#thehobbitfanfiction | Explore Tumblr Posts and Blogs

curiouser-and-curiouser-fics · 6 years

Text

Does He Want Seconds? (Thorin)

In this oneshot, you are Bilbo's younger sister, I hope you like it! Thorin might be a bit OOC, apologies in advance.

—————————————————————

You laughed as your brother Bilbo stared at the huge stacks of dishes, all clean and neat thanks to the dwarves that had infiltrated your home. The dwarves all laughed too, finding the look of stale shock on Bilbo's face as hilarious as you did.

Suddenly, a few powerful knocks came from the front door, causing you to flinch in surprise. Gandalf slowly turned to you and Bilbo and simply said, "He is here."

In a moment, the old wizard was at the door and opening it for whoever had knocked. There stood one last dwarf, staring off to the side as if something interesting existed afar off. He turned to look up at Gandalf in the doorway, wearing the smallest hint of a smirk. "Gandalf," his majestically deep voice rumbled, causing your stomach to flutter and your knees to turn to jelly. "I thought you said this place would be easy to find." He walked into the Baggins' hole and unclasped his cloak from around his neck. "I lost my way. Twice. Wouldn't have found it at all if it had not been for that mark on the door."

You and Bilbo glanced at each other in confusion.

"Mark? Th-there's no mark on that door!" Bilbo protested.

"It was painted a week ago," you added meekly, causing the new arrival to look your way, as if noticing for the first time that you were there. His eyes lingered on you as Gandalf explained to Bilbo that he was the one who put a mark on his door. You lowkey watched the new dwarf out of the corner of your eye, watching him gaze at your profile.

Why is he staring at me? you wondered to yourself. You glanced at the black haired dwarf and he quickly looked away, turning his gaze to Bilbo.

"Bilbo, (y/n), allow me to introduce the leader of our company, Thorin Oakenshield."

Interesting name...

Thorin stepped towards your brother and seemed to analyze him. "So, these are the hobbits." Funny. He was staring at Bilbo but spoke about both of you. Why? What did any of this have to do with you? "Tell me Mister Baggins, have you done much fighting?"

You held back a snicker. Bilbo? Fighting? Yeah, no.

"Pardon me?" your brother asked, shocked by the question he had just been presented with.

"Axe or sword? What's your weapon of choice?"

"Well, I do have some skill in conkers," Bilbo said uncomfortably. "But I fail to see..why that's relevant.."

Thorin chuckled. "Thought as much. He looks more like a grocer than a burglar." A few of the other dwarves laughed at this, causing you to get heated. How dare they laugh at Bilbo simply because he was a good person and not a burglar?!

Eventually the dwarves, Gandalf, and you and Bilbo congregated into the dining room, where Thorin sat at the head of the table, Gandalf by his side. You and your brother stood off to the side, listening in on their conversation.

You noticed that all Thorin had in front of him was a simple bowl of soup. The other 12 dwarves had wiped out Bilbo's pantry. You figured this dwarven leader would eat more than a simple peasant meal. After the discussion of Smaug the dragon, taking back Erebor, Bilbo fainting, and the dwarves eating probably all that was left of the Baggins' food supply, you tentatively approached their leader, Thorin Oakenshield.

"E-excuse me?" you asked timidly from behind the dwarven heir, tapping his shoulder gently. He turned around and smiled slightly when he saw it was you.

"Oh, hello, Miss (y/n). What do you need?"

You swallowed nervously, the fact that he was talking in the first place was bad enough (his voice was like beautiful thunder, it made your heart jump into your throat), but even worse was that he was talking to you!

This isn't good for my health, you thought to yourself. "Um..I was..actually wondering what I could do for you, Mister Oakenshield."

Thorin chuckled, and you fought all attempts to squeal at the lovely sound of his voice. "Please, call me Thorin, Miss (y/n). What favor did you have in mind?"

"Please, call me (y/n)," you replied with a smirk. "And I was hoping I could get you something else to eat. You've only eaten a bowl of soup, and every other dwarf has practically eaten everything. Aren't you hungry?"

"I ate before I came here, so I wasn't in need of as much food as usual." Thorin smiled at you and took your small hand in his much larger one, gently kissing your knuckles as he kept his eyes on you. "But thank you for the thought," he whispered as he walked towards the living room.

It was all you could do to not faint on the spot.

