#wampir | Explore Tumblr Posts and Blogs

wickedsrest-rp · 1 year

Photo

NAME: Atypical Vampire

RARITY: ★★★★☆ | Varies, but as a whole, uncommon compared to “normal” vampires.

THREAT LEVEL: ★★★☆☆ | Though different than most vampires, they are not necessarily more dangerous – just dangerous in different ways. Their human intelligence makes them unique threats compared to spawn and other singularly-minded vampires.

HABITAT: Many try to blend in with humanity in populated areas. Some have subterranean dens or stay in the mines or crypts.

DESCRIPTION: While vampires as a whole come in an array of shapes, sizes, degrees of sentience, and other permutations, some variety can even be found among the higher vampires. These vampires are united by their human-like intelligence and appearance, though some may take on a disturbing form when feeding or once night falls. In most cases, they’re created through more unusual methods or may even have been fated to become a monster after death or before birth; some may be unable to turn humans entirely but still pose a significant threat. Most atypical vampires have the standard abilities and weaknesses of other higher vampires, though some have slight differences such as the type of wood they must be staked with. All atypical vampires feed on humans as their primary source of sustenance, and many have some degree of social behavior and can be found in clans among more typical vampires. Only slayers have a knowledge base of specific kinds of atypical vampires and what sets each apart – especially since many vampires can look the same at a glance.

VARIANTS:

Alukah: These vampires appear, at first, as long-haired humans with luminous eyes and a large leech or lamprey mouth. With every failed attempt to kill them, they grow stronger and appear less human, taking on monstrous and disturbing features. Unlike many vampires which are created by bite, alukah are cursed individuals whose thirst for blood can never be satisfied. They voraciously drain both people and animals, but the pain of desperate thirst will torment alukah no matter how much blood they ingest. They have spindly, deformed bat wings that they can clumsily fly with, and typically attempt to swoop down and latch onto their prey’s neck. Beheading or staking an alukah isn’t the end. If a dead alukah’s mouth isn’t quickly stuffed full of dirt, they’ll rise back up, even hungrier, more dangerous, and more monstrous than before. Experienced slayers may be able to tell how powerful an alukah is at a glance by how inhuman and vampiric it looks.

Aswang: Originally discovered in the Philippines, aswang are vampires that take the form of a woman by day – sometimes young and beautiful, and sometimes elderly– while shapeshifting into a monstrous vampire by night. Their method of creation is unknown, but slayers speculate it’s the result of a curse. Their true form has large, bat-like wings, spindly fingers, and a maw full of sharp teeth. They have a long tongue they use to suck the blood from the navels of their victims and are also known to feast on entrails. They tend to scout victims out during the daytime and are unharmed by the sun. Once they’ve found prey, they return at night and may continue to visit nightly until they finally feed. They make a “tik-tik” sound, but if the noise sounds close by, it’s far away, and if it sounds distant, the aswang is about to descend upon you. According to myth, if an aswang licks your shadow, you die. Slayers aren’t sure if this is true but don’t take any chances. Aswangs are especially vulnerable to religious iconography, and copper spikes may be driven into the ground around their intended target to protect them.

Barabarlakos: One of the more dangerous vampires originating in Greece, the barabarlakos leaves its grave each night, knocking on doors and ringing the bells at peoples’ houses. If no one answers the door, they’ll simply leave and not come back. But should someone invite them in, the barabarlakos will crush the breath from their lungs with immense strength until the person dies, then drain every drop of blood from the corpse. Despite the fact that their strength nearly matches that of an elder vampire, these vampires are highly conversational, rarely getting riled up into a feral state. While not known to feed on the living, they will sometimes bite them to create more of their kind. They have most typical weaknesses, but simply staking them won’t do the job – they need to be staked through the heart while resting in their grave.

