores que cometí. Siempre perdí el orgullo aunque a veces no fuera mi culpa pero quería que estuviéramos bien. Perdóname por hacerte mi prioridad y sentirme orgullosa de haberte tenido a mi lado. Perdóname por insistir, por luchar y por hacer todo lo humanamente posible para que funcionáramos. Perdóname pero no puedo dejar ir así como así a alguien a quien amo, perdóname por amarte tanto.Sinceramente, aún me quedan cosas que contarte, aún me quedan recuerdos de nosotros que conversar, aún anhelo despertar todos los días junto a ti.✨
Mi inseguridad era tan grande , que no me permitía sentir que alguien podía amarme, era sentir que tú eras demasiado para mi y a pesar que me digieras que me querías y lo demostraras yo no creía ser suficiente, era un poco constante decirte o preguntarte que si en verdad me amabas.
Mi mayor problema fue no poder expresarme bien, y cuando lo hacia ,lo decía de mala manera, y siempre explosiva, paso el tiempo y se genero una discusión, te acuerdas el día que subiste a mi casa cuando te dije que quizás lo mejor era terminar o darte a entender eso y dijiste que “No voy a dejar a la persona que amo, a la persona que me devolvio la felicidad, a la que me saco un sonrisa luego de tanto tiempo apagado”aun nos queremos? , yo te quiero demasiado, y yo se que podría mejorar y estar bien, se que encontré una forma en como dejar mis inseguridades, y se que si tu te quedarías esta ves todo seria mejor, porque te amo, porque te amo como nunca amare a nadie, porque marcaste mucho en mi vida, en mi corazón , en mi alma, una parte mía se ira contigo, una parte tuya se quedara conmigo, a ti extraño demasiado, extraño tus mensajes,tus problemas y tus acciones de amor, tus locuras,tus risas, todo lo que me diste, todo eso que yo también di, la forma tan apasionada con la que actúe contigo, me hace siempre pensar en que no quiera perderte, me hace dar cuenta que no me importa si existen mejores personas , yo solo te qiero a ti…
No se como decírtelo se como hablar contigo aunque me cueste, pero no se como volverte a convencer a volver a intentarlo, mmm…. o quizás ya tomaste una decisión y no quieras volver de forma definitiva, porque no fue malo, fue muy bonito lo nuestro, fue hermoso ,simplemente amarlo, nunca hubo una infidelidad, nunca hubo pleitos innecesarios celos ni nada malo, tan solo mis inseguridades que nunca supe como controlarlo .📉
Quiero que sepas que te adoro con todo mi corazón, el amor que siento por ti es tan grande que no cabe en mí, te aseguro que es un amor puro y sincero, siempre serás un momento de mi vida al que buscaré regresar y revivir. Sin ti, no sería quien soy hoy, hemos crecido, madurado y aprendido mucho en esos meses . Y nunca jamás cambiaría todo eso que hemos vivido por nada del mundo. Nada vale más que el amor que me tuviste y el que yo te tengo, aunque tu quizás piensas distinto. Pero para mí, tu eras mi todo, la persona que más amo en este planeta. Estoy muy orgullosa de ti, de cada uno de tus logros, grandes y pequeños. Cuando algo te gusta, nadie tiene tu dedicación, tu esfuerzo, tu determinación. Dicen qué no tienes que ser el mejor en algo para triunfar pero déjame decirte que para mí, tú eres el mejor en cada cosa qué haces y te digo por qué? porque dejas una huella a donde quiera que vayas. Yo estoy segura de que en algunos años estaré celebrando tus logros, a lo mejor no contigo pero te aseguro que lo celebraré tanto, que estés donde estés, vas a sentir mi emoción. Eres mi mundo entero, gracias por darme tantos recuerdos que se quedan conmigo para siempre, gracias por escucharme hablar por horas de cualquier cosa, gracias por estar ahí para mí y no dejarme sola ni un minuto, gracias por tus consejos, consuelos y abrazos. Siempre te tendré presente, no hay palabras para explicarte lo agradecida que me siento contigo. Te amo y vales oro, gracias por tanta felicidad y por darme la oportunidad de pasar tanto tiempo contigo… tal vez en otra vida, seamos para siempre.Siempre estuvo la frialdad en mi en unos que otros casos … pero tú nunca te diste cuenta veces por ti dejaba de ser así para ser una niña cariñosa y melosa… hoy que te vas por que no creo q me respondas o cambias de opinión ya todo quedará en ti . Te agradezco, y no con un simple gracias, te agradezco con un abrazo, te agradezco con un té quiero, te agradezco con los recuerdos que tuvimos… recuerdos que para mi son importantes. Te agradezco con la sencillez con la que me conociste… te agradezco porque me enseñaste, me entregaste conocimiento, me entregaste saber… me entregaste un granito de arena para yo ser una mejor persona. Para ser esa futura persona que quiero lograr ser, esto no es un adiós así namas… es un hasta pronto, porque sé que pronto te veré brillar pequeña estrellita del cielo, sabes que te admiro y que día a día siento orgullo porque te levantas de tu cama, sigues tu camino, avanzas y creces… tanto que espero ser un poco similar a ti. Son cosas que jamás tuve la oportunidad de expresar por el miedo a asustarte y que te fueras, porque eres de las pocas personas que yo digo: “me gustaría que se quedara” pero yo no puedo obligarte… tampoco quiero obligarte a quedarte… estas palabras que escribo hoy y aquí son para decirte que vayas por el camino que vayas yo te apoyo y te acompaño. Y como dije antes no es un adiós cortante de jamás volver a vernos, es un hasta pronto, es un hasta que quieras volver a saber de mi, es un hasta que te vayas en busca de tus sueños y metas Te quiero ❤️ ; y te agradezco por todo lo vivido, por todo lo entregado… por el cariño que me tienes, por cuando me sentía mal llamarme y estar ahí para mi… Me acuerdo que tiempo atrás me dijiste que quizás no te merecía … porque no qerias dañarme. Pero créeme que tú no me dañaste; tú me enseñaste, tú me educaste, tú me hiciste crecer… pero quiero decirte algo, no tengas miedo a querer, ni mucho menos a que te quieran siempre todos dañamos a gente consiente o inconsciente pero siempre dañamos…
Me enseñaste que el amor, el cariño, es de mil maneras… tu tenías una forma totalmente contraria a mi, me di cuenta que tú lo expresabas con el tiempo que le dedicas a las personas, con muestras de afectos no tan directas. Pero igual quieres a la gente, igual le agarras cariño… y créeme que yo a ti, te quiero 💕, aunque a veces no te lo dijera…
Me acuerdo cuando me dijiste que querías que te dijiera algo que saliera de mi, tu estabas entre dormido… quizás ni te acuerdas, pero yo si… porque ese día me moría de ganas de decirte “gracias por estar en mi vida y que te quería; que en tan poco tiempo te volviste alguien súper importante en mi vida y casi indispensable” no lo hice… y te conté una historia mía y bueno con la cual te dormiste, porque según tú… te daba paz.
Ya otra noche, en la cual me sentía mal… te conté un poco y seguí hablando y hablando… hasta que me acorde que mi voz te relajaba, yo dije tu nombre unas cinco veces y claramente ya te habías dormido. Aproveche de decirte “te quiero y gracias por preocuparte cuando estaba mal, que yo esperaba hacer algo por ti para sacarte más risas… porque tenías una sonrisa muy linda”. Aún me acuerdo cuando la vi, más bien cuando te reíste… pero volviste a tu seriedad casi automáticamente… quien diría que me acordaría de aquellas cosas… cuando te vi sonreír, dije “este chico debería sonreír más al mundo y lo hice el tiempo que estuve contigo , se que mis actitudes te hicieron dudar quizás de lo mucho que te quiero ,pero créeme que mi amor por ti fue algo muy sincero y nada todo lo que no pude expresarlo en texto te lo dije en ese cuaderno sin contar la ultma hoja
Te deseo una feliz navidad y un próspero año nuevo espero que lo andes pasando súper lindo y si no es así llámame o bueno pases donde la pases y con quien la pases espero que te diviertas y la pases muy lindo ..
Te deseo un “te echo de menos”, te deseo abrazos de los que durán 
toda la vida cuando cierras los ojos.
Te deseo viajes y nuevos recuerdos.
