#ghost!rupert

[secretsofblackthornhall]

Emma To Bruce

Dear Bruce,

Sorry I haven’t written in you much lately. It’s been busy times around here.

Tuesday Julian and I were having breakfast — it’s been nice and sunny this last week, and the kitchen was pretty cheerful. I’ve become besotted with crumpets, and Julian is excellent at toasting them over the stove. We were having them with honey and butter when we heard a knock on the front door.

Julian jumped up. Now, about a day ago we got a message from Ty saying he was coming with Ragnor to Blackthorn Hall. He seemed really worried that Julian would be mad, but Julian wasn’t at all mad. He was nervous. He went around all day looking distracted and bumping into things, so when we went to bed at night I took his hand and wrote on his palm, the way we always used to do, tracing each letter. W-H-A-T A-R-E Y-O-U W-O-R-R-I-E-D A-B-O-U-T-? 

We curled up together under the covers. He told me that he was worried because he used to be the person who took care of Ty, and now it had been more than a year and Ty had been taking care of himself. He said he used to know everything about Ty, when he got up and when he went to sleep, and what he liked to eat and do, and now he feels like he’s lost track of him somehow, like maybe it will feel like they’re strangers. 

I told him he would never lose track of Ty and their relationship would always be special, it was just going to be different than it had been because Jules no longer has to take care of everyone and pretend he isn’t doing it. He doesn’t have to carry this big secret weight around, and responsibility is always a weight no matter how much you love the people you’re responsible for. 

After that, he kissed me, and the rest, Bruce, is none of your business. Goodness, you like to pry.

Anyway, back to breakfast and the knock on the door. It was Ragnor, looking a sprightly shade of green, like an English meadow. He sailed right past Julian and began inspecting the drapes. Well, he was probably inspecting something magical, like the curse, but to me it looked like he was examining the curtains and the wallpaper. Maybe he’s thinking of decorating his own place. Or maybe he was just giving Julian some time alone with Ty, because Ty was still standing on the stairs, with a duffel bag over his arm, looking adorably awkward.

I wanted to run down and hug him but I hung back because I could feel in my bones that this was Ty and Jules’ moment. Jules was just standing in the doorway looking at Ty with his face all tight and then he said, “Come here,” in a rough sort of voice and Ty dropped his duffel bag and ran up the stairs and Julian hugged him so tightly I thought for sure he’d protest. But he didn’t. He just leaned into the hug. Jules rubbed his back and said, “Ty-Ty,” and I missed what happened next because I was keeping my eyes very wide open and trying not to blink. It’s the best way I know how to keep from crying.

Eventually they let go of each other, and we showed Ty and Ragnor around the first floor, which did feel a little weird, knowing that Ty had already been here two years ago with Livvy. I think we could all feel it, the sorrowful elephant in the room. Julian kept casting anxious glances at Ty, but Ty didn’t look sad, actually — more thoughtful. Eventually Julian told him he should go upstairs and pick out a bedroom. “Any room! There are lots to choose from. Whichever you want, you can decide how you want to decorate it. Anything you want to do.”

“And where will I be sleeping?” Ragnor said grumpily. “Stuffed up the chimney?”

Ty was already headed upstairs with Julian. I told Ragnor he could sleep wherever he wanted though I recommended the couch downstairs if he wanted to be Close to the Ghost. Rupert still tends to turn up most often in the dining room. Ragnor didn’t commit to this, but only wandered into the kitchen instead and started making tea. I offered him a crumpet to be hospitable and when Julian came back downstairs Ragnor was dripping honey on the counter. 

“Can I see the ley-line map?” Jules asked. “Or are you too busy attracting ants?”

“No ants,” said Ragnor, around his crumpet. “Not the season.” He licked his fingers, stuck his hand into his jacket, and pulled out a huge rolled-up parchment which, first of all, he did not fit in the jacket without doing some magic, so let it never be said that Ragnor doesn’t like a dramatic gesture, even if he claims to be above that kind of thing. He unfurled it on the long dining table and weighted it down with a candlestick and some books along the edges.

It was a map of central London—it’s hard to miss the distinctive shape of the Thames snaking through the middle—but absolutely covered in lines in several different inks—red, blue, green, gold. And along the lines were astrological symbols and arrows and numbers and the occasional bit of Greek. You could barely read the street names.

“Your map of London is in Greek?” Julian said. “Also, aren’t you going to get honey on it.”

“Honey is good for parchment,” Ragnor said. “It’s a preservative. And it’s Coptic.”

“Your map of London is in Coptic?” I said.

Ragnor regarded it fondly. “It is. Believe it or not, it’s one of the most readable ley-line maps of the city I’ve found. Some of them are just impossible. This one is from the 1700s, they just wrote in Coptic to be difficult. Warlocks are like that.”

I know, I wanted to say, but I didn’t, because Ragnor was doing us a favor.

“Is your ghost afoot?” Ragnor said. He had withdrawn a large magnifying crystal and was peering through it at bits of the map.

“Not sure,” I said. “Rupert? We have a visitor who wants to meet you.”

Nothing happened.

“So he comes and goes,” Ragnor muttered, as though to himself. “Interesting.” He took a small leather notebook from his pocket and paged through it.

“Is it interesting?” Julian said. “Maybe he’s just shy around new people. Before we showed up he was alone here for fifty years or so.”

Ragnor looked up at Julian. “My boy, there are telephone calls I haven’t gotten around to returning that are that old.”

“Well, you should be a better correspondent,” Julian said, folding his arms. “Do you see anything on the map?”

Ragnor kind of hmphed and returned to the map. After a while he straightened up and said, “All right. Do you want to hear all the nitty-gritty details, or should I skip directly to conclusion?”

“Conclusion, please,” I said.

“I thought so,” Ragnor said. He sounded grumpy, for no reason I could imagine. That’s our Ragnor!

“Taking into account the different types of ley-lines and the various intersections, knots, and traces,” he said, “and assuming that the other objects are likely in central London, since all the others have been, and assuming that the objects are likely to be in locations relevant to the Shadow World…” He paused and cocked an eyebrow at us.

“With you so far,” Julian said.

“I see here and here as the most likely next search locations.” He had produced a pencil from somewhere, and he circled two spots on the map. “Here is the church of St. Mary Abchurch. And here…” He trailed off.

Julian leaned over the map where Ragnor was pointing. “Yes? It looks like just a street of townhouses in Soho.”

“Well,” said Ragnor, “once upon a time, for many years, there was an infamous Downworlder salon in one of these townhouses. The Hell Ruelle, it was called. It was a very clever name, you see, because a ruelle is a name for a kind of reception French aristocratic ladies used to hold in their bedrooms, a little like a salon, and also a ruelle is a narrow alley, such as the one this house is on.”

“Also,” I said seriously, “it rhymes.”