Catacano: This Greek vampire has earned the moniker “the happy vampire” for the constant, creepy smile on its face. Even if it wanted to stop smiling, it couldn’t. People who look upon the catacano’s smile are mesmerized as trust is instilled in them, coming closer and closer until they’re either killed or turned. Those they feed from but don’t kill can’t stop smiling for 3 days afterward. Catacano procreate easily which can get out of hand – they spit regurgitated blood at those they wish to turn. The blood seeps into the victim’s skin, infecting them with the curse of becoming a catacano upon their death (until then, they remain a normal human). Catacano are difficult to kill. They cannot be staked, so decapitation is typically used, and it requires a strange methodology. The catacano must be decapitated as it’s feeding from someone, then you must place the body in salt water. The head should simultaneously either be boiled in vinegar in a cast iron pot, or the fingernails should be burned off starting with the left hand. If this is not done successfully and to the letter, the people involved in the slaying of the catacano will die by sunrise. While many slayers haven’t encountered a catacano, this information was likely drilled into them from a young age.

Eretich: Meaning “heretic” in Russian, it’s no surprise that eretichy were all horrible people in life, committing murders, thefts, and other unpardonable acts. One doesn’t become an eretich through a bite; when a person who committed horrible acts dies without any justice being brought to them, they’ll often come back to life an eretich. They’re known for intentionally triggering a starving, feral state within themselves for mass bloodshed. These vampires can be particularly cruel and inventive in their torture. Eretichy aren’t as strong as most other vampires, but they’re the only kind able to detect the presence of nearby slayers. They share typical vampire weaknesses, but if staked, the stake must be made of aspen and the blow must come from behind.

Penanggal: This vampire first described in Southeast Asia won’t be confused with any other kind of vampire when seen at night. Penanggalan seem like normal individuals during the day, immune from the sunlight, and when night falls they are forced to detach their heads – with their organs attached to it. Some describe the exposed organs as twinkling like fireflies. The detached head floats around, feeding from victims and even squeezing into homes. Penanggalan are fast and agile when their head is detached, and anyone who touches its blood or entrails develops painful sores on their skin which can be difficult to heal. The body of a penanggal is vulnerable when its head is detached, but they can’t be staked or decapitated in this state (their heart is with the head). However, setting the body on fire will kill the vampire. The heart can be staked if combating the head. The head can be easy to track as it leaves a trail of blood behind. Someone may become a penanggal when they die in a way that severs their head from their body, or results in a snapped neck.

Platnik: This Bulgarian vampire has two “phases,” which makes it unique. Turned in a typical manner, the platnik remains in its grave for 9 days after death; this site can be recognized by the caved-in appearance of the ground around the grave. The platnik emerges as a spirit, visible to humans and capable of causing harm, while hard to harm themselves. They hunt down those they were close to in life, and will become corporeal if they kill them within 40 days; otherwise, they simply vanish. Once corporeal, platniks are similar to most vampires, but lack bones (instead consisting of cartilage) and are especially prone to skin injuries. Platniks in either state may be kept away by decorating one’s home with objects the platnik was afraid of when they were alive, but are not harmed by religious iconography. A platnik’s blood is called “pixtija” and is thick, dark, and jelly-like. It’s considered highly valuable and is a required ingredient in some harder-to-make potions.

Wampir: Of Russian origin, the wampir is a day-walking vampire most active from noon to midnight. Rather than fangs, they have a scorpion-like stinger under their tongue which they use to immobilize their human prey before drinking their blood from the wound. They create others of their kind with an exchange of blood close to death. Wampirs may draw people in closer using compulsion and are unbothered by sunlight. These vampires may be difficult to kill because, when up against a threat, they will burst into hundreds of maggots or rats. A single escapee will allow the wampir to reform later. Burning the maggots or rats, catching the wampir unaware with a stake, or beheading them will kill them.

