Tumgik
#Ler!Wei Wuxian
fluffyweeby · 2 years
Text
Tumblr media
Day 5 - Magic
Yea it’s day five! I’m excited to post this one couse I made it quite some time ago. I decided to wait for the Tickletober and just put it under prompt that would suit it best so I think “magic” is the best in here even though what they were using wasn’t exactly magic 😅.
Yea anyway if they have a silence spell and the body locking one then who said there is no tickle one? And if there was then come on Lan Zhan would use it all the time on poor (well no so much but yk) Wei Wuxian!
Prompts by @lizzienaut 👇
193 notes · View notes
otomiyaa · 6 months
Text
WangxianPatriarch 💕
Masterpost of Tickle Fics (AO3)
Tumblr media
Probably not everyone knows this but for a while I was very focused on MDZS and TGCF and ran my sideblog @wangxianpatriarch for posting both tickle and non tickle fics, videos, edits and memes among other things, solely for these fandoms.
Within a short time, the blog got even more 'popular' than my main, proving to me how tickling is still such a niche. Then, I lost my hyperfocus and pretty much dropped it, so it had been pretty inactive already before it got deleted.
The fics can still be found on AO3 but because they are scattered on a separate account that also has a lot of non tickle fics, I will post the list here. Some of them are collabs with @ticklygiggles and might be on Tumblr if she posted them, but most are hehe, well yeah.. gone.
Tumblr media
*= rated mature/explicit
Mo Dao Zu Shi:
MDZS | Grandmaster of Demonic Cultivation
Characters: WWX - Wei WuXian | LWJ - Lan WangJi | LXC - Lan XiChen | JC - Jiang Cheng | NMJ - Nie MingJue
1001 Reasons - Lee!WWX, Ler!LWJ
Brothers - Lee!LWJ, Ler!LXC
Cornday - Lee!WWX, Ler!LWJ
Curiosity - Lee!LWJ, Ler!WWX
Everyday Ch.6* - Lee!WWX, Ler!LWJ
Gusu Trick - Lee!JC, Ler!LXC
Hide, Catch - Lee!LSZ, Lers!WangXian
Influence - Lee!WWX, Ler!LWJ
Little Rabbit - Lee!WWX, Ler!LWJ
Nicely checked up - Lee!WWX, Ler!LWJ
Old Times - Switches!WWX, JC
Quarantine - Lee!WWX, Ler!LWJ
Remedy - Switches!WangXian
Ritual - Lee!LXC, Ler!NMJ
Tight - Lee!WWX, Ler!LWJ
Voodoo - Lee!LWJ, Ler!WWX
Tumblr media
Tian Guan Ci Fu:
TGCF | Heaven Official's Blessing
Characters: XL - Xie Lian | HC - Hua Cheng | HuaLian - Hua Cheng and Xie Lian together
Beach - Lee!XL, Ler!HC
Butterfly - Lee!XL, Ler!HC
Fantasies* - Lee!XL, Ler!HC
Feel Good* - Switches!HuaLian
Gestures - Lee!XL, Ler!HC
The Ghost King is a softie - Lee!XL, Ler!HC
Mantou - Lee!XL, Ler!HC
Painting - Lee!XL, Ler!HC
Shifted - Lee!HC, Ler!XL
Statue - Lee!XL, Ler!HC
Surprise* - Lee!XL, Ler!HC
35 notes · View notes
twinkpoll · 1 year
Text
TOURNAMENT BRACKET UPDATE: ROUND ONE START
Tumblr media
HOLY SHIT GUYS HERE IS ROUND ONE!
We've seen some incredible twinkfights already, and some shocking winners, and even some discourse (but we're ignoring that). No big sweeps yet, but here we are! SIDE A ROUND ONE and SIDE B ROUND ONE!
Polls begin at 4pm GMT.
Updated rules:
Polls will last for one week. From Round Two onwards they will be 24 hours.
Propaganda is welcome!
No Spamming or Cheating. That entails immediate disqualification.
No discourse or "wah wah this isn't a twink!". We've already done the preliminary round, and forging on at this point.
Useful links:
Twink poll announcement and rules
Updated rules
Final bracket reveal and Preliminary Round match-ups
There are even more useful links at these useful links. Think of it as a wiki walk!
Side A Round One and Side B Round One under the cut!
SIDE A ROUND ONE
POLL #1: Fa Ping (Mulan) vs Sauron (The Silmarillion)
Tumblr media
(art by @cy-lindric)
POLL #2: Merlin (BBC Merlin) vs Peter Parker (The Amazing Spider-Man)
Tumblr media
POLL #3: Frodo Baggins (Lord of the Rings) vs Lio Fotia (Promare)
Tumblr media
POLL #4: Obi-Wan Kenobi (Star Wars Episode I: The Phantom Menace) vs Jack Dawson (Titanic)
Tumblr media
POLL #5: The Once-ler (The Lorax) vs Tim Drake (DC Comics)
Tumblr media
POLL #6: Legolas (Lord of the Rings) vs Wei Wuxian (Mo Dao Zu Shi)
Tumblr media
POLL #7: Q (James Bond) vs Kurapika (Hunter X Hunter)
Tumblr media
POLL #8: Jaskier (The Witcher) vs Howl Jenkins Pendragon (Howl's Moving Castle)
Tumblr media
SIDE B ROUND ONE
POLL #9: Link (Legend of Zelda) vs Guillermo de la Cruz (What We Do in the Shadows)
Tumblr media
POLL #10: Kuzco (The Emperor's New Groove) vs Jack Frost (Rise of the Guardians)
Tumblr media
POLL #11: Dream (The Sandman) vs Venti (Genshin Impact)
Tumblr media
POLL #12: Tamaki Suoh (Ouran High School Host Club) vs Julian Bashir (Star Trek: Deep Space 9)
Tumblr media
POLL #13: Leon Kennedy (Resident Evil) vs Billy Kaplan (Marvel)
Tumblr media
POLL #14: Tintin (The Adventures of Tintin) vs Vash the Stampede (Trigun Stampede)
Tumblr media
POLL #15: James (Pokémon) vs Luke Skywalker (Star Wars)
Tumblr media
POLL #16: Hiccup Horrendous Haddock III (How to Train Your Dragon) vs Haruhi Fujioka (Ouran High School Host Club)
Tumblr media
42 notes · View notes
kanene-yaaay · 3 days
Note
Hey hey! Can I ask you 4, 6 and 17 for this ask game? 👀✨
Heyaaaa <3 Ofc! Answers coming for This Ask Game coming right away :D
4. What is your favorite tickle story trope?
Cheer up tickles are always going to be my fav one, I think. Not only for the lee feeling down and receiving some tickly, giggly kind of care and love that make them immediately perk up again and get a smile on their face, no matter if the tickling is just a slow and soft dance of fingers or a more energetic attack that will bring up the most fun reactions!
But also a ler feeling antsy and needing some distraction from their own thoughts or feeling quite sad or insecure that day and having someone willingly putting their trust, their reactions, their smiles and care and laughter right under their tickling hands. It really makes me extremely soft. I love both of those scenarios a lot and I can count on the fingers of only one hand the times that I wasn't in the mood to read them kjhygtfrfghjklkj
6. What fictional character(s) would you love to see have a canonical tickle scene?
Aaaaaa there is so much of them!!! Gonna be honest tho, lately I have been crazy about both Mo Dao Zu Shi and Sousou no Frieren and I think I would ace life if I got one (1) tickle scene with Himmel or a playful tickle fight between Lan Zhan x Wei Wuxian or young Jiang Cheng, Wei Wuxian and Nie Huaisang. <3 <3 <3 <3 theeeemmmmm
17. What are your favorite teases to combine with tickling?
Oh my! I don't know why but this is a tricky one for me, I am not really sure kjhgtfredfghujk but I think! I like when the teases focus in commenting the reactions, ya know? Like, saying how beautiful the lee's smiles is or when the ler accidentaly squeeze a weak spot and there's that loud squeal and for a moment both of them are quiet until the ler goes "... oh, what was that? care to do it again?"
Lees also being open about how much they're loving the tickles and/or praising how caring and playful the ler is being also is very *chef kiss* fabulooous <3 <3 <3
2 notes · View notes
ticklygiggles · 2 years
Text
Masterlist - 3 sentence fics
I decided to do a little masterlist of these, as you know not all of them are actually 3 sentence fics but more like drabble hehe
Also, as a little disclaimer, in this case "character/character" doesn't mean it's a romantic fic, it's just a way to identify the ler, so you can see it as "Ler/Lee"
Last update: 15.09.22
Genshin Impact
Thoma/Ayato - tummy
Aether/Albedo - thighs
Zhongli/Childe - armpits
Kokomi/Gorou - feet
Xinqiu/Chongyun - back
Aether/Albedo - diamond mark
Haikyuu!!
Tsukishima/Yamaguchi - waist & sides
Oikawa/Kageyama - armpits
Tsukishima/Kuroo - sides, ribs, chest, etc
Kuroo/Matsukawa - neck
Daichi/Sugawara - tummy
Matsukawa/Kuroo - armpits
Kuroo/Daichi - thighs
Kuroo/Kenma - tummy
Kimetsu no Yaiba
Hinatsuru, Makio, Suna/Tengen - armpits
Mo Dao Zu Shi
Wei WuXian/Wen Ning - tummy
Nie MingJue/Lan XiChen - armpits
Obey me!
Lucifer/Levi - hips & armpits
Lucifer/Beel - sides & tummy
Simeon/Reader - tummy
Mammon/Satan - ribs
Sekaiichi Hatsukoi
Takano/Ritsu - neck & ribs
Tears of Themis
Reader/Luke - tummy
Artem/Reader - feet
Marius/Reader - thighs
Artem/Reader - armpit
The raven cycle
Ronan/Gansey - back
Yuri!!! On ice
Victor/Yuuri - thighs
Yuuri/Victor - armpits
26 notes · View notes
peter1001r · 8 months
Text
Tumblr media
Cidade sem noite.
A cada volume entendemos mais do passado de Wei Wuxian e Lan Wangji e isso é muito interessante de notar. Agora eu consigo ver muitas nuances na personalidade de Lan Wangji. Eu li esse volume da novel e agora quero reler (hahahaha). Na verdade eu quero reler todos antes de ler os próximos (que queria ter agora também kkkk). Aliás, adorei as artes coloridas do início também. E Wen Ning foi uma outra descoberta também, adorei ele e a irmã dele.
3 notes · View notes
yizhansupport · 3 years
Text
Artigo e entrevista da Portrait com Xiao Zhan sobre a infância, a vida antes do debut e o trabalho.
CN/ENG: xzhan1005 (Twitter) | PTBR: yizhansupport (Twitter) - Gixx - Jess. >> NÃO REPOSTE NOSSAS TRADUÇÕES <<
Tendo trabalhado como designer no passado, Xiao Zhan tem uma consciência profundamente arraigada da relação entre a Parte A e a Parte B. “Até o CEO de uma empresa tem suas contrapartes. Nas relações sociais, cada círculo é controlado por outro; ninguém pode ser ele mesmo livremente.” Se ele não fosse um ator, ele poderia ter pressões de vida ainda maiores. “Talvez eu estivesse chorando em um trem neste exato momento.”