“Quite,” said Ragnor. “I’ve no idea what happened to it. Salons have been long out of fashion, but Downworlders do like their old-fashioned things. I’d wager it’s still a club of some kind, probably as scandalous as it was back in the day. Scandal never goes out of fashion, I’ve noticed.”

“We saw a playbill from there,” Julian told him. “It was displayed at the Herondale house on Curzon Street.”

Ragnor’s eyebrows went up. “You went to the Curzon Street house? What’s it like now?”

So Julian started telling Ragnor all about our visit there, which was fine because I wanted to go check on Ty. I had thought he might come downstairs to assist or at least observe Ragnor, but he’d apparently find someplace he liked and had remained there. Or some terrible dark magic had befallen him. But probably the first.

He was easy to find, at least—there are a lot of bedrooms but not that many, and besides, these old walls don’t do anything to block sound, and I could hear his voice in one of them. The “gray bedroom,” as Julian and I call it. It has a nice view of the duck pond.

I guess he was talking on the phone to someone; I could hear the pauses where he was listening to the other person. I thought I heard him say, “Well, I have no idea why, but it hasn’t been that long,” in reference to something, and then the door opened and he came out of the room. He immediately started at the sight of me standing in the hall. “Emma?”

“I just came up to see how you’re doing,” I said. “I think we’re going to get some takeaway in a bit. Is that the bedroom you like?”

“Yes,” he said, glancing over his shoulder at the high windows. “It’s a good room, I think.”

“Were you talking to your sister?” I said.

He didn’t say anything — he sort of went red, then white. I wondered if he’d said something I wasn’t supposed to overhear, but I couldn’t imagine what. “I wasn’t listening,” I clarified. “I just assumed it was Dru.”

“Oh!” he said. “Yes. Yes, I was talking to Dru. She . . .”

“Probably wants to know what the bedrooms are like,” I said, trying to put him at ease. “Dru would definitely want the gothiest one.”

“Sure.” Ty and I started downstairs.  “I’m not a good judge of what’s gothy, though.”

“I think the idea is ‘as creepy as possible,’” I said, and we reached the kitchen, where Jules and Ragnor were waiting. Ty relaxed pretty quickly; it turned out all he needed was (a) some tea and (b) to talk with Ragnor about the details of the ley-line map endlessly until food arrived and finally stopped them. Bruce, I swear at one point Ragnor told a joke in Coptic and Ty laughed. They’re hardcore over there at the Scholomance. Maybe too hardcore for me. But don’t get me wrong—it was very nice to have them here. It reminded me that when this project is complete and all the Blackthorns are here and can make it their own, this house could feel warm and friendly again. It didn’t even feel that cursed as we lay in front of the fireplace playing Clue (they call it Cluedo here) until Ty was falling asleep.

Update: Sunday night. Ragnor and Ty left this afternoon. It was really great to have them here, it was good for Julian and I to have other people here in the house to talk to other than the builders. Ty and Julian spent a bunch of time roaming around the gardens, deciding which old statues are ruined in a decorative, attractive manner, and which are just ruined. We’re going to have to get some new statues when we redo the garden, which Ty was very excited about; he thinks we should have one of Holmes holding a magnifying glass, and one of Watson.

The only weird thing is that Ghost!Rupert was missing for the whole visit, and then reappeared an hour after they left. We showed him the map and what Ragnor told us, and he just said he’s sure Ragnor is right. And it turns out he did talk to Ty at some point. He said Ty is “kind to ghosts.” Maybe Ty made him a ghost sandwich or read him a ghost bedtime story or something. Ty certainly didn’t say anything about it.

So, that’s all for now! I guess we’re going to head to St Mary Abchurch tomorrow afternoon, and then depending how that goes we’ll check out this townhouse and see if there’s still a scandalous Soho club there. Though what Ragnor would consider scandalous might not be that scandalous to us. I guess we’ll find out! For all we know it’s just some guy’s house and he’ll be very confused to see us!

Good night, Bruce. It’s nice to think of what it will be like when all the Blackthorns are here and the place is full of noise and activity. It’s the first time since we started I’ve really been able to envision it, even through the curse. Meanwhile, I’m going to tuck a Polaroid of us playing Cluedo here between these pages in case you want something to look at later.

— Emma

#sobh #secrets of blackthorn hall #ragnor fell #ty blackthorn #julian blackthorn #Ghost!Rupert

[secretsdeblackthornhall]

De Emma à Bruce

Cher Bruce,

Je m’excuse de ne pas avoir écrit sur tes pages ces derniers jours. Nous avons été bien occupés ici.

Mardi matin, Julian et moi prenions notre petit-déjeuner. Il faisait du soleil cette semaine et c’était agréable de passer du temps dans la cuisine. J’ai développé une passion pour les crumpets[1], et Julian les prépare extrêmement bien. Nous les mangions avec du miel et du beurre quand quelqu’un a frappé à la porte.

Julian a sursauté. La veille, nous avions reçu une lettre de Ty dans laquelle il nous annonçait qu’il allait venir avec Ragnor à Blackthorn Hall. Il craignait beaucoup que ça énerve Julian, mais Julian n’était pas du tout énervé. Il était anxieux. Toute la journée, il avait l’air distrait et se cognait partout. Alors quand nous sommes allés nous coucher, je lui ai pris la main pour écrire dans sa paume, comme nous en avions l’habitude, une lettre à la fois. Q-U-E-S-T-C-E Q-U-I T-I-N-Q-U-I-E-T-E ?

Nous nous sommes enlacés sous les couvertures. Il m’a avoué qu’il s’inquiétait parce que c’était lui qui s’occupait de Ty avant, et maintenant plus d’un an avait passé, et Ty se débrouillait seul. Il a ajouté qu’il savait tout de Ty, l’heure à laquelle il se levait et allait se coucher, ce qu’il aimait faire, ce qu’il aimait manger. Et maintenant il a l’impression de l’avoir perdu de vue d’une certaine manière, comme s’ils étaient devenus des inconnus l’un pour l’autre.

Je l’ai rassuré : il ne perdrait jamais Ty de vue et leur relation sera toujours spéciale, elle allait simplement changer parce que Jules n’avait plus besoin de s’occuper de tout le monde en faisant semblant du contraire. Il n’avait plus à porter le poids de cet énorme secret, et s’occuper de quelqu’un est toujours un poids, peu importe l’amour que l’on a pour les personnes dont on s’occupe.

Et puis il m’a embrassée, et la suite, Bruce, ne te regarde pas. Punaise, comme tu es curieux !