Te deseo huracanes de emociones, que te hagan sentir.
Te deseo eso y mucho más por que se que te lo mereces .🌎
- y no,no te obligo a ser parte de esto a volver conmigo o amarme ,pero te hago saber que quiero contigo ,te dejo en claro que quiero intentarlo de nuevo para que no hayan malos entendidos sobre mis deseos o mis estúpidas esperanzas. Puedes aceptarme tanto cómo puedes rechazarme,y lo aceptaré, te prometo que lo haré.
Ya ahora si no te hostigo y si te llego a enviar 🤧 espero q lo valores
528 notes · View notes
flan-tasma · 6 months
Note
Freminet with a female reader who doeset often successfully express how much she likes him, but defends him from bullies or anyone who dares say anything mean about him. maybe a high school au?
💖~ I love high school AU because I never had a great adolescence but I watch a lot of series with cute teenage romances!
Warning: Nope now💖, blows, wounds, Fem!Reader | Google Translate sponsors me (it's a lie) If I made any mistakes in the english translation, I would be happy to read your comments! | Content in spanish and english
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Spanish:
Freminet es un muchacho tranquilo, reservado y muy independiente. No necesita de un compañero cuando hacen trabajos grupales en el salón aunque siempre termina haciéndolo junto a ti, puede quedarse dentro del salón todo el día hasta que es hora de ir a casa y nunca lo ves moviéndose mucho, por lo que es un blanco fácil para unos mocosos de preparatoria.
Freminet te conocía porque siempre tenías cara de odiar tu vida y querer morir. Si te hablaban responderías con una mirada molesta y una mueca en el rostro que mandaba un claro mensaje de "No disponible", pero eras solo eso, alguien gruñón, no una persona desastrosa o molesta. Por esas razones se le hizo fácil estar contigo, siempre en silencio absoluto y, a pesar de tu cara de "Cuidado con el perro", eras alguien amable con él, alguien que siempre le explicaba los temas que se le hacían difíciles, con quién hacía los trabajos grupales y con quién solía almorzar en un cómodo silencio. Te comparó con un perro, en su mente, no era capaz de decírtelo de frente por miedo. Siempre fuiste amable, leal, no mordías y siempre estabas ahí para él cuando se sentía triste. Eras un cachorro que le hacía compañía, lo ayudaba a sentirse mejor y ante sus ojos eras el mundo entero, la amabilidad, la mejor persona del mundo.
Por otro lado él tiene la imagen tierna de un chico tímido y eso a los matones les facina, siempre lo molestan y se burlan a sus espaldas. Lo notaste, todos lo notaron pero no querían meterse en un problema ajeno. Claro que trataste de hablar con esos matones, tratar de convencerlos para que lo dejen en paz y entiendan que sus actos eran inmaduros y estúpidos.
Pero claro, eso no funcionó.
Jamás pensó que te miraría algún día con los ojos furiosos, el uniforme de la academia de Fontaine descolocado y casi rasgado, tu cabello se pegaba a tu rostro por el sudor producto del esfuerzo que estabas haciendo al golpear al líder de los abusivos imbéciles hasta dejarle la cara roja y morada. Un espectáculo, como los que daban sus hermanos, pero en vez de rostros felices por ver magia eran un montón de personas reunidas bitoresndo para que le rompieran la cara al bándalo de preparatoria que se creía mucho y no podía hacer mucho contra una fiera que lo destrozaba sin piedad.
Necesitaron de dos profesores para apartarte del chico, el bullicio que se creó con las quejas y voces alarmadas hicieron que Freminet saliera de ahí lo más rápido posible, lo habías visto irse y no pudiste verlo hasta que cumpliste con tu castigo por pelear.
El día siguiente Freminet había pasado desapercibido para todos, la noticia del momento era que habían dos alumnos que pelearon hasta que uno fue llevado al hospital. A Freminet le tranquilizaba saber que mínimo tu no eras la persona que estaba lastimada, hasta que te vió entrar al salón con el rostro con curitas y el brazo derecho con vendas que protegían tus nudillos magullados por moler a golpes a alguien más. Tu paso firme lo hizo temblar, se mordió el labio inferior y se sintió muy pequeño en comparación de ti que te erguías orgullosamente mientras le tendrías algo. Su boina. La que se le había caído el día anterior cuando salió con prisa de la escena del crimen.
Casi te vio mover una cola, la sombra de una sonrisa tensa se asomaba por tus labios mientras tus ojos brillaban felices de tus acciones, sin una pizca de culpa a pesar de tener la piel lastimada y haber pasado por los regaños de tus profesores y padres. No eras una mala persona, no te dedicabas a odiar a las personas solo por existir ni eras amargo con los demás (no siempre, no ahora). Tomó la boina y se la puso sobre su cabeza con una sonrisa, notando que rascabas tu brazo con incomodidad y volvías a tu asiento mientras los demás susurraban sobre ustedes, cómo estaban juntos en esto, en el lugar donde querían estar.
Incluso cuando volvió el pobre bastardo que lo molestaba, no fue capaz de volver a ponerle una mirada encima a Freminet sin sentir que estabas ahí, gritando en silencio cuánto amabas a Freminet y que estarías dispuesta a romper huesos por él.
Tumblr media
English:
Freminet is a quiet, reserved and very independent boy. He doesn't need a partner when doing group work in the classroom, although he always ends up doing it next to you. He can stay in the classroom all day until it's time to go home and you never see him moving much, so he's an easy target for some high school brats.
Freminet knew you because you always had the look of hating your life and wanting to die. If someone spoke to you, you would respond with an annoyed look and a grimace on your face that sent a clear message of "Not available", but you were just that, someone grumpy, not a disastrous or annoying person. For those reasons it was easy for him to be with you, always in absolute silence and, despite your "Be careful with the dog" face, you were someone kind to him, someone who always explained to him the topics that were difficult, with whom he did group work and with whom he used to have lunch in a comfortable silence. He compared you to a dog, in his mind, he wasn't able to tell you straight out of fear. You were always kind, loyal, you didn't bite, and you were always there for him when he felt down. You were a puppy who kept him company, helped him feel better and in his eyes you were the whole world, kindness, the best person in the world.
He, on the other hand, has a tender image of a shy boy and the bullies love that, they always bother him and make fun of him behind his back. You noticed it, everyone noticed it but they didn't want to get involved in someone else's problem. Of course you tried to talk to those bullies, try to convince them to leave him alone and understand that their actions were immature and stupid.
But of course, that didn't work.
He never thought that one day he would look at you with furious eyes, the Fontaine Academy uniform out of place and almost torn, your hair sticking to your face from the sweat from the effort you were making when you beat the leader of the abusive assholes to leave him with a red and purple face. A show, like the ones his siblings gave, but instead of happy faces for seeing magic, there were a bunch of people gathered together to break the face of the high school bandit who believed himself to be a lot and couldn't do much against a beast that destroyed mercilessly.
It took two teachers to get you away from the guy, the noise that was created with complaints and alarmed voices made Freminet get out of there as quickly as possible, you had seen him leave and you couldn't see him until you completed your detention for fighting.
The next day Freminet had gone unnoticed by everyone, the news at the time was that there were two students who fought until one was taken to the hospital. Freminet was relieved to know that at least you were not the person who was hurt, until he saw you enter the classroom with your face covered in Band-Aids and your right arm with bandages that protected your bruised knuckles from beating someone else. Your firm step made him tremble, he bit his lower lip and he felt very small compared to you who stood proudly while you had something for him. His beret. The one he had dropped the day before when he left the crime scene in a hurry.
He almost saw you wagging a tail, the shadow of a tight smile appearing on your lips as your eyes shone happily at your actions, without a hint of guilt despite having broken skin and having gone through the scoldings of your teachers and parents. You weren't a bad person, you didn't hate people just for existing, nor were you bitter towards others (not always, not now). He took the beret and placed it on his head with a smile, noticing you scratching your arm uncomfortably and returning to your seat as others whispered about the two of you, how you were in this together, in the place you wanted to be.
Even when the poor bastard who was bothering him came back, he wasn't able to lay another glance on Freminet without feeling like you were there, silently screaming how much you loved Freminet and that you'd be willing to break bones for him.