#monsters #death #subterranean #populated areas #alukah #aswang #barabarlakos #catacano #eretich #penanggal #platnik #wampir #atypical vampire #vampire monster #undead monster

4 notes · View notes

aesthetics-from-devil-and-angel · 1 year

Text

Eleanor, suburban botanist

#Emerald #botanik #wampir #biały wampir #po polsku #aestheric #vampire aesthetic #vampire #polski tekst #Polska #Mysteries of Alingea #white #green

3 notes · View notes

zuzannasworlds · 2 years

Photo

Claudiusz The Vampire & Horns

5 notes · View notes

nowonarodzona-wampir · 2 years

Text

III

Biegłam przez las, potykając się co chwila o wystające korzenie lub upadłe gałęzie. Rosnący strach zapierał mi dech w piersiach. Przechyliłam głowę aby spojrzeć za siebie i w tym momencie zahaczyłam o coś stopą. Upadłam boleśnie na ziemię. Odwróciłam się na plecy czołgając jak najdalej od mojego oprawcy. Poranione dłonie paliły nieznośnie, lecz nie zatrzymywałam się. Mężczyzna szedł niespiesznym krokiem w moją stronę, jakby to nie była pogoń, a mój lęk sprawiał mu przyjemność. Stanął tuż przede mną. Z całej siły wciskałam się plecami w pień drzewa, który odbierał mi ostatnią drogę ucieczki. Chłopak uklękną. Czułam jak przewierca mnie swoim wzrokiem, nie mogłam jednak dostrzec jego twarzy, mimo że znajdowała się tak blisko mojej. Wyciągnął dłoń muskając opuszkami palców moją skroń i zsuwając się po policzku na szczękę, a z niej na szyję. W miejscu jego dotyku czułam jakby lodowate igiełki wbijały się w moją skórę. Odwróciłam głowę, popełniając niewybaczalny błąd. Napastnik przysunął się jeszcze bliżej. Zobaczyłam cień jego uśmiechu, gdy gwałtownie ścisnął mnie za szyję odbierając dopływ powietrza. Szarpnęłam się ale nie miałam szans, a ostatnie co ujrzałam zanim mnie ugryzł, to błysk białych kłów.

Wyrwałam się z krzykiem z tego koszmaru. Zamrugałam gwałtownie, starając się opanować drżenie całego ciała. Kolejny zły sen zatruł mój umysł zasiewając w nim strach. Odetchnęłam głęboko. To zbędny odruch ale jak można odzwyczaić się od oddychania? Kotek poruszył się niespokojnie pod moim ubraniem. Wyjrzał niezadowolony z mojego gwałtownego wybuchu. Uśmiechnęłam się do niego przepraszająco i podrapałam po pyszczku. Przyjął pieszczotę z leniwym ziewnięciem. Uniosłam twarz ku niebu, po którym sunęły pojedyncze, białe obłoki. Było późne popołudnie. I dobrze, pomyślałam, przynajmniej czas nie będzie mi się tak dłużył, gdy muszę siedzieć w jednym miejscu. Mimo to, zmuszona byłam czekać aż do zapadnięcia zmroku aby wyjść z ukrycia.

Wsłuchiwałam się w odgłosy miasta, rozmowy ludzi, stukanie butów o bruk i charczenie silników samochodów. Docierały do mnie strzępki rozmów. Jakaś kobieta rozmawiająca prawdopodobnie przez telefon o swojej pracy, kolejna dziewczyna chwaląca się swoim nowym chłopakiem, jakiś mężczyzna mówił komuś o zakupie samochodu, inny o kupnie mieszkania. Żal ściskał moje gardło, gdy słyszałam śmiechy przechodniów. Ogarniało mnie przygnębienie i żal z powodu tak okrutnego losu. Głód ponownie dawał o sobie poznać, z każdą chwilą coraz bardziej i natarczywiej. Nachodziły mnie mdłości na myśl o kolejnym morderstwie.

W końcu słońce zaszło, a lampy uliczne zaczęły się zapalać. Wstałam więc i wyszłam z zaułka. Szwendałam się długo nie wiedząc co ze sobą zrobić. Starałam się unikać tych samych miejsc, choć nie wiedziałam czy ma to jakiś większy sens. Nasilające się pragnienie paliło nieznośnie mój żołądek. Zapach jaki unosił się wokoło podwajał tylko głód. Nie patrzyłam już gdzie idę. Nikt nie zwracał na mnie uwagi, najpewniej biorąc za brudnego bezdomnego i mieli rację. Nie miałam przecież nic, nawet pełnych wspomnień, jedynie przebłyski.

