Tumgik
#αισθήματα
lovergurls-world · 7 months
Text
Με πληγωσε ένας άνθρωπος που δεν πίστευα ότι θα με πλήγωνε. Οι λόγοι που μου είπε ότι χωρίζουμε είναι οι εξής :
Δεν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα (υποτίθεται)
Δεν έχουμε κοιμηθεί μαζί σπίτι του ένα βράδυ
Δεν κάνουμε καινούργια και διαφορετικά πράγματα (ως επί το πλείστον εγώ ήμουν αυτή που έπαιρνε πρωτοβουλίες)
Δεν πήραμε ποδήλατο θαλάσσης όταν πήγαμε μαζί για μπάνιο
Δεν πήγα να αλλάξουμε μαζί μετά τη θάλασσα στη σοφίτα του
Έχει χάσει το ενδιαφέρον του και δεν θέλει να προσπαθήσει
"Αλλά σε αγαπάω, και να ξέρεις ότι θα είμαι εδώ ό,τι θελήσεις κι ό,τι χρειαστείς. Μπορείς πάντα να στηρίζεσαι σε εμένα."
Το θέμα είναι ότι εγώ πιστεύω πως όλα αυτά είναι πράγματα τα οποία διορθώνονται με θέληση και προσπάθεια. Αν μου έδινε μια ευκαιρία θα έβαζα τα δυνατά μου... Και είναι πολύ άδικο γιατί εγώ του είχα δώσει μια ευκαιρία πέρσι. Αλλά έτσι είναι, καταφεύγουμε στην εύκολη λύση. Μην τυχόν και προσπαθήσουμε για κάτι παραπάνω. Μην τυχόν ερωτευτούμε από την αρχή. Μην τυχόν διατηρήσουμε μια όμορφη σχέση με έναν άνθρωπο που αγαπάμε. Μην τυχόν και κάνουμε μια σχέση ζωής. Μην τυχόν!
5 notes · View notes
mia-ponemeni-psixh · 2 years
Text
Τι κάνουμε όταν οι φίλοι μας απομακρύνονται και μένουμε μόνοι;
6 notes · View notes
sotirislazos · 2 years
Text
I don't have it all
I'm not claiming to
But I know that I'm special (special)
Yeah
And I'll bet there's somebody else out there
To tell me I'm rare
To make me feel rare
3 notes · View notes
glifopatouses · 8 months
Text
Ερωτικό
Ηδονή ελευθερία Ενέργεια οργασμούς αγάπη όλα τα πάντα τα πάντα και τίποτα θα ήθελα να βρίσκεσαι μέσα μου κάθε στιγμή της ημέρας σε αγαπώ δεν σε αγαπώ θέλω να με θέλεις μα σε θέλω και αν με θέλεις θα ήθελα να θέλαμε Τα ίδια. οργασμοί πολλοί σε σκέφτομαι και χυνω σκέψου με στειλε μου Φιλά με. Δώσε μου το όλο σου. Να σου δώσω το δικό μου. Δεν έχω νιώσει την σύνδεσή μας με…
View On WordPress
1 note · View note
stmol · 1 year
Text
Ένα κείμενο του Ρουσσώ για τους αιώνια ντροπαλούς, για όσους νιώθουν ότι δεν ανήκουν πουθενά
Fire Sculptures by Johnny Di Ευγενής άγριος, ακροβάτης δυο κόσμων, να ισορροπεί ενστικτωδώς ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον διαφωτισμό, ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ υπήρξε κάτι περισσότερο από τον στοχαστή που οι ξύλινες ανεπαρκείς περιγραφές των σχολικών εγχειριδίων προσπαθούν να αποδώσουν. Από αυτά τα ανόρεχτα πονήματα θα θυμόμαστε πάντα ότι ο Ρουσσώ υπήρξε πρωτεργάτης του Διαφωτισμού, από τους πιο γνωστούς…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
Η Θεοδώρα απογοητεύει την οικογένεια της με το να είναι αρο και χρόνια εργένησα και η Έλενα απογοητεύει την οικογένεια της επειδή παντρεύτηκε και χώρισε μικρή και από τότε δεν έχει δείξει ιδιαίτερη προθυμία να ξαναπαντρευτεί. Και όταν τα φτιάξουν θα απογοητεύουν τις οικογένειες τους. μαζί <3