65 notes · View notes
46snowfox · 2 months
Text
Diabolik Lovers Daylight Rejet Shop/Skit Dolce Tokuten: 「Lección Irrazonable♪」 [Ayato Sakamaki]
Tumblr media
Título original: 「理不尽レッスン♪」
//Traducción pedida en Ko-fi//
*suena la campana de la escuela* *están entrenando basquetbol en el gimnasio*
Ayato: ¡Así no! ¡Abre más las piernas! ¿Ves? Puedes hacerlo si lo intentas. Ahora baja tu cintura. ¿Por qué te distraes? ¿No escuchaste las órdenes de tu majestad? Si me escuchaste, entonces obedece. Rayos, me estoy tomando el tiempo de enseñarte porque eres extremadamente tonta y tomas esa actitud.
Ayato (1:02): Je, ¿de verdad? No parece que lo estés haciendo en serio. Eres muy poco sofisticada. Pff… Ay rayos, lo volví a recordar, cómo te veías al lanzar la pelota… Jajaja. ¡Claro que sí! ¡Todos en la clase se estaban aguantando la risa! Te veías tan tonta que el resto solo intentó no reírse. Sabía que eras mala en esto, pero jamás imaginé que pudieras ser tan torpe. ¿Cómo eres tan torpe si ni siquiera tienes pechos? De hecho, por eso mismo tu cuerpo debería ser ligero. Jaja, si te frustra, entonces intenta demostrarme lo contrario. Bien, adopta la pose que te dije antes e inténtalo.
Ayato (2:02): Abre tus piernas y baja tu cadera. Intenta lanzar la pelota en esa pose. No pongas fuerza de más, solo arroja la pelota. *la lanzas* ¿Qué fue eso? Ni siquiera alcanzó la canasta… Eres un caso perdido. ¡Cállate! ¡No me contradigas! Inténtalo de nuevo. ¿Acaso sostienes mal la pelota? Tu posición está bien. Vamos, en posición. Ah, ya veo, no estás colocando bien los brazos. Tienes que levantarlos más *mueve tus brazos*.
Ayato (3:01): Te estoy ayudando de esta forma porque no me entiendes con palabras, vamos, céntrate, céntrate. Esto no es la gran cosa… Cállate y déjame moverte como a una muñeca de trapo. ¿Te da cosquillas? Pues aguántate. Solo eres una pecho plano y te crees con derecho de quejarte por todo, engreída. ¿Y qué quieres que haga? Oh, ya sé, tengo una idea. Cambiemos de método. Jeje, enseñarte de forma normal es aburrido. Lanza la pelota como te dije, te observaré… Y por cada vez que falles succionaré tu sangre, ¿qué te parece? ¡Tonta! ¿Por qué pones esa cara de tonta? Lo mejor es darte una condición que te provoque nervios y motive a hacerlo bien.
Ayato (4:07): Es por eso que nunca lo haces bien, te falta motivación. ¡Soy un genio! De esta forma aprenderás a lanzar y yo me divertiré, ambos ganamos.  Me he tomado varias molestias ayudándote, es lo mínimo que me merezco. Acepta y déjame succionar en paz y si no quieres eso, entonces lanza bien una o dos veces. ¡Deja de quejarte! Vamos, lanza. Te ves más decidida que antes, debiste haberlo estado desde un inicio… Bien, ¡lanza! *lanzas y anotas*
Ayato (5:03): ¿Eh…? ¿Qué pasó? Antes no entraba… ¿Por qué ahora sí anotas? ¡Eso fue pura suerte! Es imposible que alguien que ni siquiera alcanzaba la canasta pueda encestar. Lánzala otra vez. *lanzas y anotas* Imposible… ¡Maldita sea! Esto no es divertido. ¡Otra vez pecho plano! ¡De nuevo! ¿Ah? ¡No fastidies! ¡Mi clase aún no acaba! ¡Que no se te suban los humos a la cabeza solo porque encestaste un par de veces! ¡De nuevo! ¡Lánzala otra vez! *encestas* Tch, que aburrido… ¿Por qué no falla…?
Ayato (6:03): Ya entendí, estás haciendo trampa, ¿no? ¡No mientas! Es imposible que puedas anotar tantas veces seguidas sin hacer trampa. Silencio, tú eres la loca. ¿Sabes qué le pasa a los tramposos?  Tú eres la que siempre dice que no hay que hacer trampa, que es algo malo. Cuando haces eso en un deporte se toma como un incumplimiento de  las reglas y recibes una penalización. *retrocedes* Jajaja, no escapes. Es tu culpa, así que no puedes negarte. Vamos ven aquí. *te atrae hacia él* Jajaja, ¿desde dónde debería succionar? No voy a detenerme, además, aunque te niegues tu cara… me dice que estás ansiosa.
Ayato (7:09): ¿Segura? Haré que te sientas bien… Maldita sea, cierra el pico, ¿qué importa si nos ven? *sonidos de pasos* Tch… Justo cuando estaba en la mejor parte… ¿Por qué te relajas? Nunca dije que no ibas a ser penalizada, solo digo que no te la daré aquí, pero cuando volvamos a casa te daré un duro castigo para compensar lo que no te hice aquí. De nada te servirá intentar huir, succionaré mucha de tu sangre, así que prepárate.
¿Te gustan mis traducciones? Puedes apoyarme en ko-fi nwn
43 notes · View notes
corazona-das · 2 months
Text
Capítulo 1
Pretty liars (toxic best friend) - Matías Recalt
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
———
Matías y tu eran mejores amigos desde los 15 años, se conocieron debido a que eran vecinos y compañeros de clase, siempre pasaban la tarde en la casa del otro, haciendo tareas o simplemente disfrutando de la compañia ajena. La conexión que tenían en aquel entonces era única, hasta llegaste a pensar que podía ser el amor de tu vida en un par de años más, pero claramente el destino no lo quiso así. Cuando cumpliste 18 le confesaste tu amor estando borracha, le explicaste que lo que te hacía sentir era de otro mundo y realmente pensabas que era mutuo, y él lo único que hizo fue darte un golpe de realidad diciéndote que no vuelvas a decir eso, qué jamás funcionaria algo entre ustedes. Nunca olvidaste esa parte de la conversación porque desde ahí su relación cambió completamente.
———
Te despertó el sonido de tu celular y al verlo notaste un sin fin de llamadas perdidas y muchisimos mensajes de tu mejor amigo, Matías. Para ti no era muy común que el te llamara por lo que se te hizo extraño; luego de cuestionarte le devolviste el llamado recibiendo solo un par de gritos desde el otro lado de la linea.
¿POR QUÉ TE SIENTES CON EL DERECHO DE HACERME ÉSTO¿ ¡¿QUÉ CARAJO ESTÁ MAL CONTIGO, NO VES EL QUILOMBO QUE OCASIONASTE?! —Alzaba la voz cada vez más y más.
Tu sin poder contestar, venías despertando y no sabías qué estaba pasando. Te quedaste en silencio unos segundos más para procesar todo lo que había soltado, pero no te dió tiempo para contestar, lo único que alcanzaste a oír nuevamente fue "sos una hija de puta", lo que claro, quedó resonando en tu cabeza.
Al parecer la habías cagado ya que Matías nunca te había hablado de aquella forma. Estabas ¿confundida? ¿dolida? Te soltó un montón de palabras hirientes en un lapso de dos minutos, claro que estabas dolida.
Era un sábado por la mañana, la noche anterior habías salido de fiesta con tus amigos y entre estos estaba incluido Matías. Solo recuerdas haber estado junto a Juani y Fran alrededor de la mesa de billar conversando mientras bebían un par de birras. No recordabas haber hecho nada malo, tampoco habías revelando algún secreto de ustedes.
Comenzaste a revisar tu bandeja de mensajes y todo comenzó a cuadrar, te metiste al chat grupal que tenias con tus otros mejores amigos, al cual pertenecían agus, juani y blas.
chat grupal
(pelotudos)
Juani: MAYA
: NOS QUERÉS EXPLICAR QUÉ ES LA MIERDA QUE SUBISTE A HISTORIAS?
Blas: ??? qué, vengo despertando, déjate de joder.
Agus: POR DIOS BLAS, SON CASI LAS 5 DE LA TARDE, REACCIONA Y VE LAS HISTORIAS DE ESTA TROLA.
: olvídalo, ya las borró.