#thehobbitfanfiction #thehobbit #hobbit #thorin #Thorin Oakenshield #thorin oakenshield x reader #reader insert #thorin x reader #hobbit fanfiction

116 notes · View notes

rritsu · 9 years

Text

Mirkwood, The another story (ThranduilLegolas) [Chapter 6]

[Chapter 6]

เสียงโลหะกระทบกันดังก้องในหัวของเลโกลัส กลิ่นเลือดของอมนุษย์คละคลุ้งจนเด็กน้อยรู้สึกวิงเวียน ภาพเบื้องหน้าดูบิดเบี้ยว เลโกลัสถูกบิดาสั่งให้หลบอยู่กับเอลลาดานหลังหมู่หินที่อยู่ไม่ไกลจากระยะสายตาของเขานัก ตัวธรันดูอิลเองกำลังประดาบกับออร์คร่างกำยำที่ถูกส่งมาสอดแนม ไม่ไกลกันนั้นคือเอโรเฮียร์ที่ถึงแม้จะมีอาวุธเป็นมีดสั้นแต่กลับรับมือศัตรูได้อย่างเท่าเทียม

ทว่านอกจากออร์คแล้ว ยังมีพวกวาร์กคอยลอบกัดจากรอบด้าน ถึงแม้ทั้งสองจะมีฝีมือต่อสู้ที่เก่งกาจ แต่ในสถานการณ์ที่มีศัตรูรุมล้อมนี้พวกเขาจึงเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ซึ่งเอลลาดานไม่อาจยอมให้ทั้งสองตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่นี้ได้

ทำยังไงดี..

ทำยังไง..

...เลโกลัส

"เลโกลัส เจ้าต้องวิ่งไปที่โพรง กลับไปริเวนเดล ตามคนมาช่วยที"

"แต่ว่า..ท่านพ่อ.."

"ถ้าเจ้าไม่ไปตอนนี้ สองคนนั้นอาจจะไม่อยู่รอดปลอดภัยนะ"

เขาอยากไปขอความช่วยเหลือด้วยตัวเอง เพียงแต่ถ้าหากเขาทิ้งเลโกลัสไว้ตรงนี้ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปไม่อาจมีใครล่วงรู้ ดังนั้นการให้เด็กน้อยเป็นคนไปขอความช่วยเหลือคงจะเป็นวิธีที่ดีกว่า อย่างน้อยในโพรงนั้นก็ปลอดภัยกว่าอยู่ในทุ่งโล่งแบบนี้

เลโกลัสนิ่งเงียบชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ดวงตาไหววูบไปด้วยความหวาดกลัว

"ข้าจะพาเจ้าไปที่ปากทางเข้า เงียบๆไว้ล่ะ"

เอลลาดานลากแขนเลโกลัสออกจากที่กำบัง วิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้จนมาได้ถึงครึ่งทาง ออร์คบางตัวรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวนั้น พวกมันตนนึงวิ่งปลีกตัวออกมาจากกลุ่ม หลุดรอดจากสายตาของกษัตริย์เอล์ฟและเอโรเฮียร์ วิ่งอย่างมุ่งร้ายตรงมายังพวกเขา เอลลาดานดันหลังกระตุ้นให้เลโกลัสเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ไม่ทันแน่

เอลลาดานเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งไปให้ถึงโพรงนั่น ตอนนั้นเองที่มีบางอย่างพุ่งแหวกอากาศมา เฉี่ยวเข้ากับแขนซ้ายของเอลลาดาน ลูกธนูนั่นเอง เลือดสีแดงสดซึมออกมาตามบาดแผล เขานิ่วหน้าแต่ยังคงวิ่งต่อไป ระยะห่างระหว่างพวกเขาและออร์คน้อยลงเรื่อยๆ จู่ๆเลโกลัสก็ชะลอฝีเท้า ก่อนจะลากแขนเอลลาดานให้ไปหลบหลังหมู่หิน เอลลาดานวิ่งตามมาแบบมึนงง เลโกลัสชี้ไปที่สิ่งที่เขาสะพายติดหลังมาตลอด

“เอลลาดาน..นั่นธนูรึเปล่า”

“ใช่ แต่จะมาถามอะไรตอนนี้ รีบไปก่อนเถอะ ถ้าเจ้าไปอะไรไปน้องข้ากับพ่อเจ้าต้องฆ่าข้าแน่ๆ...เฮ้ เดี๋ยว ทำอะไรน่ะ"

เลโกลัสคว้าธนูและซองลูกธนูมาจากเอลลาดาน นำลูกธนูขึ้นสาย ดวงตาเล็งไปที่อมนุษย์ มือเล็กๆสั่นเทา เด็กน้อยกลัวเหลือเกิน แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้ ออร์ควิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาต้องรีบแล้ว เจ้าชายเอล์ฟสูดหายใจเข้าออกหลายครั้ง รอจนมือนิ่งลง ดวงตายังคงไม่ปล่อยให้ศัตรูคลาดไป เลโกลัสผ่อนลมหายใจอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยลูกธนูจากการควบคุม

ลูกธนูแล่นเร็วฉิวฝ่าอากาศ ปักทะลุเข้าหว่างคิ้วของอมนุษย์ มันล้มลงและตายในที่สุด ท่ามกลางความตกตะลึงของเอลลาดาน เอโรเฮียร์ ไม่เว้นแม้แต่ธรันดูอิล แต่การซุ่มสังหารครั้งนี้ถูกเห็นโดยพวกอมนุษย์ส่วนใหญ่ พวกมันบางส่วนกรูกันเข้ามาหวังจะโจมตีเจ้าชายเอล์ฟ แต่ไม่มีอมนุษย์ตนใดได้เข้าใกล้พวกเขา ทั้งหมดที่วิ่งถาโถมเข้ามาถูกปลิดชีพด้วยศ��จากเลโกลัส พวกที่เหลือถูกสังหารโดยกษัตริย์เอล์ฟและเอโรเฮียร์ จนตอนนี้ออร์คทั้งหมดได้สิ้นชีพลงแล้ว

“เผาซะ"

กษัตริย์เอล์ฟออกคำสั่งกับฝาแฝดหลังจากช่วยกันลากซากของเหล่าออร์คมากองรวมกัน เป็นงานที่หนักสำหรับสามคน ออร์คตัวใหญ่และหนัก แถมยังมีเกราะหนาๆ พวกเขาต้องรีบจัดการกับศพพวกนี้และรีบกลับริเวนเดล ก่อนจะมีพวกมันตามมาอีก

หลังจากเคลื่อนย้ายออร์คหมดแล้ว ธรันดูอิลวิ่งมาหาบุตรชายที่ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน ธรันดูอิลย่อตัวลงเพื่อให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกัน มองสำรวจบาดแผลหรือความเสียหายที่บุตรชายได้รับ และโล่งใจที่เขาปลอดภัยดี จะมีก็แต่สีหน้าที่ดูจะไม่สู้ดีนัก

“เลโกลัส?"

มือเล็กๆที่กำอยู่รอบคันธนูนั้นสั่นเทา น้ำตารื้��ขึ้นมาจากดวงตาสีฟ้า วินาทีนั้นเขาจึงนึกได้ เขาเผลอลืมไปว่าเลโกลัสนั้นอ่อนเยาว์เกินกว่าที่จะต้องมาพบเจอเหตุการณ์โหดร้ายแบบนี้ เขาไม่อาจจะจินตนาการได้ว่าเด็กน้อยคนนี้ต้องใช้ความกล้าแค่ไหนในการหยุดวิ่งหนีและหยิบธนูขึ้นมา บิดาเอื้อมมือไปลูบหัวบุตรชายเบาๆ

“ไม่เป็นไรแล้วเลโกลัส ไม่ต้องกลัว"

เลโกลัสยังคงนิ่งเงียบ ใบหน้าซีดเซียว ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน นิ้วมือกำคันธนูแน่นจนข้อเป็นสีขาว มือสั่นจนควบคุมไม่ได้

“พอแล้ว ปล่อยธนูเถอะ"

“ท่านพ่อข้ากลัว”

เลโกลัสพูดขึ้นในที่สุด เสียงของเด็กน้อยสั่นไปด้วยความกลัว น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาอาบแก้ม ธรันดูอิลเอื้อมมือออกไป เกลี่ยน้ำตาหยดน้อยออก

“ข้ารู้ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ข้าอยู่นี่ ไม่มีใครทำอะไรเจ้าได้ ปล่อยมือเถอะ"

มือเรียวกุมมือเล็กสั่นเทาและค่อยๆปลดอาวุธออกจากการเกาะกุมของเลโกลัส ธรันดูอิลทาบฝ่ามือลงบนใบหน้าขาวซีดของบุตรชาย ความอบอุ่นจากมือทำให้เด็กน้อยรู้สึกปลอดภัย

“ไม่เป็นไรแล้วเจ้าตัวเล็ก ไม่เป็นไรแล้ว"

ใช้เวลาอีกหลายนาทีกว่าที่ใบหน้าซีดขาวนั้นจะกลับมามีสีสันอีกครั้ง เลโกลัสกวาดตามองรอบๆอีกครั้ง รอยเลือดสีดำสกปรกเกรอะกรังเต็มไปหมด ถัดออกไปคือซากศพของออร์คที่ถูกกองรวมกันจนเป็นเนินเตี้ยๆ เปลวไฟลุกท่วมลามเลียไปทั่วร่างไร้ชีวิต กลิ่นเหม็นไหม้ทำให้เด็กน้อยย่นจมูกและเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ธรันดูอิลดันหลังกระตุ้นให้เลโกลัสออกเดิน