#Al's ramblings#τα παραμιλητά της Αλεξάνδρας#greekblr oc sexyman poll#επίσης δεν μπορω να σταματήσω να σκέφτομαι την Θεοδώρα και πως ήταν πάντα καλή με τα παιδιά και τα αγαπούσε#και εννοείται όλοι οι συγγενείς της ελεγαν τη καλη μητερα που θα γίνει κάποια μερα απο τότε που έκλεισε τα δώδεκα#και η ίδια ποτέ σεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτό το ''κοπλιμεντο'' της προκαλούσε τόση δυσφορία#και μετά όταν με την Έλενα ξεκινήσουν δειλά δειλα αυτό το μισό ρομαντικό μισο κουιαρ πλατωνικο ριλεσιονσιπ τους#θα γίνει λιγο σειλα δειλα στεπ μαδερ του ενήλικου γιου της ελενας#και θα συνηδειτοποιησει ότι ουαου οκ τελικα αυτό να μην είναι και τόσο κακό τελικά.#κοιτα να δείς που υπάρχουν και διαφορετικοι τύποι οικογενειών.#κοιτα να δείς που μπορείς μα πάρεις κάτι που όλοι θεωρούν δεδομένο ότι οφείλεις να κάνεις#και να το κάνεις on your own terms όποτε εσύ νιώθεις άνετα και απο δικη σου επιλογή#τρελό.#χμ πόσα αισθήματα περί σχέσεων και οικογένειας μπορώ να κάνω προτζέκτ σε δύο χαρακτήρες που σκαρφιστηκα στην πρώτη λυκείου.#τελος παντων σκαω και παω για υπνο. καληνύχτα.
4 notes · View notes
psychotiko-epeisodio · 8 months
Text
Έφτασε η στιγμή αυτή που έτρεμα.
Η στιγμή που σε είδα ξανά.
Θύμωσα ξέρεις.Θυμωσα που σε αντίκρισα και δεν ένιωθα τιποτα όμορφο για εσένα.Θυμωσα που ενώ ειχα τόσο όμορφα αισθήματα να σου δώσω,εσύ μου τα στερησες και ποτισες την ψυχή μου μίσος,οργή και θλίψη.Αντικατεστησες την αγάπη που σου είχα με απογοήτευση.
Θύμωσα που με άλλαξες,τελικά.Ενω μου είχες πει να μην αλλάξω για κανέναν.Ενω μου είχες ζητήσει να γελάω ,γιατί μου πάει,γέμισες τα μάτια μου με δάκρυα.
Και έφυγα.Δεν είχα καμία δουλειά μαζί σου πια.Ποιος θα μου το έλεγε Ε;Πως σε ένα "αντίο",χωράνε χίλιες δυο άλλες λέξεις.
113 notes · View notes
mh-xathoume · 7 months
Note
Ποια είναι η φαντασίωση που σε φτιάχνει;
Τα αμοιβαία αισθήματα.
44 notes · View notes
adragonswitch · 1 month
Text
''Είναι κάτι γυναίκες, ρε φίλε, σκέτα Αερικά... Δεν μπορείς να τις πιάσεις... Δεν μπορείς να τις αγγίξεις... Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους... Είναι αυτές οι γυναίκες που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν αντράκια, γιατι το επελεξαν...
Δεν τον θέλουν τον τίτλο, δεν τον γουστάρουν... Ξέρουν καλά τι θα πει γυναίκα... Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή που κρύβει η ουσία τους... Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν... Ξέρουν να χτίζουν...
Ζωές, βάθρα, σπίτια... Ξέρουν και να γκρεμίζουν, μα επιλέγουν να μην το κάνουν... Όταν νιώσουν πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους... Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις... Δεν μπορείς να τις πεις γυναικάκια ή γυναικούλες... Δεν είναι...
Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμά τους... Δεν θα περιμένουν ποτέ να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν... Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά... Κι όμως, ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες...
Είναι κάτι γυναίκες, ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν δεν θα τις μάθεις ποτέ...
Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά... Γιατί αυτή είναι η διαφορά τους από τον σωρό... Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες... Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες... Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστέφανα και λευκά σύννεφα...
Δεν θα τις βρεις εκεί... Δεν είναι εκεί...
Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη... Την άγγιξαν... Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους... Μην τις ψάχνεις μέσα σε αγγέλους και αγίους... Ούτε εκεί θα τις βρεις...