Na chodniku wiatr ganiał jakiś zmięty kawałek papieru. Nachyliłam się aby go podnieść. Moją uwagę przykuł wielki nagłówek na pierwszej stronie codziennej gazety:

Znaleziony martwy mężczyzna.

Wczorajszego ranka, przechodnie znaleźli leżącego mężczyznę na ulicy Warmana. Ratownicy medyczni tuż po błyskawicznym przybyciu, stwierdzili zgon z powodu zbyt wielkiej utraty krwi. Na miejscu policja nie znalazła żadnych śladów napadu, ani szarpaniny, jedynie dwie rany kłute na szyi poszkodowanego. Po dokładnych oględzinachs twierdzono utratę większości krwi. Biegli stwierdzili równieżdwa promile alkoholu w organizmie denata.

Sprawa jest bardzo tajemnicza- Podkreśla komisarz komendy głównej w Tokyo.- Badamy wszystkie ślady pozostawione przez sprawcę. Jedyną poszlaką jest powiązanie z ostatnim równie okrutnym morderstwie. Na ciele strażnika prosektorium jak i tego mężczyzny, znajdują się niewielkie rany kłute. Zagadką jest również motyw działania zabójcy, który nie pokrywa się w obu przypadkach. W pierwszym jest to próba zatarcia śladów po wykradzeniu ciała z kostnicy...

Czytałam i nie mogłam uwierzyć w to, o czym się dowiadywałam. Policja zbiera poszlaki na temat kolejnego zabójstwa, w dodatku o tym skradzionym ciele z tego okropnego miejsca. To ja! Ja byłam tym zabójcą i tym skradzionym trupem, w jednym. To mnie poszukuje policja. Zgniotłam gwałtownie stronę z gazety i wyrzuciłam jak najdalej od siebie. To wszystko co robiłam opisywały media, więc tak naprawdę wszyscy wiedzieli, że grasuje morderca czyli ja. Te zaskakujące, a nawet szokujące informacje tylko na chwilę odciągnęły moją uwagę od przeklętego głodu, który skręcał w bólu mój żołądek.

Tej nocy nie nadarzyła się żadna okazja. Nie spotkałam nikogo, nawet nieumyślnie nie zwróciłam niczyjej uwagi. Mój instynkt po prostu szalał z głodu i wyczerpania, krzyczał o posiłek. Zatrzymałam się na środku chodnika, zgięłam w pół z mdłości, lecz nic. Nie miałam nic, co mogłabym zwrócić. Splunęłam krwią. Niebo powoli zaczynało jaśnieć, a gwiazdy jedna po drugiej znikały z nieboskłonu. Nie mam pojęcia jak, ale doczłapałam się do wnęki między sklepami. Zwinęłam się w kłębek w jakimś obskurnym kącie. Skręcało mnie z pragnienia. Boże, dlaczego, dlaczego to musi się dziać? Za co muszę tak cierpieć? Kto i dlaczego mi to zrobił? Mógłby mnie zabić, mogłabym się nie obudzić w tamtej kostnicy. Nie powinnam żyć. Nie miałam pojęcia jak długo tak leżałam, jaka była pora dnia. Wiedziałam jedno, że gdy tylko słońce zajdzie to wyjdę i nie powstrzymam się, nie dam rady. Znów popełnię morderstwo.

Usłyszałam w końcu jakiś zniekształcony głos. Uchyliłam powieki. Ujrzałam ładną okrągłą twarz i długie kasztanowe włosy spływające z ramion. Pochylała się nade mną młoda kobieta.

-Dobrze się czujesz?- Potrząsnęła mną za ramie. Próbowałam powiedzieć jej aby uciekała stąd jak najdalej, lecz z moich ust wydał się tylko zachrypnięty jęk.- Spokojnie, zaraz wezwę pomoc.

Pogrzebała w swojej torebce i wyjęła z niego telefon. Spod przymkniętych powiek widziałam jak wykręca numer i przystawia słuchawkę do ucha. Czułam jej piękny zapach perfum zmieszany z charakterystyczną wonią jej ciała. Ślina napłynęła mi do ust. Mój wewnętrzny drapieżnik przejął kontrolę nad ciałem.

