#emma and julian

[shadowhuntertrash]

i can't get intimate parabatai moments out of my head

just imagine jace holding alec close to his body, rocking them gently when alec gets so stressed his breaths come out shaky. the way alec curls into jace in a way he wouldn't dare with anyone else. the way alec trusts him enough to let go completely. the way jace tightens his hold and shushes him quietly when alec let's out a sob and turns his face into jace's chest.

imagine matthew seeking james out in the middle of a party because he turned to tell james some gossip before realizing he had slipped away. the way matthew heads straight to the library because where else would his parabatai be? the way matthew lays his head in james's lap and let's james read aloud to him for hours. the way james cards through matthew's hair in the way he knows matthew loves. the way matthew silently preens. no one else willingly touches him like this.

imagine jem silently making his way to will's room sometime around 3 in the morning because he can feel the stress of his nightmares through the bond. imagine jem laying next to will and wrapping an arm around him because he doesn't want to wake will up due to how seldom he does sleep. so he just offers silent comfort and support and will basks in the warmth that radiates from their bond when he wakes up in the morning and sees jem sprawled next to him on the bed.

imagine emma wrangling all the kids up while julian cooks breakfast. the soft touches in passing and then the arm julian wraps around her once everyone is settled and eating. the kiss he presses to her temple and the smile emma hides in his chest.

imagine simon shrieking when clary beats him at his favorite game for the fifth time. clary's warm laughter flooding the room and simon shoving her bodily off the bed. simon's triumphant smile he gives clary from the bed.

imagine cordelia and lucie dancing in the ballroom of the institute for no other reason than want. the way cordelia ducks under lucie's arm with a laugh when lucie spins her. the way lucie absolutely giggles when cordelia dips her. the way they stumble when corselia looses her hold around her parabatai.

just intimate parabatai scenes where they both feel comfortable and warm and just loved because there is no love stronger than the one shared between parabatai.

#parabatai #parabatai bond #parabatai love #jace and alec #jace herondale #alec lightwood #matthew and james #matthew fairchild #james herondale #jem and will #jem carstairs #will herondale #emma and julian #emma carstairs #julian blackthorn #simon and clary #simon lewis #clary fairchild #cordelia and lucie #cordelia carstairs #lucie herondale #i'm emotional okay #the last hours #the mortal instruments #the infernal devices #the dark artifices #cassandra clare

[cds1234]

🖤 Mejor en negro 🖤

🖤Better in Black🖤

Esta parte del Kickstarter contendrá contenido exclusivo de algunas parejas, que según Cassie no tienen tanto contenido (Malec obviamente no estará)

Me preguntó si serán historias super románticas o tendrán acción.

#cassandra clare #cds1234 #cazadores de sombras #the shadowhunter chronicles #the infernal devices #the mortal instruments #the last hours #better in black #kickstarter #clary and jace #emma and julian #james and cordelia

[secretosdeblackthornhall]

Emma a Bruce

Estimado Bruce,

Espero que me perdones si estoy un poco pensativa hoy. No queda nadie aquí en Blackthorn Hall excepto Julian y yo, y hay una especie de tranquila paz en el lugar. Jules está arriba en su estudio y yo estoy sentada en la cama, escribiendo y pensando en los últimos meses.

Algo está terminando, Bruce. Todavía hay muchas cosas que están sin resolver, por supuesto: el peligro para Kit proveniente Faerie y lo que sea que esté pasando con la Cohorte en Idris. Alec tiene algún tipo de contacto mínimo con ellos, pero quién sabe cómo se desarrollará eso. Pero entre todo eso, algo está llegando a su fin para Julian y para mí, y no sé qué vendrá después.

(Bueno, está bien, ¿mucho dramatismo, Emma? Lo sé, solo un poco. Ve más abajo).

Tal vez es solo que los constructores se han ido y me he acostumbrado al sonido de ellos moviéndose a todas horas. Round Tom nos dio un discurso de despedida lírico que (a) se prolongó durante cinco minutos completos, que es un tiempo muy largo para que alguien se despida, y (b) fue muy amistoso y también incluyó la línea: “Emoción y aventuras son sus compañeros cercanos, y yo soy solo un modesto constructor de viviendas, por lo que espero no volver a encontrarme con ninguno de ustedes mientras viva”.

Julian estaba molesto por eso. Señalé que las hadas no pueden mentir, y él señaló que Round Tom no necesitaba mencionarlo en absoluto. Lo cual, fue bastante justo. Julian también señaló que no es que el trabajo habitual de Tom para los miembros de los tribunales esté exactamente libre de drama. Otro buen punto de Jules. Las hadas son los subterráneos más dramáticos. Como, más dramáticos que los vampiros, y pasan todo el tiempo diciendo: "Oh, soy un no-muerto, cómo estoy maldito, déjame aplicar más delineador de ojos".

Oh, bueno, no buscábamos ser amigos cercanos de Round Tom. Hizo un buen trabajo y fue muy cortés sobre lo feliz que estaba de alejarse de esta casa.

Una vez que él y su equipo se fueron, caminamos un poco por los jardines, pero Julian dijo que sentía que tenía todos los detalles de la casa y los jardines tallados en su cerebro, así que dejamos la casa solos por un rato y bajamos a el río.