A produtora de “The Untamed”, Yang Xia, às vezes fica chocada com as habilidades de comunicação de Xiao Zhan, ele tem uma espécie de autoconsciência que vem de suas ricas experiências.
Ele foi derrotado pela sociedade. Na universidade, ele estudou design. Ele tinha muito tempo para atividades extracurriculares e fez muitas coisas desde o primeiro ano. Ele abriu um estúdio fotográfico com seus amigos, seus pais lhe deram apenas um pequeno fundo inicial e disseram a ele: “Se você se arrepender disso e vier chorando para nós, não vamos ajudá-lo”, então o deixaram por si só. Para economizar nas despesas, ele e seus amigos foram ao mercado atacadista e escolheram pisos, mesas, compraram encanamentos de água, discutiram sobre fiação elétrica com o técnico e foram obter suas licenças de operação. Então, eles finalmente começaram o estúdio.
Era difícil gerar lucro apenas com clientes individuais, então eles pensaram em um sistema de associação. Para conseguir que os clientes virassem membros, Xiao Zhan disse que era capaz de se desfazer de seu orgulho. Seu lema de trabalho era: “Posso trazer chá e água para você, quando você está em minha loja, você é meu cliente e é meu trabalho atendê-lo, é meu trabalho deixá-lo satisfeito”. Mais tarde, ele abriu um estúdio de design e passou a trabalhar todos os dias, muitas vezes ficando acordado a noite toda. Além de criar mapas desenhados à mão para mansões e desenhar layouts para cafés, o que ele mais fez foi criar logotipos corporativos. O cliente fazia um pedido e ele fazia três logotipos disponíveis para escolha. Seu objetivo na época era claro: “ser a proposta vencedora”.
“Tenho que ser a proposta vencedora, tenho que fazer com que os clientes vejam o meu logotipo, acho que todo mundo precisa ter esse tipo de ambição. Isso não significa que você fará algo ruim, mas sim que, se você vir alguém fazendo um efeito 3D, você também fará um e adicionará uma animação em cima disso. É se recusar a perder. Todo mundo está estudando arte, e vou fazer isso da melhor maneira.” Essa mentalidade clara de ser a proposta vencedora permaneceu com ele ao longo de sua carreira como ator. O papel de Wei Wuxian em “The Untamed” foi um em que ele lutou por si mesmo. No processo de seleção dos papéis, Yang Xia conheceu muitas pessoas; algumas pessoas disseram que leram a obra original, mas assim que ela perguntou a eles sobre ela, a mentira deles ficou óbvia. Xiao Zhan foi honesto, ele não teve tempo de ler o livro, então ele disse que não o leu.
Mas ele memorizou o roteiro como a palma da mão e escreveu incontáveis estudos de personagens. “Análises diretas, gráficos de relacionamento, cheios de anotações dele, ele fazia muito isso; ele estava preparado para o melhor de sua capacidade.” Essa sinceridade e profissionalismo tocaram Yang Xia. “Desde o momento em que ele entrou, nunca me preocupei com Xiao Zhan. Ele é uma pessoa muito lúcida, não preciso falar muito com ele."
Ele não vai fazer se não quiser, nunca pensou nisso. Antes, como a Parte B, ele fazia seu trabalho de design em camadas e salvava seu trabalho regularmente. No fim, ele assistia enquanto o nome do arquivo se tornava numerado em 01, 02, 03, 04, 05, 06, 07, 08 e ele continuava a salvar, porque os clientes sempre pediam para ele editar e seu computador também ficava morrendo.
Ele precisava salvar as fontes, os recursos e os links, “Minha cabeça dói”. O que mais assustava Xiao Zhan era abrir seu arquivo e descobrir que o link sumiu, que as camadas da imagem estavam bagunçadas ou que o texto estava distorcido. Enquanto falava sobre isso, ele colocou a cabeça entre as mãos e disse: "Uau, isso me deixava louco."
- - - -
Sua verdadeira experiência de trabalho foi passada a ele por um gerente de Hong Kong. Soa como uma história de “O Diabo Veste Prada”; a exibição eficiente, profissional e fria, mas precisa das capacidades de trabalho do chefe, causou um grande choque em Xiao Zhan.
Anteriormente, este gerente de Hong Kong “forçou” 3 estagiários a irem embora. Você precisa atender às ligações dele das 3 às 4 da manhã, deve responder aos e-mails dentro de 10 minutos e não há espaço para o menor erro. Se o pôster promocional no shopping for rasgado por crianças, mesmo que seja apenas um pedacinho do tamanho de uma unha, ele notaria e exigiria que você o trocasse imediatamente. O fornecedor não viria por causa de um pequeno problema como esse, no entanto, o gerente não se importou e apenas disse a Xiao Zhan: “Não me importa como você vai fazer isso, você deve trocar hoje”. Frequentemente, ele não conseguia convencer seu gerente do contrário e acabava indo ele mesmo até a fábrica pegar o pôster e colocá-lo de volta.
Uma vez, Xiao Zhan cometeu um grande erro. Foi para a promoção de verão de um shopping, eles imprimiram 4 mil panfletos e ele foi o responsável pela revisão da imagem. No dia da entrega dos panfletos, ele esperou na empresa a partir das 8h. Quando ele abriu a primeira página, seu cérebro fez um “boom”, havia uma pequena imagem desalinhada na primeira página, e metade dela estava em branco. Ele começou a suar, pensou que tudo estava acabado para ele; afinal, essa era uma equipe tão rígida que eles iriam imprimir novamente se um sinal de pontuação estivesse errado.
Até hoje, ele ainda se lembra daquele incidente. Ele foi até seu gerente, desculpou-se e explicou a situação. Seu gerente abriu o panfleto e disse: "Ah, aqui." Ele ficou parado enquanto seu gerente ficou ali sentado, e eles caíram em um longo silêncio. Por fim, seu gerente, aquele homem rígido de meia-idade, acenou com a mão e disse: "Tudo bem". Então ele começou a ligar para várias pessoas, contatou o editor para reimprimir 4.000 cópias e confirmou que eles chegariam no dia seguinte. Depois de lidar com tudo, o gerente disse algo para Xiao Zhan que ele ainda carrega até hoje: quando tiver um problema, não reclame, o importante é resolver o problema, consertar agora, imediatamente, na hora, usando o mínimo de tempo possível.
Essa é a fonte do forte senso de profissionalismo que Xiao Zhan tem demonstrado desde que se tornou uma celebridade. Em um show de audição, ele não tinha aprendido dança antes, e ele praticou dança até que sua unha caiu. Quando o diretor perguntou se ele ainda ia dançar, ele disse: “Vou dançar amanhã, depois de amanhã e no dia seguinte. Eu tenho que dançar."
Quando um grupo deles foi para a aula de atuação, o que quer que o professor lhe dissesse para fazer, ele faria seriamente. Como eles não estavam usando figurinos, era mais casual, e outras pessoas costumavam rir, mas ele nunca. “Você sente que ele tem a atitude certa.” Essa é a impressão que ele deu às pessoas ao seu redor. Lü Ying ainda se lembra que Yang Zi costumava provocar sobre a seriedade de Xiao Zhan. Ela disse que você não pode brincar com ele no set de filmagem, porque ele vai te levar a sério.
Todos que entrevistamos reconheceram seu senso de profissionalismo. Eles vêm de diferentes linhas de trabalho, trabalham em diferentes ocupações e nos contam sobre diferentes detalhes: Ele poderia ter se hospedado no melhor hotel de Xiangshan, mas em vez disso escolheu ficar junto com a equipe de maquiagem e produção, para poder economizar cerca de uma hora na estrada todos os dias. Ele queria usar essa hora economizada em maquiagem para memorizar suas falas. Ao filmar em um dia frio, ele desligou o ar condicionado de seu trailer para se acostumar com o frio, para que pudesse ficar focado e não congelar ao começar a filmar do lado de fora.
Esse senso de profissionalismo não desapareceu com o tempo. Sua primeira experiência como o segundo ator principal veio com Ji Chong em “The Wolf”. Em todas as 300 cenas, ele nunca saiu uma vez e permaneceu no set por 4 meses para encontrar o "humor" em que os atores deveriam estar.
Ano passado foi seu terceiro ano como ator. O diretor de “Joy of Life”, Sun Hao, ficou chocado. “Ele ficava lá mesmo durante a verificação da iluminação.” Muitos atores usam substitutos e só fazem ajustes quando é sua parte, mas Xiao Zhan não tinha medo do sol batendo nele e ele esperava em seu lugar não importa quanto tempo demorasse.
Para Xiao Zhan, não há diferença real entre audição, filmagem e design. É tudo trabalho e não há espaço para relaxar. Ele pode aceitar ficar acordado a noite toda, pode aceitar fazer horas extras, é tudo escolha pessoal dele, e ele não vai sentir que está sofrendo por causa disso. A única coisa que o magoa ou o deixa louco é: “Por que não posso fazer isso tão bem quanto as outras pessoas? Como eles são capazes de pensar isso? ”
Até hoje, ele ainda se lembra de seus dias antes de entrar nesta indústria. Sentado em uma fileira ao lado de outros jovens designers em um espaço apertado. Os computadores de todos estavam lado a lado e todos podiam ver o que os outros estavam fazendo. Tudo estava exposto e eles competiam com base puramente em habilidade, senso estético e ideias. Todos estavam superando as dificuldades na frente das telas dos computadores, até que seus rostos estivessem todos oleosos. No final, quando eles viram seus designs exibidos na tela grande, aquela foi, ao mesmo tempo, a sensação mais pura e complicada, talvez essa seja a verdadeira natureza da sociedade.
Xiao Zhan não é uma pessoa enérgica por natureza, mas não é como se ele também não fosse. Ao entrevistá-lo, você pode ver o esforço que ele faz para tentar animar o ambiente. Sua boa amiga Zang Hongna observou que, até certo ponto, ele costuma ficar um pouco indisposto em festas barulhentas e animadas.
Na verdade, ele gosta de ficar sozinho e de ter seu próprio espaço pessoal. Ele também tem uma percepção única da vida e dos dias.
Este menino de Chongqing gosta do mundanismo, gosta do sentimento de base que a vida lhe dá. Por exemplo, o que sua avó disse a ele quando ela estava saindo, que ele pode voltar para casa se estiver cansado.
Ele também dizia: “Os dias são apenas dias, não são doces, mas também não são amargos”. Ao falar sobre a indústria do entretenimento, ele ainda gosta de usar palavras como fantástico e absurdo, que parecem vir de um observador distante. Como disse uma vez um veterano da indústria ao redor dele, quando se trata de ser uma estrela de topo, ele ainda está se acostumando. “Ele ainda está insistindo e dizendo a si mesmo que nada mudou, mas o problema é que toda a essência disso mudou, você não tem escolha.”
Mas essa familiaridade com uma vida comum permitirá que ele não fique inquieto nesse caminho.