Tu: qué cosa borré yo?
: me quieren decir qué concha está pasando?
: matías acaba de llamarme para insultarme, y yo estoy ???
Juani: abrime la puerta en 10, no puedo contarte esto virtualmente, y me tenés que dar una explicación.
fin del chat.
Evidentemente algo había pasado, pero en tus historias no había nada raro, solo te llegó una restricción de instagram eliminando el contenido de tu historia por infringir las normas, y tú pensaste que como estabas tan en pedo quizás subiste una foto no apta y te la bajaron.
Estabas tirada en tu cama cuando de la nada comenzó a sonar el timbre de tu puerta, te sacó del transe en el que estabas, rápidamente fuiste a abrir para encontrarte con dos varones parados enfrente tuyo, mirándote con algo de decepción y lastima a la vez. evidentemente no entendías nada de lo que estaba pasando.
Los dejaste pasar y no tuviste tiempo siquiera de preguntar nada cuando juani soltó.
¿Cuándo pensabas contarnos que te estás cogiendo a tu mejor amigo QUE TIENE NOVIA? —Dijo claramente enojado, dejándote estática sin saber que contestar. Sentías como un escalofrío recorría todo tu cuerpo, ya comenzabas a recordar qué pasó anoche.
* subo esto para que no quede en mis notas, no espero que nadie lo lea (que vergüenza), pero si de casualidad alguien llega a hacerlo, hay capitulo 2 pq estuve de ociosa mucho tiempo. (tengo que corregir un par de cosas de la redacción) *
24 notes · View notes
nevenkebla · 6 months
Text
Nadie es comparable a Doom
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Guionista: John Byrne Dibujante: John Byrne Publicación original: Fantastic Four #258 (1983)
— Kristoff: ¿Qué hace, señor? — Doctor Doom: Buscar, Kristoff. Buscar en mis archivos a alguien lo bastante poderoso como para poder darle el asombroso poder de Silver Surfer, pero lo bastante cobarde como para que yo pueda utilizarlo para desarrollar mi mayor plan. — Kristoff: ¿Qué hay del mutante malvado conocido como Magneto, señor? He leído que su poder rivaliza incluso con el suyo… — Doctor Doom: … Rivaliza… ¡Nadie es comparable a Doom! ¡NADIE! ¡Doom es supremo! ¡No hay poder en la Tierra, no hay intelecto en toda la creación que sea igual al mío! — Kristoff: Señor… ¡Me está haciendo daño! — Doctor Doom: ¡Vete de mi vista! Me has enfurecido más allá de toda medida. ¡Ve a tus estancias y quédate allí hasta que vuelva a llamarte! — Kristoff: ¡S-sí, señor! — Doctor Doom: ¡Estúpido niño insolente! Sugerir siquiera que un monstruo como Magneto pueda ser rival de Doom… Magneto, que ha permitido últimamente que la necia debilidad humana diluya sus propios planes de conquista. No, el antiguo líder de la Hermandad de Mutantes Diabólicos no le sirve a Doom… Pero debe de haber alguien… y esta condenada computadora me dará un nombre o destrozaré sus inútiles circuitos hasta… espera… aparece un nombre. ¡Un nombre que se me debería haber ocurrido a mí! Si de verdad sigue vivo, será perfecto para mi plan, mi meta… ¡La destrucción definitiva de los Cuatro Fantásticos!
38 notes · View notes
Text
Carta de despedida
Hola de nuevo, estoy recordado todo lo que fuimos , es un lindo sentimiento es agradable saber que pudiste sacar todo lo mejor de mi , nunca había visto ese lado en el que yo podía amar incondicionalmente no conocía ese lado mío en el que tenía una prioridad más importante que yo mismo, y era verte feliz
Pero sabes es aquí donde pienso y analizo el porqué nunca pudimos ser los dos contra el mundo porque a pesar de que estuviésemos juntos éramos tan distantes. Por momentos creía en nuestro futuro en lo que tú y yo lograríamos juntos. esto sonará absurdo pero en muchos momentos tú me hacías sentir fuerte como si cada obstáculo que tuviese ese recorrido llamado vida fuese fácil de superar si estabas tu y ahí fue donde entendí que el amor que te tenia se estaba transformando en dependencia sentía que te necesitaba para ser feliz pero me equivoqué no te necesito para ser feliz tú y yo podemos ser feliz sin estar juntos y me alegra que así sea porque el destino no nos quiso juntos y fue gracias a eso que aprendí a valorarme más
A pesar de que en tu despedida no entendía porque cada lágrima mía cargada con temor y dolor no impedían tu partida
En porque mis palabras llenas de ilusiones no impedían que me dejases
Me culpaba de todo sentía que todo lo que yo hacía o decía solo te alejaba más creí en promesas qué tal ves fueron reales en un momento pero que no pudiste cumplir y me aferraba a la idea de que volverías por mi
Pero espere y espere por tanto tiempo alimentando una ilusión de algo que nunca pasó y aún así sabía que tú estabas mejor sin mi porque tú me lo dijiste yo no era tu lugar de paz y eso me hacía sentir un dolor inmenso el saber que no te podía hacer feliz pero sabes algo entendí que no es tu culpa ni la mía
Solo fuimos dos personas que no supieron ser debimos entendernos mejor y fallamos y de estos errores se sufre pero se aprende y ahora se que ya no eres el que conocí y yo no soy a quien conociste
Somos dos personas llenas de experiencia nueva en la cual aplicaremos como enseñanza en futuras decisiones .
Ya ha pasado un año desde que nuestra unión se rompió el no saber de ti era un castigo para mi me dolía demasiado el pensar que estarás con alguien nuevo y que lo amaras como me amabas a mi, pero ahora entiendo que está bien que puedas amar a quien sea y que está bien que tu corazón le pertenezca a alguien más.
Mientras te digo esto por mi mente pasan esos recuerdos que nos formaron las veces en que teníamos dudas de si ser o no ser o las veces que juntos hacíamos que el tiempo de detuviese , los tiempos juntos viendo películas en mi habitación o nuestras salidas en la ciudad en las cuales al ver tus ojos veía cómo se iluminaban por las luces de la ciudad amaba el tiempo con Tigo
Pero fallamos al no seguir con nuestro camino correcto fallamos al creer que el amor que sentíamos era el mejor nos fallamos y nos lastimamos y eso ocasionó que ese amor no fuese suficiente para ti y para mi, pero estoy contento tal Nunca leas esto pero te dire la verdad estoy feliz por lo que estarás haciendo de tu vida cumple todas tus metas viaja a el país en que querías ir a vivir y crea tu futuro con alguien que te ame igual o incluso más de lo que yo te ame yo haré lo mismo cumpliré mis sueños pero créeme que te recordaré siempre porque fuiste y serás el amor más grande que pude tener y por eso este es mi último adiós
Porque debo soltar lo que nunca volverá y es de este modo que deci decirte que te ame espero este mensaje te llegue a ti de alguna manera y cuando lo leas recuerdes que te ame y que me amaste y que ese amor nos formó y ahora somos dos grandes personas que no están juntas pero saben que es amar bonito
Te quiero y siempre lo haré.
55 notes · View notes
entropiasgift · 2 months
Text
Decir que Eider vive rent free en mi mente no sería cierto porque ella paga el alquiler sin falta, post after post, banger after banger...
Y por algún motivo @heylelumus elige mi cumpleaños para reventarme sin falta.
Tumblr media Tumblr media
Mirad esto, porque yo sigo haciendo brrrrr.
Tal día como hoy hace un añito, me puso esto:
Tumblr media
La forma en la que releer "The Message" me ha pegado en el cerebro no tiene nombre. Y lo bien que encaja todo con "The Restless", es que a ver:
Tumblr media
Eider y Alina jugando al futbol con mi corazón por aquí... Porque claro que sí.
Y la sangre y el humo pegados a Eider y su historia desde el minuto uno let's goooooo!!!!!
Again, hace un añito she said:
Tumblr media
En "The Message" el que tiene la cara partidísima es Dario. En "The Restless" la que ha quedado guapísima tras el secuestro es Eider, y a lo mejor deberíamos pararnos a pensar por qué estos dos se tocan tanto las caritas cuando están sufriendo, pero en fin... Cinematic parallels.