-Halo? Znalazłam półprzytomną dziewczynę, jest wyziębiona i prawdopodobnie wygłodzona... tak. To jest ulica...- Nie zdążyła dokończyć, gdyż moja ręka w ułamku sekundy chwyciła ją zaszyję, a druga wytrąciła telefon z reki. Przyciągnęłam kobietę do siebie i bez najmniejszego wahania zatopiłam kły w jej szyi. Nie zdążyła zawołać o pomoc, kiedy po krótkiej szarpaninie przygwoździłam ją do ziemi. Piłam łapczywie, nie zwracając uwagi jak ciecz plami moje ubrania. Krew była wyśmienita i gorąca. Rozlewała się po całym moim organizmie. Zamruczałam w przypływie ulgi. Głód naturalnie zmalał, a energia napełniłamoje ciało. W końcu wypiłam wszystko co do kropli i odsunęłam się z lekkim otępieniem. Patrzyłam na jej ciało jak przez mgłę, mimowolnie oblizując wargi.

Potrzebowałam kilku chwil aby otrząsnąć się z tych niesamowitych doznań oraz aby wróciło mi trzeźwe myślenie. Złapałam się za głowę potrząsając nią z niedowierzaniem, na to, co po raz kolejny zrobiłam. Wzdrygnęłam się na głos dyspozytora wydobywający się z telefonu kobiety. Podniosłam przedmiot.

-Halo! Proszę pani, cosię dzieje?- Powtarzał, aż w końcu zaklął.

Gdy tylko usłyszałam te słowa, w panice rzuciłam telefonem w mur. Roztrzaskał się w drobne kawałeczki. Powróciłam wzrokiem na nieruchome ciało.

-Za chwilę będzie tu policja.- Wymamrotałam sama do siebie. Powinnam stąd znikać jak najprędzej ale powstrzymałam się zerkając na torebkę dziewczyny leżącą obok. Bez dłuższego zastanowienia złapałam ją, a później w biegu kociaka. Oba schowałam pod kurtkę i uciekłam.

Dziękowałam losowi, że było późno, a słońce zaszło już za wyższe budowle. Zwolniłam nieco kroku, słysząc odgłos syreny policyjnej. Minęliśmy się ale na szczęście nie skojarzyli mnie z tą, kolejną sytuacją. Wbiegłam do parku, a tam, kiedy upewniłam się, że nikt za mną nie podąża, ani nie zwraca uwagi- przystanęłam. Usiadłam na ławeczce pozwalając sobie na westchnienie ulgi. Rozluźniłam uścisk i natychmiast wyskoczył spod nakrycia kot.

-Przepraszam, musiałam coś zrobić...- Jęknęłam, nie myśląc do kogo kieruje owe słowa.

Upewniając się, że nikogo nie ma w pobliżu wyjęłam torebkę dziewczyny. Znalazłam w niej portfel, kluczyki, jakieś papiery, chusteczki, szminkę i kilkainnych osobistych przedmiotów. Zajrzałam do portfela. Naturalnie były tam przede wszystkim dokumenty i pieniądze. Tak bardzo mnie kusiło aby zachować kilka banknotów, choć na ubrania.

Bardzo potrzebowałam długiej kąpieli, która zmyje ze mnie brud, krew oraz zapach. Musiałam zdobyć również jakieś ciuchy aby nie zwrócono na mnie w końcu uwagi, a miałam na sobie tylko poplamioną krwią kurtkę strażnika i fartuch z kostnicy.

Spojrzałam jeszcze raz na rzeczy kobiety, nic poza pieniędzmi by mi się nie przydało.

Jednak zwróciła moją uwagę wizytówka zasunięta w kieszonkę portmonetki. Odczytałam, że pracuje jako sprzedawczyni w sklepie o nazwie Szarfa. Pomyślałam, że widziałam gdzieś ten budynek. Czy to nie był ten, obok którego ukryłam ciało pijanego, martwego mężczyzny? A w dodatku był to sklep odzieżowy. Czyli klucze z torebki otwierają drzwi tegoż budynku. Czyżby los się do mnie uśmiechną? Nie zastanawiając się dłużej ruszyłam w odpowiednią stronę, uprzednio zabierając rzeczy dziewczyny i mojego kociaka.