Enfin bref, revenons au petit-déjeuner et à la personne à la porte. C’était Ragnor, qui avait un teint vert et fringuant, comme une prairie anglaise. Il a rapidement dépassé Julian pour aller examiner les tentures. En réalité, il examinait certainement quelque chose de magique, comme la malédiction, mais à mes yeux il semblait examiner les rideaux et le papier peint. Peut-être songe-t-il à refaire la décoration chez lui. Ou peut-être laissait-il un moment à Julian pour être seul avec Ty, qui était encore sur l’escalier, si adorable avec son air gêné et son sac sur l’épaule.

J’ai eu envie de courir vers lui pour le prendre dans mes bras, mais je ne suis retenue parce que je sentais au plus profond de moi que ce moment n’appartenait qu’à Ty et Jules. Jules se tenait dans l’encadrement de la porte et regardait Ty, les traits tirés, puis a fini par dire « Viens là » d’une voix rauque. Ty a laissé tomber son sac et a grimpé les escaliers en courant. Julian l’a serré dans ses bras si fort que j’étais certaine qu’il allait protester. Mais pas du tout. Il a simplement accepté le câlin. Julian a passé la main dans son dos en chuchotant « Ty-Ty », et je n’ai pas vu ce qu’il s’est passé ensuite parce que je faisais de mon mieux pour garder les yeux grands ouverts sans cligner. C’est le moyen le plus sûr que je connaisse pour éviter de pleurer.

Après ça, nous avons fait visiter le rez-de-chaussée à Ty et Ragnor, ce qui était un peu bizarre puisque Ty était déjà venu ici avec Livvy il y a deux ans. Je pense que nous avions tous conscience de ce chagrin lourd comme une chape de plomb. Julian n’arrêtait pas de lancer des regards inquiets à Ty, mais lui n’avait pas l’air triste, plutôt pensif. Au bout d’un moment, Julian lui a fait remarquer qu’il devrait aller à l’étage pour choisir sa chambre :

- N’importe quelle chambre ! Il y a du choix. Prends celle que tu veux, tu pourras la décorer comme tu le souhaites. Tout ce que tu veux.

- Et moi, je vais dormir comment ? a questionné Ragnor d’un ton bougon. Enfoncé dans la cheminée ?

Ty était déjà dans l’escalier avec Julian. J’ai dit à Ragnor qu’il pouvait dormir où il le souhaitait, mais je lui ai recommandé le canapé en bas, s’il voulait être au plus près du fantôme. Rupert a toujours tendance à apparaitre dans la salle à manger. Ne poursuivant pas sur ce sujet, Ragnor s’est simplement dirigé vers la cuisine pour préparer le thé. Je lui ai proposé un crumpet pour être hospitalière. Quand Julian est redescendu, Ragnor répandait du miel sur le plan de travail.

- Est-ce que je peux voir la carte des ley lines ? a demandé Jules. Ou bien tu es trop occupé à attirer les fourmis ?

- Il n’y a pas de fourmis, a objecté Ragnor, la bouche pleine de son crumpet. Ce n’est pas la saison.

Il s’est léché les doigts, a passé la main dans sa veste et en a sorti un immense parchemin roulé qui, soit dit en passant, ne pouvait pas rentrer dans cette veste sans un peu de magie. Qu’on ne dise jamais que Ragnor n’aime pas la théâtralité, même s’il prétend être au-dessus de tout cela. Il a déroulé la carte sur la grande table et a mis un bougeoir et des livres sur les côtés pour qu’elle ne bouge pas.

C’était une carte du centre de Londres – difficile de ne pas reconnaitre la forme particulière de la Tamise qui serpente au milieu. Elle était entièrement recouverte de lignes de différentes couleurs : rouge, bleu, vert, doré. Et le long de ces lignes se trouvaient des symboles astrologiques, des flèches, des nombres et quelques mots en grec. On distinguait à peine le nom des rues.

- Ta carte de Londres est en grec ? s’est étonné Julian. Et tu ne vas pas répandre du miel dessus ?

- Le miel est bon pour le parchemin. C’est un conservateur. Et c’est du copte.

- Ta carte de Londres est en copte ? me suis-je exclamée.

Ragnor a posé un regard tendre dessus.

- Oui. Crois-le ou non, c’est l’une des cartes des ley lines de Londres les plus lisibles que j’ai trouvé. Certaines d’entre elles sont simplement invraisemblables. Celle-ci date du XVIIIe siècle, c’est écrit en copte juste pour compliquer les choses. Les sorciers sont comme ça.

« Je sais », ai-je eu envie de répliquer, mais je me suis tue, parce que Ragnor nous rendait service.

- Votre fantôme est-il présent ? s’est enquis Ragnor.

Il avait pris un large cristal grossissant à travers lequel il observait des sections de la carte.

- Je ne sais pas, ai-je déclaré. Rupert ? Nous avons un invité qui souhaite vous rencontrer.

Il ne s’est rien passé.

- Ses allées et venues sont donc aléatoires, a marmonné Ragnor, comme s’il parlait tout seul. Intéressant.

Il a sorti de sa poche un petit carnet en cuir qu’il a feuilleté.

- C’est intéressant ? a répété Julian. Peut-être qu’il est simplement timide face aux inconnus. Avant notre arrivée, il est resté seul ici pendant une cinquantaine d’années.

- Mon garçon, a lancé Ragnor en levant les yeux vers Julian, il y a des gens que je n’ai pas eu le temps de rappeler pendant cette période.

- Eh bien, tu devrais être un meilleur correspondant, a rétorqué Julian en croisant les bras. Vois-tu quelque chose sur la carte ?

Ragnor a émis un son hésitant avant de reporter son attention sur la carte. Au bout d’un moment il s’est redressé :

- Bien. Voulez-vous toutes les explications détaillées, ou dois-je passer directement à la conclusion ?

- La conclusion, s’il-te-plait, ai-je requis.

- C’est bien ce que je me disais.

Il avait l’air grincheux, pour une raison que j’ignorais. C’est bien Ragnor, ça !

- En prenant en considération les différents types de ley lines et les diverses intersections, nœuds et empreintes, a-t-il expliqué, et en supposant que les autres objets sont probablement dans le centre de Londres, puisque c’était le cas des premiers, et en supposant aussi que les objets sont certainement dans des lieux importants pour le Monde Obscur…

Il s’est interrompu et nous a regardé en haussant les sourcils.

- Nous te suivons pour l’instant, a affirmé Julian.

- Je pense que les prochains lieux à fouiller sont certainement là et là.

Il a sorti un crayon de je ne sais où et a entouré deux points sur la carte.

- Là, c’est l’église St. Mary Abchurch. Et là…

Il s’est tu.

Julian s’est penché sur la carte pour voir ce que Ragnor désignait.

- D’accord ? ça a juste l’air d’être une rue résidentielle à Soho.