Hay un pequeño parque al otro lado del Támesis de Chiswick; es una reserva natural llamada Leg O' Mutton Reservoir y tiene un hermoso sendero para caminar alrededor del propio embalse. (Además, ¿no es eso lo más inglés que has escuchado? ¿Por qué gran parte de Londres es tan jodidamente encantador?) Es un poco molesto ya que tenemos que caminar una milla sólida hasta el Puente Barnes solo para llegar a el lado derecho del río, pero era una hermosa tarde cálida y era agradable caminar, Julian y yo paseamos juntos cómodamente, una de mis formas favoritas de ser.

Julian hizo unos sándwiches fríos de pollo y nos los llevamos junto con un poco de limonada (Bruce, es posible que haya desarrollado una peligrosa adicción a la limonada británica. Estoy segura de que hay alguna forma de conseguirla en Los Ángeles, ¿verdad? ¡¿Verdad?!) y nos sentamos en una pequeña manta junto al embalse y vimos a los cormoranes bucear en busca de peces.

Me sentía tranquila y en paz, así que, por supuesto, era el momento perfecto para arruinar eso sacando a relucir un tema difícil. Estaba demasiado relajado para recordar que estaba estresado por eso. Dije algo como, “Es tan hermoso aquí. Pero…” Julian me miró, no preocupado, solo curioso, entonces dije, “No estoy segura de querer vivir a tiempo completo en Londres. Sé que acabamos de gastar todo este tiempo, esfuerzo y dinero en arreglar la mansión de tu familia y todo eso”.

Pensé que Julian estaría enojado o triste, así que no estaba realmente preparado para su reacción real, que describiría como "desconcertado". 

“Nunca pensé que estaríamos aquí a tiempo completo”, dijo, como si la idea nunca se le hubiera ocurrido. “Supuse que dividiríamos nuestro tiempo entre Los Ángeles y aquí. Pero solo si eso era lo que querías”.

No sé por qué dijo eso último, porque seguramente pudo ver que ya no me veía preocupada sino como si estuviera a punto de besarlo. "¿Quieres decir, mitad y mitad?" Yo dije.

Se encogió de hombros con facilidad. “Lo que nos guste. LA cuando hace frío y llueve aquí, Londres cuando hace calor y quema allá”.

Entonces sí lo besé, así que me saltaré los próximos cinco minutos, que seguramente a ti, Bruce, no te interesan. Hubo muchos besos con sabor a limonada y, finalmente, Jules me besó en la oreja (lo que me pone caliente). Chispas chispeantes suben y bajan por mi columna cada vez)

"Dondequiera que estés es donde está mi hogar, lo sabes, ¿verdad?"

Me dijo

“Claro,” dije, porque era algo dulce y romántico para él decirlo. Pero parecía más concentrado.

"No, quiero decir…" Él negó con la cabeza. “No es como si dividiéramos nuestro tiempo entre mi casa aquí en Londres y tu casa allí en Los Ángeles. Yo también tengo una casa en Los Ángeles. Y usted tiene un hogar aquí. Blackthorn Hall pertenece a mi familia y tú, Emma, ​​eres mi familia. Y nosotros —me miró intensamente— siempre estaremos juntos. A menos que eso no sea lo que quieres. Eres la única persona a la que he amado románticamente, Emma. Y quiero pasar el resto de mi vida con eso siendo verdad”.

No tuve que hacer una pausa para pensar en ello. “Yo también”, dije.

Había pensado antes en lo que significaría para nosotros comprometernos, pero parece demasiado pronto para eso. Este tipo de compromiso, estas promesas, se sienten correctas y verdaderas.

Él sonrió ante eso y exhaló, como si hubiera estado un poco nervioso. Luego se puso de pie y extendió una mano para ayudarme a levantarme y dijo: “Volvamos a la casa. Tengo algo que enseñarte."

“Apuesto a que sí,” dije, y usualmente decir algo así, en el tono en que lo dije, es bueno para otros cinco minutos que no detallaré aquí. Pero ya sabes, es Julian, tenía una abeja en el sombrero, y caminamos a casa un poco más rápido de lo que habíamos caminado allí.

Cuando entramos, subió directamente al salón de baile. Sabía lo que estaba pasando, por supuesto, su proyecto secreto en el que ha estado trabajando todo el tiempo que hemos estado aquí. En cierto modo le perdí la pista, con el fantasma y la maldición y todo, y no me había dado cuenta de que había seguido trabajando en eso todo este tiempo. Probablemente temprano en la mañana antes de que nadie más (o el sol) saliera.

Puso una gran cortina delante de él como el idiota que es, e iba a bromear con él por eso, pero luego la bajó y vi todo el mural. Ocupa toda la pared allí arriba, y es simplemente hermoso. Toda la familia allí, todos los Blackthorn. Cada uno de ellos es...

No, eso no está bien.

Porque yo también estoy en el mural. Estoy allí con el resto de la familia, rodeado de ellos. Y cada uno de nosotros está rodeado de flores. Flores blancas para todos los que han fallecido. Incluso Rupert estaba allí, y los padres de Julian, rodeados de pétalos blancos. Y Livvy, encima, envuelta en alas blancas.