- - - -
Nos primeiros 25 anos de sua vida, Xiao Zhan viveu em uma família de estilo tradicional chinês. Seu pai trabalhava e sua mãe era dona de casa. Ele ocasionalmente discutia com seus pais, mas era uma família calorosa. Seu pai é uma pessoa razoável, ele não é rigoroso sem motivos, e nunca mima. Ele sempre ensinou Xiao Zhan a pensar pelos outros e liderar pela virtude. “Todas essas coisas, era bem ao estilo chinês.” Ele recebeu sua cota de surras, especialmente no ensino médio, por causa de “alguns eventos pequenos e aleatórios” como quando ele se saiu mal em uma prova, quando voltou para casa tarde depois da escola, quando errou uma pergunta e o professor fez uma “ reclamação ”, ou quando brigava com os colegas. Se ele realmente fizesse algo ruim, nem sua mãe nem seu pai o defenderiam, e às vezes ele recebe o tratamento “duplo”.
Seu pai fazia as coisas de maneira ordenada e estruturada e tinha os mesmos requisitos para ele. Desde o ensino fundamental, ele já sabia o que era uma “universidade de peso”, e sabia que tinha que entrar em uma universidade de peso. Ele ficou sabendo da Universidade de Pequim e da Universidade de Tsinghua desde muito cedo, porque essas duas escolas importantes realizavam acampamentos de verão, que seu pai exigia que ele frequentasse.
Mesmo se ele não fosse ao acampamento de verão, ele não poderia simplesmente ficar deitado, como seu pai disse: “Crianças não podem apenas ter notas”. Ele foi matriculado em várias aulas extracurriculares de violino, go [N/T: jogo de tabuleiro chinês], caligrafia, caligrafia com pincel, desenho... às vezes isso arrancava uma retaliação de sua mãe: Você se inscreveu em tantas aulas, consegue aprender tudo?
Até hoje, seu pai ainda mantém esse estilo ortodoxo e rígido de educação. Há algum tempo, um amigo enviou a apresentação de "Night at a Naval Port" de Xiao Zhan e Naying para seu pai, e seu pai respondeu: "Xiao Zhan melhorou muito sob a orientação de artistas experientes."
Pensando em retrospecto, parece que desde aquela época Xiao Zhan havia sido criado como uma criança muito competitiva, ou melhor, como uma criança que tinha padrões elevados para si mesma. Gostava de desenhar e traçava metas para si mesmo, sentia que tinha que ganhar prêmios, porque “ganhar prêmios é realização de orgulho” e se ele fez alguma coisa, tinha que “gerar repercussão”.
Ele tem dificuldade em aceitar esforço sem resultados. Durante seu vestibular, ele queria entrar no Instituto de Belas Artes de Sichuan e continuar a desenhar, mas falhou na prova e tirou nota baixa em sua melhor matéria de desenho; até hoje, ele não consegue esquecer o constrangimento. Ele desligou o telefone, tirou o cartão SIM, não comeu e apenas ficou deitado na cama, atordoado, olhando para o teto. Ele passou pelo primeiro “colapso” de sua vida.
Mas esse “colapso” acabou passando, ele aceitou o resultado com calma e foi para a universidade. Como muitos jovens adultos na casa dos 20 anos, aqueles dias eram animados e vibrantes. Frequentemente ia a festas na casa dos amigos, chamava as mães dos amigos de “outra mãe”, ficava deitado no sofá em todas as posições. Eles assistiam a filmes, jogavam videogame e jogos de tabuleiro. Quando seus dois amigos que estavam em um relacionamento brigavam, ele segurava a vela e fazia as pazes entre eles.
 Conversa com Xiao Zhan
Você disse que cresceu em uma família tradicional chinesa, o que te fez sentir que ela é tradicional?
Meu pai era muito autoritário e tinha requisitos rígidos. Desde jovem ele me ensinou a pensar pelos outros, a liderar pela virtude, tudo isso, era bem ao estilo chinês. Minha mãe era muito doméstica e dependia muito do meu pai. Eu praticamente cresci apanhando, eles faziam dupla, todos os tipos de surras. Se minha mãe voltasse cedo, ela o faria, até que meu pai voltasse; quando minha mãe se cansava de me bater, meu pai assumia.
Qual foi o confronto mais intenso que você teve com seus pais?
Somos pessoas de Chongqing, então falamos muito alto quando discutimos. Cada vez que discuto com minha mãe, chamamos a atenção das pessoas ao nosso redor. Acho que discutimos com bastante frequência. O mais intenso, deixe-me pensar, nem me lembro sobre o que discutimos, na verdade não foi nada grande, provavelmente foi só que eu não fiz meu dever de casa e queria jogar no computador, ou assistir TV. Discutimos muito, a ponto de minha mãe jogar coisas e depois chorar. Naquela época, eu apenas pensei, ah, agora que penso nisso, penso como nós discutimos tanto sobre algo tão pequeno? E eu me arrependo.
Quando você mudou e sentiu que tinha crescido ou amadurecido?
Na universidade, minha primeira vez nos dormitórios. Antes eu caminhava para a escola, eram 15 minutos da escola até minha casa, via meus pais todos os dias, é claro que viveria um conflito assim. Quando meus pais me mandaram para a universidade, ainda me lembro agora, meu pai que me levou. Pela primeira vez, vivi as emoções do artigo “A Visão das Costas do Meu Pai” e finalmente pude entender o que ele estava tentando expressar. Eles me levaram e disseram, pode ir, sua mãe e eu vamos embora agora. Enquanto caminhavam em direção ao estacionamento, olhei para as costas deles e eu senti que havia crescido, mas a sensação que dá é que estão realmente envelhecendo. Naquele momento, eu disse, preciso ser bom, não posso mais irritá-los.
- - - -
Muitas pessoas mencionaram que gostam de você porque você viveu o mundo profissional e podem se identificar com você.
As pessoas podem ter encontrado uma sombra de si mesmas em mim, porque sou apenas uma pessoa muito real vivendo a vida. Eu já fiz design antes, trabalhei, tive uma experiência comum na sociedade, então agora se você me pedir para retratar um funcionário de escritório, provavelmente seria natural para mim (risos), porque entendo os sentimentos de um funcionário de escritório que se espreme para o metrô, tentando vencer o relógio e chegar na hora certa para bater cartão, eu entendo muito bem. E agora, como artista, acho que esse processo foi mágico, nunca havia pensando sobre isso, e se você me pedir para pensar como cheguei a esse ponto, também não sei; logo que a oportunidade surgiu, agarrei-me a ela. Eu acho que não se limita apenas ao meu trabalho atual, mas é o que você precisa fazer em qualquer trabalho, quando a oportunidade surge, você tem que agarrá-la.
Quando você estava no mundo profissional, o que você mais queria?
O que eu mais queria na época, e estou falando de forma totalmente honesta e realista, era ser a proposta vencedora. Tenho que ser a proposta vencedora, tenho que fazer com que os clientes vejam o meu logotipo, acho que todo mundo precisa ter esse tipo de ambição. É claro que esse tipo de ambição não significa que farei algo ruim, apenas farei meu trabalho bem.
Até agora eu lembro, naquela época, todos nós amiguinhos designers sentávamos em fila, todos podiam ver o que os outros estavam fazendo, havia uma competição positiva. Éramos todos jovens que nos recusávamos a perder e tentávamos fazer o melhor trabalho. Acredito que uma pessoa e uma empresa só podem ter um bom desempenho se todos tiverem essa mentalidade.
Como havia competição, vocês se continham na hora de se comunicar?
Não, é por isso que acho que um ambiente bom é muito importante. Todo mundo está competindo com sua habilidade pura, porque quando você está fazendo algo, a tela está bem ali, como você a esconde? Quando você vem, eu vou minimizar a tela? Claro que não. Todos estão abertos e é uma questão de capacidade, de estética e de ideias. Os gostos e as opiniões de cada um são diferentes, se os clientes gostam, gostam, se não gostam, não importa o quão bem você faça, eles não vão gostar.
Então você é uma pessoa muito competitiva?
Quando eu era jovem e desenhava, tinha que ganhar prêmios, se ganhasse um prêmio seria uma realização com orgulho, e quando vejo meus pais ficarem orgulhosos, eu também me sentiria orgulhoso, isso é competitividade, e existe. Minha competitividade vinha do fato de que, se eu conseguia gerar repercussão fazendo alguma coisa, ficaria orgulhoso de mim mesmo. No mundo do trabalho, esse orgulho seria, um logotipo vale uma certa quantia de dinheiro, esse tipo de orgulho é semelhante na indústria do entretenimento; o orgulho que você sente quando seu trabalho é reconhecido e a confiança que você sente.
Você já pensou no que estaria fazendo se nunca tivesse entrado para a indústria do entretenimento?
Às vezes eu penso nisso também, se o tempo voltar, e talvez eu fosse para a escola que eu queria, o caminho da minha vida seria o mesmo? Pode ser diferente, talvez eu ainda estaria na indústria do design e provavelmente estaria chorando no metrô. É bem possível, não é mesmo? As pessoas hoje sofrem muita pressão no trabalho, os preços de casa, moradia e educação dos filhos são muito altos.
Talvez você tivesse sido um escravo corporativo.
E talvez eu tivesse sido um escravo corporativo de ponta. Seria uma vida diferente, então acho que o destino tem um acordo para tudo, agora que estou aqui eu irei tirar o melhor proveito disso.
Você está satisfeito com sua situação atual?
Estou muito satisfeito, o que há para não ficar satisfeito? Estou muito satisfeito com minha situação atual, mas acho que posso melhorar. Ainda há muitas áreas para as quais não me aventurei, seja atuando ou cantando, em várias áreas, ainda posso me desenvolver mais.
A opinião de muitas pessoas sobre você é que você não se perdeu depois de disparar para a fama.
Acho que pode estar relacionado às minhas experiências. Eu vivi a sociedade real, então não preciso dessas coisas falsas. Todos os dias eu digo a mim mesmo: não fui bem hoje, não fui bem aqui, ou ali, e as pessoas às vezes me consolam dizendo, foi bom, e coisa e tal, mas eu diria que sei que não foi. Eu estou ciente, e como dissemos antes, das pessoas ao seu redor que te bajulam, elas existindo ou não, não acho que isso importe; o que é importante é você mesmo.
Depois de entrar nesta indústria, você sente que se tornou uma pessoa mais complexa?
Tornar-se uma pessoa complexa não é uma coisa ruim. Para mim, tenho 29 anos, acho que para uma pessoa crescer continuamente e sobreviver nesta sociedade, é preciso aprender a ser uma pessoa complexa. Se você é apenas ingênuo e precipitado, não acho que isso seja adequado. Complexidade não é a antítese da bondade. Uma pessoa complexa pode levar muitas coisas em consideração. Para mim, me preocupo muito com o que as outras pessoas sentem. Antes de dizer algo, considerarei como isso pode fazer as outras pessoas se sentirem, se as deixará desconfortáveis ou se estou apontando diretamente uma área em que elas tem uma pendência, se isso as deixará constrangidas. Essas são perguntas sobre as quais uma pessoa complexa pensará, multifacetada e em várias camadas, mas isso não significa que essa pessoa não seja gentil ou inocente. Todas as pessoas têm múltiplos lados, não acho que haja nada de errado nisso, mas você precisa sempre manter aquela pureza e bondade iniciais.