#wampir #opowiadanie #krew #fantasy

3 notes · View notes

ahera764 · 6 days

Text

Wampiry Energetyczne: Zagrożenie Dla Energii Życiowej

W dzisiejszym zabieganym i zglobalizowanym świecie ludzie coraz częściej doświadczają różnego rodzaju stresów, presji społecznych i negatywnych wpływów, które mogą osłabić naszą energię życiową. W takich warunkach, istnieje zagrożenie ze strony tzw. "wampirów energetycznych" - osób, które odżywiają się energią innych, osłabiając ich psychicznie, emocjonalnie i fizycznie. W niniejszym eseju przyjrzymy się temu, kim są wampiry energetyczne, jakie są ich cechy charakterystyczne oraz jak możemy się przed nimi bronić.

Wampiry energetyczne to osoby, które pobierają energię życiową od innych, aby zaspokoić swoje własne potrzeby emocjonalne, psychiczne i duchowe. Mogą to być zarówno świadome działania, jak i działania nieświadome, wynikające z braku świadomości siebie i własnych emocji. Wampiry energetyczne mogą manifestować się w różnych formach, od toksycznych osób w naszym otoczeniu, po manipulacyjne relacje czy nawet negatywne myśli i emocje, które przyciągają do siebie negatywną energię.

Jedną z charakterystycznych cech wampirów energetycznych jest ich zdolność do wywoływania uczuć lęku, niepokoju, czy zniechęcenia u innych osób. Wykorzystując swoją manipulacyjną naturę, próbują zyskać kontrolę nad innymi i czerpać z nich energię życiową. Mogą to robić poprzez krytykę, oskarżenia, wykorzystywanie czy też narzucanie swojej woli.

Jak możemy się bronić przed wampirami energetycznymi? Po pierwsze, ważne jest, aby być świadomym swoich granic i uczuć. Niektórzy wampiry energetyczne mogą próbować manipulować naszymi emocjami i przekraczać nasze granice, dlatego istotne jest, abyśmy umieli wyrażać swoje potrzeby i bronić swojego miejsca w relacji.

Po drugie, warto pracować nad swoją odpornością psychiczną i emocjonalną poprzez praktyki takie jak medytacja, joga czy mindfulness. Wzmocnienie swojej siły wewnętrznej może pomóc nam zminimalizować negatywne wpływy wampirów energetycznych i utrzymać naszą równowagę psychiczną.

Wreszcie, istotne jest, aby otaczać się pozytywnymi ludźmi i pozytywnymi emocjami. Budowanie zdrowych relacji opartych na wzajemnym szacunku, wsparciu i zrozumieniu może pomóc nam utrzymać naszą energię życiową i chronić się przed negatywnymi wpływami.

Wampiry energetyczne mogą stanowić realne zagrożenie dla naszej psychicznej i emocjonalnej równowagi, dlatego ważne jest, abyśmy byli świadomi ich istnienia i umieli się przed nimi bronić. Poprzez budowanie świadomości siebie, wzmocnienie swojej siły wewnętrznej i otaczanie się pozytywnymi ludźmi, możemy zminimalizować negatywne skutki działania wampirów energetycznych i utrzymać naszą energię życiową na zdrowym poziomie.

#wampir energetyczne #wampiry energetyczne #wampir #czarna magia #złe oko #wysysanie energii życiowej #magia #czarostwo #duchowość #okultyzm #rozwój duchowy #czary #rozwój świadomości #ezoteryka

0 notes

electriccatstuff · 2 months

Text

Na wstępie pragnę lojalnie zaznaczyć, że omawiana przeze mnie książka zawiera motywy związków osób tej samej płci. Jeśli unikasz tego typu tematyki, po prostu pomiń ten post.