“กลับเถอะ เอลรอนด์คงตามหาพวกเจ้าไปทั่วแล้ว"

กษัตริย์เอล์ฟจงใจเน้นที่คำว่าเอลรอนด์เป็นพิเศษ สองพี่น้องถึงกับหน้าซีดไปตามๆกัน ทั้งสี่เดินทางกลับไปถึงริเวนเดลอย่างปลอดภัย เอลรอนด์เอาแต่ขอโทษขอโพยแทนบุตรชายทั้งสอง และจบลงด้วยการกักบริเวณทั้งสองคนเป็นการลงโทษที่ทำให้เลโกลัสเกือบได้รับอันตรายและยังเป็นการก่อกวนงานวันเกิดของน้องสาว ทั้งสองได้แต่สลดไปตามๆกัน

“เพราะเจ้านั่นแหละ"

“เจ้านั่นแหละ เอาแต่จะออกไปเที่ยวเล่น"

“หยุดได้แล้ว ทั้งคู่นั่นแหละ ขอโทษเลโกลัสสิ ขอโทษอาร์เวนด้วย"

“...ขอโทษ"

ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน ก้มหน้ามองพื้นไม่สบตาใครทั้งนั้น อยู่ๆเอลลาดานทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ก่อนจะพูดตาเป็นประกาย

“เลโกลัส เจ้ายิงธนูเป็นด้วยเหรอ ทำยังไงถึงแม่นแบบนั้น” เลโกลัสกลอกตาตอบ ตัวเลโกลัสเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ข้าก็แค่ยิง.."

เอลลาดานยังคงพูดไม่หยุดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาได้เห็นมา ประเด็นนี้ยังคงเป็นที่พูดถึงอย่างต่อเนื่องจนถึงวันที่กษัตริย์เอล์ฟและเลโกลัสเดินทางกลับ ผู้คนพูดกันปากต่อปากถึงฝีมือการยิงธนูปลิดชีพออร์คหลายตนของเจ้าชายเอล์ฟแห่งเมิร์ควูด และที่น่าทึ่งคือเจ้าชายเอล์ฟที่ว่านั้นอายุยังไม่ถึงร้อยปีด้วยซ้ำ เด็กกว่านักรบที่อายุน้อยที่สุดของกองทัพซะอีก

เอลรอนด์ยืนอยู่ที่ทางเชื่อมระหว่างริเวนเดลและทางออกไปสู่ป่า ยืนส่งสหายที่กำลังจะเดินทางกลับ

“ขอบคุณสำหรับการต้อนรับที่ดีเยี่ยม"

“ข้าก็ขอขอบคุณที่เจ้าอุตส่าห์เดินทางมาอวยพรให้อาร์เวน ต้องขอโทษด้วยที่ลูกชายข้าทำป่วนไปหมด"

”ช่างเถอะ อย่างน้อยทุกคนก็ปลอดภัย"

“หวังว่าเจ้ามาเยี่ยมเยียนอีก"

ธรันดูอิลพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงบอกลา ก่อนจะบังคับเจ้ากวางตัวโตให้ออกวิ่ง เดินทางกลับสู่เมิร์ควูด

-------------------------------------------------------------------------------------------

#mwch6 #fanfiction #thehobbit #thehobbitfanfiction

4 notes · View notes

fantasyismyonlyrealescape · 9 years

Text

Cannot remember the name of a story!

I read this fanfiction a while ago and I cannot remember the name... If anybody happens to be familiar with the description that I am going to provide above, could you please REBLOG the title? Thank you! It was a Hobbit fanfiction with Fíli, Kíli, a little of Dís and a little of Thorin. I believe it was on a Fanfiction.net but I'm not completely certain on that. Fili and Kíli ended up getting captured and Azog (?) basically is trying to decide which one to torture (ugh)... I remember them being held in small cells with rusted up bars if my memory is correct. Thorin cannot find them but Dís comes along anyway because why not. They end up having to wait for the cover of darkness to get to the brothers because the fortress the orcs are at has sight lines all around making them easy targets if they attacked during the day. I remembered it saying that it was almost like Azog knew Thorin and Dís were there because he literally tortured Fíli so bad that his screams carried all of the way to where Thorin and Dís were beyond the tree line... That is basically all I remember... Please, if anybody happens to know anything about this story (even if you only think that you may know it), please REBLOG to tell me! Thanks soooo much!

#TheHobbit #TheHobbitFanfiction #StoryNameHelp #Fíli #Fili #Kíli #Kili #Thorin #Dís #Dis #Fanfiction.net #Story

0 notes

devioussiren · 9 years

Text

My smartass fiancé...