CN/ENG: xzhan1005 (Twitter) | PTBR: yizhansupport (Twitter) - Gixx - Jess. >> NÃO REPOSTE NOSSAS TRADUÇÕES <<
9 notes · View notes
buckwheat-flower · 4 years
Note
tchê do céu me explica qual a mão de the untamed pq vivo vendo tu postando sobre mas n tenho a mínima ideia do que é??? mto perdida porém curiosa. só entendi q tem MUITOS capítulos pior que novela da globo, to com medo mas afim de assistir
aaah mas é claro!!!
the untamed é um drama chinês de 50 episódios (com aprox. 45 min cada) que conta a história do wei wuxian. o drama começa quando wei wuxian morre (isso mesmo, o negócio já começa com a morte do protagonista xD), porém já mostra ele logo em seguida voltando a vida 16 anos depois. isso acontece por causa de um cara chamado mo xuanyu, que sacrifica sua própria alma em busca de vingança (no caso ele traz o wuxian de volta a vida pra se vingar por ele). wei wuxian volta com 4 cicatrizes, cada uma pra cada pessoa de quem ele tem que se vingar. se ele não fizer isso, as cicatrizes se abririam a ponto de chegar a sua alma. 
então ele começa sua jornada, sempre usando uma máscara (para que ninguém o reconheça), e nisso ele se reencontra com seu melhor amigo/alma gêmea lan wangji, que logo reconhece o wei wuxian. basicamente nesse ponto a história volta 16 anos atrás, e mostra desde o momento que ele conhece o lan wangji até sua morte. vai explicando como tudo aconteceu e o porque wei wuxian morreu, até voltar para o presente e seguir com a história.
é mais ou menos isso, e como eu sou terrível pra explicar qualquer coisa, recomendo ler essa thread do twitter, que explica bem completinha a história inicial do drama, e que também dá vários motivos para assistir.
1 note · View note
remembermeffic · 4 years
Text
Cap. 14
Lizzy
Após as aulas na faculdade volto para casa. Preciso avisar aos dois que Sizhui nos chamou para ir até a cafeteria na qual ele trabalha mais tarde.
-Ah, você chegou? – Wei Wuxian pergunta no instante em que me vê e eu o encaro, eu senti muito a sua falta, acho que pensar que passei tempo demais longe dele me machuca. Mas não é apenas isso, preciso lhe dizer algumas coisas, na verdade, preciso dizer aos dois. – viu o Sizhui?
-Me desculpe Wei Yin. – é o que digo e ele me encara visivelmente confuso.
-Einh?
-Me desculpe. Pela decisão que tomei anos atrás, me desculpe pelo que fiz, me desculpe...
-Hey. – ele me interrompe segurando minhas mãos de frente a si e abrindo aquele sorriso que é só dele, aquele sorriso lindo e extremamente irritante. – as coisas ficaram no passado. Eu não sei a razão de você ter pensado que aquela era a forma mais simples de resolver tudo ou que era a única forma, mas nós já resolvemos isso, certo? no passado mesmo, já passamos por cima disso tudo e ficamos bem.
-Eu não fiquei bem, eu não te pedi perdão.
-Você voltou é isso o que importa.
-Eu voltei.
-Wen Qin?
-Uhm?
-Como foi rever o nosso filho?
Respiro fundo por um segundo, depois abro um sorriso.
-Tive que me segurar para não o abraçar.
-Conheço a sensação. Não acredito que ele está aqui.
-Não acredito que ele está a salvo.
-Nem eu. Enfim, eu preciso ir, fiquei de arrumar umas coisas aí, te vejo depois?
-Claro.
-Wen Qin?
-Hum?
-Talvez você queira falar com o Lan Zhan também.
-Sim.
-Então está certo, ele está em casa. Até mais.
-Tchau Wei Yin.
Bato na porta, mas não recebo nenhuma resposta, por isso a abro e sigo apartamento adentro.
É engraçado pensar que eu já me sentira insegura em entrar ali.
Sigo diretamente para o quarto de Wangji, quero dar o recado de Sizhui, mas também preciso lhe dizer algumas coisas.
Não tivemos tempo de conversar depois que lembrei de tudo, tenho muitas coisas para falar.
-Wangji? – chamo no instante em que empurro a porta.
Ele está lá. Sentado com um livro em mãos, por alguns segundos aquela cena me remete ao passado, ele sempre gostara muito de ler.
Tumblr media
Ele desvia o olhar do livro para me encarar.
-O Sizhui nos chamou para ir até a cafeteria na qual ele trabalha mais tarde, ele quer nos apresentar formalmente a namorada dele.
-Uhm.
-Você vai?
-Uhm.
-Então eu passo aqui para irmos os três juntos. O Wei Yin saiu?
-Uhm.
-Obrigada.
Ele volta a encarar o livro no instante em que percebe que eu acabara de dar meu recado. Mas eu não saio. Ainda quero falar algumas coisas pra ele, preciso falar...
-Wangji...
-Uhm? – ele responde ainda com os olhos fixos no livro.
Por um segundo não sei se devo falar, não sei o que ele sente a respeito de tudo o que houve no passado, por isso respiro fundo e desvio os olhos dele, encarando o quarto ao meu redor. Não é o mesmo quarto, mas ele conseguiu deixar muito parecido com o quarto que conheci.
Dentre os ornamentos três me chamam a atenção. O guqin de madeira escura, o lenço vermelho e preto e a faixa azul clara.
-Você guardou. – falo e ele desvia os olhos do livro para me encarar visivelmente confuso.
-O que?
-O lenço.
Ele desvia os olhos para o lenço vermelho e preto em cima da mesa de cabeceira.
-Uhm.
-Por que?
-Você realmente não sabe?
Respiro fundo. Sei.
-Eu posso levar?
-O lenço?
-Não. A faixa.
Ele encara a faixa azul clara que permanece próxima a cabeceira de sua cama.
-Você ainda a quer? – ele pergunta simplesmente.
-Ela não é minha?
-É?
Caminho até a faixa e a toco, a me ver fazer isso, ele deixa escapar um sorriso quase imperceptível.
-Wangji... – começo e ele para de sorrir de imediato. – eu acho que nunca te pedi desculpas por aquela noite.
-Ficou no passado.
-Mesmo assim, as coisas saíram do controle, aconteceram tão rápido que eu não consegui te dizer que sinto muito. Eu não queria que as coisas tivessem acontecido da forma que aconteceram e eu ainda me sinto mal toda vez que penso a respeito.
-Esquece.
-Não tem como esquecer.
-Então supera.
-Você superou?
Ele me encara, pelo seu olhar sei que não superou, mas não quer tocar no assunto, talvez ainda doa, talvez o que eu e Wei Yin fizemos naquela noite, a decisão que tomamos, por mais que ele tente compreender, ainda o machuca.
-Não. – ele dispara de forma fria, eu não me surpreendo com a resposta. – mas vocês fizeram o que precisavam ter feito e eu fiz o que eu tinha que fazer.
-Eu sei.
-Não foi culpa de ninguém.
-Mas mesmo assim eu queria te dizer... Obrigada e desculpe.
-Eu já te falei isso uma vez no passado eu não sei se você se lembra, mas entre eu e você não há necessidade de obrigado ou desculpe.
-Eu me lembro.
-Uhm.
 -Hey, Lan Zhan! – a voz dele faz com que eu me vire para encarar a porta, já Wangji baixa os olhos em direção ao livro que tem em mãos novamente. – você não vai acreditar na maneira com que as pessoas...
A me ver ele para de falar de imediato, abrindo um sorriso em minha direção.
-Ah Wen Qin, eu não sabia que você ainda estava aqui.
-Eu esqueci de te dizer, o Sizhui quer que a gente vá na cafeteria que ele trabalha mais tarde.
-Tá bom, você passa aqui para irmos juntos?
-Uhum.
-Ok então.
-Tchau garotos, a gente se vê mais tarde.
Quando passo por Wei Yin noto os olhos dele pousando em cima da faixa azul clara que carrego. Por um segundo ele apenas a encara, então força um sorriso em minha direção.
-A gente se vê mais tarde. – é o que ele diz.
Quando volto ao meu apartamento Ravena está sentada na sala, a forma com que ela sorri para mim me deixa intrigada.
-Por que você está tão feliz?
-Você lembrou enfim?
A encaro. Do que ela está falando?
-O que? Eu lembrei de que?
-Wen Qin, você não precisa fingir pra mim.
Por alguma razão sinto vontade de sair correndo de lá o mais rápido possível, a maneira com que ela fala meu nome me assusta. Ela me conhece? De onde?
-Quem é você? – é o que consigo dizer, ela abre um sorriso e se aproxima de mim, eu não reajo, ela estende a mão e pega a faixa azul que seguro.
-Ele te devolveu?
-Eu não sei a razão de estar com ele, quando eu... quer dizer, a ultima coisa que me lembro é de estar com ela.
-Eu tirei. – ela dispara simplesmente enquanto ainda segura a faixa. – me deu muito trabalho para tirar as manchas, mas como eu já estava acostumada a tirar as manchas que o Jin Ling deixava nas roupas...
E é então que eu enfim consigo reconhece-la. Por que eu não vi antes? Ela estava usando algum tipo de truque?
-Luo Qingyang?
-Eu pensei que você não ia conseguir ver através do amuleto.
Minha primeira reação é abraça-la, não acredito que é ela, não acredito que esteve ao meu lado esse tempo todo.
-O que aconteceu? Por que você não me disse que era você? Por que usou um amuleto para se camuflar?
-Porque eu não queria que você se lembrasse por mim. Passei tempo demais tentando reunir vocês três. Primeiro encontrei o Wei Wuxian e o levei até a delegacia onde o abrigo o acolheu, depois encontrei Sizhui e o Ning, você sabe o que me custou para de certa forma convencer os dois a se matricularem na faculdade que você trabalha? E então encontrei o Hanguan-Jun, para variar, ele foi o mais difícil de encontrar.
-Para variar.
-Foi ele?
-Uhm?
-Quem te fez lembrar?
-Uhum.
-Ele era minha última esperança.
-Luo... – começo e ela me encara.
-Oi?
-Por que estamos todos aqui? Por que agora?
-Eu não sei, talvez tenhamos deixado algo para trás, algo que precisamos resolver, todos nós.
-Você acha?- pergunto em tom de descaso. – eu me pergunto o que nós resolvemos no passado. Porque coisas mal resolvidas....
-Então acho que teremos que aparar as arestas para enfim conseguir descansar.
-Vai ser uma longa viagem.
-Bem vinda a bordo.
Depois do choque de quebrar o amuleto e descobrir que Ravena era na verdade Luo Qingyang, sigo para a cafeteria com Wei Yin e Wangji. Enquanto caminhamos até lá acabo contando a respeito do que descobrira e é claro que Wei Yin tem várias piadas para fazer a respeito.
-Não era ela que gostava do Lan Zhan? – ele começa com um sorriso.
-Quieto. – é o que Wangji responde em seu característico tom contigo.
-Era sim, eu lembro que ela estava sempre por perto e...
-Quieto.
-Mas ela vivia falando de você e... uhm... uhm...
Eu abro um sorriso ao perceber que de repente, Wei Yin não consegue mais falar.
-Wangji? – chamo e ele vira o rosto para me encarar, o olhar aborrecido.
-uhm?
-Obrigada por isso.
Quando chegamos a cafeteria Wei Yin já voltara a falar, mas está mau humorado demais para falar com qualquer um de nós dois.
-Nada de dar ataques de ciúmes. – começo quando sentamos em uma das mesas.