Y flores rojas para los que seguimos aquí. Helen, Aline, Mark, Ty, Dru y Tavvy...

Comencé a llorar básicamente de inmediato, ya sabes, el buen tipo de llanto, el llanto de amor y asombro y estar abrumado por el sentimiento. Julian me preguntó:

"¿Te gusta?"

Me gusta. Es tan hermoso y perfecto para este momento, cuando las cosas están terminando y las nuevas aún están por comenzar. Y lo hace sentir como Blackthorn Hall, de verdad: los Blackthorn que conozco, que amo, no los extraños hace cien años que fueron responsables de lo que le sucedió. Me hace sentir como si una gran rueda hubiera girado y ambos estuviéramos al principio y al final de algo nuevo y emocionante. Por primera vez desde que llegué aquí, fui a sentarme en la cama para escribirte y pensé: “Estoy en nuestra habitación en nuestra casa”, y me sentí bien.

Buenas noches Bruce. Voy a ponerte en una estantería después de esto, la que está en mi lado de nuestra cama. Felicitaciones, ahora también eres parte de Blackthorn Hall.

Emma

#secretos de blackthorn hall #secrets of blackthorn hall #sobh #Emma y Julian #emma and julian #bruce #blackthorn hall #blackthorn family #Familia Blackthorn #emma carstairs #julian blackthorn #helen blackthorn #aline penhallow #mark blackthorn #ty balckthorn #dru blackthorn #tavvy blackthorn #livvy blackthorn #rupert blackthorn #Arthur blackthorn

[luciehercndale]

True Love Stories Never Have Endings

A belated birthday gift for @emmcarstairs 💜 I tried to put your most favorite ships together in a fan fiction, I hope you like it!

London, Spring 2015

Emma sat on the new parquet of the living room at Blackthorn Hall, sifting through a couple of cream-colored cardboard boxes. She and Julian found them in a closet in the only part of the house that they hadn’t renovated yet, the one dating from the 60’s. Emma wasn’t sure why they’d left that one for last. Perhaps Julian had foresighted that they’d find something valuable in there.

“There are a lot of personal belongings in this wing,” she noticed when they started checking the cupboards and the drawers. “I wonder who lived here? Do you have any idea?”

“I really don’t,” Julian shrugged. “Perhaps a Blackthorn?” he offered, but he thought he would have known. 

“Could your father and uncle might’ve lived here?” Emma wondered, but Julian quickly shook his head. She went back to her box, and found a tiny one with gray stripes on it. Inside, there were a bunch of black and white photographs with the name of the person pictured and the date on the back. In most of the photos there were little kids, three boys and a girl. They looked happy, and they seemed familiar even though they lived a century earlier. “Teddy, Kitty, Willy, Robby,” Emma said out loud, “they were Blackthorns.”

“Blackthorns who named all their children with names ending in -y,” Julian came closer to look at the photos. “I guess it’s a family tradition to follow a theme,” he laughed, thinking about his own family. “Perhaps they inspired the next generations.” He continued his search until he found a box made of wood in one of the drawers of the closet. Some of the blue velvet covering it was coming off, but it was still in good condition. There was a golden inscription on the top, with the Blackthorn family symbol underneath. “L&J, Spring 1908. True Love Stories Never Have Endings.” 

“Wow, this looks old. My parents used to have one too, it belonged to my grandma,” Emma said, suddenly interested in what Julian was looking at. “Who are L&J?”

“Blackthorns?” Julian offered with a shrug, pointing to the circle of thorns on the velvet. “I believe it was them,” he continued after opening the box, where he found a few pictures. The couple pictured could’ve been around their age. “It must have been their wedding day, considering the poses. The girl has a bouquet and this looks like wedding attire, I don’t know,” he showed it to Emma. 

“Lucie and Jesse Blackthorn, May 13, 1908. Our wedding day. You’re right,” Emma read aloud. “There’s even a tiny heart drawn here, how cute,” she smiled. “They must’ve been your great-great-great grandparents, I guess? They look a lot like you and your siblings” she observed the picture better. “I think I remember this guy from one of the portraits at the Los Angeles Institute.”

“I believe he is Rupert’s son,” he said. “They look so much like Livvy and Ty when they were little children,” Julian continued with a faraway expression, pointing a finger on the locket around the girl’s neck. It was the same one Julian had given to Livvy and that now Ty kept. “They must be the reason the Blackthorn family didn’t cease to exist after Rupert died.”

“Indeed,” Emma covered his hand with hers. “And that you’re here, with me, today,” she said lovingly, pressing her lips on his. “So thank you, Lucie and Jesse Blackthorn?”

“We should keep these photographs and memories in a safe place,” Julian nodded. “These are family heirlooms, like the locket,” he showed the two rings he found inside to Emma. They had the same inscription as the top of the box. “I don’t want them to be lost in this ruckus.”

“Smart idea,” she agreed. “Let’s see what more we have here, then.”

London, Spring 1908

It was the day before her much awaited marriage with Jesse, and Lucie was too busy worrying about her vows. Not only the vows she would exchange during the ceremony, but also the ones she would say in front of the guests before the wedding feast. She knew she could’ve just thanked everyone for being there, but as usual, she’d been verbose, as Cordelia had defined her speech. “You need to be more concise, the guests would be starving once you’re done,” she’d suggested. She was probably right, but she still couldn’t help but write half a page of words of affection and gratitude towards her future husband and her guests. They would understand. 