Warszawa, czasy współczesne. Wracający z pomyślnie sfinalizowanego odbioru osobistego Fiodor Iwanow na stacji metra Wilanowska spotyka przeprowadzającego się chłopaka. Ten przepycha się wśród tłumu z ogromnym bagażem i zepsutą sztalugą. To drugi protagonista – Feliks, świeżo upieczony spadochroniarz (były student), plastycznie uzdolniony gość, któremu podwinęła się w stolicy noga. Młody jest właśnie w drodze do jaskini patologicznego życia studenckiego (nowej stancji), gdzie pozostali współlokatorzy będą funkcjonować w myśl filozofii hedonizmu i testować na sobie (na szczęście nie na kocie Feliksa) wszelkie dostępne za topniejące fundusze nie-studenta środki odurzające. Feliks jest bowiem bezrobotny i kieruje się filozofią, że wkrótce znajdzie pracę, ale jutro o tym pomyśli.

Mija trochę czasu. Fiodor wybiera się na polowanie do klubu Zatoka na Powiślu. Ciekawostka: ten lokal, jak i wiele innych opisywanych przez autorkę miejsc, istnieje naprawdę. Wracając jednak do polowania: nie jest to książka typu „trzepak”, więc zapomnijcie o niecnych planach uwodzenia niczego niespodziewającej się niewinnej gazeli, czy coś. Nie będzie raczej scen przeznaczonych dla odbiorcy pełnoletniego (przynajmniej nie było ich do momentu, do którego wytrzymałam). Fiodor to pochodzący z Rosji dwustuletni wampir (dramatyczna muzyka i szok na chomiczym pyszczku), który swój czas zabija pisaniem romansów okołohistorycznych i byciem ponurym piwniczakiem z siódmego piętra i popijaniem krwi przechowywanej w lodówce w gabinecie. Czasem Fiodor jada na mieście – chociażby w takich miejscach jak wspomniana Zatoka. Tu spotyka swojego starszego kolegę, Nikifora Andriejewicza. Ten też jest wampirem, jednak w przeciwieństwie do Fiodka, jest typem niebezpiecznego łowcy. Zapamiętajcie, bo nie będę powtarzać, a autorka będzie przekazywać coś w stylu: jest niebezpieczny, bo jest niebezpieczny. Pojęli? W klubie jest też eks-studenciak, tym razem bez sztalugi, ale za to ze sporą częścią tablicy Mendelejewa we krwi. Chłopaki chwilę pogadali, Fiodor wyraził dezaprobatę i się rozeszli. W ten sposób minęły 2 rozdziały.

Niedługo później Feliks wyląduje na bruku i będzie marudził pod BUWem (jego kot będzie tego słuchał, czy tego będzie chciał, czy nie), co usłyszy również Fiodor i przygarnie Kropka do swojego mieszkania. Wszystko w ramach układu: mieszkanie za… malowanie, kudłacze! Ale nie takie, że trzy pokoje z kuchnią obleci w jeden dzień, tylko chodzi o namalowanie portretu, bo wampiry nie odbijają się w lustrach, a czasem jednak miło na siebie popatrzeć. Z czasem między chłopcami nawiąże się więź, pojawi się konkurencja, zniknie i pojawi się na nowo. Będą też nowe zlecenia graficzne, ale autorka potraktuje temat po macoszemu.

Szczerze mówiąc, zawiodłam się na tej książce koncertowo. Z racji, że czytałam debiut, dałam jej spory kredyt zaufania. Miałam ochotę na fajną, ciepłą młodzieżówkę z wątkami mniejszości i pokazywaniem pasji bohaterów, a dostałam nudną gadaninę jak na wykładzie z najmniej pasjonującego przedmiotu na studiach. Chciałam również poczytać coś pomysłowego o wampirach. Może nie takie fajerwerki jak w „Nocarzu” Magdaleny Kozak, ale spodziewałam się czegoś fajnego. I klops.