So I told my fiancé about how I would like to write a Hobbit fanfic...bad idea. He instantly thought I wanted to write hobbit/dwarf porn. Here are some highlights of his text suggestions: And then while Thorin struggled to breathe, Bilbo decided to suckle his Dwarven member to revitalize him from his fight. After I explained that a blowjob would likely make the situation worse since he was already bleeding to death and his heart would pump harder and faster from excitement (or rage that a hobbit is touching his kingly bits, it's Thorin after all) he proceeded to tell me that blowjobs can lower blood pressure, relax you, and therefore slow blood loss. I sarcastically suggested he write the fan fiction, and here's what he sent back: One bj to rule them all. One bj to find them. One bj to make them cum. And in the darkness blind them.

#notsafeforwork #wtf #fiancesareweird #thehobbitfanfiction #lotrfanfiction #stupidsuggestions #ruinyourchildhood

4 notes · View notes

ninkskoir · 10 years

Link

Alternative Beginning to my Original 'Feral Love' FanFiction. The story about the half-human woman. In this version her mercenary father doesn't leave her in Westfold as a child. But in their travels they come across someone, someone very dangerous.

#azog #rimkaur #oc #thehobbitfanfiction #moria #orcs #warriors

2 notes · View notes

rritsu · 9 years

Text

Mirkwood, The another story (The hobbit fanfiction) [Chapter 5]

“นั่นใครหรือ?"

“กษัตริย์ธรันดูอิลแห่งเมิร์ควูดไงล่ะ"

“ข้าก็เพิ่งเห็นกษัตริย์เมิร์ควูดครั้งแรก เขาช่างดู...งดงาม?"

“เจ้าจะพูดว่าสง่างามรึเปล่า? แต่ข้าคิดว่าใช้คำนั้นก็คงไม่ผิดเท่าไหร่หรอก"

เหล่าข้ารับใช้แห่งริเวนเดลพากันพูดซุบซิบอยู่มุมห้อง ซึ่งแน่นอนว่าคำพูดเหล่านั้นย่อมไม่พ้นหูกษัตริย์เอล์ฟ อะไรก็ไม่ทำให้เขาตะขิดตะขวงใจได้เท่ากับการมีคนบอกว่าเขานั้น ‘งดงาม'

“ข้าคิดว่าพวกเขาคงหมายถึงงดงามราวกับภาพวาดน่ะ"

เอลรอนด์ที่ยืนอยู่ข้างๆหัวเราะร่วนให้กับสีหน้าของผู้เป็นสหาย ดวงตาสีฟ้าซีดเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย เขาไม่ชอบงานสังคม ไม่ชอบสถานที่ที่มีผู้คนมารวมตัวกัน หากไม่ใช่เพราะเอลรอนด์เป็นคนเชิญ เขาคงไม่มีทางมาเหยียบงานเลี้ยงแบบนี้แน่

“เลโกลัสล่ะ?"

“คงไปเดินสำรวจแถวนี้"

“แทบไม่อยากเชื่อว่าเจ้าจะยอมอยู่ห่างจากลูก"

“ข้าไม่ใช่เ��้า เอลรอนด์"

กษัตริย์เอล์ฟตอกกลับสายตาล้อเลียนของสหาย ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปสู่ลานกว้างที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์อันถูกห้อมล้อมไปด้วยขุนเขา ลานนี้ถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน มีบรรเลงเพลงทำนองเสนาะหู ทั้งหมดนี้เพื่อฉลองวันเกิดให้กับอาร์เวน บุตรสาวคนสุดท้องของเอลรอนด์

แขกที่ได้รับเชิญในงานนี้มาจากทั้งลอธลอริเอนและเมิร์ควูด เป็นครั้งหนึ่งในรอบหลายร้อยปีที่ผู้ปกครองอาณาจักรของเอล์ฟทั้งสามจะได้มาพบปะกัน เลดี้กาลาเดรียลและลอร์ดเคเลบอร์นก็อวยพรวันเกิดให้หลานสาวเช่นกัน

“ข้าจะไปตามเลโกลัส” กษัตริย์เอล์ฟเอ่ยขึ้นก่อนจะผละออกไปเงียบๆ

เลโกลัส เจ้าชายตัวน้อยกำลังตื่นตาตื่นใจกับทรรศนียภาพรอบๆ ที่นี่ไม่เหมือนเมิร์ควูด รายล้อมไปด้วยขุนเขาและแม่น้ำ เท้าเล็กๆเดินซุกซนลงไปตามบันได จนมาหยุดที่สวนเล็กๆ ดวงตากลมโตสีฟ้าใสมองไปรอบๆ จนสายตาไปหยุดที่สตรีงดงามนางหนึ่ง