Jesse couldn’t even sit down to eat dinner the evening before the wedding. He asked his aunt Cecily and uncle Gabriel to spend the night at their house in Bedford street. “It’s tradition that I am not to see Lucie the day before the wedding,” he explained. “Dear, traditions are made to be broken,” Cecily said. “You’re just like your uncle Gabriel,” she laughed, and told him that they had been in a similar living arrangement before they got married, and he had done the same. “I went to my brother’s house the night before our wedding,” uncle Gabriel started, and they spent the remainder of the time talking about past memories, trying to ease Jesse’s anxiety. 

Neither he or Lucie could sleep that night, but at least it was all a blur after preparations started early in the morning. Lucie could barely remember her mother and her friends helping her with her hair and dress, before she set for the sanctuary. Nor Jesse could recall the embarrassment he felt realizing his palms were sweaty when he caught sight of the girl he loved walking down the aisle. Lucie didn’t forget her vows, while Jesse had a brief lapse of memory but he quickly remembered the words he had to say. “I’m sorry for earlier,” he told Lucie when they were taking pictures after the ceremony ended. “I was totally dumbstruck,” he confessed shyly.

“No need to apologize,” she muttered with a grin, still blushing. “We made it through, that’s what matters the most, right? ”

“No talking until we take at least five pictures,” said the vampire photographer her father hired. “It takes a few minutes to process these, so stay still and smile for the camera! Don’t you want your descendants to remember you?”

“Of course we do,” Jesse told the guy with a pleasant smile, “but let me kiss my wife before we start.” He glanced at Lucie, and she waited expectantly to be kissed. 

The vampire had to cough to make them stop. “Shadowhunters in love, the things I abhor the most,” he muttered, “I wonder why I accepted this job!”

“To make a living?” Lucie chanced, but the vampire rolled his eyes. “I apologize, that was bad. Please, we’ll behave. We’re eager to have our pictures taken,” she said excitedly. 

The vampire shook his head and muttered how Shadowhunter's sense of humor was of poor taste, but he still took their wedding pictures, preserving their memory to this day.

So, thank you Emma and Julian for remembering your Blackthorn ancestors.

#tsc #tsc fanfiction #blackstairs #emma carstairs #julian blackthorn #lucie herondale #jesse blackthorn #emma and julian #lucie and jesse #blackdale #ghostwriter #tda #tlh #tweety.writes #the last hours #the dark artifices #secrets of blackthorn hall

[secretsdeblackthornhall]

De Emma à Bruce

Cher Bruce,

J’espère que tu ne m’en voudras pas d’être un peu méditative aujourd’hui. Il ne reste plus personne à Blackthorn Hall à part Julian et moi, et une sorte de paisible silence règne sur la maison. Jules est à l’étage dans son studio et je suis assise sur le lit, en train d’écrire et de repenser à ces derniers mois.

Quelque chose prend fin, Bruce. Il se passe encore beaucoup de choses qui ne sont pas résolues, bien sûr : Kit qui est menacé par le Royaume des Fées, et ce qu’il peut bien se passer avec la Cohorte à Idris. Alec a établi un contact restreint avec eux, mais qui sait comment ça va évoluer. Néanmoins, au milieu de tout ça, quelque chose prend fin pour Julian et moi, et je ne sais pas ce qui va suivre.

(Ah, donc on fait dans le dramatique, Emma ? J’ai une petite idée. Lis la suite.)

Peut-être que c’est simplement parce que les entrepreneurs sont partis alors que je m’étais habituée à les entendre s’affairer toute la journée. Round Tom nous a fait un discours d’adieu lyrique qui (a) a duré cinq bonnes minutes, ce qui est très long pour que quelqu’un dise au revoir, et (b) était à la fois très aimable et incluait la phrase : « La passion et l’aventure vous accompagnent toujours, et je ne suis qu’un modeste constructeur d’habitations, j’espère donc ne jamais revoir aucun d’entre vous de toute ma vie. »

Ça a contrarié Julian. Je lui ai fait remarquer que les elfes ne pouvaient pas mentir, et il m’a fait remarquer que Round Tom n’avait pas du tout besoin de mentionner ça. Très juste. Julian a ajouté que ce n’était pas comme si le travail habituel de Tom pour les membres des Cours était dénué de rebondissements. Un autre bon point pour Jules. Les elfes sont les Créatures Obscures les plus mélodramatiques. En tout cas, plus dramatiques que les vampires, et ils passent leur temps à dire « oh je suis un mort-vivant, oh je suis maudit, que je mette plus d’eyeliner ».

Enfin bref, nous ne cherchions à devenir des amis proches de Round Tom. Il a fait du bon travail, et il s’est montré poli concernant la joie qu’il avait de quitter cette maison.

Une fois que lui et ses ouvriers étaient tous partis, nous nous sommes baladés un peu dans les jardins, mais Julian avait l’impression que chaque détail de la maison et du terrain était gravé dans son cerveau. Nous avons quitté la maison un moment pour aller le long du fleuve.