- En fait, a repris Ragnor, à une époque, pendant longtemps, l’une de ces maisons était un notoire club de Créatures Obscures. Ça s’appelait The Hell Ruelle[2]. C’était très malin, ce nom, voyez-vous, parce qu’une « ruelle » désigne une sorte de réception que les dames de l’aristocratie française organisaient dans leur chambre, un peu comme un salon, et c’est aussi dans une petite rue, donc une ruelle, que se trouvait ce club.

- Et en plus, ai-je ajouté très sérieusement, ça rime.

- En effet, a continué Ragnor. Je ne sais pas ce qu’il est devenu. Les salons et clubs sont passés de mode depuis longtemps, mais les Créatures Obscures aiment faire les choses à l’ancienne. Je suppose que c’est toujours un club d’une manière ou d’une autre, certainement tout aussi scandaleux qu’à l’époque. J’ai cru comprendre que les scandales ne sont jamais passés de mode.

- Nous avons vu une affiche de ce club, est intervenu Julian. Elle était accrochée dans la maison des Herondale à Curzon Street.

Ragnor a haussé les sourcils.

- Vous êtes allés dans la maison de Curzon Street ? Comment est-elle maintenant ?

Julian a donc commencé à raconter notre visite à Ragnor, ce qui tombait bien parce que je voulais aller voir Ty. J’avais pensé qu’il descendrait pour aider ou du moins observer Ragnor, mais il fallait croire qu’il avait trouvé un endroit qui lui plaisait et y était resté. Ou bien une horrible tragédie était survenue. Mais c’était certainement la première hypothèse.

Je n’ai pas eu de mal à le trouver en tout cas : il y a beaucoup de chambres mais pas tant que ça. Et d’ailleurs, ces vieux murs n’atténuent aucunement le bruit, alors je l’entendais parler dans l’une d’elles. La « chambre grise », comme Julian et moi l’appelons. Elle a une belle vue sur la mare aux canards.

Je suppose qu’il était au téléphone, j’entendais les pauses pendant lesquelles il écoutait l’autre personne. J’ai cru saisir les mots « Eh bien je ne sais pas du tout pourquoi, mais ça ne fait pas très longtemps », en réponse à quelque chose. Puis la porte s’est ouverte et il est sorti de la chambre. Il a tout de suite sursauté en me voyant dans le couloir.

- Emma ?

- Je suis juste montée pour voir comment tu allais, lui ai-je signifié. Je pense que nous allons bientôt commander à manger. Est-ce que c’est la chambre qui te plait ?

- Oui, a-t-il répondu en tournant la tête vers les hautes fenêtres. Je trouve que c’est une belle chambre.

- Tu parlais avec ta sœur ?

Il n’a rien dit. Il a soudainement rougi, avant de pâlir. Je me suis demandé s’il avait prononcé quelque chose que je n’étais pas censée avoir entendu, mais je ne savais pas ce que ça aurait pu être.

- Je n’écoutais pas aux portes, l’ai-je rassuré. J’ai simplement supposé que c’était Dru.

- Ah ! s’est-il exclamé. Oui. Oui, je parlais avec Dru. Elle…

- Veut probablement savoir comment sont les chambres, ai-je complété, voulant le mettre à l’aise. Dru voudra sûrement la plus gothique.

- Absolument, a acquiescé Ty alors que nous descendions. Mais je ne suis pas vraiment qualifié pour définir ce qui est gothique.

- Je crois que l’idée, c’est « aussi effrayant que possible ».

Jules et Ragnor nous attendaient quand nous sommes arrivés dans la cuisine. Ty s’est détendu assez vite. En fait, tout ce dont il avait besoin, c’était 1- du thé et 2- poser des milliers de questions à Ragnor au sujet de la carte des ley lines jusqu’à ce que notre commande arrive et mette fin à la discussion. Je te jure, Bruce, qu’à un moment Ragnor a raconté une blague en copte et que Ty a ri. Ils ne font pas les choses à moitié à la Scholomance. C’est peut-être un peu trop intense pour moi. Mais ne te méprend pas, c’était très agréable de passer du temps avec eux. Ça m’a rappelé que cette maison pourra à nouveau être chaleureuse et accueillante une fois que les rénovations seront terminées et que tous les Blackthorn seront ici et s’approprieront les lieux. Même la malédiction n’était pas si pesante alors que nous nous étions installés devant la cheminée pour faire une partie de Cluedo (on appelle ça simplement Clue en Amérique) jusqu’à ce que Ty s’endorme.

Annexe : Dimanche soir. Ragnor et Ty sont partis cet après-midi. C’était chouette de les avoir à la maison, ça nous a fait du bien à Julian et moi de parler à d’autres personnes que les entrepreneurs. Ty et Julian ont passé un certain temps dans le jardin pour déterminer quelles statues anciennes étaient abîmées de manière artistique et élégante, et lesquelles étaient complétement fichues. Nous allons devoir acheter de nouvelles statues quand nous réaménagerons le jardin, ce qui a beaucoup intéressé Ty : il nous a conseillé une statue de Holmes tenant une loupe et une autre de Watson.

La seule chose étrange est que le fantôme de Rupert était absent pendant toute leur visite. Il n’est réapparu qu’une heure après leur départ. Nous lui avons montré la carte et répété que ce Ragnor nous avait expliqué. Il a simplement répondu que Ragnor avait sûrement raison. Et il s’avère qu’il a bel et bien parlé à Ty à un moment. Il nous a assuré que Ty était « gentil avec les fantômes ». Peut-être que Ty lui a fait un sandwich fantôme ou lui a lu une histoire de fantôme le soir, que sais-je. En tout cas, Ty n’en a pas parlé.

Voilà, c’est tout pour l’instant ! Je pense que nous irons à l’église St Mary Abchurch demain après-midi, et selon ce que nous y trouverons, nous irons voir si cette maison de Soho est toujours un club scandaleux. Mais ce que Ragnor considère comme scandaleux ne le sera peut-être pas tant que ça à nos yeux. Nous verrons bien ! Pour autant que nous en sachions, c’est juste la maison d’un type qui sera très étonné de nous voir arriver !

Bonne nuit, Bruce. C’est sympa de penser à ce que ce sera quand tous les Blackthorn seront là pour remplir la maison de bruit et d’animation. C’est la première fois depuis le début que j’arrive vraiment à imaginer ça, même avec la malédiction. En attendant, je place entre les pages un polaroid de nous tous qui jouons au Cluedo, au cas où tu voudrais avoir quelque chose à voir plus tard.

Emma.

[1] Type de pain britannique

[2] Dans les romans publiés par PKJ, la traduction est « La Ruelle ». Il s’agit bien du même endroit.