How it started:
Tumblr media
How it's going:
Tumblr media
No alguien: él.
Yo, leyéndolo:
Tumblr media
Insoporto a estos dos haciéndose mimos mientras están atravesando momentos traumáticos. Mi parejita de desquiciados codependientes de cabecera, sí son.
Tumblr media
¿POR QUÉ? ¿POR QUÉ? ¡pOR QUÉEEEEEEEE!111
Tumblr media
Y no me hagas explicarme con: "DEJA DE MIRAR EL ATAÚD QUE ES MI CAMA!!!!!?????" Hace un año????!!! HACE UN AÑO????!
Y ahora esa cama está llena de cenizas, la habitación manchada de sangre, y Dario no ve la cama como una cama sino como una reliquia y un símbolo de la tragedia que han vivido????!!!!
Tumblr media
Como me imagino a esta salvaje después de calzarme otra patada en el corazón:
Tumblr media
Yo: Señora. Señora. Perdone. Señora. Levante el pie de mi cuello. Señora...
Tumblr media
11 notes · View notes
pasosbonitos · 7 months
Text
Relato relativo 1.
Bueno, imagina que vas caminando por las calles de la ciudad muy apurado con retardo hacia un compromiso muy importante,
Tumblr media
de pronto recuerdas tomar un atajo que te aconsejaron tomar para llegar más aprisa.
Tumblr media
Cuando de pronto a mitad del trayecto en esa calle solitaria ves en un aparador de una tienda de muebles viejos o de colección algo extraño, la curiosidad hace que retrocedas y veas con más exactitud.
Tumblr media
Piensas, pero que es ésto?
Una campaña muy novedosa para reactivar el negocio, o alguien muy travieso olvidó recoger sus juguetes o un error en la Matrix mostrándome alguna travesura premonitoria???
Tumblr media
Miles de preguntas, pero entonces ves que eso no es algo estático, se mueve y está luchando.
Que debo de hacer? Te preguntas.
Es entonces que decides entrar y averiguar que sucede y en dado caso preguntar sí lo envuelven para regalo y con entrega inmediata, pero, pues.......
Al final, después de discutir con el encargado de la tienda, no sé cómo, pero terminé atado junto al otro sujeto, revolcándome y luchando por liberarme, sólo qué a mí me pusieron más cuerdas y me apretaron más.
El otro sujeto y yo estábamos desesperados por liberarnos, los dos estábamos amordazados, sólo intentando entendernos con la mirada, de pronto escuchamos que el encargado hablaba por teléfono con alguien, al cuál le decía: que los juguetes ya estaban listos para hoy por la noche, mientras nos pateaba y pisaba con sus botas sucias y desgastadas.
Tumblr media
Debo confesar que me gustaban sus botas, y me ponía la polla dura cuándo me pisaba y me ponía su bota encima.
De pronto vi que en un descuido suyo una llave caía de su bolsillo y estaba cerca del otro sujeto atado, pensé que era nuestra única oportunidad, si es qué nuestro captor no se daba cuenta.
Fue entonces que sucedió, nos dejó sólos, se fue atrás de la tienda.
Entonces comenzó la tarea desenfrenada para liberarnos.
Fue muy difícil tomar la llave porqué cayó cerca del otro sujeto cautivo y no dejaba de moverse, haciendo que la llave se moviera de sitio. Cuando al fin pude tomar la llave fue otra tarea muy complicada para tratar de meter la llave en las esposas (aparte estaba esposado), y más porque llevaba mis guantes de cuero, y el otro sujeto no dejaba de moverse, estaba desesperado, igual que yo.
Después de mucho tiempo intentando logré liberar una dé mis manos, pero entonces regresó el sujeto que nos tenía capturados y tuve que ponerme de espaldas para que no viera que había liberado una dé mis manos y, pues la esposa se volvió a cerrar en mi muñeca y más apretada. No podía creerlo.
Otra ronda de pisarnos.
De nuevo volvió a retirarse, y de nuevo lo volví a intentar, se me resbalaba y caía de mí mano la llave, empecé a pensar que no lo lograría junto a la idea de qué nos sucedería, pero después de mucho esfuerzo lo logré de nuevo y liberé mí muñeca y posteriormente ya con más soltura liberé mi otra muñeca. Después me tuve que mover mucho para aflojar las cuerdas que tenía en mí cuerpo, pero lo logré, entonces me decidí a liberar al otro sujeto, y vaya, que lindas sus botas, me encantaron, y más el conjunto de él atado, lo quería tocar, acariciar y apretarle sus partes con mis manos, pero no era el momento para perder tiempo, lo liberé y después liberamos nuestras botas cada uno. Debo confesar que mis botas son más sexys.
Después, con mucha cautela, escapamos de ese sitio, y corrimos hasta el final de la calle.
Le pregunté que si estaba bien, me contó que lo tenían ahí atado desde la noche anterior, o sea, muchas horas y que no recordaba cómo había llegado ahí ni cómo terminó en ésa situación.
Ya ni hablar de mí compromiso, había pasado mucho tiempo y era casi de noche, lo perdí, le mandé mensajes y le hice llamadas pero no me respondió, lo entiendo.
El otro sujeto me dijo que me invitaba a tomar una copa en agradecimiento, que vivía por ahí cerca.
Acepté porque pensé, vine hasta aquí y bueno, que lindas botas.
Fuimos a su departamento, charlamos, la pasamos muy bien, nuestras botas se rosaban a menudo e hicieron gran amistad, el vino era delicioso, pero algo extraño empezó a suceder, de pronto me empecé a sentir muy cansado, con sueño y pues no sé qué pasó, pero cuando desperté, me encontraba de pié con muchas luces frente de mí, un vidrio me protegía, era cómo una vitrina o aparador, pero entonces reconocí que en la acera de enfrente estaba el negocio dónde ví el sujeto atado con sus botas. Ya era de noche, las luces que me deslumbraban eran los flash de los teléfonos de la gente que estaba del otro lado del cristal, y en el reflejo, alcance a ver mí situación.
De nuevo sin saber cómo, cautivo con una chaqueta de cuero que me ataba los brazos, amordazado y con unas pesadas cadenas en mis tobillos, y con las botas sucias y viejas del sujeto que nos pisaba mientras los dos estábamos cautivos.
Detrás de mí escuché la voz del sujeto que liberé que me decía:
Te dije que nuestro encuentro iba a ser inolvidable y espectacular, que lo ibas a disfrutar.
Qué sería la mejor cita de tu vida.
Ahora eres el espectáculo que reactivará nuestra juguetería. Recuerda, los chicos con botas sólo quieren divertirse y hacer travesuras.
No te preocupes por tus botas, ahora son mías junto con su dueño, están a salvo. Y las botas que te puse ahora son tuyas, juguete.
Mientras me acariciaba con sus manos y me apretaba los glúteos.
Me siguió diciendo:
Tranquilo, mañana vamos a casa a disfrutar de nuestras botas.
Entonces me tomó de los cabellos jalando mi cabeza en posición lateral y acto seguido empezó a lamer mi cuello hasta mi oreja, siguió lamiendo mi oreja lo cuál me hacía reaccionar pero no podía hacer nada, estaba totalmente indefenso, sujetado firmemente, amordazado y encadenado, mis gemidos lo excitaban más. Entonces mordió delicadamente mí oreja mientras susurraba: un juguete sexy con botas es el mejor regalo para quien celebra su cumpleaños, felicidades, disfrútalo. Extraña manera de festejarme y no entendí la paradoja.
Debo confesar que no sentí miedo, un poco confundido sí, aunque con diferentes sensaciones, por un lado un poco de preocupación por lo que estaba sucediendo, no esperaba lo que estaba viviendo, y por el otro lado estaba muy excitado, nunca imaginé que me sucedería ésto. Y también porque sentía algo dentro de mí que vibraba, aunque era muy incómodo, no del tamaño adecuado para mí, y aparte tenía unos anillos vibradores en mí polla, que obviamente ocasionaron qué me corriera infinidad de ocasiones. No sabía que hacer y cómo controlarme, estaba a merced y gusto fetichista de mí captor, su juguete.
Y así estuve toda la noche tratando de liberarme y siendo el espectáculo sexy del aparador de la tienda de juguetes.