Il y a un petit parc en face de Chiswick de l’autre côté de la Tamise : c’est un réservoir naturel qui s’appelle le Leg O’ Mutton Reservoir, entouré d’une jolie promenade. (D’ailleurs, n’est-ce pas le nom le plus anglais que tu aies jamais entendu ? Pourquoi y a-t-il tant de trucs aussi charmants dans Londres ?) C’est un peu pénible parce que nous devons marcher plus d’un kilomètre et demi jusqu’au Barnes Bridge juste pour aller sur l’autre rive, mais c’était une agréable chaude soirée et c’était sympa de marcher, Julian et moi nous baladant tranquillement, l’une des choses que je préfère.

Julian avait préparé des sandwiches au poulet, et nous avions aussi emmené de la limonade. (Bruce, il se peut que j’aie développé une dangereuse addiction à la limonade britannique. Je suis certaine que c’est possible d’en trouver à Los Angeles, non ? C’est possible ?!) Nous nous sommes assis sur une petite couverture à côté du réservoir et avons regardé les cormorans qui pêchaient.

J’étais sereine, paisible, alors bien évidemment c’était le moment idéal pour tout gâcher en abordant un sujet désagréable. J’étais trop détendue pour me souvenir de m’en inquiéter.

- C’est tellement beau ici, ai-je commencé. Mais…

Julian s’est tourné vers moi, pas soucieux, simplement curieux, alors j’ai continué :

- Je ne suis pas sûre de vouloir vivre à plein temps à Londres. Je sais que nous venons de passer du temps, de faire des efforts et de dépenser de l’argent pour rénover le manoir de ta famille et tout ça.

J’ai cru que Julian allait être en colère, ou triste, alors je ne m’attendais pas vraiment à sa véritable réaction, que je décrirais comme un air « dérouté ».

- Je n’ai jamais pensé que nous vivrions ici à plein temps, a-t-il admis, comme si cette idée ne lui était jamais passée par la tête. J’ai supposé que nous partagerions notre temps entre LA et ici. Mais seulement si c’était ce que tu voulais.

Je ne sais pas pourquoi il a dit cette dernière phrase, mais il voyait certainement que je n’étais plus inquiète mais plutôt sur le point de l’embrasser.

- C’est-à-dire, moitié-moitié ?

- Peu importe, ce qui nous conviendra, a-t-il répondu avec un haussement d’épaules. Los Angeles quand il fait froid et qu’il pleut ici, Londres quand le soleil est brulant là-bas.

Et je l’ai embrassé à ce moment-là, alors je vais faire une ellipse sur les cinq minutes qui ont suivi, qui ne t’intéressent sûrement pas, Bruce. Il y a eu beaucoup de baisers au gout de limonade puis Jules m’a embrassé l’oreille (ce qui crée à chaque fois un feu d’artifice le long de ma colonne vertébrale) en disant :

- Chez moi, c’est là où tu es, tu le sais, ça ?

- Bien sûr.

C’était mignon et romantique de sa part de dire ça, mais il avait l’air plus sérieux.

- Non, je veux dire… a-t-il lâché en secouant la tête. Ce n’est pas comme si nous allions partager notre temps entre ma maison ici à Londres et ta maison là-bas à Los Angeles. J’ai aussi une maison à Los Angeles. Et tu as une maison ici. Blackthorn Hall appartient à ma famille et toi, Emma, tu es ma famille. Et nous serons toujours ensemble, a-t-il ajouté avec un regard intense. Sauf si ce n’est pas ce que tu souhaites. Tu es la seule personne pour qui j’aie jamais eu des sentiments, Emma. Et je veux que ça soit vrai pour le reste de ma vie.

Je n’ai pas eu à prendre le temps de réfléchir à ce que j’allais dire.

- Moi aussi.

J’avais déjà pensé à ce que ça signifierait pour nous de nous fiancer, mais j’ai l’impression que c’est trop tôt. Ce genre d’engagements, ces promesses, me semblent justes.

Il a souri et expiré, comme s’il avait été un peu nerveux. Puis il s’est levé et m’a tendu la main pour m’aider à me relever.

- Rentrons à la maison. J’ai quelque chose à te montrer, a-t-il annoncé.

- Je n’en doute pas.

D’habitude, quand je dis quelque chose comme ça, sur ce ton-là, ça nous mène à cinq autres minutes que je ne vais pas détailler ici. Mais tu sais, c’est Julian, il était obnubilé par cette idée, et nous sommes rentrés à la maison un peu plus vite qu��à l’aller.

Une fois arrivés, il est tout de suite monté dans la salle de bal. Je savais ce qu’il tramait, bien sûr : son projet secret sur lequel il travaillait depuis que nous sommes ici. Je l’avais un peu oublié, entre le fantôme, la malédiction et tout le reste, et je ne m’étais pas rendu compte qu’il avait continué pendant tout ce temps. Certainement tôt le matin avant que quiconque (ou le soleil) ne soit levé.

Il avait accroché un grand rideau devant, le blaireau, et j’allais me moquer de lui quand il l’a décroché, et j’ai vu la fresque en entier. Ça recouvre l’intégralité du mur et c’est magnifique. Toute la famille est là, tous les Blackthorn. Chacun est…

Non, ce n’est pas exact.