Texte original de Cassandra Clare ©

Traduction d’Eurydice Bluenight ©

Illustrations de Cassandra Jean ©

Le texte original est à lire ici : https://secretsofblackthornhall.tumblr.com/post/683787176902868992/emma-to-bruce

#secrets of blackthorn hall #cassandra jean #cassandra clare #sobh #emma carstairs #julian blackthorn #tsc #bruce #ty blackthorn #ragnor fell #ghost!rupert #the shadowhuter chronicles

[the-dark-artifices-trees]

Emma: I turned out perfectly fine!

Jules: Emma, this morning you thought a ghost made your toast

Emma: I DIDN’T PUT THE BREAD IN! YOU DIDN’T PUT THE BREAD IN

#emma carstairs #julian blackthorn #secrets of Blackthorn hall #SoBH #ghost!rupert #Emma x Jules #jemma blackstairs #tda #the dark artifices #tessa gray #james herondale #the infernal devices #clary fairchild #cordelia carstairs #jace herondale #the last hours #jem carstairs #the wicked powers #will herondale #the mortal instruments #shadowhunters #the shadowhunter chronicles #jules blackthorn #tsc characters #the blackthorns #tsc #tmi #tid #twp #tlh

[tajemnicedomublackthornow]

Emma do Pamiętnika

Drogi Brusie.

Przepraszam, że dawno nie pisałam. Ostatnio byliśmy dość zajęci.

We wtorek jedliśmy z Julianem śniadanie – w zeszłym tygodniu było ładnie i słonecznie, a w kuchni panowała radosna atmosfera. Jestem oczarowana racuchami, a Julian wyśmienicie radzi sobie z ich smażeniem. Jedliśmy je z miodem i masłem, gdy usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

Julian podskoczył. Zaledwie wczoraj otrzymaliśmy wiadomość od Ty’a, w której napisał, że wraz z Ragnorem zjawi się w Domu Blackthornów. Wydawał się naprawdę zmartwiony tym, że Julian będzie zły, ale Julian wcale nie był zły. Był zdenerwowany. Kręcił się przez cały dzień, wyglądał na rozkojarzonego i obijał się o różne rzeczy, więc gdy w nocy położyliśmy się do łóżka, wzięłam go za rękę i napisałam na jego dłoni, tak jak zawsze robiliśmy, kreśląc po kolei litery. C-Z-Y-M-S-I-Ę-M-A-R-T-W-I-S-Z-?

Zwinęliśmy się w kłębek pod pościelą. Julian powiedział mi, że martwi się, ponieważ kiedyś to on opiekował się Ty’em, a teraz minął ponad rok, odkąd Ty troszczy się sam o siebie. Powiedział też, że kiedyś wiedział wszystko o Ty’u, wiedział o której wstaje i idzie spać, wiedział co lubi jeść i robić, a teraz czuje się tak, jakby stracił z nim kontakt i może będą czuć się jak obcy sobie ludzie.

Odpowiedziałam mu, że nigdy nie straci kontaktu z Ty’em i ich relacja zawsze będzie wyjątkowa, po prostu będzie inna, ponieważ Julian nie musi już dłużej troszczyć się o wszystkich i udawać, że tego nie robi. Nie musi już dźwigać na swoich barkach tego ogromnego, tajemniczego ciężaru, a odpowiedzialność zawsze jest ciężarem, bez względu na to, jak bardzo kochasz tych, za których jesteś odpowiedzialny.

Następnie pocałował mnie, a reszta, Bruce, to nie twoja sprawa. Lubisz wścibiać nos w cudze sprawy.

W każdym razie, wracając do śniadania i pukania do drzwi. Był to Ragnor, wyglądający rześko zielono, niczym angielska łąka. Wyminął Juliana i zaczął przyglądać się zasłonom. Cóż, pewnie sprawdzał coś magicznego, jak klątwa, lecz dla mnie wyglądało to jakby oglądał zasłony i tapetę. Może zastanawia się nad udekorowaniem własnego domu. A może chciał dać Julianowi trochę czasu sam na sam z Ty’em, ponieważ Ty wciąż stał na schodach, z torbą zarzuconą na ramię, i wyglądał na uroczo zakłopotanego.

Chciałam zejść na dół i go przytulić, jednak powstrzymało mnie przeczucie, że to moment Ty’a i Julesa. Jules stał po prostu w progu, wyraźnie spięty patrzył na Ty’a i wtedy powiedział szorstko: „- Chodź tutaj”, Ty upuścił torbę, wbiegł po schodach, a Julian przytulił go tak mocno, aż pomyślałam, że zacznie protestować. Lecz nic takiego nie zrobił. Po prostu dał się przytulić. Julian pogłaskał go po plecach, powiedział: „- Ty-Ty” i nie wiem, co było dalej, ponieważ przez cały czas miałam szeroko otwarte oczy i starałam się nie mrugać. To najlepszy sposób, jaki znam, żeby się nie rozpłakać.

Wreszcie uwolnili się z uścisku i oprowadziliśmy Ty’a i Ragnora po parterze, co wydawało się trochę dziwne, a to dlatego, że Ty już tutaj był dwa lata temu z Livvy. Odnoszę wrażenie, że wszyscy mieliśmy świadomość problemu, o którym nikt nie mówił. Julian wciąż zerkał niespokojnie na Ty’a, lecz Ty nie wyglądał na smutnego, właściwie… był bardziej zamyślony. Wreszcie Julian powiedział mu, że powinien pójść na górę i wybrać dla siebie pokój. „- Jaki tylko chcesz! Masz z czego wybierać. Którykolwiek zechcesz, możesz zdecydować, jak go urządzisz. Co tylko zapragniesz.”

- A gdzie ja będę spać? - Ragnor spytał ponuro. - Wepchniecie mnie do komina?

Ty szedł już na górę z Julianem. Powiedziałam Ragnorowi, że może spać gdzie tylko mu się podoba, jednak doradzałabym mu kanapę na dole, żeby mógł być blisko Blisko Ducha. Rupert wciąż ma tendencję do pokazywania się najczęściej w jadalni. Ragnor nie skorzystał z propozycji, zamiast tego udał się do kuchni, by zaparzyć herbatę. Chciałam być gościnna i zaproponowałam mu racucha, a kiedy Julian zszedł na dół, Ragnor rozlewał miód nad blatem.

- Czy mogę zobaczyć mapę linii geomantycznych? - spytał Jules. - Czy jesteś zbyt zajęty wabieniem mrówek?

- Żadnych mrówek – Ragnor odpowiedział znad racucha. - Nie ta pora roku. - Oblizał palce, wsunął dłoń do marynarki i wyciągnął ogromny zwój pergaminu, którego, przede wszystkim, nie zmieściłby tam bez użycia magii, więc niech nikt nie mówi, że Ragnor nie uwielbia dramatycznych gestów, nawet jeśli on uważa, że jest ponad takimi rzeczami. Rozwinął go na długim stole w jadalni i obciążył po bokach świecznikiem i książkami.