Wei Yin coça o nariz e eu lhe acerto um tapa na mão o que faz com que ele me faça uma careta, já Wangji está mais uma vez concentrado em seu ponto imaginário acima de minha orelha direita.
-Eu só acho que ele é novo demais para namorar. – Wei Yin dispara.
-Uhm. - Wangji concorda.
-Quantos anos vocês acham que ele tem? O Sizhui já tem dezoito e além do mas, não cabe a nenhum de nós três decidir isso e sim o Sizhui, ok?
Wei Yin dá de ombros, enquanto Wangji não se move.
-Então me prometam que não vão aprontar nada, você principalmente Wei Yin.
-Tá certo, eu vou me comportar.
-Espero que sim.
-senhorita Lizzy? – a voz faz com que eu olhe em direção a porta, Ning irrompe por ela com um sorriso no rosto. – boa tarde, o Fanxing chamou a senhorita também?
Wei Yin e Wangji me encaram visivelmente para ver minha reação, mas eu apenas abro um sorriso.
-Uhum, chamou sim, ele chamou você para apresentar a namorada também?
-Uhum, ele disse que me considera uma espécie de irmão mais velho ou sei lá o que. Eu posso me sentar com vocês?
-Claro.
Quando Sizhui se aproxima com a namorada eu noto a maneira com que ela parece um pouco desconfortável, não é para menos.
-Olá. – Wei Yin começa com um sorriso em direção a ela. – eu sou Xiao Zhan, amigo e meio que irmão mais velho do Zhen Fanxing e você não acha que vocês são novos demais para namorar?
-Zhan! – o reprimo pisando em seu pé debaixo da mesa, Wei Yin resmunga me encarando.
-Isso doeu.
-Wang Yibo. – é o que Wangji fala fazendo uma pequena reverencia em direção a garota.
-Lizzy. – falo com um sorriso forçado.
-Você eu conheço. – ela dispara de forma abrupta, vejo o instante em que Sizhui a encara visivelmente embaraçado.
-Não começa por favor.
-O que? Eu só disse que ela eu conhecia, ela não é a garota que parece ser afim de você mesmo andando para cima e para baixo com dois caras? Quer dizer, se ela já tem dois caras com quem andar, por que diabos ela parece estar em todos os lugares que você está? É como se ela estivesse te perseguindo e.... uhm...uhm...uhm...
Então eu noto que ela tenta continuar a falar, mas não consegue, é como se seus lábios estivessem selados.
-Rhuo? O que está havendo? Rhou você está bem?
Ela não responde, continua resmungando enquanto se afasta.
-Me desculpem por isso, eu preciso ver o que está havendo com ela e...
Sizhui segue caminho atrás da namorada, Wei Yin começa a rir de imediato enquanto eu desvio o olhar do casal para encarar Wangji que ainda olha em frente como se nada estivesse acontecendo.
-Wangji! – o repreendo.
Escuto um barulho e desvio os olhos dele para encarar o local no qual Sizhui desaparecera e ao olhar naquela direção a cena que vejo faz com que eu fique de pé de imediato, mas não sou a única, Wei Yin, Ning e Wangji fazem o mesmo, montando guarda de imediato.
São Wen Chao e Xue Yang, um deles segura Sizhui pelo pescoço, as unhas cravadas na garganta dele enquanto o outro nos encara, um sorriso no rosto.
-Parece que o trio está de volta. – Wen Chao fala com um sorriso enquanto nos encara. – e parece que vieram ver a miniaturinha, não é mesmo? Oh, general fantasma, até você?
-Solta ele. – disparo encarando-o firme.
-Ou o que, priminha? O que você vai fazer?
Ameaço dar um passo naquela direção, mas sou detida pelo braço de Wangji. Ameaço discutir, mas ele me encara de soslaio.
-Se você fizer alguma coisa, ele mata o Sizhui.
Meu filho. Aquele porco do Xue Yang está com as unhas cravadas na garganta do meu filho.
-O que você quer? – pergunto encarando Wen Chao que me encara firme.
-O que eu quero? O que você acha que eu quero? Eu quero vingança, eu quero que o Yiling Laozu morra pelo que fez comigo, eu quero que ele pague por tudo o que me fez, quero que o poderoso Hangwang- Jun se ajoelhe diante de mim e acima de tudo quero que você sofra, quero que chore ao ver a morte do seu amado filho.
No momento em que Wen Chao diz aquilo eu consigo ver os olhos de Sizhui aumentarem de tamanho.
-Xue Yang... – ele começa e eu consigo ver algumas gotas de sangue começarem a escorrer da garganta de Sizhui.
Se pelo menos eu estivesse com as minhas agulhas, se pelo menos a Yuchang estivesse comigo...
Escuto uma melodia conhecida e encaro Wei Yin. ele está de olhos fechados e assovia a música que por muito tempo fora a causa de meus pesadelos. 
Ao escutar a melodia Xue Yang se agita, então eu noto que a música o está deixando assustado e que isso não é uma coisa boa.
-Wei Yin! - chamo na tentativa de fazê-lo parar de assoviar.
Mas então a já tão conhecida luz azul toma o ambiente, o impacto atira Xue Yang e Wen Chao para trás, Sizhui permanece de pé onde está, visivelmente assustado, eu não o culpo, não é fácil assimilar algo que para você não faz o mínimo sentido.
Desvio os olhos para Yibo e consigo ver o instante em que ele guarda a espada, os olhos cerrados enquanto a recoloca na capa. Bichen. Eu reconheceria aquele brilho em qualquer lugar.
Tumblr media
Por um instante o presente e o passado se entrelaçam em minha mente e o choque de rever o brilho azulado da Bichen faz com que minha cabeça doa. Sinto tudo ao meu redor começar a girar e minhas pernas fraquejarem. Vejo o momento em que Sizhui corre em minha direção, Wangji e Wei Yin fazem o mesmo, eles falam alguma coisa, mas eu não consigo ouvi-los. Vejo Ning se aproximar também e ameaço abrir um sorriso enquanto pareço despencar em um abismo sem fundo.
Eu só queria poder voltar no tempo quando as coisas eram fáceis. Quando éramos adolescentes bobos indo para uma conferência de cultivadores na vila Cayin e quando o nosso maior desafio era tentar não sermos punidos pelo severo Lan Qiren...
1 note · View note
fluffyweeby · 1 year
Text
Tumblr media
Lan Zhan wanted to check if Wei Wuxian is as ticklish in Mo Xyuanyu body as he was in his own
102 notes · View notes
twinkpoll · 1 year
Text
ROUND ONE POLLS ARE LIVE!
Tumblr media
VOTE VOTE VOTE!
Ping vs Sauron
Merlin vs Peter
Frodo vs Lio
Obi-Wan vs Jack (Titanic)
The Once-ler vs Tim
Legolas vs Wei Wuxian
Q vs Kurapika
Jaskier vs Howl
Link vs Guillermo
Kuzco vs Jack (RotG)
Dream vs Venti
Tamaki vs Dr Bashir
Leon vs Billy
Tintin vs Vash
James vs Luke
Hiccup vs Haruhi
MAY THE BEST TWINK WIN!
35 notes · View notes
tumitutscanlation · 5 years
Text
Mo Dao Zu Shi - 109. Bölüm
Mega // MangaTr // veya “Okumaya Devam Et”e tıklayın (Hala tumblr öğreniyorum... Bunu daha önce keşfetseydim iyiydi...)
Uyarı: 111. Bölüm NSFW, +18. Yine +18 ve -18 olarak iki farklı versiyonunu yayınlayacağım. -18’ler uslu uslu -18 versiyonu okuyacağınıza inanıyorum.
Hatırlatma: Novel 113 + 14 ekstra bölümden oluşuyor. Yani son 3 bölüm kaldı. Ardından gelecek olan ekstralardan çevrilenlerin hepsi çok çılgın +18. Çevireceğim ama nasıl ben de bilmiyorum…
Gizlemek – Üçüncü Kısım
İttirmenin etkisiyle Lan XiChen birkaç adım geriledi. Neler olduğunu henüz anlayamamıştı. Bu sırada Lan WangJi tapınağın ortasındaki narin yüzlü Guanyin heykelinin arkasına vurmuştu. Heykel tabuta doğru düşerken titredi. Nie MingJue hala elindeki başı çoktan düşmüş olan cesedi inceliyordu. Ağır heykel ona çarptığında bir kez daha tabutun içine çöktü.
Wei WuXian Guanyin’in göğsüne atladı. Tabutun kapağı çoktan kırılmıştı. Nie MingJue ve öfkesini mühürlemek için kullanabilecekleri tek şey Guanyin heykeliydi. Altında, Nie MingJue dışarı çıkabilmek için tekrar tekrar heykele vururken Wei WuXian da tekrar tekrar sallanıyordu, o kadar sersemlemişti ki düşmek üzereydi. Sendeledi, üzerinde hiçbir tılsımın olmadığını fark etti, “Lan Zhan, çabuk çabuk, yanıma gel. Ağırlığı artırmamız gerek. Birkaç kez daha vurursa, heykel paramparça olabilir…”
Wei WuXian sözlerini bitiremeden aniden bedeninin ve görüş alanının titrediğini hissetti. Lan WangJi tabutun bir ucundan tutmuş ve kaldırmıştı.
Yani sadece sol eliyle ahşap tabutu, içindeki iki cesedi, tabutun üzerindeki Guanyin heykelini ve heykelin üzerindeki Wei WuXian’ı havaya kaldırmıştı.
Wei WuXian şaşkınlıkla yutkundu. Uzun zamandır Lan WangJi’nin güçlü olduğunun biliyordu, ama bu… biraz fazla şok ediciydi!
Lan WangJi’nin ifadesi değişmedi. Sağ eli gümüş guqin teline dokundu. Tel sanki kanatları varmış gibi tabut ve Guanyin heykelinin etrafında on kadar tur atarak ikisini sıkıca birbirine bağlamaya çalıştı. Ve ardından ikincisi, ve üçüncüsü… Nie MingJue ve Jin GuangYao’nun düzgünce mühürlendiğine kanaat getirdikten sonra ancak sol elindeki yükü bıraktı. Tabutun kenarı yere düşerek oldukça yüksek bir yankıya neden oldu. Wei WuXian da devrilmişti. Lan WangJi onun düşüşünü kollarıyla yarıda kestikten sonra nazikçe yere bıraktı. Neredeyse bin kiloluk bir yükü taşımış olan eller Wei WuXian’ı tutarken inanılamayacak kadar nazikti.
Lan XiChen yedi guqin teliyle sarılmış olan tabuta baktı. Hala düşüncelerini toparlayamıyordu. Nie HuaiSang elini uzatarak onun gözlerinin önünde salladı, çok korkmuştu, “…X-XiChen Ağabey, iyi misin?”
Lan XiChen, “HuaiSang, biraz önce, sahiden beni gafil avlayarak saldırmaya mı çalışıyordu?”
Nie HuaiSang, “Ben sanırım gördüm…”
Onun tereddüt ettiğini duyunca Lan XiChen bastırdı, “Biraz daha dikkatli düşün.”
Nie HuaiSang, “Şimdi böyle sorunca ben de emin olamıyorum… Sahiden öyle gibi gelmişti…”
Lan XiChen, “Öyle gibi mi gelmişti! Böyle bir şey oldu mu olmadı mı?!”