Parce que je suis aussi dans la fresque. Je suis juste là avec le reste de la famille, entourée. Chacun d’entre nous est au milieu de fleurs. Des fleurs blanches pour tous ceux qui ont disparu. Même Rupert est là, et les parents de Julian, dans un cercle de pétales blancs. Et Livvy tout en haut, enveloppée dans des ailes blanches.

Et des fleurs rouges pour ceux qui sont toujours là. Helen et Aline, Mark, Ty, Dru et Tavvy…

Je me suis mise à pleurer presque instantanément, tu vois, ces pleurs de joies, d’amour et d’émerveillement quand on est submergé par l’émotion.

- Ça te plait ? a demandé Julian.

Oui, ça me plait. C’est tellement beau et parfait pour ce moment, où des choses prennent fin et de nouvelles choses vont commencer. Et ça fait de cette maison Blackthorn Hall à juste titre… la maison des Blackthorn que je connais, que j’aime, pas les gens bizarres du siècle dernier qui étaient responsables de ce qui est arrivé. Ça me donne l’impression qu’une immense roue a tourné et que nous sommes à la fois au début et à la fin de quelque chose de nouveau et d’exaltant. Pour la première fois depuis que je suis arrivée ici, je suis allée m’assoir dans la chambre pour t’écrire et je me suis dit « Je suis dans notre chambre dans notre maison » et j’en suis contente.

Bonne nuit, Bruce. Je vais te poser sur une étagère quand j’aurai fini, celle de mon côté du lit. Félicitations : maintenant tu fais aussi partie de Blackthorn Hall.

Emma.

Texte original de Cassandra Clare ©

Traduction d’Eurydice Bluenight ©

Illustration d’Audrey Estok ©

Le texte original est à lire ici : https://secretsofblackthornhall.tumblr.com/post/697740081442832384/emma-to-bruce

#secrets of blackthorn hall #cassandra clare #sobh #emma carstairs #julian blackthorn #the shadowhuter chronicles #tsc #emma and julian #the blackthorn family #blackthorn hall #bruce

[summerthebooklover]

for some reason whenever i listen to when emma falls in love i think of emma carstairs and blackstairs

#emma carstairs #tda #taylor swift #emma and julian #blackstairs #the dark artifices #shadowhunters #tsc #speak now #when emma falls in love #speak now tv #the song makes me think of blackstairs #julian blackthorn

[fairdale]

#tsc #the shadowhunter chronicles #parabatai #tid #tmi #tda #tlh #will and jem #james and matthew #cordelia and lucie #jace and alec #emma and julian #clary and simon

[violet5762]

Julian being mad at Ty for some reason:

Julian: Just do whatever you want!

Emma: should you really have told him that?

Julian: what’s the worst that could happen?

*the next day*

Kit: I’m pregnant

Julian: WHAT!?!?

Emma: I told you so

#cassandra clare #shadowhunters #the dark artifices #kit #kitxkatrp #emma and julian #shadowhunter memes

[daydreamxr17]

Okay, but today' sobh was just beautiful

But i miss you in the mornings when i see the sun

Something in the orange tells me we’re not done

#cassandra clare #the wicked powers #kit herondale #ty blackthorn #cassie clare #twp #dru blackthorn #chain of thorns #secrets of blackthorn hall #julian blackthorn #emma carstairs #jemma blackstairs #kit and ty #emma and julian

[aroace-cat-lady]

Seeing that look on his face, though, gave me more hope than anything else in the conversation.

No words head empty, just Julian giving hope to Emma.

#jemma #julian blackthorn #emma carstairs #emma and julian #cassandra clare #the shadowhuter chronicles #shadowhunter chronicles #cassieclare #cassandraclare #shadowhunters #cazadores de sombras #cassie clare #secrets of blackthorn hall #the secrets of blackthorn hall

[libinih28]

i want a parabatai :( more than anything else in the world really

to me that's the purest form of love there is: being there for a person and them being there for you always, never having to ask for anything because you both just inherently know what the other needs, feeling each other's pain, always being on the same page cause you know what each other is thinking without having to ask

and it doesn't ever have to be romantic (don't think about Emma and Julian, they love each other platonically and romantically)

#cassandra clare #shadowhunters #parabatai #alec and jace #emma and julian #james and matthew #will and jem #cordelia and lucie #clary and simon

[tajemnicedomublackthornow]

Emma do Bruce'a

Drogi Brusie,

Mam nadzieję, że wybaczysz mi, jeśli będę dzisiaj trochę zadumana. Poza mną i Julianem nie ma już nikogo w Domu Blackthornów i panuje tu teraz cisza i spokój. Jules jest na górze, pewnie w swojej pracowni, a ja siedzę na łóżku, piszę i rozmyślam o minionych miesiącach.

Coś się kończy, Bruce. Wiele spraw pozostało nierozwiązanych, rzecz jasna – zagrożenie dla Kita płynące z Faerie i cokolwiek dzieje się z Kohortą w Idrisie. Alec utrzymuje z nimi minimalny kontakt, ale kto wie, co z tego wyjdzie. Lecz poza tym, coś kończy się dla mnie i Juliana i ja… nie wiem, co będzie dalej.

(Dramatyzujesz, Emmo? Wiem co nieco. Patrz niżej.)