“สายัณห์สวัสดิ์ หนุ่มน้อย เจ้าหลงทางหรือ"

“เปล่านะ ท่านพ่อบอกว่าให้ข้าออกมาเดินเล่นได้”

“เจ้าชื่ออะไร เด็กน้อย"

“เลโกลัส กรีนลีฟ ข้ามาจากเมิร์ควูด"

เลโกลัสตอบเสียงเจื้อยแจ้ว กาลาเดรียลยิ้มให้กับท่าทางไร้เดียงสาของเด็กน้อย ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกัน

“ข้าคิดว่าเจ้าออกมาเดินเล่นนานแล้ว พ่อเจ้าคงเป็นห่วง"

“ท่านรู้จักพ่อข้าเหรอ” เด็กน้อยเอียงคอ

“ข้าไม่รู้ว่าควรจะใช้คำว่ารู้จักไหม เอาเป็นว่าข้าได้ยินชื่อเสียงพ่อเจ้ามาพอสมควร"

กษัตริย์เอล์ฟปรากฏตัวขึ้นก่อนที่ท่านหญิงจะได้เอ่ยอะไรต่อ ดวงตาสีฟ้าซีดจ้องมองนางอย่างไม่วางใจ นางหยั่งรู้อนาคต อนาคตที่ไม่ควรมีผู้ใดล่วงรู้

“เลโกลัส” ร่างเล็กๆวิ่งตามเสียงไปหลบหลังผ้าคลุมของบิดา

“สายัณห์สวัสดิ์ ธรันดูอิลแห่งเมิร์ควูด” กษัตริย์เอล์ฟพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงทักทาย หันหลังกลับเตรียมออกเดิน แต่เสียงของท่านหญิงรั้งเขาไว้เสียก่อน

“เจ้าจะเป็นคนสำคัญของพวกเราในอนาคต เลโกลัส"

เด็กน้อยเอียงคอสงสัย

อนาคตงั้นหรือ?

กษัตริย์เอล์ฟจ้องกาลาเดรียลไม่วางตา ตอนนั้นเองที่เสียงของนางแล่นเข้ามา

สิ่งที่เจ้ากลัวจะเกิดขึ้นสักวันหนึ่ง ดังนั้นจงอย่าให้เวลาที่เหลือผ่านไปอย่างสูญเปล่าล่ะ

“ท่านพ่อ นั่นใครหรือ"

“ท่านหญิงกาลาเดรียล ยายของอาร์เวนไงล่ะ” กษัตริย์เอล์ฟตอบโดยไม่หันไปมองเจ้าตัวน้อยที่วิ่งตามมา

“ที่ท่านหญิงพูดหมายความว่ายังไงหรือ ท่านพ่อ"

ตาสีฟ้าซีดมีแววเจ็บปวดอยู่วูบหนึ่ง ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วจนเลโกลัสไม่ทันสังเกต

“ข้าไม่รู้"

แม้จะรู้ แต่ก็ไม่อาจยอมรับได้ ตอนนี้สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือการสักวันจะต้องสูญเสียเลโกลัสไป เขาไม่อาจรู้ได้ว่าสิ่งที่ท่านหญิงได้บอกไว้ล่วงหน้าจะหมายความว่าเลโกลัสจะต้องตาย หรืออาจต้องไปในที่ๆไม่อยู่ในสายตาเขาอีก แต่ไม่ว่าทางไหนต่างเจ็บปวดสำหรับเขา

มือเรียวลูบเรือนผมสีทองเบาๆ ตาสีเทาซีดมองตอบดวงตากลมโตที่เหลือบมองอย่างสงสัย

“ท่านพ่อเป็นอะไรรึเปล่า?"

“ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะ อาร์เวนมาโน่นแล้ว เข้าไปทักทายสิ"

นับเป็นเรื่องแปลกตาสำหรับกษัตริย์เอล์ฟที่เห็นเจ้าชายน้อยกับเด็กคนอื่นๆ เมิร์ควูดไม่ค่อยมีเอล์ฟเด็กมากนัก อีกทั้งเลโกลัสก็เอาแต่หมกตัวอ่านหนังสือในห้องทำงาน ทำให้เอล์ฟตัวน้อยไม่ได้ออกไปเล่นกับเด็กคนอื่น เลโกลัสทักทายอาร์เวนและพี่ชายฝาแฝดอย่างประหม่า ก่อนที่พี่น้องฝาแฝดจะพากันลากเจ้าชายเอล์ฟไปเดินเล่นรอบริเวนเดลล์

“….."