Serio, zmęczyłam niecałe 300 stron (połowę książki, więcej nie chcę) i dostałam ciągłe gadanie o tym, że Feliks gdzieś tam polazł, poczuł motyle, ale nie czuje, jest zawodem dla rodziców, ale babcia go kocha. Raz Feliks na wozie, a raz nawozem. Fiodor natomiast jest piwniczakiem, wychodzi tylko nocą i ubiera czarno jak Staszek (ale nie jest szybki), pod pseudonimem wydaje romanse o kapitance i księżniczniczce oraz jest bardzo mrukliwy. Gdyby z tych, załóżmy, przeczytanych 300 stron, wyciąć zbędną gadaninę, zostałoby może 200. A gdyby dodać elementy, które zostały zaniedbane, może by wyszło ze 230. Zabrakło mi w tej książce wiele: kolega Feliksa (chyba Karol) zapowiedział chłopakowi, że jeśli ten się nie będzie meldował w trakcie mieszkania u nieznanego bananowego młodziana, kolega miał alarmować odpowiednie służby. Coś cicho w książce na temat kontaktu lub alarmu. Gdzie ta akcja, gdzie te koguty? Podobnie zabrakło mi w książce kwestii technicznej, jeśli idzie o wykonywanie komiszy/ rysowania na zamówienie: Feliks miał zrobić 5 ilustracji okładkowych do książek, ale ja jako czytelniczka jego historii nie dostałam info, nad czym konkretnie gość pracuje. Nie było nic o tym, czego konkretnie bohater się podejmuje, jakimi technikami i jak mu idzie w trakcie zlecenia. Było, że pyk i zrobił. Tak samo wątek Teo, chwilowego crusha Felka, którego ten poznał w lokalu z buble tea na Chmielnej. Chłop był, pojechał do siebie, a potem nagle się objawił i autorka wyskoczyła z tym, że chłopcy ze sobą pisali. Aha, dobrze wiedzieć. Za to do dziś odwijam makaron z uszu po tych wszystkich niepotrzebnych zdaniach, które powinny na poziomie redakcji udać się na przyspieszoną podróż w bliżej nieokreślone miejsce, byle daleko. Dawno nic mnie tak nie wynudziło.

Wspomnę jeszcze, że istnieje inna wampiryczna książka zawierająca wątki związków osób tej samej płci. W zależności od wydania ma +/- 400 stron i tam przynajmniej coś się dzieje. Jest upadek młodego mężczyzny, spotkanie z wampirem, adopcja dziewczynki i problemy wychowawcze, podróże, spotkanie z przedstawicielami wampirycznego teatru i wiele, wiele więcej. Akcja goni akcję i nie brakuje wyrazistego nakreślenia charakterów postaci. Takie „show, don’t tell”. Tak, ta książka to „Wywiad z wampirem” nieżyjącej Anne Rice. Może to mój błąd, ale w „Nocach za nocami” szukałam również tej mrocznej tajemniczości i intrygujących pomysłów na fabułę, tym razem osadzoną w dobrze mi znanym mieście i dobrze mi znanych realiach. Mieszkam bowiem w Warszawie praktycznie pół życia, zdarzyło mi się zmieniać stancje i rzucić studia i wiem, że o tym da się sensowną historię skleić. Wystarczy mieć pomysł.

Akcja „Nocy za nocami” wlecze się niemiłosiernie, przynudza i jawnie zachęca do odłożenia tej książki znacznie wcześniej, niż to uczyniłam. Widziałam, że ludzie rekomendują ten tytuł jako comfort book. Może coś w tym jest, bo bezlitośnie usypia, ale takie same działanie mają podręczniki starego do ekonomii. Ja jednak tytułu nie polecam. Nie pamiętam, za ile tę książkę kupiłam, ale przepłaciłam. Trzymam jednak kciuki za autorkę, by pracowała nad warsztatem. Kryształ jest, trzeba go jedynie wyszlifować. I kto wie, może kiedyś przy innym tytule stwierdzę, że pani Wilk genialne książki pisze i chcę więcej.

Noce za nocami

Autor: Małgorzata Wilk

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 560

Cena okładkowa: 49,99 zł

Moja ocena: 2/10

#czytam #bookstagram #writers #wampir #noce za nocami #Małgorzata Wilk #Prószyński i s-ka #lgbt #lgbt books

0 notes