Może chodzi o to, że budowlańcy już wyjechali, a ja przywykłam do ich hałasowania o każdej porze. Round Tom przygotował dla nas liryczną mowę pożegnalną, która (a) trwała całe pięć minut, a to dosyć długo jak na pożegnanie, oraz (b) była również życzliwa, ale także znalazło się w niej miejsce na zdanie „Emocje i przygody są waszymi bliskimi towarzyszami, podczas gdy ja jestem skromnym budowlańcem, więc mam nadzieję, że nie spotkamy się aż do końca moich dni.”

Julian zirytował się tym. Zwróciłam uwagę, że faerie nie kłamią, a on podkreślił, że Round Tom nie musiał o tym wspominać. No dobrze, ma rację. Julian zauważył również, że praca Toma dla członków Dworów nie jest zupełnie pozbawiona dram. Kolejna słuszna uwaga Julesa. Spośród wszystkich Podziemnych, Faerie wykazują największe zamiłowanie do dramatyzowania. Większe nawet niż wampiry, a one spędzają całe dnie powtarzając „och, jestem nieumarły, ależ jestem przeklęty, pozwólcie, że nałożę sobie więcej eyelinera.”

Och, no cóż, nie zamierzaliśmy zostać bliskimi przyjaciółmi Round Toma. Wykonał dobrą robotę i bardzo uprzejmie dał do zrozumienia, jak bardzo jest szczęśliwy, że może opuścić ten dom.

Kiedy już wyjechał ze swoją ekipą, spacerowaliśmy trochę po ogrodzie, jednak Julian powiedział, że czuje się tak, jakby każdy szczegół tego domu i ogrodu wrył mu się w pamięć, więc zostawiliśmy go na trochę i poszliśmy na spacer nad rzekę.

Po drugiej stronie Tamizy od Chiswick znajduje się mały park; to rezerwat przyrody o nazwie Leg O’Mutton Reservoir, dookoła którego biegnie urocza ścieżka. (Poza tym, czy nie jest to najbardziej angielskie wyrażenie, jakie słyszałeś? Dlaczego większość Londynu jest tak cholernie czarująca?) Niestety musieliśmy przejść dobrą milę do Barnes Bridge, żeby znaleźć się po prawej stronie rzeki, ale wieczór był cudowny i ciepły, w sam raz na przechadzkę, tak przyjemnie spacerowało mi się z Julianem, uwielbiam to.

Julian zrobił kanapki z kurczakiem, zabraliśmy je razem z lemoniadą (Bruce, chyba uzależniłam się od brytyjskiej lemoniady. Na pewno istnieje jakiś sposób, żeby dostać ją w Los Angeles, prawda? Prawda?!), usiedliśmy na kocu nad stawem i patrzyliśmy na kormorany łowiące ryby.

Czułam niebywały spokój, więc oczywiście była to idealna pora, żebym zepsuła to, poruszając trudny temat. Byłam zbyt zrelaksowana, żeby pamiętać o stresowaniu się tym. Powiedziałam coś w stylu:

- Tutaj jest tak pięknie. Ale…

Julian spojrzał na mnie, nie zmartwiony, tylko zaciekawiony, więc dodałam:

- Nie jestem pewna, czy chcę mieszkać na stałe w Londynie. Wiem, że poświęciliśmy wiele czasu, wysiłku i pieniędzy na remont twojej rodzinnej posiadłości i takie tam.

Myślałam, że Julian będzie zły, albo smutny, więc nie przygotowałam się na jego właściwą reakcję, którą opisałabym jako „zdumienie”.

- Nigdy nie myślałem, żeby mieszkać tutaj na stałe – przyznał, jakby ten pomysł nigdy nie przyszedł mu do głowy. - Zakładałem, że będziemy dzielić nasz czas pomiędzy LA i Londyn. Lecz tylko wtedy, jeśli ty będziesz tego chciała.

Nie wiem, dlaczego powiedział to ostatnie, ponieważ z pewnością widział, że nie wyglądam już na zmartwioną, raczej chciałam go pocałować.

- Masz na myśli pół na pół? - spytałam.

Wzruszył ramionami.

- Co tylko zechcemy. Będziemy w LA, kiedy tutaj będzie zimno i deszczowo, a w Londynie, kiedy tam będzie gorąco i upalnie.

Pocałowałam go wtedy, więc ominę następne pięć minut, które z pewnością cię nie interesują, Bruce. Było dużo pocałunków o smaku lemoniady, a w końcu Jules pocałował mnie w ucho (co powoduje za każdym razem dreszcz przebiegający mi po plecach) i powiedział:

- Gdziekolwiek jesteś, tam jest mój dom, wiesz o tym, prawda?

- Pewnie – odparłam, bo było to urocze i romantyczne z jego strony. Lecz on wyglądał na bardziej przejętego.

- Nie, chciałem powiedzieć… - Potrząsnął głową. - To nie tak, że będziemy dzielić czas pomiędzy mój dom w tu Londynie i twój w LA. Ja też mam dom w Los Angeles. A ty masz tutaj. Dom Blackthornów należy do mojej rodziny i ty też, Emmo, jesteś moją rodziną. My… - spojrzał na mnie skupiony – zawsze będziemy razem. Chyba, że tego nie chcesz. Jesteś jedyną osobą, którą pokochałem miłością romantyczną, Emmo. I chcę spędzić resztę mojego życia zgodnie z tą prawdą.