Tumblr media
Después les contaré cómo fue que salí de esta situación y el rescate de mis botas, lo cuál género que estuviera cautivo de nuevo un fin de semana.
Y la posterior cita (ahora sí normal) pero que de nuevo él se divirtió conmigo teniéndome a su satisfacción y fetiches.
El ajuste de cuentas luego lo planeo, mientras camino velozmente por las calles de la ciudad con mis botas, y sosteniendo un par de botas en cada una de mis manos.
🤠
25 notes · View notes
dansfull · 6 months
Text
te diría muchas cosas. primero, que pienso todo el tiempo en vos. en cómo me tocas. en cómo me besas, en las cosas que te dije la primera cita y en cómo me mirabas. que ahora ya no lo siento igual, que tu mirada ya no tiene el brillo de antes y que lo poco que había desapareció, se esfumó. pienso también que el tiempo que estuvimos viendonos, al principio, todo muy fogoso, rápido. ahora todo pausado. algo se quebró. algo hice mal. creo que te diste cuenta de que no puedo priorizarte y te dolió. estas haciendo lo mismo que yo. priorizando el trabajo, el estudio, tus proyectos. o por lo menos eso me decís. quizás estás con alguien más. me dijiste que te gusta que no nos sigamos en instagram y que no nos tengamos en ninguna red social. te dije que así solamente me vinculo con la gente que me importa. yo sé que sabes que a mi ex la tenía bloqueada en todas mis redes porque le daba ansiedad. ya te lo había dicho. y se que te lo acordas. te acordas de todo. siempre. un poco de miedo me da la imagen que habrás creado de mi en tu mente. me gusta verte. siento que proyectas mucho en mi, que toda esa poca disponibilidad emocional que ves en mi es tuya y que quizas un poco mia tambien porque todos los vinculos son espejos y uno siempre encuentra lo que es en un otro.
mi forma de relacionarme siempre fue caotica. me gustaria decirte, en segundo lugar, que quiero aprender una nueva forma de relacionarme, una nueva forma de amar, que no me consuma el alma pero que al mismo tiempo sea eterna. un tipo de amor que con vos puedo vivirlo. no se trata de inventar algo. se trata de realizarlo. son cosas distintas. los caminos son siempre divididos entre nosotros. nunca siento que estemos caminando lo mismo. está bien, no me molesta. quizás podamos coincidir desde lejos, aunque cueste mas, aunque sea todo un dolor... aunque todo sea tan dificil que den ganas de abandonar. siempre volvemos.
en tercer lugar quiero decirte que me importas mucho. que me gustas mucho. siento potencial con vos, un potencial que quiero explorar. pero nunca te abris por completo. hay algo que quiero hablar con vos. me da mucho miedo la negativa que puedas darme. me da mucho miedo el no saber. o peor. saber que va a ser un no. saber que no te gusto o que no querés nada conmigo específicamente pero que si yo fuera de otra forma quizás si me querrías o te interesaria romanticamente.
no puedo seguir asi. tengo que arriesgarme pero no quiero jugar con lo poco que me queda de corazón.
20 notes · View notes
heart-in-pieces-95 · 17 days
Text
¿Por qué elegí quedarme contigo a pesar de todo?
Somos la clase de personas que nos callamos todo pero cuando estamos juntos lo hablamos todo, somos el conjunto de emociones que solo sabemos sacarlos entre nosotros, mucha gente me rodea, pero gracias a esas personas, he callado todo lo que siento, pero contigo es diferente, contigo lo hablo, contigo lo escucho, contigo lo puedo decir sin problema, sin tener esa respuesta que con todos es igual, le has dado a mi vida un significado muy valioso, la amistad viene de la comprensión, el apoyo y el escuchar, y tú lo has hecho tanto conmigo porque me entiendes, porque eres parte de eso o porque simplemente lo vives igual que yo y no te ríes de ello, sé que he cometido muchos errores y que no los dejaré de cometer claro, pero a comparación de todas las personas que han sabido mis errores, eres el único que no se ha reído de mí, la gente lo sigue haciendo y te acostumbras, sé que no entiendes cómo es que me puedo acostumbrar hasta las cosas malas que pasan en la vida pero de verdad es muy fácil, mejor te acostumbrarte a eso que seguir peleando por algo que no tiene una solución, la gente no va a cambiar, pero tú puedes aceptar a la gente así, obviamente la gente a ti no te acepta, y ese es el problema, nosotros sí tienes que aceptar a todos tal cual son pero ellos, pero ellos no te pueden aceptar a ti como eres.
Con el tiempo descubrí que siempre he hablado, pero también he descubierto de que a nadie le interesa lo que hable o quizás sí pero ellos me lo hacen notar diferente, me hacen sentir que realmente lo que les digo no les importa y solo cuando estoy al punto del colapso tú eres mi fortaleza y aunque no lo creas y todas las veces me preguntes siempre te diré que estoy bien por el hecho de que cuando estoy mal siempre estás ahí tú, sabes cuando estoy mal, tú eres la primera de la persona a la que recurro cuando todo está mal, eres la persona que me escucha y me lo he guardado últimamente por el hecho de que obviamente ya no estás aquí y debo aceptar que estás con alguien y se alguien pues no le caigo muy bien, pero respeto eso, me da gusto de que sé que cuando yo te mande un mensaje cuando necesito de ti me escucharas y estas es para mí, no me niegas la ayuda, no tardas en responder porque sabes que al final de cuentas es algo importante y que te necesito.
Es complicado claro, la vida la hemos hecho así pero me da gusto que hayas logrado lo que yo no he podido quizás no al extremo como yo lo quiero, pero de verdad inicial en un lugar donde nadie te conozca sin tener a toda esa gente diciéndote te lo dije, ves lo que pasa, al reírse de ti todo el tiempo.
Y quizás suene monotorno pero realmente has logrado que yo confíe en alguien, has logrado que sea una persona abierta y que diga lo que siento, a esta persona sin sentimientos, lograste hacer que tuviera, porque antes no podría haber dicho nada, pero ahora te lo cuento todo.
Gracias por ser esa persona, por esas y más cosas te elijo a ti.
9 notes · View notes
avirtualboyfrien · 18 days
Note
AHHH RESPONDISTE MI PREGUNTA ME EMOCIONE JAJAJSHSHA
Preguntare otra cosa :'v
1.¿Vi que lien no quería tener hijos, que pasa si yo si quiero tener hijos :<?
2.si lien esta enfermo puedo cuidarlo, por ejemplo hacerle la comida, limpiarle la ropa, darle su medicamento, etc (como ama de casa)
3. Que pasaría si de la nada le damos un beso a Lien
4.que haría Lien si tenemos un carácter por ejemplo, posesivo y celoso
5. (la pregunta que voy hacer esta potente se me ocurrió ahorita mismo, perdón si es extraña) como reaccionaria Lien si nos ve con una ropa así como sexy o algo así 🤔?
6.vi que lien siempre llega tarde de su trabajo, que pasaría si algún día estemos con el y le cantemos una canción para que se quede jeton :'b?
(le da una nalgada a Lien por casualidad)
Hola jsjs saca las preguntas 🤓
1. Bueno... Momento donde empiezan los problemas...
Talvez termine aceptando tener algún hijo/a, pero empezará a comportarse distante y nervioso, tratara de no meterse mucho en la educación del peque y preferiría más apoyar con todo lo que necesite, porque en el fondo seguirá viéndose incapaz de educar a alguien o cree no tener paciencia y ser muy agresivo para un niño
2. El cuando se enferma trata de seguir haciendo sus actividades normalmente, pero si lo obligas a descansar e insistes, le dará pena pero terminará aceptando
3. Seria como tomarlo fuera de guardia, lo que haría que se quede en shock y sonrojándose
4. Se sentiría mal, no le gusta que lo traten de limitar, lo cual es irónico porque el es muy celoso.. ja
5. Sale de la habitación- rojito como 🍅
6. Bueno... No le gustaría que te desveles por su culpa, pero... Que tú quieras hacer ese gesto para el.. lo hará MUY feliz, y dormiría tranquilo y feliz
Tumblr media
14 notes · View notes
Text
¿Dónde te ves en los próximos cinco años?