Το "μέσα" τους το κράτησαν καλά φυλαγμένο... Είναι γυναίκες που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας... Είναι γυναίκες που την μοναξιά την επέλεξαν, γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια... Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους... Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις στους ανθρώπους... Δεν θέλουν να συμβιβάσουν το θέλω τους... Είναι που λες, αυτές οι γυναίκες, που τις κόρες τους τις μεγαλώνουν για να γίνουν γυναίκες και τους γιούς τους αρσενικά... Είναι οι γυναίκες που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι... Δεν τις αφορά καν το θέμα... Είναι, ρε φίλε, εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς...
Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις... Είναι εκείνες που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου... Είναι εκείνες, φίλε, οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες... Είναι εκείνες που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο... Και δεν θα τις δεις ποτέ να το χορεύουν... Δεν έχουν τίποτα εύκολο, γι’αυτό και δεν δίνουν τίποτα εύκολα...
Είναι εκείνες που θα ξέρουν πάντα την αλήθεια και θα σου δίνουν το χώρο και το χρόνο και την δύναμη να φύγεις μακριά τους, για να ξέρουν πως το να μένεις, είναι επιλογή σου κι όχι ανάγκη...
Είναι,, τέλος, εκείνες που δεν θα φοβηθούν ποτέ να γίνουν παλιάτσοι και να τσαλακωθούν μπροστά σου... Δεν θα γίνουν ποτέ το χώμα να πατήσεις, αλλά θα στέκονται μισό βήμα πίσω σου για να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν πέσεις... Δεν διστάζουν να μοιράσουν την καρδιά τους, αλλά δύσκολα θα σου ανοίξουν την ψυχή τους... Δεν θα τις δεις ποτέ να κρύβουν τα δάκρυά τους... Δεν προσποιούνται τις αγέρωχες και τις ατάραχες...
Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας για να το παίξουν υπεράνω... Ό,,τι κάνουν, το κάνουν πολύ και απόλυτα...
Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον... Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις, απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα... Είναι εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα... Είναι εκείνες οι γυναίκες που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια τα αισθήματα και την ζωή τους... Και τα επέτρεψαν όλα... Όλα, εκτός από το να ανήκουν... Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή...
Ανήκουν μια φορά... Μόνο...
Ακόμα και τότε, όμως, αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει, θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά... Κι ας τσούζουν τα δάκρυα στα μάτια... Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου...Εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς…"
Tumblr media
10 notes · View notes
lovergurls-world · 8 months
Text
Έχω περάσει όλη την εφηβική μου ηλικία μέσα στη θλίψη με την εντύπωση ότι δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά πραγματικά χαρούμενη. Θέλω τουλάχιστον στην ενήλικη ζωή μου να είμαι χαρούμενη. Το δικαιούμαι και το αξιζω.
3 notes · View notes
h-xwra-twn-grammatwn · 3 months
Text
Ορίστε ένα γράμμα για αργότερα
-Να μη το διαβάσω τωρα;
-Α ναι φυσικά, εξάλλου μπορείς να κλάψεις ύστερα στο μπάνιο..
..Και γω εκεί κλαίω πάντα
Σοκ που το ξεστόμισα
Και νόμιζα πως μίλαγα σε εμένα
Ψάχνοντας τις λέξεις να το καλύψω, μόνο ψέματα σκεφτόμουν
Και ειπα γαμησε το, ίσως να ναι για καλό μου
Από απελπισία ήλπιζα πως σώθηκα μπροστά του
Πως για μια στιγμή η σιωπή, νικούσε το θήραμα του
Μέσα στα χαμένα όμως, μαθαίνεις τα μισά
Και έτσι ζεις μισά χωρίς εσένα
Καμία υποχρέωση να ξεθάψεις, κανένα κρυμμένο θησαυρό
Μα όσο δε μιλάς, κάθισε γράψτα με ένα στυλό
Καλλιέργεια χωρίς φθορά και ας μη χωραν όλα αυτά
Τόσα αισθήματα, αναμνήσεις και σκέψεις
Τόσα προβλήματα, εικόνες και ανέσεις
Σε κανενός το στόρι ήρωας δεν ήσουν
Άργησες να φανείς αφού κάπα δε βρίσκουν
Να ξύνεις ή όχι τις πληγές;
Το αλάτι τις θρέφει ή θρέφεται από αυτές;
Τα χρόνια περνάνε και συ ακόμη ψάχνεις να εξηγήσεις όσα δε λέγονται
Όλα τα αναθεωρείς απ' την αρχή μα για σένα κλαίγεσαι
Εσένα έψαξες? Που τόσα ξαναγίνονται
Τα ίδια κείμενα που γράφεις όλο και πιο συχνά
Όλα τόσο ανούσια, ισχυρά και βαρετά
Αφού επανάληψη υπερισχύει και το ενδιαφέρον χάνει
Αφού η ποίηση φωλιά δε βρήκε εδώ να κατοικήσει
Άστο χαρτί να λέει, όσα το μελάνι δείξει
Και συ παρατηρητής κρατείς, όσα η πένα αφήσει
12 notes · View notes
sotirislazos · 2 years
Text
Tumblr media Tumblr media
3 notes · View notes
maniamch · 6 months
Text
Βαρέθηκα.