Nie musiałam nawet zastanawiać się nad odpowiedzią.

- Ja też tego chcę.

Wcześniej zastanawiałam się, co by to dla nas znaczyło, gdybyśmy się zaręczyli, ale chyba jest na to za wcześnie. Takie zobowiązanie, te obietnice, wydają się właściwe i prawdziwe.

Uśmiechnął się i odetchnął, chyba trochę się denerwował. Następnie podniósł się i wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać.

- Wracajmy do domu. Mam ci coś do pokazania.

- Założę się, że masz – odparłam. Zazwyczaj, kiedy coś takiego mówię, w dodatku takim tonem, działa to na pięć minut, o których nic Ci nie powiem. Ale wiesz, w końcu to Julian, ma bzika, więc droga do domu zajęła nam mniej czasu, niż dotarcie tutaj.

Kiedy weszliśmy do środka, Julian od razu udał się do sali balowej. Wiedziałam, co tam było – jego sekretny projekt, nad którym pracował odkąd tutaj przyjechaliśmy. Trochę się pogubiłam, przez sprawę z duchem i całą resztę, i nie wiedziałam, że cały czas go tworzy. Pewnie zajmował się tym wcześnie rano, zanim wszyscy (nawet słońce) zdążyli wstać.

Jak na szajbusa przystało, zasłonił wszystko ogromną zasłoną i już miałam z niego zażartować, kiedy pociągnął za materiał i moim oczom ukazał się mural. Zajmuje całą ścianę i jest po prostu piękny. Całe drzewo rodzinne, wszyscy Blackthornowie. Każdy z nich jest…

Nie, coś tu nie gra.

Ponieważ ja również znajduję się na tym muralu. Jestem tam z całą rodziną, otoczona nimi. I każde z nas oplatają kwiaty. Białe dla tych, którzy odeszli. Nawet Rupert tam jest i rodzice Juliana, otoczeni białymi płatkami. I Livvy, na samej górze, owinięta anielskimi skrzydłami.

Czerwone kwiaty były dla tych żyjących. Dla Helen, Aline, Marka, Ty’a, Dru i Tavvy’ego…

Właściwie od razu zaczęłam płakać, ale wiesz, z radości, z miłości i podziwu, byłam przytłoczona uczuciami. Julian spytał:

- Podoba ci się?

Podoba mi się. Jest piękny i idealny na tę chwilę, kiedy coś jedno się kończy, a coś nowego zaczyna. Teraz naprawdę czuć, że jest to Dom Blackthornów – Blackthornów, których znam, których kocham, a nie tych dziwaków sprzed setek lat, odpowiedzialnych za to, co się tutaj wydarzyło. Czuję się tak, jakby zatoczyło się wielkie koło, a my znajdujemy się jednocześnie na początku i na końcu czegoś nowego i ekscytującego. Po raz pierwszy, odkąd tutaj jestem, usiadłam na łóżku, żeby do ciebie napisać i pomyślałam: „Jestem w naszej sypialni, w naszym domu” i czułam się z tym wspaniale.

Dobranoc, Bruce. Później odłożę cię na półkę, tę po mojej stronie łóżka. Gratulacje – od teraz ty również jesteś częścią Domu Blackthornów.

Emma

#secrets of blackthorn hall #emma and julian #bruce #blackthorn hall #the blackthorn family #emma carstairs #julian blackthorn #tajemnice domu blackthornów

[headinafairytale]

The Dark Artifices, Emma and Julian collage wallpaper

artist: @monolime

iPhone 12/13

#aesthetic #wallpaper #the dark artifices #emma and julian #blackstairs

[bookstimesinfinity]

But I could never hate you. Hating you would be like hating the idea of good things ever happening in the world.

-Cassandra Clare, Lord of Shadows

#booksofinstagram #booklover #books #bookworm #books and libraries #bookstagram #love for books #book #bookoftheday #lord of shadows #cassandra clare #shadowhunters #emma and julian

[tys-kitty]

Me after reading the 20th book about some angel descendants fighting demons and dealing with their very emotional love lives

#cassandra clare #will herondale #tessa gray #jem carstairs #cordelia carstairs #james herondale #thomas lightwood #alastair carstairs #clary fairchild #jace herondale #alec lightwood #magnus bane #isabelle lightwood #simon lovelace #emma carstairs #julian blackthorn #kit herondale #ty blackthorn #twp #the wicked powers #tlh #the last hours #tid #the infernal devices #tmi #the mortal instruments #tsc #the shadowhuter chronicles #tda #the dark artifices

[rinadragomir]

I colorized TSC spines

Don't look at TDA's one though, it's this bad because I COULDN'T FIND A FULL PIC OKAY??😭😞 There were separate spines which I tried to put together....and apparently it didn't go well, the quality is shit and my day is ruined

#tsc #cassandra clare #the last hours #the mortal instruments #the dark artifices #the infernal devices #rina dragomir edits #will herondale #jem carstairs #tessa gray #clary fairchild #jace herondale #simon lewis #alec lightwood #emma carstairs #cristina rosales #julian blackthorn #cordelia carstairs #lucie herondale