เอลรอนด์ยืนอดขำไม่ได้กับท่าทางที่นิ่งงันไปของสหาย ธรันดูอิลเพิ่งไปตามตัวเลโกลัสกลับมา แต่กลับถูกลูกชายตัวแสบของเขาลากตัวออกไปเดินเล่นอีกครั้ง

“นี่ กำลังจะไปไหนเหรอ"

เจ้าชายตัวน้อยเอ่ยถามขณะถูกสองพี่น้องแฝดลากออกไปยังช่องทางระหว่างซอกหินแคบเล็กที่ทั้งดูชื้นแฉะและไม่ปลอดภัย

“ตรงนี้มีทางออกไปข้างนอกริเวนเดลล่ะ"

“เจ้าไม่เคยออกไปข้างนอกใช่รึเปล่า วันนี้พวกข้าจะพาออกไปเอง"

เอลลาดานแสดงสีหน้าภูมิอกภูมิใจอย่างเก็บไม่มิด เด็กหนุ่มและแฝดพบช่องทางนี้เข้าโดยบังเอิญและมักจะหนีออกไปเที่ยวเล่นอยู่บ่อยครั้ง

“แต่..ท่านพ่อ..."

“ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกข้าก็อยู่กับเจ้านี่ไง"

“แต่.."

“โอ๊ย ไม่เอาแล้ว ไม่ฟัง ไม่ฟัง ไปกันเถอะ เอโรเฮียร์"

สองแฝดพากันออกเดินอีกครั้งโดยลากแขนเลโกลัสไปด้วย เด็กน้อยเหลือบมองเส้นทางโดยรอบอย่างหวาดระแวง ดวงตาสีฟ้าใสไหววูบไปด้วยความกลัว เขาไม่เคยออกห่างจากผู้เป็นบิดาโดยไม่มีผู้ติดตาม ถึงแม้การได้ออกไปเที่ยวเล่นจะเป็นประสบการณ์ที่ดี แต่ร่างเล็กๆกลับสัมผัสได้ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา

ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไรทางก็ยิ่งแคบและมืดลงจนแทบจะมองไม่เห็นรอบข้าง มือเล็กๆของเลโกลัสเกาะชายเสื้อของเอโรเฮียร์แน่น เด็กหนุ่มตบบ่าเบาๆเป็นการให้กำลังใจ

“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ถึงเอลลาดานจะดูพึ่งพาไม่ได้แต่ก็คงไม่ปล่อยให้เจ้ามีอันตรายหรอก..โอ๊ย.."

เอโรเฮียร์ร้องประท้วงเมื่อกำปั้นของคู่แฝดฟาดลงมากลางศีรษะ ทั้งคู่ยังคงทะเลาะกันไปตลอดทาง จนกระทั่งเริ่มมองเห็นแสงอาทิตย์ริบหรี่ที่ปลายทาง

สายลมอ่อนๆปะทะเข้ากับใบหน้าทันทีที่ร่างเล็กๆปีนขึ้นจากโพรงสำเร็จ เจ้าชายเอล์ฟค่อยๆกวาดตามองรอบข้าง ที่ๆพวกเขายืนอยู่เป็นทุ่งโล่งกว้าง มีหมู่หินขนาดใหญ่อยู่ปะปราย แสงแดดอบอุ่นที่ไม่เคยได้สัมผัสสาดส่องไปทั่ว ช่างดูอบอุ่นอ่อนโยนแตกต่างจากเมิร์ควูดในตอนนี้โดยสิ้นเชิง

“เป็นไงล่ะ สวยล่ะสิ"

เอลลาดานกอดอกยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อเห็นเลโกลัสแสดงสีหน้าสนอกสนใจ เอโรเฮียร์ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างเอือมระอาให้กับการกระทำอย่างเด็กน้อยของพี่ชาย ดวงตาสีเทาคอยจับจ้องร่างเล็กๆของเจ้าชายเอล์ฟที่เดินสำรวจไปรอบๆ ขณะที่เขาเองเอนหลังอิงอยู่กับก้อนหินใหญ่ ส่วนเอลลาดานคอยเดินตามเลโกลัสอยู่ห่างๆ เอล์ฟหนุ่มทั้งสองรู้ตัวว่าการแอบพาเลโกลัสออกมาเที่ยวเล่นนั้นไม่ถูกต้อง ดังนั้นจะให้เกิดอันตรายกับเด็กคนนี้ไม่ได้ พลันพวกเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง ใบหูเรียวยาวกระตุกวูบเมื่อได้ยินเสียงนั้นชัดขึ้น

“...เอลลาดาน ได้ยินรึเปล่า"

“อืม..รีบไปหาที่หลบเถอะ"