Μου λείπει να νιώσω ένα έντονο συναίσθημα.
Αυτόν τον κόμπο στο στομάχι όταν κοιτάς τον άλλο να γελάει.
Αυτή την ζάλη όταν σε πλησιάζει αργά και σε φιλάει.
Τα πυροτεχνήματα όταν κάνετε σεξ.
Έναν άνθρωπο που να είναι το σπιτι σου.
Έναν άνθρωπο που νιώθεις ασφάλεια.
Έναν άνθρωπο που είναι εκεί να γεμίζει με «γκλίτερ» τις σκοτεινές σου μέρες.
Έναν άνθρωπο που αγαπάει τις πληγές σου και τις προσέχει, μέχρι να βρεις την δύναμη να τις επουλώσεις.
Έχω βαρεθεί τα χλιαρά πράγματα.
Χλιαρά αστεία.
Χλιαρό φαγητό.
Χλιαρή δουλεια.
Χλιαρές αγκαλιές.
Χλιαρό σεξ.
Χλιαρά αισθήματα.
Χλιαρά όνειρα.
Χλιαρή ζωή.
Έχω βαρεθεί να μην αισθάνομαι.
Σίγουρα, περισσότερο έχω βαρεθεί το να απογοητεύομαι.
Γιατί ο κόσμος σταμάτησε να αισθάνεται;
Γιατί σταματήσαμε να δίνουμε το είναι μας;
Γιατί σταματήσαμε να είμαστε αφοσιωμένοι;
Αφοσιωμένοι στους στόχους μας.
Αφοσιωμένοι σε αυτο που αγαπάμε.
Αφοσιωμένοι στους φίλους μας.
Αφοσιωμένοι στον άνθρωπο που μας ανεβάζει τους παλμούς.
Αφοσιωμένοι στα όνειρα μας.
Γιατί τα εφήμερα εχουν κατακλύσει το σύμπαν;
Εφήμερη δουλεια.
Εφήμερες συνήθειες.
Εφήμερες παρέες.
Εφήμερα αισθήματα.
Εφήμερα όνειρα.
Εφήμερη ζωή.
Γιατί όλα γίνανε εντελώς μια «εικόνα»;
Ένα βράδυ.
Μια ψεύτικη στιγμή.
Μια φοτοσοπαρισμενη φωτογραφία στα social.
Ένα διαβάστηκε.
Ένα like.
Ένα πήδημα σε κάποιες τουαλέτες.
Ένα sexting με δυο καλότραβηγμένες φωτογραφίες.
Σίγουρα δεν είναι η ζωή που ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρή.
Σίγουρα στα 10 και στα 12 που έμπαινα στην εφηβεία, δεν φανταζόμουν αυτά τα ανιαρά πράγματα για τα 25 μου.
Και είμαι σίγουρη ούτε κι εσύ!
Μήπως να το αλλάξουμε;
~mch
14 notes · View notes
feggaroneira · 2 years
Text
Ίσως τελικά να υπήρχε κάποιος λόγος για όλα αυτά που συνέβησαν.
Ίσως να γνωριστήκαμε και εμείς για κάποιο λόγο.
Ίσως η ζωή να μας δοκίμαζε ή μάλλον με δοκίμαζε γιατί ήθελε να δω τι δεν αξίζω.
Ίσως όμως να σε αγάπησα πολύ.
Τόσο πολύ που τελικά να έχασα τον εαυτό μου.
Και πάρα τα όσα έγιναν, ίσως εγώ ακόμα να σε περίμενω.
Ίσως όμως να με πόνεσες και να με ράγισες σε χίλια κομμάτια προσπαθώντας να ικανοποιησεις μόνο το εγώ σου.