Była to mapa Londynu – trudno przegapić charakterystyczny kształt Tamizy wijącej się pośrodku – ale całkowicie pokryta liniami w różnych kolorach atramentu: czerwonym, niebieskim, zielonym, złotym. Wzdłuż tych linii umieszczono astrologiczne symbole, strzałki, numery i sporadyczne fragmenty po grecku. Z trudem dało się odczytać nazwy ulic.

- Twoja mapa Londynu jest po grecku? - spytał Julian. - Poza tym, lepiej nie ubrudź jej miodem.

- Miód działa korzystnie na pergamin – wyjaśnił Ragnor. - Konserwuje. A mapa jest po koptyjsku.

Ragnor spojrzał na nią z rozrzewnieniem. - Zgadza się. Możesz wierzyć lub nie, to jedna z najbardziej czytelnych map linii geomantycznych tego miasta, jaką udało mi się znaleźć. W niektórych przypadkach to niemożliwe. Ta mapa pochodzi z osiemnastego wieku i dla utrudnienia napisano ją po koptyjsku. Czarownicy już tacy są.

Wiem, chciałam powiedzieć, ale powstrzymałam się, ponieważ Ragnor wyświadczał nam przysługę.

- Czy wasz duch jest tutaj? - spytał Ragnor. Wyciągnął ogromny powiększający kryształ i spoglądał przez niego na kolejne fragmenty mapy.

- Nie jestem pewna – odparłam. - Rupert? Mamy gościa, który chce cię poznać.

Nic się nie wydarzyło.

- Czyli pojawia się i znika – mruknął Ragnor, jakby sam do siebie. - Interesujące. - Wyciągnął z kieszeni mały skórzany notes i przekartkował go.

- Interesujące? - Julian zdziwił się. - Może wstydzi się obcych ludzi. Zanim się zjawiliśmy, był tutaj kompletnie sam przez jakieś pięćdziesiąt lat.

Ragnor spojrzał na Juliana.

- Mój chłopcze, mi czasem dłużej zajmuje, żeby do kogoś oddzwonić.

- Powinieneś być lepszy w utrzymywaniu kontaktu – wtrącił Julian, zakładając ręce. - Czy widzisz coś na tej mapie?

Ragnor wydał z siebie jakieś hmmm i wrócił do mapy. Po chwili wyprostował się i powiedział:

- W porządku. Chcecie poznać najmniejsze szczegóły, czy powinienem przejść od razu do sedna?

- Do sedna, proszę – odparłam.

- Tak myślałem – przyznał Ragnor. Brzmiał jak zrzęda, chociaż nie rozumiem, z jakiego powodu. Oto nasz Ragnor!

- Biorąc pod uwagę różne rodzaje linii geomantycznych i rozmaite przecięcia, węzły i ślady, a także zakładając, że pozostałe obiekty znajdują się w centrum Londynu, skoro wcześniejsze tam znaleziono, oraz zakładając, że te obiekty mają znajdować się w miejscach związanych ze Światem Cieni… - Zrobił przerwę i uniósł jedną brew.

- Na razie nadążamy – odezwał się Julian.

- Według mnie tutaj i tutaj są najbardziej prawdopodobne miejsca, które można następnie przeszukać. - Wyciągnął skądś ołówek i zaznaczył dwie lokalizacje na mapie. - Tutaj znajduje się St. Mary Abchurch. A tutaj… - Ragnor nagle odpłynął.

Julian pochylił nad mapą, gdzie wskazywał Ragnor.

- Tak? Wygląda jak ulica z kamienicami w Soho.

- Cóż, dawno temu, przez wiele lat, w jednej z tych kamienic funkcjonował niesławny salon Podziemnych. Nazywał się Hell Ruelle. Była to pomysłowa nazwa, wiecie, ponieważ ruelle oznaczało swego rodzaju zgromadzenie organizowane przez francuskie arystokratki w ich sypialniach, coś jak salon, ale „ruelle” to również wąska alejka, chociażby jak w tym domu.

- Poza tym – dodałam całkiem poważnie – rymuje się.

- Trochę – przyznał Ragnor. - Nie mam pojęcia, co się z nim stało. Salony już dawno wyszły z mody, jednak Podziemni przepadają za staroświeckimi rzeczami. Zakładam, że tam wciąż funkcjonuje jakiś klub, być może tak skandaliczny, jak kiedyś. Zauważyłem, że skandale nigdy nie wychodzą z mody.

- Widzieliśmy afisz stamtąd – powiedział Julian. - Wystawiono go w domu Herondale’ów przy Curzon Street.

Ragnor uniósł brwi ze zdziwienia.

- Poszliście na Curzon Street? Jak tam teraz jest?

Julian zaczął opowiadać Ragnorowi o naszej wizycie, co było w porządku, ponieważ chciałam sprawdzić, co u Ty’a. Myślałam, że zechce zejść na dół i asystować Ragnorowi, a przynajmniej go obserwować, ale najwidoczniej znalazł sobie jakieś miejsce, które mu się spodobało i już tam został. Albo dopadła go jakaś okropna czarna magia. Mam nadzieję, że to pierwsze.

Przynajmniej szybko go znalazłam – mamy tu sporo sypialni, ale nie aż tyle, a poza tym, te stare mury nie blokują dźwięku, więc usłyszałam jego głos dobiegający z jednego z pokoi. Z „szarej sypialni”, jak nazwaliśmy ją z Julianem. Ma widok na staw dla kaczek.

Chyba rozmawiał z kimś przez telefon; wychwyciłam nawet przerwy, podczas których słuchał tej drugiej osoby. Wydawało mi się, że mówi: „- Nie wiem dlaczego, ale nie minęło dużo czasu” w odniesieniu do czegoś i wtedy drzwi otworzyły się i wyszedł z pokoju. Natychmiast znieruchomiał na widok mnie stojącej w korytarzu.

- Emma?

- Przyszłam zobaczyć, jak sobie radzisz – powiedziałam. - Chyba niedługo zamówimy coś do jedzenia. Podoba ci się ta sypialnia?

- Tak – odpowiedział, oglądając się przez ramię na wysokie okna. - To dobry pokój, tak myślę.

- Rozmawiałeś z siostrą? - spytałam.

Nic nie powiedział – najpierw zrobił się czerwony, a następnie zbladł. Zastanawiałam się, czy usłyszałam coś, czego nie powinnam była usłyszeć, ale nic nie przyszło mi do głowy.

- Nie podsłuchiwałam – zapewniłam go. - Po prostu założyłam, że rozmawiałeś z Dru.

- Och! - wyrwało mu się. - Tak. Tak, rozmawiałem z Dru. Ona…

- Pewnie chce wiedzieć, jak wyglądają sypialnie – próbowałam go uspokoić. - Dru z pewnością będzie chciała najbardziej gotycką.