แฝดผู้พี่คว้าตัวเจ้าชายเอล์ฟขึ้นอุ้มก่อนจะค่อยๆวิ่งอย่างแผ่วเบาไปหลบหลังโพลงเล็กๆหลังหมู่หินโดยมีเอโรเฮียร์วิ่งตามหลังมา ฝาแฝดสำรวจอาวุธที่นำติดตัวมาด้วย เกือบทั้งหมดเป็นอาวุธขนาดเล็ก นอกจากนี้ก็มีคันธนูของเอลลาดาน มีดสั้นเล็กเรียวถูกชักออกมา เอลลาดานย่นหน้าอย่างขัดใจ

“ทั้งหมดเท่าไหร่"

“น่าจะสักยี่สิบล่ะมั้ง"

“น่าจะพอเอาตัวรอดได้ล่ะมั้ง..."

“เกิดอะไรขึ้น?"

เลโกลัสที่นั่งเงียบงุนงงอยู่นานถามขึ้น แววตาเริ่มฉายแววของความกังวล ดวงตาสีเทาสบกัน ชั่วขณะหนึ่งพวกเขาลืมไปว่าเลโกลัสอยู่ด้วย

“ออร์คน่ะ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวเอลลาดานจะพาเจ้ากลับไป"

“เจ้าต่างหากที่จะพาเลโกลัสไป ข้าจะต้านไว้ให้เอง"

“เจ้าไม่ถนัดใช้มีดสั้น ขืนให้ต้านไว้ก็ตายกันหมดพอดี"

แฝดยังคงเถียงกันอย่างไม่ลดละ แต่เสียงก็แผ่วลงเมื่อเอลลาดานสัมผัสได้ถึงแรงดึงที่ชายเสื้อ เลโกลัสกระตุกชายเสื้อเขาอย่างร้อนรน น้ำเสียงของเจ้าชายน้อยเหมือนเด็กที่ใกล้จะร้องไห้เต็มที

“ใกล้..แล้ว"

ดวงตาสีเทาสบกันอีกครั้ง ก่อนที่เอลลาดานจะคว้ามือเลโกลัสพร้อมออกวิ่งไปอย่างรวดเร็วแต่เงียบเชียบ พวกเขาออกจากริเวนเดลมาไกลเกินกว่าที่คิดไว้

...ไม่ทันแล้ว

เสียงคำรามหวีดหวิวดังขึ้นก่อนที่พวกเขาจะวิ่งไปถึงทางเข้าโพรงซึ่งเป็นเส้นทางสู่ริเวนเดล วาร์กตัวใหญ่หอนคำรามอย่างลำพองใจ วันนี้พวกมันจะได้ลิ้มลองเหยื่อรสโอชะ วาร์กวิ่งตรงเข้ามาหลังถูกดาบเล่มหนาของออร์คฟาดเข้า แต่ก่อนที่จะวิ่งถึงตัวเอลลาดานวาร์กตัวจ่าฝูงก็ล้มกลิ้งและสิ้นลมลงซะก่อน ที่คอปรากฏมีดสั้นเล่มคมสีเงินของเอล์ฟแฝดน้อง

“รีบไปสิ! พวกที่เหลือตามมาแล้ว" “เอลลาดาน!"

เลโกลัสหวีดร้องเมื่อออร์คเตะซากวาร์กที่ทับตัวมันออกและวิ่งพุ่งเข้ามาพร้อมดาบในมือ เอลลาดานผลักให้เลโกลัสไปอยู่ข้างหลัง ก่อนจะคว้ามีดสั้นขึ้นมา

แต่ก่อนที่ดาบเล่มหนาในมืออมนุษย์จะกระทบกับมีดสั้น กลับมีดาบสีเงินเล่มวาววับเข้ามาขวางไว้ซะก่อน ดวงตาสีเทาค่อยๆไล่สายตามองเจ้าของดาบ ก่อนที่สีสันบนใบหน้าจะหายไปจนหมดสิ้น

“ท่านธรันดูอิล.."

ดวงตาสีฟ้าซีดจับจ้องอมนุษย์น่าเกลียดตรงหน้าอย่างชิงชัง ก่อนจะคว้าดาบอีกเล่มตวัดตัดคอออร์คจนขาดออกจากตัว ดวงตาเย็นชาตวัดกลับมาที่แฝดผู้พี่ ผู้ซึ่งตอนนี้ใบหน้าซีดเซียว

“หลังจากจบเรื่องตรงนี้ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะมีคำอธิบายที่ดี เพราะพ่อเจ้าต้องไม่ชอบใจแน่"

-------------------------------------------------------------------------------------------

#mwch5 #fan fiction #the hobbit #thehobbitfanfiction

3 notes · View notes