Nie HuaiSang zar zor cevapladı, “…Ben bilmiyorum, ben sahiden bilmiyorum!”
Çaresiz bir haldeyken Nie HuaiSang’ın verebileceği tek cevap buydu. Lan XiChen alnını ellerine gömdü. Sanki başı çatlayacakmış gibi görünüyordu, tekrar konuşmak istemiyordu.
Aniden Wei WuXian seslendi, “HuaiSang-xiong.”
Nie HuaiSang, “Hım?”
Wei WuXian, “Biraz önce Su She seni nasıl bıçakladı?”
Nie HuaiSang, “Kaçmaya çalışırken ağabey… Jin Sekt Liderini taşıyordu. Ben de yolundaydım, bu yüzden…”
Wei WuXian, “Sahi mi? Durduğun yeri yanlış hatırlamıyorsam, hiçte önlerini kesebilecek bir konumda değildin.”
Nie HuaiSang, “Bıçaklanmak için bilerek önlerini kesmiş olamam ama değil mi?”
Wei WuXian gülümsedi, “Ben böyle bir şey söylemedim.”
Nie HuaiSang, “O zaman ne söylemeye çalışıyorsun Wei-xiong?”
Wei WuXian, “Sadece aniden birkaç şeyi birleştirdim.”
Nie HuaiSang, “Neleri?”
Wei WuXian, “Jin GuangYao birisi bana bir mektup verdi ve tüm dünyaya yaptıklarımı açıklamakla tehdit ediyordu dedi. Yalan söylemediğini, gerçeği söylediğini varsayalım. O zaman bu kişi oldukça gereksiz bir hamle yapmış.” Devam etti, “Birisinin günahlarını anlatmak istiyorsan, doğrudan herkese ifşa etmek yerine neden gidip kişiyi elinde kanıtlar olduğu konusunda bilgilendirirsin ki?”
Nie HuaiSang, “Ağabey… Jin Sekt Liderinin kendisi, bu kişi benim özür dilememi ve kendimi teslim etmemi istiyordu demedi mi?”
Wei WuXian, “Uyan bakalım. Jin GuangYao’nun kendisini gidip teslim etmeyeceği son derece aşikar. Böyle bir hamleyi yapmasının sebebi neydi öyleyse? Amaçsız gibi görünüyor. Peki Jin GuangYao’nun eski sırlarını ortaya çıkarmış bir kişi anlamsız hamleler yapar mı? Böylesine gereksiz bir hareketin, ulaşmak istediği bir amacı olmalı, belki kışkırtmak istemişti belki harekete geçirmek.”
Lan XiChen irkildi, “Kışkırtmak mı? Neyi?”
Lan WangJi kısık bir sesle, “Jin GuangYao’nun öldürme isteğini.”
Eğer her zamanki ZeWu-Jun olsa, böyle bir olayın altındaki amacı hemen görebilirdi. Ama şu anda zihninde düşünmeye ayırabileceği tek bir yer kalmamıştı.
Wei WuXian, “Aynen öyle. Mektubun amacı tam olarak Jin GuangYao’nun öldürme isteğini emsalsiz bir seviyeye dek kışkırtmaktı. Ölümünün yedi gün içinde olacağını söylemiyor muydu mektup? O zaman ilk olarak kendisi saldıracaktı. Bütün ana kuvvetleri Mezar Tepe’ye çekerek yedi gün içinde ilk kimin öleceğini görecekti.”
Lan XiChen, “Yani mektubu gönderen kişinin amacı bu muydu? Onu harekete geçmeye zorlamak mı?”
Wei WuXian, “Bence öyle.”
Lan XiChen başını iki yana salladı, “…O zaman mektubu gönderen kişi bununla neye ulaşmak istemişti? Amacı Jin GuangYao’yu mu yoksa tüm sektleri mi yok etmekti?”
Wei WuXian, “Aslında çok basit. Kuşatma başarısız olduktan sonra neler oldu? Herkes Nilüfer Rıhtım’da toplandığında, heyecan doruktayken, SiSi ve BiCao içeri girdi – bu iki görgü tanığının gelişinin rastlantı olduğuna inanmıyorum. Onlar sayesinde tüm parçalar bir araya geldi.” Wei WuXian bir an duraksadıktan sonra devam etti, “Tek istediği Jin GuangYao isminin kirlenmesi değildi. Aynı zamanda Jin GuangYao’ya bütün dünyanın düşman olmasını istiyordu. Ölümcül bir darbe olmalıydı, geriye çevirmesi imkansız olmak zorundaydı.”
Nie HuaiSang, “Bu kişi tüm bunları uzunca bir zamandır planlıyor olmalı.”
Wei WuXian ona baktı, aniden sordu, “Sahi, ChiFeng-Zun’un bedenini korumaktan sen sorumlu değil miydin Nie Sekt Lideri?”
Nie HuaiSang, “Önce bendeydi, ama bu akşam aniden Qinghe’deki bedenin kaybolduğu haberini aldım. Yoksa neden Qinghe’den çıkıp Su She’ye yolda yakalanacaktım ki…”
Wei WuXian tekrar sordu, “Nie Sekt Lideri, sık sık GusuLan Sekti ve LanlingJin Sekti arasında seyahat ettiğini duymuştum, doğru mu?”
Nie HuaiSang, “Evet.”
Wei WuXian, “O zaman sahiden Mo XuanYu’yu tanımıyor muydun?”
Nie HuaiSang, “Ha?”
Wei WuXian, “Beden feda edildikten sonra seninle ilk karşılaşmamızda beni hiç tanımıyormuş gibi davrandığını hatırlıyorum. HanGuang-Jun’a benim kim olduğumu bile sormuştun. Sonuçta Mo XuanYu bir ara Jin GuangYao’nun canını sıkmıştı, üstelik Jin GuangYao’nun koleksiyonundaki kitaplara bile ulaşabilen birisiydi. Sen ise, sık sık yakınmak için Jin Sekt Liderini ziyaret ederdin. Mo XuanYu’yu yakinen tanımıyor olsan bile, sahiden onu daha önce hiç görmemiş olma ihtimalin olabilir mi?”
Nie HuaiSang başını kaşıdı, “Wei-xiong, Jinlin Kulesi çok büyük; oradaki her bir kişiyi görmedim, gördüklerimin ise çok azını hatırlıyorum. Dahası…” biraz utanmış görünüyordu, “Mo XuanYu’nun geçmişini biliyorsun. O biraz… LanlingJin Sekti olanların sır olarak kalması için çok çabaladı. Onu görmemem pek tuhaf sayılmaz değil mi? XiChen Ağabey de onu görmemiştir muhtemelen.”
Wei WuXian, “Ah evet. ZeWu-Jun Mu XuanYu’yu tanımıyor.”
Nie HuaiSang, “Dimi?! Ve sahiden anlamıyorum. Mo XuanYu’yu görmüş olsam neden bilerek tanımıyormuş gibi davranayım ki? Böyle bir şeye ne gerek var?”
Wei WuXian gülümsedi, “Hiç. Biraz tuhaf geldi sadece. O yüzden sordum.”
Ancak aklından başka bir cevap geçiyordu, Karşındaki ‘Mo XuanYu’nun gerçek Mo XuanYu olup olmadığını anlamak için elbette.
Herkesin çekingen ve korkak olarak tanımladığı Mo XuanYu, nasıl kendi canını alıp bedenini feda edecek cesareti toplamış olabilirdi? Neden ChiFeng-Zun’un sol kolu serbest bırakılmıştı? Jin GuangYao kazara mı kaybetmişti sahiden? Ve neden bedenin feda edildiği Mo Köyündeydi, neden Wei WuXian’ın yeniden doğduktan sonra karşılaştığı ilk şey olmuştu? Neden başka bir yer değil de orası?
ChiFeng-Zun’un bedeni QingheNie Sektinde gömülmüştü. Nie HuaiSang her zaman abisine hayran olagelmişti, geçen tüm bu yıllar boyunca sahiden bedeninin değiştirildiğini fark etmemiş miydi?
Wei WuXian başka bir ihtimal olduğunu düşünüyordu.
Muhtemelen Nie MingJue vefat etmeden önce, Nie HuaiSang sahiden hiçbir şey bilmiyordu. Ama Nie MingJue’nun ölümünün ardından, her şeyi öğrenmişti. Nie MingJue’nun bedeninin değiştirilmesi de dahil. Bir zamanlar güvendiği, abisinden ayırt etmediği kişinin gerçek kişiliği de.
Abisinin bedenini aramaya çalışmış ancak yıllar boyu elinden gelen her şeyi yaptığı halde sadece tek bir sol kola ulaşabilmişti.
Bu aşamada takılı kalmış, bir adım daha ileri gidememişti. Ek olarak sol kol anormal derecede vahşiydi, baskılaması çok zordu. Eğer onu yanında tutarsa eninde sonunda kan gövdeyi götürecekti. Böylece aklına birisi gelmişti. Böyle şeylerle, böyle problemlerle baş etmekte üstüne olmayan birisi.
YiLing Piri.
Ama YiLing Piri çoktan paramparça olmuştu. Şimdi ne yapacaktı? Ve bu noktada aklına başka birisi gelmişti. Jinlin Kulesinden kovulmuş olan Mo XuanYu.
Muhtemelen öncesinde bilgi almak için Mo XuanYu’yla bir kez olsun konuşmuştu. Mo XuanYu’nun kininden dolayı daha önce Jin GuangYao’nun koleksiyonu içindeki antik, yasak tekniği barındıran parçalanmış el yazmasını okuduğunu biliyordu. Kendi hane üyeleri tarafından yeterince aşağılanmış olan Mo XuanYu’yu yasak beden feda etme tekniği kullanarak intikam alması için kışkırtmıştı.
Ve çağırdığı korkunç hayalet kimdi?
YiLing Piri’ydi elbette.
Mo XuanYu artık yaşadıklarına dayanamadığı noktada kanlı rünü çizmiş ve Nie HuaiSang’da bu fırsatı kullanarak daha fazla elinde tutamadığı alevi serbest bırakmıştı: ChiFeng-Zun’un sol kolunu.
Ardından da başarılı planı başlamıştı. Artık tüm enerjisini Nie MingJue’nun kayıp olan parçalarını aramak için kullanmasına gerek yoktu, onun yerine bu tehlikeli ve zorlayıcı görevi Wei WuXian ve Lan WangJi’ye bırakabilirdi. Tek yapması gereken onların her hareketini gözlemlemekti.
Jin Ling, Lan SiZhui, Lan JingYi ve diğer gençlerin yolda rastladığı tuhaf ölü kedilerle ilgili olayda da birisinin bilerek anomaliler yarattığı belliydi. Onlara yakındaki köyün yolunu gösteren var olmayan ‘avcı’ da hesaba katılınca belli ki amaç olaydan habersiz gençleri Yi Şehri’ne sürüklemekti. Eğer Wei WuXian ve Lan WangJi bir parça dikkatsizlik etseydi ve onları korumayı başaramasalardı, Yi Şehri’nde gençlerin başına gelen olaylardan da suçlanacak olan kişi Jin GuangYao olacaktı.