- Jasne. - Ty i ja schodziliśmy na dół. - Nie jestem najlepszy w ocenianiu, co jest wystarczająco gotyckie.

- Myślę, że chodzi o to, aby było „najbardziej przerażające, jak się da” - dodałam, po czym dotarliśmy do kuchni, gdzie czekali na nas Jules z Ragnorem. Ty szybko się odprężył; okazało się, że wszystko, czego potrzebował, to (a) trochę herbaty i (b) rozmowy z Ragnorem o szczegółach mapy linii geomantycznych, dopóki nie przywieźli jedzenia i to ich nie powstrzymało. Bruce, przysięgam, w pewnym momencie Ragnor opowiedział dowcip po koptyjsku i Ty się roześmiał. Oni są jacyś hardkorowi w tej Scholomancji. Może zbyt hardkorowi jak dla mnie. Ale nie zrozum mnie źle – to miłe, że do nas wpadli. Przypomniało mi to o tym, że kiedy ten projekt się skończy i wszyscy Blackthornowie już tu będą i urządzą się po swojemu, ten dom znów będzie ciepły i przyjazny. Nie wydawał się nawet taki nawiedzony, kiedy leżeliśmy przed kominkiem i graliśmy w Clue (tutaj mówią na to Cluedo) dopóki Ty nie zrobił się śpiący.

Aktualizacja: niedzielny wieczór. Ragnor i Ty wyjechali dzisiaj po południu. Cudownie było ich gościć, dobrze zrobiło Julianowi i mi mieć tutaj z kim porozmawiać - oprócz robotników. Ty i Julian spędzili mnóstwo czasu buszując w ogrodzie i decydując, które stare posągi są zniszczone w dekoracyjny, estetyczny sposób, a które są po prostu zniszczone. Będziemy potrzebować nowych rzeźb, kiedy odnowimy ogród, Ty bardzo się z tego powodu ucieszył; uważa, że powinniśmy mieć posąg Holmesa trzymającego szkło powiększające i posąg Watsona.

Jedyną dziwną rzeczą było to, że Duch!Rupert zniknął na całą wizytę, by pokazać się godzinę po ich wyjeździe. Pokazaliśmy mu mapę i przekazaliśmy, co powiedział Ragnor, na co on odparł, że Ragnor ma rację. I okazało się, że w pewnym momencie rozmawiał z Ty’em. Powiedział, że Ty jest „miły dla duchów”. Może Ty zrobił mu duchową kanapkę albo czytał mu jakieś historie dla duchów do snu, czy coś innego. Ty z pewnością nic o tym nie wspominał.

No cóż, na razie to wszystko! Chyba jutro popołudniu wybierzemy się do St. Mary Abchurch, a później, w zależności od tego, jak nam pójdzie, sprawdzimy kamienicę i przekonamy się, czy w Soho nadal istnieje skandaliczny klub. Chociaż to, co Ragnor uważa za skandaliczne, może wcale nie być skandaliczne dla nas. Przekonamy się! Z tego co wiemy, dom należy do jakiegoś faceta i na pewno zdziwi się on na nasz widok!

Dobranoc, Bruce. Miło jest myśleć o tym, jak to będzie, gdy zjawią się wszyscy Blackthornowie i dom wypełni się hałasem i krzątaniną. Po raz pierwszy od rozpoczęcia remontu jestem w stanie to sobie w pełni wyobrazić, nawet pomimo klątwy.

Tymczasem schowam między kartkami zdjęcie przedstawiające nas grających w Cluedo, w razie gdybyś chciał później na coś popatrzeć.

Emma

#sobh #secrets of blackthorn hall #ragnor fell #ty blackthorn #julian blackthorn #tajemnice domu blackthornów #Ghost!Rupert

[bookishnonesense]

I’ve gotten oddly attached to Rupert it’s so sad that we’ll never see him again

#sobh #tsc #blackthorns #rupert blackthorn #ghost!rupert

[lasaraconor]

#scarlett johannsen #motoko #Ghost In The Shell #cyberpunk #rupert sanders #gif

[peggybrandt]

"Damn, you sexy as hell when you're mad. It's incredible."

Tom Welling as Nick Castle in The Fog (2005)

#the fog #the fog 2005 #tom welling #tomwellingedit #chewieblog #moviegifs #filmtvdaily #userbbelcher #cinematv #userstream #usersource #tvandfilm #dailyflicks #filmtvcentral #everythingdaily #the fog (2005) #rupert wainwright #listen this movie made a lot of mistakes #but making maggie grace leave him behind to be an old man's ghost's child bride? #(AGAIN!) #criminal! #lock them up! #films #mine #mine: gifs #queue

[riseconfessions]

"I feel like we could have gotten some really cool stuff from Rise with this 'evil celebrity one of the bros looks up to' thing. Like, Raph was a huge fan of Ghost Bear, but Ghost Bear was cheating and eventually got mutated. Mikey was a huge fan of Rupert, even though he was kinda rude to others, and then he eventually got mutated as well. I would have liked to see Donnie and Leo looking up to 'celebrities' before they turn evil and possibly get mutated. Like, even April got one with Warren Stone!"

#tmnt villains #rottmnt villains #ghost bear #meat sweats #rupert swaggart #warren stone #rise of the tmnt #rise of tmnt #rise of the teenage mutant ninja turtles #bring back rise of the tmnt #bring back rottmnt #bring back rise #unpause rise of the tmnt #unpause rise of the teenage mutant ninja turtles #unpause rottmnt #save rise of the tmnt #save rise of the teenage mutant ninja turtles #save rottmnt #rottmnt #tmnt #rise confessions #rise confession 494

[cemyafilmarsiv]

Mira, your body was damaged. We couldn't save it. Only brain survived. We made you a new body. A sytnthetic shell. But your mind, but your soul, your ''ghost'' it's still in there.

Ghost in the Shell directed by Rupert Sanders

#Ghost in the shell #anime #Mamoru Oshii #Rupert Sanders #Scarlett Johansson #Juliette Binoche #SciFi - Action Movies #science fiction #5 #post apocalyptic #cinema

[secretsofblackthornhall]

Ty to Dru

Hello Dru,

I’m back from London, and Julian and Emma told me to tell you “hello” and also “they send their love.” But that is not the important part of the letter, which is later. But you shouldn’t skip to that part, I will explain why soon.

Blackthorn Hall is actually pretty cool. It’s big and it’s old, and lots of parts don’t work properly yet, but Emma and Jules have done a lot to make it nice. There’s lots of bedrooms. I picked out one for me, which they called the “gray bedroom,” but honestly all the bedrooms are kind of gray. They said it’s so we can paint them if we want, they’ll be our rooms and we can decorate them how we like.