A veces, se siente tan frustrante pensar que me estoy haciendo mayor y todavía no sé qué hacer en la vida. A mi edad ahora mismo, todavía estoy perdido. Honestamente me siento decepcionado de mí mismo la mayoría de las veces porque tengo miedo de seguir siendo la misma, incluso después de cuántos años pasarán.
Tengo miedo de verme todavía de pie en el mismo lugar donde empecé. Así que cada vez que alguien me pregunta dónde puedo verme después de cinco años o algún tiempo específico que mencionan, también me lleva a preguntarme qué estoy haciendo con mi vida. Me pregunto dónde quiero estar y qué quiero hacer en el presente y futuro. Pero con toda honestidad en mi corazón, realmente no lo sé.
Todavía estoy tratando de convencerme de que el momento adecuado para mí llegará. Aunque no tengo idea de lo que podría pasar en el futuro, todavía quiero creer que estaré orgullosa de la persona en la que me convertiré.
Tal vez es complicado estar perdida, incluso cuando soy una adulta que ya debería saber que camino tomar en la vida. Admito que mi corazón todavía duele por la persona en la que nunca me he convertido y por las oportunidades que he perdido sólo porque estaba asustado.
Mi corazón llora cada vez que me doy cuenta de que podría haberme convertido en una mejor persona ahora, si tan solo lo hubiera hecho bien o me hubiera esforzado a hacerlo mejor.
La verdad es que me esfuerzo tanto para convencerme de que todavía puedo ser la persona que quiero ser en el momento adecuado... Porque eso es todo lo que puedo hacer para dejar de ser demasiado dura conmigo mismo.
Tumblr media
ℜ𝔬𝔰𝔞🖤
8 notes · View notes
46snowfox · 4 months
Text
Kino Chaos Lineage Capítulo 14
Tumblr media
[Capítulo 13]
Lugar: Cueva
Yui: Nn…
Yui: (¿Estoy… en la cueva? Ya veo, cuando regresé me quedé dormida.)
Yui: (Creo que tomaré otra siesta…)
Kino: …
Yui: Ah… ¡¿Kino-kun?!
Tumblr media
Kino: Ibas a dormir otra vez. ¿Acaso la bella durmiente no tiene intenciones de despertar?
Yui: Lo siento, parece que estaba agotada y por eso me quedé profundamente dormida.
Yui: (Q-que susto me dio. Apenas abrí mis ojos y Kino-kun estaba frente a mí.)
Kino: …Tu cabello está todo desordenado. Se ve terrible.
Yui: A-acabo de despertar, obviamente estará desordenado.
Kino: Cállate. Te lo estoy ordenando, así que guarda silencio.
Yui: Uuh… Entendido.
Yui: (¿P-por qué me estará peinando con sus dedos? Me da algo de vergüenza…)
Yui: Disculpa… ¿Y los demás?
Kino: Despertaron hace rato y ya están organizando todo. Tú eras la única que estaba dormitando.
Kino: Reiji dijo que iba a empezar una reunión estratégica.
Kino: Si te sientes mal no te forzaré a asistir, si quieres puedes seguir durmiendo.
Yui: No te preocupes, estoy bien. Yo también participaré.
Kino: ¿Ah sí? Pues entonces levántate.
Yui: (Oh… Se fue.)
Yui: (Jamás imaginé que Kino-kun se preocuparía por mi salud.)
Yui: (Además, aún siento cosquillas en donde acarició mi cabello…)
Yui: ¡Ah! ¡Debo concentrarme, tengo que prepararme para la reunión!
Yui: (¿Qué estoy haciendo…?)
Yui: Ehm, buenos días chicos.
Tumblr media
Laito: ¿Al fin despertaste bitch-chan? Parece que dormiste plácidamente.
Laito: Pensé en hacerte travesuras mientras dormías. De todo tipo…♪
Ayato: Cállate pervertido.
Yui: Ajaja…
Yui: (Estaba preocupada, pero parece que ahora que han recuperado sus recuerdos finalmente vuelven a comportarse como de costumbre.)
Kanato: ¿Aquí no hay ningún dulce? Es inaceptable. Quiero volver a casa lo antes posible.
Yui: L-lo lamento mucho Kanato-kun. Resiste solo un poco más.
Subaru: Maldita sea, ¿qué hice para que me castigaran con tener que dormir junto a todos ustedes?
Tumblr media
Subaru: No puedo dormir tranquilo sin mi ataúd.
Yui: D-de verdad lo lamento…
Yui: (¿Por qué me estoy disculpando…?)
Kino: Me sorprende que pudieras vivir junto a este montón de egoístas.
Yui: En momentos como este me doy cuenta de lo bien que se me da aguantarlos…
Reiji: Guarden silencio. Si estamos todos, entonces empecemos la reunión.
Reiji: El tema es… “¿Cómo saldremos de esta dimensión?”
Yui: ¡…!
Yui: (Finalmente podremos enfrentar este problema junto a los Sakamaki.)
Yui: (¡Espero que podamos conseguir algún avance…!)
Reiji: Según la información de Kino y ella, si este lugar realmente es una dimensión aislada del resto del mundo…
Reiji: Entonces las personas que pudieron crearla son limitadas.
Subaru: ¿Quién fue?
Shu: …El viejo, ¿no?
Ayato: ¿Qué…? ¡¿Ese viejo de mierda?!
Kino: …Lo sabía, es normal llegar a esa conclusión.
Yui: Kino-kun…
Reiji: No, aún es muy pronto para asumir que fue nuestro padre.
Reiji: Sin embargo, podemos llegar a la conclusión de que quien creo esta dimensión fue o nuestro padre o alguien con un poder equiparable al suyo.
Kanato: ¿Y cuál es su objetivo?
Reiji: Esto es solo una especulación mía, pero a partir de los títulos de “rey supremo” y “Eva” intuyo que el objetivo es ponernos a prueba.
Subaru: Tsk, mira que hacer algo tan complicado…
Laito: Oigan, si nos está poniendo a prueba.
Laito: ¿Significa que nos dejarán salir si cumplimos con su expectativa?
Reiji: Imagino que sí.
Yui:  La pregunta entonces es, ¿qué hay qué hacer para cumplir esa expectativa?
Kino: Se trata de la batalla del rey supremo, así que imagino que habrá que matarnos entre nosotros hasta que solo quede uno.
Yui: ¡K-Kino-kun!
Kino: Y si no es eso, entonces tal vez la princesa durmiente tiene que elegir a su príncipe.
Yui: Y-ya basta, intenta pensar seriamente.
Reiji: Volvamos al tema principal. Lo que dice Kino sobre matarnos entre nosotros está fuera de discusión.
Reiji: ¿A nadie se le ocurre otra solución?
Monólogo:
“Tras eso Reiji-san y el resto empezaron a discutir sobre alguna forma para regresar a casa, sin embargo, no llegaron a ninguna solución.
El tiempo avanzara sin que consiguiéramos lograr algún avance.
En vista de que no llegábamos a nada decidimos suspender la reunión temporalmente y tomar un descanso.”
Yui: (¿Eh…? ¿En qué momento se fue Kino-kun?)
Yui: (¿A dónde habrá ido?)
Tumblr media
Reiji: ¿A dónde pretendes ir?
Yui: Ah… Pues verás, no veo a Kino-kun por aquí, así que voy a salir a buscarlo.
Reiji: No vayas muy lejos, es posible que nuestros enemigos estén deambulando por la zona.
Reiji: Sus recuerdos aún no han sido restaurados, si te ven es posible que te ataquen.
Yui: Sí… tendré cuidado.
Yui: (Es verdad. Los recuerdos de los demás siguen alterados.)
Yui: (No puedo actuar sin pensar…)
Lugar: Entrada de la cueva
Yui: (¿A dónde habrá ido Kino-kun? Espero que esté cerca.)
Yui: Ah… ¡Kino-kun!
Kino: Oh, ¿tú también viniste?
Yui: Es que desapareciste de un momento a otro y me preocupé, por eso vine. ¿Qué haces aquí?
Tumblr media
Kino: …Creí que aquí afuera podría ver una estrella fugaz.
Kino: Pero esta es una dimensión falsa y el cielo también lo es… No va a caer ni una sola estrella fugaz.
Yui: Ya veo…
Yui: (Y el cielo nocturno apenas y es visible con tantos árboles cubriéndolo.)
Yui: (Pero aun así vino a ver las estrellas. ¿Estará pensando en algo?)