Χωρίς να σε νοιάζει τι θα απομείνει από την καρδιά που έσπασες.
Αυτήν την καρδιά που σου έδωσε τόση αγάπη και εσύ αποφάσισες να την καταστρέψεις.
Ίσως ακόμα και αν με πόνεσες και με πλήγωσες πολύ, εγώ ακόμα να σε αγαπάω.
Λένε πως αν τα αισθήματα είναι αληθινά, πάντα θα αγαπάς εκείνον ή εκείνη.
Ακόμα και αν οι δρόμοι σας χωρίστηκαν.
Ίσως να είναι αλήθεια.
Ίσως γιαυτό να μου είναι τόσο δύσκολο να σε ξεπεράσω.
Ακόμη και αν δεν θέλω να σε σκέφτομαι.
Ίσως η σκέψη μου να κάνει κύκλους γύρω από την μορφή που μου χάριζε η καρδιά σου.
Αυτήν την απατηλη μορφή που ήταν βυθισμένη μέσα στην υποκρισία και στο ψέμα.
Γιαυτό και είδα τι αξίζω. Γιαυτό και κλείνω το κεφάλαιο σου στο βιβλίο της ζωής μου.
Ίσως κάποια στιγμή να ξανά συναντηθούμε.
Και τότε να είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι με τελείως διαφορετικές εμπειρίες, σκέψεις, πεποιθήσεις.
Ίσως το κεφάλαιο μας να τελείωσε με πόνο αλλά ίσως να σε νιώθω ακόμα κομμάτι της ζωής μου.
Ναι είσαι.
Ίσως να ξανά βρεθούν τα βλέμματα μας και τότε ίσως να είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι και καλά, μακριά ο ένας από τον άλλον.
Θα σε θυμάμαι ως τον πρώτο μου έρωτα.
Αυτόν που μου έδειξε τι είναι και τι δεν είναι η αγάπη και ο έρωτας.
Αυτόν που με έκανε να χάσω τον εαυτό μου αλλά στο τέλος με βοήθησε να με βρω χάνοντας εκείνον.
Ίσως να μου λείπεις λίγο μα ξέρω πως ποτέ δεν ήμασταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.
Ίσως ακόμα να σε σκέφτομαι σε τυχαίες μικροστιγμες της ζωής.
Αλλά ξέρω πως για σένα τελικά δεν ήμουν τίποτα.
Ίσως αυτό να πονάει περισσότερο από όλα.
Ίσως όλο αυτό να ήταν ένα μάθημα ζωής.
Και γι αυτό ίσως τελικά να υπήρχε ένας λόγος για όλα αυτά που συνέβησαν.
Ίσως.
234 notes · View notes
gamhse-ta · 2 years
Text
Και είναι που έχουμε τόσες λίγες στιγμές μαζί
Κι εγώ τις παίζω ξανά και ξανά στο μυαλό μου σαν σειρά που ακυρώθηκε στην πρώτη σεζόν
Και τις αναλύω ξανά και ξανά σαν τετράστιχο του αγαπημένου μου ποιητή
Και είναι επίπονο να ξέρω πως μόνο αυτό θα έχω από εμάς, για πάντα
Και έχει αρχίσει ήδη να φθείρεται το φιλμ, να ξεμένει από νόημα ο στίχος
Κι όσο κι αν προσπαθώ, δεν υπάρχει άλλη στιγμή να της προσάψω τα αισθήματα μου, μόνο μένουν αυτά μετέωρα, ξεπερνώντας σε πλήθος τις αναμνήσεις
Μακάρι να μπορούσα να μας γράψω άλλη μία σεζόν, έναν στίχο να τα περικλείει.
Ή ίσως και να μπορώ:
"Μείνε λίγο ακόμη."
180 notes · View notes
synais8hmatika-nekros · 7 months
Text
Tumblr media
Ναι λογικά παλιοσίδερα είναι. Χωρίς αισθήματα. Εντάξει δεν έχουν άμεσα αισθήματα. Αλλά σε συνοδεύουν σε πολλά μεικτά συναισθήματα στη ζωή σου. Να τα αγαπάτε τα αμάξια σας λίγο παραπάνω. Δεν είναι απλά εργαλεία της καθημερινότητας. Αν ήταν δεν θα υπήρχαν 2000 μοντέλα, μάρκες κλπ αλλά μόνο 1.
9 notes · View notes