Her şekilde, Jin GuangYao ne kadar suçlu olursa onun o kadar işine gelirdi; dikkatli kötü adamı ne kadar çok hata yapmaya ve ardında iz bırakmaya zorlarsa, o kadar iyiydi; trajik bir ölüm yaşamaya onu ne kadar yaklaştırabilirse o kadar başarılıydı.
Lan WangJi Bichen’in ucunu kullanarak tabutun yanındaki siyah sandığı çevirdi. Wei WuXian’a dönmeden önce üzerine kazınmış olan efsunları inceledi, “Başı.”
Bu sandık muhtemelen Nie MingJue’nun başını koymak için kullanılmıştı. Jin GuangYao başı Jinlin Kulesi’nden aldıktan sonra buraya gömmüş olmalıydı.
Wei WuXian başını salladı, “Nie Sekt Lideri, bu tabutta aslında ne vardı biliyor musunuz?”
Nie HuaiSang, “Ben nereden bileyim? Ama Ağabey… hayır – Jin Sekt Liderinin ona nasıl baktığı düşünülürse muhtemelen önemli bir şey vardı değil mi?”
27 notes · View notes
ticklygiggles · 2 years
Note
FOLLOW UP QUESTION TO ANON, who are your favorite characters to write for each trope you listed 😇
*GASP* Omg this is so haaard dkdnfkffn I'll try to answer some of them hehe
✨ Character not knowing what tickling is/not knowing if they’re ticklish and finding out that they’re, in fact, extremely ticklish and that they enjoy it!
Ushijima Wakatoshi, Hua Cheng, Zhongli, Albedo, Lan WangJi, Achilles (tsoa), Loid Forger, Rengoku Kyoujurou, Elias (Mahoutsukai no Yome), Diavolo, Jumin Han
✨ Tough, strong characters being super ticklish and/or liking being tickled ♥️ this one also applies to serious, shy characters than never smile~
Ushijima Wakatoshi, Tomioka Giyu, Lucifer (obey me!), Xiao, Lan WangJi, Kageyama Tobio, Sawamura Daichi, Uenoyama Ritsuka, Trafalgar D. Water Law,
✨ Power lees asking for their tickles without shame
Kuroo Tetsuro, Howl Jenkins Pendragon, Xie Lian, Childe, Wei WuXian, Victor Nikiforov (sometimes lol, probably when he's drunk), Phichit Chulanont, Ronan Lynch (sometimes too lololol), Rhy Maresh (if he's in the mood), Venti, Kamisato Ayaka
✨ Ler “forgetting” wether the lee is ticklish/where is their most ticklish spot!
Hua Cheng, Kaeya, Childe, Kuroo Tetsuro, Sawamura Daichi, Matsukawa Issei, Thoma, Kamisato Ayato, Lucifer (Obey me), Simeon (obey me), Simeon (Obey me), Victor Nikiforov, Usami Akihito, Sophie Hatter, Beidou, Hu Tao, Ash Lynx, Hori Kyoko, Adam Parrish, Oikawa Tooru
✨ Soft, loving, tender morning tickles
Every single character hahaha
✨ A character who’s usually the ler being super ticklish themselves
Mammon (obey me!), Lan WangJi, Hua Cheng, Victor Nikiforov, Childe, Beidou, Jumin Han, Zen (Mystic Messenger), Rhy Maresh, Iwaizumi Hajime, Sawamura Daichi, Kageyama Tobio
I'm missing a frigging lot but it's too hot, my brain doesn't work dkdnfnf
24 notes · View notes
peter1001r · 1 year
Text
Tumblr media
"Você queimou dinheiro fantasma para mim?"
Tenho alguns costumes enquanto leio e um deles é sempre pegar uma obra pra ler como "descanso". Isto em especial quando preciso ler muitas coisas pra Universidade e aí preciso "respirar". Ler MDZS para mim é isso! Fico encantado ao ver sobre a Cultivação que é um pano de fundo da obra. Não deixo de me emocionar ao ver Wei Wuxian e Lan Wangji tendo interações tão agradáveis (e algumas vezes surpreendentes). É uma leitura que leio sem me demorar tanto, pelo interesse que não me deixa parar (por isso só tô lendo em dias "livres"), mas que preciso demorar até poder ler o próximo, porque ainda não lançou todos os volumes aqui. Aliás, preciso elogiar essa edição da NewPop. As artes no meio do volume são lindas e a diagramação está um pouco melhor que no volume anterior (poderia estar um pouco maior as margens, mas é isso...)
2 notes · View notes
tonyglowheart · 5 years
Text
god I love the Lan brothers dynamic. I LOVE that the younger brother is the quiet scary one and the older brother is the more friendly one who Knows What’s On His Lil Bro’s Mind will speak up when his sibling is doing his intimidating silent stare thing XD
AND ALSO !!! I love that Wang Yibo is SMOL(ler) in comparison to a bunch of the cast!! He is 179cm/178cm, and Liu Haikuan (Lan Xichen) is 183cm! 
(incidentally, Xiao Zhan (Wei Wuxian) is also 183cm :3)
1 note · View note
rememberthetimefff · 2 years
Text
Cap. 14
Lizzy
Após as aulas na faculdade volto para casa. Preciso avisar aos dois que Sizhui nos chamou para ir até a cafeteria na qual ele trabalha mais tarde.
-Ah, você chegou? – Wei Wuxian pergunta no instante em que me vê e eu o encaro, eu senti muito a sua falta, acho que pensar que passei tempo demais longe dele me machuca. Mas não é apenas isso, preciso lhe dizer algumas coisas, na verdade, preciso dizer aos dois. – viu o Sizhui?
-Me desculpe Wei Yin. – é o que digo e ele me encara visivelmente confuso.
-Einh?
-Me desculpe. Pela decisão que tomei anos atrás, me desculpe pelo que fiz, me desculpe...
-Hey. – ele me interrompe segurando minhas mãos de frente a si e abrindo aquele sorriso que é só dele, aquele sorriso lindo e extremamente irritante. – as coisas ficaram no passado. Eu não sei a razão de você ter pensado que aquela era a forma mais simples de resolver tudo ou que era a única forma, mas nós já resolvemos isso, certo? no passado mesmo, já passamos por cima disso tudo e ficamos bem.
-Eu não fiquei bem, eu não te pedi perdão.
-Você voltou é isso o que importa.
-Eu voltei.
-Wen Qin?
-Uhm?
-Como foi rever o nosso filho?
Respiro fundo por um segundo, depois abro um sorriso.
-Tive que me segurar para não o abraçar.
-Conheço a sensação. Não acredito que ele está aqui.
-Não acredito que ele está a salvo.
-Nem eu. Enfim, eu preciso ir, fiquei de arrumar umas coisas aí, te vejo depois?
-Claro.
-Wen Qin?
-Hum?
-Talvez você queira falar com o Lan Zhan também.
-Sim.
-Então está certo, ele está em casa. Até mais.
-Tchau Wei Yin.
Bato na porta, mas não recebo nenhuma resposta, por isso a abro e sigo apartamento adentro.
É engraçado pensar que eu já me sentira insegura em entrar ali.
Sigo diretamente para o quarto de Wangji, quero dar o recado de Sizhui, mas também preciso lhe dizer algumas coisas.
Não tivemos tempo de conversar depois que lembrei de tudo, tenho muitas coisas para falar.
-Wangji? – chamo no instante em que empurro a porta.
Ele está lá. Sentado com um livro em mãos, por alguns segundos aquela cena me remete ao passado, ele sempre gostara muito de ler.
Tumblr media
Ele desvia o olhar do livro para me encarar.
-O Sizhui nos chamou para ir até a cafeteria na qual ele trabalha mais tarde, ele quer nos apresentar formalmente a namorada dele.
-Uhm.
-Você vai?
-Uhm.
-Então eu passo aqui para irmos os três juntos. O Wuxian saiu.
-Uhm.
Ele volta a encarar o livro no instante em que percebe que eu acabara de dar meu recado. Mas eu não saio. Ainda quero falar algumas coisas pra ele, preciso falar...
-Wangji...
-Uhm? – ele responde ainda com os olhos fixos no livro.
Por um segundo não sei se devo falar, não sei o que ele sente a respeito de tudo o que houve no passado, por isso respiro fundo e desvio os olhos dele, encarando o quarto ao meu redor. Não é o mesmo quarto, mas ele conseguiu deixar muito parecido com o quarto que conheci.
Dentre os ornamentos três me chamam a atenção. O guqin de madeira escura, o lenço vermelho e preto e a faixa azul clara.
-Você guardou. – falo e ele desvia os olhos do livro para me encarar visivelmente confuso.
-O que?
-O lenço.
Ele desvia os olhos para o lenço vermelho e preto em cima da mesa de cabeceira.
-Uhm.
-Por que?
-Você realmente não sabe?
Respiro fundo. Sei.
-Eu posso levar?
-O lenço?
-Não. A faixa.
Ele encara a faixa azul clara que permanece próxima a cabeceira de sua cama.
-Você ainda a quer? – ele pergunta simplesmente.
-Ela não é minha?
-É.
Caminho até a faixa e a toco, a me ver fazer isso, ele deixa escapar um sorriso quase imperceptível.
-Wangji... – começo e ele para de sorrir de imediato. – eu acho que nunca te pedi desculpas por aquela noite.
-Ficou no passado.
-Mesmo assim, as coisas saíram do controle, aconteceram tão rápido que eu não consegui te dizer que sinto muito. Eu não queria que as coisas tivessem acontecido da forma que aconteceram e eu ainda me sinto mal toda vez que penso a respeito.
-Esquece.
-Não tem como esquecer.
-Então supera.
-Você superou?
Ele me encara, pelo seu olhar sei que não superou, mas não quer tocar no assunto, talvez ainda doa, talvez o que eu e Wei Yin fizemos naquela noite, a decisão que tomamos, por mais que ele tente compreender, ainda o machuca.
-Não. – ele dispara de forma fria, eu não me surpreendo com a resposta. – mas vocês fizeram o que precisavam ter feito e eu fiz o que eu tinha que fazer.
-Eu sei.
-Não foi culpa de ninguém.
-Mas mesmo assim eu queria te dizer... Obrigada e desculpe.
-Eu já te falei isso uma vez no passado eu não sei se você se lembra, mas entre eu e você não há necessidade de obrigado ou desculpe.
-Eu me lembro.
-Uhm.
-Hey, Lan Zhan! – a voz dele faz com que eu me vire para encarar a porta, já Wangji baixa os olhos em direção ao livro que tem em mãos novamente. – você não vai acreditar na maneira com que as pessoas...
A me ver ele para de falar de imediato, abrindo um sorriso em minha direção.
-Ah Wen Qin, eu não sabia que você ainda estava aqui.
-Eu esqueci de te dizer, o Sizhui quer que a gente vá na cafeteria que ele trabalha mais tarde.
-Tá bom, você passa aqui para irmos juntos?
-Uhum.
-Ok então.
-Tchau garotos, a gente se vê mais tarde.
Quando passo por Wei Yin noto os olhos dele pousando em cima da faixa azul clara que carrego. Por um segundo ele apenas a encara, então força um sorriso em minha direção.
-A gente se vê mais tarde. – é o que ele diz.