Yui: (Como imaginé, el perfil de Kino-kun refleja soledad…)
Kino: Si quieres decir algo, entonces dilo en vez de quedarte mirando mi cara.
Yui: Ah, ¡l-lo siento! Solo pensaba que de verdad amas ver las estrellas.
Yui: Ahora que recuerdo, antes habías dicho que las estrellas siempre te han guiado, ¿no?
Kino: Sí, lo dije. ¿Y qué con eso?
Yui: Sonaba a algo realmente importante, así que me dejaste pensando. ¿A qué te referías cuando dijiste eso?
Yui: …Aunque si no quieres decírmelo, entonces no te forzaré.
Kino: No… no me molesta. No es algo que necesite esconderte.
Kino: …Cuando era pequeño, mi padre, Karl Heinz me abandonó en una parte remota del reino de los demonios.
Kino: No tengo recuerdos de ello, pero para cuando era consciente ya estaba allí, en una tierra maldita en donde abundaba el olor a putrefacción.
Yui: Una tierra maldita… del mundo de los demonios…
Kino: Mis pies se hundían en la tierra putrefacta, pero aun así seguí caminando en medio de la oscuridad. Pero no importaba a dónde fuera, no había nadie.
Kino: Pensé que iba a morir en completa soledad.
Kino: En ese momento… una estrella fugaz cayó. Fue como si reconociera mi vida.
Yui: ¡…!
Kino: Hubo veces en las que me desesperé pensando en por qué mi padre… Por qué Karl Heinz me había abandonado.
Kino: Sin embargo, estaba seguro de que había un motivo, porque en aquel momento la estrella me salvó, como si fuera obra del destino.
Kino: Y estaba seguro de que era porque yo era el elegido.
Yui: ¿Es por ese motivo que eres digno de obtener ese gran poder?
Kino: Exacto. Si consigo ese poder incluso hasta los más ignorantes sabrán lo grandioso que soy.
Kino: Hasta ahora nadie ha reconocido mi existencia.
Kino: Pero haré que me reconozcan. Con un poder incomparable nadie podrá desobedecerme.
Yui: (Las estrellas lo guían… Solo las estrellas lo han reconocido—)
Yui: (Ya veo. Ahora entiendo porqué Kino-kun está tan obsesionado con el poder, es porque…)
Quiere a alguien que lo reconozca♙
Quiere una prueba de que está vivo♟
Quiere que alguien lo reconozca:
Yui: (Kino-kun desea que alguien lo acepte. Que reconozca su existencia—)
Yui: (Pero eso es algo triste…)
Kino: ¿Qué? ¿Por qué pones esa cara triste?
Yui: No es nada… solo pensé en algo.
Yui: Estoy segura de que hay personas que pueden reconocerte incluso sin que tengas ese poder.
Kino: ¿Ah? Claro que no. Otra vez estás diciendo lo primero que se te viene a la cabeza.
Yui: Claro que hay. Como Yuuri-san.
Quiere una prueba de que está vivo:
Yui: (Deseaba una prueba de que estaba vivo.)
Yui: (También me había contado que fue oprimido…)
Yui: ¿No tenías a nadie en quien confiar?
Kino: …Pues no.
Yui: Pero sí apreciabas a Yuuri-san, ¿me equivoco?
Fin de las opciones:
Kino: ¿Eh…? ¿Yuri…? ¿Cómo es que sabes el nombre de Yuuri?
Yui: ¡Ah…! Pues…
Yui: (Planeaba no mencionarla, pero al final se me escapó…)
Yui: (Ahora que hablé no puedo seguir ocultándolo…)
Yui: La verdad es que te escuché mencionar a Yuuri-san mientras dormías. Lo dijiste en voz baja.
Kino: Vaya, así que era eso. Es de mal gusto escuchar a la gente cuando habla dormida.
Yui: L-lo siento mucho…
Kino: Es cierto que Yuuri ha estado a mi lado desde hace mucho tiempo. Siempre está junto a mí.
Kino: Estoy seguro de que debe estar esperando a que regrese.
Tumblr media
Yui: …Ya veo… me lo imaginaba…
Kino: ¿…? ¿Qué sucede?
Yui: Nada, en tal caso debes volver cuanto antes.
Kino: Sí, tienes razón.
Yui: (Yuuri-san está esperándolo. ¿Por qué mi corazón me dolió tanto cuando escuché eso?)
Yui: (Si no hay nada que pueda hacer más feliz a Kino-kun que regresar junto a alguien que él quiere mucho.)
Kino: Y tú finalmente podrás volver a vivir junto a tus amados Sakamaki, que bien por ti.
Yui: Tienes razón… Quiero regresar cuanto antes.
Kino: …
Tumblr media
Kino: Cuando regreses asegúrate de recordar que los aniquilaré a todos.
Yui: Y-ya te dije que no tienes que hacer eso…
Kino: ¡…!
Yui: ¿Qué sucede?
Kino: …Alguien viene para acá.
Yui: ¿Eh…?
Yui: ¡…! Carla-san…
Tumblr media
Kou: Así que estaban aquí. Ya decía yo que había demasiada tranquilidad en la mansión Scarlet.
Azusa: Hemos… estado buscándote… Eva.
Yui: Kou-kun, Azusa-kun…
Carla: Entrega a Eva. Tú no eres digno de ser el rey supremo.
Kino: …Nos encontró alguien peligroso. No estaríamos en aprietos si solo fueran Kou y Azusa, pero Carla también está aquí.
Yui: (¿Qué hacemos? ¡Los demás siguen dentro de la cueva…!)
Kino: Tranquila, Carla aún no recuerda que es un fundador, tenemos oportunidad contra él.
Yui: ¿Cómo?
Kino: Si no recuerda que es un fundador, entonces no debe de ser capaz de notar el poder que tiene.
Kino: Si nos enfrentamos a un fundador que no sabe cómo usar sus poderes, entonces no es invencible.
Yui: (¿Está buscando algo en sus bolsillos? ¿Qué planea?)
Carla: ¿Qué intentas hacer? No creas que podrás burlarme con tus trucos.
Kino: Eso ya lo sé. Y es por eso— ¡Que haré esto!
*Kino arroja algo*
Carla: ¡Kgh…!
Kou: ¡Ugh…! ¡¿Q-qué es esto…?!
Azusa: No puedo… moverme…
Yui: (De repente Carla-san y los demás empezaron a actuar extraño…)
Carla: Desgraciado… ¡¿Qué hiciste…?!
Kino: ¡Ganar un poco de tiempo!
Kino: ¡Es nuestra oportunidad, corre!
Yui: ¡S-sí!
Yui: ¡Kino-kun! ¡¿Qué fue eso?!
Kino: Un talismán con el poder de sellar la magia. Es un objeto capaz de sellar temporalmente el poder de los demonios.
Kino: Aunque solo puede usarse una vez.
Yui: ¡¿Por qué tenías eso?!
Kino: ¿No crees que es normal que justo yo tenga eso? Por pura suerte me lo traje, al igual que mi celular.
Kino: No preguntes por eso ahora. ¡Tenemos que darnos prisa e informarle a los demás…!
Tumblr media
Yui: Ah, ¡chicos! ¿Qué hacen afuera…?
Reiji: Salimos a ver por qué había tanto ruido, parece que estamos sufriendo un ataque enemigo.
Yui: ¡Es Carla-san! ¡Y también Kou-kun y Azusa-kun!
Kino: Los hemos retenido. ¡Debemos aprovechar y escapar!
Kanato: ¿Y a dónde vamos a huir?
Kino: ¡A un lugar en el que nadie pensaría!
Subaru: Eso es bastante abstracto. ¡¿Y qué lugar sería ese?!
Laito: Carla no es el único que nos persigue.
Shu: Sí. Los demás puede que también sospechen de sus hermanos ausentes y vengan a por ella.
Ayato: ¡¿Y qué hacemos entonces?!
Kino: En tal caso, el único lugar donde podemos escondernos es…
Kino: ¡Allí!
Yui: ¡¿A dónde vamos Kino-kun?!
Kino: ¡Solo sígueme!
Yui: Kino-kun…
Yui: (Lo seguiré. ¡Confío en ti, Kino-kun—!)
[Capítulo 15]
[Masterpost]
17 notes · View notes