You’ll have to pick out the one you want when you visit, but I found one that I bet will be your favorite. It overlooks the gardens which I think will be the last thing to get fixed up, and so will continue to look creepy for a while. There are all these broken statues with plants grown over them, like they were trying to kill the statues. Like they succeeded in killing the statues. It looks like if you went walking down there the vines would wrap around you and pull you underground. You’ll love it. 

I didn’t sleep well before we traveled to London and now I think it was because I was worried. Anush says our bodies often tell us how we are feeling even when our minds aren’t conscious of it. Like feeling nauseated before an important test. You probably know what I mean.

But it was good. Especially to see Jules and Emma. I hadn’t realized how much I missed them until I saw them. I think I felt it like Anush says, like a weird pressure in my chest that went away when Jules hugged me. Maybe it’s the same for you. Or maybe you already know how much you miss them. Anyway I thought it was important to say I also miss you and it’ll be nice when we can all be in the same house together again. I think Irene will like it there too.

Ragnor’s map did actually help, so it was good he came. He found a couple of places in London to check for more of those cursed objects, so that’s one step closer to un-cursing the house. I know, it would be cool to live in a cursed house. But it wouldn’t be fair to Rupert the Ghost, since he’s trapped there because of the curse. And anyway there’s all this renovation work that the builders won’t do until the curse is lifted. And it would be good if the house’s roof didn’t leak. That might be a little too gloomy even for you.

Now we’ve talked about the bedrooms, the house, and Ragnor, so if anyone asks you can tell them those are the things we discussed. We are now at the part of the letter where I have to tell you important things but I wanted you to have information you could share in case someone asked you if you had heard from me. I mean, if someone important asks you. If someone we don’t know asks you, Anush says you can say “Make like a tree and leave,” which I don’t understand but he says will definitely work.

So, the important part. Rupert the Ghost. I wasn’t really thinking when I wrote up above that it will be nice for us to all be together. I mean, it will be, but it’s not quite that simple, at least for me. See…Rupert saw Livvy. She wasn’t hiding or anything, and she didn’t act surprised that he saw her. But I’ve spent so much time worried about other, you know, living people finding out about her. It hadn’t even occurred to me that of course there are ghosts everywhere, all over the world, and they’ll all know she’s there. The ghosts here at the Scholomance know about her, of course, but Edvard and Prudence keep to themselves and nobody really pays attention to either of them. Prudence is always in the library pretending to shelve books (or actually shelving ghost books, I can’t tell) and Edvard paces slowly through the halls and barely ever talks. Sometimes he moans, but that’s just him complaining.

Rupert and Livvy had a couple of conversations with just the two of them, I guess about ghost stuff. She says she made him promise that he wouldn’t say anything about seeing her, but ghosts can lie. So what if he says something to Emma or Julian? What if he can tell that something is weird with the way Livvy is a ghost and he mentions that?

The thing is, it’s not just Rupert. Even if he stays quiet, I already almost made Emma suspicious by talking to Livvy myself. I had to tell her I was talking to you on the phone. I know about Rupert and I know about Edvard and Prudence, but there could be ghosts anyplace I go, and if someone else is there and they start interacting with Livvy I’m going to have to explain. I got used to Edvard and Prudence ignoring her but Rupert drifted right into the bedroom and asked her who she was.

Livvy says I shouldn’t worry. She reminds me that any Shadowhunter can see ghosts who want to be seen, like Edvard and Prudence, but that it’s much harder to see a ghost who doesn’t want to be seen, and that’s most ghosts. She says Rupert wanted to be seen — first by Emma and Jules and then by Livvy and me, though only Livvy's seen him really clearly— but if he didn’t, I’d never have known he was there. She says she’s able to hide herself from almost all people (even Jace, and he has latent ghost-seeing powers), and even able to hide herself from a lot of ghosts. And that even if they do see her, they won’t necessarily know who she is, it’s not like ghosts can just identify each other. And she says if she has to, she’ll just lie to them.

She said a lot of reassuring things. But it still gave me a cold feeling, which I think is my body telling my brain that I’m afraid. If Julian and Emma found out about Livvy, they wouldn’t just be angry. They’d feel like they had to do something, like lay her to rest. People don’t think ghosts can be happy, but Livvy is happy. She helps me with work and she tells me advice for Anush (he has a crush on Rayan’s sister Nasha) and when we’re alone we play games or I read to her. She can’t do everything but why would being all the way dead be better? Everyone calls it “rest” but no one really knows, do they?

Maybe you have ideas. Tell me if you have ideas.

Love,

Tiberius

#sobh #ty blackthorn #dru blackthorn #rupert blackthorn #jace herondale #ghosts #livvy blackthorn #anush joshi

[bor0wik]

I've made memes :)

(+ OCs)

#the henry stickmin collection #thsc #thsc oc #thsc henry stickmin #charles calvin #ellie rose #rupert price #reginald copperbottom #harley stickmin #flame ghost #ethan galeforce

[the-dark-artifices-trees]

The fact that Rupert could very easily spoil the entire plot of chain of thorns…

#chain of thorns #chain of iron #chain of gold #SoBH #secrets of Blackthorn hall #Livvy blackthorn #Rupert Blackthorn #ghost!rupert #ghost!livvy #the dark artifices #emma carstairs #tessa gray #julian blackthorn #james herondale #the infernal devices #clary fairchild #cordelia carstairs #jace herondale #the last hours #jem carstairs #the wicked powers #will herondale #the mortal instruments #shadowhunters #jules blackthorn #the shadowhunter chronicles #jemma blackstairs #the blackthorns #tsc characters

[morganhopesmith1996]

Major Edits!!! ❤️

#my edits #major #major mira killian #mira killian #motoko kusanagi #major motoko kusangi #scarlett johansson #ghost in the shell movie #ghost in the shell 2017 #ghost in the shell #movie #film #rupert sanders

[starxcxboy]

— Ghost in the Shell (2017), directed by Rupert Sanders.

#ghost in the shell #ghost in the shell 2017 #rupert sanders #scarlett johansson #screencaps #clint mansell #lorne balfe #actors #beauty #cyberpunk #jess hall #pilou asbæk #movies #movieedit #cinema

[bookishnonesense]

this sobh was kinda worrying… I feel like most of the signs are pointing to consequences like corruption/darkness for jemma between rupert’s warning, tatiana’s murky destruction, and the curse that may not end without a price BUT at least we get more Jessa and carstairs family!!

Cassie pls don’t hurt Jules or Emma 😭😭

#sobh #theories #emma carstairs #julian blackthorn #ghost!rupert #tsc

[gh-au]

Previous | Next | First

#thsc ghost hunters au #terminal cleaning gh #thsc #thsc au #thsc comic #konrad bukowski #calvin bukowski #charles calvin #rupert price #btw konrad has the longer hair :)