Quando volto ao meu apartamento Tiele está sentada na sala, a forma com que ela sorri para mim me deixa intrigada.
-Por que você está tão feliz?
-Você lembrou enfim?
A encaro. Do que ela está falando?
-O que? Eu lembrei de que?
-Wen Qin, você não precisa fingir pra mim.
Por alguma razão sinto vontade de sair correndo de lá o mais rápido possível, a maneira com que ela fala meu nome me assusta. Ela me conhece? De onde?
-Quem é você? – é o que consigo dizer, ela abre um sorriso e se aproxima de mim, minha única reação é dar um passo para trás.
-Eu sou a pessoa responsável pela sua segurança, a pessoa responsável por trazer Wei Wuxian e Lan Wangji de volta a sua vida e a vida um do outro, eu sou a responsável por reunir vocês.
-Do que está falando? De onde você nos conhece?
-Não foi fácil, de verdade não foi. Convencer vocês não foi nada fácil, por isso precisei usar a força.
-Força?
-Com você nem tanto, você precisava de alguém, estava sozinha na rua e naquele orfanato, fazer com que aquele casal te adotasse foi a parte mais fácil, um elogio daqui, outro dali e eles aceitaram, você era uma criança encantadora. Wei Wuxian foi mais complicado, afinal quem em sã consciência ia querer adotar alguém como ele?
-Não fala assim dele!
-Desculpe eu não quis ofender, a verdade é que nós sabemos como ele é. Então foi mais fácil acompanha-lo de perto enquanto ele se virava e então guia-lo até o abrigo quando a hora chegou. Já o Lan Wangji... Eu quase não consegui encontrar, mas no fim das contas deu tudo certo, vantagens de ter contatos por toda a China e ser muita boa em desenhar rostos.
-Foi você que trouxe Wen Chao de volta também?
-Não, claro que não, quando o encontrei ele já lembrava e o fato de ele aparecer aqui foi uma coincidência infeliz.
-E o Sizhui? O Ning?
-O Ning? – a maneira com que ela pergunta aquilo faz com que eu arme ainda mais a guarda. – O Ning está aqui?
-Você não sabia?
-Não, como ele está? Ele está bem? Ele...
-Por que eu te diria isso se nem ao menos sei quem diabos você é?
Ela faz um gesto negativo com a cabeça se aproximando um pouco mais, eu não reajo, ela estende a mão e pega a faixa azul que seguro.
-Ele te devolveu?
-Você sabe o que é isso?
-Claro que sei, fui eu mesma quem tirou de você naquela noite. - ela dispara simplesmente enquanto ainda segura a faixa. – me deu muito trabalho para tirar as manchas, mas como eu já estava acostumada a tirar as manchas que o Jin Ling deixava nas roupas...
E é então que eu enfim consigo reconhece-la. Por que eu não vi antes? Ela estava usando algum tipo de truque?
-Luo Qingyang?
-Eu pensei que você não ia conseguir ver através do amuleto.
Minha primeira reação é abraça-la, não acredito que é ela, não acredito que esteve ao meu lado esse tempo todo.
-O que aconteceu? Por que você não me disse que era você? Por que usou um amuleto para se camuflar?
-Porque eu não queria que você se lembrasse por mim. Passei tempo demais tentando reunir vocês três.
-Por que você fez isso?
-Eu estava cansada de ficar sozinha.
-E se eu nunca lembrasse?
-Eu sabia que lembraria. Foi ele?
-Uhm?
-Quem te fez lembrar? Foi o Lan Wangji?
-Uhum.
-Ele era minha última esperança.
-Luo... – começo e ela me encara.
-Oi?
-Por que estamos todos aqui? Por que agora?
-Eu não sei, talvez tenhamos deixado algo para trás, algo que precisamos resolver, todos nós.
-Você acha?- pergunto em tom de descaso. – eu me pergunto o que nós resolvemos no passado. Porque coisas mal resolvidas....
-Então acho que teremos que aparar as arestas para enfim conseguir descansar.
-Vai ser uma longa viagem.
-Bem vinda a bordo.
Depois do choque de quebrar o amuleto e descobrir que Tiele era na verdade Luo Qingyang, sigo para a cafeteria com Wei Yin e Wangji. Enquanto caminhamos até lá acabo contando a respeito do que descobrira e é claro que Wei Yin tem várias piadas para fazer a respeito.
-Não era ela que gostava do Lan Zhan? – ele começa com um sorriso. – era? Ou era outra garota dos Ling?
-Quieto. – é o que Wangji responde em seu característico tom contigo.
-Era outra, como era mesmo o nome dela? Eu lembro que ela estava sempre por perto e...
-Quieto.
-Mas ela vivia falando de você e... uhm... uhm...
Eu abro um sorriso ao perceber que de repente, Wei Yin não consegue mais falar.
-Wangji? – chamo e ele vira o rosto para me encarar, o olhar aborrecido.
-uhm?
-Obrigada por isso.
Quando chegamos a cafeteria Wei Yin já voltara a falar, mas está mal humorado demais para falar com qualquer um de nós dois.
-Nada de dar ataques de ciúmes. – começo quando sentamos em uma das mesas.
Wei Yin coça o nariz e eu lhe acerto um tapa na mão o que faz com que ele me faça uma careta, já Wangji está mais uma vez concentrado em seu ponto imaginário acima de minha orelha direita.
-Eu só acho que ele é novo demais para namorar. – Wei Yin dispara.
-Uhm. - Wangji concorda.
-Quantos anos vocês acham que ele tem? O Sizhui já tem dezoito e além do mas, não cabe a nenhum de nós três decidir isso e sim o Sizhui, ok?
Wei Yin dá de ombros, enquanto Wangji não se move.
-Então me prometam que não vão aprontar nada, você principalmente Wei Yin.
-Tá certo, eu vou me comportar.
-Espero que sim.
-senhorita Lizzy? – a voz faz com que eu olhe em direção a porta, Ning irrompe por ela com um sorriso no rosto. – boa tarde, o Fanxing chamou a senhorita também?
Wei Yin e Wangji me encaram visivelmente para ver minha reação, mas eu apenas abro um sorriso.
-Uhum, chamou sim, ele chamou você para apresentar a namorada também?
-Uhum, ele disse que me considera uma espécie de irmão mais velho ou sei lá o que. Eu posso me sentar com vocês?
-Claro.
Quando Sizhui se aproxima com a namorada eu noto a maneira com que ela parece um pouco desconfortável, não é para menos.
-Olá. – Wei Yin começa com um sorriso em direção a ela. – eu sou Xiao Zhan, amigo e meio que pai do Zhen Fanxing e você não acha que vocês são novos demais para namorar?
-Zhan! – o reprimo pisando em seu pé debaixo da mesa, Wei Yin resmunga me encarando.
-Isso doeu.
-Wang Yibo. – é o que Wangji fala fazendo uma pequena reverencia em direção a garota.
-Lizzy. – falo com um sorriso forçado.
-Você eu conheço. – ela dispara de forma abrupta, vejo o instante em que Sizhui a encara visivelmente embaraçado.
-Não começa por favor.
-O que? Eu só disse que ela eu conhecia, ela não é a garota que parece ser afim de você mesmo andando para cima e para baixo com dois caras? Quer dizer, se ela já tem dois caras com quem andar, por que diabos ela parece estar em todos os lugares que você está? É como se ela estivesse te perseguindo e.... uhm...uhm...uhm...
Então eu noto que ela tenta continuar a falar, mas não consegue, é como se seus lábios estivessem selados.
-Rhuo? O que está havendo? Rhou você está bem?
Ela não responde, continua resmungando enquanto se afasta.
-Me desculpem por isso, eu preciso ver o que está havendo com ela e...
Sizhui segue caminho atrás da namorada, Wei Yin começa a rir de imediato enquanto eu desvio o olhar do casal para encarar Wangji que ainda olha em frente como se nada estivesse acontecendo.
-Wangji! – o repreendo.
Escuto um barulho e desvio os olhos dele para encarar o local no qual Sizhui desaparecera e ao olhar naquela direção a cena que vejo faz com que eu fique de pé de imediato, mas não sou a única, Wei Yin, Ning e Wangji fazem o mesmo, montando guarda de imediato.
São Wen Chao e Xue Yang, um deles segura Sizhui pelo pescoço, as unhas cravadas na garganta dele enquanto o outro nos encara, um sorriso no rosto.
-Parece que o trio está de volta. – Wen Chao fala com um sorriso enquanto nos encara. – e parece que vieram ver a miniaturinha, não é mesmo? Oh, general fantasma, até você?
-Solta ele. – disparo encarando-o firme.
-Ou o que, priminha? O que você vai fazer?
Ameaço dar um passo naquela direção, mas sou detida pelo braço de Wangji. Ameaço discutir, mas ele me encara de soslaio.
-Se você fizer alguma coisa, ele mata o Sizhui.
Meu filho. Aquele porco do Xue Yang está com as unhas cravadas na garganta do meu filho.
-O que você quer? – pergunto encarando Wen Chao que me encara firme.
-O que eu quero? O que você acha que eu quero? Eu quero vingança, eu quero que o Yiling Laozu morra pelo que fez comigo, eu quero que ele pague por tudo o que me fez, quero que o poderoso Hangwang- Jun se ajoelhe diante de mim e acima de tudo quero que você sofra, quero que chore ao ver a morte do seu amado filho.
No momento em que Wen Chao diz aquilo eu consigo ver os olhos de Sizhui aumentarem de tamanho.
-Xue Yang... – ele começa e eu consigo ver algumas gotas de sangue começarem a escorrer da garganta de Sizhui.
Se pelo menos eu estivesse com as minhas agulhas, se pelo menos a Yuchang estivesse comigo...
Escuto uma melodia conhecida e encaro Wei Yin. ele está de olhos fechados e assovia a música que por muito tempo fora a causa de meus pesadelos.
Ao escutar a melodia Xue Yang se agita, então eu noto que a música o está deixando assustado e que isso não é uma coisa boa.
-Wei Yin! - chamo na tentativa de fazê-lo parar de assoviar.
Mas então a já tão conhecida luz azul toma o ambiente, o impacto atira Xue Yang e Wen Chao para trás, Sizhui permanece de pé onde está, visivelmente assustado, eu não o culpo, não é fácil assimilar algo que para você não faz o mínimo sentido.
Desvio os olhos para Yibo e consigo ver o instante em que ele guarda a espada, os olhos cerrados enquanto a recoloca na bainha. Bichen. Eu reconheceria aquele brilho em qualquer lugar.
Tumblr media
Por um instante o presente e o passado se entrelaçam em minha mente e o choque de rever o brilho azulado da Bichen faz com que minha cabeça doa. Sinto tudo ao meu redor começar a girar e minhas pernas fraquejarem. Vejo o momento em que Sizhui corre em minha direção, Wangji e Wei Yin fazem o mesmo, eles falam alguma coisa, mas eu não consigo ouvi-los. Vejo Ning se aproximar também e ameaço abrir um sorriso enquanto pareço despencar em um abismo sem fundo.
Eu só queria poder voltar no tempo quando as coisas eram fáceis. Quando éramos adolescentes bobos indo para uma conferência de cultivadores na vila Cayin e quando o nosso maior desafio era tentar não sermos punidos pelo severo Lan Qiren...
1 note · View note